Φυλή στην Τουρκία μιλάει αρχαία ελληνικά. Jason and the argot: land where Greek's ancient language survives

Researchers have found an isolated community on the coast of Turkey who speak a dialect of Greek very close to ancient Greek. Romeyka, a variety of Pontic Greek, has grammar and vocabulary that are otherwise only found in ancient forms of the language, but it has no alphabet. The community of 5,000 is extremely insular, with unique customs and music, and rarely intermarries with outsiders. Researchers do not know how the community got there or came to speak Romeyka. They may be the descendants of ancient colonists, or they may have been an indigenous tribe forced to learn the language.

Μπορεί οι περισσότεροι νεοέλληνες να γνωρίζουν ελάχιστα ή να αγνοούν παντελώς την αρχαία ελληνική γλώσσα όχι όμως και μία απομονωμένη κοινότητα στις ακτές της Μαύρης Θάλασσας, στη βορειοανατολική Τουρκία.

Σύμφωνα με δημοσίευμα του Βρετανικού Independent, περίπου 5.000 άνθρωποι φαίνεται ότι μιλούν μία διάλεκτο που πλησιάζει εκπληκτικά στην αρχαία ελληνική γλώσσα.

Όπως επισημαίνουν ειδικοί γλωσσολόγοι μέσω αυτής της διαλέκτου μπορούν να εξάγουν πολύ σημαντικά συμπεράσματα για τη γλώσσα του Σωκράτη και του Πλάτωνα, καθώς και το πώς αυτή εξελίχθηκε.

Οικισμός ελληνόφωνης περιοχής Κατωχωρίου Τραπεζούντος.

Η κοινότητα ζει σε ένα σύμπλεγμα χωριών κοντά στην τουρκική πόλη της Τραπεζούντας, όπου κάποτε ήταν η αρχαία περιοχή του Πόντου.

Οι γλωσσολόγοι διαπίστωσαν ότι η διάλεκτος, Romeyka, μια ποικιλία από ποντιακά ελληνικά, έχει δομικές ομοιότητες με την αρχαία ελληνική που δεν παρατηρούνται σε άλλες μορφές της γλώσσας που ομιλείται σήμερα. Επίσης η Romeyka παρουσιάζει και πολλές ομοιότητες με το αρχαίο λεξιλόγιο.

An endangered Greek dialect which is spoken in north-eastern Turkey has been identified by researchers as a "linguistic goldmine" because of its startling closeness to the ancient language, as Cambridge researcher Dr Ioanna Sitaridou explains.

Όπως λέει η λέκτορας Φιλολογίας Ιωάννα Σιταρίδου του Πανεπιστημίου του Cambridge «η χρήση του απαρεμφάτου έχει χαθεί στα νέα ελληνικά. Όμως, στα Romeyka έχει διατηρηθεί».

Μια πιθανότητα είναι ότι οι ομιλητές αυτής της διαλέκτου είναι οι απευθείας απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων που ζούσαν κατά μήκος των ακτών της Μαύρης Θάλασσας πριν από τον 6ο ή 7ο αιώνα π.Χ., όταν η περιοχή αποικίστηκε αρχικά.

Αλλά είναι επίσης πιθανό να είναι απόγονοι αυτόχθονων πληθυσμών ή μίας μεταναστευτικής φυλής οι οποίοι αναγκάστηκαν να μιλούν τη γλώσσα των αρχαίων ελληνικών αποικιών.

Οι κάτοικοι της συγκεκριμένης περιοχής είναι ευσεβείς μουσουλμάνοι, γι΄ αυτό και είχαν το δικαίωμα να παραμείνουν στην Τουρκία μετά τη Συνθήκη της Λωζάννης του 1923.

         Romeyka             Αρχαία Ελληνικά

·          ipìne                        ειπείν     

·          pathίne                  παθείν

·          apothanίne             αποθανείν

·          piίne                        πιείν

·          iδίne                        ιδείν

·          fiίne                         φυγείν

·          evrίne                     ευρείν

·          kamίne                    καμείν

·          faίne                       θαγείν

·          mathίne                 μαθείν

·          erthéane               ελθείν     

·          menίne                  μενείν

·          katevine                καταβήναι

·          embine                  εμβήναι 

·          evjine                    εκβήναι

·          epiδeavine             αποδιαβήναι

·          kimethine               κοιμηθήναι

·          xtipethine               κτυπηθήναι

·          evrethine                ευρεθήναι

·          vrasine                    βρχήναι

·          raine                       ραγήναι

Καρέ καρέ η εξέλιξη ενός σουπερνόβα, Witness a star explode over 58 years

GK Persei 1901 – view of the ejecta a century after the nova explosion. Credit: Adam Block/NOAO/AURA/NSF

To 1901 οι αστρονόμοι εντόπισαν μια πολύ ισχυρή αστρική έκρηξη. Ο υπερκαινοφανής αστέρας (σουπερνόβα) GK Persei ή Nova Persei 1901 βρίσκεται σε απόσταση 1.300 ετών φωτός από τη Γη και προς έκπληξη των επιστημόνων συνεχίζει ακόμη να «μεγαλώνει».

Ομάδα ειδικών με επικεφαλής τον Μιγκέλ Σανταντέρ του Εθνικού Αστεροσκοπείου της Ισπανίας συγκέντρωσαν εικόνες και δεδομένα του σουπερνόβα από διάφορα τηλεσκόπια και με βάση τα όσα γνώριζαν για αυτό δημιούργησαν έναν τρισδιάστατο χάρτη της έκρηξης και της εξέλιξής της μέσα στον χρόνο. H έρευνα δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Astrophysical Journal».

Όπως αναφέρουν οι ερευνητές το «ωστικό κύμα» της έκρηξης συνεχίζει να διογκώνεται. Η ταχύτητα της διαστολής του σουπερνόβα υπολογίστηκε ότι είναι περίπου 1.000 χλμ/δευτ. Το βίντεο που δόθηκε στη δημοσιότητα καταγράφει την πορεία του στον χρόνο. Καθώς διαστέλλεται ο GK Persei μοιάζει με ένα κοσμικό πυροτέχνημα.

In 1901, the star GK Persei, 1,300 Lights Years from Earth, exploded. Images of the remnant (Nova Persei 1901) by the Isaac Newton Telescope and the Nordic Optical Telescope in Spain spliced together allow a 3-D model to be created.

Άστρο με διχασμένη προσωπικότητα, Chameleon Star Baffles Astronomers

Καλλιτεχνική απεικόνιση του «διχασμένου» πάλσαρ. This illustration shows a pulsar with glowing cones of radiation stemming from its magnetic poles – a state referred to as 'radio-bright' mode. Pulsars were discovered in 1967 as flickering sources of radio waves and soon after interpreted as rapidly rotating and strongly magnetised neutron stars. There is a general agreement about the origin of the radio emission from pulsars: it is caused by highly energetic electrons, positrons and ions moving along the field lines of the pulsar's magnetic field. When they are accelerated to very high energies, particles radiate at radio wavelengths. The radio emission is concentrated in cones that stem from the pulsar's magnetic poles, and we see it pulsate because the rotation and magnetic axes are misaligned. Many pulsars exhibit a rather erratic behaviour: in the space of a few seconds, their radio emission becomes weaker or even disappears for a while, then returns to the previous level after some hours. The mechanisms causing this switch between what are usually referred to as 'radio-bright' and 'radio-quiet' states are still largely unknown. Observations of the five-million year-old pulsar known as PSR B0943+10, performed simultaneously with ESA's XMM-Newton X-ray observatory and ground-based radio telescopes, revealed that this source exhibits variations in its X-ray emission that mimic in reverse the changes seen in radio waves. No current model is able to predict what could cause such sudden and drastic changes to the pulsar's entire magnetosphere and result in such a curious emission. (Credit: ESA/ATG medialab)

Πονοκέφαλο στους επιστήμονες έχει προκαλέσει ο εντοπισμός ενός άστρου νετρονίου (πάλσαρ) το οποίο «συμπεριφέρεται» με έναν τρόπο που δεν έχει παρατηρηθεί ποτέ μέχρι σήμερα. Τα πάλσαρ εκπέμπουν από τους πόλους τους δέσμες ενός είδους ακτινοβολίας - είτε ραδιοκύματα, είτε ακτινοβολία γ, είτε ακτίνες Χ. Αστρονόμοι του Ινστιτούτου Διαστημικής Έρευνας στην Ουτρέχτη εντόπισαν ένα άστρο που εκπέμπει δύο είδη ακτινοβολίας. Οι ειδικοί αναφέρουν ότι το πάλσαρ αυτό έχει «διχασμένη προσωπικότητα» και προσπαθούν να βρουν απαντήσεις.

Το φαινόμενο

Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι το πάλσαρ αυτό εκπέμπει ραδιοκύματα αλλά εντελώς ξαφνικά σταματά και για λίγες ώρες αρχίζει να εκπέμπει ακτίνες Χ. Στη συνέχεια , ο ίδιο ξαφνικά και χωρίς να υπάρχει κάποια ορατή μεταβολή (π.χ αλλαγή στη κίνησή του) το πάλσαρ επιστρέφει στην εκπομπή ραδιοκυμάτων. «Είναι η πρώτη φορά που εντοπίζεται αυτή η μεταβλητότητα» αναφέρει ο Βιμ Χέμσεν, μέλος της ερευνητικής ομάδας που έκανε την ανακάλυψη.   Η έρευνα δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Science».

Τα πάλσαρ

Pulsars are a type of neutron star.

Τα άστρα νετρονίου που είναι πιο γνωστά με τον όρο «πάλσαρ» είναι σώματα υψηλής πυκνότητας και σχηματίζονται από άστρα τα οποία έχουν ολοκληρώσει τον κύκλο της ζωής τους και καταρρέουν. Όλα τα πάλσαρ εκπέμπουν τις δέσμες ακτινοβολίας από τους πόλους τους και καθώς περιστρέφονται, γίνονται ορατά από τη Γη ως περιοδικές, σύντομες λάμψεις. Τα πάλσαρ εκπέμπουν την ακτινοβολία με σταθερό ρυθμό. Ορισμένοι μάλιστα τα περιγράφουν ως «κοσμικούς ραδιοφάρους».

Σαίξπηρ, Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και DNA. Synthetic double-helix faithfully stores Shakespeare's sonnets

Το έργο του Σαίξπηρ, μπορεί να διατηρηθεί καλύτερα σε βάσεις δεδομένων DNA. Humanity's legacy, including Shakespeare's sonnets, may be best preserved in DNA databases. NATHAN BENN / ALAMY

Είναι μια από τις πιο συμβολικές ομιλίες όλων των εποχών η οποία τώρα πια περνά στην αθανασία με τον πιο ασυνήθιστο τρόπο. Ένα τμήμα της διάσημης ομιλίας «Έχω ένα όνειρο» την οποία έδωσε ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ το 1963 αποθηκεύτηκε μέσα στην «αλφάβητο» του DNA.

Σε έναν κόκκο άμμου!

Ο Νικ Γκόλντμαν από το Ευρωπαϊκό Ινστιτούτο Βιοπληροφορικής στο Χίνξτον της Βρετανίας και οι συνεργάτες του συνέθεσαν DNA με τρόπο ώστε να κωδικοποιούνται πληροφορίες στις τέσσερις βάσεις που αποτελούν τη διπλή του έλικα (αδενίνη, θυμίνη, κυτοσίνη, γουανίνη).

Ο Κινγκ δίνει την ομιλία "Έχω ένα όνειρο". Civil Rights March on Washington, D.C. [Dr. Martin Luther King, Jr., President of the Southern Christian Leadership Conference, and Mathew Ahmann, Executive Director of the National Catholic Conference for Interrracial Justice, in a crowd.]

Οι ερευνητές χρησιμοποίησαν, όπως αναφέρουν με δημοσίευσή τους στην επιθεώρηση «Nature», αυτά τα «γράμματα» του γενετικού υλικού προκειμένου να αποθηκεύσουν ακουστικό υλικό διάρκειας 26 δευτερολέπτων από τον λόγο του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, το σύνολο των 154 σονέτων του Σέξπηρ, μια ψηφιακή φωτογραφία του εργαστηρίου τους, το διάσημο άρθρο με το οποίο το 1953 οι Τζέιμς Γουότσον και Φράνσις Κρικ περιέγραψαν για πρώτη φορά τη διπλή έλικα του DNA καθώς και έναν φάκελο ο οποίος περιέχει όλο το σύστημα κωδικοποίησης των πληροφοριών που χρησιμοποίησαν. Όλες αυτές οι πληροφορίες χώρεσαν σε ποσότητα DNA που δεν ήταν μεγαλύτερη από έναν κόκκο άμμου και ήταν στη συνέχεια δυνατόν να διαβαστούν με ακρίβεια της τάξεως του 100%.

Η διαδικασία

Η φωτογραφία του Εργαστηρίου στο Ευρωπαϊκό Ινστιτούτο Βιοπληροφορικής που αποθηκεύτηκε μεταξύ άλλων στο DNA.

Πώς όμως γίνεται η κωδικοποίηση των πληροφοριών; Το σύστημα των ειδικών από τη Βρετανία χρησιμοποιεί τα ίδια τέσσερα «γράμματα» του γενετικού υλικού αλλά σε μια εντελώς διαφορετική «γλώσσα» από αυτή που «αντιλαμβάνεται» η ζωή.

Προκειμένου να αντιγραφεί ένας φάκελος, όπως ένα κείμενο, τα δυαδικά ψηφία (0 και 1) τα οποία θα αντιπροσώπευαν αυτές τις πληροφορίες σε έναν σκληρό δίσκο πρέπει αρχικώς να μεταφραστούν στον κώδικα που έχει φτιάξει η ομάδα. Στη συνέχεια μια μηχανή σύνθεσης DNA παράγει την αντίστοιχη αλληλουχία.

Δεν πρόκειται όμως για ένα μόνο μακρύ μόριο αλλά για πολλαπλά αντίγραφα τμημάτων DNA – το κάθε τμήμα φέρει πληροφορίες προκειμένου να «ξέρει» πού ακριβώς πρέπει να λάβει θέση στην αλληλουχία. Το γεγονός αυτό προσφέρει αφθονία στο σύστημα: σε περίπτωση που κάποια τμήματα χαθούν, τα στοιχεία δεν θα χαθούν μαζί τους.

Παράλληλα χρησιμοποιείται ο συμβατικός εξοπλισμός των εργαστηρίων μοριακής βιολογίας που «διαβάζει» το DNA των οργανισμών, προκειμένου να διαβαστούν οι πληροφορίες που είναι αποθηκευμένες στο DNA και να μπορούν να προβάλλονται σε οθόνη υπολογιστή.

Το τέλειο μέσο ψηφιακής αποθήκευσης

To DNA αποδεικνύεται ότι είναι το τέλειο μέσο ψηφιακής αποθήκευσης.

Το DNA θεωρείται ως το τέλειο μέσο ψηφιακής αποθήκευσης αρχείων καθώς μπορεί να έχει διάρκεια ζωής χιλιάδων ετών, δεν απαιτεί ηλεκτρισμό για να λειτουργήσει, ενώ δεν χρειάζεται παράλληλα να συντηρείται σε ειδικές συνθήκες (‘αγαπά’ πάντως να βρίσκεται σε σκοτεινά, κρύα και ξηρά σημεία). Όπως εξήγησε ο δρ Γιούαν Μπίρνι που συμμετείχε στην ερευνητική ομάδα «εάν διατηρήσουμε το DNA σε κρύο, ξηρό και σκοτεινό μέρος διαρκεί για πολύ μεγάλο διάστημα. Αυτό το γνωρίζουμε επειδή συχνά αποκωδικοποιούμε DNA μαμούθ πολλών χιλιάδων ετών το οποίο έχει διατηρηθεί από τύχη σε τέτοιου είδους συνθήκες».

Θεωρητικώς το DNA μπορεί να κωδικοποιήσει τεράστιους όγκους δεδομένων. Σε ένα γραμμάριο του γενετικού υλικού χωρούν περίπου δύο petabytes (1 petabyte = 1.125.899.906.842.624 bytes) – το αντίστοιχο τριών εκατομμυρίων CD. Αυτό σημαίνει ότι μπορεί να αποτελέσει μια πολύ καλή αποθήκη για τη φύλαξη τεράστιων ποσοτήτων πληροφοριών όπως αυτές που παράγονται σε καθημερινή βάση στο CERN ή σε άλλα μεγάλα επιστημονικά ιδρύματα.

Απαγορευτικά ακριβή διαδικασία

Οι ερευνητές παραδέχονται βέβαια ότι το κόστος σύνθεσης του DNA στο εργαστήριο καθιστά αυτή τη στιγμή την όλη διαδικασία απαγορευτικά ακριβή, υποστηρίζουν ωστόσο ότι μελλοντικά η πρόοδος της τεχνολογίας θα κάνει την προσέγγιση πιο φθηνή αποδεικνύοντας την τεράστια αξία της για την αρχειοθέτηση στοιχείων για μεγάλο διάστημα.

Δεν είναι πάντως η πρώτη φορά που το DNA χρησιμοποιείται ως αποθηκευτικό μέσο πληροφοριών. Για παράδειγμα πέρυσι ομάδα ερευνητών στις ΗΠΑ δημοσίευσε στην επιθεώρηση «Science» τα αποτελέσματα ενός παρόμοιου πειράματος στο πλαίσιο του οποίου οι ειδικοί από τη Βοστώνη αποθήκευσαν σε DNA ένα ολόκληρο βιβλίο.

Οι κολασμένες «πλεξίδες» του Ήλιου. NASA Telescope Captures Sharpest Images of Sun's Corona

NASA's High Resolution Coronal Imager telescope, or Hi-C, captured this high-resolution shot of the sun's outer atmosphere during a 10-minute suborbital spaceflight on July 11, 2012. CREDIT: NASA

Τα πρώτα εντυπωσιακά δείγματα γραφής του έδωσε το διαστημικό τηλεσκόπιο Hi-C (High-resolution Coronal Imager) που εκτοξεύθηκε τον περασμένο Ιούλιο με αποστολή την παρατήρηση των φαινομένων που λαμβάνουν χώρα στον Ήλιο και ειδικά στο στέμμα (το ανώτερο στρώμα) του μητρικού μας άστρου.

Μια από τις εντυπωσιακές εικόνες της τρομερής έκρηξης που κατέγραψε το Hi-C στον Ήλιο.

Το τηλεσκόπιο καταγράφει εικόνες υψηλής ανάλυσης και πιο συγκεκριμένα πέντε φορές υψηλότερης ανάλυσης από αυτές που έχουμε στη διάθεση μας μέχρι σήμερα από τον Ήλιο. Η NASA έδωσε στη δημοσιότητα εικόνες που κατέγραψε το Hi-C από μια πολύ ισχυρή έκρηξη που έγινε στον Ήλιο και παρήγαγε εντυπωσιακά φαινόμενα.

Παράγουν τρομερές θερμοκρασίες

Η μελέτη των νέων εικόνων από επιστήμονες της NASA αποδεικνύει την ύπαρξη στο στέμμα του Ήλιου των λεγόμενων «μαγνητικών πλεξίδων». Αυτές οι «πλεξίδες» δημιουργούνται όταν μικρές δέσμες του μαγνητικού πεδίου του Ήλιου τυλίγονται μεταξύ τους εξαιτίας του πλάσματος που στροβιλίζεται στην επιφάνεια του Ήλιου. Οι ειδικοί πιστεύουν ότι οι μαγνητικές πλεξίδες αυξάνουν τη θερμοκρασία στο στέμμα - υπολογίζουν ότι κατά τη διάρκεια του φαινομένου αγγίζει τους 4 εκατομμύρια βαθμούς Κελσίου! Στις εικόνες που κατέγραψε το τηλεσκόπιο οι «πλεξίδες» έφτασαν σε ύψος περίπου 150 χλμ. Η μελέτη δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Nature».

Εκπληκτική φωτογραφία του Μεγάλου Νέφους του Μαγγελάνου. Hubble Views the Large Magellanic Cloud and its Star Forming Regions

Η υπέροχη εικόνα από το Μεγάλο Νέφος του Μαγγελάνου που κατέγραψε το Hubble. Nearly 200 000 light-years from Earth, the Large Magellanic Cloud, a satellite galaxy of the Milky Way, floats in space, in a long and slow dance around our galaxy. As the Milky Way’s gravity gently tugs on its neighbor’s gas clouds, they collapse to form new stars. In turn, these light up the gas clouds in a kaleidoscope of colors, visible in this image from the NASA/ESA Hubble Space Telescope. Credit: NASA, ESA. Acknowledgement: Josh Lake

Μια ακόμη καταπληκτική φωτογραφία προσέθεσε το διαστημικό τηλεσκόπιο Hubble στην τεράστια λίστα των εντυπωσιακών εικόνων που έχει καταγράψει από το Σύμπαν. Αυτή τη φορά κατέγραψε με τον φακό του ένα υπέροχο «πλάνο» από το Μεγάλο Νέφος του Μαγγελάνου, ένα μικρό γειτονικό μας γαλαξία. Τη φωτογραφία έδωσε στη δημοσιότητα η NASA με τα στελέχη της να κάνουν λόγο για «ένα χορό των χρωμάτων».

Το Μεγάλο Νέφος του Μαγγελάνου φιλοξενεί πολλές περιοχές γέννησης νέων άστρων. Σύμφωνα με τους ειδικούς η αλληλεπίδραση της βαρύτητας του γαλαξία μας με τα νέφη κοσμικής ύλης του Μεγάλου Νέφους του Μαγγελάνου έχει ως αποτέλεσμα τα νέφη να «καταρρέουν» προκαλώντας τη γέννηση νέων άστρων. Καθώς εξελίσσεται το φαινόμενο και τα νέφη δίνουν τη θέση τους στα νέα άστρα οι περιοχές αυτές λούζονται από λαμπρό φως που έχει πολλές αποχρώσεις δημιουργώντας αυτή την εντυπωσιακή εικόνα.

This video pans across observations of LHA 120-N11, one of these regions of glowing dust and gas with ongoing star formation. Credit: NASA, ESA. Acknowledgement: Josh Lake

Το μυστηριώδες περιβάλλον του Μπετελγκέζ, Betelgeuse Star Braces for Crash with Strange Bar

The red supergiant star Betelgeuse is seen here in a new view from the Herschel Space Observatory, a European Space Agency mission with important NASA participation. Image credit: ESA/Herschel/PACS/L. Decin et al

Aυτή η νέα εικόνα από διαστημικό τηλεσκόπιο της ESA, Herschel, αποκαλύπτει πολλαπλά τόξα γύρω από τον Betelgeuse (Μπετελγκέζ), τον πλησιέστερο υπεργίγαντα στη Γη. Το άστρο και η «τοξοειδής ασπίδα» του κινούνται προς έναν μυστηριώδη «τοίχο» με τον οποίο αναμένεται να συγκρουστούν σε 5000 χρόνια.

Betelgeuse has a visibly reddish tint and is the second brightest star in the Orion constellation. Image courtesy of Oisin Trust.

Ο Betelgeuse είναι τόσο μεγάλο άστρο που αν τοποθετηθεί στο κέντρο του ηλιακού μας συστήματος, θα καταλάβει όλο τον χώρο μέχρι και την τροχιά του Δία. Η λάμψη του είναι 100.000 φορές μεγαλύτερη του Ήλιου μας. απέχει περίπου 600 έτη φωτός από τη Γη και είναι γνωστός ως άλφα του αστερισμού του Ωρίωνα.

This artist’s impression shows the supergiant star Betelgeuse as it was revealed thanks to different state-of-the-art techniques on ESO’s Very Large Telescope (VLT), which allowed two independent teams of astronomers to obtain the sharpest ever views of the supergiant star Betelgeuse. They show that the star has a vast plume of gas almost as large as our Solar System and a gigantic bubble boiling on its surface. These discoveries provide important clues to help explain how these mammoths shed material at such a tremendous rate. Credit: ESO/L. Calçada

Η εικόνα στο υπέρυθρο από το Herschel μας δείχνει πως «άνεμος» των σωματιδίων που εκπέμπονται από τον υπεργίγαντα συγκρούεται με την μεσοαστρική ύλη, δημιουργώντας ένα κρουστικό τόξο καθώς το άστρο κινείται με μια ταχύτητα περίπου 30 km/sec. Mια σειρά από σπασμένα πυκνά τόξα μπροστά στο άστρο δείχνουν την ταραχώδη ιστορία της απώλειας μάζας του.

Το ενδιαφέρον όμως εντοπίζεται στην γραμμική δομή που εμφανίζεται μετά από τα τόξα. Παλιότερες θεωρίες θεωρούσαν ότι πρόκειται για ύλη του άστρου που εκτινάχθηκε πολύ παλιότερα, όμως η ανάλυση της νέας εικόνας δείχνει πως πρόκειται είτε για ένα γραμμικό νήμα που συνδέεται με το μαγνητικό πεδίο του γαλαξία είτε για το άκρο ενός κοντινού μεσοαστρικού νέφους που φωτίζεται από τον Betelgeuse.

Εάν αυτός ο «τοίχος» αποτελεί ένα εντελώς ανεξάρτητο αντικείμενο, τότε παίρνοντας υπόψη την κίνηση του Betelgeuse και των τόξων του, το εξωτερικό τόξο θα συγκρουστεί μ’ αυτόν σε 5000 χρόνια ενώ ο ερυθρός υπεργίγαντας μετά από 12.500 χρόνια αργότερα.