Καραβάτζιο. Caravaggio

Caravaggio, The Death of the Virgin (detail), 1605-06. Oil on canvas, Musée du Louvre, Paris.

Δεν είναι μια θανατερή σκηνή, είναι η απεικόνιση ενός αληθινού θανάτου χωρίς ίχνος αθανασίας. Η Παναγία ως μορφή ίδια με την πόρνη ερωμένη του Καραβάτζιο, που κυνηγημένος για τις βλασφημίες αποζητά χάρη από τον ίδιο τον Πάπα -κυρίως για το φόνο που διέπραξε σε ένα καταγώγιο. Όταν ήλθε η χάρη του ποντίφηκα, ο Καραβάτζιο είχε ήδη πεθάνει στις κρυψώνες του.

Ο Άγιος Ματθαίος και ο Άγγελος, 1602, λάδι σε καμβά, Ρώμη, Παρεκκλήσι Contarelli, San Luigi dei Francesi.

Στα πρώιμα έργα του Καραβάτζιο κυριαρχεί η καθαρότητα των περιγραμμάτων και η σχεδιαστική ακρίβεια. Τον πρωταγωνιστικό ρόλο έχει η γλυπτικότητα των αντικειμένων και των σωμάτων μέσα σε μια ατμόσφαιρα ερωτικής φόρτισης. Στα ώριμα έργα του προστίθεται ένα ουδέτερο σκοτεινό φόντο. Ο Καραβάτζιο ρίχνει πάνω σε σημεία των μορφών ένα φως πλάγιο, σχεδόν νυχτερινό που καταργεί το φως της μέρας αναδεικνύοντας την φορτισμένη ενέργεια στο εσωτερικό.

Η Ιουδήθ αποκεφαλίζει τον Ολοφέρνη, 1598-1599

Πρόκειται για την τεχνική του κιαροσκούρο (των έντονων αντιθέσεων που προκαλεί το φως) και του τενεμπρισμού (ύφος που χαρακτηρίζεται από μεγάλες βαθύχρωμες ή σκοτεινές επιφάνειες που συνδυάζονται με μικρότερες περιοχές κατάλληλα φωτισμένες με τη χρήση χρώματος, με αποτέλεσμα τη δημιουργία δραματικών φωτοσκιάσεων) που πρώτος ο Καραβάτζιο χρησιμοποίησε με τέτοια ένταση και μαεστρία. Αυτή η επαναστατική τεχνική του, με τον επιλεκτικό φωτισμό των μορφών που προβάλουν μέσα από βαθιά σκιά,  αποτέλεσε κύριο χαρακτηριστικό της ζωγραφικής του Μπαρόκ. Εισήγαγε, επίσης, το ιδίωμα της θεατρικότητας που επίσης ακολουθήθηκε πιστά από τους μετέπειτα ζωγράφους.

Ο Άρρωστος Βάκχος, 1593 (αυτοπροσωπογραφία)

Ο Καραβάτζιο θεωρήθηκε νατουραλιστής, όμως ο νατουραλισμός του ήταν ασυνήθιστος. Κατήργησε εντελώς τις ρητορικές αντιθέσεις και τις υφολογικές εκλεπτύνσεις των μανιεριστών του 16ου αιώνα. Με τον Καραβάτζιο «καταργείται» ουσιαστικά ο ιδεαλισμός της Αναγέννησης. Ο μεγάλος Ιταλός ζωγράφος απομακρύνεται σχεδόν ολοκληρωτικά από την εξιδανικευμένη απόδοση των θρησκευτικών θεμάτων, μεταφέροντάς τα στο επίπεδο της λαϊκής εκδοχής της καθημερινότητας. Μάλιστα, τα μοντέλα του τα αναζήτησε στους δρόμους και τα ζωγράφισε ρεαλιστικά σαν τα βιβλικά επεισόδια να συνέβαιναν μπροστά του.

Η θυσία του Ισαάκ, 1596, Λάδι σε καμβά, 116x173 εκ., Princeton, Συλλογή της Barbara Piasecka Johnson

Μία πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση έχει ανοίξει τον τελευταίο καιρό σχετικά με τον ζωγράφο, κύριο εκπρόσωπο του Μπαρόκ, Caravaggio. Ο Caravaggio έχει μείνει ιδιαίτερα γνωστός ως ο μεγαλύτερος δεξιοτέχνης της τεχνικής του chiaroscuro, που τον κατατάσσει ως τον κυριότερο εκπρόσωπο του Τενεμπρισμού. Σύμφωνα με νέες μελέτες ο ζωγράφος πιθανότατα χρησιμοποιούσε μοντέρνες τεχνικές σκοτεινού θαλάμου, δηλαδή φωτογραφίας, δύο αιώνες πριν ανακαλυφθεί η φωτογραφική μηχανή.

Είναι γνωστό, ότι ο Ιταλός καλλιτέχνης είχε μετατρέψει το εργαστήριό του σε μία πελώρια camera obscura ανοίγοντας μία τρύπα στην οροφή  με σκοπό να φωτίζει τα αντικείμενα που ζωγράφιζε και χρησιμοποιούσε φακό και καθρέφτες προβάλλοντας τις εικόνες τους πάνω στους καμβάδες του. Νέες όμως μελέτες υποστηρίζουν ότι ο Caravaggio χρησιμοποιούσε επίσης χημικά για να τους μετατρέψει  σε ένα πρώιμο φωτογραφικό φιλμ, «καίγοντας» αρχικά τις εικόνες και μετά σχεδιάζοντας πάνω σε αυτές, όπως στο έργο του Ο Άγιος Ματθαίος και ο Άγγελος.

Η διευθύντρια συντήρησης έργων τέχνης του ινστιτούτου SACI της Φλωρεντίας Roberta Lapucci δήλωσε ότι βρέθηκε υδράργυρος στους καμβάδες του, υλικό φωτοευαίσθητο που χρησιμοποιείται στα φιλμ. Η Lapucci διεξήγαγε έρευνα για τη χρήση χημικών αφού κατασκεύασε μία camera obscura με τον καλλιτέχνη David Hockney. Είναι γνωστό ότι ο Leonardo Da Vinci χρησιμοποιούσε  μία τεχνική με φακό και καθρέφτες για την προβολή εικόνων και λέγεται ότι ο Caravaggio εμπνεύστηκε να τα χρησιμοποιήσει από τον φιλόσοφο Giovanni Battista della Porta. Αν και ο Leonardo Da Vinci χρησιμοποιούσε τη συγκεκριμένη τεχνική, η R. Lapucci υποστηρίζει ότι ο Caravaggio ήταν ο πρώτος που την εφάρμοσε στη ζωγραφική.

“Λαμβάνεις την εικόνα μετατρέποντας ολόκληρο το εργαστήριο σε camera obscura, αλλά χρειάζεσαι σκοτάδι και το πρόβλημα είναι ότι δε μπορείς να ζωγραφίσεις στο σκοτάδι” είπε η Lapucci. “Μέσω φθορισμού ακτίνων Χ φάνηκε η παρουσία υδράργυρου στους καμβάδες του. Αυτό δεν είναι ασυνήθιστο καθώς ο υδράργυρος χρησιμοποιούταν για την παρασκευή κόλλας, αλλά περιμένουμε αποδείξεις ότι τον χρησιμοποιούσε στην επιφάνεια, κατά την πρώτη επίχριση”.

Η εικόνα που “καιγόταν” στην πρώτη επίχριση διαρκούσε περίπου 30 λεπτά και ήταν ορατή μόνο σε ημίφως. “Γι’ αυτό το λόγο χρησιμοποιούσε βαφή από λευκό μόλυβδο για να σκετσάρει, αναμιγμένο με θειϊκό βάριο που ήταν φωτεινό και του οποίου έχουμε βρει ίχνη. Με αυτόν τον τρόπο μπορούσε να βλέπει πού σχεδιάζει.”

Μέδουσα, 1597

Το γεγονός ότι ένας ασυνήθιστος αριθμός έργων του ήταν έργα αριστερόχειρα ενισχύουν όλο και περισσότερο την υπόθεση, καθώς φαίνεται να είναι αντεστραμμένες εικόνες λόγω της προβολής τους. Επίσης, είναι γνωστό ότι ο Caravaggio δεν έκανε προσχέδια των έργων του, πράγμα που ενισχύει αυτή την εκδοχή. Τέλος, η παρατεταμμένη χρήση υδράργυρου θα μπορούσε να είναι μία λογική εξήγηση για την ακραία επιθετική συμπεριφορά του που τον οδήγησε ακόμα και σε δολοφονία, καθώς η συγκεκριμένη ουσία επηρεάζει το κεντρικό νευρικό σύστημα.

Αν και υπάρχουν σοβαρά στοιχεία που στηρίζουν την υπόθεση, για να επαληθευθούν θα πρέπει να ληφθούν δείγματα από πολύ γνωστούς πίνακες, πράγμα που δεν είναι πολύ εύκολο. Πολλοί ερευνητές όμως περιμένουν την απόδειξη της υπόθεσης που θέτει το θέμα σε εντελώς νέα βάση.

Λίγα Λόγια για τον Caravaggio και το έργο του

Νάρκισσος, 1597–1599

Ο Michelangelo Merisi (1571-  1610, γνωστός ως Caravaggio από τον τόπο καταγωγής του) υπήρξε μία αμφιλεγόμενη προσωπικότητα ενώ τα ίδια του  τα έργα  προκάλεσαν σκάνδαλο από την πρώτη στιγμή της εμφάνισής τους. Υπάρχουν πολυάριθμες φήμες για τον εύθικτο και επιθετικό χαρακτήρα του με αποκορύφωμα τη δολοφονία ενός νεαρού καθώς διαφώνησαν, όπως λέγεται, σε παιχνίδι τένις και ο Caravaggio θεώρησε ότι ο αντίπαλός του έκλεβε στο σκορ. Κυκλοφορούσαν φήμες και για άλλες αξιόποινες πράξεις, όπως κλοπές και άλλες δολοφονίες. Ταυτόχρονα, υπήρξε ένας ιδιοφυής καλλιτέχνης που εργαζόταν με εξαιρετική ταχύτητα χωρίς καν τη δημιουργία προσχεδίων.

Η προδοσία του Χριστού, 1602 (Στα δεξιά ο Καραβάτζιο)

Μετά τη δολοφονία του νεαρού κατέφυγε στη Νάπολι, όπου εργάστηκε με επιτυχία και μετά στη Μάλτα. Πιθανολογείται ότι στη Μάλτα επιχείρησε να γίνει Ιππότης του Τάγματος με σκοπό να πάρει χάρη για το φόνο που διέπραξε αλλά έφυγε και από εκεί κυνηγημένος λίγο αργότερα. Έπειτα από διάφορους ενδιάμεσους σταθμούς επέστρεψε στη Νάπολι και από εκεί πάλι στην ευρύτερη περιοχή της Ρώμης. Λέγεται ότι έγινε απόπειρα δολοφονίας εναντίον του και ότι προσπάθησε να εξαγοράσει την ποινή του. Μετά από εκεί τα ίχνη του χάνονται και πιθανή ημερομηνία θανάτου του θεωρείται η 18η Ιουλίου, ενώ ως αιτία θανάτου του από άλλους ακούγεται μία πιθανή ασθένεια ενώ από άλλους η δολοφονία. Υπάρχει ακόμα και η πιθανότητα να σκηνοθέτησε το θάνατό του με σκοπό να αποφύγει την εκτέλεσή του.

Η Σαλώμη με το κεφάλι του Αγίου Ιωάννη του Πρόδρομου, 1610

Ο Caravaggio θεωρείται ίσως ο πιο μυστηριώδης και επαναστατικός ζωγράφος στην ιστορίας της τέχνης. Τριανταπέντε χρόνια μετά το θάνατο του Michelangelo, σηματοδότησε μία βίαιη αντίδραση στον Μανιερισμό των ζωγράφων της εποχής του, τον οποίο ο ίδιος θεωρούσε περιοριστικό και υπερβολικά ακαδημαϊκό. Δημιούργησε μία νέα γλώσσα θεατρικού ρεαλισμού επιλέγοντας τα μοντέλα του από το δρόμο και από κακόφημες περιοχές, ακόμα και για τις πιο ιερές απεικονίσεις. Εκτός από την εξαιρετική χρήση του chiaroscuro (έντονες φωτοσκιάσεις σε σκούρο φόντο), αυτή ήταν η μεγάλη του καινοτομία. Έτσι οι ιερές μορφές του έμοιαζαν με ζητιάνους, πόρνες, ανθρώπους του δρόμου με τους οποίους αισθανόταν μεγαλύτερη οικειότητα, κάτι που προκαλούσε σοκ εκείνη την εποχή, καθώς μέχρι τότε όλες οι ιερές μορφές παρουσίαζονταν εξιδανικευμένες. Στο Χρονικό της Τέχνης του E. H. Gobrich αναφέρεται: “Ο φόβος της ασχήμιας ήταν γι΄αυτόν αξιοκαταφρόνητη αδυναμία. Αυτός αναζητούσε την αλήθεια, την αλήθεια όπως την έβλεπε. Δεν του άρεσαν τα κλασικά πρότυπα και δεν είχε κανένα σεβασμό προς την “ιδανική ομορφιά” . Ήθελε να καταργήσει τη σύμβαση και να ξανασκεφτεί την τέχνη σαν κάτι καινούργιο”.

Ήταν ο καλλιτέχνης που απογείωσε το Μπαρόκ, ένα ρεύμα που χαρακτηρίστηκε από οργή, έκσταση και υπερβολή. Την ίδια περίπου περίοδο μετά τη Σύνοδο του Τρέντο ή Τριδέντου (1545-1563) τέθηκαν οι νέες αρχές της Αντιμεταρρύθμισης ως αντίδραση στη Μεταρρύθμιση, η οποία είχε απαγορεύσει όλους τους πίνακες ζωγραφικής και τα γλυπτά από τις εκκλησίες. Μέσω της Αντιμεταρρύθμισης ξεκίνησε μία νέα περίοδος όπου στις εκκλησίες κυριαρχούσαν διακοσμητικά στοιχεία, χρώματα, αντιθέσεις και θεατρικά ντεκόρ μαρτυρώντας και πάλι την κυριαρχία της Ρώμης. Το έργο του Caravaggio αντανακλούσε αυτήν την ατμόσφαιρα. Παρόλα αυτά, όλα του τα έργα αποτέλεσαν σκάνδαλο και απόκτησε πολλούς εχθρούς. Ο Nicolas Pussin, που έφτασε στη Ρώμη μετά το θάνατο του ζωγράφου, παρατήρησε: “Ήρθε για να καταστρέψει τη ζωγραφική”.

Αν και η προσωπική του κακή φήμη υπήρξε μεγάλης διάρκειας, δε συνέβη το ίδιο και με το έργο του. Το όνομά του στο χώρο της τέχνης ξεχάστηκε και αποκαταστάθηκε 300 χρόνια μετά. Ο πρώτος του βιογράφος Giovanni Baglione τον αντιπαθούσε βαθιά κι έτσι δεν έγραψε και τα πιο κολακευτικά πράγματα για το έργο του. Υπήρξε μεγάλη δυσκολία και στην αναγνώριση των έργων του καθώς τα περισσότερα δεν ήταν υπογεγραμμένα με αποτέλεσμα οποιαδήποτε χρήση της τεχνικής chiaroscuro ή αιρετικών μορφών να αποδίδονται με ευκολία από κάποια περίοδο και μετά στον Caravaggio ή και δικά του έργα συχνά αποδόθηκαν σε άλλους καλλιτέχνες. Γύρω στο 1890 έπειτα από παρατήρηση τεχνικών chiaroscuro o Wolfgang Kallab συμπεριέλαβε το όνομα του Caravaggio στον Κατάλογο των Αυτοκρατορικών Συλλογών της Αυστρίας. Διάφοροι ειδικοί όπως οι Hermann Voss, Denis Mahon, Μ. Marangoni  και Lionello Venturi ξεκίνησαν σοβαρά το έργο της ταυτοποίησης. Από τότε ξεκίνησε και το ενδιαφέρον για τα έργα του από διάφορους ακαδημαϊκούς. Γύρω στο 1920 ο Robert Longhi υποστήριξε ότι έργα διάσημων μεταγενέστερων ζωγράφων όπως των Rembrandt, Delacroix, Manet, Ribera, Vermeer, Courbet, δε θα υπήρξαν αν δεν υπήρχε η επιρροή του έργου του Caravaggio. Από τότε και στο εξής ο Caravaggio θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους καλλιτέχνες όλων των εποχών.

Ακόμη και σύγχρονοι καλλιτέχνες όπως ο σκηνοθέτης Martin Scorsese, ο ζωγράφος Peter Doig, ο φωτογράφος και ζωγράφος Tom Hunter δηλώνουν βαθιά επηρεασμένοι από το έργο του καλλιτέχνη φανερώνοντας την μακρά επίδραση του έργου του.

David with the Head of Goliath, c.1610, Oil on canvas, 125 cm × 101 cm, Galleria Borghese

Στην εποχή του Καραβάτζιο επικρατούσε η πίστη πως οι καλλιτέχνες είχαν το ταλέντο τους δώρο από τον Θεό για να φέρνουν την ομορφιά στον κόσμο. Να πετύχουν την επαφή θνητών πλασμάτων με τον ανώτερο εαυτό τους, δηλαδή τις ψυχές τους. Αλλά ο Caravaggio ποτέ δεν έκανε κάτι τέτοιο με τον τρόπο που έπρεπε.

David with the Head of Goliath, 1606/07

Το πιο χαρακτηριστικό του έργο - "Ο Δαυίδ με το Κεφάλι του Γολιάθ" - αποτελεί έναν πίνακα της νίκης της αρετής επί του κακού. Υποτίθεται ότι την αρετή εκπροσωπεί ο Δαυίδ ο οποίος είναι στο κέντρο της προσοχής, όμως έχετε δει ποτέ μια λιγότερο περιχαρή νίκη; Στο σπαθί του Δαυίδ αναγράφεται: "Humilitus Occideit Superbium", δηλαδή "Η ταπεινότητα κατακτά την υπερηφάνεια".

Αυτή είναι μια μάχη που έχει λάβει χώρα μέσα στο κεφάλι του Καραβάτζιο μεταξύ των δύο πλευρών του ζωγράφου, οι οποίες και απεικονίζονται εδώ. Για μένα η δύναμη της τέχνης του Καραβάτζιο είναι η δύναμη της αλήθειας. Κάτι που δεν πρέπει να ισχύει σε λιγότερο βαθμό για μας τους ίδιους. Αν θέλουμε να ελπίζουμε στην εξιλέωσή μας θα πρέπει να αρχίσουμε με την αναγνώριση ότι στις ψυχές όλων μας ο Γολιάθ συγκρούεται με τον Δαυίδ.