Arts Universe and Philology

Arts Universe and Philology
The blog "Art, Universe, and Philology" is an online platform dedicated to the promotion and exploration of art, science, and philology. Its owner, Konstantinos Vakouftsis, shares his thoughts, analyses, and passion for culture, the universe, and literature with his readers.

Τρίτη 7 Μαΐου 2013

RoboBee: το μικρότερο ιπτάμενο ρομπότ στον κόσμο. Robotic insect: World's smallest flying robot takes off


The tiny 80 milligram device has a pair of buzzing fly-like wings that flap 120 times a second.

Ερευνητές του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ κατασκεύασαν ένα ρομπότ στο μέγεθος μιας μύγας, ικανό να εκτελέσει ελιγμούς παρόμοιους με αυτούς των εντόμων.


Το ιπτάμενο ρομποτάκι – έντομο κατασκευάστηκε από ανθρακονήματα, ζυγίζει 80 μιλιγραμμάρια, άνοιγμα φτερών 3 εκατοστά. Τα φτερά του κινούνται με συχνότητα 120 Χερτς, επιτρέποντάς το να απογειώνεται κάθετα και να εκτελεί περίπλοκους ελιγμούς.

Επίδειξη της ρομποτικής εντόμων από το Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ.  Harvard University's tiny 80 milligram device the size of a house fly called a RoboBee.

Σύμφωνα με τους ερευνητές τα μικροσκοπικά ρομπότ θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν σε επιχειρήσεις διάσωσης.


Στο βίντεο που ακολουθεί βλέπουμε την πρώτη πτήση του RoboBee:



«Έγκλημα και Τιμωρία» και o Paul Dirac. "Crime and Punishment" and Paul Dirac

Για τον ιδιόμορφο χαρακτήρα του μεγάλου φυσικού Paul Dirac υπάρχουν πολλές αστείες ιστορίες.

Asked to explain his discoveries in quantum mechanics, Dirac responded that they 'cannot be explained in words at all'. Photograph: AIP Emilio Segrè Visual Archives

Ο Dirac ήταν υπερβολικά εσωστρεφής άνθρωπος, καθόλου εμπαθής αλλά πολύ επιφυλακτικός με τους γύρω του. Απέφευγε τις συναναστροφές όσο μπορούσε περισσότερο, προτιμώντας να κάνει μοναχικές βόλτες.

Ήταν επιρρεπής σε πολύ μεγάλες σιωπές και η αδιαφορία του για τις καθημερινές κοινωνικές συζητήσεις ήταν θρυλική. Οι συνεργάτες του στο Cambridge, χαριτολογώντας, εφηύραν μια νέα μονάδα μέτρησης που την ονόμασαν Dirac και την όρισαν ως: μία λέξη ανά ώρα.

Dostoyevsky in Paris (1863)

Ήταν τόσο ντροπαλός άνθρωπος ο Dirac, που παραλίγο να απέρριπτε το βραβείο Νόμπελ, γιατί δεν ήθελε τη δημοσιότητα. Το δέχτηκε μόνο όταν οι συνάδελφοί του, του επεσήμαναν ότι η απόρριψη του βραβείου θα δημιουργούσε πολύ μεγαλύτερη δημοσιότητα απ’ ότι η αποδοχή του!

Γιατί τα θυμήθηκα όλα αυτά; Γιατί μόλις τέλειωσα το διάβασμα του μυθιστορήματος του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι «Έγκλημα και τιμωρία» (1866). Το είχα διαβάσει τουλάχιστον άλλες δυο φορές μέχρι σήμερα. Αυτή τη φορά όμως το διάβασμα είχε και έναν επιπλέον στόχο.


Προσπαθούσα παράλληλα να εντοπίσω σε ποιο σημείο του μυθιστορήματος ο Ντοστογιέφσκι είχε κάνει ένα «μοιραίο» λάθος, το οποίο είχε επισημάνει ο Dirac.

Ο Ρώσος φυσικός Peter Kapitza κάποτε δάνεισε στον Dirac το «Έγκλημα και τιμωρία», του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι .

Όταν Dirac επέστρεψε το βιβλίο, o Kapitza τον ρώτησε πως του φάνηκε. Το μόνο σχόλιο Dirac για το λογοτεχνικό αριστούργημα του Ντοστογιέφσκι ήταν: «Είναι ωραίο, αλλά σε ένα από τα κεφάλαια ο συγγραφέας έκανε ένα λάθος. Περιγράφει τον ήλιο να ανατέλλει δύο φορές την ίδια μέρα».

Δεν ξέρω, ίσως να παρασύρθηκα από το χειμαρρώδες γράψιμο του Ντοστογιέφσκι, ίσως η “διπλή ανατολή” να ήταν τυπογραφικό ή μεταφραστικό λάθος της αγγλικής έκδοσης που διάβασε ο Diracτελικά … δεν κατάφερα να εντοπίσω το σημείο όπου σύμφωνα με τον Dirac, ο ήλιος ανατέλλει δυο φορές την ίδια μέρα!

Εντόπισα όμως ένα δεύτερο σημείο του μυθιστορήματος, που μάλλον θα προσήλκυσε το ενδιαφέρον του Dirac. Είναι το απόσπασμα από τον διάλογο μεταξύ Ρασκόλνικοφ και ανακριτή Πορφύριου, που περιέχει την μοναδική σε όλο το έργο αναφορά στον κόσμο της φυσικής:

«… Σύμφωνα με την άποψή μου λοιπόν αν οι ανακαλύψεις του Κέπλερ και του Νεύτωνα δεν μπορούσαν να μεταδοθούν στην ανθρωπότητα λόγω διαφόρων περιστάσεων παρά μόνο με τη θυσία εκατό, διακοσίων ή περισσότερων ανθρώπινων ζωών, που θα έφραζαν το δρόμο σ’ αυτές τις ανακαλύψεις, τότε ο Νεύτων θα είχε το δικαίωμα, για να μην πω το καθήκον, να τους εξοντώσει, για να γίνει έτσι δυνατή η διάδοση των ανακαλύψεών του σ’ ολόκληρο τον κόσμο.

Απ’ αυτά όμως δεν βγαίνει καθόλου ότι ο Νεύτων θα είχε το δικαίωμα να δολοφονεί οποιονδήποτε ή να κλέβει στην αγορά. Στο υπόλοιπο του άρθρου μου, αν θυμάμαι καλά, επιμένω στην ιδέα ότι όλοι οι νομοθέτες και οι φάροι και οι οδηγοί της ανθρωπότητας αρχίζοντας από τους παλιούς και μετά στον Λυκούργο, στον Σόλωνα, στον Μωάμεθ, στον Ναπολέοντα κτλ., υπήρξαν εγκληματίες.

Gustave Doré. Les trois Juges de l'enfer, Three Judges of the hell

Προσφέροντας καινούργιους νόμους καταπατούσαν έτσι τους παλιούς, που μέχρι τότε είχαν τηρηθεί πιστά από την κοινωνία και μεταβιβάζονταν από γενιά σε γενιά. Επίσης δεν δίστασαν ποτέ μπροστά στο αίμα (αθώο και ηρωικά χαμένο τις περισσότερες φορές, για την υπεράσπιση των παλιών νόμων), αν αυτό θα χρησίμευε να πετύχουν τους σκοπούς τους.

Πρέπει επίσης να παρατηρήσουμε ότι η πλειονότητα αυτών των ευεργετών και των οδηγών της ανθρωπότητας έχει χύσει ποταμούς αίματος. Και συμπεραίνω με δυο λόγια ότι όλοι, όχι μόνο οι μεγάλοι, αλλά και εκείνοι που κάτι καινούργιο μπορούν να πουν, είναι αναγκαστικά από την ίδια τους τη φύση εγκληματίες, διαφορετικού επιπέδου και βαθμού βέβαια ο καθένας τους.

Χωρίς αυτό το δικαίωμα δεν θα μπορούσαν να ξεφύγουν από την καθημερινή μικρότητα. Ούτε μπορούν να παραμείνουν, λόγω της φύσης τους, στην καθημερινή μικρότητα. Και αυτό κατά τη γνώμη μου είναι καθήκον τους να μην το δεχτούν.

Βλέπετε λοιπόν πως δεν έχω πει μέχρι τώρα τίποτα το καινούργιο. Αυτές οι σκέψεις έχουν ξαναγραφτεί χιλιάδες φορές. Όσο για τη διαίρεση που κάνω ανάμεσα στους «κοινούς» και «εξαιρετικούς» ανθρώπους, παραδέχομαι πως είναι λιγάκι αφηρημένη, αλλά δεν επιμένω σε ακριβείς αριθμούς.

Πιστεύω μονάχα πως στο βάθος η ιδέα μου είναι σωστή. Και η ιδέα μου αυτή συνίσταται στο ότι οι άνθρωποι γενικά χωρίζονται από τη φύση σε δυο κατηγορίες: την κατώτερη (κοινοί) και την ανώτερη (εξαιρετικοί) ή αλλιώς σε ανθρώπους που είναι ικανοί μονάχα για την αναπαραγωγή και σε ανθρώπους, πραγματικούς ανθρώπους, που έχουν το χάρισμα ή το ταλέντο να φέρουν κάτι καινούργιο στο περιβάλλον τους.

Οι υποδιαιρέσεις είναι φυσικά απροσδιόριστες, όμως τα γνωρίσματα των δυο κατηγοριών μου φαίνονται αρκετά καθαρά: η πρώτη αποτελείται από συντηρητικούς ανθρώπους που ζουν στην υπακοή, μια υπακοή που τους είναι πολύ ακριβή. Και νομίζω πως είναι υποχρεωμένοι να υπακούν, γιατί αυτός είναι ο ρόλος τους στη ζωή και δεν υπάρχει τίποτα το ταπεινωτικό.

Η δεύτερη αποτελείται από ανθρώπους που παραβιάζουν συνέχεια το νόμο. Είναι οι καταλύτες ή αυτοί που έχουν τη δύναμη να καταλύουν ανάλογα με τις ικανότητές τους και τα μέσα τους.


James Ensor. L'Entrée du Christ à Bruxelles, The Entry of Christ in Brussels, 1889.

Τα εγκλήματα τους βέβαια είναι σχετικά και ποικιλόμορφα:

Τις πιο πολλές φορές επιζητούν, με μεθοδολογία πολύ διαφορετική, να καταλύσουν το παρόν εν ονόματι κάποιου καινούργιου που θα είναι καλύτερο.

Αν όμως ένας απ’ αυτούς χρειαστεί να περάσει πάνω από ένα πτώμα ή από ένα ποτάμι αίμα για να φτάσει στον σκοπό του μπορεί, κατά τη γνώμη μου, ν’ αποφασίσει ενσυνείδητα να το κάνει σε σχέση βέβαια πάντοτε με την ιδέα του και την έκταση του περιεχομένου της, σημειώστε το αυτό καλά.

Μόνο μ’ αυτή την έννοια, λέω στο άρθρο μου, ότι οι άνθρωποι έχουν το δικαίωμα να σκοτώσουν (όπως θα θυμόσαστε η συζήτηση μας άρχισε από τη νομική όψη του ζητήματος).

Δεν υπάρχει λοιπόν κανένας λόγος ν’ ανησυχούμε πολύ. Η μάζα δεν τους αναγνωρίζει σχεδόν ποτέ αυτό το δικαίωμα.

Τους καταδικάζει, τους κρεμάει και εκπληρώνει έτσι κατά τον πιο λογικό τρόπο τον συντηρητικό της ρόλο, μέχρι την ημέρα που αυτή η μάζα με τις επόμενές της γενεές λατρεύει τους εκτελεσμένους και τους στήνει αγάλματα.

Η πρώτη κατηγορία είναι κυρίαρχη του παρόντος, η δεύτερη του μέλλοντος.

Η πρώτη διατηρεί τον κόσμο και χάρη σ’ αυτήν ο κόσμος πολλαπλασιάζεται, η δεύτερη οδηγεί τον κόσμο και τον κατευθύνει προς ένα σκοπό. Και οι δυο έχουν τους λόγους της ύπαρξής τους….»

Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι «Έγκλημα και Τιμωρία»:

Τόποι και άνθρωποι. People and Places

 Albania, Tirana. Fermata del bus

 Albania, Tirana. La Stazione Centrale

 Algeria, deserto del Sahara. Donne tuareg

 Austria, Mauthausen La Scalinata Della Morte

 Bill Brandt, London - After the Celebration, (1931-5)

 Chiafura - Via San Bartolomeo anno 1906 - Scicli - Ragusa - Italia – Italy

 Dry Cleaners, 1946 from the portfolio In Chicago

 Ernst Haas, The Cross, New-York, 1966

 Frank S. Eugene, Nude - A Study

 George H. Seeley, Black Bowl

Grecia, Mesologi. Musicisti zingari durante la festa di San Simeone


 Grecia, regione dell'Epiro. Musicista zingaro, a Parakalamos

 Grecia, regione della Macedonia. Zingari, nella citta di Thessalonica

 Grecia, regione della Tracia. Zingaro musulmano ad Alexandroupolis

 Isabel Munoz, Cuba

 Morocco, Marrakech Corner

 Antonin Personnaz, Bord d'eau, 1906-1928, Water edge, Autochromes

Mespoulet et Mignon, Adolescent avec un ane charge de tourbe, Connemara, Irlande, Autochrome, 1913

 Jeff Wall, An encounter in the calle valentin gomez farias, Tijuana, 1991

 Isabel Munoz, Tango

Philippe Halsman, Marilyn, Jumping

Morris Berman, The City at Night


Δευτέρα 6 Μαΐου 2013

Αντονέν Αρτώ, Σκατά στο πνεύμα. Antonin Artaud, «Là où ça sent la merde ça sent l'être»

Μετά τον ρομαντισμό,
ο συμβολισμός,
ο ντανταϊσμός,
ο σουρεαλισμός,
ο λετρισμός
και ο μαρξισμός,
δηλαδή εκατό “σχολές” πολιτικής, φιλοσοφικής και λογοτεχνικής ανατροπής, υπάρχει μια λέξη, ένα πράγμα, που έμεινε όρθιο, μια αξία που έμεινε αναλλοίωτη, που διατήρησε σε πείσμα όλων την υπεροχή της, είναι η λέξη και το πράγμα πνεύμα,
η αξία που προσδίδεται στο πνεύμα,
η αξία του πράγματος πνεύμα,
λες και θ’ αρκούσε να προφέρουμε την μαγνητική αυτή λέξη,
λες και θ’ αρκούσε να την αφήσουμε να ξεπηδήσει στη γωνιά μιας σελίδας, για να έχουν ειπωθεί όλα.

Σαν να εννοείτο, πράγματι,
και σαν αρχή και σαν ουσία, ότι το πνεύμα είναι η έμφυτη έννοια, η αξία υπόδειγμα,
η λέξη κορυφή,
που από το σημείο αυτό και πέρα, ο παλιός αταβιστικός αυτοματισμός του ζώου που ονομάζεται άνθρωπος θα έπαυε να κλυδωνίζεται.

Γιατί το φορείο θα ήταν καλά στερεωμένο στη θέση του.

Παντού ήταν αναμφισβήτητο, μετά από, δεν ξέρω κι εγώ πόσα, χρόνια Καββαλισμού, ερμητισμού, μυσταγωγίας, πλατωνισμού και ψυχουργίας,
ότι το σώμα είναι τέκνο του πνεύματος, του οποίου φαίνεται να είναι η διόγκωση,
το σύμφυρμα ή ο μαγικός σωρός
και πως δεν μπορούμε να αντιληφθούμε σώμα που να μην είναι, στο τέλος της φυσικής πορείας, η κατάληξη μιας σκοτεινής σύζευξης του πνεύματος με την ίδια του τη δύναμη, το όριο μιας διαδρομής επιλεγμένης απ’ το ίδιο το πνεύμα κατά την πορεία του,
σαν να μην μπορούσε να υπάρχει σώμα, εάν δεν υπήρχε κάπου το πνεύμα,
σαν η κατάσταση που αποκαλείται σώμα, το πράγμα που ονομάζουμε σώμα, να ήταν ουσία και φύσει κατώτερο από την κατάσταση πνεύμα και να πήγαζε απ’ αυτήν.

Charioteer or kouros, Archaic small bronze from Bathy on Samos. Berlin.

Σαν το σώμα να ήταν η άμαξα και το πνεύμα, το άλογο, που οδηγείται από ένα άλλο πνεύμα που ονομάζεται αμαξάς.


Σαν το σώμα να είναι οι εργάτες του εργοστασίου και το πνεύμα, το αφεντικό, το οποίο έχει επινοήσει το αλυσσόδεμα των εργατών στη διαδικασία παραγωγής.

Σαν το σώμα να ήταν το κορμί όλων των στρατιωτών που σκοτώνονται υπό τις διαταγές αυτού του μεγάλου πνεύματος, του Στρατηγού, που τους στέλνει να σφαγιασθούν.

Σαν να ήταν αυτονόητο για τη ζωή ότι το σώμα είναι αυτή η βρωμερή ουσία μέσα στην οποία το πνεύμα κάνει το ποδόλουτρό του, όπως ένας καπουτσίνος ξεπλένει τις μπότες του μέσα στο λουτρό αίματος του πολέμου.

Και το σώμα δεν έχει παρά να το βουλώσει.

Θα ήθελα να δω το σώμα ενός πνεύματος να οργανώνει τα μελλοντικά του κοιμητήρια.

Αλλά πιο πριν, θα ήθελα να μιλήσω για τους εφιάλτες.

Αστεία ανακολουθία, δεν είναι;

Να περνάς έτσι ξαφνικά και κτηνώδικα από το πνεύμα στους εφιάλτες.

Johann Heinrich Füssli, Le Cauchemar, The Nightmare, 1790-1791, 76,5x63,5 cm, Goethe Museum, Frankfurt

Οι εφιάλτες προέρχονται απ’ τους παληανθρώπους, απ’ όλους τους αρνητές του σώματος, απ’ όλους τους πλήρεις πνεύματος, που ασκούν μαγεία για να ζήσουν και που δεν έχουν βιώσει παρά μόνο πνεύμα, δηλαδή τη μαγεία.

Χωρίς τους υποστηρικτές της καθαρότητας του πνεύματος,
του καθαρού πνεύματος σαν αρχή των πραγμάτων και του Θεού ως καθαρού πνεύματος,
δεν θα υπήρχαν εφιάλτες.

Και όλοι βέβαια, από τότε που υπάρχει η γη, έχουν να παραπονεθούν για έναν εφιάλτη, να του προσάψουν, μόλις ξυπνήσουν, ότι τους βασάνισε τη νύχτα, χωρίς όμως να δώσουν μεγαλύτερη σημασία,
χωρίς να δώσουν προσοχή στην σοβαρότητα του γεγονότος.

André Masson, Cheval attaqué par un poisson, 1939

Δεν γνωρίζουν ότι ο εφιάλτης είναι η είσοδος του παραλογισμού από το κενό, η αναρχία μέσα στην κανονική λογική του μυαλού τους, το δηλητήριο που ρίχνεται στην ευμάρεια, μια παρέμβαση από κάτω προς τα πάνω, ότι είναι η σταγόνα του μίσους κάποιου άλλου, που κυλάει στη βραδυνή αναπνοή τους, η ενστάλαξη μιας νύμφης του πνεύματος, ένα δάκρυ καθαρού πνεύματος που αθόρυβα εισήχθη στο σώμα τους, από κάθε τι που είναι αδυναμία, απουσία, κενό, μίσος, αρρώστεια ή επιθυμία.

Ο εφιάλτης λοιπόν, για την πλειοψηφία των κοιμωμένων στη γη δεν είναι παρά μια ωραία ιστορία που διηγούνται μόλις πεταχτούν απ’ το κρεβάτι.

Κάτι σαν διήγημα του Έντγκαρ Πόε, του Ερμάν Μελβίλ, του Χόφμαν, του Λαμότ Φουκέ, του Ναθαναέλ Χώθορν, του Λιούις ή του Καμίσο,
των οποίων το όνειρό τους παρέχει το υλικό για την απεικόνιση τάχα της ζωής,
αλλά δεν υποψιάζονται,
δεν αντιλαμβάνονται,
πως κάποιοι άνθρωποι ψάχνουν μεθοδικά, μέσα στο όνειρο, τον τρόπο για να σταματήσουν τη ζωή, να αποκτήσουν αυτοί οι ίδιοι ζωή, εις βάρος της στρεβλωμένης αγωνίας του κοιμώμενου που αυτοί έχουν κυριεύσει.

Με ποιο τρόπο;

Επωφελούμενοι απ’ τον ύπνο του ανθρώπου,
από την χαλάρωση που προσφέρει ο ύπνος στον άνθρωπο, για να ξεριζώσουν από τη φυσιολογική ροή του μοριακού τρόπου ύπαρξης ενός ανθρώπου, μια μικρή φέτα ζωής, ένα μικρό αιμάτινο δίκτυο ατόμων που θα τους χρησιμεύσει για να θρέψουν τη δική τους ζωή.

Ένας εφιάλτης δεν είναι ποτέ τυχαίο συμβάν, αλλά συμφορά ολόδική μας, ξαμολημένη από μια πουτάνα, από το στόμα ενός βαμπίρ που μας βρίσκει πολύ πλούσιους σε ζωή και που δημιουργεί, με ορισμένες σταλαγματιές αλληλεπιδράσεων μέσα στις σκέψεις μας,
καταστροφικά κενά στις διαδρομές των αναπνοών του κοιμώμενου σώματός μας το οποίο νομίζει ότι έχει γλιτώσει από τις έγνοιες.

Είναι οι άνθρωποι λοιπόν που δημιουργούν αυτούς τους εφιάλτες, αλλά αυτοί οι άνθρωποι είναι πνεύματα που θέλησαν να παραμείνουν στο πνεύμα χωρίς να προχωρήσουν πιο μακριά στη ζωή.

Και τι είναι το πνεύμα;

Το πνεύμα πραγματικά.

Εννοώ πέρα από τη Φιλοσοφία.

Και γιατί το σώμα να προέρχεται από το πνεύμα και όχι το πνεύμα από το σώμα;

Γιατί το πνεύμα να περιέχει τις αξίες και το σώμα να θεωρείται απλώς η άθλια κατοικία τους, η υλική τους ενσάρκωση;

Serge Ivanoff, Death, 1925

Λες και υπήρξε ποτέ κάποιο μυστήριο που ονομάζεται ενσάρκωση.

Ποια σχέση υπάρχει ανάμεσα στο σώμα και το πνεύμα;

Αν σκεφτούμε καλά, καμία.

Γιατί το σώμα ξέρουμε τι είναι, αλλά το πνεύμα,
ποιος είπε πως ήταν η αρχή εκείνου απ’ όπου ξεπηδά ό,τι υπάρχει στη ζωή;

Είναι το πνεύμα που έχει τα δεδομένα.

Μέσα σ’ αυτό είναι που βλέπουμε τις ιδέες, τα μητρικά αυτά μαστάρια απ’ τα οποία τρέφεται ο,τιδήποτε έχει ενέργεια.

Αλλά, μας την σπας, Πλάτωνα. Και σεις, Σωκράτη, Επίκτητε, Επίκουρε, Καντ, ακόμα κι εσύ Καρτέσιε.

Γιατί μπορούμε εύκολα ν’ αντιστρέψουμε το πρόβλημα και να πούμε πως το πνεύμα δε θα είχε υπάρξει, ούτε οι αξίες και τα δεδομένα του, αν το σώμα, που τις διέδωσε, δε βρισκόταν εκεί, τη στιγμή που το πνεύμα, πάντα βρισκόμενο σε ακινησία, αρεσκόταν απλώς να τις κοιτάζει, περιμένοντας να τις σοδομίσει απ’ την πρώτη στιγμή.

Αφού χωρίς την αρχή του σοδομισμού, δεν θα απέμενε πλέον στο πνεύμα παρά να αδειάσει εξίσου τη γη και το μεγάλο κενό των πλανητών, το οποίο ο Πλάτωνας, αυτός ο θλιβερός ημιμαθής, νόμισε κάποια μέρα ότι ήταν επιπλωμένο με ιδέες, που κανείς ποτέ δεν συνάντησε.

Γιατί το πνεύμα είναι μια πομφόλυγα, μια απάτη.

Ένα είδος στοιχειωμένου καπνού που δε ζει παρά μόνο απ’ ό,τι απομυζά από το σώμα, για να κάνει με κόπο μια κίνηση και όχι μια σκέψη ή μια υπόθεση.

Γιατί τι είναι αυτές οι σκέψεις, οι υποθέσεις, οι αξίες και οι ιδιότητες;

Έννοιες χωρίς ζωή που υλοποιούνται μόνο όταν το σώμα τις αποβάλει, δημιουργώντας μια μεγάλη εφίδρωση για να τις αναγκάσει να το εγκαταλείψουν.

Eugène Delacroix, La barque de Dante, Détail, The boat of Dante, Detail, 1822,  Musée du Louvre, Paris

Γιατί το σώμα δεν έχει ποτέ ανάγκη να του προσδιορίσουμε τι έκανε.

Χωρίς τις καθημερινές λειτουργίες του σώματος, δεν θα γεννιόταν ποτέ καμιά σκέψη και δεν είναι από το σώμα που γεννιέται, αλλά ενάντιά του, με την ευκαιρία μιας κίνησης δικής του, της οποίας η σκέψη, δηλαδή η σκιά, θέλησε να ζήσει από μόνη της, υπό την επήρεια των λεγόμενων πνευμάτων.

Αυτών των εξόριστων αερικών που ήθελαν να αποκτήσουν υπόσταση χωρίς όμως να κοπιάσουν για να την κερδίσουν.

Όταν κάποιος δεν έχει σώμα και είναι ένα τίποτα, όταν δεν έχει ακόμα αναπνεύσει, απαιτείται φοβερή θέληση για να καταφέρει να κατασκευάσει ένα τέτοιο σώμα και να κατακτήσει μ’ αυτό τη δυνατότητα να αναπνέει καθολικά.

Και αυτό δεν είναι θέμα σκέψης, αλλά μιας τρομερής φρίκης την οποία πρέπει να υπερπηδήσει.

Σ’ αυτό το σημείο είναι που ψόφησε ο μεγάλος αγύρτης,
ο απατεώνας,
ο μέγας γαμημένος από την πλημμύρα των καθαρών ουσιών,
που ως αρχή και ουσία και χωρίς σώμα για να τους αντισταθεί, δεν είναι παρά η τρύπα του αιώνιου περάσματος κάθε σκέψης ή υπόθεσης για ύπαρξη,
ο Θεός,
πνεύμα καθαρό, σκιά και δυνητικότητα.

Πολύ δειλά για να επιχειρήσουν να αποκτήσουν σώμα, τα πνεύματα, πτητικά αέρια, πιο ελαφριά και από κάθε επεξεργασμένο σώμα,
περιφέρονται στο στερέωμα ή στο κενό και η απουσία ζωής, το κενό τους, η απέραντη νωθρότητά τους τα περιορίζει στο πνεύμα.

Βλέποντας το σώμα του ανθρώπου να υπερτερεί, κατέληξαν να φαντάζονται ότι το ξεπέρασαν.

Για να μη περιφρονηθούν και απωθηθούν από τον άνθρωπο,
προσπάθησαν να προσδώσουν σ’ αυτό το κενό που αποκαλούμε πνευματική κατάσταση, στον ευνουχισμό του σώματός τους, αρσενικού ή θηλυκού, στην αδυναμία τους να αναγνωρίσουν ο,τιδήποτε έχει ζωή
και ενέργεια, ένα είδος επικίνδυνης σεμνότητας που στηρίχτηκε στην πιο βρωμερή μαγεία.

Το πνεύμα δεν υπήρξε ποτέ τίποτα άλλο από το παράσιτο του ανθρώπου, το σαράκι που άξιζε στο σώμα του, από τη στιγμή που δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα ζωύφιο που δε θέλει να αναγνωρίσει την αξία της ζωής του.

Monsu Desiderio, Les Enfers, Hells, 1601-1700, Musée des Beaux-Arts et d'Archéologie de Besançon

Αλλά πώς ξεπετάχτηκε μια μέρα μέσα από τα αποκρουστικά αυτά βδελύγματα ο Θεός;

Αυτό η Ιστορία δεν το απεκάλυψε ποτέ.

* * *

Και λέω, ΣΚΑΤΑ ΣΤΟ ΠΝΕΥΜΑ.

Γνωρίζω καλά, από ποιες οργιώδεις περιπτύξεις των νυφών κατέληξε το πνεύμα να υπερισχύσει του σώματος, το οποίο ήταν προγενέστερο.

Γνωρίζω καλά ότι αυτό που αποκαλούμε πνεύμα δεν είναι παρά ένας πολτός χωρίς ύπαρξη, που απαξίωσε να σαρκωθεί και, για να αποκτήσει σώμα και να εξασφαλίσει την τροφή του, στηρίχθηκε πάνω σ’ αυτό που θα έχαναν τα εν ζωή σώματα,
στηρίχθηκε πάνω στα σώματα που θα αφαίμασσε.

Το σώμα που εργάζεται δεν έχει χρόνο να σκεφθεί και να παράξει, καθώς λένε, ιδέες.
Οι ιδέες είναι απλώς το κενό του σώματος.

Αλληλεπιδράσεις απουσίας και έλλειψης ανάμεσα σε δυο κινήσεις καταυγάζουσας πραγματικότητας, που το σώμα με την παρουσία του δεν έπαψε να επιβάλλει.

Δεν είναι μόνο ότι η ύλη ενεργοποιήθηκε πριν τη σκέψη,
είναι κυρίως ότι δεν ενεργοποιήθηκε,
δεν κατευθύνθηκε ποτέ προς το μέρος όπου η ψυχική αντίληψη σκιρτά, στο μέρος όπου εκδηλώθηκε η ζωή, διαλεκτική ή συλλογιστική, στο μέρος όπου η κουλτούρα κατόρθωσε να ξεκινήσει.

Είναι ότι το σώμα υπήρχε ανέκαθεν,
το σώμα, και ότι ο τρόπος ζωής και ύπαρξής του δεν είχε ποτέ να κάνει με το πνεύμα ή τη σκέψη, ούτε καν μ’ αυτό που αποκαλούμε ψυχή.

Το σώμα είναι ένα γεγονός που δεν έχει ανάγκη από ιδέες ή ευαισθησίες, αλλά που, απ’ τα βάθη της άραχλης σπηλιάς του, εποπτεύει τη στιγμή που ακόμα και η καρδιά δεν έχει το χρόνο να αισθανθεί ότι υπάρχει.

Πράγμα που σημαίνει ότι, όταν βλέπω τον Κλωντέλ

Πωλ Κλωντέλ (1868 - 1955): Γάλλος ποιητής και θεατρικός συγγραφέας, επηρεασμένος από τον χριστιανισμό.

να ζητά τη βοήθεια των πνευμάτων των αρχών του αιώνα, μπορώ ακόμα να επιτρέψω στον εαυτό μου να γελάσει, αλλά όταν βλέπω στον Καρλ Μαρξ ή στον Λένιν την λέξη πνεύμα, σαν την ίδια και απαράλλαχτη παλιά αξία, όταν βλέπω την επίκληση της αιώνιας αυτής οντότητας σαν σημείο αναφοράς των πραγμάτων
λέω στον εαυτό μου ότι υπάρχει λέρα και παρτούζα και πως ο Θεός έγλειψε τον κώλο του Λένιν
και πως πάντα έτσι γινόταν
και πως δεν αξίζει να συνεχίσω,
δεν πειράζει,
είναι μόνο
ένας  γαμημένος  λογαριασμός
που  πρέπει  να  τακτοποιηθεί.

Lokundam
a papa
da mamma
lamamama
a papa
dama

lokin
a kata
repara
oleptura
oema
lema
oersti
opopo
erstura
oerstura
opopo

dima