Το μεγάλο σχίσμα νευροβιολογίας-ψυχανάλυσης στην ιστορία της Ψυχιατρικής. Psychiatry's Troubled Search for the Biology of Mental Illness

The biology of mental illness is still a mystery, but practitioners don’t want to admit it. JULIEN PACAUD

Ο κεντρικός πυλώνας της Ιατρικής του 21ου αιώνα συνίσταται στην αναζήτηση της παθογένειας κάθε διαταραχής, δηλαδή της βιολογικής αιτίας της. Ενώ στο επίπεδο των καθαρά σωματικών νόσων αυτό επιτυγχάνεται σε μεγάλο βαθμό (π.χ. AIDS, στομαχικά έλκη κλπ), δεν φαίνεται να συμβαίνει το ίδιο με τις ψυχικές διαταραχές.

In Mind Fixers, Anne Harrington, author of The Cure Within, explores psychiatry’s repeatedly frustrated struggle to understand mental disorder in biomedical terms. She shows how the stalling of early twentieth century efforts in this direction allowed Freudians and social scientists to insist, with some justification, that they had better ways of analyzing and fixing minds. Anne Harrington. Credit: Daniel Nedelcu

Στο νέο σημαντικό βιβλίο με τίτλο «Mind Fixers» («Οι επισκευαστές του Νου») και υπότιτλο «Η προβληματική αναζήτηση της Ψυχιατρικής για τη βιολογία της ψυχικής νόσου» (εκδόσεις W.W.Norton, 2019), η Αν Χάρινγκτον, καθηγήτρια Ιστορίας της Επιστήμης του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ και κορυφαία ιστορικός της νευροεπιστήμης παγκοσμίως, επισημαίνει ότι παρότι έχουν ξοδευθεί υπέρογκα ποσά για τη διερεύνηση των αιτιών των ψυχικών διαταραχών, η επιστήμη δεν έχει προχωρήσει καθόλου τα τελευταία χρόνια. Ακόμα και στην ψυχοφαρμακολογία οι εξελίξεις δεν είναι τόσο καίριες, ενώ οι προτεινόμενες για τις ψυχικές νόσους θεραπείες διαφέρουν σε αποτελεσματικότητα μεταξύ των ασθενών.

Το βιβλίο κάνει μια ανασκόπηση της μέχρι τώρα ιστορίας της ψυχιατρικής και εντοπίζει την εξέλιξη των πολυποίκιλων παραδειγμάτων (μοντέλων) που υιοθέτησαν κατά καιρούς οι νευρολόγοι, οι ψυχίατροι, οι ψυχολόγοι, όσοι βιώνουν ψυχικές νόσους και οι υπερασπιστές τους.

Modern psychiatrists revived the effort to link mental illness to biology, begun in the 1840s by scientists like Emil Kraepelin. Photograph: Wikipedia/Public Domain

Η αφήγηση ξεκινά από το τέλος του 19ου αιώνα, όταν ορισμένοι επιστήμονες, διερευνώντας την ανατομία του εγκεφάλου, επιχείρησαν να προσδιορίσουν την αιτιοπαθογένεια των ψυχικών νόσων. Οι προσπάθειες τους ωστόσο αποδείχτηκαν άκαρπες. Έκτοτε ένα μέρος των ψυχιάτρων, συμπεριλαμβανομένων των ψυχαναλυτών, στράφηκαν σε μη βιολογικές εξηγήσεις. Ένα άλλο τμήμα -με πρωτεργάτη τον Γερμανό ψυχίατρο Έμιλ Κρέπελιν- πρότεινε νέες βιολογικές αιτίες, που ωστόσο φαίνονται πια σε μεγάλο βαθμό μη εμπεριστατωμένες, σύμφωνα με τη συγγραφέα. Το σχίσμα στην Ψυχιατρική είναι εμφανές μέχρι σήμερα.

Ολόκληρος ο 20ος αιώνας χαρακτηριζόταν από μια διαδικασία παραγωγής θεωριών και αντιθεωριών, καθώς και από θεραπείες που κατευθύνονταν από τα οικονομικά συμφέροντα της φαρμακοβιομηχανίας. Η επιρροή των πολιτισμικών και ιστορικών εξελίξεων είναι αξιοσημείωτη για τις θεωρίες της εκάστοτε εποχής, το ζήτημα όμως της παθογένειας των ψυχικών νόσων παραμένει τελικά αναπάντητο ακόμα και σήμερα.

Ορισμένες ανακαλύψεις, όπως τα ευρήματα το 1897 και 1913 που επιβεβαίωναν ότι η σύφιλη προκαλεί ψύχωση με καθυστερημένη έναρξη, ενίσχυσε τις απόψεις ότι η αιτιολογία των ψυχικών διαταραχών εδράζεται στον εγκέφαλο. Έτσι, σταδιακά αναπτύχθηκαν διάφορες απάνθρωπες θεραπείες όπως τα ηλεκτροσόκ στον εγκέφαλο των «ασθενών».

Η κατάσταση έγινε χειρότερη στις δεκαετίες 1920-1930, όταν στις ΗΠΑ 28.000 άνθρωποι που θεωρήθηκαν διανοητικά ανεπαρκείς, στειρώθηκαν. Το ναζιστικό καθεστώς στη Γερμανία βρήκε ‘πάτημα' για να εφαρμόσει το δικό του πρόγραμμα ευγονικής για τα άτομα που θεωρούνταν «με ειδικές ανάγκες», το οποίο ξεκινούσε με στείρωση και τελείωνε με δολοφονία.

Ο Φρόυντ και οι επικριτές του

Γύρω από την έννοια της «ψυχικής ενέργειας»

Ο φροϋδισμός προέκυψε ως ρητή κριτική στις βιολογικές θεωρίες του νου του 19ου αιώνα, στην ευγονική των αρχών του 20ου αιώνα, στις ηθικά προβληματικές θεραπείες στη νευρολογία και στη βεβαιότητα ότι το κοινωνικό περιβάλλον έχει μεγάλη σημασία για την πυροδότηση της ψυχικής ασθένειας

                                            

Ο Ζίγκμουντ Φρόυντ ξεκίνησε με μια διαταραχή που δεν άφηνε κανένα σημάδι στον εγκέφαλο, ωστόσο επηρέαζε το νου και το σώμα: την υστερία. Τα συμπτώματα της περιλάμβαναν έντονες αλλαγές διάθεσης, κατατονία, τρόμο και σπασμούς.

Ο Φρόυντ υποστήριξε πως τραυματικές μνήμες έχουν αποκλειστεί στο ασυνείδητο και μέσω ενός είδους συνέντευξης και της ερμηνείας των ονείρων των ασθενών μπορούσε να τις επαναφέρει στη συνείδηση. Σύμφωνα με τον ίδιο όλες οι νευρικές διαταραχές ανάγονταν σε καταπιεσμένες σεξουαλικές ενορμήσεις και φαντασιώσεις, που αφορούσαν κατά κύριο λόγο την πρώιμη παιδική ηλικία.

Ο Φρόυντ αναγνώριζε πως η θεώρηση του βασιζόταν στην παρατήρηση περιπτώσεων και δεν είχε επιστημονικό υπόβαθρο, ωστόσο τη στήριξε, καταγγέλλοντας την αναποτελεσματικότητα των μέχρι τότε μεθόδων. Οι περιορισμοί ωστόσο της θεωρίας του δεν άργησαν να κάνουν την εμφάνιση τους. Για παράδειγμα, τα σχετικά με την υστερία συμπτώματα που εμφάνισαν οι στρατιώτες μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, ήταν αδύνατο να οφείλονται σε καταπιεσμένες σεξουαλικές επιθυμίες.

Ο Άγγλος γιατρός Τσαρλς Μάγιερς επιχείρησε να δώσει μια εξήγηση στο φαινόμενο αυτό που ονόμασε «σοκ από οβίδες», λέγοντας ότι λόγω των βομβαρδισμών προκαλούνταν βλάβες στο νευρικό σύστημα. Αυτό όμως και πάλι δεν εξηγούσε τις ανάλογες διαταραχές όσων δεν είχαν βρεθεί στα χαρακώματα και δεν είχαν ζήσει βομβιστικές επιθέσεις. Πρόκειται, γι' αυτό που σήμερα ονομάζεται |»διαταραχή μετατραυματικού στρες».

Το 1910 ο Ελβετός γιατρός Άντολφ Μέγιερ, πρώτος διευθυντής της ψυχιατρικής κλινικής του αμερικανικού Νοσοκομείου Τζονς Χόπκινς, υποστήριξε μια νέα προσέγγιση που ονόμασε «ψυχοβιολογία», ενώ παράλληλα στην Ευρώπη το 1911 ο Έουγκεν Μπλόϊλερ, στον οποίο αποδίδεται η εφεύρεση του όρου «σχιζοφρένεια», αποχώρησε από την Διεθνή Ψυχαναλυτική Εταιρεία, καταγγέλλοντας ότι στον ψυχαναλυτικό χώρο υπάρχει μία μοναδική αλήθεια, σαν τη θρησκεία ή την πολιτική ιδεολογία, στην οποία δεν γίνεται να χωρέσουν διαφωνίες.

Illustration by Anna Parini

Σταδιακά το σχίσμα μεταξύ βιολογικής και ψυχαναλυτικής προσέγγισης διευρυνόταν όλο και περισσότερο. Από τη μία πλευρά, προτεινόταν π.χ. ότι μικρόβια σε διάφορες περιοχές του σώματος (στομάχι, στόμα, ιγμόρεια κ.α.) ήταν υπεύθυνα για την εξασθένιση των εγκεφαλικών λειτουργιών και έπρεπε να καταπολεμηθούν. Παράλληλα, ο -αργότερα νομπελίστας- Έγκας Μονίζ χρησιμοποιούσε την περιβόητη μέθοδο της λοβοτομής, την οποία διέδωσε ευρύτερα ο Αμερικανός Ουόλτερ Φρίμαν.

Από την άλλη, μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο οι νεο-Φροϋδικοί διεύρυναν τις διδαχές περί σεξουαλικότητας του Φρόιντ, δίνοντας έμφαση στη στάση της μητέρας κατά την πρώιμη παιδική ηλικία. Η μητέρα κατηγορήθηκε εκείνη την εποχή για οποιαδήποτε προβληματική συμπεριφορά στην ενήλικη ζωή.

Το φεμινιστικό κίνημα αντιτάχθηκε σε αυτή τη λογική και άσκησε σφοδρή κριτική στην ψυχιατρική εκείνης της περιόδου. Παράλληλα, από το 1961 εμφανίστηκαν νέες κριτικές που άσκησαν επιρροή. Ο κοινωνιολόγος Έρβιν Γκόφμαν στο βιβλίο του «Άσυλα» παραλλήλισε τα ψυχιατρικά νοσοκομεία με φυλακές και στρατόπεδα συγκέντρωσης, ενώ ο Μισέλ Φουκώ, στην ιστορία της ψυχιατρικής με τίτλο «Τρέλα και Πολιτισμός», ανέδειξε τους ψυχικά ασθενείς ως καταπιεσμένη ομάδα και τα ψυχιατρικά ιδρύματα ως τρόπο καταστολής της αντίστασης τους.

Ενώ ο Τόμας Σαζ στο βιβλίο του «Μύθος της ψυχικής νόσου» ισχυρίστηκε ότι οι ψυχιατρικές διαγνώσεις ήταν υπερβολικά ασαφείς για να ανταποκριθούν στα επιστημονικά ιατρικά πρότυπα και ότι ήταν λάθος να χαρακτηρίζουμε τους ανθρώπους ως ψυχικά άρρωστους, όταν επρόκειτο απλά για ένα διαφορετικό τρόπο διαβίωσης, ένα μέρος της «κανονικής ζωής». Στις αρχές της δεκαετίας του 1970 οι ιδέες αυτές είχαν πια διαδοθεί ευρύτερα και δημιουργήθηκε ένα κίνημα αποασυλοποίησης και απελευθέρωσης των ψυχικά ασθενών, επικρίνοντας την Ψυχιατρική ότι στερούσε την ελευθερία των ανθρώπων.

Εξάλλου, με αφορμή μια έρευνα του 1962, στην οποία δύο ψυχίατροι έδιναν στο 70% των περιπτώσεων διαφορετική διάγνωση, τέθηκε το ζήτημα του τι συνιστά και τι όχι ψυχική ασθένεια και οι ψυχίατροι αναγκάστηκαν να πάρουν θέση σε «προκλητικά» ζητήματα, με πιο φλέγον αυτό της ομοφυλοφιλίας. Έως τότε η ομοφυλοφιλία θεωρείτο ψυχική διαταραχή και περιλαμβανόταν στο Διαγνωστικό Εγχειρίδιο Ψυχιατρικών Διαταραχών (DSM). Τελικά το 1973 η ομοφυλοφιλία αφαιρέθηκε ως πάθηση από το Εγχειρίδιο της Αμερικανικής Ψυχιατρικής Ένωσης.

Η βιολογία αντεπιτίθεται

Psychiatry's shift toward seeing mental health problems as an illness to be treated with a pill hasn't always served patients well, says Harvard historian and author Anne Harrington. Credit: James Wardell/Radius Images/Getty Images

Σήμερα, μετά την ολική επαναφορά της νευροεπιστήμης και της βιολογικής ψυχιατρικής, μια τάση που ξεκίνησε στη δεκαετία του 1980 με παράλληλη κάμψη της ψυχανάλυσης, ένα μεγάλο ποσοστό ανθρώπων παίρνουν ένα ή περισσότερα ψυχοφάρμακα, καθώς οι ψυχικές νόσοι αποδίδονται κυρίως σε χημικές ανισορροπίες ουσιών (νευροδιαβιβαστών) στον εγκέφαλο. Η εποχή του ψυχοφαρμάκου, που εκτείνεται περισσότερο από 60 χρόνια, αποτελεί τη σημαντικότερη κληρονομιά της βιολογικής προσέγγισης στην ψυχιατρική.

The first antidepressant: Tuberculosis Patients dancing after being given iproniazid for their TB – turns out to have antidepressant properties.

Το πρώτο φάρμακο για ψυχιατρικές διαταραχές ήταν η αντιψυχωτική χλωροπρομαζίνη που ενεκρίθη το 1954, ενώ ακολούθησαν τα ηρεμιστικά. Το 1955 εγκρίθηκε η μεπροβαμάτη (meprobamat) που χαιρετίστηκε ως «χάπι ειρήνης» και «ασπιρίνη για το συναίσθημα» και ακολούθησε το «Βάλιουμ» το 1963 (υπήρξε το δημοφιλέστερο ηρεμιστικό έως το 1982). Ένα από τα πρώτα φάρμακα για την κατάθλιψη ήταν το Elavil το 1961, ενώ το 1988 εμφανίστηκε το Prozac, ακολουθούμενο σύντομα από άλλους εκλεκτικούς αναστολείς επαναπρόσληψης της σεροτονίνης (SSRIs).

Όμως οι κλινικές πολλών ψυχοφαρμάκων έχουν εγείρει πολλές αμφιβολίες και αμφισβητήσεις και αρκετοί γιατροί επισημαίνουν πως δεν έχει αποδειχθεί πειραματικά ότι όντως οι νευροχημικές ανισορροπίες του εγκεφάλου εξηγούν τις περισσότερες ψυχικές διαταραχές. Βέβαια, τα οικονομικά συμφέροντα της φαρμακοβιομηχανίας από την προώθηση αυτών των φαρμάκων ήταν και είναι προφανή.

Η μελέτη της βιολογικής βάσης της παθογένεσης των ψυχικών νόσων συνεχίζεται, με την αναζήτηση πλέον και «ένοχων» γονιδίων, αν και θα περάσουν αρκετά χρόνια εωσότου υπάρξουν γενετικές ψυχοθεραπείες. Παράλληλα, μελετάται ο ρόλος του μικροβιώματος, του ανοσοποιητικού συστήματος και της χρόνιας φλεγμονής πάνω στην κατάσταση του νου. Από την άλλη, μελέτες με ψευδοφάρμακα (πλασίμπο) έχουν δείξει τη σημαντική επίδραση της αυθυποβολής και της ελπίδα σε αρκετούς (αλλά όχι σε όλους) ψυχικά ασθενείς.

Τελικά, τόσο εκείνοι που ασχολούνται με την εύρεση βιολογικών παραγόντων, όσο και αυτοί που εστιάζουν σε περιβαλλοντικές-κοινωνικές παρεμβάσεις, οφείλουν να αντιμετωπίσουν με σεβασμό τα όρια της γνώσης στον τομέα της ψυχιατρικής και να συνεργαστούν, συμπληρώνοντας οι μεν τους δε, για να προσφέρουν την μέγιστη δυνατή βοήθεια σε όσους το έχουν ανάγκη.

Πηγές: https://www.theatlantic.com/magazine/archive/2019/04/mind-fixers-anne-harrington/583228/ - https://harvardmagazine.com/2019/05/psychiatry-history-biomedicine - https://www.newyorker.com/magazine/2019/05/27/the-troubled-history-of-psychiatry -  https://www.amna.gr/home/article/371298/To-megalo-schisma-neurobiologias-psuchanalusis-stin-istoria-tis-Psuchiatrikis

Μεγάλες ποσότητες μεθανίου στον Άρη αναζωπυρώνουν τις ελπίδες για την ύπαρξη ζωής. NASA Rover on Mars Detects Puff of Gas That Hints at Possibility of Life

Οι επιστήμονες της αποστολής «έπιασαν» στα μέσα της προηγούμενης εβδομάδας ένα σήμα στις μετρήσεις του ρόβερ, το οποίο δείχνει εντυπωσιακά υψηλές συγκεντρώσεις μεθανίου στην αρειανή ατμόσφαιρα. Η NASA προγραμμάτισε εκτάκτως νέες μετρήσεις του Curiosity, όμως έσπευσε να κατευνάσει τις προσδοκίες για ραγδαίες εξελίξεις. The Curiosity mission’s scientists picked up the signal this week, and are seeking additional readings from the red planet. A self-portrait of NASA's Curiosity rover on Mars in June 2018. Credit: NASA, via Agence France-Presse — Getty Images

Το ρόβερ Curiosity της Αμερικανικής Διαστημικής Υπηρεσίας (NASA) φαίνεται πως ανίχνευσε στον Άρη μια μεγάλη ποσότητα αερίου μεθανίου, το οποίο μπορεί να έχει βιογενή προέλευση, δηλαδή να παράγεται από μικροοργανισμούς. Η ανακάλυψη, που δεν έχει ακόμη επιβεβαιωθεί από τη NASA, ήλθε στο φως από δημοσίευμα των «Τάιμς της Νέας Υόρκης» (ΝΥΤ).

Σύμφωνα με την αμερικανική εφημερίδα, οι επιστήμονες της αποστολής «έπιασαν» στα μέσα της προηγούμενης εβδομάδας ένα σήμα στις μετρήσεις του ρόβερ, το οποίο δείχνει εντυπωσιακά υψηλές συγκεντρώσεις μεθανίου στην αρειανή ατμόσφαιρα. Στη Γη το μεθάνιο παράγεται και από έμβια όντα, αλλά επίσης από μη βιολογικές γεωχημικές διαδικασίες.

Οι επιστήμονες προσπαθούν να αποκτήσουν περισσότερα στοιχεία για να καταλήξουν σε πιο ασφαλή συμπεράσματα, προτού κάνουν κάποια ανακοίνωση. Γι’ αυτό το σκοπό, έστειλαν στο Curiosity νέες εντολές, ώστε να κάνει νέες μετρήσεις και τα νέα αποτελέσματα τους αναμένονται στη Γη σήμερα.

Μέχρι στιγμής, η NASA έχει πει ότι πρόκειται για «προκαταρκτικά ευρήματα» και ότι «η επιστημονική ομάδα του Curiosity θα συνεχίσει να αναλύει τα δεδομένα, προτού επιβεβαιώσει τα ευρήματα». Σύμφωνα με πληροφορίες, η μέτρηση του μεθανίου φθάνει τα 21 μέρη ανά δισεκατομμύριο (ppb).

Στη Γη υπάρχουν βακτήρια που παράγουν μεθάνιο τόσο στο υπέδαφος, όσο και στο πεπτικό σύστημα ορισμένων ζώων. Αν όντως υπάρχει πολύ μεθάνιο στον Άρη, αυτό ή θα πρέπει να παράγεται από κάποια τωρινή πηγή (άβια ή έμβια) ή θα πρόκειται για αρχαίο μεθάνιο (άβιας ή έμβιας προέλευσης) που είχε παγιδευτεί πριν πολλά εκατομμύρια χρόνια και τώρα απελευθερώνεται σταδιακά μέσω ρωγμών της αρειανής επιφάνειας.

Η πρώτη ανίχνευση μεθανίου στον Άρη είχε γίνει πριν περίπου 15 χρόνια από τον αρειανό δορυφόρο Mars Express του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Διαστήματος. Το 2013 το Curiosity ανίχνευσε μεθάνιο στον Άρη, κάτι που επαναλήφθηκε. Όπως διαπιστώθηκε, το μεθάνιο εμφανίζει εποχικές διακυμάνσεις για άγνωστο λόγο. Είναι ενδεικτικό ότι ο νεότερος ευρωπαϊκός αρειανός δορυφόρος Trace Gas Orbiter (TGO), που διαθέτει πιο ευαίσθητα όργανα, δεν ανίχνευσε καθόλου μεθάνιο το 2018, κάτι που έχει δημιουργήσει ένα μυστήριο και ένα αίνιγμα γύρω από το αέριο-φαντομά.

Πηγές: https://www.nytimes.com/2019/06/22/science/nasa-mars-rover-life.html - https://www.tovima.gr/2019/06/24/science/nea-eyrimata-ston-ari-ti-anixneyse-to-curiosity/

Τι προηγείται στην Φυσική: η Θεωρία ή το Πείραμα; Which Should Come First in Physics: Theory or Experiment?

Τα σχέδια για τους μελλοντικούς γιγαντιαίους επιταχυντές σωματιδίων προκαλούν συζητήσεις σχετικά με το πως γίνονται πραγματικά οι επιστημονικές ανακαλύψεις. Plans for giant particle accelerators of the future focus attention on how scientific discoveries are really made. Credit: Getty Images

Η ανακάλυψη του σωματιδίου Higgs στον LHC το 2012 χαρακτηρίστηκε ως ορόσημο στο μακρύ ταξίδι προς την κατανόηση της βαθύτερης δομής της ύλης. Σήμερα, η φυσική των σωματιδίων προσπαθεί να προωθήσει μια ποικιλία πειραματικών προσεγγίσεων διαμέσου των οποίων μπορεί να βρούμε νέες απαντήσεις σε θεμελιώδη ερωτήματα σχετικά με τη δημιουργία του σύμπαντος και τη φύση της μυστηριώδους και «άπιαστης» σκοτεινής ύλης.

Μια τέτοια προσπάθεια απαιτεί έναν μετά-LHC επιταχυντή σωματιδίων με σημαντικά μεγαλύτερη ισχύ από εκείνη των προηγούμενων επιταχυντών. Έτσι ξεκίνησε η ιδέα για την κατασκευή του Future Circular Collider (FCC) στο CERN – μια μηχανή που θα μπορούσε να επιταχύνει πολύ την αναζήτηση νέας φυσικής. Για να κατανοήσουμε την σημασία αυτού του πρότζεκτ, θα πρέπει να ξεκινήσουμε από την αρχή και να ρωτήσουμε για άλλη μια φορά: «Πώς προχωρά η φυσική;»

Πολλοί πιστεύουν ότι οι μεγάλες επαναστάσεις στη φυσική καθοδηγούνται αποκλειστικά από νέες θεωρίες, ενώ τα πειράματα λειτουργούν συμπληρωματικά. Εν ολίγοις, οι θεωρητικοί κάνουν υποθέσεις και τα πειράματα χρησιμοποιούνται αποκλειστικά για να τις επιβεβαιώσουν. Άλλωστε, οι περισσότεροι από εμάς διακηρύσσουμε τον θαυμασμό μας για την θεωρία της σχετικότητας του Αϊνστάιν ή για την κβαντομηχανική, αλλά σπάνια εξετάζουμε αν αυτές καταπληκτικές θεωρίες θα μπορούσαν να επιτευχθούν χωρίς τις συνεισφορές των Michelson-Morley, Stern-Gerlach ή τα πειράματα ακτινοβολίας του μέλανος σώματος.

Αυτή η απλοϊκή εικόνα, παρά το γεγονός ότι απέχει πολύ από τους δημιουργικούς και συχνά αναπάντεχους τρόπους, με τους οποίους η φυσική εξελίσσεται με την πάροδο του χρόνου, παραμένει αρκετά διαδεδομένη ακόμη και μεταξύ των επιστημόνων. Η ολέθρια επιρροή της εκδηλώνεται ήδη στη συζήτηση για τις μελλοντικές πειραματικές κατασκευές, όπως ο μελλοντικός κυκλικός επιταχυντής επιταχυντής (FCC) στο CERN.

The Compact Muon Solenoid (CMS) is one of the two experiments that detected the signal of the Higgs boson at CERN, in Geneva (CH). To detect elementary particles, physicists need huge instruments. The CMS experiment is 21 m long, 15 m wide and 15 m high. © CERN

Μετά από την ανακάλυψη του μποζονίου Higgs το 2012, έχουμε τελικά όλα τα κομμάτια του παζλ στην θέση τους. Όμως, η άγνοιά μας σχετικά με την σκοτεινή ύλη, τις μάζες των νετρίνων και την παρατηρούμενη ασυμμετρία μεταξύ ύλης και αντιύλης, αποτελούν μερικές από τις πολυάριθμες ενδείξεις ότι το Καθιερωμένο Πρότυπο δεν είναι η τελική θεωρία των στοιχειωδών σωματιδίων και των αλληλεπιδράσεών τους.

Αρκετές θεωρίες έχουν διατυπωθεί για να ξεπεραστούν τα προβλήματα που εμφανίζονται στο Καθιερωμένο Πρότυπο, αλλά μέχρι στιγμής καμία δεν έχει επαληθευτεί πειραματικά. Αυτό το γεγονός κρατάει τον κόσμο της φυσικής σε αναμονή. Τελικά όμως, η επιστήμη έχει αποδείξει πολλές φορές ότι μπορεί να βρει νέους, ευρηματικούς τρόπους για να ξεπεράσει όλα τα εμπόδια που συναντά στην πορεία της. Κι ένας τέτοιος τρόπος που θα ξεβαλτώσει την σωματιδιακή φυσική μπορεί να προκύψει με την επαναφορά του πειράματος στην πρώτη γραμμή.

A schematic map showing where the Future Circular Collider tunnel is proposed to be located. (Image: CERN)

Και προς αυτή την κατεύθυνση στοχεύουν τα σχέδια κατασκευής του FCC που θα μπορούσαν να εγκαινιάσουν την εποχή μετά τον LHC και την ώθηση νέων τεχνολογιών. Ένα στάδιο αυτού του σχεδίου προϋποθέτει την κατασκευή ενός επιταχυντή ηλεκτρονίων-ποζιτρονίων πριν από τον επιταχυντή πρωτονίων, ο οποίος αποτελεί οκταπλάσιο ενεργειακό άλμα σε σύγκριση με το LHC και θα μας οδηγήσει πιθανόν σε ανεξερεύνητες μέχρι τώρα καταστάσεις.

Και οι δύο επιταχυντές θα στεγαστούν σε μια νέα σήραγγα με περίμετρο 100 χιλιομέτρων. Η μελέτη του FCC συμπληρώνει προηγούμενες μελέτες κατασκευής γραμμικών επιταχυντών στην Ευρώπη (CLIC) και την Ιαπωνία (ILC), ενώ η Κίνα κάνει παρόμοια σχέδια για έναν κυκλικό επιταχυντή μεγάλης κλίμακας (CEPC).

Gian Francesco Giudice is a theoretical particle physicist working at the CERN Theory Group. After graduating from the University of Padua, he obtained his PhD in theoretical physics in 1988 from SISSA in Trieste. He worked at the Fermi National Accelerator Laboratory, near Chicago, and at the University of Texas, in the group of Prof. S. Weinberg, before moving to CERN in 1993. His research focuses on the construction of new theories beyond the Standard Model of particle interactions and on their implications for the early history of our universe. Supersymmetry and extra dimensions are fields in which he has made fundamental contributions. Besides his research work, Giudice is active in the popularization of science and outreach. He is the author of A Zeptospace Odyssey, a popular-science book on the physics of the Large Hadron Collider. He has been awarded the 2013 Jacques Solvay Chair in Physics.

Οι μελλοντικοί επιταχυντές θα μπορούσαν να προσφέρουν μια βαθύτερη κατανόηση των ιδιοτήτων του μποζονίου Higgs, αλλά πολύ περισσότερο, αποτελούν μια ευκαιρία για να εξερευνήσουν τo άγνωστo σε μια άνευ προηγουμένου κλίμακα ενέργειας. Όπως υποστηρίζει ο Gian Giudice, επικεφαλής του Τμήματος Θεωρητικής Φυσικής του CERN,: «Οι επιταχυντές υψηλής ενέργειας παραμένουν ένα απαραίτητο και αναντικατάστατο εργαλείο για να συνεχίσουμε την εξερεύνηση των στοιχειωδών θεμελίων του σύμπαντος».

Παρόλα αυτά, ο FCC θεωρείται από ορισμένους ως μια αμφισβητήσιμη επιστημονική επένδυση, ελλείψει σαφούς θεωρητικής καθοδήγησης σχετικά με το πού μπορεί να βρίσκεται η άγνωστη νέα φυσική.

Ωστόσο, η ιστορία της φυσικής μας δείχνει μια διαφορετική άποψη: ότι τα πειράματα συχνά διαδραματίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο στην πρόοδο της επιστήμης.

Όπως λέει ο γνωστός ιστορικός της φυσικής, ο Peter Galison πρέπει να «σταματήσει αριστοκρατική θεώρηση της φυσικής σύμφωνα με την οποία όλα τα ερωτήματα απαντώνται από την υψηλή θεωρία». Εξάλλου, αρκετά πειράματα πραγματοποιήθηκαν χωρίς να καθοδηγούνται από μια καλά εδραιωμένη θεωρία, αλλά πραγματοποιήθηκαν για να διερευνήσουν άγνωστα πεδία. Ας εξετάσουμε μερικά διαφωτιστικά παραδείγματα.

Tycho Brahe’s large mural quadrant at Uraniborg. The quadrant (radius c. 194cm) was made from brass and was affixed to a wall that was oriented precisely north-south.

Τον 16ο αιώνα, ο βασιλιάς Φρειδερίκος της Δανίας χρηματοδότησε το ερευνητικό κέντρο Uraniborg, το κάστρο των ουρανών, όπου ο Tycho Brahe κατασκεύασε μεγάλα αστρονομικά όργανα (δυστυχώς, το τηλεσκόπιο εφευρέθηκε λίγα χρόνια αργότερα) και πραγματοποίησε πολλές λεπτομερείς παρατηρήσεις που δεν ήταν δυνατό να γίνουν μέχρι τότε. Η κατασκευή αυτού του τεράστιου για την εποχή αστεροσκοπείου, άλλαξε την άποψή μας για τον κόσμο. Οι ακριβείς αστρονομικές μετρήσεις του Tycho Brahe επέτρεψαν στον Johannes Kepler να αναπτύξει τους νόμους της πλανητικής κίνησης και να συμβάλει σημαντικά στην επιστημονική επανάσταση.

Η ανάπτυξη του ηλεκτρομαγνητισμού χρησιμεύει ως ένα άλλο κατάλληλο παράδειγμα: πολλά ηλεκτρομαγνητικά φαινόμενα ανακαλύφθηκαν από φυσικούς, όπως ο Charles Dufay, André-Marie Ampère και Michael Faraday, τον 18ο και 19ο αιώνα, μέσω πειραμάτων που δεν είχαν καθοδηγηθεί από κάποια προ-διατυπωμένη θεωρία ηλεκτρομαγνητισμού.

Προχωρώντας πιο κοντά στη σημερινή εποχή, βλέπουμε ότι ολόκληρη η ιστορία της σωματιδιακής φυσικής είναι στην πραγματικότητα γεμάτη από παρόμοιες περιπτώσεις. Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, μια σταθερή και επίπονη πειραματική προσπάθεια χαρακτήρισε το πεδίο της σωματιδιακής φυσικής κι αυτό επέτρεψε την ανάδυση του Καθιερωμένου Προτύπου μέσα από τον χαώδη «ζωολογικό κήπο» των νέο-ανακαλυφθέντων σωματιδίων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, τα κουάρκς – τα θεμελιώδη συστατικά του πρωτονίου και του νετρονίου, ανακαλύφθηκαν μέσα από τα πειράματα κατά την δεκαετία του 1960 στον Γραμμικό Επιταχυντή του Στάνφορντ (SLAC).

Oι περισσότεροι εν ενεργεία φυσικοί αναγνωρίζουν την εξαιρετική σημασία του πειράματος ως μια εξερευνητική διαδικασία. Για παράδειγμα ο Victor “Viki” Weisskopf, πρώην γενικός διευθυντής του CERN και ένα είδωλο της σύγχρονης φυσικής, είχε συνειδητοποιήσει την δυναμική της πειραματικής διαδικασίας στο πλαίσιο της φυσικής των σωματιδίων. Το υποστήριζε λέγοντας τα εξής:

«Υπάρχουν τρία είδη φυσικών, οι κατασκευαστές μηχανών, οι πειραματικοί φυσικοί και οι θεωρητικοί φυσικοί. Αν συγκρίνουμε αυτές τις τρεις κατηγορίες, θα διαπιστώσουμε ότι οι κατασκευαστές μηχανών είναι οι σημαντικότεροι όλων, διότι αν δεν υπήρχαν δεν θα φτάναμε ποτέ στις ελαχιστότατες κλίμακες του χώρου.

Αν το συγκρίνουμε με την ανακάλυψη της Αμερικής, οι κατασκευαστές μηχανών αντιστοιχούν στους καπετάνιους και τους κατασκευαστές πλοίων που ανέπτυξαν τις τεχνικές εκείνης της εποχής. Οι πειραματιστές ήταν οι εκείνοι που μεταφέρθηκαν με τα πλοία στην άλλη άκρη του κόσμου και πήδηξαν στα νέα νησιά και κατέγραψαν όσα είδαν. Οι θεωρητικοί φυσικοί ήταν εκείνοι που παρέμειναν πίσω στην Μαδρίτη, ενώ είχαν πει στον Κολόμβο ότι πρόκειται να φτάσει στην Ινδία!» (Weisskopf 1977)

Νίμα Αρκάνι-Χαμέντ

Παρά το γεγονός ότι ο ίδιος ήταν θεωρητικός, μπορούσε να αναγνωρίσει τον εξερευνητικό χαρακτήρα του πειραματισμού στην σωματιδιακή φυσική. Έτσι, τα λόγια του ταιριάζουν απόλυτα στην σημερινή εποχή. Ένας από τους σημαντικότερους θεωρητικούς φυσικούς σήμερα, ο Nima Arkani-Hamed, ισχυρίστηκε σε μια πρόσφατη συνέντευξή του, ότι «όταν οι θεωρητικοί είναι πολύ μπερδεμένοι, είναι η ώρα για περισσότερα και όχι λιγότερα πειράματα».

Ο FCC, προς το παρόν, πασχίζει να κρατήσει ζωντανό το εξερευνητικό πνεύμα των προηγούμενων φημισμένων επιταχυντών. Δεν προορίζεται για να χρησιμοποιηθεί ως εργαλείο επαλήθευσης για μια συγκεκριμένη θεωρία αλλά σαν μέσο ανοίγματος πολλαπλών πειραματικών δρόμων για το μέλλον. Η πειραματική διαδικασία πρέπει να έχει τη δυνατότητα να αναπτύξει την δική της δυναμική. Αυτό δεν σημαίνει πως το πείραμα και οι κατασκευές του (επιταχυντές, ανιχνευτές κ.λπ.) δεν πρέπει να διατηρούν στενή σχέση με την θεωρητική κοινότητα. Σε τελευταία ανάλυση, υπάρχει μόνο μια φυσική και πρέπει να εξασφαλίζεται η ενότητά της.

Πηγές: μια πολύ ελεύθερη απόδοση του άρθρου με τίτλο «Which Should Come First in Physics: Theory or Experiment?», των Γρηγόρη Πανουτσόπουλου και Frank Zimmermann στο Scientific American - https://physicsgg.me/2019/06/21/

Με ελληνικό κρασί τα «έτσουζαν» οι πρόγονοι του Αστερίξ. Early Celts living in France drank Greek wine at banquets

Τι αποκαλύπτουν οργανικά υπολείμματα που βρέθηκαν μέσα σε κούπες, αγγεία και κανάτες. Pictured is a Greek drinking cup from the early Celtic period. This vessel is similar to those whose pottery fragments were found in the Celtic settlement on the Mont Lassois. (Württemberg State Museum, P. Frankenstein / H. Zwietasch)

Τα «έτσουζαν» για τα καλά οι αρχαίοι Κέλτες στη Γαλλία, οι πρόγονοι του Αστερίξ, οι οποίοι έπιναν εισαγόμενο κόκκινο ελληνικό κρασί, καθώς και μπίρα από κεχρί, δικής τους παραγωγής. Με άλλα λόγια, υπήρχε μια εποχή που αντί οι Έλληνες να πίνουν πανάκριβα γαλλικά κρασιά εισαγωγής, όπως σήμερα, συνέβαινε το αντίθετο, δηλαδή οι Γάλλοι συστηματικά έπιναν ελληνικά κρασιά και μάλιστα σε ελληνικά σκεύη, επίσης εισαγόμενα. Και μάλιστα έκαναν τεράστια ταξίδια, μέσα από ποτάμια και βουνά (ακόμη και τις Άλπεις), για να βρουν το αγαπημένο τους ελληνικό κρασί.

Researchers studied organic residues in 99 ceramic drinking vessels (pictured) recovered at Mont Lassois in Burgundy. (Victor S. Brigola)

Οι επιστήμονες από τη Γερμανία και τη Γαλλία, με επικεφαλής τη Σίνθιαν Σπιτέρι του γερμανικού Πανεπιστημίου του Τίμπινγκεν, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό «PLoS One», μελέτησαν οργανικά υπολείμματα που βρέθηκαν μέσα σε κούπες, αγγεία και κανάτες, τα οποία ανακαλύφθηκαν στην περιοχή της Βουργουνδίας και χρονολογούνται περί το 500 π.Χ. (από τα 99 σκεύη που μελετήθηκαν, τα 16 ήσαν ελληνικού στιλ, κυρίως αττικοί ερυθρόμορφοι αμφορείς).

Ο πρώτος ιστορικός, ο Ηρόδοτος, είχε περιγράψει την αγάπη των Κελτών για το αλκοόλ στα συμπόσια τους και η νέα έρευνα το επιβεβαιώνει. «Είναι η πρώτη φορά που πραγματικά βλέπουμε ότι κάτι τέτοιο ισχύει, χρησιμοποιώντας επιστημονικές μεθόδους», δήλωσε η Σπιτέρι.

Η τοποθεσία Βιξ-Μον Λασουά της Βουργουνδίας υπήρξε σημαντικός οικισμός της πρώιμης εποχής του σιδήρου στην κεντρική Γαλλία και, παρόλο που ήταν βαθιά στην ενδοχώρα, φαίνεται πως είχε εμπορικές επαφές με την ελληνική αποικία της Μασσαλίας.

One of the team analyses organic residues found in pottery. (Victor S. Brigola)

Η χημική ανάλυση των σκευών, ιδίως των ελληνικών, αποκάλυψε υπολείμματα σταφυλιών από όπου παράγεται κόκκινο κρασί. Καθώς δεν υπήρχαν αμπέλια και οινοποιία καθόλου στη γύρω περιοχή εκείνη την εποχή, οι επιστήμονες θεωρούν ως πιο πιθανό ότι επρόκειτο για εισαγωγή ελληνικού κρασιού από τη νότια ακτή της Γαλλίας (ή τις ελληνικές αποικίες στην Ιταλία). Σε άλλα δοχεία υπήρχαν επίσης υπολείμματα από ελαιόλαδο, μάλλον ελληνικό και αυτό. Είναι πιθανώς η αρχαιότερη ένδειξη χρήσης ελαιολάδου στη Βόρεια Ευρώπη.

«Οι Κέλτες κατέβαιναν τον ποταμό Ροδανό μέχρι την ελληνική αποικία της Μασσαλίας, που αποτελούσε κεντρικό πόλο ανταλλαγών, ενώ μπορεί να ταξίδευαν επίσης και μέσω των Άλπεων. Πάντα ξέραμε ότι οι πρώτοι Κέλτες είχαν επαφή με τη Μεσόγειο και ότι αποκτούσαν αγγεία και κεραμικά, αλλά δεν γνωρίζαμε σε τι τα χρησιμοποιούσαν», ανέφερε ο ερευνητής Φίλιπ Στοκχάμερ του Πανεπιστημίου Λούντβιχ Μαξιμίλιανς του Μονάχου.

«Ήταν μια εποχή γρήγορων αλλαγών, στη διάρκεια της οποίας αγγεία κατασκευασμένα στην Ελλάδα και στην Ιταλία έφθαναν έφταναν για πρώτη φορά σε μεγάλους αριθμούς βόρεια των Άλπεων. Οι Κέλτες δεν υιοθέτησαν απλώς τις ξένες παραδόσεις, αλλά χρησιμοποιούσαν επίσης τα εισαγόμενα σκεύη και προϊόντα με τους δικούς τους τρόπους και για τους δικούς τους σκοπούς», πρόσθεσε ο Γερμανός επιστήμονας, σύμφωνα με τη βρετανική «Ιντιπέντεντ» και το «New Scientist».

Παράλληλα, όμως, όπως αποκάλυψαν άλλα οργανικά απομεινάρια, οι Κέλτες έφτιαχναν κάτι μόνοι τους και αυτό ήταν μπίρα από δημητριακά (κεχρί), την οποία μάλλον έπιναν οι φτωχότεροι, οι οποίοι δεν είχαν να πληρώσουν το εισαγόμενο -πιθανώς ακριβό- ελληνικό κρασί της εποχής (πώς αλλάζουν τα πράγματα…).

Πηγές: New insights into Early Celtic consumption practices: Organic ... – PLOS - https://www.newscientist.com/article/2206989-ancient-celts-were-partial-to-beer-mead-and-imported-greek-wines/ - https://www.tovima.gr/2019/06/20/science/me-elliniko-krasi-ta-etsouzan-oi-progonoi-tou-asteriks/

Απόλυτη ησυχία επικρατεί «εκεί έξω». It's quiet out there: scientists fail to hear signals of alien life

Breakthrough Listen: Οι στενές επαφές τρίτου τύπου μπορούν να περιμένουν. Breakthrough Listen project found no evidence of alien civilisations on 1,327 stars. Researchers used ground-based telescopes such as the Green Bank telescope in West Virginia. Photograph: Jim West/REX/Shutterstock

Ησυχία συνεχίζει να επικρατεί «εκεί έξω», καθώς το πρόγραμμα αναζήτησης εξωγήινης νοημοσύνης Breakthrough Listen ανακοίνωσε ότι, παρόλο που έστρεψε τα συνεργαζόμενα μεγάλα επίγεια ραδιοτηλεσκόπιά του στη γειτονιά 1.327 άστρων σε απόσταση έως 160 ετών φωτός από τη Γη, δεν κατάφερε τελικά να βρει κανένα ηλεκτρομαγνητικό ίχνος ή «τεχνο-υπογραφή», που να παραπέμπει σε κάποιο μηχάνημα ή τεχνολογία εξωγήινου τεχνολογικού πολιτισμού. Οπότε οι στενές επαφές τρίτου τύπου μπορούν να περιμένουν.

Επρόκειτο για την πιο εκτεταμένη και φιλόδοξη αναζήτηση εξωγήινων μέχρι σήμερα, αλλά αποδείχθηκε ακόμη μια φορά ότι δεν είναι καθόλου εύκολο πράγμα να αναζητάς βελόνα στα άχυρα, αν φυσικά υποθέσουμε ότι όντως υπάρχει βελόνα (δηλαδή εξωγήινοι). Τρία χρόνια παρατηρήσεων από το πρόγραμμα Breakthrough και δεκαετίες αναζητήσεων από το παλαιότερο πρόγραμμα SETI, που συνεχίζεται ακόμη, έχουν καταλήξει με άδεια χέρια.

Η τελευταία αναζήτηση με τη βοήθεια των μεγάλων ραδιοτηλεσκοπίων «Γκριν Μπανκ» στη Δυτική Βιρτζίνια των ΗΠΑ και «Παρκς» στην Αυστραλία έφερε στο φως κάποια ύποπτα σήματα, που τελικά αποδείχθηκε ακόμη μια φορά ότι ήταν γήινης προέλευσης (κινητά τηλέφωνα, δορυφόροι κ.ά.).

«Δεν βρήκαμε καθόλου ενδείξεις για τεχνητά σήματα εξωγήινης προέλευσης, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει νοήμων ζωή εκεί έξω. Μπορεί απλώς να μην έχουμε ακόμη ψάξει στο σωστό μέρος ή όχι αρκετά σε βάθος για να πιάσουμε αχνά σήματα» δήλωσε ο αστρονόμος Ντάνι Πράις του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας στο Μπέρκλεϊ.

Οι επιστήμονες του προγράμματος «ακρόασης» Breakthrough Listen έκαναν δύο ανοιχτές δημοσιεύσεις με τα αποτελέσματα της αναζήτησής τους στο περιοδικό αστροφυσικής The Astrophysical Journal και προσκαλούν κάθε ενδιαφερόμενο να ψάξει και μόνος του τα στοιχεία, μήπως βρει κάτι που έχει διαφύγει την προσοχή.

Η πρωτοβουλία Breakthrough δημιουργήθηκε από τον ρωσικής καταγωγής δισεκατομμυριούχο Γιούρι Μίλνερ και έχει θέσει ως στόχο να ψάξει για σημάδια εξωγήινων πολιτισμών σε ένα εκατομμύριο κοντινά άστρα στον δικό μας και σε άλλους γαλαξίες, τόσο με ραδιοτηλεσκόπια όσο και με οπτικά τηλεσκόπια.

Άλλοι δύο κοντινοί εξωπλανήτες

Teegarden’s star (in red) and its two planets are located 12.5 light years from our solar system. Photograph: Courtesy of Institute for Astrophysics/University of Göttingen

Στο μεταξύ, αστρονόμοι ανακοίνωσαν ότι βρήκαν σε σχετικά κοντινή απόσταση 12,5 ετών φωτός, γύρω από το μικρό και αχνό άστρο Teegarden, δύο εξωπλανήτες που φαίνεται να μοιάζουν με τη Γη, ενώ δεν αποκλείουν να υπάρχει και άλλος.

Και οι δύο πλανήτες εκτιμάται ότι είναι βραχώδεις και περιφέρονται σε τέτοια απόσταση από το μητρικό άστρο τους, που θα μπορούσαν να έχουν συνθήκες φιλόξενες για ζωή, μεταξύ άλλων νερό σε υγρή μορφή.

The two planets are located within the habitable zone around Teegarden’s star. Photograph: Courtesy of Institute for Astrophysics/University of Göttingen

Το άστρο Teegarden, που ανακαλύφθηκε το 2003 και είναι αντικείμενο παρατήρησης εδώ και τρία περίπου χρόνια, έχει τη μισή φωτεινότητα και το ένα δέκατο της μάζας του Ήλιου, θερμοκρασία μόνο 2.700 βαθμών Κελσίου και είναι το 24ο κοντινότερο στη Γη.

Οι δύο πλανήτες διαγράφουν μια πλήρη περιφορά γύρω από το άστρο τους σε πέντε και 11 μέρες αντίστοιχα (οι διάρκειες του έτους τους), ενώ φαίνεται να είναι βαρυτικά «κλειδωμένοι», δηλαδή -όπως συμβαίνει και με τη Σελήνη σε σχέση με τη Γη- δείχνουν προς το άστρο τους μόνιμα μόνο τη μία πλευρά τους.

Ο επικεφαλής ερευνητής, Ματίας Τσεχμάιστερ του Ινστιτούτου Αστροφυσικής του γερμανικού Πανεπιστημίου του Γκέτινγκεν, εκτίμησε ότι ο πιο εσωτερικός πλανήτης έχει μέση θερμοκρασία περίπου 20 βαθμών Κελσίου. «Αν έχει ατμόσφαιρα, θα μπορούσε να είναι κατοικήσιμος» είπε ο ίδιος.

Η σχετική δημοσίευση των επιστημόνων έγινε στο περιοδικό αστρονομίας και αστροφυσικής Astronomy & Astrophysics. Το πλανητικό σύστημα του άστρου Teegarden θεωρείται πλέον βασικός στόχος των τηλεσκοπίων, επίγειων και διαστημικών.

Πηγές: https://www.aanda.org/component/article?access=doi&doi=10.1051/0004-6361/201935460 - https://www.theguardian.com/science/2019/jun/18/its-quiet-out-there-scientists-fail-to-hear-signals-of-alien-life - https://www.in.gr/2019/06/19/tech/breakthrough-listen-oi-stenes-epafes-tritou-typou-mporoun-na-perimenoun/ 

Νέα ευρήματα από την υποβρύχια έρευνα στη Σαλαμίνα. New finds from underwater research on Salamis

Σαλαμίνα, Όρμος Αμπελακίου. Η κεφαλή μαρμάρινου αγάλματος, όπως βρέθηκε στο κύριο αρχαιολογικό στρώμα, στην περιοχή του δημοσίου κτηρίου. © Χ. Μαραμπέα. Salamis, Ampelakia Bay. Head of marble statue, found in the main archaeological layer near the public building. © C. Marabea. 

Κατά τον Ιούνιο-Ιούλιο του 2018 συνεχίστηκε, για τρίτο κατά σειρά χρόνο, η υποβρύχια διεπιστημονική έρευνα στην περιοχή της χερσονήσου Κυνόσουρα και στον Όρμο Αμπελακίου Σαλαμίνος, δηλαδή στο χώρο συγκέντρωσης του κύριου μέρους του ελληνικού στόλου την παραμονή της μεγάλης Ναυμαχίας του 480 π.Χ.

Σαλαμίνα, Όρμος Αμπελακίου. Θραύσματα ενσφράγιστων λαβών ελληνιστικών εμπορικών αμφορέων και θραύσμα κεράμου με έντυπο γράμμα. © Χ. Μαραμπέα. Salamis, Ampelakia Bay. Fragments of amphora handles with seals and a fragment of pottery with printed letter.© C. Marabea.

Όπως αναφέρεται στην ανακοίνωση που εξέδωσε το Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού: «Τα αποτελέσματα της έρευνας του 2018, στο μυχό του Όρμου Αμπελακίου και στο Στενό, κρίνονται ιδιαιτέρως σημαντικά εφόσον: α) εφαρμόστηκε με επιτυχία νέα “αμφίβια” τεχνική διερεύνησης αρχαίων καταλοίπων σε ρηχά ύδατα, β) συνεχίστηκε η αποκάλυψη μεγάλου αρχαίου δημοσίου κτηρίου, από το οποίο προήλθαν δείγματα πρωτότυπων μαρμάρινων έργων της ελληνικής γλυπτικής, και γ) αποκτήθηκαν θαλάσσια ιζηματολογικά δεδομένα, από πυρηνοληψίες, τα οποία θα συμβάλουν, σε συνδυασμό με τα άλλα γεωφυσικά και αρχαιολογικά στοιχεία, στην ανασύσταση της παλαιογεωγραφίας της περιοχής, με ιδιαίτερη αναφορά στη μορφή του Όρμου και του Στενού κατά την εποχή της Ναυμαχίας της Σαλαμίνος.

Σαλαμίνα, Όρμος Αμπελακίου. Άποψη του αφυδατωμένου πεδίου, με τη θεμελίωση του αρχαίου δημοσίου κτηρίου και τον νεότερο μόλο στα αριστερά. © Κ. Κάτρης. Salamis, Ampelakia Bay. View of the drained field, with the foundations of the ancient public building and the later pier on the left. © K. Katris.

»Για την αποτελεσματικότερη διερεύνηση του μεγάλου καταβυθισμένου αρχαίου κτηρίου στη βορειοδυτική πλευρά του μυχού του σημερινού Όρμου του Αμπελακίου, υιοθετήθηκε καινοτόμος τεχνική για τα ελληνικά δεδομένα, με την εγκατάσταση εύκαμπτου υδατοφράκτη από την τεχνική εταιρία “K&P Engineering” των Θ. Κατσέλη και Γ. Πέτροβα, για την αφυδάτωση του θαλασσίου πεδίου, που επέτρεψε τη συνδυασμένη χρήση μεθόδων και τεχνικών μέσων υποβρύχιας και χερσαίας ανασκαφής στην έρευνα της αρχαίας κτηριακής δομής.

Σαλαμίνα, Όρμος Αμπελακίου. Άποψη του χώρου των ερευνών, με τον υδατοφράκτη, στη βορειοδυτική πλευρά του Όρμου, από τα νοτιοανατολικά. © Κ. Κάτρης. Salamis, Ampelakia Bay. Southeast view of the research site with the barrier, on the Bay’s northwest side. © Κ. Κatris.

»Μέσω της “αμφίβιας” ανασκαφικής τεχνικής, προχώρησε η αποκάλυψη νέων τμημάτων της ισχυρής θεμελίωσης (στερεοβάτη;), από μεγάλες λιθοπλίνθους, της μεγάλης κτηριακής κατασκευής, ιερού ή άλλου δημοσίου χαρακτήρα, η οποία πρέπει να ιδρύθηκε σε υστεροκλασικούς/πρώιμους ελληνιστικούς χρόνους και να ήταν σε πλήρη ή μερική λειτουργία μέχρι και τους υστερορωμαϊκούς χρόνους (τον 3ο αι. μ.Χ.).

»Η μνημειώδης κατασκευή, που σήμερα βρίσκεται μέσα στο βούρκο, φαίνεται να είναι βασικά διευθετημένη στον άξονα Βορράς-Νότος, σε μήκος μέχρι στιγμής 15 μ., με βέβαιες συνέχειες προς τα βόρεια και τα δυτικά. Αποδεικνύεται ότι η θεμελίωση, στην ανατολική πλευρά της, αποτελεί το στιβαρό υπόβαθρο νεότερου μόλου, κατασκευασμένου τουλάχιστον προ 200 ετών, από το οικοδομικό υλικό του αρχαίου κτηρίου.

Σαλαμίνα, Όρμος Αμπελακίου. Εικόνα από τις εργασίες διερεύνησης του αρχαίου δημοσίου κτηρίου. © Γ. Λώλος. Salamis, Ampelakia Bay. Photo of investigation work on the ancient public building © Y. Lolos.

»Το κύριο αρχαιολογικό στρώμα στην ερευνηθείσα έκταση περιείχε, εκτός από μεγάλη ποσότητα κεραμικής των υστεροκλασικών-υστερορωμαϊκών (κυρίως, όμως, των ελληνιστικών) χρόνων, ένα πολύτιμο σύνολο θραυσμάτων μαρμάρινων αγαλμάτων, αρχιτεκτονικών μελών(;), στηλών ή βάθρων, και άλλων αντικειμένων, που συνδέονται προφανώς με την ακμαία λειτουργία του κτηρίου.

Σαλαμίνα, Όρμος Αμπελακίου. Κεφαλή μαρμάρινου αγάλματος νέου (αθλητή ή θεού) του τέλους της Κλασικής περιόδου, πριν από τη συντήρηση. © Χ. Μαραμπέα. Salamis, Ampelakia Bay. Head of marble statue of young athlete or god, before its conservation, from the end of the Classical era. © C. Marabea.

»Από την ομάδα των μαρμάρινων έργων της ύστατης Κλασικής/αρχόμενης Ελληνιστικής περιόδου, ξεχωρίζει ακέραιη κεφαλή αγάλματος νέου, πιθανώς αθλητή ή θεού (Ερμή;). Είναι η πρώτη του είδους που έρχεται στο φως στην ιστορική νήσο. Πρόκειται για πρωτότυπο έργο, εξαίρετο δείγμα της ελληνικής πλαστικής του προχωρημένου 4ου αι. π.Χ., προϊόν ανώτερου εργαστηρίου, που φέρει το αποτύπωμα της μεγάλης τέχνης. Στα επιμέρους στοιχεία του έργου αναγνωρίζονται, ήδη, τεχνοτροπικά χαρακτηριστικά που σχετίζονται με την παραγωγή της Σχολής του Σκόπα ή της Σχολής του Λυσίππου.

»Μετά την έρευνα του 2018, φαίνεται πολύ πιθανόν το “αναδυόμενο” κτήριο να αποτελεί ένα από τα κύρια δημόσια οικοδομήματα στην περιοχή, ή στην παρυφή της Αγοράς, στο χαμηλότερο επίπεδο της αρχαίας πόλης, την οποία είδε και περιγράφει, ως ερειπωμένη, ο περιηγητής Παυσανίας στα μέσα του 2ου αι. μ.Χ. περίπου. Η θέση της, σε άμεση γειτνίαση με το λιμένα της πόλης, παραπέμπει σε άλλες περιπτώσεις παράκτιων δημοσίων συγκροτημάτων, όπως στη Θάσο, στην Άνδρο και στη Δήλο».

Στην υποβρύχια αρχαιολογική και γεωφυσική έρευνα του 2018 είχαν ενεργό συμμετοχή 30 άτομα, διαφόρων ειδικοτήτων, με κύρια συνεργάτιδα τη δρα Χριστίνα Μαραμπέα, ως υπεύθυνη εργασιών πεδίου και τεκμηρίωσης, και τεχνικό υπεύθυνο τον Νικόλαο Γκόλφη.

Πηγές: Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού (Δελτίο Τύπου) - https://www.archaiologia.gr/blog/2019/06/12/ - https://www.archaeology.wiki/blog/2019/06/14/