Ο Πινόκιο των ερπετών ήταν αστείος αλλά επικίνδυνος. Long-nosed 'Pinocchio rex' dinosaur discovered by scientists

Ο «Πινόκιο είχε μήκος εννέα μέτρα από το ρύγχος μέχρι την ουρά. Τα χρώματα της καλλιτεχνικής απεικόνισης είναι υποθετικά. The image shows two Qianzhousaurus individuals hunting. The one in the foreground is chasing a small feathered dinosaur called Nankangia and the one in the background is eating a lizard. Fossils of these three species are known from the ca. 72-66 million-year-old site in Ganzhou, China, where Qianzhousaurus was found. Credit: Chuang Zhao

Πρώτα γελάς, μετά φοβάσαι: το απολίθωμα ενός ξάδελφου του Tyrannosaurus rex, ένα πλάσμα «κάπως κωμικό» αλλά και «θανάσιμο», δείχνει ότι η προϊστορική Ασία φιλοξενούσε μια άγνωστη ως σήμερα κατηγορία δεινοσαύρων. Το ταιριαστό παρατσούκλι του είναι Pinocchio rex, δηλαδή «Πινόκιο ο βασιλιάς».

Νέα κατηγορία

The image shows the skull of Qianzhousaurus (upper jaw in left lateral view and lower jaw in reversed right lateral view). Credit: Junchang Lu

Η ανακάλυψη του νέου είδους σε ένα εργοτάξιο στην Κίνα επιβεβαιώνει προηγούμενες, πρόσφατες ενδείξεις για την ύπαρξη μιας νέας κατηγορίας δεινοσαύρων με μακρύ ρύγχος στην Ασία, αναφέρουν βρετανοί ερευνητές στην επιθεώρηση «Nature Communications».

Δύο σκελετοί δεινοσαύρων με μακρύ ρύγχος είχαν έρθει πρόσφατα στο φως στη Μογγολία, ανήκαν όμως σε ανήλικα άτομα και οι παλαιοντολόγοι δεν ήταν βέβαιοι αν η μακριά μουσούδα διατηρούνταν στην ενήλικη ζωή.

Ο Πινόκιο, με την επίσημη ονομασία Qianzhousaurus sinensis, επιβεβαιώνει τώρα τις υποψίες. Το ερπετό των 9 μέτρων «είχε το γνώριμο, οδοντωτό χαμόγελο του Tyrannosaurus rex, το ρύγχος του όμως ήταν μακρύ και λεπτό, με μια σειρά από κέρατα στο πάνω μέρος» αναφέρει ο Δρ Στιβ Μπρούσατ του Πανεπιστημίου του Εδιμβούργου.

«Μπορεί να έμοιαζε κάπως κωμικός, θα ήταν όμως εξίσου θανάσιμος με τους άλλους τυραννόσαυρους -ίσως μάλιστα να ήταν και λίγο ταχύτερος και πιο ύπουλος». O Πινόκιο πρέπει πάντως να ήταν από τους τελευταίους εκπροσώπους της ομάδας του και των δεινόσαυρων γενικά: έζησε στα τέλη της Κρητιδικής πριν από 66 εκατομμύρια χρόνια, περίπου ένα εκατομμύριο χρόνια πριν από την πτώση του αστεροειδή που έφερε το τέλος της εποχής των ερπετών.

Βρέθηκε ο πατριάρχης των δελφινιών, Dolphins swam the oceans six million years earlier than originally thought, ancient skull reveals

Τα δελφίνια είναι πολύ... αρχαιότερα από όσο πιστεύαμε. A new study has revealed that modern dolphins, like the bottlenose dolphin pictured here, have ancient ancestors that span back up to 13 million years. This is six million years further back than the first dolphins were thought to be alive.

Είναι πανέξυπνα, όμορφα και θεωρούνται διαχρονικά από τους πιο καλούς φίλους του ανθρώπου. Αν και γνωρίζουμε πολλά για τα δελφίνια έχουμε εξαιρετικά λίγα στοιχεία για το παρελθόν τους. Ένα νέο εύρημα δείχνει ότι τα δελφίνια κολυμπούσαν στις θάλασσες πολύ νωρίτερα από όσο πιστεύαμε.

Το «παρατημένο» κρανίο

Το κρανίο του Eodelphis kabatensis παρέμενε στα... αζήτητα περιμένοντας την αναγνώριση του. The discovery was made by studying a skull of an ancient species of dolphin now known as Eodelphis kabatensis, which was collected from a small tributary of the Oshirarika River in Hakkaido, Japan. Pictured is the skull recreated around the holotype, the sole 'piece' of the dolphin scientists have.

Παρά το γεγονός ότι τα δελφίνια διαθέτουν τη μεγαλύτερη ποικιλία ειδών στον κόσμο των θαλάσσιων θηλαστικών εντούτοις υπάρχει μεγάλη έλλειψη καλοδιατηρημένων απολιθωμάτων τους. Τα μέχρι σήμερα ευρήματα είχαν δείξει ότι τα πρώτα δελφίνια έκαναν την εμφάνιση τους στις θάλασσες πριν από περίπου 6 εκ. έτη. Υπήρχε ένα εύρημα (ένα κρανίο αρχαίου δελφινιού) που είχε εντοπιστεί τη δεκαετία του 1970 και όπως αποδεικνύεται η επιστημονική κοινότητα δεν είχε μελετήσει επαρκώς. Ομάδα Ιαπώνων ερευνητών αποφάσισε να μελετήσει εκ νέου το κρανίο αυτό. Η ανάλυση έδειξε ότι το κρανίο ανήκει σε ένα δελφίνι που ζούσε πριν από περίπου 13 εκ. έτη.

This is a computer-generated 3D CT image of the single fragment of the skull that was found. Eodelphis is an important link in the evolutionary history of dolphins that provides correlation between the fossil record and molecular-based studies (credit: Mizuki Murakami).

Οι ερευνητές το ονόμασαν Eodelphis kabatensis και φυσικά πρόκειται για το αρχαιότερο είδος δελφινιού που γνωρίζουμε. «Η εξέλιξη των δελφινιών και ειδικά οι εξελικτικές διεργασίες της πρώτης περιόδου της ύπαρξης του καλύπτονται από μυστήριο. Το Eodelphis kabatensis μας προσφέρει στοιχεία για τη μορφολογία των πρώτων δελφινιών» αναφέρει ο Μιζούκι Μουρακάμι του Πανεπιστημίου Waseda που ήταν ο επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας. Η ανακάλυψη δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Journal of Vertebrate Paleontology».

Η «Περσεφόνη» που θα σώσει τον άνθρωπο, Could 'space arks' save humanity? Experts design self-sustaining ships to rescue us in the event of a global catastrophe

Μια διαστημική κιβωτός είναι ίσως αυτή που θα σώσει τους κατοίκους της Γης από την επόμενη μεγάλη καταστροφή. An artist’s impression of the Icarus Interstellar ship, which could act as a precursor to a self-sustaining spacecraft. Project Persephone, a new Icarus Interstellar initiative for the DARPA sponsored 100 Year Starship (100YSS) led by TED fellow Dr. Rachel Armstrong, considers the application of living technologies such as protocells and programmable smart chemistries in the context of habitable starship architecture that can respond and evolve according to the needs of its inhabitants. This project has direct relevance to the challenges of the 21st century where our megacities and urban environments continue to grow at astonishing rates. Yet the building industry, utilities and energy companies lag behind the physical demands of a growing city. When inflexible infrastructures become inadequate or inappropriate then urban decay sets in — crime, homelessness, waste and resource management issues and traffic congestion can have crippling effects. The consideration of living infrastructure technologies on interstellar worldships can therefore have a positive feedback to our current way of life. Picture: Icarus Interstellar Project/Project Persephone.

Η NASA και η DARPA (η Yπηρεσία Προηγμένων Τεχνολογιών του αμερικανικού στρατού των ΗΠΑ) έχουν ενώσει τις δυνάμεις τους μαζί με ιδιωτικές εταιρείες, ερευνητικά ιδρύματα και ακαδημαϊκούς φορείς σε ένα φιλόδοξο project που έχει λάβει την ονομασία «Περσεφόνη». Βασικός στόχος του προγράμματος είναι η κατασκευή ενός διαστημικού σκάφους ικανού να μεταφέρει σε μεγάλες αποστάσεις και για μεγάλο χρονικό διάστημα τον άνθρωπο.

Above: a vision of a living spaceship by Adam Benton, including an 'open' design exposed to an internal nuclear engine/sun.

Το σκάφος αυτό θα μπορεί να μεταφέρει ατρόμητους εξερευνητές που θέλουν να ανακαλύψουν μακρινούς κόσμους και θα τους επιστρέφει μετά στη Γη για να μοιραστούν τις εμπειρίες τους. Θα μπορεί φυσικά να μεταφέρει αποίκους σε μακρινούς πλανήτες ή, σε περίπτωση που η Γη για οποιονδήποτε λόγο γίνει αφιλόξενη για τη ζωή, να αποτελέσει το μέσο διάσωσης του ανθρώπινου είδους. 

An illustration of living materials inside a worldship. A living infrastructure would help keep the worldship occupants healthy and may have significant benefits when applied to Earth-bound megacities. IMAGE COURTESY DAN TASSELL

Το σκάφος αυτό θα διαθέτει ενεργειακή αυτονομία και ταυτόχρονα θα αποτελεί ένα «ζωντανό οικοσύστημα» που θα λειτουργεί έτσι ώστε να συντηρούνται οι επιβάτες του για όσο διάστημα χρειαστεί.

Το πλάνο

Η διαστημική κιβωτός θα προσομοιώνει το περιβάλλον της Γης. New research suggests that if we want to achieve interstellar travel we will need to build self-sustainable 'living worldships' that can support multiple generations of humans. These ships could also be used to rescue the human population in the event of a global catastrophe, for example. Artist's impression is pictured.

Σύμφωνα με τον αρχικό σχεδιασμό, η κατασκευή της διαστημικής κιβωτού μπορεί να επιτευχθεί μέσα στα επόμενα 100 έτη. Ως τότε οι υπεύθυνοι του προγράμματος ευελπιστούν ότι η επιστημονική πρόοδος θα έχει επιλύσει μια σειρά από τεχνικά ζητήματα - ορισμένα από τα οποία είναι αλήθεια ότι φαίνεται δύσκολο να έχουν επιλυθεί -, αλλά, από την άλλη πλευρά, αν κάποιος που ζούσε στις αρχές του 20ού αιώνα έμπαινε σε μια χρονομηχανή και έβγαινε σήμερα είναι βέβαιο ότι θα «τρελαινόταν» με όσα θα έβλεπε σε επίπεδο τεχνολογικής και επιστημονικής εξέλιξης. Συνεπώς δεν μπορούμε να αποκλείσουμε την πιθανότητα οι τεχνολογίες που απαιτούνται για τη διαστημική κιβωτό να έχουν αναπτυχθεί σε 100 χρόνια από σήμερα. 

In Armstrong's research she has been studying artificial soils for interstellar spacecraft including Liesegang Floret 3, pictured, which uses activated gel and inorganic salts to move substances through a matrix.

Η πρώτη και βασικότερη δυνατότητα που θα πρέπει, σύμφωνα με το σχέδιο, να διαθέτει η κιβωτός είναι κάτι ανάλογο με την περίφημη «ταχύτητα δίνης» του διαστημοπλοίου Enterprise στο «Star Trek».

The worldship, artist's impression pictured, could be built from space junk in order to grow its living interior - a unique kind of space ecology. The spaceship would also gather asteroids in order to aid its sustainability.

Με απλά λόγια, μια τεχνολογία που θα επιτρέπει στο σκάφος να... διπλώνει τον χωροχρόνο και να καλύπτει τεράστιες αποστάσεις σε χρόνο dt. Το δεύτερο κρίσιμο χαρακτηριστικό του σκάφους θα είναι το «ζωντανό οικοσύστημα» που θα βρίσκεται στο εσωτερικό του, το οποίο οι επιτελείς του project ονόμασαν «Περσεφόνη».

Future living worldships will need to make use of resources in their environment in order to survive. This could include utilising asteroids and space junk to ensure the ship is self-sustainable. An artist's impression of this kind of ship is pictured.

«Είναι σχεδόν βέβαιο ότι σε εκατό χρόνια θα έχουμε καταφέρει να κατασκευάσουμε σκάφη που θα μπορούν να πραγματοποιήσουν μακρινά διαστημικά ταξίδια. Θα πρέπει λοιπόν να βρούμε έναν τρόπο ώστε το εσωτερικό του σκάφους να αποτελεί μια μίνι Γη. Να διαθέτει τις καιρικές, κλιματικές και άλλες συνθήκες που στηρίζουν την ύπαρξη και επιβίωση του ανθρώπου. Πρέπει οι επιβάτες του σκάφους να ακολουθούν τους ίδιους φυσικούς και χημικούς ρυθμούς που βιώνει ο άνθρωπος στη Γη, και παράλληλα να έχει προβλεφθεί η ύπαρξη συνθηκών που θα επιτρέπουν εκτός από τη βιολογική και την ομαλή κοινωνική συμβίωση των επιβατών» ανέφερε η Ρέιτσελ Αρμστρονγκ, καθηγήτρια Αρχιτεκτονικής στο Πανεπιστήμιο Γκρίνουιτς που είναι η επικεφαλής του προγράμματος «Περσεφόνη».

Επιβεβαιώθηκε η ανακάλυψη του στοιχείου με Z=117. New Super-Heavy Element 117 Confirmed by Scientists

Element 117, first discovered by Lawrence Livermore researchers and Russian collaborators, has been reproduced by an international consortium. The International Union of Pure and Applied Chemistry (IUPAC) must accept the confirmation before the element is named. Image. Kwei-Yu Chu/LLNL

Το στοιχείο με ατομικό αριθμό Ζ=117 δημιουργήθηκε για πρώτη φορά το 2010 με την συνεργασία Ρώσων και Αμερικανών φυσικών διαμέσου πυρηνικών αντιδράσεων σύντηξης. Το στοιχείο αυτό προέκυψε βομβαρδίζοντας στόχο από πυρήνες Μπερκελίου  249Βk με δέσμη ιόντων ασβεστίου 48Ca.

The classic Periodic Table organizes the chemical elements according to the number of protons that each has in its atomic nucleus. Credit: Karl Tate, Livescience.com contributor

Βέβαια η ανακάλυψη αυτή έπρεπε να επιβεβαιωθεί κι από μια δεύτερη ανεξάρτητη ερευνητική ομάδα. Έτσι λοιπόν η παραπάνω πυρηνική αντίδραση σύντηξης επαναλήφθηκε στο εργαστήριο του Darmstadt στη Γερμανία από τους J. Khuyagbaatar et al. Βομβαρδίζοντας με δέσμη ιόντων 48Ca τον ραδιενεργό στόχο 249Βk κατάφεραν να δημιουργήσουν τέσσερις πυρήνες του υπερ-βαρέως στοιχείου με Ζ=117, που επιβίωσαν για περίπου ένα δέκατο του δευτερολέπτου μέχρι να διασπαστούν σε ελαφρότερα στοιχεία.

The blue glow of Cherenkov radiation is visible in the reactor pool at ORNL's High Flux Isotope Reactor (HFIR) during a fuel change-out. Intense irradiation at HFIR, followed by chemical separation and purification, produced the necessary berkelium target material for the element 117 experiment. Credit: Oak Ridge National Laboratory

Η ερευνητική ομάδα προσπαθούσε να δημιουργήσει για πρώτη φορά το στοιχείο με Ζ=119, βομβαρδίζοντας Μπερκέλιο με δέσμη ιόντων Τιτανίου (Ζ=22). Και ενώ ανέλυαν τα δεδομένα τους ψάχνοντας το εν λόγω στοιχείο, αποφάσισαν να παρασκευάσουν το στοιχείο Ζ=117, για να τεστάρουν τους ανιχνευτές τους.

Τα υπερ-βαρέα χημικά στοιχεία μετά τον ατομικό αριθμό 104 έχουν πολύ μικρό χρόνο ζωής.

Οι J. Khuyagbaatar et al παράλληλα με την επιβεβαίωση του στοιχείου με Ζ=117, ταυτοποίησαν την διάσπαση άλφα του στοιχείου ντούμπνιο (dubnium) 270Db (Z=103) προς το ισότοπο του Λωρενσίου, το 266Lr (Z=103), που παρατηρείται για πρώτη φορά.

Πάντως για να γίνει αποδεκτό το νέο στοιχείο από τη Διεθνή Ένωση Καθαρής και Εφαρμοσμένης Χημείας (IUPAC), να βαπτιστεί και να του δοθεί ο τελικός συμβολισμός του, θα απαιτηθούν και νέα πειράματα επιβεβαίωσης, όπως άλλωστε έγινε με τα στοιχεία Φλερόβιο (στοιχείο 114, σύμβολο Fl) και Λιβερμόριο (στοιχείο 116, σύμβολο Lv).

Ο Ακιδωτός τροχός του Σύμπαντος. Spiral Galaxy M101

Η νέα λεπτομερής φωτογραφία του γαλαξία Μ101 που έχει ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. M101 is a spiral galaxy like our Milky Way, but about 70 percent bigger. It is located about 21 million light years from Earth. X-rays from Chandra reveal the hottest and most energetic areas due to exploded stars, superheated gas, and material falling toward black holes. Infrared data from Spitzer shows dusty lanes in the galaxy where stars are forming, while optical data traces the light from stars. This image is part of a "quartet of galaxies" collaboration of professional and amateur astronomers that combines optical data from amateur telescopes with data from the archives of NASA missions. NASA's Marshall Space Flight Center in Huntsville, Ala., manages the Chandra program for NASA's Science Mission Directorate in Washington. The Smithsonian Astrophysical Observatory in Cambridge, Mass., controls Chandra's science and flight operations. Image credit: X-ray: NASA/CXC/SAO; Optical: Detlef Hartmann; Infrared: NASA/JPL-Caltech

Το διαστημικό τηλεσκόπιο Chandra φωτογράφισε τον εντυπωσιακό γαλαξία Μ101 που λόγω της μορφολογίας του οι επιστήμονες τον έχουν ονομάσει «Ακιδωτό τροχό». Πρόκειται για ένα ραβδωτό σπειροειδή γαλαξία που είναι 70 φορές μεγαλύτερος από τον δικό μας γαλαξία. Ο Μ101 βρίσκεται σε απόσταση 21 εκ. ετών φωτός από εμάς στον αστερισμό της Μεγάλης Άρκτου.

Η ασυμμετρία του Μ101 οφείλεται σύμφωνα με τους ειδικούς στην συνεχή αλληλεπίδραση του με γειτονικούς γαλαξίες που μεταβάλει συνεχώς το σχήμα του. Επιπλέον αυτές οι αλληλεπιδράσεις έχουν ως αποτέλεσμα να δημιουργούνται κάθε φορά περιοχές γέννησης νέων άστρων. Οι νέες εικόνες του Μ101 αναμένεται να αποκαλύψουν νέα στοιχεία για αυτόν. 

Εφικτή η ασπίδα διαστημοπλοίων του Star Wars, The Force could be with you soon: Group of Physics students prove that Star Wars-style deflector shields could be reality sooner than you think

Είναι πιθανό η ασπίδα που προστάτευε τα σκάφη στο Star Wars να μπορεί να κατασκευαστεί με τα υπάρχοντα τεχνικά μέσα. Shields: The the Star Wars films, spacecraft like those pictured are protected by deflector shields. A scientific paper has suggested the technology is theoretically possible.

Πολλά είναι τα σημεία αναφοράς του κινηματογραφικού έπους του Star Wars. Ένα από αυτά ήταν η περίφημη ασπίδα προστασίας που προστάτευε τα διαστημόπλοια από τα αντίπαλα πυρά. Ομάδα ερευνητών του Πανεπιστημίου του Λέστερ υποστηρίζουν ότι είναι εφικτό να δημιουργηθεί μια τέτοια ασπίδα.

Το… πλάσμα

A new paper from the University of Leicester claims that it's technically possible to build shields around a spacecraft to protect it from laser fire using available technology, but with the somewhat troubling side effect of leaving the pilot unable to see where he or she is going. The research, published [PDF] in the peer-reviewed Journal of Special Physics Topics, posits that an effective shield could be built using a ball of super-hot plasma that would surround the spacecraft to protect it from laser fire. The denser the plasma, the more effective it would be at deflection.

Όπως υποστηρίζουν υπάρχουν οι πρώτες ύλες για την ανάπτυξη μια τέτοιας τεχνολογίας. Οι ερευνητές πιστεύουν ότι μια τέτοια ασπίδα θα βασίζεται στη χρήση πολύ ισχυρών μαγνητών οι οποίοι θα μπορούν να εξοστρακίζουν τις βολές από αντίπαλα όπλα και συγκεκριμένα όπως και στην ταινία από όπλα που εκτοξεύουν δέσμες λέιζερ. Αναφέρουν μάλιστα ότι η ίδια η φύση έχει δημιουργήσει ένα «πρωτότυπο» μιας τέτοιας ασπίδας που δεν είναι άλλο από την ιονόσφαιρα. Πρόκειται για ένα από τα ανώτερα στρώματα του πλανήτη μας που εμποδίζει την επικίνδυνη ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία να διεισδύσει στο εσωτερικό του πλανήτη μας.

Dogfights: The shields are used by spaceships including X-Wings and TIE Fighters (pictured above). Physicists from the Unviersity of Leicester speculated that a shell of superheated plasma could defend from laser fire.

Σύμφωνα με τους ερευνητές μια ασπίδα προστασίας σε σκάφη θα πρέπει να συνδυάζει την παρουσία ενός κελύφους πλάσματος (υπέρθερμα ηλεκτρικά φορτισμένα σωματίδια) και ενός μαγνητικού πεδίου. Οι ερευνητές υποστηρίζουν ότι στα χαρτιά τουλάχιστον ο συνδυασμός αυτός είναι ικανός να μπλοκάρει ακτίνες λέιζερ. «Η ιονόσφαιρα είναι στην ουσία ένα πλάσμα που προστατεύει τη Γη. Με τον ίδιο τρόπο λειτουργεί και το πλάσμα που περιγράφουμε στην εργασία μας» αναφέρει ο Αλεξάντερ Τούχι, ένας εκ των ερευνητών.

Γήινα μικρόβια «μπορούν να μολύνουν τον Άρη», Bacteria from Earth can easily colonize Mars

Βακτήρια που ζουν σε ακραία περιβάλλοντα μπορούν να επιζήσουν ως λαθρεπιβάτες σε διαστημικά σκάφη. In the movies, humans often fear invaders from Mars. These days, scientists are more concerned about invaders to Mars, in the form of micro-organisms from Earth. Three recent scientific papers examined the risks of interplanetary exchange of organisms using research from the International Space Station.

Βακτήρια που ζουν σε ακραία περιβάλλοντα μπορούν να επιζήσουν ως λαθρεπιβάτες σε διαστημικά σκάφη και να αποικίσουν έτσι τον Άρη, δείχνουν πειράματα που εξέθεσαν μικρόβια για μήνες στο εξωτερικό του Διεθνούς Διαστημικού Σταθμού.

Τα σπόρια

Bacteria seen before and after 18 months exposed to space conditions suggest they could infest other worlds, including Mars. (Photo : P. Vaishampayan, et al./Astrobiology

Όλα τα διαστημικά σκάφη που προσεδαφίζονται στον Άρη αποστειρώνονται προσεκτικά με υπεριώδες φως και υπεροξείδιο του υδρογόνου, ωστόσο οι τελευταίες μελέτες δείχνουν ότι η διαδικασία ίσως δεν είναι απόλυτα αξιόπιστη. Οι τρεις νέες μελέτες που δημοσιεύονται στην επιθεώρηση «Astrobiology Journal» εστιάζονται στα βακτήρια που παράγουν σπόρια, εξαιρετικά ανθεκτικές δομές που επιτρέπουν την επιβίωση των μικροβίων στην ξηρασία ή άλλες σκληρές συνθήκες.

Στο πρώτο πείραμα, οι ερευνητές χρησιμοποίησαν σπόρια του βακτηρίου Bacillus pumilus SAFR-32, τα οποία ήταν γνωστό ότι αντέχουν τόσο στην υπεριώδη ακτινοβολία όσο και στο υπεροξείδιο του υδρογόνου. Τα σπόρια επέζησαν για 30 λεπτά σε εργαστηριακές συνθήκες που προσομοιώνουν την επιφάνεια του Άρη, ενώ άλλα βακτήρια άντεχαν για μόλις 30 δευτερόλεπτα.

Σπόρια του ίδιου βακτηρίου εκτέθηκαν επίσης στο Διάστημα στο εξωτερικό του Διεθνούς Διαστημικού Σταθμού. «Προς μεγάλη μας έκπληξη, ορισμένα σπόρια επέζησαν για 18 μήνες» αναφέρει ο Καστούρι Βενκατεσβάραν του Εργαστηρίου Αεριώθησης (JPL) της NASA, μέλος της ερευνητικής ομάδας. Η εργαστηριακή εξέταση των σπορίων μετά την επιστροφή τους στη Γη έδειξε αυξημένες συγκεντρώσεις πρωτεϊνών που προσφέρουν αντοχή στην υπεριώδη ακτινοβολία.

Σούπερ ανθεκτικά

Η πειραματική διάταξη στο εξωτερικό του Διεθνούς Διαστημικού Σταθμού. Το βέλος σημειώνει τη θέση των μικροβίων. The European Technology Exposure Facility (EuTEF) attached to the Columbus module of the International Space Station during orbital flight. Credit: DLR, Institute of Aerospace Medicine/Dr. Gerda Horneck

Στη δεύτερη μελέτη, σπόρια του B.pumillus SAFR-32, καθώς και σπόρια ενός άλλου ανθεκτικού βακτηρίου, του B.subtilis 168, εκτέθηκαν σε μεγάλες δόσεις ακτινοβολίας και ακραίες διακυμάνσεις της θερμοκρασίας στο εξωτερικό του Διεθνούς Διαστημικού Σταθμού (ISS), καθώς και σε εργαστηριακές συνθήκες που προσομοιώνουν το περιβάλλον του  Άρη. Τα περισσότερα σπόρια καταστράφηκαν, ωστόσο όσα βρίσκονταν προστατευμένα από την ακτινοβολία επέζησαν.

Τα αποτελέσματα, αναφέρουν οι ερευνητές, δείχνουν ότι γήινα μικρόβια θα μπορούσαν να επιζήσουν ενός ταξιδιού στον Άρη αρκεί να βρίσκονται σε κάποιο σημείο που προφυλάσσεται από την ηλιακή ακτινοβολία.

Η τρίτη μελέτη εστιάστηκε σε μικρόβια που αναπτύσσονται κανονικά πάνω ή μέσα σε πετρώματα, τα οποία επέζησαν στο εξωτερικό του ISS για τον ενάμισι χρόνο που κράτησε το πείραμα.