Arts Universe and Philology

Arts Universe and Philology
The blog "Art, Universe, and Philology" is an online platform dedicated to the promotion and exploration of art, science, and philology. Its owner, Konstantinos Vakouftsis, shares his thoughts, analyses, and passion for culture, the universe, and literature with his readers.

Παρασκευή 8 Μαρτίου 2019

Oι γυναίκες της Annie Leibovitz. Women by Annie Leibovitz

The photographs by Annie Leibovitz in Women, taken especially for the book, encompass a broad spectrum of subjects: a rap artist, an astronaut, two Supreme Court justices, farmers, coal miners, movie stars, showgirls, rodeo riders, socialites, reporters, dancers, a maid, a general, a surgeon, the First Lady of the United States, the secretary of state, a senator, rock stars, prostitutes, teachers, singers, athletes, poets, writers, painters, musicians, theater directors, political activists, performance artists, and businesswomen. "Each of these pictures must stand on its own," Susan Sontag writes in the essay that accompanies the portraits. "But the ensemble says, So this what women are now -- as different, as varied, as heroic, as forlorn, as conventional, as unconventional as this."

Το 1999 με το βιβλίο και την έκθεση «Women», για το οποίο την προέτρεψε η συγγραφέας και πολιτισμική αναλύτρια Σούζαν Σόνταγκ,  κατέγραψε την γυναίκα στην Αμερική. Μια παρέλαση και ένα σχόλιο για τα κοινωνικά στρώματα από τα κορίτσια στα σόου του Λας Βέγκας μέχρι την Πρώτη Κυρία. Ήταν ένα συλλογικό πορτρέτο της Αμερικανίδας εκείνη την εποχή. Η Λίμποβιτς έχει πλήρη επίγνωση του πόσο πλούσιο μπορεί να είναι ένα τέτοιο θέμα και το παρομοιάζει με το να φωτογραφίζει κάποιος έναν ωκεανό.

Εκείνη και η Susan Sontag δούλεψαν μαζί για να «συντάξουν» την πινακοθήκη των «Γυναικών», ένα θέμα που όπως έλεγε η Σόντανγκ ήταν διαρκώς εν εξελίξει, μια ιστορία εν δυνάμει. Μια «δουλειά που όνειρό της ήταν να ολοκληρώσει με το πορτρέτο της Άντζελα Μέρκελ».

Συνόψισε το νόημα αυτής της δουλειάς μέσα από ένα ανέκδοτο: η κόρη μιας χορεύτριας σχολίασε βλέποντας τις λήψεις; «Μαμά, όταν μεγαλώσω, θέλω να γίνω γυναίκα».










































































Andrea Medina Rosas, women’s rights lawyer, Chimalhuacán, Mexico, 2016. Her mother is a feminist who founded a women’s rights organization when Andrea was a teenager. The first woman who came to them for help was a victim of domestic violence. That was the beginning of Andrea’s involvement in the defense of victims of sexual violence and also the protection of their defenders. The watershed event for Mexican feminists of Andrea’s generation was the recognition, starting in the early 1990s, that hundreds, perhaps thousands, of young women in and near Ciudad Juárez, across the border from El Paso, were being abducted, tortured, and murdered. Andrea was a member of the litigating team in what became known as the Campo Algodonero case, which was brought before the Inter-American Court of Human Rights in 2007. Campo Algodonero is an abandoned cotton field in Ciudad Juárez where the bodies of eight young women were found. The case was brought against the government of Mexico for violating its human rights obligations to investigate, prosecute, and prevent crimes against women and girls. In 2009, the plaintiffs won. The Mexican state was required to comply with a broad set of remedial measures, including reopening investigations into disappearances, providing reparations to the families of victims, and developing a clear set of procedures for assuring human rights for women. Andrea was photographed in the municipality of Chimalhuacán, which is part of the greater Mexico City urban area. She is standing near a spot where pink crosses are erected to memorialize the murdered women whose bodies have been found there. Photo: Courtesy of Annie Leibovitz

Denise and Linamandla Manong, pediatric-AIDS health-care worker and her daughter, Khayelitsha township, Western Cape, South Africa, 2014. A grassroots, African-based organization called mothers2mothers is having great success reducing the number of babies born HIV positive. Denise is living with HIV, but her children are not. When she became pregnant and discovered that she was infected with the virus, she was put on a drug-treatment regimen that kept her healthy and prevented the transmission of HIV to her baby. A Mentor Mother, a local woman who was also HIV positive and who was employed and trained by mothers2mothers, supplied the support and advice that overburdened health-care facilities could not. After the birth of her daughter, Denise herself became one of more than 1,000 Mentor Mothers in sub-Saharan Africa who have helped to virtually eliminate HIV in babies born in the mothers2mothers program. Photo: Courtesy of Annie Leibovitz

Patti Smith, musician, writer, artist, Far Rockaway, Queens, New York, 2016. She has been making music and art since the early 1970s, when she stood in front of her band in skinny jeans and a ripped T-shirt, giving ecstatic, charismatic, profane performances that merged poetry and rock ’n’ roll. Downtown New York clubs were her natural milieu, but in 1975 she made an album for a major record label. This was Horses, which is now pretty unanimously considered one of the greatest rock albums of all time. In the cover photograph, taken by her friend Robert Mapplethorpe, she gazes out insolently, her black jacket tossed over the shoulder of a white man’s shirt. She has had only one Top 40 hit—“Because the Night”—in a long career, but her influence has been significant, on fashion as well as music. She has been inducted into the Rock and Roll Hall of Fame and won the 2010 National Book Award for Just Kids, a memoir of her relationship with Mapplethorpe. For the fortieth anniversary of Horses, she and the band performed live versions around the world. Photo: Courtesy of Annie Leibovitz

Alexandra Fuller, writer, Kelly, Wyoming, 2016. She grew up in what was then Rhodesia—later Zimbabwe—in the 1970s, during the brutal civil war that ended in the defeat of the white government. Fuller’s parents were British farmers who stayed in Africa after they lost their land. When she was in her early 20s, she married an American who was working as a river guide on the Zambezi River. They moved to Wyoming, where she raised three children and began writing. Her books, which include the memoirs Don’t Let’s Go to the Dogs Tonight (2001) and Cocktail Hour Under the Tree of Forgetfulness (2011), take a precise and personal approach to issues such as racism and segregation. She is an uninhibited witness, both wry and poetic in her account of a childhood in which spitting cobras in the pantry, malaria, alcoholism, and land mines were taken for granted, along with the fierce beauty of the country and the complex passions of her eccentric mother and father. Photo: Courtesy of Annie Leibovitz


Πέμπτη 7 Μαρτίου 2019

Νέο πείραμα αναζήτησης σκοτεινής ύλης στο CERN. CERN approves new experiment to look for long-lived, exotic particles

The experiment, which will complement existing searches for dark matter at the LHC, will be operational in 2021. A 3D picture of the planned FASER detector as seen in the TI12 tunnel. The detector is precisely aligned with the collision axis in ATLAS, 480 m away from the collision point (Image: FASER/CERN) (Image: CERN)

Ο Ευρωπαϊκός Οργανισμός Πυρηνικών Ερευνών (CERN) ανακοίνωσε ότι ξεκινά ένα νέο επιστημονικό πείραμα που θα αναζητήσει τα σωματίδια της μυστηριώδους σκοτεινής ύλης, η οποία αποτελεί περίπου το 27% του σύμπαντος, έναντι μόνο 5% της κοινής ορατής ύλης, από την οποία αποτελούνται τα αστέρια, οι πλανήτες και οτιδήποτε υπάρχει πάνω τους.

Οι φυσικοί υποθέτουν ότι υπάρχουν «εξωτικά» σωματίδια της αόρατης σκοτεινής ύλης, αλλά δεν θα τα έχουν βρει μέχρι σήμερα. Το πείραμα FASER (Forward Search Experiment), που πήρε το «πράσινο φως» για την υλοποίηση του, περιλαμβάνει την εγκατάσταση και τη χρήση ενός νέου ανιχνευτή που θα ψάξει για τα «σκοτεινά» σωματίδια στον μεγάλο επιταχυντή LHC του CERN (ο οποίος αυτή την εποχή είναι εκτός λειτουργίας για να αναβαθμισθεί).

Ο νέος ανιχνευτής θα είναι ένα μικρό όργανο μήκους πέντε μέτρων και διαμέτρου ενός μέτρου περίπου, το οποίο θα τοποθετηθεί σε ένα συγκεκριμένο σημείο κατά μήκος του κυκλικού επιταχυντή LHC, 480 μέτρα μετά τον τεράστιο εξαώροφο ανιχνευτή ATLAS, όπου ανακαλύφθηκε το σωματίδιο του Χιγκς το 2012. Καθώς οι ακτίνες πρωτονίων θα συγκρούονται στο όργανο του ATLAS, μπορεί να δημιουργούν νέα σωματίδια, τα οποία ίσως στη συνέχεια «πιάσει» το νέο όργανο FASER. Κάθε φορά που θα λειτουργεί το πείραμα ATLAS, θα συλλέγει δεδομένα και το πείραμα FASER, όπως αναφέρει το Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων.

Η λειτουργία του FASER αναμένεται να αρχίσει το 2021 και να διαρκέσει σε πρώτη φάση έως το 2023. Όταν ο μεγάλος επιταχυντής LHC και το γιγάντιο τούνελ του μήκους 27 χιλιομέτρων κλείσουν ξανά για μια νέα αναβάθμιση την περίοδο 2024-26, θα αναβαθμισθεί τότε και το όργανο FASER, ώστε να γίνει μεγαλύτερο και πιο ευαίσθητο.

Στο πενταετές πρόγραμμα FASER, που υπήρξε πρωτοβουλία φυσικών του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια-Ιρβάιν, θα συνεργασθούν 30 έως 40 επιστήμονες από διάφορες χώρες του κόσμου (σχετικά λίγοι σε σχέση με άλλα πειράματα του CERN).

«Πριν από επτά χρόνια, οι επιστήμονες ανακάλυψαν το μποζόνιο του Χιγκς στον Μεγάλο Επιταχυντή Αδρονίων, ολοκληρώνοντας ένα κεφάλαιο στην αναζήτηση μας για τους θεμέλιους λίθους του σύμπαντος, όμως τώρα αναζητούμε νέα σωματίδια. Το πρόβλημα της σκοτεινής ύλης δείχνει ότι δεν ξέρουμε από τι αποτελείται το μεγαλύτερο μέρος του σύμπαντος, συνεπώς είμαστε βέβαιοι ότι υπάρχουν νέα σωματίδια εκεί έξω», δήλωσε ο επικεφαλής του FASER Τζόναθαν Φενγκ, καθηγητής φυσικής και αστρονομίας του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια-Ιρβάιν.





Τετάρτη 6 Μαρτίου 2019

Η φωνή του Ρέμπραντ ακούγεται ξανά. Hear Rembrandt speak

Ρέμπραντ, «Αυτοπροσωπογραφία», 1658. Frick Collection, Νέα Υόρκη. Ο σπουδαίος Ολλανδός ζωγράφος μας «μιλάει» ξανά, 350 χρόνια από τον θάνατό του. Dutch painter Rembrandt van Rijn (1606 to 1669) has been dead for 350 years, but has been given a voice again in Amsterdam. American scientists presented a reconstruction of his voice last week in Amsterdam in six videos, entitled the Rembrandt Tutorials, in which the icon speaks about his technique of painting.

Ακόμη και έπειτα από 350 χρόνια από το θάνατό του, το έργο του Ρέμπραντ εξακολουθεί να είναι ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα στην Ιστορία της Τέχνης, και όχι μόνο, ενώ ποτέ δεν σταματά να μας εκπλήσσει όσο κι εάν πιστεύουμε πως η έρευνα για τη ζωή και τη δράση του δημιουργού του έχει πλέον συντελεστεί. Όμως τι συμβαίνει με την ίδια του τη φυσική παρουσία; Σήμερα ένα πληροφοριακό σύστημα έχει κατορθώσει να αναπλάσει και ανασυστήσει το ηχόχρωμα της φωνής του, ανοίγοντας νέες προοπτικές για την κατανόηση αυτής της περίπλοκης καλλιτεχνικής φυσιογνωμίας.

Ο Ρέμπραντ είναι ίσως ο διαπρεπέστερος εκπρόσωπος του λεγόμενου Χρυσού Αιώνα της ολλανδικής/φλαμανδικής ζωγραφικής. Υπήρξε ο φωτισμένος «δάσκαλος» πολλών άλλων καλλιτεχνών του καιρού του, που διέπρεψαν κατόπιν και ως ανεξάρτητοι καλλιτέχνες, όπως ο Φέρντιναρντ Μπολ, ο Κάρελ Φαμπρίτσιους, ο Βίλεμ Ντοστ. Ο ίδιος ο Ρέμπραντ, μέσα από τα μαθήματά του, τους καθοδηγούσε στο χώρο της τεχνικής: τώρα, ο ήχος των εμπνευσμένων λόγων του αναβιώνει χάρη στη βοήθεια της τεχνητής νοημοσύνης, που βασίστηκε στις διεξοδικές έρευνες των συντηρητών του Rijkmuseum του Άμστερνταμ για το χαρακτήρα του ιδιοφυούς ζωγράφου.

Η «φωνή του Ρέμπραντ» είναι διαθέσιμη σε κάθε χρήστη του Youtube και αποκαλύπτει το σχετικώς ένρινο ηχόχρωμα ενός άνδρα που μιλά με ταχύτητα τα ολλανδικά.

The Rijksmuseum is holding a retrospective of Rembrandt’s works to mark the 350th anniversary of the death of the artist. PHOTO: AGENCE FRANCE-PRESSE

Η εργασία αυτή ήταν πρωτοποριακή, καθώς βασιζόταν στη βιομετρία των φυσικών χαρακτηριστικών του Ρέμπραντ και των λεπτομερειών της καθημερινής του συμπεριφοράς, στο πλαίσιο του εντοπισμού ενός φωνητικού ηχοχρώματος που θα προσεγγίζει την αληθινή φωνή του. Πρόκειται για μία έρευνα εντελώς αντίθετη από αυτήν που ακολουθούν οι ειδικοί στην ιατροδικαστική, που πασχίζουν να ανακατασκευάσουν το πρόσωπο του ομιλητή –ο οποίος συνήθως είναι κάποιος ύποπτος για εγκλήματα– με βάση τις ηχογραφήσεις της φωνής του. Για το λόγο αυτό επιστρατεύθηκε η ειδική επιστήμονας του πανεπιστημίου Κάρνεγκι Μέλον (Πίτσμπουργκ) Ρίτα Σινγκχ, η οποία εκμυστηρεύεται πως έμεινε ενεή όταν το Rijkmuseum της ζήτησε να ανασυστήσει τον τρόπο που μιλούσε ο Ρέμπραντ. Η διεύθυνσή του ήθελε ο κόσμος να ακούσει πώς μιλούσε ο μεγάλος δημιουργός, τώρα που γιορτάζεται η 350η επέτειος από το θάνατό του.

Η Σινγκχ συνεργάζεται με το FBI και επισημαίνει πως γι’ αυτό το εγχείρημα «υπάρχουν εκατοντάδες παράγοντες που πρέπει να συμβάλουν για την επακριβή αναπαράσταση της φωνής». «Για παράδειγμα, τονίζει, για τον Ρέμπραντ δεν γνωρίζουμε εάν είχε όλα του τα δόντια». Για να έλθει εις πέρας το επίτευγμα τούτο θα έπρεπε να ληφθεί υπόψη η επακριβής κατάσταση της υγείας του και οι ιδιαιτερότητες της μύτης, του λαιμού του, το ύψος και το βάρος του.

Rembrandt, L'Ultime Autoportrait, The Ultimate Self-portrait, 1669

Επίσης έγιναν μετρήσεις του κρανίου του, μία λεπτομέρεια που τη γνώση της διευκόλυναν οι πολυπληθείς αυτοπροσωπογραφίες του δημιουργού σε όλη τη διάρκεια της ζωής του. «Μόλο που πρέπει να λάβουμε υπόψη πως δεν υπάρχουν εκεί όλες οι λεπτομέρειες, καθώς δεν είναι φωτογραφίες», εξηγεί η Σινγκχ.

Μόλις συλλέχθηκαν οι λεπτομέρειες και έγινε η επεξεργασία και ανάλυσή τους, χρειάστηκε να αναπαραχθεί πιστά και η προφορά των ολλανδικών του Χρυσού Αιώνα. Η φωνή που προέκυψε είναι βέβαια ρομποτική, όμως το πανεπιστήμιο του Λάιντεν, από την πλευρά του, προσάρμοσε από γλωσσολογικής πλευράς τα σημερινά ολλανδικά σε εκείνα που μιλιόντουσαν κατά τον Χρυσό 17ο Αιώνα. Στην περίπτωση του Ρέμπραντ δεν ήταν μία διάλεκτος, αλλά «το επίσημο ιδίωμα της εποχής», σύμφωνα με τους ειδικούς. Μεταξύ άλλων (για να κατανοήσει κανείς τη διαφορά), οι ειδικοί πιστεύουν πως ο Ρέμπραντ εξέφερε τον τύπο skilderdook για να δηλώσει τον καμβά, αντί της σημερινής εκφοράς της λέξης skilderdoek.

Rembrandt, Autoportrait, Self-portrait, 1663. Londres, Kenwood House, The Iveagh Bequest.

Μετά την προσαρμογή στον τόνο, το λεξιλόγιο και ακόμη στον υποθετικό τρόπο αναπνοής κατά τη διάρκεια της ομιλίας του, μπορεί κάποιος να ακούσει και να φανταστεί τον Ρέμπραντ να εξηγεί το πώς αναμειγνύονται τα χρώματα, ποιες είναι οι βασικές αρχές του προσχεδίου ή την προσωπική του ιδέα περί τέχνης. Σαν να έδινε μαθήματα στους βοηθούς του εργαστηρίου του.

Rembrandt, Portrait de Saskia Riant,  Portrait of Laughing Saskia, 1633

Από την πλευρά του, ο Γιόναθαν Μπίκερ, συγγραφέας του έργου «Ρέμπραντ, η βιογραφία ενός επαναστάτη», διαβεβαιώνει πως ο μεγάλος «μαέστρο» «μπορεί να μη συμβιβαζόταν με τους κανόνες και να μην ήταν συνεπής με τους πελάτες του, όμως ήταν ένας άνθρωπος ζεστός στις προσωπικές και τις οικογενειακές του σχέσεις και πολύ γενναιόδωρος με τους μαθητές του».




Τρίτη 5 Μαρτίου 2019

Το «ελιξίριο της ζωής» υπάρχει! Βρέθηκε στην Κίνα. 'Elixir of immortality' found in central China's ancient tomb

Περίπου 3,5 λίτρα από ένα μυστήριο υγρό βρέθηκαν σε ένα χάλκινο δοχείο σε τάφο δυναστείας στην κινεζική πόλη Λουόγιανγκ. Η εργαστηριακή έρευνα αποκάλυψε το μυστικό του. The so-called “elixir of immortality” and the bronze pot within which is was found. Image: Xinhua/Li An

Ενώπιον μιας σημαντικής ανακάλυψης βρέθηκαν οι αρχαιολόγοι στην Κίνα. Στην κινεζική πόλη Λουόγιανγκ εργαστηριακή έρευνα αποκάλυψε ένα μυστικό το οποίο ήταν θαμμένο για χρόνια.

Πρόκειται για έναν «θησαυρό» που η φήμη του είχε γίνει αντικείμενο έρευνας των Αλχημιστών. Πρόκειται για το μυθικό ελιξίριο της ζωής που λέγεται ότι κρύβει το μυστικό της αθανασίας.

Συγκεκριμένα, στο πλαίσιο ερευνών κινέζων αρχαιολόγων ο πρώτος αυτοκράτορας της ενοποιημένης Κίνας, Τσιν Σι Χουάνγκ, ήθελε να βρει τον πολυπόθητο θησαυρό, διατάζοντας τους στρατιώτες του να το αναζητήσουν παγκοσμίως.

Archaeologists unearth the Western Han Dynasty (202 BC-8 AD) tomb in Luoyang, Central China's Henan Province, October 15, 2018. /VCG Photo

Μετά από ανασκαφή σε τάφο δυναστείας στην πόλη Λουόγιανγκ τον περασμένο Οκτώβριο, εντοπίστηκε ένα αρχαίο χάλκινο δοχείο, το οποίο περιείχε 3,5 λίτρα από ένα μυστήριο υγρό.

Οι αρχικές εκτιμήσεις το ήθελαν για ποτό, αφού μύριζε αλκοόλ. Ωστόσο, περαιτέρω εργαστηριακή έρευνα έδειξε ότι το υγρό αποτελείται από νιτρικό κάλιο και αλενίτη, τα οποία ίσως είναι τα βασικά συστατικά του «ελιξίριου της ζωής» όπως καταγράφεται σε ένα αρχαίο ταοϊστικό κείμενο.

«Είναι η πρώτη φορά που βρέθηκαν τα «μυθικά ελιξίρια της αθανασίας» στην Κίνα. Το υγρό έχει σημαντική αξία για τη μελέτη της αρχαίας κινεζικής φιλοσοφίας για την επίτευξη της αθανασίας και την εξέλιξη του κινεζικού πολιτισμού», δήλωσε ο επικεφαλής του Ινστιτούτου Πολιτιστικών Μνημείων και Αρχαιολογίας της Λουόγιανγκ.

A pair of bronze pots are unearthed from the Western Han Dynasty tomb, in Luoyang, Central China's Henan Province, November 5, 2018. /VCG Photo

Εκτός από αυτό, οι ερευνητές ανακάλυψαν έναν τεράστιο αριθμό προϊόντων από νεφρίτη, χρωματιστά πήλινα αγγεία και χάλκινα αντικείμενα.

Portrait of Qin Shi Huang

Πολλοί Κινέζοι αυτοκράτορες επεδίωκαν την αιώνια ζωή: ο Τσιν Σι Χουάνγκ, ο πρώτος αυτοκράτορας της ενοποιημένης Κίνας, ήταν τόσο αφιερωμένος στις προσπάθειές του να ξεγελάσει το θάνατο που έχτισε ένα τεράστιο υπόγειο μαυσωλείο για τους παγκοσμίου φήμης πήλινους στρατιώτες του που υποτίθεται θα τον προστάτευαν στη μετά θάνατον ζωή. Ο αυτοκράτορας πέθανε 49 ετών, πιθανώς από δηλητηρίαση από αλχημικό ελιξίριο.