Pierre Bonnard, La
Sieste au jardin, Détail, 1914
Έχω αντικρύ μου
τις δήθεν δροσιές αυτού του κήπου.
Πότε πια θα
περάσει ο μπερδεμένος κόμπος των ζεστών ημερών.
Πότε πια θα
περάσουμε τον κατάξερο κάβο των ζεστών ημερών.
Πιέζομαι να
καταλάβω αυτό που λένε Θαύμα του Ήλιου.
Αυτό που λένε φως
της Ελλάδας ή Απολλώνιαν Αίγλη,
ο μισός εαυτός μου
μονάχα το νιώθει, ο άλλος μισός
το απωθεί. Άλλωστε
με το να παρατραβά
ο κόμπος των
ζεστών ημερών, έγινε μια σκονισμένη
μουντάδα όλος ο
ουρανός· και τα βουνά
με τις γαλήνιες
γραμμές, Πεντέλες, Υμηττοί,
είναι σαν είδη για
ξεσκόνισμα, τόσο βουτημένα
στις ανταύγειες
της δύσπνοιας. Έφυγε και ο Απόλλωνας,
εφύγαν κι οι
Δρυάδες, πάνε μακριά από την αναμμένη πέτρα.
Κωνσταντίνος Μαλέας, Σαντορίνη, 1925
«Εν ώρα θερινή», 1-13. Εκλογή Α´.
Ίκαρος, 1962. 93.