Οι σημαντικότερες διαστημικές αποστολές και εκτοξεύσεις του 2018. Space 2018: biggest missions and rocket launches

Image: SpaceX

Το 2018 θα είναι ένα ακόμη έτος που δεν θα «πλήξουμε», όσον αφορά τις εξελίξεις στο διάστημα. Ουκ ολίγες εκτοξεύσεις και διαστημικές αποστολές αναμένεται να ελκύσουν το ενδιαφέρον των ειδικών και μη.

Οι κυριότερες αποστολές θα έχουν ως προορισμό προορισμό τη Σελήνη, τον Ήλιο, τον Άρη, τον Ερμή και δύο αστεροειδείς.

Ο Νο 1 πύραυλος βαρέων βαρών

SpaceX Falcon Heavy concept art. Credit: SpaceX

Η αρχή θα γίνει στο τέλος Ιανουαρίου με την παρθενική εκτόξευση του πιο ισχυρού πυραύλου στον κόσμο, του Falcon Heavy (Βαρύ Γεράκι), της ιδιωτικής αμερικανικής αεροδιαστημικής εταιρείας Space X. Ο πύραυλος, που στην ουσία είναι τρεις μικρότεροι πύραυλοι Falcon 9 στη «συσκευασία» του ενός, μπορεί να ανυψώσει υπερδιπλάσιο φορτίο σε σχέση με τον έως τώρα μεγαλύτερο πύραυλο, τον Delta IV Heavy, και μάλιστα στο ένα τρίτο του κόστους. Στην πρώτη αυτή πτήση από το Ακρωτήριο Κανάβεραλ στη Φλόριντα ο ιδιοκτήτης της Space Χ Έλον Μασκ σχεδιάζει να διαφημίσει την άλλη εταιρεία του παραγωγής ηλεκτροκίνητων οχημάτων Tesla, το τελευταίο μοντέλο της οποίας, ένα σπορ Tesla Roadster, θα βρίσκεται μέσα στον πύραυλο. Τελικά, αν όλα πάνε καλά, ο Falcon Heavy θα χρησιμοποιηθεί μελλοντικά για τη μεταφορά φορτίων και ανθρώπων μεταξύ Γης και Άρη.

Οι πρώτες επανδρωμένες ιδιωτικές πτήσεις των ΗΠΑ στον ISS

First cargo, now crew – the uber-modern “space taxi” known as the Dragon V2 is ready for passengers. Image: SpaceX

Οι ΗΠΑ πιθανότατα θα ξαναρχίσουν φέτος τις επανδρωμένες πτήσεις στο διάστημα, κάτι που έχουν να κάνουν από αμερικανικό έδαφος από το 2011. Έκτοτε όλα τα ταξίδια των αμερικανών αστροναυτών στο Διεθνή Διαστημικό Σταθμό (ISS) έχουν γίνει με ρωσικούς πυραύλους «Σογιούζ» από το Καζακστάν. Η Αμερικανική Διαστημική Υπηρεσία (NASA) -με παρότρυνση και από τον πρόεδρο Τραμπ- σκοπεύει φέτος να στείλει αστροναύτες στο Διεθνή Διαστημικό Σταθμό με αφετηρία τις ΗΠΑ και με τη βοήθεια των ιδιωτικών εταιρειών Boeing και Space X. Τον Αύγουστο η Space Χ προγραμματίζει να χρησιμοποιήσει τον πύραυλο Falcon 9 για να κάνει μια δοκιμαστική μη επανδρωμένη πτήση του νέου διαστημικού σκάφους Crew Dragon, ενώ το Δεκέμβριο θα ακολουθήσει η πρώτη δοκιμαστική επανδρωμένη αποστολή στον ISS.

The Boeing Crew Space Transportation-100, or CST-100, Starliner spacecraft is being developed in collaboration with NASA’s Commercial Crew Program. The Starliner can transport up to seven passengers or a mix of crew and cargo to low-Earth orbit destinations, including the International Space Station. Image: Boeing

Από την πλευρά της, η Boeing προγραμματίζει τον Αύγουστο να χρησιμοποιήσει τον πύραυλο Atlas V της United Launch Alliance για να κάνει μια δοκιμαστική μη επανδρωμένη πτήση του νέου σκάφους Starliner, ενώ η πρώτη δοκιμαστική επανδρωμένη πτήση θα ακολουθήσει το Νοέμβριο. Δεν αποκλείεται πάντως να χρειασθούν περισσότερες δοκιμές και οι επανδρωμένες πτήσεις ίσως και των δύο εταιρειών στον ISS να μετατεθούν για το 2019.

Σελήνη

The far side of the Moon and the distant Earth, imaged by the Chang'e-5T1 mission in 2014. Image: Chinese Academy of Sciences

Δεν αποκλείεται οι πρώτοι τουρίστες να επισκεφθούν φέτος το φεγγάρι. Αν και η NASA δεν θα κάνει κάποια ρομποτική ή επανδρωμένη αποστολή στη Σελήνη, η Space X (ξανά αυτή!) σχεδιάζει να στείλει ένα ζευγάρι τουριστών γύρω από το δορυφόρο της Γης μέσα στη διαστημική κάψουλα Dragon 2, η οποία θα ανυψωθεί με το νέο πύραυλο βαρέων βαρών Falcon Heavy. Κανείς άνθρωπος δεν έχει κάνει κάτι τέτοιο από το 1972, όταν έγινε η τελευταία προσελήνωση από την αποστολή «Απόλλων 17». Όλες οι μεγάλες ασιατικές διαστημικές δυνάμεις (Κίνα, Ινδία, Ιαπωνία) έχουν τα δικά τους σχέδια το 2018. 

A photo of the Yutu (Jade Rabbit) rover taken by the Chang'e-3 lander in December 2013 in Mare Imbrium on the surface of the Moon. Image: Chinese Academy of Sciences

Η Κίνα έχει στα σκαριά δύο διαδοχικές σεληνιακές αποστολές μετά την πρώτη προσελήνωση μιας κινεζικής κάψουλας (Chang’e 3) και ενός ρόβερ το 2013. Έως το τέλος του έτους θα σταλεί στο φεγγάρι το Chang’e 4, πάλι μαζί με ένα ρόβερ.

Chang'e-4 team members testing the six-wheeled rover, similar to the Yutu (Jade Rabbit) rover that set down on the Moon in late 2013. Image: CASC

Στη συνέχεια η Κίνα θα επιχειρήσει την πρώτη -μετά το 1976- αποστολή λήψης δείγματος από την επιφάνεια της Σελήνης και επιστροφής του στη Γη. Η αποστολή του σκάφους συλλογής δειγμάτων Chang’e 5 θα γίνει με τον πύραυλο Long March στο τέλος του έτους, αλλιώς θα μετατεθεί για το 2019. Πρόσθετο ενδιαφέρον προκαλεί ότι το σκάφος θα προσεληνωθεί στη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού, για την οποία οι επιστήμονες δεν ξέρουν πολλά πράγματα. Στο φεγγάρι θα πάει και η Ινδία τον Μάρτιο, με την εκτόξευση της αποστολής Chandrayaan 2, που περιλαμβάνει ένα σκάφος σε τροχιά γύρω από τη Σελήνη, μια κάψουλα προσελήνωσης και ένα ρόβερ, το οποίο θα μελετήσει τη σεληνιακή επιφάνεια. Θα είναι η πρώτη φορά που η Ινδία θα επιχειρήσει να προσεληνώσει ένα σκάφος και να κινήσει ένα ρόβερ πάνω στο φεγγάρι. Η χώρα διαθέτει ήδη ένα δορυφόρο (Mars Orbiter Mission-MOM) σε τροχιά γύρω από τον Άρη. Η Ιαπωνική Διαστημική Υπηρεσία (JAXA) έχει προγραμματίσει την εκτόξευση αρκετών δορυφόρων παρατήρησης της Γης, μια αποστολή ανεφοδιασμού του Διεθνούς Διαστημικού Σταθμού, ενώ συμμετέχει και στην αποστολή του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Διαστήματος (ESA) στον Ερμή.

Ερμής

Artist’s concept of the BepiColombo mission, showing the European-built Mercury Planetary Orbiter (top) and the Japanese Mercury Magnetospheric Orbiter (bottom). Credit: ESA

Αυτή θα είναι και η σημαντικότερη φετινή ευρωπαϊκή αποστολή. Πριν το τέλος του 2018, πιθανώς τον Οκτώβριο, η ESA σχεδιάζει να εκτοξεύσει την αποστολή BepiColombo με προορισμό τον κοντινότερο πλανήτη στον Ήλιο, τον Ερμή. Το σκάφος αναμένεται να φθάσει εκεί το 2025. Δύο διαστημοσυσκευές, το ευρωπαϊκό Mercury Planet Orbiter και το ιαπωνικό Mercury Magnetospheric Orbiter, μετά από το επταετές ταξίδι με το μητρικό σκάφος Mercury Transfer Module (MTM), θα τεθούν σε τροχιά γύρω από τον πλανήτη για να μελετήσουν τη γεωλογία του, την εσωτερική δομή και σύνθεσή του, το μαγνητικό πεδίο του κ.α.

Αστεροειδείς

Tόσο οι ΗΠΑ όσο και η Ιαπωνία έχουν σχεδιάσει φέτος αποστολές σε αστεροειδείς. Το σκάφος OSIRIS-REx της NASA, που είχε εκτοξευθεί το 2016, αναμένεται να φθάσει τον Αύγουστο στον αστεροειδή Μπενού και να τεθεί σε τροχιά γύρω του επί δύο χρόνια, με στόχο να πάρει ένα δείγμα από αυτόν το 2020 και το φέρει πίσω στη Γη το 2023. Αν όλα πάνε καλά, θα είναι η πρώτη αμερικανική αποστολή συλλογής δείγματος από αστεροειδή.

An artist's impression of Hayabusa as it circled the asteroid Itokawa. Image: JAXA

Το σκάφος Hayabusa 2 της JAXA, το οποίο είχε εκτοξευθεί το 2014, θα έχει τον Ιούνιο ραντεβού με ένα άλλο αστεροειδή, τον Ριούγκου. Είχε προηγηθεί η αποστολή Hayabusa 1, που είχε φέρει στη Γη το 2010 τα πρώτα δείγματα αστεροειδούς. Αυτή τη φορά οι Ιάπωνες θα στείλουν πάνω στον αστεροειδή μια μικρή στατική διαστημοσυσκευή και τρία μίνι-ρόβερ για να τον μελετήσουν λεπτομερώς επί τουλάχιστον ένα έτος, προτού επιστρέψουν τα δείγματα στη Γη το 2020.

Άρης

Καλλιτεχνική απεικόνιση του InSight. An artistic rendering of NASA’s InSight lander. Image: NASA

Ο Άρης ασφαλώς δεν θα μπορούσε να μείνει παραπονεμένος. Τον Μάιο η NASA θα εκτοξεύσει το σκάφος InSight (Interior Exploration using Seismic Investigations Geodesy and Heat Transport), που αναμένεται να κατέβει στην επιφάνεια του κόκκινου πλανήτη το Νοέμβριο. Αν και στατικό, με τα εξελιγμένα επιστημονικά όργανά του θα μελετήσει το εσωτερικό του γειτονικού πλανήτη, τους αρειανούς σεισμούς και γενικότερα τη γεωλογική εξέλιξή του.

Ήλιος

Illustration of the Parker Solar Probe spacecraft approaching the sun. Credits: Johns Hopkins University Applied Physics Laboratory

Η σημαντικότερη ίσως αποστολή το 2018 θα είναι η εκτόξευση από τη NASA τον Ιούλιο της αποστολής Parker Solar Probe με προορισμό τον Ήλιο. Το σκάφος θα πλησιάσει το καυτό άστρο μας περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο έως τώρα, ολοκληρώνοντας 24 κοντινές προσεγγίσεις σε διάστημα επτά ετών. Θα φθάσει σε απόσταση έως 6,2 εκατομμυρίων χιλιομέτρων από την «κολασμένη» επιφάνεια του Ήλιου, ώστε να μελετήσει εκ του σύνεγγυς τα ηλιακά ηλεκτρικά και μαγνητικά πεδία, το ηλιακό στέμμα, τον ηλιακό άνεμο κ.α.

Δορυφόροι-κυνηγοί εξωπλανητών

Kαλλιτεχνική απεικόνιση του TESS. An artistic rendering of NASA’s TESS spacecraft. Image: MIT

Το 2017 ανακαλύφθηκαν πολλοί νέοι εξωπλανήτες και το 2018 είναι σίγουρο ότι θα γίνει το ίδιο. Τον Μάρτιο η NASA θα εκτοξεύσει το δορυφόρο TESS (The Transiting Exoplanet Survey), το νέο «κυνηγό» εξωπλανητών της, που επί δύο τουλάχιστον χρόνια θα παρακολουθεί 200.000 άστρα σε απόσταση έως λίγων εκατοντάδων ετών φωτός για τυχόν ίχνη πλανητών γύρω τους.

Καλλιτεχνική απεικόνιση του δορυφόρου Cheops. CHEOPS will search for exoplanets by looking for a drop in brightness they cause when they pass in front of their parent star. Credit: University of Bern

Επίσης το ευρωπαϊκό δορυφορικό τηλεσκόπιο CHEOPS (Characterizing Exoplanet Satellite) της ESA αναμένεται να εκτοξευθεί το 2018 και θα τεθεί σε τροχιά γύρω από τη Γη με στόχο την αναζήτηση εξωπλανητών.

Ιδιώτες στο φεγγάρι

The Google Lunar X Prize is an international challenge to land a robot on the lunar surface, have it travel at least 1,650 feet (500 meters) and send data and images back to Earth. Artist’s illustration showing Moon Express’ MX-1E spacecraft descending toward the lunar surface carrying a suite of science and exploration instruments. Florida-based Moon Express is one of five teams left in the $30 million Google Lunar X Prize. Credit: Moon Express

Εξάλλου, στις 31 Μαρτίου λήγει η προθεσμία του διαγωνισμού Google Lunar X με την υποστήριξη της Google, που έχει θέσει ως στόχο στις ιδιωτικές εταιρείες -και όχι σε κρατικές διαστημικές υπηρεσίες- να φθάσουν στο φεγγάρι. Η πρώτη ιδιωτική εταιρεία που θα προσεληνώσει ένα σκάφος μαζί με ρόβερ (το οποίο θα πρέπει να κινηθεί για τουλάχιστον 500 μέτρα και να στείλει πίσω στη Γη φωτογραφίες και βίντεο υψηλής ανάλυσης) θα πάρει το βραβείο των 20 εκατομμυρίων δολαρίων. Στην «κούρσα» έχουν μείνει πέντε εταιρείες: η αμερικανική Moon Express, η ινδική Team Indus, η ιαπωνική Hakuto, μία ισραηλινή και μία διεθνής.

Πηγές: The Verge - ΑΠΕ-ΜΠΕ

Ταξίδι στο περίφημο Νεφέλωμα του Ωρίωνα. Visible and Infrared Visualization of the Orion Nebula

This image showcases both the visible and infrared visualizations of the Orion Nebula. This view from a movie sequence looks down the 'valley' leading to the star cluster at the far end. The left side of the image shows the visible-light visualization, which fades to the infrared-light visualization on the right. These two contrasting models derive from observations by the Hubble and Spitzer space telescopes. Image credit: NASA/ESA/STScI/Caltech-IPAC

Το Νεφέλωμα του Ωρίωνα, γνωστό και ως Μεσιέ 42 (Μ42), είναι ένα νεφέλωμα του Γαλαξία μας νότια από τη Ζώνη του Ωρίωνα, στον αστερισμό του Ωρίωνα. Είναι ένα από τα φαινομενικώς φωτεινότερα νεφελώματα, ορατό με γυμνό μάτι σε σκοτεινό ουρανό. Το Νεφέλωμα του Ωρίωνα απέχει από τη Γη 1344 ± 20 έτη φωτός. Περιλαμβάνει την κοντινότερη στη Γη περιοχή παραγωγής νέων αστέρων. Η πραγματική του διάμετρος εκτιμάται σε 24 έτη φωτός. Το Νεφέλωμα του Ωρίωνα είναι ένα από τα πλέον ερευνηθέντα και φωτογραφημένα ουράνια σώματα. Η μελέτη του έχει αποκαλύψει πολλά μυστικά για τη διαδικασία σχηματισμού νέων άστρων και πλανητών από τη βαρυτική κατάρρευση νεφών διαστρικού αερίου και σκόνης.

This visualization explores the Orion Nebula using both visible and infrared light. The sequence begins with a wide-field view of the sky showing the plane of our Milky Way Galaxy, then zooms down to the scale of the Orion Nebula. The visible light observation (from the Hubble Space Telescope) and the infrared light observation (from the Spitzer Space Telescope) are compared first in two-dimensional images, and then in three-dimensional models. As the camera flies into the star-forming region, the sequence cross-fades back and forth between the visible and infrared views. The glowing gaseous landscape has been illuminated and carved by the high energy radiation and strong stellar winds from the massive hot stars in the central cluster. The infrared observations generally show cooler temperature gas at a deeper layer of the nebula that extends well beyond the visible image. In addition, the infrared showcases many faint stars that shine primarily at longer wavelengths. The higher resolution visible observations show finer details including the wispy bow shocks and tadpole-shaped proplyds. In this manner, the movie illustrates the contrasting features uncovered by multi-wavelength astronomy. Credit: NASA, ESA, and F. Summers, G. Bacon, Z. Levay, J. DePasquale, L. Hustak, L. Frattare, M. Robberto (STScI), R. Hurt (Caltech/IPAC), M. Kornmesser (ESA), A. Fujii

Ένα νέο βίντεο που κυκλοφόρησε από τη ΝΑSA εστιάζει στο Νεφέλωμα του Ωρίωνα, συνδυάζοντας δεδομένα ορατής και υπέρυθρης ακτινοβολίας από τα διαστημικά τηλεσκόπια Hubble και Spitzer. Έτσι μας αποκαλύπτονται χαρακτηριστικά του νεφελώματος που διαφορετικά θα ήταν αόρατα στους ανθρώπους.

Πηγές: hubblesite.org – physicsgg

Μετεωρίτες που έπεσαν στη Γη έχουν θεμελιώδη συστατικά της ζωής. Ingredients for life revealed in meteorites that fell to Earth

Νερό και οργανικά μόρια περιέχουν δύο μετεωρίτες που έπεσαν στη Γη τo 1998. A detailed study of blue salt crystals found in two meteorites that crashed to Earth -- which included X-ray experiments found that they contain both liquid water and a mix of complex organic compounds including hydrocarbons and amino acids. A blue crystal recovered from a meteorite that fell near Morocco in 1998. The scale bar represents 200 microns (millionths of a meter). Credit: Queenie Chan/The Open University, U.K.

Δύο μετεωρίτες που είχαν πέσει ξεχωριστά στη Γη το 1998, ο ένας στο Τέξας και ο άλλος στο Μαρόκο, αφού προηγουμένως περιφέρονταν στη ζώνη των αστεροειδών μεταξύ Άρη-Δία επί δισεκατομμύρια χρόνια, βρέθηκαν τώρα να διαθέτουν στο εσωτερικό τους κάτι κοινό: αφενός νερό και αφετέρου ένα μίγμα πολύπλοκων οργανικών χημικών ουσιών όπως υδρογάνθρακες και αμινοξέα.

Artist's rendering of asteroids and space dust. Credit: NASA/JPL-Caltech

Είναι οι πρώτοι μετεωρίτες που ανακαλύπτονται να έχουν και τα δύο θεμελιώδη συστατικά της ζωής: το νερό και οργανικά μόρια. Πρόκειται για την πρώτη ολοκληρωμένη χημική ανάλυση οργανικής ύλης και υγρού νερού μέσα σε κρυστάλλους, οι οποίοι υπάρχουν σε μετεωρίτες που βρέθηκαν στη Γη. Το παγιδευμένο νερό μέσα στους μετεωρίτες μπορεί να έχει την ηλικία του ηλιακού μας συστήματος, δηλαδή περίπου 4,5 δισεκατομμύρια χρόνια.

Ceres, a dwarf planet in the asteroid belt pictured here in this NASA-produced false-color image, may be the source of organic matter found on two meteorites that crashed to Earth in 1998. Credit: NASA

Η ανάλυση της χημικής σύστασης των μικροσκοπικών έγχρωμων κρυστάλλων μέσα στους μετεωρίτες δίνει ενδείξεις και για τους πιθανούς «γονείς» των δύο περιπλανώμενων διαστημικών βράχων. Ίσως είναι η Δήμητρα, ο νάνος πλανήτης που αποτελεί το μεγαλύτερο σώμα στη ζώνη των αστεροειδών, ή ο αστεροειδής Ήβη, μια βασική πηγή προέλευσης των μετεωριτών που πέφτουν στον πλανήτη μας. Οι επιστήμονες, με επικεφαλής την πλανητική επιστήμονα Κούινι Τσαν του Ανοιχτού Πανεπιστημίου της Βρετανίας και τον Ντέηιβιντ Κιλκόιν του Εθνικού Εργαστηρίου Μπέρκλεϊ του Υπουργείου Ενέργειας των ΗΠΑ, έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό «Science Advances».

Blue halite and tweezer tips for scale. Credit: Dr. Queenie Hoi Shan Chan

Οι κρύσταλλοι αλάτων είχαν μήκος μόλις δύο χιλιοστών. «Είναι σαν να βρίσκει κανείς μια μύγα μέσα σε κεχριμπάρι» δήλωσε ο Κιλκόιν, ο οποίος χρησιμοποίησε ισχυρά μικροσκόπια ακτίνων-Χ για να μελετήσει τους μετεωρίτες.

Αν και τα ευρήματα δεν μπορούν να αποδείξουν την ύπαρξη ζωής πέρα από τη Γη, ενισχύουν τις πιθανότητες ότι κάτι τέτοιο μπορεί να συμβαίνει ή να έχει συμβεί κάποτε. «Όλα οδηγούν στο συμπέρασμα ότι η προέλευση της ζωής κάπου αλλού, είναι πράγματι δυνατή» δήλωσε η Τσαν.

Πηγές: Queenie H. S. Chan et al. Organic matter in extraterrestrial water-bearing salt crystals. Science Advances, 2018 DOI: 10.1126/sciadv.aao3521 - amna.gr 

Μεγάλα αποθέματα παγωμένου νερού ανακαλύφθηκαν στον Άρη. Steep slopes on Mars reveal structure of buried ice

Θα βοηθήσουν σημαντικά μια μελλοντική αποίκιση του γειτονικού πλανήτη. Η ανάλυση των στοιχείων έφερε στο φως οκτώ περιοχές με απότομες πλαγιές με κλίση έως 55 μοίρες, όπου η διάβρωση έχει εκθέσει μια σειρά από θαμμένους παγετώνες. A cross-section of a thick sheet of underground ice is exposed at the steep slope (or scarp) that appears bright blue in this enhanced-color view from the High Resolution Imaging Science Experiment (HiRISE) camera on NASA's Mars Reconnaissance Orbiter. The view covers an area about 550 yards (500 meters) wide. Figure 1 includes a 100-meter (109-yard) scale bar. North is toward the top. The upper third of the image shows level ground that is about 140 yards (130 meters) higher in elevation than the ground in the bottom third. In between, the scarp descends sharply, exposing about 260 vertical feet (80 vertical meters) of water ice. Color is exaggerated to make differences in surface materials easier to see. The presence of exposed water ice at this site was confirmed by observation with the same orbiter's Compact Reconnaissance Imaging Spectrometer for Mars (CRISM). Credit: NASA/JPL-Caltech/UA/USGS

Τεράστια αποθέματα νερού σε μορφή πάγου εντόπισαν οι επιστήμονες λίγο κάτω από την επιφάνεια του Άρη, σε οκτώ διαφορετικά σημεία. Τα αποθέματα αυτά, που είναι εύκολο να αξιοποιηθούν και να χρησιμοποιηθούν είτε για κατανάλωση πόσιμου νερού, είτε για την μετατροπή του σε οξυγόνο, θα βοηθήσουν σημαντικά μια μελλοντική αποίκιση του γειτονικού πλανήτη.

Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον γεωλόγο Κόλιν Ντάντας του Κέντρου Αστρογεωλογίας της Γεωλογικής Υπηρεσίας των ΗΠΑ, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο Science, ανέλυσαν φωτογραφίες και άλλα δεδομένα που έχει συλλέξει ο δορυφόρος Mars Reconnaissance Orbiter (MRO) της NASA, ο οποίος βρίσκεται σε τροχιά γύρω από τον Άρη από το 2006.

Η ανάλυση των στοιχείων έφερε στο φως οκτώ περιοχές με απότομες πλαγιές με κλίση έως 55 μοίρες, όπου η διάβρωση έχει εκθέσει μια σειρά από θαμμένους παγετώνες. Μερικοί από αυτούς ξεκινούν μόλις ένα έως δύο μέτρα κάτω από την αρειανή επιφάνεια των βράχων και της σκόνης και φθάνουν σε βάθος τουλάχιστον 100 μέτρων.

Αυτά τα σημεία βρίσκονται σε μέσα γεωγραφικά πλάτη, περίπου 55 έως 58 μοίρες βόρεια και νότια του αρειανού ισημερινού (το αντίστοιχο της θέσης της Σκωτίας ή της «μύτης» της Νότιας Αμερικής στη Γη), δηλαδή σε περιοχές με εύκολη πρόσβαση, αρκετά μακριά από τους πιο απρόσιτους πόλους, όπου υπάρχει επίσης άφθονο νερό σε μορφή πάγου.

«Αποτελεί έκπληξη ότι βρέθηκε εκτεθειμένος πάγος στην επιφάνεια αυτών των τοποθεσιών σε μέσα γεωγραφικά πλάτη, τα οποία συνήθως είναι καλυμμένα από ένα στρώμα σκόνης ή ρεγόλιθου», δήλωσε ο Ντάντας.

«Οι αστροναύτες θα μπορούσαν να πάνε σε αυτές τις περιοχές απλώς με ένα κουβά και ένα φτυάρι και να πάρουν όλο το νερό που χρειάζονται» ανέφερε ο ερευνητής Σέιν Μερν του Σεληνιακού και Πλανητικού Εργαστηρίου του Πανεπιστημίου της Αριζόνα.

Οι επιστήμονες γνώριζαν ήδη ότι ο Άρης διαθέτει υπόγειο παγωμένο νερό, σχεδόν τελείως καθαρό. Όμως τα νέα στοιχεία δίνουν για πρώτη φορά μια τόσο λεπτομερή εικόνα των αποθεμάτων αυτών.

At this wedge-shaped pit on Mars, the steep slope (or scarp) at the northern edge (toward the top of the image) exposes a cross-section of a thick sheet of underground water ice. The image is from the High Resolution Imaging Stereo Experiment (HiRISE) camera on NASA's Mars Reconnaissance Orbiter. The gray-scale portions on left and right are from a single waveband in the red-light portion of the visible spectrum. The middle section, in enhanced color, combines data from red, near-infrared and blue-green wavebands. The scene covers an area about three miles (five kilometers) wide. Figure 1 includes a one-kilometer scale bar. One kilometer is about six-tenths of a mile. The ice-exposing scarp at the northern edge of the pit has a steepness of about 45 to 55 degrees, plunging from the relatively level ground outside the pit. Credit: NASA/JPL-Caltech/UA/USGS

Οι πάγοι φαίνεται να έχουν σχηματισθεί σχετικά πρόσφατα, μάλλον μετά την πτώση χιονιού, καθώς δεν υπάρχουν πολλοί κρατήρες στην επιφάνεια από πάνω τους. Επιπλέον, εμφανίζουν ορατές διαστρωματώσεις, κάτι που θα βοηθήσει στην κατανόηση των διαχρονικών μεταβολών του κλίματος στον «κόκκινο» πλανήτη.

Εκτιμάται ότι σχεδόν το ένα τρίτο της επιφάνειας του Άρη διαθέτει πάγους λίγο κάτω από την επιφάνειά του.

Πηγές: C.M. Dundas at U.S. Geological Survey in Flagstaff, AZ el al., "Exposed subsurface ice sheets in the Martian mid-latitudes," Science (2018). science.sciencemag.org/cgi/doi … 1126/science.aao1619 - http://www.tovima.gr/science/article/?aid=932748

Ταξιδέψετε στο κέντρο του Γαλαξία. Scientists take viewers to the center of the Milky Way

Η NASA έδωσε στην δημοσιότητα ένα εντυπωσιακό βίντεο με εικόνες από το κέντρο του γαλαξία μας. A new visualization provides an exceptional virtual trip—complete with a 360-degree view—to the center of our home galaxy, the Milky Way. This project, made using data from NASA's Chandra X-ray Observatory and other telescopes, allows viewers to control their own exploration of the fascinating environment of volatile massive stars and powerful gravity around the monster black hole that lies in the center of the Milky Way. Credit: NASA/CXC/Pontifical Catholic Univ. of Chile /C.Russell et al.

Χρησιμοποιώντας δεδομένα από διαστημικά και επίγεια τηλεσκόπια ειδικοί απεικόνισης της NASA δημιούργησαν ένα εντυπωσιακό βίντεο που επιτρέπει στον θεατή να «ταξιδέψει» στο κέντρο του γαλαξία μας. Η Γη βρίσκεται σε απόσταση περίπου 26 χιλιάδων ετών φωτός από το κέντρο του Γαλαξία κάτι που μεταφράζεται σε περίπου 240 τρισεκατομμύρια χλμ. 

Δείτε το εντυπωσιακό αλλά και ιδιαίτερα «βίαιο» κέντρο του γαλαξία μας μέσα από το βίντεο της NASA. A 360-degree movie immerses viewers into a simulation of the center of our Galaxy. This visualization was enabled by data from Chandra and other telescopes and allows viewers to control their own exploration of this region. From the vantage point of the Milky Way's supermassive black hole, Sgr A*, the viewer can see about 25 Wolf-Rayet stars (white, twinkling objects) as they continuously eject stellar winds (black to red to yellow color scale). These winds collide with each other, and then some of this material (yellow blobs) spirals towards Sgr A*. The movie shows two simulations, each of which start around 350 years in the past and span 500 years. The first simulation shows Sgr A* in a calm state, while the second contains a more violent Sgr A* that is expelling its own material, thereby turning off the accretion of clumped material (yellow blobs) that is so prominent in the first portion. Credit: NASA/CXC/Pontifical Catholic Univ. of Chile /C.Russell et al.

Το βίντεο αποτυπώνει σε οπτικό περιβάλλον 360 μοιρών τι συμβαίνει στο κέντρο του Γαλαξία όπου κυριαρχούν ασταθή γιγάντια άστρα τα οποία εκτοξεύουν την ύλη τους στην περιοχή. Επίσης γίνονται ορατά και κοσμικά φαινόμενα που παράγει η παρουσία του Τοξότη Α*. Πρόκειται για μια μελανή οπή με διάμετρο που εκτιμάται ότι είναι περίπου 45 εκατ. χλμ και μάζα περίπου 4 εκατ. φορές μεγαλύτερη από την μάζα του Ήλιου.

Πηγές: http://chandra.harvard.edu/photo/2018/gcenter360/animations.html - http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=932529

Από πού κρατάει η σκούφια των Σκανδιναβών; Man began travelling to Scandinavia 11,700 years ago

Νέα μελέτη αποκαλύπτει το ποιοι και πώς έφτασαν πρώτοι στις βορειότερες χώρες της Ευρώπης και αποφάσισαν να ζήσουν εκεί. Στον χάρτη απεικονίζεται η διαδρομή που ακολούθησαν οι δύο ομάδες που μετανάστευσαν από την Ευρώπη στην Σκανδιναβία. Scientists found that people began travelling to the area in two separate groups around 9,500 years ago, shortly after the retreat of the last glaciers. The resulting population mixed and adapted genetically to the extreme environmental conditions they encountered.

Διεθνής ομάδα ειδικών με επικεφαλής επιστήμονες του Πανεπιστημίου της Ουψάλα στην Σουηδία πραγματοποίησε μια γενετική μελέτη τα ευρήματα της οποίας όπως υποστηρίζουν αποκαλύπτουν την καταγωγή των Σκανδιναβών.

It is known as the land that gave rise to the fearsome Vikings and, for the first time, DNA evidence has revealed how Scandinavia came to be settled. Experts combined genetic data from fossilised human remains to make the find. Skeletal fragments from the Hummervikholmen site. Credit: Beate Kjørslevik

Οι ερευνητές ανέλυσαν το DNA ανθρώπων που ζούσαν στις περιοχές της Σκανδιναβίας κατά την διάρκεια της λίθινης εποχής και πιο συγκεκριμένα πριν από 9,5-6 χιλιάδες έτη.

Όπως υποστηρίζουν οι ερευνητές σε άρθρο τους στην επιθεώρηση «PLoS Biology» οι Σκανδιναβοί κατάγονται από δύο ομάδες ανθρώπων που έφτασαν στην περιοχή την ίδια χρονική περίοδο την οποία οριοθετούν πριν από 11,700 έτη όταν οι παγετώνες που είχαν καλύψει ολόκληρη την Σκανδιναβία κατά την εποχή παγετώνων που είχε προηγηθεί είχαν αρχίσει να υποχωρούν δημιουργώντας νέα κατοικήσιμα εδάφη.

Το ταξίδι και η νέα φυλή

Scandinavia was one of the last parts of Europe that became ice-free and habitable for humans at the end of the last Ice Age, more than 10,000 years ago. The excavation of the Stora Förvar cave resulted in the find of one of the fossilised hunter-gatherer remains. Credit: Hjalmar Stolpe. Antiquarian Topographical Archives (ATA), Stockholm.

Οι ερευνητές κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι υπήρξαν δύο ομάδες ανθρώπων που ξεκίνησαν σχεδόν ταυτόχρονα την μετανάστευση από την ηπειρωτική Ευρώπη προς την Σκανδιναβία. Σύμφωνα με τους ερευνητές η πλειοψηφία αυτών των ανθρώπων ζούσε σε περιοχές της Δανίας και της Γερμανίας. Η μια ομάδα όπως εκτιμούν οι ερευνητές ακολούθησε ευθεία πορεία και διέσχισε την Βαλτική Θάλασσα περνώντας στην σημερινή Σουηδία. Η δεύτερη ομάδα ακολούθησε μια διαφορετική και πολύ πιο δύσκολη πορεία αφού αρχικά κινήθηκε βορειοδυτικά της Γερμανίας περνώντας στην Πολωνία και από εκεί προχώρησε βορειότερα στην Ρωσία, πέρασε στα εδάφη της σημερινής Φιλανδίας και από εκεί ακολουθώντας την ακτογραμμή έφτασε τελικά στις νοτιότερες περιοχές της Νορβηγίας από την πλευρά του Ατλαντικού Ωκεανού.

Η ομάδα αυτή αποφάσισε ότι αυτό είναι το τέρμα της διαδρομής και θα εγκατασταθεί σε εκείνες τις περιοχές. Οι ερευνητές υποστηρίζουν ότι κάποια στιγμή οι δύο ομάδες συναντήθηκαν και συγχωνεύτηκαν δημιουργώντας ένα μεγάλο γκρουπ ανθρώπων οι οποίοι κατάφεραν να προσαρμοστούν στο τοπικό περιβάλλον όπου επικρατούσε πολύ κρύο και απουσίαζε το φως. 

The team found that genetic variants associated with light skin and eye pigmentation were carried, on average, in greater frequency among Scandinavian hunter-gatherers than their ancestors from other parts of Europe.

Αυτή η προσαρμογή σύμφωνα με τους ερευνητές οδήγησε τελικά στην δημιουργία μιας νέας φυλής με ψηλούς, μυώδεις ανθρώπους. Οι άνθρωποι αυτοί είχαν ανοιχτόχρωμο δέρμα και πολλοί εξ αυτών είχαν γαλανά μάτια. Πρόκειται για μια φυλή από την οποία μερικές χιλιάδες χρόνια μετά προέκυψαν οι φοβεροί Βίκινγκς.

Πηγές: Günther T, Malmström H, et al. (2018) Population genomics of Mesolithic Scandinavia: Investigating early postglacial migration routes and high-latitude adaptation. PLoS Biol 16(1): e2003703. doi.org/10.1371/journal.pbio.2003703 – http://www.tovima.gr/science/medicine-biology/article/?aid=932563

Ανακαλύφθηκαν απολιθώματα πεταλούδων 200 εκατ. ετών. Earliest fossil evidence of butterflies and moths

Πριν καν υπάρξουν λουλούδια. Examples of the oldest wing and body scales of primitive moths from the Schandelah-1 core photographed with transmitted light (magnification 630x). The scales are part of palynological preparations and occur together with fossil pollen grains and other organic plant remains. Size of the images (h) approx. 85 micrometer (w) approx. 65 micrometer. Credit: Bas van de Schootbrugge, Utrecht University

Επιστήμονες ανακάλυψαν απολιθώματα που δείχνουν ότι στη Γη πετούσαν πεταλούδες πριν από τουλάχιστον 200 εκατομμύρια χρόνια, 50 έως 70 εκατομμύρια χρόνια νωρίτερα από ό,τι θεωρείτο έως τώρα και -το πιο αξιοσημείωτο- προτού καν εμφανισθούν τα πρώτα λουλούδια στον πλανήτη μας.

Wing scales of a Glossata moth. Photo: Utrecht University

Τα 70 μικροσκοπικά αρχαία ίχνη φτερούγων, που βρέθηκαν μέσα σε πετρώματα στη βόρεια Γερμανία, είναι τα αρχαιότερα απολιθώματα λεπιδόπτερων που έχουν ποτέ βρεθεί. Έτσι, μεταθέτουν στο απώτερο παρελθόν την εμφάνιση των λεπιδόπτερων, μιας πολυπληθούς τάξης εντόμων στα οποία ανήκουν και οι πεταλούδες.

Οι επιστήμονες πίστευαν ότι τα εν λόγω έντομα, που διαθέτουν μικροσκοπική προβοσκίδα και μπορούν να πίνουν το νέκταρ των ανθοφόρων φυτών, τα οποία παράλληλα επικονιάζουν, είχαν συνεξελιχθεί με τα λουλούδια που εμφανίσθηκαν πριν από 130 έως 140 εκατ. χρόνια. Όμως φαίνεται πως τα έντομα αυτά είχαν αναδυθεί πολύ νωρίτερα, έως και 75 εκατ. χρόνια πριν τα πρώτα άνθη, περίπου όταν είχαν εμφανισθεί και οι πρώτοι δεινόσαυροι.

Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον Δρ Μπας βαν ντε Σουτμπρούγκε του ολλανδικού Πανεπιστημίου της Ουτρέχτης, έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό Science Advances.

Example of a living representative of a primitive moth belonging to the Glossata, moths that bear a proboscid adapted for sucking up fluids, including nectar. Size of the scale bar is 1 cm. Credit: Hossein Rajaei

Τα λεπιδόπτερα σήμερα έχουν εξαπλωθεί πια σε όλες τις ηπείρους πλην της Ανταρκτικής. Καθώς είναι εύθραυστα πλάσματα, τα απολιθώματά τους είναι σπανιότατα.

Πηγές: Timo J. B. van Eldijk, Torsten Wappler, Paul K. Strother, Carolien M. H. van der Weijst, Hossein Rajaei, Henk Visscher, Bas van de Schootbrugge. A Triassic-Jurassic window into the evolution of Lepidoptera. Science Advances, 2018; 4 (1): e1701568 DOI: 10.1126/sciadv.1701568 - http://www.tovima.gr/science/article/?aid=932432