Δημήτρης
Μυταράς, “Ευρίωνος Τάφος” για το
Ποίημα του Καβάφη
Εις το περίτεχνον
αυτό μνημείον,
ολόκληρον εκ λίθου
συηνίτου,
που το σκεπάζουν
τόσοι μενεξέδες, τόσοι κρίνοι,
είναι θαμένος ο
ωραίος Ευρίων.
Παιδί αλεξανδρινό,
είκοσι πέντε χρόνων.
Aπ’ τον πατέρα
του, γενιά παληά των Μακεδόνων·
από αλαβάρχας της μητέρας
του η σειρά.
Έκαμε μαθητής του
Aριστοκλείτου στην φιλοσοφία,
του Πάρου στα
ρητορικά. Στας Θήβας τα ιερά
γράμματα σπούδασε.
Του Aρσινοΐτου
νομού συνέγραψε
ιστορίαν. Aυτό τουλάχιστον θα μείνει.
Χάσαμεν όμως το
πιο τίμιο — την μορφή του,
που ήτανε σαν μια
απολλώνια οπτασία.
(Από τα Ποιήματα
1897-1933, Ίκαρος 1984)
Κ.Π. Καβάφης
the whole of syenite stone,
covered by so many violets, so many lilies—
lies handsome
Evrion,
an Alexandrian, twenty-five years old.
On his father’s side, he was of old Macedonian stock,
on his mother’s side, descended from a line of
magistrates.
He studied philosophy with Aristokleitos,
rhetoric with Paros, and at Thebes
the sacred scriptures. He wrote a history
of the province of Arsinoites. That at least will
survive.
But we’ve lost what was really precious: his form—
like a vision of Apollo.
Translated by
Edmund Keeley/Philip Sherrard
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου