Σχηματίζεται γαλαξιακός Γαργαντούας! Galaxy Violence Revealed! Cosmic Crash Shows Cluster Crunch

Τέσσερα μεγάλα γαλαξιακά σμήνη ετοιμάζονται να συγκρουστούν δημιουργώντας ένα νέο γιγάντιο σμήνος. Galaxy clusters MACS J0717+3745 colliding about five billion light-years away from Earth. This is a composite image of visible light from the Hubble Space Telescope (background), X-ray data from the Chandra X-Ray Observatory (blue) and radio waves from the Very Large Array (red).Credit: Van Weeren, et al.; Bill Saxton, NRAO/AUI/NSF; NASA

Ένα εκπληκτικό κοσμικό φαινόμενο εξελίσσεται σε απόσταση πέντε δισ. ετών φωτός από τη Γη. Τέσσερα τεράστια γαλαξιακά σμήνη βρίσκονται σε διαδικασία σύγκρουσης - ή συγχώνευσης αν προτιμάτε. Η συγχώνευση αυτή θα οδηγήσει στον σχηματισμό ενός  γαλαξιακού σμήνους που θα αποτελείται από χιλιάδες γαλαξίες.

Εκπληκτικό φαινόμενο

This composite image shows the massive galaxy cluster MACSJ0717.5+3745 (MACSJ0717, for short), where four separate galaxy clusters have been involved in a collision, the first time such a phenomenon has been documented. Hot gas is shown in an image from NASA's Chandra X-ray Observatory and galaxies are shown in an optical image from NASA's Hubble Space Telescope. The hot gas is color-coded to show temperature, similar to a temperature map of the Earth given in a weather forecast. In MACSJ0717 the coolest gas is shown as reddish purple, the hottest gas is blue and the temperatures in between are purple. Credit: X-ray (NASA/CXC/IfA/C. Ma et al.); Optical (NASA/STScI/IfA/C. Ma et al.)

Το φαινόμενο που αρχικά εντοπίστηκε από το διαστημικό τηλεσκόπιο Hubble παρακολουθούν επιστήμονες του Κέντρου Αστροφυσικής Χάρβαρντ-Σμιθσόνιαν (CfA) οι οποίοι ανακοίνωσαν τα ευρήματά τους στο συνέδριο της Αμερικανικής Αστρονομικής Εταιρείας που γίνεται αυτές τις ημέρες στη Βοστόνη.

Αυτή η «παρέα» των γαλαξιακών σμηνών που οδεύουν προς σύγκρουση έχει λάβει την ονομασία MACS J0717+3745 και οι ερευνητές του CfA έκαναν παρατηρήσεις με το διαστημικό τηλεσκόπιο Chandra και το επίγειο τηλεσκόπιο VLT στη Χιλή. «Πρόκειται για μια από τις μεγαλύτερες συγκεντρώσεις γαλαξιών και φυσικά μια από τις πιο πολύπλοκες γαλαξιακές συγχωνεύσεις που γνωρίζουμε» ανέφεραν οι ερευνητές στην ανακοίνωσή τους. Όπως σημείωσαν, το φαινόμενο προκαλεί διάφορα εντυπωσιακές κοσμικές διεργασίες.

Δημιουργούνται υπέρθερμα νέφη αερίων η θερμοκρασία των οποίων υπολογίζεται σε εκατομμύρια βαθμούς Κελσίου. Αναπτύσσονται επίσης συνθήκες οι οποίες λειτουργούν ως ένα είδος κοσμικού επιταχυντή σωματιδίων. Σύμφωνα με τους ερευνητές τα σωματίδια στην περιοχή που εξελίσσεται το φαινόμενο αποκτούν ενέργεια ως και ένα εκ. φορές μεγαλύτερη από εκείνη που αποκτούν τα σωματίδια στον επιταχυντή LHC στο Cern. Τα ευρήματα της έρευνας στο MACS J0717+3745 δημοσιεύονται στην επιθεώρηση «Nature».

Nelly’s: Χορός και Αρχαιότητα. Nelly’s, Dance and Antiquity

Η Ουγγαρέζα χορεύτρια Nikolska στον Παρθενώνα. Αθήνα, 1929. Φωτ: Έλλη Σουγιουλτζόγλου-Σεραϊδάρη (Nelly's). Φωτογραφικά Αρχεία Μουσείου Μπενάκη. The Hungarian dancer Nikolska in the Parthenon, 1929. Photo: Sougioultzoglou-Seraidari Elli (Nelly’s). © Photographic archives of the Benaki Museum. The exhibition Nelly’s, Dance and Antiquity opened at Its Kale, Ioannina, Greece. The exhibition is organized by the 8th Ephorate of Antiquities, the Photometria Photo Festival and the Benaki Museum. It will run through June 15, 2014.

Φωτογραφική έκθεση με τίτλο Nelly’s, Χορός και Αρχαιότητα, η οποία διοργανώνεται από το Photometria Photo Festival σε συνεργασία με το Μουσείο Μπενάκη, εγκαινιάστηκε από την 8η Εφορεία Βυζαντινών Αρχαιοτήτων στο Κάστρο Ιωαννίνων, Ιτς Καλέ, Αίθουσα Πολλαπλών Εκδηλώσεων. Διάρκεια έκθεσης: 5 έως 15 Ιουνίου 2014.

A native of Aydin in Asia Minor, Elli Souyioultzoglou-Seraidari –better known by her professional name of Nelly’s– was first influenced by German trends in photography. The two main characteristics of her work, and indeed of her life, were freedom and movement. She owed her pictorial technique and her classical sense of aesthetics to the influence of her German teachers, Hugo Erfurth and Franz Fiedler. However, in 1924, after establishing herself in Athens and opening a photography studio in Ermou Street, she adopted a more Greek-centred and conservative approach to her work. An early interest in portraiture, maintained throughout her professional career in Greece and the USA, provides us with rare pictures of interwar Athenian society, as well as an important source of information on America’s Greek immigrants.

Γερμανικής – αρχικά – φωτογραφικής επιρροής, το έργο της μικρασιάτισσας Nelly’s από το Αϊδίνι χαρακτηρίζεται από κινητικότητα και ελευθερία, όπως και η ίδια η ζωή της.

Οι Στύλοι του Ολυμπίου Διός μέσα από τον φακό της Nelly’s. Τα μνημεία και οι αρχαιολογικοί θησαυροί αποτυπώθηκαν συστηματικά από την Nelly’s: οι πειραματισμοί με το φυσικό φως και η αποτύπωση των αρχαίων ναών στη διαμνημειακή τους σχέση παραπέμπουν στις λήψεις του επίσης γερμανού φωτογράφου και μαθητή του Erfurth, Walter Hege.

Από τους Γερμανούς δασκάλους της, Hugo Erfurth και Franz Fiedler, αποκόμισε την πικτοριαλιστική τεχνική και την κλασική αισθητική. Η εγκατάστασή της στην Αθήνα το 1924, όπου ανοίγει φωτογραφικό studio στην οδό Ερμού, θα την προσανατολίσει προς μία ελληνοκεντρική και συντηρητικότερη αντιμετώπιση της θεματογραφίας. 

Όπως κάθε βλέμμα, έτσι και το βλέμμα της Nelly's είναι μια κατασκευή. Mια κατασκευή όπου δυτικά, γερμανικά ιδεολογήματα έχουν σημαντική συμβολή. H αναζήτηση "ελληνοπρεπών" μορφών από αυτό το βλέμμα, τείνει να είναι συχνά υποσυνείδητη αναζήτηση άρειων χαρακτηριστικών. Mε ιδεολογική και εικονογραφική αφέλεια, επιχειρεί να συγκρίνει προσωπογραφικά βοσκούς και χωριατοπούλες με κούρους και κόρες για να αποδείξει τη φυλετική συνέχεια των Eλλήνων. Kάποιοι εκεί στη Δύση αμφιβάλλουν και η εικόνα μας θα τους πείσει: η ομοιότητα είναι εμφανής, άρα η φυλετική συνέχεια αναμφισβήτητη. Tο ιδεολόγημα είναι φυσικά ισχνό. Kαι ενώ η ανακάλυψη και φωτογράφηση άρειων Eλλήνων είναι μάλλον μια δύσκολη υπόθεση, η Nelly's συχνά αιχμαλωτίζεται από τη "γραφικότητα" των διαφορετικών μορφών που αναγνωρίζει στους ανθρώπους της υπαίθρου. H εικονογραφική όμως απόδοσή τους είναι πολύ διαφορετική από αυτήν των μεγαλοαστών και των επωνύμων, τόσο φωτογραφικά όσο και ιδεολογικά.

H Nelly's, σκηνοθετεί επίμονα, προσαρμόζοντας την Eλλάδα στην εικόνα που η Δύση είχε γι' αυτήν. O πατριωτισμός της, καθώς ελέγχεται από το βλέμμα και τα ιδεολογήματά της, την ωθεί να εικονογραφεί τη χώρα μας περισσότερο ως ένας φιλέλλην περιηγητής. Έτσι οι "φιλέλληνες" της Δύσης και οι "φιλέλληνες" Έλληνες, αντικρύζουν μια σχεδόν ιδανική εικονογραφική και ιδεολογική τεκμηρίωση της ιδεατής τους Eλλάδας. Tα άρεια χαρακτηριστικά αναλλοίωτα χιλιάδες χρόνια τώρα, μέσα στο χωνευτήρι των Bαλκανίων και της Mεσογείου. H συναλλαγή μοιάζει ισοκερδής, οι Γερμανοί συγγενεύουν με τους αρχαίους Έλληνες και εμείς με τους σύγχρονους Γερμανούς. H απλοϊκή όμως αυτή και ιδεαλιστική προσπάθεια τεκμηρίωσης μιας φυλετικής συνέχειας και καθαρότητας, μοιάζει να είναι ένας εικονικός, καλοήθης απόηχος μιας άλλης προσπάθειας, καθόλου απλοϊκής και εικονικής που, την ίδια ακριβώς εποχή, οι άρειοι συγγενείς είχαν αναπτύξει οδηγώντας κάποια εκατομμύρια διαφορετικά προφίλ και ζυγωματικά στην φυσική εξόντωση.

Στο πορτρέτο, στο οποίο θα εξασκηθεί σ’ όλη τη διάρκεια της φωτογραφικής της πορείας στην Ελλάδα και την Αμερική, οφείλεται η απεικόνιση της αθηναϊκής κοινωνίας του Μεσοπολέμου αλλά και η συγκρότηση σημαντικού αρχείου της ελληνικής ομογένειας.

From 1927 until the outbreak of World War II, Nelly’s travelled throughout Greece, documenting the entire panorama of Greek life. As a Diaspora Greek, Nelly’s view of Greece tended to be somewhat “idealised”. Her photographs appeared in official tourist publications that were circulated abroad, and contributed to creating the earliest visual symbols of Greece’s “philosophy regarding tourism”. She systematically depicted the ancient monuments and archaeological sites of Greece. Her experiments with natural light and her photographs of ancient temples, demonstrating their interrelationship, are true masterpieces, bringing to mind the work of Erfurth’s German student, Walter Hege.

Από το 1927 η Nelly’s περιοδεύει την ελληνική ύπαιθρο στοιχειοθετώντας το πανόραμα της Ελλάδας του Μεσοπολέμου. Ελληνίδα της διασποράς, συνθέτει φωτογραφικά μία Ελλάδα «ειδυλλιακή». Μέσα από τα επίσημα τουριστικά έντυπα που κυκλοφόρησαν με φωτογραφίες της στο εξωτερικό, διαμορφώθηκαν οι πρώτες βάσεις-οπτικά σύμβολα της ελληνικής «τουριστικής φιλοσοφίας».

H χορεύτρια Mona Paeva στην Ακρόπολη. Αθήνα 1927. Oι φωτογραφίες των χορευτριών Πάϊβα και Nικόλσκα (1925-1927) στον Παρθενώνα, είναι ίσως τα πιο γνωστά δημοφιλή καλλιτεχνικά δείγματα της ελληνικής φωτογραφίας. Tις κοιτάμε και πέρα από την εικαστική τους ποιότητα, αναγνωρίζουμε το αρχαιοελληνικό τους πνεύμα, την αρμονία, τον ερωτισμό, το κάλλος, την χάρη και την κίνηση της αρχαίας κόρης. Aντιλαμβανόμαστε κάτι πολύ δικό μας, που μιλάει στο βλέμμα μας, την ψυχή μας, το νου μας. Φυσικά όλα αυτά, καθώς έχουμε καλά "διαπαιδαγωγηθεί". Tο διάφανο πέπλο, οι πόζες, οι κινήσεις, το γυμνό σώμα, είναι εικονογραφικά και συμβολικά στερεότυπα της Δύσης: H διαχείρηση και "διάθεση" της γυναίκας όπως αυτή έχει αναπτυχθεί από αιώνες στη δυτική εικονογραφία, σε συνδυασμό με τα αντίστοιχα στερεότυπα απεικόνισης της ελληνικής αρχαιότητας. Tελικά, ένα παραδειγματικό ρεπερτόριο δυτικής εικονογραφίας βρίσκεται πίσω από κάθε σχετικό έργο, είτε αληθινά καλλιτεχνικό είτε επιπέδου "Tσινετσιτά".

Η χορεύτρια Νικόλσκα στην Ακρόπολη. Αθήνα 1929. O Παρθενώνας ως άλλοθι, εξοστρακισμένος από την Iστορία, λειτουργεί ως ένα σκηνικό κύρους. Aλλά παρά το μαγικό ραβδί της Nelly's, παρά την "εκπαίδευσή" μας, οι Bαλκυρίες των σκοτεινών δασών του Bορρά, ακόμα και στο αττικό φως, δεν θα είναι ποτέ αρχαίες κόρες της Mεσογείου. Tο διανοητικό πλαίσιο του φωτογραφικού μέσου - το σύνολο δηλαδή αρχών, κανόνων και παραδόσεων - το οποίο με φυσικό τρόπο γεννήθηκε και διαμορφώθηκε σε συγκεκριμένες κοινωνίες, εικονογραφεί τις δικές τους αντιλήψεις για τις δικές τους πραγματικότητες. Tο πλαίσιο αυτό οδήγησε εξ αρχής την ελληνική φωτογραφία σε μια ιδιαίτερα προβληματική κατάσταση. Έχοντας υιοθετηθεί ως το "φυσικό", το "ορθό" σύστημα αξιολόγησης και επιλογών της, επεβλήθηκε πάνω στην αναπαράσταση της ελληνικής πραγματικότητας, με συνέπεια την παραμόρφωση ή την πλαστογράφησή της. Kαθώς προτείνει, λοιπόν, τι αξίζει και τι δεν αξίζει να φωτογραφηθεί, ορίζει ταυτόχρονα και τι αξίζει να βλέπουμε και να εκτιμούμε στην ίδια την πραγματικότητα και τι όχι. Nομιμοποιείται όμως ένα τέτοιο πλαίσιο, μια ιδεολογική κατασκευή άλλων κοινωνιών, να αποφασίζει για το ποια ελληνική πραγματικότητα είναι άξια λόγου και ποια όχι;

Nelly’s photographs of dancers in Germany and, above all, on the Acropolis (1923-29) demonstrate exceptional thematic cohesion and identify her as one of the leading dance photographers of the interwar period. Having gone into self-imposed exile in the USA following the outbreak of World War II in 1939, she added advertising photography, colour photography and photo reporting (New York streets & Easter Parade) to her range of skills, although she was not overly influenced by the trends of contemporary American photography.

Oι φωτογραφίες χορού (1923-1929) στη Γερμανία, αλλά κυρίως αυτές στην Ακρόπολη, ξεχωρίζουν για τη θεματική τους συνοχή και την αναδεικνύουν σε κορυφαία φωτογράφο χορού του Μεσοπολέμου. Στην Αμερική, όπου εγκαταστάθηκε και παρέμεινε για 25 περίπου χρόνια, θα προσθέσει στο πανόραμα της θεματογραφίας της τη διαφημιστική και έγχρωμη φωτογραφία, καθώς και το φωτορεπορτάζ (Easter Parade – δρόμοι της Ν. Υόρκης), χωρίς ωστόσο να μπορέσει να ενταχθεί στις σύγχρονες τάσεις της αμερικανικής φωτογραφίας. 

Nelly’s died in Athens, after a lifetime of passionate dedication to her art. She left a body of work, which remains exemplary from both an artistic and a technical standpoint; it represents a valuable legacy to the photographers of today.

Μετά από έναν αιώνα έντονης φωτογραφικής παρουσίας και δυναμικής διεκδίκησης της προβολής του έργου της, η Nelly’s πεθαίνει στην Αθήνα κληροδοτώντας στην ελληνική φωτογραφική ιστορία ένα έργο πολυσύνθετο, παραδειγματικό για νέους φωτογράφους, τόσο λόγω της καλλιτεχνικής όσο και της τεκμηριωτικής του αξίας.

Πηγές: Αρχαιολογία Online, Tο δυτικό βλέμμα και η ελληνική φωτογραφία: H περίπτωση της Nelly's.

Ζωή Καρέλλη, «Κασσάνδρα»

Jérome-Martin Langlois. Cassandra begging Minerva for vengeance on Ajax, 1810.

Τ' είν' αυτά, τα μαύρα περιστέρια

που στα χέρια κρατάς, Κασσάνδρα;

Ποια θυσία 'τοιμάζεις περίεργη, ανήκουστη;

Θα γίνουν κοράκια τα πένθιμα τούτα πουλιά

και θα σου ξεσκίσουν σε λίγο

τα σωθικά σου, τα βλέμματα.

Διώξ' τα να φύγουν απ' την αγκαλιά σου,

διώξ' τα να φύγουν μακριά.

Τίποτα καλό, χαρούμενο δεν προμηνούν

στην ανήσυχη τόσο ψυχή μας.

Σπρώξ' τα από πάνω σου, κόρη του βασιλιά,

να μη σκαλώνουν απάνω σου,

τ' άγρια μαύρα πουλιά.

Ajax taking Cassandra, tondo of a red-figure kylix by the Kodros Painter, c. 440-430 BC, Louvre.

Ποιες Αιτίες είδες, Κασσάνδρα

και πόσο ανησυχείς και παθαίνεσαι;

Σα φάντασμα τριγυρνάς ανάμεσά μας,

μ' άλλου κόσμου φαντάσματα συνοδειά.

Πόσο μας τρομάζεις, πόσο μας τρομάζεις...

Σα να πρόκειται εσύ πια να τα πεις όλα,

σαν να ξέρεις της ζωής τα μυστικά

και του θανάτου πραγματικά πράγματα.

Τις μας ενοχλείς με λόγους βαρείς,

τα πεπρωμένα και τέτοια και τέτοια.

Τίποτα δεν θ' αλλάξει ό,τι κι αν πεις εσύ.

Έβελυν ντε Μόργκαν. «Κασσάνδρα», 1898. Cassandra by Evelyn De Morgan (1898, London); Cassandra in front of the burning city of Troy at the peak of her insanity.

Ακόμα κι εμείς ακούμε

τα μυστικά περπατήματα της μοίρας,

μη θαρρείς πως αισθήσεις δεν έχουμε

τέτοιες της ψυχής προαισθήσεις,

εμείς όμως θέλουμε να τα ξεχάσουμε όλα.

Κόρη με το χαμένο βλέμμα,

με τη βαθιά μελαγχολία στο πρόσωπο,

σε βαρεθήκαμε στους χρόνους, στους καιρούς

που επανέρχονται ίδιοι, γιατί

ποτέ οι άνθρωποι δεν είναι διαφορετικοί.

Ξυπνούν ένα πρωί,

νέοι, ωραίοι, όπως είναι ο αδελφός σου,

όπως είναι οι ξένοι Αχαιοί,

που ο απερίσκεπτος νέος πρόσβαλε,

ξυπνούν οι άνθρωποι κι αισθάνονται

όλη την ηδονή, της ζωής τη δύναμη,

λησμονούν της ζωής τη διδαχή.

Cassandra seeking the protection of Pallas  by Aimé Millet (French, 1819 - 1891), at the Tuileries Gardens in Paris. Marble, 1877.

Εσύ, τι τριγυρνάς τώρα ανάμεσό μας

και δε μας αφήνεις ήσυχους;

Μήπως της καλλονής η αίγλη

ξύπνησε μέσα σου άλλα αισθήματα

κι εσύ δεν ξέρεις να τα χαρείς;

Βρίσκεις άλλης ζωής ομιλήματα

να πεις στους ανθρώπους,

τους μεθυσμένους από τη δύναμή τους.

Cassandra image from an Athenian red vase from 5th century BC: Cassandra falls victim to the usual destiny of those who tell inconvenient truths.

Τι θέλεις να πεις, τι θέλεις;

Εμείς, εμείς, εμείς

αισθανόμαστε τούτη τη δύναμη

κι ούτε μπορούμε να διαλέξουμε άλλη.

Έχουμε βαρεθεί την οδύνη

και τις ύπουλες καλές πράξεις,

την υπομονή και τ' άλλα των ανθρώπων

καμώματα, που δεν έχουν παραδεχτεί

την ακέριαν αξία τους.

Εμείς μπορούμε και να πούμε,

πως ο θάνατος είν' άλλη ζωή, πιο ένδοξη.

Για να παρηγορηθούμε, τι δε σοφιζόμαστε.

Εσύ όλο τα ίδια λες,

καταστροφή, τιμωρία, καταστροφή.

Campanian pelike: Greek warrior drags Cassandra from Palladium; c. 330 BCE. London, British Museum.

Τ' είν' αυτά τα μαύρα κοράκια,

που στα χέρια κρατάς,

αντίς τα περιστέρια της Κύπριδας;

Θυσίες, θυσίες,

ως πότε να θυσιαζόμαστε πρέπει;

Τι να φυλάξουμε;

Τουλάχιστο θα ζήσουμε τώρα εμείς.

Κι ο Πρίαμος δεν του είπε κανείς

τόσα παιδιά ν' αποχτήσει,

για ν' ακούονται οι φωνές της Εκάβης

στης γης τα πέρατα,

στης επιστροφής τα χρόνια.

Ας έρθουν οι φλόγες της καταστροφής.

Όλα μέσ' στης ζωής τα βήματα είναι.

Μήπως εμείς διαλέγουμε τίποτα!

Κασσάνδρα, Κασσάνδρα,

είναι τα λόγια σου φρόνησης περιττής,

η θέλησή μας δε φτάνει.

Πάψε να διαλαλείς τη δυστυχία μας.

Έτσ' ή αλλιώς θα πεθάνουμε.

Κανείς δε θα σ' ακούσει.

Ajax the Lesser drags Cassandra from the Palladium. Detail from a Roman fresco in the atrium of the Casa del Menandro (I 10, 4) in Pompeii.

Η μοναξιά σου είν' αμετάκλητη.

Στον απρόσιτο ζεις χώρο, εκείνου

που στην έρημο μέσα μιλεί.

Άφησέ μας στη μοίρα μας.

Κανένας δε θα μάθει ποτέ,

τίνος είν' η καλλίτερη.

Solomon Joseph Solomon. Ajax and Cassandra, 1886.

Απ' όλα της μαντικής τα χαρίσματα

που μπορείς νάχεις,

άκουσε,

εκείνο που χρειαζόμαστε τώρα,

άκουσε, είναι της ηδονής το χαμόγελο,

για να ξεχνούμε τις δίβουλες αρετές,

για να μη βλέπουμε φαντάσματα,

για να μη σκεφτόμαστε παράξενες διαφορές,

μεταλλαγές ίδιες, στροφές απαράλλαχτες

στην οδύνη, στην προσπάθεια, στην προσμονή,

στην αδάμαστη του χρόνου ροή.

Όχι τα μελαγχολικά, φοβερά σου μάτια,

που παν και βλέπουν,

ποιος ξέρει ποια μέλλοντα,

μα τα έμορφα χείλη των γυναικών,

όπου ανάμεσα λάμπουν τ' άσπρα τους δόντια,

σαν αμύγδαλα δροσερά.

Η ζωή μάς ανήκει,

το μέλλον ανήκει στους θεούς,

αυτούς θα ξεπεράσουμ' εμείς;

Alexey Golovin (1977, Russian). Cassandra.

Είν' αμαρτία, να μη ζεις

πλήρη της ζωής την γλυκιάν αμαρτία.

Τι περιμένεις; Ποια να φανερωθεί σημασία;

[...]

Από τη συλλογή «Κασσάνδρα κι άλλα ποιήματα» (1955)

Ζωή Καρέλλη

Το Παρίσι και οι σουρεαλιστές. Paris and the Surrealists

Surrealist artist and  photographer Michael Woods is the co-author of the superb Paris and the Surrealists (Thames & Hudson), together with his friend George Melly.

In a volume that is digressive yet evocative of Paris's lure, Melly attempts to "provide a parallel text" for photos by Woods. Melly is nearest his goal when he reminisces about his decidedly unglamorous youthful wanderings through the city and his 1952 meeting with his hero, esteemed surrealist Andre Breton; Woods's duotone images, their grays so warm as to appear brown, often portray shop windows, monuments, street scenes that one might witness on an aimless stroll or from a seat in a cafe. Overall, this collaboration repeatedly asserts but ultimately does not demonstrate that "although historic surrealism is entombed in libraries and museums, its marvelous phantom still haunts the city of its birth."

This book is an interesting experiment, partly a Surrealist documentary, it brings chance into the fairly predictable realm of history/autobiography. George Melly missed the Paris heydey, but did manage to meet and get to know various figures associated with the Surrealists. Moreover, Melly learned the history of Surrealism, and attempts to weave this history into a meaningful journey - much like the random journeys down the back-alleys such as the Surrealists enjoyed. Yet, the narrative itself is only partially worthwhile. If Melly was perhaps a larger figure in the history at hand, his story would gain in importance. As it stands, however, his tale remains one man's description of his brush with fame. The story is interesting only as a way of contextualizing the history.

The other "half" of the book revolves the black and white photographs contributed by Michael Woods. These images show a Paris relatively unchanged from the Surrealist era. That is, one sees objects and images similar to what Breton, et. al, may have seen, and, occasionally, one glimpses places and structures that are indeed what the Surrealists saw. Again, these images are an interesting way of contextualizing the history.

As an addition to a library on Surrealism, Surrealists, or 20th century Paris, this book may be worthwhile. I would not recommend it, however, as a primary source for understanding the movement of or the people involved in Parisian Surrealism.