Arts Universe and Philology

Arts Universe and Philology
The blog "Art, Universe, and Philology" is an online platform dedicated to the promotion and exploration of art, science, and philology. Its owner, Konstantinos Vakouftsis, shares his thoughts, analyses, and passion for culture, the universe, and literature with his readers.

Παρασκευή 21 Νοεμβρίου 2014

Νικόλαος Κάλας, Το μεταχθές

Antoine Blanchard, Le Moulin Rouge Place Blanche à Montmartre, circa 1970s.

Νοερά. Ταίριαζα νέα τριαδική διάταξη
των καθισμάτων του Cafe de la Place Blanche
περιμένοντας να 'ρθει η Eliza Breton.
Είχα επιτακτική ανάγκη να κάνω αναγωγή
στη δεκαετία του Τριάντα - σοσιαλισμός και υπερρεαλισμός.
Αργότερα βρεθήκαμε με την Eliza στην εσπερίδα
των Adami. Η χήρα του Andre Breton
είχε μπλεχτεί σε γόρδιο δεσμό αυτοκινήτων
στη Rive Gauche. Ρόδες ή καρέκλες; διλήμματα της εποχής μας.
Ανδρείκελα του Masson και του Dominguez
ελάμπρυναν τα εγκαίνια της έκθεσης "Paris-Paris"
το μεταχθές με το προαύριο δύσκολα συνδέεται.

Ramses Younan, Sand, for Georges Henein, 1939.

Place Blanche, σε φόντο άσπρο η αναγγελία
αυτών που χάσαμε. Φως άκληρον εικονολατρών
πόσο μάκρυνε το παρελθόν μου όταν έμαθα
πως ο Georges Henein αποτραβήχτηκε από τα παιχνίδια των ιδεών μας
"Φωνή που έρχεται από μακριά", μου απάντησε
στο τηλέφωνο. Όψη που έσβησε πριν τον προφθάσω.
Πόσο Ιόνιος αυτός ο Κόπτης κι εγώ Γραικός.
Μιλούσαμε για τους προγόνους μας Ιουλιανό και Τρισμέγιστο.

Vincent van Gogh, Le Fauteuil de  Gauguin, The Armchair off Gauguin, 1888. Huile sur toile, 90,5x72 cm.

Αδειάσαν οι καρέκλες κι είναι ακόμα νωρίς
να επιβαρυνθούν με νέο φορτίο.
Ίσως ξαναπεράσω κάτω από άλλου αστερισμού το μήνυμα.

(Μανχάταν 1982)

ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΚΑΛΑΣ

Η Ποίηση μπορεί να συνυφαίνεται με την επιστήμη. Ο Μαρξ έδειξε στο έργο του ότι η Ποίηση δεν περιορίζεται καθόλου στην διακόσμηση του επιστημονικού λόγου αλλά έχει και ευριστική αξία. Στις κορυφώσεις της, μπορεί να διασταυρωθεί με κομβικά σημεία της θεωρητικής αναζήτησης και να ανοίξει απροσδόκητους δρόμους προς την αλήθεια. 

Από αυτή την σκοπιά, στο αφιέρωμα "Η επιστροφή της Αριστεράς των Αναγνώσεων" της κυριακάτικης Αυγής, ανάμεσα στα οδηγά σημεία που προτάσσονται των άρθρων, προσφυώς έχει συμπεριληφθεί κι ο μέγας ποιητής Νικόλαος Κάλας με τον περίφημο στίχο του για “το μεταχθές και το προαύριο” σαν μια γραμμή διερεύνησης του εκρηκτικού όσο και δυσανάγνωστου σήμερα.

Ο στίχος, όντως, δίνει ένα νήμα. Για να το ξετυλίξουμε, όμως, χωρίς να το μπερδέψουμε στο κουβάρι ή να το κόψουμε, καλό είναι να δούμε συνολικά το ποίημα  και τα ιστορικά του συμφραζόμενα.

Elisa Breton (née Bindorff); André Breton by Ida Kar. 2 1/4 inch square film negative, 1960. © National Portrait Gallery, London

Ο Κάλας το γράφει το 1982, λίγα χρόνια πριν πεθάνει, μετά από μια τραυματική επίσκεψη στο Παρίσι, όπου συναντάει την χήρα του Αντρέ Μπρετόν Ελίζα και μερικούς από τους παλιούς του συντρόφους των ηρωικών καιρών του υπερρεαλισμού και της στράτευσής του “στην υπηρεσία της σοσιαλιστικής επανάστασης”. Ο ίδιος παραμένει αμετανόητος υπερρεαλιστής, με ανοιχτά πάντα τα ανήσυχα μάτια του σε καθετί το νέο, όπως παραμένει κι αμετανόητος αδογμάτιστος τροτσκιστής μέχρι θανάτου.  Όπως γράφει προκλητικά: “ ακολουθώ το παρελθόν που πάει μπροστά μου”.  Σαν ποιητής και μαρξιστής αρνείται κάθε γραμμική αντίληψη του ιστορικού χρόνου.

Στο ποίημα Το μεταχθές νοιώθει όχι ρομαντική νοσταλγία αλλά ιστορική ανάγκη μιας επιστροφής των χρόνων της θύελλας. Όχι απλώς μια “επιστροφή της Αριστεράς” αλλά μια επι-στροφή, μια νέα στροφή στην επανάσταση, στην Ζωή και την Τέχνη: “Είχα επιτακτική ανάγκη να κάνω αναγωγή/στη δεκαετία του Τριάντα-σοσιαλισμός και υπερρεαλισμός”. Με τα λόγια του Αλαίν Μπαντιού, θα έλεγες ότι ο Νικόλαος Κάλας παραμένει ένα “υποκείμενο πιστό στο Συμβάν”, στην συντελεσμένη επαναστατική Τομή της εποχής των θυελλών και στο ανεξίτηλο χνάρι της που “ πάει μπροστά του”. Το χνάρι και η ακολουθία των αλλαγών μετά το Συμβάν δεν είναι το χθες αλλά το “μεταχθές” μέσα στο σήμερα. Ο Κάλας, όμως, δεν το απολιθώνει. Έχει νηφάλια, αν κι οδυνηρή, συνείδηση του χάσματος, της αποξένωσης από τους καιρούς της Τομής, μαζί κι από τον παλιό εκείνο σύντροφο που “αποτραβήχτηκε από τα παιχνίδια των ιδεών μας”. Οι καρέκλες των υπερρεαλιστών στην Πλας Μπλανς παραμένουν άδειες, ο τόπος των πρωτοποριών (καλλιτεχνικών και πολιτικών) είναι κενός. “Το μεταχθές με το προαύριο δύσκολα συνδέεται”. Ίσως απαιτείται μια επι-στροφή “κάτω από άλλου αστερισμού το μήνυμα”.

Αυτά στο ποίημα. Συγκρατούμε τρεις Στιγμές του: την Τομή, το Συμβάν και τις συνέπειες που το ακολουθούν, το μεταχθές· την απομάκρυνση/αποξένωση από το σημείο της Τομής· το (προ)μήνυμα ενός άλλου ιστορικού αστερισμού, το προαύριο μέσα από την στροφή/ επι-στροφή στην Τομή, την δύσκολη σύνδεση του προαύριου με το μεταχθές. Οι Στιγμές αυτές μας δίνουν και το νήμα της διάβασης στο σήμερα.

Του Σάββα Μιχαήλ. Tο κείμενο δημοσιεύτηκε στις Aναγνώσεις, της Aυγής, Kυριακή 31 Aυγούστου 2014.

1 σχόλιο:

  1. Το Μεταχθές είναι ίσως το καλύτερο ποίημά του. Η ιδέα είναι του Πασκάλ. το έχω αναλύσει αρκετές φορές το ποίημα αυτό και το έχω μεταφράσει και στα Αγγλικά. Παν. Μποσνάκης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή