«Ηπειρώτικο μοιρολόι». “Lament from Epirus”

Η πιο παλιά παραδοσιακή μουσική που έχει επιβιώσει απαράλλαχτη και η οδύσσεια για τη μελέτη της σε ένα συναρπαστικό χρονικό στα χωριά της Ηπείρου. In a dark record shop in Istanbul, renowned collector Christopher King uncovered some of the strangest—and most hypnotic—sounds he had ever heard. The 78s were immensely moving, seeming to tap into a primal well of emotion inaccessible to contemporary music. The songs, King learned, were from Epirus, an area straddling southern Albania and northwestern Greece and boasting a folk tradition extending back to the pre-Homeric era. Lament from Epirus is an unforgettable journey into a musical obsession, which follows a unique genre back to the roots of song itself. As King hunts for traces of two long-lost virtuosos—one of whom may have committed a murder—he tells the story of the Roma people who pioneered Epirotic folk music and whose descendants continue the tradition today. His journey becomes an investigation into song and dance’s role as a means of spiritual healing—and what this may reveal about music’s original purpose.

H ιστορία ξεκινάει κάπως έτσι: τo 2009 ο Αμερικανός συλλέκτης δίσκων και μηχανικός ήχου Christopher King ήταν διακοπές στην Κωνσταντινούπολη, όπου αγόρασε «τυφλά» μια στοίβα δίσκους 78 στροφών. Δεν ήξερε τίποτα γι' αυτούς, μόνο ότι οι ετικέτες ήταν γραμμένες στα ελληνικά. Όταν γύρισε σπίτι του δέκα μέρες αργότερα κι έβαλε να παίξει ο πρώτος δίσκος έζησε μια μοναδική μουσική εμπειρία που δεν είχε ξαναβιώσει.

«Δεκαετίες ακρόασης αλουστράριστης προπολεμικής μουσικής –"Delta blues" του Charlie Patton και δίσκοι με βιολί των Carter Brothers and Son‒ δεν με είχαν προετοιμάσει γι' αυτό που άκουσα όταν ακούμπησα τη βελόνα στον δίσκο.  Επίμονα μονότονες φωνές και όργανα ξεπετάχτηκαν, το ένα κόντρα στο άλλο. Μια φωνή προσπαθούσε να ξεχωρίσει ανάμεσα στα όργανα, ενώ μια άλλη τραγουδούσε ακριβώς τα ίδια με τον βασικό τραγουδιστή, αλλά μία οκτάβα κάτω. Η μουσική έφτασε σε μια κορύφωση, κατέρρευσε και μετά άρχισαν ξανά τα ίδια... Ακουγόταν λες και κάποιος κουνούσε ένα τεράστιο μεταλλικό δοχείο με μέλισσες και το είχε ανοίξει μπροστά μου». 

Η πόλη της Άρτας και τα περίχωρά της σε γκραβούρα του Edward Lear από το βιβλίο του Journals of a Landscape Painter in Albania, &c., 1851. Yale University

Η μουσική που περιείχαν οι συγκεκριμένοι δίσκοι, φτιαγμένοι από shellac, ήταν τραγούδια της Ηπείρου και της νότιας Αλβανίας, ηχογραφημένα τις δεκαετίες του '20 και του '30.

«Η μουσική με άγγιξε βαθιά» λέει. «Αισθάνθηκα λες και κάποιος με αποσυναρμολόγησε και με έφτιαξε ξανά, αλλά η αίσθηση ήταν ευχάριστη, μια απαραίτητη κάθαρση. Ήταν έρωτας με την πρώτη ακρόαση». Το τραγούδι που είχε ακούσει ήταν «Μοιρολόι Αρβανίτικο» από τον δίσκο του Κίτσου Χαρισιάδη, ένα 78άρι του 1928, το οποίο χαρακτηρίζει «πνευματική εμπειρία».

Γοητευμένος από τη μουσική της Ηπείρου, επικοινώνησε με τον Ηλία και τον Βασίλη Μπαρούνη, δύο αδέρφια από την Αθήνα που είχαν στην κατοχή τους μια εντυπωσιακή συλλογή δίσκων 78 στροφών ελληνικής παραδοσιακής μουσικής. Με αρκετό δισταγμό τού πούλησαν κάποιους για εκατοντάδες δολάρια τον καθένα.

Όταν ο Βασίλης πέθανε, το 2011, ο Ηλίας πούλησε ολόκληρο το αρχείο της ηπειρώτικης μουσικής στον King, ο οποίος είχε στο μεταξύ καταφέρει να κερδίσει την εμπιστοσύνη του και να γίνει στενός φίλος του. Είδε ότι δεν θα μπορούσε να βρει πιο παθιασμένο άνθρωπο γι' αυτό το πολύτιμο αρχείο που ήταν ολόκληρη πολιτιστική κληρονομιά. 

Ο King γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Βιρτζίνια και, εκτός από συλλέκτης, είναι παραγωγός που έχει βραβευτεί με Grammy για τη δουλειά του. Έχει κάνει remaster κι έχει διασώσει χιλιάδες τραγούδια από αυθεντικούς δίσκους 78 στροφών, μεταξύ αυτών και κομμάτια από blues του Μισισιπή, cajun, gospel και sacred harp μουσικής (την ιερή χορωδιακή μουσική της Νέας Αγγλίας).

Το πρώτο του βιβλίο του Christopher King, «Lament from Epirus», περιγράφει την οδύσσεια, όπως την ονομάζει, που έζησε αναζητώντας τη μουσική της περιοχής, την ιστορία της και τα μυστικά που θεωρεί ότι περιέχει.

Οι ανορθόδοξες μέθοδοί του για να «περάσει» τους δίσκους από το shellac στο ψηφιακό αρχείο του περιγράφονται από τη μουσικοκριτικό Amanda Petrusich ως εκπληκτικές: «Το πικάπ στο στούντιο που είχε ο Κινγκ στο σπίτι του ήταν φορτωμένο με ένα σωρό περίεργα κομματάκια ‒σπιρτόξυλα, ξυλάκια με τα οποία πιέζουν τη γλώσσα οι γιατροί, πλαστικά κουταλάκια για παγωτό‒ τα οποία χρησιμοποιούσε για να δώσει βάρος στον βραχίονα, βασισμένος στις υποθέσεις που είχε κάνει ή σε πράγματα που είχε μάθει και αφορούσαν συγκεκριμένα στούντιο και session ηχογραφήσεων. Λάμβανε υπόψη παράγοντες όπως η υγρασία της ατμόσφαιρας ή η κλίση στη σανίδα του πατώματος ή κάτι που απέσπασε την προσοχή του τεχνικού την ώρα που ηχογραφούσε». 

Η συλλογή με τα ηπειρώτικα που κυκλοφόρησε το 2015 «Why the mountains are black» στη Third Man Records (ανήκει στον frontman των White Stripes, Jack White) προκάλεσε διεθνές ενδιαφέρον και μέχρι τώρα έχει κυκλοφορήσει έξι άλμπουμ –σχεδόν δέκα ώρες‒ με επιλογές κομματιών από τη συλλογή του από δίσκους 78 στροφών της Βόρειας Ελλάδας και της "νότιας Αλβανίας" (εννοεί την Βόρεια Ήπειρο).

Ο Christopher King στους Καλαρρύτες. Φωτο: Steva Stowell Hardcastle

Ο King πιστεύει ότι έχει βρει στην ηπειρώτικη μουσική την πιο παλιά λαϊκή μουσική της Ευρώπης, μουσική που ξεκινάει από τις προ-ομηρικές κουλτούρες και μέχρι πρόσφατα δεν είχε αλλάξει καθόλου. Στο βιβλίο του αποκαλύπτει τις ρίζες της και περιγράφει με συναρπαστικό τρόπο το χρονικό της αναζήτησης και, πέρα από φιλοσοφικός στοχασμός πάνω στο νόημα της μουσικής, είναι κι ένα ταξιδιωτικό ημερολόγιο όπου αναφέρει με αστείο τρόπο πώς έγινε «ντόπιος». 

Μπορεί το παρελθόν να μείνει ζωντανό μέσα στο παρόν; Μπορούμε να διαφυλάξουμε ένα κομμάτι παρελθόντος χωρίς αυτό να γίνει μουσειακό έκθεμα χάνοντας την ψυχή του; Μπορούμε να ξαναβρούμε την ψυχή ενός κοινοτισμού που ανήκει οριστικά και αμετάκλητα στο παρελθόν χωρίς να το θεωρήσουμε ένα απρόσμενο δώρο, μια λάμψη από ένα αστέρι που έσβησε πριν από πολλά χρόνια; Αυτά είναι μερικά από τα ερωτήματα που θέτει ο φιλόσοφος, κριτικός και μουσικός παραγωγός Κρίστοφερ Κινγκ στο βιβλίο του «Ηπειρώτικο μοιρολόι», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Δώμα». Πρόκειται για ένα πολυσύνθετο και φιλόδοξο τόλμημα: λαογραφία, εθνογραφία, μουσικολογία, φιλοσοφία, ταξιδιωτική περιγραφή. Πάνω απ’ όλα όμως ένας ύμνος στη μουσική της κοινότητας, στη συλλογική ζωή και στις κοινές εμπειρίες: δύσκολος βιοπορισμός, απώλεια, θλίψη, χαρά, μνήμη, προφορικότητα, δημιουργία, έμπνευση, κάθαρση.

«Το πρώτο πράγμα που προσέχει κανείς στην ηπειρώτικη μουσική από το '20 και το '30», γράφει, «είναι ότι είναι ωμή. Κι αυτό δεν οφείλεται στην κακή ποιότητα των ηχογραφήσεων. Το τραγούδι είναι στεντόρειο και παθιασμένο, τα όργανα θρηνούν σαν λύκοι ή φτερουγίζουν και ορμούν σαν κολιμπρί.

Το επίμονο γρατζούνισμα και το ρυθμικό χτύπημα, οι τόνοι από τα πετάλ, το βουητό από τα έγχορδα και οι φωνές που τα συνοδεύουν ταρακουνιούνται με μια αρχέγονη ενέργεια. Κάποια σημεία της μουσικής μοιάζουν με bluegrass ή free jazz, με Velvet Underground ή τη μουσική carnatic της νότιας Ινδίας. Αλλά και πάλι, κάτι ακούγεται λάθος, τα όργανα δεν είναι αρκετά συντονισμένα και δεν παίζουν ακριβώς την ίδια μελωδία, είναι άναρχα, και ο σκοπός ή το μέτρο σε ένα τραγούδι που είναι φτιαγμένο για χορό είναι τόσο γρήγορα που πιθανόν να μην μπορεί να συμβαδίσει κάποιος με αυτό. 

Μετά από αυτή την πρώτη εντύπωση, ωστόσο, οι διαστάσεις της μουσικής γίνονται ξεκάθαρες. Πολλά ηπειρώτικα τραγούδια έχουν απλές μελωδίες, οι οποίες επιτρέπουν «στόλισμα» και αυτοσχεδιασμό. Τα βασικά μέρη παίζονται με βιολί και κλαρίνο, με τη συνοδεία λαούτου και ντεφιού. Οι παίκτες του κλαρίνου και του βιολιού ειδικά κάνουν επίδειξη δεξιοτεχνίας με γρήγορες αλλαγές της κλίμακας, λαρυγγισμούς και μεγάλα μεσοδιαστήματα που δίνουν στο στυλ ένα από τα πιο ξεχωριστά χαρακτηριστικά του.

Ακόμα και όταν διπλασιάζεται μια μελωδία με το βιολί, το κλαρίνο περίτεχνα προσθέτει φιοριτούρες και περίπλοκα γυρίσματα. Οι λέξεις και το ηχόχρωμα της μουσικής μιμούνται το βραχώδες τοπίο της περιοχής και την πανίδα του: οι φράσεις μιμούνται ήχους που βρίσκεις στη φύση: το τραγούδι του αηδονιού, το κελάρισμα του ρυακιού, τα βελάσματα και τα γαβγίσματα των ζώων, την οργή της θύελλας». 

Η συλλογή με τα ηπειρώτικα που κυκλοφόρησε το 2015 «Why the mountains are black» στη Third Man Records (ανήκει στον frontman των White Stripes, Jack White) προκάλεσε διεθνές ενδιαφέρον. 

Ο King δίνει έμφαση σε δύο είδη ηπειρώτικων τραγουδιών, τον σκάρο και το μοιρολόι. Και τα δύο παίζονται σε ελεύθερο ρυθμό και έχουν αυτοσχεδιασμούς από το κλαρίνο και το βιολί. Ο σκάρος παίρνει το όνομά του από τη λέξη που περιγράφει τη βοσκή των προβάτων τη νύχτα, οπότε λέγεται ότι έχουν μεγαλύτερη όρεξη.

Πιστεύεται ότι ο σκάρος, παραλλαγές του οποίου υπάρχουν σε όλα τα Βαλκάνια, ξεκίνησε από τη μουσική που έπαιζαν οι βοσκοί στο φλάουτο, για να μεταφέρουν συγκεκριμένες οδηγίες στα κοπάδια τους. Κάποιοι ακόμα χρησιμοποιούν μουσική για να επικοινωνήσουν μαζί τους. «Οι ακροατές που είναι επικεντρωμένοι στον σκάρο πέφτουν σε έκσταση, σε μια κατάσταση χαλαρότητας» γράφει ο King. 

Η λέξη «μοιρολόι» αναφέρεται τυπικά σε φωνητικούς θρήνους. Υπάρχουν εκδοχές τους στον Όμηρο και σε αρχαίες επιτάφιες επιγραφές. Σε ορισμένα μέρη της επαρχιακής Ελλάδας οι γυναίκες τραγουδούν μοιρολόγια δίπλα στους τάφους των μελών της οικογένειάς τους κάθε μέρα για χρόνια, μέχρι που τα κόκαλα των νεκρών ξεθάβονται και μπαίνουν στα οστεοφυλάκια του χωριού. Η Ήπειρος είναι το μόνο μέρος όπου τα μοιρολόγια παίζονται με όργανα και οι μουσικοί διατηρούν το πένθιμο κλίμα των τραγουδισμένων εκδοχών των άλλων περιοχών της Ελλάδας.

Γυναικείος χορός στην Ήπειρο, αρχές του περασμένου αιώνα. Φωτογραφία του Κώστα Ζήσση. Courtesy of Christopher C. King.

Ο King περιγράφει την Ήπειρο ως μια δύσκολη περιοχή με άγριο καιρό και λίγη καλλιεργήσιμη γη. «Η ζωή ήταν πάντα σκληρή στα βουνά. Όλα ήταν πάντα αβέβαια» του λέει ένας Ηπειρώτης και στη συνέχεια αναφέρει ότι οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν πως εδώ, στον ποταμό Αχέροντα, ήταν η είσοδος για τον Άδη, τον κόσμο των νεκρών. «Προσκυνητές που ήλπιζαν να συναντήσουν τα φαντάσματα των νεκρών αγαπημένων τους επισκέπτονταν το Νεκρομαντείο, έναν ναό που βρισκόταν στη σπηλιά κοντά στον Αχέροντα».

«Παρόλο που ο πληθυσμός της Ηπείρου έχει μειωθεί δραστικά μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο επειδή οι κάτοικοι μετακόμισαν στις μεγάλες πόλεις της Ελλάδας ή πήγαν στις ΗΠΑ, στον Καναδά, στην Αυστραλία ή στη Γερμανία, οι Ηπειρώτες έχουν στενούς δεσμούς με την περιοχή τους» γράφει ο King. 

«Πολλοί επιστρέφουν κάθε χρόνο για να δουν την οικογένειά τους και να συμμετέχουν σε καλοκαιρινά φεστιβάλ που ονομάζονται "πανηγύρια". Ο αριθμός των κατοίκων κατά τη διάρκεια αυτών των φεστιβάλ μπορεί να αυξηθεί από λίγες δεκάδες σε χιλιάδες».  

Τα ηπειρώτικα είναι η μόνη παλιά μουσική απ' όσες έχει ασχοληθεί που εξακολουθεί να μένει απαράλλαχτη μέσα στον χρόνο. Όλες οι υπόλοιπες έχουν εκσυγχρονιστεί ή αλλοιωθεί και κινδυνεύουν να χαθούν μαζί με τους φθαρμένους δίσκους όπου είναι καταγεγραμμένες. Έτσι είχε μεγάλο ενδαφέρον για τον King να καταγράψει την ιστορία της μουσικής «που ξέχασε ο χρόνος». 

Δέχτηκε με ενθουσιασμό την πρόσκληση ενός φίλου του να πάει στην Ήπειρο και, όπως οι ικέτες που πήγαιναν στο Νεκρομαντείο, ήλπιζε να συναντήσει τους νεκρούς – συγκεκριμένα τον Κίτσο Χαρισιάδη και τον Αλέξη Ζούμπα, δύο μουσικούς από την Ήπειρο που ηχογράφησαν πριν από 90 χρόνια. Είχε σκοπό να βρει περισσότερα για τη ζωή τους από τους Ηπειρώτες που τους θυμούνταν ή τους είχαν γνωρίσει. Αυτό που ανακάλυψε ήταν πέρα από κάθε προσδοκία.

«Η κουλτούρα της Ηπείρου αγκαλιάζει το ίδιο τους ζωντανούς και τους νεκρούς και το παρόν περιείχε μια ζωτικότητα που ήμουν σίγουρος ότι είχε εξαφανιστεί» γράφει. Περιγράφει την εμπειρία της πρώτης του γνωριμίας με την κουλτούρα της Ηπείρου με τρόπο πνευματώδη και αυτοσαρκαστικό. Τον βλέπουμε να μεταμορφώνεται από έναν «προστατευμένο μισάνθρωπο συλλέκτη δίσκων» σε έναν «μοντέρνο Έλληνα χωριάτη» καθώς ερωτεύεται τα ήθη, τα έθιμα, τα τελετουργικά και το φαγητό της Ηπείρου.

Ιδιαίτερα σαγηνεύτηκε από το τσίπουρο, το οποίο λέει ότι «έχει γεύση από τα αγγελικά υγρά που παράγονται όταν οι άγγελοι... γαμιούνται». Μαθαίνει πώς να το αποστάζει και περιγράφει τις ψυχοτρόπες ιδιότητές του. Γράφει για τα αξιοθέατα και την ιστορία της Ηπείρου. Αυτό που περιγράφει όμως πιο ζωντανά και πιο γλαφυρά απ' οτιδήποτε άλλο είναι τα καλοκαιρινά πανηγύρια της.

«Τα πανηγύρια διαρκούν όλη τη νύχτα, με πολύ φαγητό, αλκοόλ, μουσική και χορό. Οι μπάντες στήνονται στο κέντρο της πλατείας του χωριού, περιτριγυρισμένες από χωρικούς, που με τα χέρια ενωμένα χορεύουν με περίπλοκους βηματισμούς σε ομόκεντρους κύκλους γύρω από τους μουσικούς». Κάπως έτσι, περιγράφοντας το περιβάλλον, θυμάται πώς έγινε «επίτιμος» κάτοικος της Βίτσας: «Τα κλαρίνα ηχούσαν διονυσιακά από το κέντρο του χωριού σαν υπνωτικά φλάουτα γητευτών φιδιών, καπνός έβγαινε από τα καλαμάκια που ψήνονταν κατά δεκάδες, εκατοντάδες άνθρωποι περιστρέφονταν γύρω από τους μουσικούς, θυμάμαι την παράξενη αύρα των πάντων».  

Εκείνη τη νύχτα λυποθύμησε και όταν ξύπνησε το επόμενο πρωί βρήκε τον εαυτό του καλυμμένο με αίματα και τα γυαλιά του τρία κομμάτια. Δεν θυμόταν τίποτα, είχε καταρρεύει από το ποτό και την ένταση, αλλά οι πληγές του έγιναν έμβλημα τιμής και ήταν η μύηση για να γίνει κάτοικος Βίτσας. «Βιτσάνιος από υιοθεσία» γράφει.  

Ο Χαρισιάδης, σπουδαίος κλαριντζής, έζησε στην Ήπειρο όλη του τη ζωή και έκανε μόνο 24 ηχογραφήσεις, όλες μεταξύ 1929 και 1931.

Στο μεταξύ, αρχίζει να αναζητά γεγονότα και ιστορίες για τον Κίτσο Χαρισιάδη και τον Αλέξη Ζούμπα και στη συνέχεια την επίδραση των Τσιγγάνων στα ηπειρώτικα. Ο Χαρισιάδης, σπουδαίος κλαριντζής, έζησε στην Ήπειρο όλη του τη ζωή και έκανε μόνο 24 ηχογραφήσεις, όλες μεταξύ 1929 και 1931. Δεκατέσσερις από αυτές συμπεριλήφθηκαν στην τελευταία κυκλοφορία του King «Lament in a deep style».

Παρόλο που η μουσική στην Ήπειρο περνάει από τη μία γενιά στην επόμενη, δεν συμβαίνει το ίδιο με την τεχνική, και κάθε μουσικός αναπτύσσει έναν ιδιοσυγκρασιακό τρόπο παιξίματος. Ο Χαρισιάδης, για παράδειγμα, παρέδιδε μαθήματα, ενώ καθόταν στη μία πλευρά του φαραγγιού, με τον μαθητή του να βρίσκεται απέναντι για να μη βλέπει τα δάχτυλα του δασκάλου του να κινούνται. Έτσι έπρεπε να βρει τρόπο να μιμηθεί τους ήχους που άκουγε.   

Ο Χαρισιάδης, όπως ανακάλυψε ο King από τους ανθρώπους που τον ήξεραν, είχε τη φήμη ότι ήταν άγιος. Είχε μόνο μία επιθυμία, να θεραπεύσει τους ανθρώπους με τη μουσική του. Λέγεται ότι έπαιζε για ώρες κάθε μέρα στους εργάτες στο ορυχείο μαρμάρου στην Κληματιά, το χωριό απ' όπου καταγόταν. «Η τεχνική του», αναφέρει ο King , «θυμίζει τον Τζον Κόλτρεϊν».

Ο Ζούμπας, ο βιολιτζής, έφυγε από την Ήπειρο το 1910 για να πάει στην Αμερική, παίζοντας σε ελληνικά και τούρκικα κλαμπ στο «κύκλωμα της φέτας», τις κοινότητες των μεταναστών στη Νέα Υόρκη, στη Φιλαδέλφεια και στο Γκάρι στην Ιντιάνα. Ηχογράφησε αρκετά κομμάτια στη Νέα Υόρκη και στο Σικάγο τη δεκαετία του 1920, αλλά τις πιο πολλές ηχογραφήσεις του τις έκανε μετά το 1929.

Years of research and obsession have resulted in this, the first collection of recordings by the legendary and masterful Greek folk violinist Alexis Zoumbas. Very few pre-war musicians have tapped deeper into the human soul than Zoumbas and this volume presents his most profoundly hypnotic and unearthly pieces. A deep set of notes is accompanied by previously unpublished photographs as well as original art-work by R. Crumb. Respectfully crafted by Christopher King and Susan Archie for Angry Mom Records.

«Ο τρόπος που έπαιζε ήταν βαθύς και θρηνώδης, εξέφραζε τον πόνο της ξενιτιάς και τη νοσταλγία για την πατρίδα που είχαν όλοι οι εμιγκρέδες. Και είχε αισθανθεί βαθιά τι σημαίνει ξενιτιά: επέστρεψε στην Ελλάδα μόνο μία φορά και αγωνίστηκε να τα βγάλει πέρα στην Αμερική, πεθαίνοντας απένταρος στο Ντιτρόιτ το 1946». Την πρώτη φορά που ο King άκουσε το «ηπειρώτικο μοιρολόγι» του άλλαξε η ζωή του για πάντα... 

Ο Christopher King έχει κυκλοφορήσει έξι άλμπουμ –σχεδόν δέκα ώρες‒ με επιλογές κομματιών από τη συλλογή του από δίσκους 78 στροφών της Βόρειας Ελλάδας και της νότιας Αλβανίας. Christopher King-Grammy-winning producer, sound-engineer, curator and writer- has gathered together from his private 78 rpm archive the most mind expanding and libido inducing song and dance music from the rural hinterlands of mainland Greece and its islands. Recorded between 1907 and 1960, this collection contains the first and the last-the alpha and the omega-of Greek demotika- or folk music. And it is not what you would expect. Remastered from the original 78 rpm discs, this set contains 28 previously unissued recordings made in the cramped, primitive studios of Athens, Greece, New York, NY, and Chicago, IL. Crazed Macedonian bagpipes, keening violins, shiver-inducing zournas and shepherd-pipes are found throughout the two discs. Cover artwork is by legendary underground artist R. Crumb and designed by Grammy winning Susan Archie.

Τα εξώφυλλα των δίσκων όπως και το εξώφυλλο του βιβλίου έχει κάνει ένας από τους μεγαλύτερους εν ζωή εικονογράφους και σχεδιαστές κόμικ του αμερικάνικου underground, o Robert Crumb (R. Crumb).  

Ο Κινγκ, φλερτάροντας, αλλά χωρίς να ενδίδει σε κάποιο είδος «εξωτισμού» ή ιδιότυπου «οριενταλισμού», καταφέρνει να μιλήσει για ένα μέρος -την Ήπειρο (et in Arcadia ego)- στην οποία η παραδοσιακή μουσική έχει σκοπό: «αποτελεί εργαλείο επιβίωσης και επούλωσης των πληγών της κοινότητας».

Ανιχνεύει στην τοπική μουσική τα προχριστιανικά μονοπάτια της μέθεξης, της γιορτής, του διονυσιασμού και της έκστασης, στοιχεία που επιβίωσαν για χιλιετίες και που έρχονται σε αντιπαράθεση με το απολλώνιο πνεύμα και τον δυτικό ορθολογισμό, αφού σ’ αυτήν αναγνωρίζει «μια άφατη διάσταση, η οποία λέει κάτι βαθύ για την ανθρώπινη κατάσταση».

Η ιλιγγιώδης ποικιλία των μουσικών του κόσμου όμως, ακριβώς όπως λαοί, φυλές και γλώσσες αλέθονται από τον μύλο της παγκοσμιοποίησης και της ομογενοποίησης που την ακολουθεί, και κάθε προσπάθεια ανάδειξης και διάσωσης τοπικών ιδιαιτεροτήτων αξίζουν την προσοχή και τη στήριξή μας.

Πηγές: http://longgonesound.com/current-travails/ - https://www.lifo.gr/articles/music_articles/199552/lament-for-epirus-enas-amerikanos-ereynitis-katagrafei-to-megaleio-tis-ipeirotikis-moysikis - https://www.efsyn.gr/arthro/enas-amerikanos-stin-ipeiro - https://soundcloud.com/long-gone-sound

Εντυπωσιακές φωτογραφίες του Juno από τον πλανήτη Δία. NASA's Juno Mission Halfway to Jupiter Science

Νέες εκπληκτικές φωτογραφίες από τον πλανήτη Δία, τις οποίες έστειλε το διαστημικό σκάφος Juno, δίνει στη δημοσιότητα η NASA. This series of images from NASA's Juno spacecraft captures changing cloud formations across Jupiter's southern hemisphere. A cloud in the shape of a dolphin appears to be swimming through the cloud bands along the South South Temperate Belt. Image Credits: NASA/JPL-Caltech/SwRI/MSSS/Brian Swift/Seán Doran

Οι φωτογραφίες τραβήχτηκαν από το σκάφος στις 29 Οκτωβρίου, κατά τη 16η κοντινή του πτήση από την επιφάνεια του πλανήτη.

Check out this up-close ‘fly-by’ of planet Jupiter by NASA’s Juno Mission back in September 2017! (This animation reconstructs two and a half hours in a 125-fold time-lapse with 25 frames per second.) Courtesy: NASA / JPL / SwRI / MSSS / Gerald Eichstädt

Υπενθυμίζεται ότι το Juno ξεκίνησε το ταξίδι του τον Αύγουστο του 2011 και έφτασε σε αυτόν μετά από έξι χρόνια, τον Ιούλιο του 2016. Αποστολή του ήταν να δώσει στους επιστήμονες εικόνα, προκειμένου να μελετήσουν τη σύνθεση και την μορφολογία του Δία.

A south tropical disturbance has just passed Jupiter's iconic Great Red Spot and is captured stealing threads of orange haze from the Great Red Spot in this series of color-enhanced images from NASA's Juno spacecraft. From left to right, this sequence of images was taken between 2:57 a.m. and 3:36 a.m. PDT (5:57 a.m. and 6:36 a.m. EDT) on April 1, 2018, as the spacecraft performed its 12th close flyby of Jupiter. Citizen scientists Gerald Eichstädt and Seán Doran created this image using data from the spacecraft's JunoCam imager. Credits: NASA/JPL-Caltech/SwRI/MSSS/Gerald Eichstädt/Seán Doran

Παρά το γεγονός ότι άργησε να φτάσει στο στόχο του, το υλικό που στέλνει από εκεί, σίγουρα άξιζε την αναμονή των επιστημόνων, οι οποίοι δηλώνουν ενθουσιασμένοι από τα ευρήματα.

Detailed structure in the clouds of Jupiter's South Equatorial Belt brown barge is visible in this color-enhanced image taken at 10:28 p.m. PDT on July 15, 2018 (1:28 a.m. EDT on July 16), as the spacecraft performed its 14th close flyby of the gas giant planet. Citizen scientist Kevin M. Gill created this image using data from the spacecraft's JunoCam imager. Credits: NASA/JPL-Caltech/SwRI/MSSS/Kevin M. Gill

«Αυτό που προέκυψε από τις ανακαλύψεις μας, είναι πόσο διαφορετικός έμοιαζε ο Δίας στην πραγματικότητα, από αυτό που περιμέναμε», τόνισε ο Scott Bolton, ο επικεφαλής της αποστολής του Juno από το Ερευνητικό Ινστιτούτο του Σαν Αντόνιο και συνεχίζει:

A long, brown oval known as a "brown barge" in Jupiter's North North Equatorial Belt is captured in this color-enhanced image from NASA's Juno spacecraft. This image was taken at 6:01 p.m. PDT (9:01 p.m. EDT) on Sept. 6, 2018, as the spacecraft performed its 15th close flyby of Jupiter. Citizen scientist Kevin M. Gill created this image using data from the spacecraft's JunoCam imager. Credits: NASA/JPL-Caltech/SwRI/MSSS/Kevin M. Gill

«Αυτή είναι μια κοντινή και προσωπική ματιά στον Δία. Θεωρούσαμε ότι είναι ομοιόμορφος εσωτερικά και σχετικά βαρετός. Αυτό που είδαμε είναι κάτι το εντελώς διαφορετικό».

A multitude of bright white "pop-up" storms in this Jupiter cloudscape appear in this image from NASA's Juno spacecraft. This color-enhanced image was taken at 1:55 p.m. PDT (4:55 p.m. EDT) on Oct. 29, 2018, as the spacecraft performed its 16th close flyby of Jupiter. Citizen scientists Gerald Eichstädt and Seán Doran created this image using data from the spacecraft's JunoCam imager. Credits: NASA/JPL-Caltech/SwRI/MSSS/Gerald Eichstädt/Seán Doran

Όπως περιγράφει η NASA, στις φωτογραφίες διακρίνονται μεταξύ άλλων σύννεφα στη Βόρεια Θερμική Ζώνη του Δία.

Jupiter's northern circumpolar cyclones are captured in this color-enhanced image from NASA's Juno spacecraft. The image was taken at 5:42 p.m. PDT (8:42 p.m. EDT) on Sept. 6, 2018, as the spacecraft performed its 15th close flyby of Jupiter. Citizen scientist Gerald Eichstädt created this image using data from the spacecraft's JunoCam imager. Credits: NASA/JPL-Caltech/SwRI/MSSS/Gerald Eichstädt

Και όπως συμβαίνει με τα σύννεφα στη Γη, οι άνθρωποι βλέπουν διάφορα σχήματα μέσα σε αυτά, από… καλαμάρια, μέχρι πουλιά.

Πηγές: https://www.in.gr/2018/12/16/tech/entyposiakes-fotografies-tou-juno-apo-ton-planiti-dia/ - https://www.nasa.gov/feature/jpl/nasas-juno-mission-halfway-to-jupiter-science

Τσάρλς Μπουκόφσκι, «Καημένο ανόητο ζωάκι»

Ogawara Shū, A Herd, 1977

Προσπαθήσαμε να το κρύψουμε στο σπίτι για να μην

το δουν οι γείτονες.

Ήταν δύσκολο, καμιά φορά χρειαζόταν να λείψουμε

Κι οι δυο μαζί κι όταν επιστρέφαμε 

Βρίσκαμε περιττώματα και κάτουρα

παντού.

Αρνιόταν να μάθει να πηγαίνει εκεί όπου πρέπει

Αλλά είχε τα πιο γαλανά μάτια που έχεις δει

ποτέ

Έτρωγε ό,τι τρώγαμε κι εμείς

και καμιά φορά βλέπαμε μαζί τηλεόραση.

Ένα βράδυ γυρίσαμε σπίτι και δεν το βρήκαμε

εκεί.

αίμα στο πάτωμα,

Μια γραμμή από αίμα.

Την ακολούθησα ως έξω στον κήπο

Και το βρήκα στους θάμνους,

Σακατεμένο.

Κρεμόταν μια πινακίδα απ΄τον κομμένο του

λαιμό:

«δεν θέλουμε τέτοια πράγματα στη γειτονιά μας».

Πήγα στο γκαράζ να πάρω το φτυάρι.

Είπα στη γυναίκα μου, «μην βγεις έξω».

Έπιασα το φτυάρι και

Βάλθηκα να σκάβω.

Ένιωθα

πρόσωπα να με κατασκοπεύουν πίσω

από κατεβασμένα στόρια.

Είχαν και πάλι την γειτονιά τους,

Την ωραία ήσυχη γειτονιά με το καταπράσινο γρασίδι,

Τα φοινικόδεντρα, τα κυκλικά ιδιωτικά δρομάκια, τα παιδιά,

Τις εκκλησίες, τα σούπερ μάρκετ κ.λ.π

Έσκαψα στο χώμα. 

Nicole Eisenman, The Sunday Night Dinner, 2009

Από το βιβλίο «Η λάμψη της αστραπής πίσω από το βουνό» με ποιήματα του Τσάρλς Μπουκόφσκι.

Πηγή: https://www.lifo.gr/team/u653/50613

Εμφύτευμα επιτρέπει σε παράλυτους να χρησιμοποιούν φορητές συσκευές απλά με τη σκέψη τους. Brain-computer interface enables people with paralysis to control tablet devices

Two participants in the BrainGate clinical trial directly control a tablet computer through a brain-computer interface to chat with each other online. The research, published in PLOS ONE, is a step toward restoring the ability of people with paralysis to use everyday technologies. Credit: BrainGate Collaboration

Ο οργανισμός BrainGate αναπτύσσει μια ιδιαίτερα εντυπωσιακή τεχνολογία που καθιστά εφικτή την χρήση smartphones και tablets από ανθρώπους με σοβαρά κινητικά προβλήματα, καθώς μπορούν να μετακινούν τον κέρσορα απλά με τη σκέψη τους.

A participant in the BrainGate clinical trial plays "Ode to Joy" on a virtual keyboard interface. Credit: BrainGate Collaboration

Η τεχνολογία περιλαμβάνει έναν μίνι αισθητήρα που καταγράφει τη νευρική δραστηριότητα των ασθενών μέσω του κινητικού φλοιού τους, δηλαδή το τμήμα του εγκεφάλου που ενεργοποιεί, διαχειρίζεται και εκτελεί τις εκούσιες κινήσεις του ανθρώπου. Αυτά τα σήματα αποκρυπτογραφούνται από το λογισμικό και μετατρέπονται σε οδηγίες για το σύστημα ελέγχου. Χάριν σε αυτό το σύστημα, τρεις παράλυτοι εθελοντές κατάφεραν να χρησιμοποιήσουν το Google Nexus 9 για να στείλουν email, να κάνουν chat, να streamάρουν μουσική, να μοιραστούν videos, να σερφάρουν στο Internet, αλλά και να πραγματοποιήσουν online αγορές.

A clinical trial participant searches for music online. Credit: BrainGate Collaboration

Όπως αναφέρει ο Dr. Jaimie Henderson, νευροχειρούργος του Stanford University, «εδώ και πολλά χρόνια, ο οργανισμός BrainGate εργάζεται επάνω στην εξέλιξη της νευροεπιστήμης και της νευρομηχανικής με σκοπό να δώσει στους ανθρώπους που έχουν χάσει τις κινητικές ικανότητες τους τη δυνατότητα να διαχειρίζονται συσκευές απλά με τη σκέψη τους. Σε αυτή την μελέτη εκμεταλλευτήκαμε την τεχνογνωσία μας για να αποκαταστήσουμε αυτή την ικανότητα για να διαχειρίζονται τις ίδιες καθημερινές τεχνολογίες όπως πριν τη χάσουν. Ήταν πραγματικά αξιοθαύμαστο να τους βλέπουμε να εκφράζονται ή απλά να βρίσκουν ένα τραγούδι που ήθελαν να ακούσουν».

Three participants with paralysis in the BrainGate clinical trial controlled a tablet computer just by thinking about it, thanks to a tiny brain implant. Credit: BrainGate Collaboration

Είναι εξίσου εντυπωσιακή και η ταχύτητα απόκρισης της τεχνολογίας. Οι εθελοντές μπορούσαν να εκτελέσουν έως και 22 ενέργειες point-and-click μέσα σε 1 λεπτό ή να γράψουν 30 χαρακτήρες στο ίδιο χρονικό διάστημα. Πολύ ευχάριστη είδηση, αρκεί να μη μείνει και αυτή η τεχνολογία ξεχασμένη σε κανένα συρτάρι.

Πηγές: https://journals.plos.org/plosone/article?id=10.1371/journal.pone.0204566 - https://news.brown.edu/articles/2018/11/tablet - https://www.techgear.gr/braingate-use-mobile-device-with-thoughts-148279/

Ήχοι του Σύμπαντος: Πραγματικότητα ή Ψευδαίσθηση; Sounds of the Universe: Reality or Illusion?

Σκεπτόμενοι με τα γήινα δεδομένα, οι ήχοι του σύμπαντος είναι μύθος, καταγραφές που δεν ανταποκρίνονται στον ανθρωποκεντρικό ορισμό του ήχου ως φυσικού και αντιληπτικού φαινομένου. Σε συμπαντική όμως κλίμακα, ο μύθος γίνεται πραγματικότητα, ενσωματώνοντας κανόνες αισθητηριακής πολυπλοκότητας, που ο άνθρωπος είναι αδύνατον ούτως ή άλλως να αντιληφθεί. They say that in space, no one can hear you scream. It's true — space is a vacuum, and sound waves need an atmosphere to be heard. So technically, in space, no one can hear you do anything. But astronomers still use sound to make a whole range of observations, and the sounds they hear can only be described as otherworldly.

Όταν αναλογιζόμαστε το αχανές σύμπαν, η ανθρώπινη σκέψη συνήθως εστιάζει στα βασικά – αντιδιαμετρικά χαρακτηριστικά του: το φως και το απόλυτο κενό. Η επιστήμη έχει καταδείξει ότι η πανταχού παρούσα ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία διαμορφώνει την αντιλαμβανόμενη – από τα φυσικά και τεχνητά ανθρώπινα αισθητήρια – μορφή του σύμπαντος. Και ο ήχος; Έχει κάποια υπόσταση στην παραπάνω μορφή; Υπάρχει ήχος στο σύμπαν; Πως προκύπτουν οι ηχητικές καταγραφές που βλέπουν κατά καιρούς το φως της δημοσιότητας, κυρίως στο διαδίκτυο, ως δεδομένα από τους διάφορους διαστημικούς οργανισμούς;

Σε όλα αυτά τα ερωτήματα απαντά στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο αναπληρωτής καθηγητής, Κοσμήτορας της Σχολής Μουσικής & Οπτικοακουστικών Τεχνών του Ιονίου Πανεπιστημίου, Ανδρέας Φλώρος.

DEEP-SPACE SONATA: A conversion to audible sound of one of the most powerful explosions on record in the universe, the gamma-ray burst GRB 080916C. The number of notes played represents the gamma rays received by the Fermi Gamma-ray Space Telescope. The accompanying sounds correspond to the probability of the rays emanating from the burst itself, with lowest-likelihood rays played as a harp, medium by a cello and highest-probability by a piano.

Όπως επεξηγεί στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο κ. Φλώρος «λαμβάνοντας υπ’ όψιν τη φυσική υπόσταση του ήχου, όπως τον αντιλαμβανόμαστε μέσω του συστήματος της ακοής, η ομιλία στοχεύει να απαντήσει στα παραπάνω ερωτήματα και, ταυτόχρονα, μέσα από την παρουσίαση συγκεκριμένων εφαρμογών, να αναδείξει τις δυνατότητες, επιστημονικές και δημιουργικές, όπου συνεπάγεται η ηχητική αναπαράσταση (ή ηχοποίηση) δεδομένων και παραμέτρων του σύμπαντος.

SUNNY ANTHEM: The audio that Alexander was listening to when he noticed an underling "hum." The sound file corresponds to audibilized data of charged atoms, including carbon, within the solar wind from 1998 to 2010 recorded by a spectrometer onboard NASA's Advanced Composition Explorer spacecraft. The images of the rotating sun come from NASA's Solar Dynamics Observatory spacecraft. Credit: Robert Alexander/NASA/University of Michigan Solar and Heliospheric Research Group

Η εξέλιξη της επιστήμης στον τομέα της μελέτης του σύμπαντος βασίζεται κυρίαρχα στην πανταχού παρούσα ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία που καταλαμβάνει ένα πολύ ευρύ φάσμα συχνοτήτων και διαμορφώνει την αντιλαμβανόμενη – από τα φυσικά και τεχνητά ανθρώπινα αισθητήρια – μορφή του σύμπαντος, είτε αυτή γίνεται αντιληπτή κατευθείαν διά γυμνού οφθαλμού, είτε μέσω οπτικών τηλεσκοπίων, είτε μέσω ειδικών δεκτών καταγραφής ραδιοσημάτων».

Συγκεκριμένα, τονίζει, ξεκινώντας από τις βασικές έννοιες της κυματικής υπόστασης του ήχου, η ντετερμινιστική φύση του ηχητικού φαινομένου εξετάζεται υπό το πρίσμα της υποκειμενικής ακουστικής αντίληψης, όπως αυτή ορίζεται από σύνθετους ψυχοακουστικούς μηχανισμούς, πλέον ως ακουστό γεγονός.

The Van Allen Probes B EMFISIS Waves instruments detected these signals with three orthogonal magnetic antennas (Bu, Bv, Bw) during UTC hour 00 (the witching hour) of October 23, 2013. This is a set of five different six-second intervals concatenated together. The featured signal is high-dispersion whistlers, generated by lightning discharges in the atmosphere and then "streatched" by propagating along magnetic field lines through sufficient space plasma to slow down the lowest frequencies into an ominous drawn-out bass rumble. The animation shows a frequency-time spectrogram of the data with a moving cursor that indicates the time position of the audio track. Credit: Space Audio

«Το αποτέλεσμα του ανωτέρω συνδυασμού του αντικειμενικού και του υποκειμενικού έχει αποδώσει ερευνητικούς καρπούς: νέες τεχνικές ηχητικής αναπαράστασης ή απλούστερα ηχοποίησης δεδομένων (sonification), μέσω των οποίων, η απλά, ή και σύνθετα δομημένη πληροφορία μπορεί να μετατραπεί σε ήχο, ο οποίος μετατρέπεται σε φορέα μετάδοσης του αρχικού περιεχομένου με μεγάλη αντιληπτή ακρίβεια» επισημαίνει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο κ. Φλώρος και προσθέτει «δεδομένου ότι χωρίς ένα κατάλληλο μέσο διάδοσης, όπως είναι ο γήινος αέρας, δεν είναι δυνατή η διάδοση του οποιουδήποτε ήχου στο σύμπαν, οι παραπάνω τεχνικές αναλαμβάνουν να αντιμετωπίσουν το φυσικά ανέφικτο: να μετατρέψουν ηλεκτρομαγνητικά δεδομένα που συλλέγονται από το σύμπαν, ως απόρροια αστρονομικών και κοσμολογικών φαινομένων που ορίζουν την ίδια την εξέλιξή του, σε ακουστική πληροφορία, η οποία μπορεί να γίνει αντιληπτή και κατανοητή από ανθρώπους, ανεξαρτήτως μορφωτικού επιπέδου ή και εθνικής και πολιτισμικής προέλευσης».

COSMIC SYMPHONICS: The "solar wind," a barrage of charged particles streaming from the sun (red arrows; yellow represents magnetic field lines), is one example of an astrophysical phenomenon that can be translated into audible sound. Credit: ESA/NASA

«Οι ηλιακές καταιγίδες», εξηγεί ο αν. καθηγητής, «οι εκρήξεις υπερκαινοφανών, ακόμα και τα προσφάτως επιβεβαιωμένα βαρυτικά κύματα αποτελούν μερικά παραδείγματα φαινομένων που ήδη έχουν τύχει ηχοποίησης με εντυπωσιακά αποτελέσματα. Το ίδιο και οι «ήχοι» από τους πλανήτες του ηλιακού συστήματος, όπως αυτοί δημιουργήθηκαν από κατάλληλους ακουστικούς μετασχηματισμούς του συλλεγόμενου από διαστημικά σκάφη ηλεκτρομαγνητικού αποτυπώματός τους, ή ακόμα και η έννοια του χωρόχρονου, όπως αυτή μπορεί να γίνει αντιληπτή μέσω της αναπαραγωγής ηχητικού περιεχομένου σε περισσότερες των τριών διαστάσεων. Και η μετατροπή αυτή, μπορεί να αφορά αμιγώς την επιστημονική έρευνα, προσφέροντας στους επιστήμονες νέα απεικονιστικά εργαλεία και διευκολύνοντας έτσι την μελέτη και πρόοδο στο πεδίο της αστρονομίας, της αστροφυσικής και της κοσμολογίας, συχνότερα όμως απευθύνεται στο ευρύ κοινό, με κύριο στόχο την «χωρίς-λόγια» διάδοση και εκλαΐκευση της επιστήμης. Το ηχητικό περιεχόμενο που συλλέγεται από το σύμπαν με τον τρόπο αυτό, καθίσταται ουσιαστικά ισοδύναμο με τις φωτογραφικές καταγραφές ουράνιων αντικειμένων και φαινομένων που είναι διαθέσιμες σε έντυπη και ηλεκτρονική μορφή. Παράλληλα όμως, τα τελευταία χρόνια, η ανωτέρω ηχοποίηση έχει αρχίσει να βρίσκει αποδοχή και στο δημιουργικό/καλλιτεχνικό πεδίο των σύγχρονων ψηφιακών τεχνών και της τέχνης του ήχου, κάποιες φορές ως μέσο ηλεκτρονικής ηχητικής ή μουσικής σύνθεσης και, κάποιες άλλες, ως φορέας αλληλεπίδρασης και αυτοσχεδιασμού με το καλλιτέχνη/δημιουργό».

Συμπερασματικά, η απάντηση στο ερώτημα του εάν οι ήχοι του σύμπαντος είναι μύθος ή πραγματικότητα, εξαρτάται, σύμφωνα με τον Κοσμήτορα της Σχολής Μουσικής & Οπτικοακουστικών Τεχνών, από την κλίμακα του σημείου θεώρησης.

Chirp pattern of gravitational waves detected by LIGO on September 14, 2015. Credit: LIGO

«Σκεπτόμενοι με τα γήινα δεδομένα, οι ήχοι του σύμπαντος είναι μύθος, καταγραφές που δεν ανταποκρίνονται στον ανθρωποκεντρικό ορισμό του ήχου ως φυσικού και αντιληπτικού φαινομένου, και οι οποίες καθίστανται αντιληπτές μέσω ακουστικών μετασχηματισμών που ακολουθούν την φύση της ανθρώπινης ακοής. Σε συμπαντική όμως κλίμακα, ο μύθος γίνεται πραγματικότητα, ενσωματώνοντας κανόνες αισθητηριακής πολυπλοκότητας που ο άνθρωπος είναι αδύνατο ούτως ή άλλως να αντιληφθεί. Κανόνες οι οποίοι μας κρύβουν και τα μυστικά της πραγματικής ταυτότητας και όψης του σύμπαντος» επισημαίνει χαρακτηριστικά στο Αθηναϊκό-Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων ο Αναπληρωτής Καθηγητής, Κοσμήτορας της Σχολής Μουσικής & Οπτικοακουστικών Τεχνών του Ιονίου Πανεπιστημίου, Ανδρέας Φλώρος.

Πηγές: https://www.scientificamerican.com/article/heavenly-sounds-hearing-astronomical-data-can-lead-to-scientific-insights/ - https://curiosity.com/topics/the-sounds-of-space-teach-us-more-about-the-universe-curiosity/ -  http://www.amna.gr/home/article/314576/choi-tou-Sumpantos-Pragmatikotita-i-Pseudaisthisi

To συνολικό φως που εξέπεμψαν τα άστρα από την δημιουργία του σύμπαντος. Scientists measure all of the starlight ever produced by the observable universe

Οι ακτίνες γ αποκαλύπτουν την ιστορία του σύμπαντος. This map of the entire sky shows the location of 739 blazars used in the Fermi Gamma-ray Space Telescope's measurement of the extragalactic background light (EBL). The background shows the sky as it appears in gamma rays with energies above 10 billion electron volts, constructed from nine years of observations by Fermi's Large Area Telescope. The plane of our Milky Way galaxy runs along the middle of the plot. Brighter colors indicate brighter gamma-ray sources. Credit: NASA/DOE/Fermi LAT Collaboration

Πόσα άστρα σχηματίστηκαν στο σύμπαν και σε ποια χρονική περίοδο; Αυτό το θεμελιώδες ερώτημα είναι δύσκολο να απαντηθεί γιατί υπάρχουν συστηματικά σφάλματα στην μετατροπή του συνολικού φωτός που παρατηρούμε προς την αντίστοιχη συνολική μάζα των άστρων στους γαλαξίες.

Οι ερευνητές της συνεργασίας Fermi-Large Area Telescope επιχείρησαν να λύσουν το πρόβλημα εκμεταλλευόμενοι τον τρόπο με τον οποίο οι ακτίνες γάμμα από τα μακρινά blazars διαδίδονται στον διαγαλαξιακό διάστημα.

Διαπίστωσαν ότι η δημιουργία των άστρων κορυφώθηκε 3 δισεκατομμύρια χρόνια μετά την Μεγάλη Έκρηξη. Aν και το συμπέρασμα αυτό είναι γνωστό από παλαιότερες εκτιμήσεις (από παρατηρήσεις στην ορατή και υπέρυθρη ακτινοβολία), τα νέα αποτελέσματα μας παρέχουν μια πολύτιμη επιβεβαίωση, διότι επηρεάζονται από διαφορετικά συστηματικά σφάλματα.

Clemson astrophysicist Marco Ajello and his team have measured all of the starlight ever emitted in the history of the observable universe. Marco Ajello enjoys a spectacular view of the stars on Nov. 20 at the Clemson Outdoor Lab. Image Credit: Pete Martin / College of Science

Σύμφωνα με τους αστροφυσικούς το σύμπαν μας, το οποίο έχει ηλικία περίπου 13,7 δισεκατομμύρια χρόνια, άρχιζε να σχηματίζει τα πρώτα άστρα μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια χρόνια μετά τη Μεγάλη Έκρηξη. Σήμερα υπάρχουν περίπου δυο τρισεκατομμύρια γαλαξίες και ένα τρισεκατομμύριο τρισεκατομμύρια άστρα. Χρησιμοποιώντας νέες μεθόδους μέτρησης του αστρικού φωτός ο αστροφυσικός Marco Ajello και οι συνεργάτες του ανέλυσαν δεδομένα από το διαστημικό τηλεσκόπιο ακτίνων γ Fermi με σκοπό τον προσδιορισμό την ιστορία του σχηματισμού των άστρων στο μεγαλύτερο μέρος της ζωής του σύμπαντος. τον υπολογισμό του εξωγαλαξιακού φωτός υποβάθρου – το σύνολο σχεδόν του οποίου δημιούργησαν τα άστρα στην ιστορία του σύμπαντος.

Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των αστροφυσικών ο αριθμός των φωτονίων που κυκλοφορούν στο διάστημα μετά την εκπομπή τους από τα άστρα είναι 4×10⁸⁴ (το 4 ακολουθείται από 84 μηδενικά!)

Παρά τον εξαιρετικά μεγάλο αριθμό φωτονίων που υπολογίστηκε, αξίζει να σημειωθεί ότι αν εξαιρέσουμε το φως του δικού μας ήλιου και γαλαξία, το υπόλοιπο φως που φτάνει στη Γη είναι πολύ εξασθενημένο – ισοδυναμεί με το φως ενός λαμπτήρα 60 Watt που φαίνεται στο απόλυτο σκοτάδι από απόσταση 2,5 μίλια μακριά. Αυτό συμβαίνει διότι το σύμπαν είναι απίστευτα τεράστιο. Γι αυτό ο ουρανός το βράδυ είναι σκοτεινός, εκτός από το φως της Σελήνης, των ορατών άστρων και την ελάχιστη λάμψη του γαλαξία.

Βίντεο: Παρακολουθώντας την ιστορία του φωτός των άστρων με την αποστολή Fermi της NASA. Scientists using data from NASA's Fermi Gamma-ray Space Telescope have measured all the starlight produced over 90 percent of the universe's history. The analysis, which examines the gamma-ray output of distant galaxies, estimates the formation rate of stars and provides a reference for future missions that will explore the still-murky early days of stellar evolution. Credit: NASA's Goddard Space Flight Center

Οι ερευνητές Ajello et al ανέλυσαν τα δεδομένα εννέα ετών που αφορούσαν τα σήματα των ακτίνων γ από 739 blazars. Tα blazars είναι γαλαξίες που περιέχουν τεράστιες μαύρες τρύπες στο κέντρο τους και εκπέμπουν πανίσχυρες ακτίνες γ.

Τα φωτόνια αυτών των ακτίνων γ κατά την διαδρομή τους μπορεί  να (απορροφηθούν) αλληλεπιδράσουν με φωτόνια του διαγαλαξιακού χώρου, δημιουργώντας ζεύγη ηλεκτρονίων-ποζιτρονίων. Με τον τρόπο αυτό οι αρχικές ακτίνες γ εξασθενούν όπως η ομίχλη εξασθενεί το φως των αυτοκινήτων. Το αστρικό φως που διαφεύγει από τους γαλαξίες, συμπεριλαμβανομένων και των πιο μακρινών, δημιουργεί το εξωγαλαξιακό υπόβαθρο φωτός, την «ομίχλη» που εξασθενεί τις ακτίνες γ των blazars. Έτσι οι ερευνητές καταφέρνουν  να μετρήσουν την πυκνότητα του εξωγαλαξιακού υποβάθρου φωτός, όχι μόνο σε ένα δεδομένο μέρος, αλλά και σε μια δεδομένη στιγμή στην ιστορία του σύμπαντος.

Σύμφωνα με τον Ajello: «μετρώντας τον αριθμό των φωτονίων που απορροφήθηκαν, καταφέραμε να μετρήσουμε το ‘πάχος της ομίχλης’ και να μετρήσουμε επίσης ως συνάρτηση του χρόνου πόσο φως υπήρχε σε όλο το φάσμα των μηκών κύματος’.

Το πλεονέκτημα της μεθόδου αυτής είναι ότι δεν χρειάζεται να καταγραφεί απευθείας το αστρικό φως πολύ απομακρυσμένων γαλαξιών ή γαλαξιών που με δυσκολία εντοπίζονται από τηλεσκόπια.

Ο σχηματισμός των άστρων είναι μια τεράστια κοσμική ανακύκλωση της ενέργειας και ύλης. Χωρίς την εξέλιξη των άστρων δεν θα είχαμε τα βασικά στοιχεία που είναι απαραίτητα για την ύπαρξη ζωής.

Βίντεο: Οι φυσικοί του Clemson μετρούν το φως των άστρων. From their laboratories on a rocky planet dwarfed by the vastness of space, Clemson University scientist Marco Ajello and his team have managed to measure all of the starlight ever produced throughout the history of the observable universe.

Η κατανόηση του σχηματισμού των άστρων έχει συνέπειες και σε άλλους τομείς της αστροφυσικής έρευνας, όπως για παράδειγμα η εξέλιξη των γαλαξιών και η σκοτεινή ύλη. Σύμφωνα με τον Ajello, οι μετρήσεις της ομάδας του «ρίχνουν φως στα πρώτα δισεκατομμύρια χρόνια της ιστορίας του σύμπαντος μιας πολύ ενδιαφέρουσας περιόδου που δεν έχει εξερευνηθεί αρκετά μέχρι σήμερα».

Πηγές: http://newsstand.clemson.edu/mediarelations/clemson-scientists-measure-all-of-the-starlight-ever-produced-by-the-observable-universe/ - http://science.sciencemag.org/content/362/6418/1031 - http://science.sciencemag.org/content/362/6418/995 - https://physicsgg.me/2018/11/30/

Ο σιβηρικός μονόκερος συνυπήρξε με τον άνθρωπο. Climate change wiped out the 'Siberian unicorn'

Ο σιβηρικός μονόκερως (ή μονόκερος), ένας γιγάντιος ρινόκερος με ένα τεράστιο κέρατο στο μέτωπό του, είχε επιβιώσει έως πριν από 36.000 χρόνια, συνεπώς είχε συνυπάρξει στη Γη με τους προγόνους του ανθρώπου (Homo sapiens) και τους Νεάντερταλ. New research has shed light on the origin and extinction of a giant, shaggy Ice Age rhinoceros known as the Siberian unicorn because of its extraordinary single horn. An international team of researchers from Adelaide, Sydney, London, the Netherlands, and Russia, have settled a long-standing debate about the relationship of the Siberian unicorn to living rhinos, and revealed that it survived much later than previously believed, overlapping in time with modern humans. Artist’s impression of Elasmotherium. Credit: © W. S. Van der Merwe/Natural History Museum

Ο σιβηρικός μονόκερως (ή μονόκερος), ένας γιγάντιος ρινόκερος με ένα τεράστιο κέρατο στο μέτωπό του, είχε επιβιώσει έως πριν από 36.000 χρόνια, συνεπώς είχε συνυπάρξει στη Γη με τους προγόνους του ανθρώπου (Homo sapiens) και τους Νεάντερταλ, σύμφωνα με νέα επιστημονικά στοιχεία.

Winged aurochs, 510 BC, Palace of Darius in Susa, Susa, Iran (Louvre)

Αυτό, κατά τους επιστήμονες, πιθανώς δίνει μια εξήγηση στο πώς εδώ και χιλιάδες χρόνια προέκυψαν οι μύθοι, που υπάρχουν σε πολλές περιοχές του κόσμου (και στην αρχαία Ελλάδα), περί ενός μυθικού όντος με ένα κέρατο στο κεφάλι του. Μέχρι τώρα, η επικρατούσα αντίληψη ήταν ότι ο σιβηρικός μονόκερως είχε εξαφανιστεί πολύ παλαιότερα, πριν από 100.000 έως 200.000 χρόνια.

Όμως μια νέα διεθνής επιστημονική έρευνα, με επικεφαλής τον Άντριαν Λίστερ του Μουσείου Φυσικής Ιστορίας του Λονδίνου, η οποία ανέλυσε με τη μέθοδο του ραδιενεργού άνθρακα 23 δείγματα οστών σιβηρικών μονόκερων και δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Nature Ecology and Evolution», κατέληξε στο συμπέρασμα ότι στην πραγματικότητα το εν λόγω γιγάντιο ζώο είχε επιβιώσει μέχρι σχετικά πρόσφατα.

Η εξαφάνισή του πιθανολογείται ότι είχε να κάνει περισσότερο με περιβαλλοντικές πιέσεις, παρά με το κυνήγι του από τους προγόνους μας.

Reconstitution d'un elasmotherium par Heinrich Harder (1858-1935)

Σήμερα υπάρχουν μόνο πέντε είδη ρινόκερων, αλλά στο παρελθόν υπήρχαν έως 250. Ένα από αυτά, ο σιβηρικός μονόκερως (Elasmotherium sibiricum), που ζύγιζε περίπου 3,5 τόνους, περιφερόταν στις εκτεταμένες στέπες της Ευρασίας (της Ρωσίας, του Καζακστάν, της Μογγολίας και της βόρειας Κίνας).

Όπως, εξάλλου, αποκαλύπτει η ανάλυση του DNA του, που έγινε για πρώτη φορά, ο σιβηρικός μονόκερως και ο σημερινός αφρικανικός ρινόκερος είναι ακόμη πιο μακρινά «ξαδέρφια» από ότι οι άνθρωποι και οι μαϊμούδες μεταξύ τους.

Πηγές: Pavel Kosintsev et al. Evolution and extinction of the giant rhinoceros Elasmotherium sibiricum sheds light on late Quaternary megafaunal extinctions, Nature Ecology & Evolution (2018). DOI: 10.1038/s41559-018-0722-0 - https://www.adelaide.edu.au/news/news103702.html - https://www.tovima.gr/2018/11/28/science/ereyna-o-sivirikos-monokeros-synypirkse-me-ton-anthropo/