Τάκης Σινόπουλος, «Εσύ και το ποίημα»

Franz Radziwill, Conversation about a Paragraph, 1929

Έρχεσαι και ξανάρχεσαι σ’ αυτή την αίθουσα

τόσο γυμνή που σε κοιτάζουν όλοι

Βασανίζεις τα καθίσματα

σα να βασανίζεις τον ένοχο

Σου λέω να πνίξεις μέσα σου αυτά τα άγρια πουλιά

μα εσύ τα λευτερώνεις.

Γίνεσαι μαύρη από τη λύπη σου

κι έρχεσαι εδώ.

Από καιρό έρχεσαι και ξανάρχεσαι.

Τα γόνατά σου αστράφτουν μέσα στην αίθουσα.

Σου πλένω με τα δάκρυά μου

τα χέρια και τις μασχάλες.

Σου πλένω τα πόδια ως τα βουνά.

Σου χαρίζω την πιο ζεστή μου φωνή για να ντυθείς.

Μα εσύ φεύγεις

όπως ήρθες

γυμνή

για να υπάρχει πάντα ένα Ποίημα

να λέει

για σένα

Προσωπογραφία του Τάκη Σινόπουλου από τον Ν.Γ. Πεντζίκη [πηγή: Αλέξανδρος Αργυρίου (επιμ.), Η ελληνική ποίηση. Ανθολογία. Γραμματολογία, τ. 5. Η πρώτη μεταπολεμική γενιά, Αθήνα, Εκδόσεις Σοκόλη 1990, σ. 157].

Από τη συλλογή «Η νύχτα και η Αντίστιξη» (1959)