Arts Universe and Philology

Arts Universe and Philology
The blog "Art, Universe, and Philology" is an online platform dedicated to the promotion and exploration of art, science, and philology. Its owner, Konstantinos Vakouftsis, shares his thoughts, analyses, and passion for culture, the universe, and literature with his readers.

Πέμπτη 4 Ιανουαρίου 2018

Τελικά πίσω από το «άστρο της Τάμπι» δεν κρύβονται εξωγήινοι. No alien megastructure around mysterious 'Tabby's star', analysis shows

Η υπόθεση ότι η αυξομείωση της ακτινοβολίας του άστρου οφείλεται σε εξωγήινη κατασκευή δεν έχει επιστημονική βάση. Astronomers are now certain it is not an alien megastructure orbiting star KIC 8462852. Instead, it is a giant cloud of dust. Illustration: Nasa/JPL-Caltech

Οι εξωγήινοι δεν έχουν βάλει το «χεράκι» τους στο ασυνήθιστο άστρο που σποραδικά αυξομειώνει τη φωτεινότητά του και έχει αποκληθεί «το πιο μυστηριώδες άστρο στο Σύμπαν».

Η υπόθεση ότι η αυξομείωση της ακτινοβολίας του άστρου οφείλεται σε κάποια τεράστια εξωγήινη κατασκευή γύρω του δεν έχει καμία βάση, αποφάνθηκαν οι επιστήμονες μετά από συστηματική μελέτη του άστρου το 2016 και το 2017 από τηλεσκόπια της Χαβάης και των Καναρίων Νήσων.

Ως πιθανότερη αιτία για την περίεργη συμπεριφορά του, οι αστρονόμοι, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο επιστημονικό έντυπο The Astrophysical Journal Letters, θεωρούν την ύπαρξη μεγάλων νεφών σκόνης που παρεμβάλλονται ανάμεσα στη Γη και σε αυτό.

Το άστρο της... αστροφυσικού

Το άστρο KIC 8462852 είναι ευρύτερα γνωστό ως «άστρο της Τάμπι» από το υποκοριστικό τής αστροφυσικού Ταμπίθα Μπογιατζιάν του Πολιτειακού Πανεπιστημίου της Λουιζιάνα, η οποία πρώτη το παρατήρησε 2015.

Βρίσκεται σε απόσταση περίπου 1.280 ετών φωτός από τον πλανήτη μας στον αστερισμό του Κύκνου και είναι περίπου 40% μεγαλύτερο και 1.000 βαθμούς Κελσίου πιο καυτό από τον Ήλιο μας. Τα τελευταία χρόνια έχει εμφανίσει μείωση της φωτεινότητάς του έως κατά 22%.

Κύρια υπαίτια η σκόνη

The star KIC 8462852 has baffled astronomers with its erratic dimming, causing some to speculate it is orbited by an ‘alien megastructure’, built by an extraterrestrial civilisation. Photograph: Danielle Futselaar/SETI International

«Η σκόνη αποτελεί την πιθανότερη αιτία που το φως του άστρου φαίνεται τη μία πιο αχνό και την άλλη πιο φωτεινό. Οτιδήποτε μεσολαβεί ανάμεσα σε μας και στο άστρο, δεν είναι αδιαφανές, όπως θα ήταν ένας πλανήτης ή μία εξωγήινη κατασκευή» δήλωσε η κ. Μπογιατζιάν, η οποία ήταν επικεφαλής της νέας μελέτης.

Αυτή η ετυμηγορία συμφωνεί με εκείνη μίας άλλης ερευνητικής ομάδας, η οποία στο τέλος του 2017 είχε αποφανθεί ότι γύρω από το εν λόγω άστρο βρίσκεται ένα νέφος σκόνης που ολοκληρώνει μία πλήρη τροχιά γύρω από το άστρο κάθε 700 γήινες ημέρες.


Φίλος ή εχθρός; Πώς ο εγκέφαλός μας επιλέγει στο πλήθος. Friend or foe? How the unconscious mind picks out faces in a crowd

Léonard de Vinci, Etude de têtes grotesques, 1490. Τα πρόσωπα που δείχνουν κυριαρχία, απειλή και αξιοπιστία είναι εκείνα που καταγράφει πρώτα ο ανθρώπινος εγκέφαλος, σύμφωνα με νέα μελέτη. Hebrew University researcher discovers dominance and threat top the list of faces a brain will quickly register within a crowd.

Φανταστείτε ότι περπατάτε σε έναν πολυσύχναστο δρόμο. Υπάρχουν πάρα πολλοί άνθρωποι γύρω σας. Καθώς προχωράτε μέσα στο πλήθος ο εγκέφαλός σας παρατηρεί κάποια πρόσωπα αλλά αγνοεί τα υπόλοιπα. Γιατί συμβαίνει αυτό; Ποιες είναι οι διεργασίες που προσδιορίζουν ποια πρόσωπα «επιλέγει» να... δει ο εγκέφαλός μας και ποια αφήνει να χαθούν στο φόντο;

Κυριαρχία, απειλή, αξιοπιστία

Imagine you're walking down a busy street like Times Square in New York. There are tons of people around. As you make your way through the crowd, your brain notices several faces but ignores the rest. Why is that? What are the processes that determine which faces our brain 'chooses' to see and those it allows to fade into the background? Researchers observed that the facial dimensions that were most quickly registered by participants were ones that indicated power and dominance. Credit: Hebrew University

Μια νέα μελέτη που δημοσιεύθηκε στην επιστημονική επιθεώρηση «Nature Human Behavior» από ερευνητές του Εβραϊκού Πανεπιστημίου της Ιερουσαλήμ (HUJI) και του Πανεπιστημίου Πρίνστον στο Νιου Τζέρσεϊ των ΗΠΑ δείχνει πώς ο εγκέφαλος επεξεργάζεται τα ανθρώπινα πρόσωπα. Η μελέτη αυτή καταλήγει στο συμπέρασμα ότι μέσα στο πλήθος ο ασυνείδητος νους επιλέγει δύο τύπους προσώπων για να δει συνειδητά: εκείνα που εκπέμπουν κυριαρχία και απειλή και, σε μικρότερο βαθμό, εκείνα που εκπέμπουν αξιοπιστία. Η ερευνητική ομάδα με επικεφαλής τον καθηγητή Ραν Χασίν του HUJI διεξήγαγε έξι πειράματα σε 174 συμμετέχοντες. Στα πειράματα αυτά οι ερευνητές εξέθεσαν τους εθελοντές σε 300 σετ εικόνων που εναλλάσσονταν πολύ γρήγορα. Το ένα μάτι των συμμετεχόντων εξετίθετο σε εικόνες ανθρώπινων προσώπων ενώ το άλλο μάτι σε γεωμετρικά σχήματα. Στη συνέχεια ζητήθηκε από τους εθελοντές να πατούν ένα πλήκτρο σε υπολογιστή αμέσως μόλις έβλεπαν ένα ανθρώπινο πρόσωπο. Εξαιτίας αυτού του «κυκεώνα» ερεθισμάτων ο ασυνείδητος νους χρειαζόταν μερικά δευτερόλεπτα ώστε να αντιληφθεί ότι βλέπει πρόσωπο και στη συνέχεια να «μεταφέρει» αυτή την εικόνα στον συνειδητό εγκέφαλο για επεξεργασία. Οι επιστήμονες παρατήρησαν ότι πιο γρήγορα καταγράφονταν από τον εγκέφαλο των εθελοντών τα πρόσωπα που μαρτυρούσαν δύναμη και κυριαρχία.

Ο νοητικός αλγόριθμος

Experimental paradigm and examples of stimuli. Credit: Hebrew University

«Στην περιπλάνησή του στον κόσμο ο ασυνείδητος νους μας έχει να αντιμετωπίσει ένα πολύ δύσκολο καθήκον: να αποφασίσει ποια ερεθίσματα αξίζουν συνειδητή προσοχή και ποια όχι» εξηγεί ο καθηγητής Χασίν και προσθέτει: «Ο νοητικός αλγόριθμος που ανακαλύψαμε δίνει καθαρά προτεραιότητα στην κυριαρχία και στην πιθανή απειλή. Κυριολεκτικώς είδαμε την ταχύτητα με την οποία οι συγκεκριμένες εικόνες "έσπαζαν" τα σύνορα του ασυνείδητου και καταγράφονταν στο συνειδητό με κάθε πάτημα του κουμπιού».

Την τελευταία δεκαετία ο δρ Χασίν έχει επικεντρώσει την έρευνά του στο ανθρώπινο ασυνείδητο κυρίως σε ό,τι αφορά τη λήψη αποφάσεων, τη μνήμη, την κινητοποίηση και τον σχηματισμό άποψης. «Η νέα αυτή μελέτη ρίχνει φως στις ασυνείδητες διεργασίες που οδηγούν στον σχηματισμό της συνείδησης. Οι διεργασίες αυτές είναι δυναμικές και συχνά βασίζονται σε προσωπικά κίνητρα. Υποθετικά, αν κάποιος ψάχνει για σύντροφο, ο εγκέφαλός του "βλέπει" τα πρόσωπα διαφορετικά από κάποιον άλλον που βρίσκεται ήδη σε σχέση. Ασυνείδητα, ο εγκέφαλός του δίνει προτεραιότητα στα πρόσωπα των εν δυνάμει συντρόφων σε σύγκριση με τα υπόλοιπα πρόσωπα των ανθρώπων γύρω του. Το ίδιο πιθανώς συμβαίνει και σε άλλες περιπτώσεις, όπως όταν κάποιος θέλει να αποφύγει τον κίνδυνο. Τα μάτια του επιλέγουν ορισμένα "απειλητικά" πρόσωπα από το πλήθος και προσπαθούν να τα αποφύγουν» σημειώνει ο επικεφαλής της μελέτης.

Ελπίδα για αυτισμό και διαταραχή μετατραυματικού στρες

Ο καθηγητής ελπίζει ότι τα ευρήματα αυτά θα ανοίξουν τον δρόμο της καλύτερης κατανόησης διαταραχών όπως ο αυτισμός και η διαταραχή μετατραυματικού στρες. «Ίσως είναι πιθανό να εκπαιδεύσουμε τους ανθρώπους να μην αντιλαμβάνονται κάποια στοιχεία του προσώπου των άλλων ως απειλητικά - κάτι τέτοιο θα ήταν πολύτιμο για άτομα που πάσχουν από διαταραχή μετατραυματικού στρες ή από κατάθλιψη. Θα μπορούσαμε επίσης να εκπαιδεύσουμε άτομα με αυτισμό ώστε να δείχνουν μεγαλύτερη ευαισθησία στα κοινωνικά ερεθίσματα» καταλήγει ο δρ Χασίν.

Πηγές: Yaniv Abir, Asael Y. Sklar, Ron Dotsch, Alexander Todorov, Ran R. Hassin. The determinants of consciousness of human facesNature Human Behaviour, 2017; DOI: 10.1038/s41562-017-0266-3 - http://www.tovima.gr/science/article/?aid=928881



Τρίτη 2 Ιανουαρίου 2018

Tελετουργική ανθρωποθυσία στο ανάκτορο της Κυδωνίας των μυκηναϊκών χρόνων. Ritual human sacrifice in the Mycenaean palace of Kydonia

Ευρήματα από το μυκηναϊκό ανάκτορο της Κυδωνίας (φωτ.: ΑΠΕ-ΜΠΕ / Μαρία Ανδρεαδάκη-Βλαζάκη). Finds from the Mycenaean palace of Kydonia. Photo credit: ANA-MPA / Maria Andreadaki-Vlazaki

Στην Αυλίδα ήταν ο ούριος άνεμος που έπρεπε να εξασφαλιστεί με τη θυσία της Ιφιγένειας. Στην αυλή των ανακτόρων της αρχαίας Κυδωνίας –στο λόφο του Καστελιού στα Χανιά της Κρήτης– ο σεισμός και ο εξευμενισμός των χθόνιων θεοτήτων ήταν αυτό που οδήγησε τους κατοίκους σε ανθρωποθυσία.

Tο κρανίο της νεαρής κοπέλας βρισκόταν ανάμεσα σε κρανία ζώων, διαμελισμένο (φωτ.: ΑΠΕ-ΜΠΕ / Μαρία Ανδρεαδάκη-Βλαζάκη). The skull of a young girl was found among animal skulls, but not whole however. Photo credit: ANA-MPA / Maria Andreadaki-Vlazaki

Πριν από σχεδόν 40 χρόνια (1979) ο Βρετανός μελετητής του μινωικού πολιτισμού Πίτερ Γουόρεν είχε εντοπίσει στην Κνωσό οστά παιδιών με ίχνη μαχαιριού επάνω τους – εύρημα που είχε ερμηνεύσει ως «καννιβαλισμό». Την ίδια περίοδο ο αείμνηστος αρχαιολόγος Γιάννης Σακελλαράκης είχε εντοπίσει κι αυτός στις Αρχάνες τα οστά ενός νεαρού άνδρα σκοτωμένου με μαχαίρι, κάτι που ερμήνευσε ως τελετουργική θυσία. Αμφότεροι οι ερευνητές λοιδορήθηκαν τότε ως «υβριστές» της ανωτερότητας της ελληνικής φυλής με αποτέλεσμα δεκαετίες αργότερα –ακόμη και σήμερα– οι επιστήμονες να είναι ιδιαίτερα επιφυλακτικοί σε ανάλογες ερμηνείες και συμπεράσματα. Όμως, η αρχαιολόγος-ανασκαφέας, τα τελευταία δέκα χρόνια, της αρχαίας Κυδωνίας, Μαρία Ανδρεαδάκη -Βλαζάκη, είναι σαφής: «Δεν μπορούμε εδώ να αποφύγουμε την αναφορά σε ανθρωποθυσία στη μινωική Κρήτη. Η ανεύρεση των οστών της νεαρής γυναίκας, η μελέτη, η συρραφή τους στο κρανίο και οι παρατηρήσεις για το διαμελισμό τους με αιχμηρό αντικείμενο στις “ραφές” του, σε σύνδεση με τελετουργικές πράξεις, δεν πρέπει να μας παραξενεύει, καθόσον η ελληνική μυθολογία έχει άφθονα παραδείγματα εξαγνιστικών θυσιών παρθένων σε μια προσπάθεια της κοινωνίας να αντιμετωπίσει μεγάλη συμφορά σε περιόδους λιμών ή άλλων εξαιρετικών περιστάσεων, και συχνά πριν από μια πολεμική σύρραξη. Οι μύθοι παρθένων στο ρόλο εξιλαστήριου θύματος, που ίσως ανάγονται στα μυκηναϊκά χρόνια, παρουσιάζονται ως πράξεις βαθιάς υποταγής και ευλάβειας στο θείο, ως πράξεις δέους και εξαγνισμού, ως είδος διαπραγμάτευσης με τις υπέρτατες δυνάμεις και όχι ως αγριες και αδίστακτες σφαγές» λέει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ η κ. Ανδρεαδάκη-Βλαζάκη.

Πώς έγινε η θυσία; Πρώτα επήλθε η θανάτωση της γυναίκας και μετά ο τεμαχισμός; Τα οστά της ανθρώπινης κεφαλής βρέθηκαν στον ίδιο χώρο (θυσιαστήριο;) μαζί με τα οστά των θυσιασθέντων ζώων; Είναι τελικά η πρώτη επιβεβαιωμένη ανθρωποθυσία στον μυκηναϊκό χώρο;

Ευρήματα από το μυκηναϊκό ανάκτορο της Κυδωνίας (φωτ.: ΑΠΕ-ΜΠΕ / Μαρία Ανδρεαδάκη-Βλαζάκη). Finds from the Mycenaean palace of Kydonia. Photo credit: ANA-MPA / Maria Andreadaki-Vlazaki

Η κα Ανδρεαδάκη-Βλαζάκη, αν και σαφής, δεν υπήρξε ενθουσιώδης στις απαντήσεις της. Προτιμά να μιλά αναλυτικά για τις δύο ακόμη πινακίδες με κείμενα Γραμμικής Β που εντοπίστηκαν στο νοτιοδυτικό άκρο της ανασκαφής της οδού Κατρέ, για τη μοναδική στη μινωική τέχνη σφραγίδα του «Δεσπότη Θηρών» (1420-1400 π.Χ.), στην οποία απεικονίζεται ένας νέος όρθιος άνδρας με την πόλη κάτω από τα πόδια του, για τα πέντε ζεύγη κεράτων αιγάγρων και τα τέσσερα αγγεία, τυπικά δείγματα εργαστηρίων της Κυδωνίας που χρονολογήθηκαν στο πρώτο μισό του 13ου αιώνα π.Χ., για τις αιματηρές και αναίμακτες θυσίες στην περιοχή και το τελετουργικό τους, για τις αποθέσεις οστών, το Αρχείον της πόλης στην είσοδο των ανακτόρων, το μέγεθος του σεισμού (6,5-7,5 Ρίχτερ), για την «άγευστον» – το μη βρώσιμο της θυσίας.

«Είναι λογικό μετά το σεισμό να έρθουν οι ίδιοι άνθρωποι, να απομακρύνουν τα κομμάτια του σπασμένου δαπέδου και στην ίδια την αυλή των τελετών να κάνουν μια μακάβρια θυσία. Μια θυσία στις χθόνιες δυνάμεις για να τους προστατεύσουν και να τους απομακρύνουν από το κακό. Η θυσία αυτή αποτελείτο από μέλη ζώων και μια ανθρώπινη ζωή. Πρόσφεραν στους χθόνιους μια γυναίκα. Και μάλιστα για να μην καταναλωθούν από κανέναν, τεμάχισαν τα μέλη των σφαγίων, τα σκέπασαν με πέτρες και πλάκες (ίσως συνήθεια της εποχής – ειδικά στις θυσίες στους χθόνιους θεούς)» λέει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ η αρχαιολόγος.

Tο κρανίο της νεαρής κοπέλας βρισκόταν ανάμεσα σε κρανία ζώων, διαμελισμένο (φωτ.: ΑΠΕ-ΜΠΕ / Μαρία Ανδρεαδάκη-Βλαζάκη). The skull of a young girl was found among animal skulls, but not whole however. Photo credit: ANA-MPA / Maria Andreadaki-Vlazaki

«Στο ανατολικό τμήμα, κάτω από τους τοποθετημένους λίθους, αποκαλύφθηκε αυτό που αναμέναμε: το κρανίο της νεαρής κοπέλας ανάμεσα σε κρανία ζώων, όχι όμως ακέραιο. Ήταν διαμελισμένο, όπως όλα τα υπόλοιπα οστά. Ανοιγμένο ακριβώς από τις ραφές, αφού προηγήθηκε κόψιμο με ξίφος στο δεξί βρεγματικό και το ινιακό οστό, και διασκορπισμένο ανάμεσα σε κρανία ζώων (τουλάχιστον δύο αιγών και ενός χοίρου). Είναι αλήθεια. Το ανθρώπινο κρανίο είχε διαμελιστεί, ίσως και το υπόλοιπο σώμα και κατά τον ίδιο τρόπο με των ζώων. Τα δύο βρεγματικά οστά, το ινιακό και το μετωπιαίο που έχουν έρθει στο φως δεν είναι κομματιασμένα, αλλά ανοιγμένα από τις φυσικές τους ραφές και διασκορπισμένα. Κοντά τους και η δεξιά κάτω σιαγόνα. Η εικόνα σοκάρει».

«Από τα στοιχεία που παρουσιάστηκαν δίνεται η εντύπωση ότι τρία επεισόδια έλαβαν χώρα τις τελευταίες μέρες ζωής στην αυλή:

1. Προηγήθηκε σεισμική δόνηση και ακολούθησε πυρκαγιά που κατέκαυσε τα πάντα.

2. Στα σημεία του δαπέδου αφαιρέθηκαν ανυψωμένα τμήματα και εδώ ακριβώς έγινε η απόθεση μετά την ύστατη θυσία που αποτελείτο από τη νεαρή γυναίκα, 43 αιγοπρόβατα και αίγαγρους, 4 χοίρους και ένα βόδι, ως επιστέγασμα της ανθρώπινης αγωνίας και δεισιδαιμονίας της εποχής, προκειμένουν να εξευμενιστούν οι δαίμονες και οι χθόνιες δυνάμεις και θεότητες.

3. Μετά την απόθεση των σφαγίων σημειώθηκε μεγάλος μετασεισμός που κατέστρεψε ό,τι είχε απομείνει όρθιο, χωρίς να συνοδεύεται από πυρκαγιά, γι’ αυτό και τα οστά δεν παρουσιάζουν ίχνη καύσης. Το τελευταίο αυτό σεισμικό επεισόδιο οδήγησε στην ολοκληρωτική καταστροφή σφραγίζοντας όλη τη γκρεμισμένη εγκατάσταση και διατηρώντας έτσι παγωμένη μέχρι τις μέρες μας τη στιγμή αυτή, την οποία εμείς μοιραία διαταράξαμε» τόνισε η κα Ανδρεαδάκη-Βλαζάκη, υπενθυμίζοντας στους συναδέλφους της πως «μια ανασκαφή είναι “καταστροφή”, λέμε οι αρχαιολόγοι και ίσως δεν έχουμε πάντα “άδικο…”».


Πώς ζυγίζουμε ένα άστρο; How To Weigh A Star?

Vanderbilt astronomers have discovered a better way to weigh solitary stars and planets. Credit: Michael Smelzer, Vanderbilt University

Η ζωή ενός άστρου καθορίζεται από τη μάζα του. Τα μεγάλα άστρα έχουν «σύντομη» ζωή και καταλήγουν σε εκρήξεις σουπερνόβα, ενώ τα μικρότερα άστρα ζουν περισσότερο τελειώνοντας την ζωή τους ως λευκοί νάνοι. Η γνώση της μάζας ενός άστρου μας βοηθάει να κατανοήσουμε όχι μόνο τη ζωή ενός άστρου, αλλά και την εξέλιξη των γαλαξιών. Όμως ο προσδιορισμός της μάζας ενός άστρου δεν είναι πάντα εύκολος.

This illustration shows how the gravitational field of a white dwarf star warps space to bend the light of a distant background star. Observations with the Hubble Space Telescope measured this effect for a white dwarf called Stein 2051 B, some 18 light-years away from Earth. Credit: NASA, ESA, and A. Feild (STScI)

Ο καλύτερος τρόπος για να ζυγίσουμε ένα άστρο είναι να μετρήσουμε πόσο δυνατά έλκει ένα άλλο άστρο. Αν τα δυο άστρα σχηματίζουν ένα δυαδικό σύστημα, η ταχύτητα με την οποία περιφέρεται το ένα γύρω από το άλλο καθορίζεται από την μεταξύ τους βαρυτική έλξη. Καταγράφοντας τις τροχιές τους συναρτήσει του χρόνου μπορούμε να προσδιορίσουμε την μάζα του κάθε άστρου. Αλλά πολλά άστρα είναι μοναχικά, το πλησιέστερο άστρο σ’ αυτά μπορεί να βρίσκεται έτη φωτός μακριά και η βαρυτική τους αλληλεπίδραση να είναι ελάχιστη ώστε να μετρηθεί. Έτσι χρειαζόμαστε έναν άλλο τρόπο για να υπολογίσουμε την μάζα τους.

Εναλλακτική λύση είναι να εξετάσουμε την θερμοκρασία του άστρου. Όσο μεγαλύτερη είναι η θερμοκρασία ενός άστρου τόσο μεγαλύτερη είναι μάζα του. Όμως υπάρχουν μερικά προβλήματα. Από την μια, αυτή η σχέση μεταξύ αστρικής θερμοκρασίας και μάζας ισχύει μόνο για τα άστρα της κύριας ακολουθίας. Από την άλλη, η θερμοκρασία των άστρων αυξάνεται καθώς αυξάνεται η ηλικία τους. Ένα γηραιότερο άστρο με την μάζα του Ήλιου μας, έχει μεγαλύτερη θερμοκρασία σε σχέση με ένα νεώτερο άστρο μιας ηλιακής μάζας.

Ένας νέος τρόπος μέτρησης της μάζας ενός άστρου σχετίζεται με την βαρύτητα στην επιφάνειά του. Μια μπάλα που πέφτει κοντά στην επιφάνεια της Γης επιταχύνεται με 9,8 m/s2. Aυτή είναι η επιφανειακή βαρύτητα της Γης. Καθώς απομακρυνόμαστε από τη Γη η ένταση της βαρύτητάς της μειώνεται αντιστρόφως ανάλογα με το τετράγωνο της απόστασης. Η Σελήνη για παράδειγμα «πέφτει» γύρω από τη Γη με επιτάχυνση μόνο 2,7 mm/s2.

Η βαρύτητα στην επιφάνεια ενός πλανήτη ή ενός άστρου εξαρτάται από την μάζα και την διάμετρό του. Αν βρούμε την απόσταση ενός άστρου, μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε το φαινόμενο μέγεθός του για τον προσδιορισμό της διαμέτρου του. Ο υπολογισμός της βαρύτητας στην επιφάνειά του είναι λίγο πιο περίπλοκος.

Αν μια μπάλα αναπηδήσει στο γήινο έδαφος, χρειάζεται ένα ορισμένο χρονικό διάστημα για να φτάσει σε ένα μέγιστο ύψος και να επιστρέψει πάλι στο έδαφος. Αυτός ο χρόνος εξαρτάται εν μέρει από την επιφανειακή βαρύτητα. Αν μια μπάλα αναπηδούσε με τον ίδιο τρόπο στην επιφάνεια του Άρη, ο χρόνος μεταξύ δυο διαδοχικών αναπηδήσεων θα ήταν μεγαλύτερος, σε σχέση με τη Γη, διότι ο Άρης έχει μικρότερη επιφανειακή βαρύτητα. Βέβαια δεν μπορούμε να βάλουμε μπάλες να αναπηδούν στην επιφάνεια ενός άστρου, όμως εκεί υπάρχουν επιφανειακές αποκλίσεις που ανεβαίνουν και πέφτουν. Η επιφάνεια ενός άστρου συχνά αναδεύεται όπως το νερό που βράζει, δημιουργώντας θύλακες, γνωστοί και ως κόκκοι. Ο ρυθμός με τον οποίο αυτοί οι κόκκοι ανέρχονται και ξαναπέφτουν προσδιορίζεται από την βαρύτητα στην επιφάνεια του άστρου. Έτσι, μετρώντας τον ρυθμό με τον οποίο ένα άστρο τρεμοπαίζει με μικροσκοπικούς τρόπους, μπορούμε να προσδιορίσουμε την μάζα του.

Μια πρόσφατη δημοσίευση [Empirical, Accurate Masses and Radii of Single Stars with TESS and Gaia] μελετά τα όρια παρατήρησης των δεδομένων από τα διαστημικά τηλεσκόπια GAIA (συλλέγει ήδη δεδομένα) και TESS (θα ξεκινήσει τον Μάρτιο). Διαπιστώνει ότι GAIA και TESS μπορούν να προσδιορίσουν την μάζα ενός άστρου χρησιμοποιώντας την μέθοδο της επιφανειακής βαρύτητας με ακρίβεια 25% και 10% αντίστοιχα. Επειδή αυτοί οι δορυφόροι θα παρατηρήσουν εκατομμύρια άστρα, αυτό θα μπορούσε να γίνει ένα ισχυρό εργαλείο στην μελέτη των άστρων.


Κυριακή 31 Δεκεμβρίου 2017

Ερνστ Χάας: ο κόσμος όπως είναι. Ernst Haas: the world as it is

O Ernst Haas έχει αναγνωριστεί ως ένας από τους πιο επιτυχημένους και επιδραστικούς φωτογράφους του 20ού αιώνα και θεωρείται εκ των πρωτοπόρων της έγχρωμης φωτογραφίας. Γεννήθηκε στη Βιέννη το 1921 και άρχισε να ασχολείται με τη φωτογραφία μετά το τέλος του πολέμου. 

Από τα πρώτα του φωτογραφικά project υπήρξε η φωτογράφιση της επιστροφής αυστριακών αιχμαλώτων πολέμου και στάθηκε αρκετό για να τραβήξει την προσοχή του LIFE Magazine αλλά ο Haas αρνήθηκε την πρότασή τους να ενταχθεί στο μόνιμο προσωπικό του περιοδικού για να διατηρήσει την καλλιτεχνική ανεξαρτησία του. Κατόπιν πρότασης του σπουδαίου Robert Capa, προσχώρησε στο πρακτορείο Magnum, το 1949, και δημιούργησε στενούς δεσμούς όχι μόνο με τον Capa αλλά και με τους Henri Cartier-Bresson και Werner Bishof.

Ο Haas πήγε στις Ηνωμένες Πολιτείες το 1951 και λίγο αργότερα άρχισε να πειραματίζεται με το έγχρωμο φιλμ της Kodachrome. Πολύ σύντομα αναδείχθηκε ως ο κυριότερος εκφραστής της έγχρωμης καλλιτεχνικής φωτογραφίας και το 1953, το LIFE συγκέντρωσε και κυκλοφόρησε φωτογραφίες του σε ένα πρωτοποριακό 24σέλιδο φωτογραφικό δοκίμιο με θέμα τη Νέα Υόρκη. Το 1962, ρετροσπεκτίβα αφιερωμένη στη δουλειά του διοργανώθηκε στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης και αποτέλεσε την πρώτη έκθεση έγχρωμης φωτογραφίας του μουσείου.

Καθ’ όλη τη διάρκεια της καριέρας του, ο Haas ταξίδεψε πολύ, φωτογραφίζοντας για λογαριασμό του LIFE και του Look, αλλά και για άλλες μεγάλες εκδόσεις. Όσο ζούσε κυκλοφόρησε τέσσερα βιβλίαThe Creation (1971), In America (1975), In Germany (1976), και Himalayan Pilgrimage (1978).

Τη χρονιά που πέθανε, το 1986, του απονεμήθηκε το βραβείο Hasselblad, ενώ το έργο του συνέχισε να αποτελεί αντικείμενο εκθέσεων και εκδόσεων για πολλά χρόνια μετά το θάνατό του. Το φωτογραφικό studio με το όνομά του λειτουργεί ακόμη στη Νέα Υόρκη, διαχειρίζεται τα πνευματικά δικαιώματα του έργου του, προσφέρει βοήθεια σε ερευνητές και επιβλέπει όλα τα project που έχουν ως θέμα τον ίδιο και τη δουλειά του.








































































































































Τις καλές φωτογραφίες δεν τις τραβάς· σε τραβάνε — Ernst Haas

Πηγή: dimart