Λιλή Ζωγράφου: «Αντιγνώση, τα Δεκανίκια του Καπιταλισμού»

“Ο Πομπιντού είπε κάποτε: «Προτιμώ να είμαι υπάλληλος-αγροφύλακας σε ανεξάρτητη Γαλλία, παρά πρόεδρος σε εξαρτημένη». Το ταπεινωτικότερο χαρακτηριστικό του Ρωμιού, η προδοσία από μέρους των κατεχόντων και οι οδυνηρότερες σελίδες της Ιστορίας μας αποσιωπούνται πάντα. Αν τολμήσεις και τις θίξεις, σου υπενθυμίζουν πως δεν πρέπει να εκθέτεις την εθνική μας αξιοπρέπεια, με αποτέλεσμα να σώζουμε τα προσχήματα για εκείνους που ξεπούλησαν την Ελλάδα, από τους αρχαίους χρόνους ως τους κοτζαμπάσηδες που επιβιώνουν μέχρι τις μέρες μας με διαφορετικά προσωπεία. Γιατί και τότε, η μάλλον τότε για πρώτη φορά, οι αφεντάδες, οι ολιγαρχικοί αφεντάδες, ανίκανοι να αναχαιτίσουν το άπλωμα της δημοκρατίας που είχε σαν άμεσο αποτέλεσμα το διαφωτισμό του λαού, προτίμησαν να συνεργαστούν με τους εχθρούς του τόπου. Όταν διαπιστώνουν πως το παιχνίδι ξεφεύγει από τα χέρια τους, προτιμούν να παίξουν το ρόλο του χωροφύλακα σε βάρος του προδομένου λαού, για λογαριασμό του ξένου τυράννου ή του ξένου κατακτητή, παρά να παραμεριστούν από νέες δυνάμεις. Το τραγούδι έκτοτε δεν άλλαξε καν, πατρίς, θρησκεία και οικογένεια κηρύσσονται σε κίνδυνο. Εχθρός τους η Δημοκρατία και οι οπαδοί της.” Λιλή Ζωγράφου «Αντιγνώση»

Το βιβλίο «Αντιγνώση, τα δεκανίκια του καπιταλισμού» αποτελεί έρευνα για την εξέλιξη του αρχαιοελληνικού πολιτισμού μέχρι τον σύγχρονο ελληνικό λαό και τους σημερινούς του αγώνες. Η Λιλή Ζωγράφου περιγράφει, παραθέτοντας αναρίθμητα στοιχεία από αρχαία γραπτά και σύγχρονες έρευνες, πώς ο χριστιανισμός (τελείως αποκομμένος από τα απελευθερωτικά εβραϊκά κινήματα ενάντια στη ρωμαϊκή αυτοκρατορία) με τη βίαιη επιβολή του στους λαούς της αυτοκρατορίας, αποτελούσε βασικό κομμάτι της πολιτικής ενάντια στις ελευθερίες που είχαν οι λαοί "επί ειδωλολατρίας", όπου τα συστήματα ήταν συγκριτικά πολύ πιο προοδευτικά και ανθρώπινα.

Ο Ναός των Δεκάδων βρέθηκε το 1934 στον κόλπο Αμπουκίρ της Αλεξάνδρειας και παλαιότερα είχε σωθεί από τις μανίες και απειλές των χριστιανών εναντίον των μη χριστιανών. Μη χριστιανοί ιερείς κατά την φυγή τους εξασφάλισαν την σωτηρία του στο κρησφύγετο της Κάνοπους και απέτρεψαν την καταστροφή του. Naos of the Decades. The naos was a small, monolithic chapel housing a statue of a god and placed in the most sacred part of the shrine. Under the reign of Nectanebo (380–362 BC) this naos was dedicated to Shu, god of the air and the atmosphere. It is unique in that the inscriptions on its outer walls make up an Egyptian calendar divided into decades, or ten-day segm ents. Each decade opens with the rising of particular stars, called decans. There are 36 decades in a year, together with five extra days – called epagomenes by the Greeks – to round off the 365-day cycle. Here each decade is accompanied by a brief astrological text, which makes this calendar a forerunner in the field of astronomy. ©Franck Goddio / Hilti Foundation, Photo: Christoph Gerigk

Ο χριστιανισμός ήταν και είναι η φιλοσοφία της καταπίεσης. Προπαγάνδιζε και επέβαλε στο όνομα της θρησκείας την καταπίεση της γυναίκας από τον άνδρα (Ή κεφαλή κάθε ανδρός είναι ο Χριστός, κεφαλή δε της γυναίκας ο άνδρας", Παύλος, Α' Κορ., ιγ', 9-10), την καταπίεση κάθε ανθρώπινης έκφρασης ξεχωριστά (την αναγωγή της παρθενιάς σε αρετή, την απαγόρευση του χορού, του θεάτρου και άλλων παραδόσεων ως αμαρτίες) αλλά κυρίως, και πάνω απ' όλα, την καταπίεση και την εκμετάλλευση του λαού από τους κατέχοντες την εξουσία: "Έχουμε ανάγκη από όσο το δυνατό περισσότερους μύθους για να μπορούμε να εντυπωσιάζουμε τον όχλο. Όσο λιγότερο καταλαβαίνει ο όχλος, τόσο ενθουσιώδης γίνεται", Γρηγόριος Ναζιανζηνός (4ος αιώνας), ενώ ο επίσκοπος Συνέσιος στο ίδιο πνεύμα (στα 410): "Ο Λαός ζητάει επίμονα να τον εξαπατάς, αλλιώς δεν μπορείς να κάνεις τίποτα μ' αυτόν".

Μα και τον αιώνα που πέρασε, η εκκλησία καθόλου δεν... προόδευσε. έτσι ο Πάπας Λεόντιος ΙΓ’: «Είναι εντελώς απαράδεκτο να ενισχύουμε, να υπερασπιζόμαστε ή να επιτρέπουμε την ελευθερία της σκέψης, του λόγου, των γραφομένων..., σα να ήταν δικαιώματα δοσμένα στους ανθρώπους από τη φύση" ενώ 26 χρόνια αργότερα ο πάπας δήλωνε: "Ο Μουσολίνι είναι απεσταλμένος της Θείας Πρόνοιας".

Στα 1980 έγινε το πρώτο βήμα: Το Βατικανό παραδέχεται ότι πράγματι η γη κινείται!

Κι όμως, μετά από τόσους αιώνες, οι απαγορεύσεις της εκκλησίας μόνο ένα πράγμα επιβεβαιώνουν: ότι οι λαοί, έστω και ασυνείδητα, δεν έχουν πειστεί από την προπαγάνδα τους. Αυτό φαίνεται και από την ελληνική παράδοση: μήτε στα ακριτικά μήτε στα κλέφτικα τραγούδια αναφέρεται πουθενά ο θεός. Αντίθετα οι υπερφυσικές δυνάμεις ανήκουν σε ανθρώπους και η ιδέα του θανάτου γίνεται κίνητρο για την απόλαυση της ζωής.

Κι αυτά γιατί, με βάση τη Λιλή Ζωγράφου, ο χριστιανισμός είναι παν' απ' όλα οικονομική ιδεολογία: "Ο χριστιανισμός δεν ήταν θρησκευτικός φορέας και δεν είχε κανένα θρησκευτικό μήνυμα κι άλλη καμιά φιλοσοφία, παρά πώς θα διαιωνίσουμε αδιατάρακτα τη δουλεία. Να εργάζονται αδιαμαρτύρητα οι πολλοί και να συσσωρεύουν πλούτη οι ολίγοι"!

της Λίας Μπαμπαλετάκη. Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Έναυσμα» το 2002.

Αποσπάσματα από το βιβλίο της Λιλής Ζωγράφου - Αντιγνώση, τα Δεκανίκια του Καπιταλισμού:

ΕΝΙΣΤΑΜΑΙ ΚΑΙ ΚΑΤΑΓΓΕΛΩ

Lovis Corinth (1858–1925), Joseph and Potiphar’s Wife (2) (1914), oil on canvas, 77 × 62 cm, Kaiser-Wilhelm-Museum, Krefeld, Germany. Wikimedia Commons.

"Με το δοκίμιο τούτο θα πληγώσω σίγουρα μια μερίδα ανθρώπων που, γεμάτοι καλή πίστη, είναι δεμένοι με το χριστιανισμό.  Και λυπούμαι ειλικρινά γι' αυτό.

Γιατί ενώ ξεκίνησα γεμάτη αγανάκτηση και θυμό τη γραφή του βιβλίου μου, μου συνέβη μια βαθιά και ουσιαστική αλλαγή.  Ένιωσα να γίνομαι καλή. Γλύκαναν μέσα μου οι πληγές της ζωής και της σκέψης.  Πλημμύρισα τρυφεράδα και επιείκεια για τους ανθρώπους. Ως τώρα η αγάπη μου γι' αυτούς ήταν σκληρή, απαιτητική. Δεν τους συγχωρούσα την ευπιστία τους.  Αλλά σιγά σιγά όσο προχωρούσα στη μελέτη και στη γραφή της Αντιγνώσης, γέμιζα τρόμο και συμπόνια.  "Δεν μένει, λοιπόν, καμιά ελπίδα για τον άνθρωπο", αναρωτιόμουνα. Ως πότε τα ιδανικά που για χάρη τους θυσιάζεται θα γίνονται όπλα να τον δολοφονούν, αλυσίδες να τον σκλαβώνουν, φυλακές να τις κατοικεί;

Και ως πότε αντέχει να πληροφορηθεί τούτη την αλήθεια; Αλλά την ίδια στιγμή αποφάσιζα πως η ίδια αλήθεια που αφαιρεί μιαν ελπίδα, γεννά μια καινούργια.

Η "Αντιγνώση, τα Δεκανίκια του Καπιταλισμού" θέτει ένα πρόβλημα που ποτέ ως τώρα δεν έχει ερευνηθεί αντικειμενικά και καίρια. Πως καταποντίστηκε ο αρχαίος ελληνικός πολιτισμός; Γιατί;  Ποιους εξυπηρετούσε ο αφανισμός του; Και γιατί θεωρήθηκε απαραίτητο να ξεριζωθεί η ελληνική παιδεία προκειμένου να επιβιώσει ο χριστιανισμός;

Οι πολιτισμοί που καταστράφηκαν ολοκληρωτικά και αφανίστηκαν από το πρόσωπο της γης δέχτηκαν επιδρομές από ορδές βαρβάρων. Όπως ο Μυκηναϊκός από τους Δωριείς και ο Χαναανικός από τους Εβραίους.

Félicien Rops (1833–1898), The Temptation of Saint Anthony (1878), pastel and gouache on paper, 73.8 × 54.3 cm, Cabinet des estampes, Bibliothèque Royale Albert Ier, Brussels. Wikimedia Commons.

Αλλά ο χριστιανισμός εμφανίζεται σα θρησκεία. Και το ίδιο ισχυρίζεται ως σήμερα. Πως έδρασε όμως σα βαρβαρική επιδρομή; Και γιατί λειτούργησε σαν καταλύτης κάθε ελληνικού στοιχείου, μετερχόμενος μέσα που μόνο ο ναζισμός μεταχειρίστηκε;

Ο χριστιανισμός ισχυρίστηκε, και ισχυρίζεται ακόμη, πως μοναδικό του κίνητρο ήταν η Σωτηρία.  Σύμφωνοι. Αλλά τίνος; Μα της συσσώρευσης του Πλούτου και της Εξουσίας.

Αυτός είναι ο στόχος αυτού του βιβλίου: Η απομυθοποίηση μιας απάτης, όπως στάθηκε η χριστιανική θρησκεία, που γίνεται θεμέλιο του καπιταλισμού. Και που δεν θα μπορούσε να επιβιώσει χωρίς την κατάλυση του Ελληνικού ορθολογισμού.

Διαφορετικά θα εξακολουθεί να εκκρεμεί ένα ζητούμενο. Από τον Ελληνικό πολιτισμό γεννιέται η Ταυτότητα του Ανθρώπου. Γιατί ο χριστιανισμός καταργεί αυτήν την Ταυτότητα για να σώσει δήθεν τον άνθρωπο;

Ένα από τα ουσιαστικότερα υπάρχοντα ντοκουμέντα νεοελληνικής γραφής μιας γνωστής και αγαπητής σε όλους μας συγγραφέως που αποκαλύπτει περίτρανα τη σχεδιασμένη γέννηση και επιβολή στην πολιτισμένη ανθρωπότητα της «εβραιοχριστιανικής πανούκλας», όπως η ίδια επανειλημμένως την κατονομάζει, με σκοπό την καθυπόταξη του ελεύθερου ελληνικού πνεύματος και αντικατάστασή του από το αντιγνωστικό, φασιστικό εβραιοθεοκρατισμό και την επακόλουθη βύθιση του πολιτισμού σε μια άνοη δειοδιδαιμονική θρησκευτική βαρβαρότητα

Ο χριστιανισμός έχει μια και μόνη ιδεολογία στην πραγματικότητα: την Αντιγνώση.

Robert Koehler (1850–1917), The Strike in the Region of Charleroi (1886), oil on canvas, 181.6 × 275.6 cm, Deutsches Historisches Museum, Berlin, Germany. Wikimedia Commons.

Η Αντιγνώση, η ιδεολογία κατοχύρωσης συμφερόντων μιας ασήμαντης και βάρβαρης μειοψηφίας, μεταμφιεσμένη σε θεολογία, θα επιβληθεί σε εκατομμύρια πολιτισμένους ανθρώπους. Και πώς;

Με την έσχατη πνευματική λιτότητα: το σκοταδισμό.

Αν ο Έλληνας στάθηκε το σύμβολο του σκεπτόμενου άνθρωπου, ο χριστιανός γίνεται ο αντίποδας, το σύμβολο της υποταγής, μέσα από το σκοταδισμό της θεωρίας της Αντιγνώσης, και το διανοητικό κατακερματισμό της ανθρωπότητας.

Πολλοί, κι ύστερα ακριβώς από τα αμέτρητα επιχειρήματα τούτου του βιβλίου, θ' αναρωτιούνται, για το πως, παρ' όλα αυτά, επικράτησε ο χριστιανισμός στον κόσμο.

Μυστήριο δεν υπάρχει. Μίλησα στην αρχή για «μακρόπνοο εβραϊκό σχέδιο» που στόχευε στην εξόντωση της ελληνικής παιδείας από το πρόσωπο της γης. Εξόντωση, που στην περίπτωση αυτή σήμαινε: την αλλαγή της νοοτροπίας του πολιτισμένου ανθρώπου. Χρειάστηκε δηλαδή να ξεριζωθεί από τα θεμέλια του ανθρώπινου νου, αλλά και του κορμιού του ακόμα, η αντίληψη της ζωής, καθώς και το όραμα του κόσμου. Και αντίθετα, να ποτιστεί ως τα κατάβαθα του είναι του μ' έναν βαθύτατο φόβο.

***

Είναι επίσης γεγονός ότι και ο κλήρος θα αποκηρύσσει μετά βδελυγμίας ό,τι «ελληνικό», όπως ισχυρίζεται επιστημονικότατα πάλι ο ίδιος. Αλλά για ποιόν κλήρο μιλάει; Και ποιοί αποτελούν τον κλήρο αυτής της πανούκλας, για πολλούς αιώνες; Οι Εβραίοι.

Ήταν μια αμαρτία. Μια προσβολή της ίδιας της ζωής της χριστιανικής φυσικά - όχι το να είσαι Έλλην, αλλά και το να θυμάσαι τις εθνικές σου ρίζες. Η ανθρωπότητα δεν επιτρεπότανε να ’χει, από δω και μπρος, άλλες ρίζες εκτός από τις εβραιοχριοτιανικές….

Από τον 4ο αιώνα και πέρα, θα 'ρθει η βασιλεία του σκοταδισμού, της αγραμματοσύνης και του αδίστακτου τραμπουκισμού. Θαύματα αφέλειας, χοντροκοπιάς και θαυματοποιίας θα μας προσφέρουν οι συγγραφείς και οι βιογράφοι «Αγίων», που υποτίθεται πως αγωνίστηκαν για τον μοναδικό θεό και τη μοναδική του αλήθεια, που αυτοί πια αποκλειστικά κατέχουν και αναλαμβάνουν να επιβάλουν. Πράξεις βίας, κακοποιήσεις, καταστροφές, δηώσεις, κλοπές, θα περιγράφονται σαν υψηλά δείγματα εκδήλωσης πίστης και ευσέβειας, για την επιβολή του «Θεού της αγάπης»….

***

Τί άλλο σήμαινε αλήθεια Μεσαίωνας και ποιά ανάγκη άμυνας τον δημιούργησε; Απέναντι σε ποιόν κίνδυνο όρθωσε ο χριστιανισμός το φράγμα του σκοταδισμού, αν όχι στο ελληνικό πνεύμα, στο στοχασμό, τη συνήθεια της έρευνας και τον πολιτισμό του; Και τί άλλο είναι αυτός ο χριστιανισμός, παρά ο ιουδαϊσμός που βρίσκει επιτέλους την ευκαιρία να υλοποιήσει τη θανάσιμη εμπάθειά του και να διασφαλιστεί από τον κίνδυνο που αποτελεί πάντα γι' αυτόν η ελληνική παιδεία, επιβάλλοντας την αστυνομοκρατία του πνεύματος.

Ένα χρόνο αργότερα, δημοσιεύθηκε στον "Ταχυδρόμο" ότι η Ιερά Σύνοδος ζήτησε τον αφορισμό μου. Κρίμα που οι "νοήμονες" δεν της το επιτρέψανε.  Στερώντας μου έτσι την τιμή να αποκτήσω το αυθεντικό πιστοποιητικό πως είμαι υπηρέτης της αλήθειας. Γιατί η μόνη δουλειά που δέχτηκα με τη θέλησή μου στη ζωή είναι η εξυπηρέτηση της αλήθειας.

Είχα ήδη και ‘γω διαπιστώσει πως ο ασφαλέστερος τρόπος να προσεγγίσουμε την αλήθεια είναι να διαβάζουμε την Ιστορία. Ακόμη κι αν χρειαστεί ν' ανακαλύψουμε την πραγματικότητα στην ακριβώς αντίθετη εκδοχή απ' αυτήν που η σκοπιμότητα των καιρών μας παρέδωσε σαν ιστορική αλήθεια. Κι όταν μάλιστα φροντίσουμε να μη λησμονούμε πως πάει πολύς λίγος καιρός σε σύγκριση με τους ιστορικούς χρόνους που η συγγραφή της Ιστορίας έπαψε να γίνεται μόνο από την άρχουσα τάξη. Ή πώς φρόντισε, αυτή η τελευταία, να εξαφανίσει, ό,τι δεν είχε γραφτεί από την ίδια.

Μπορούμε, αλήθεια, να συχωρέσουμε όλη την κακοποίηση των κακογραμμένων, κακοσυνταγμένων και αλλοιωμένων ευαγγελίων, μια και μας διαφύλαξαν τούτα τα λόγια. Δύο χιλιάδες χρόνια χρειάστηκε ο άνθρωπος για να συνέλθει, και ν' ανακαλύψει, πάλι μόνος του, από την αρχή, το ήθος αυτού του μηνύματος. Για να συνειδητοποιήσει τι κουρέλι καταντάει τη ζωή του, τι σφουγγαρόπανο, αν επιθυμεί να είναι αρεστός στους πολλούς. Και πως η ευλογία του Κατεστημένου δεν είναι μόνο σφραγίδα αποτυχίας για τον νέο άνθρωπο, μα και ντροπής και διαιώνισης της δουλείας, που αντανακλά στο μέλλον των πολλών.

Félicien Rops (1833–1898), Les Sataniques. Satan Sowing Tares (1882), coloured aquatint, 25.7 x 18 cm, Musée Provincial Félicien Rops, Namur, Belgium. Wikimedia Commons.

Δεν επικράτησε ο χριστιανισμός σαν ιστορική ανάγκη, όπως υποστηρίχτηκε ως σήμερα. Επιβλήθηκε. Γεννημένος από σατανικούς εγκεφάλους που συλλαμβάνουν, για πρώτη φορά στην πορεία του άνθρωπου, πόσους κινδύνους εγκυμονεί η παιδεία - μια μορφή διαφώτισης, υποτυπώδης έστω - σαν απλωθεί στις μεγάλες μάζες. Ο χριστιανισμός, με το σύνθημα «Επιστροφή στο σκότος», επρόλαβε τη διάλυση του σκότους. Εκλεκτό του θεού, ανακήρυξε ο Ιησούς τον αγράμματο λαό. Εκλεκτό του θεού τον ανακήρυξε κι ο ιουδαϊσμός με το χριστιανισμό του. Αλλά όχι για να τον ανεβάσει - όπως ονειρεύτηκε ο Ιησούς - μα για να κατεβάσει κι όλη την πολιτισμένη ανθρωπότητα στο επίπεδό του. Όχι για να επιβάλει την ισότητα όπως επιδίωκε ο Ιησούς - αλλά για να εξουδετερώσει τον κίνδυνό της. Όχι για να καταργήσει τον φορέα της αδικίας, την άρχουσα οικονομική ολιγαρχία, αλλά την παιδεία της. Δεν είναι απαραίτητο να 'σαι Μάρκος Αυρήλιος για να καταπιέζεις τις μάζες. Απόδειξη πως, με το κύλισμα των αιώνων, όλο και κατεβαίνει το επίπεδο των κυβερνώντων, ενώ εντείνεται η βία στις μέρες μας. Γιατί η ανθρωπότητα ζει ακριβώς - τηρουμένων των αναλογιών - την ίδια κρίση της αφύπνισης και της διεκδίκησης των δικαιωμάτων της. Παράλληλα, η άρχουσα τάξη καταβάλλει την ίδια λυσσασμένη προσπάθεια ν' αναχαιτίσει τον κίνδυνο, με το σκιάχτρο του χιλιοστραγγισμένου χριστιανισμού της. Κι αυτό γιατί 'ναι ανίκανη, τουλάχιστον ως τούτη την ώρα, να εφεύρει κάποιο καινούργιο υποκατάστατο.

Στην αρχή το εγχείρημα θα φανεί σχεδόν ακατόρθωτο. Ελκυστική βέβαια η «μοναδική οδός σωτηρίας» για το αίσθημα ανασφάλειας της εποχής και το αδιέξοδο του μέσου άνθρωπου. Αλλά ο μύθος του χριστιανισμού θ' αποδειχτεί δυσκολοχώνευτος. Η σκληρότητα της ιουδαϊκής γένεσης καθηλώνει τον άνθρωπο στο αιώνιο αίσθημα ενοχής για το σφάλμα του Αδάμ, που πέφτει στον πειρασμό παρασυρμένος από την Εύα. Κατ' εικόνα και ομοίωση του Εβραίου, ο θεός του κάνει διακρίσεις, ανάμεσα στα πλάσματα που ο Δημιουργός έπλασε τόσο αλληλοεξαρτώμενα και αλληλοσυμπληρούμενα, και εμφανίζεται να περιφρονεί τη γυναίκα όσο κι ο Εβραίος. Γι' αυτό και της αναθέτει - στο αφελές σήριαλ του προπατορικού αμαρτήματος - το ρόλο του «κακού», της ηθικής αυτουργίας. Παρ' όλο που ο Αδάμ είναι πρωτόπλαστος, ο εβραϊκός μύθος δε διστάζει να τον απαλλάξει, με το δικαιολογητικό του πρότερου έντιμου βίου, και να τα φορτώσει όλα στη γυναίκα. Ο Παύλος θα αναλάβει να φρεσκάρει το κατηγορητήριο: «Εις την γυναίκα δεν επιτρέπω να διδάσκει ή να εξουσιάζει τον άνδρα, αλλά να κάθεται ήσυχη. Διότι ο Αδάμ επλάσθηκε πρώτος και η Εύα κατόπιν: Και δεν απατήθηκε ο Αδάμ, αλλά η γυναίκα απατήθηκε και έτσι έγινε παραβάτης» (Α' Τιμοθ, β', 12 -14). Ολόκληρη η ανθρωπότητα τώρα αντάμα θα καταδικαστεί στη διαιωνιζόμενη εκκρεμότητα του εβραϊκού παρελθόντος, ένοχη όμως για δυο εγκλήματα από δω κι έπειτα, εβραϊκής επινόησης - το μήλο και τη σταύρωση - κάτω από την απειλή μιας δεύτερης παρουσίας και της αμείλικτης Κρίσης. Ως τότε, δεν έχει η ανθρωπότητα παρά να ζει στο άγχος των εγκλημάτων της και να παρακαλεί το θεό να τη συχωρέσει, γιατί, εκτελώντας τον προορισμό της να ζει υπάρχει αμαρτάνουσα, η αμαρτάνει υπάρχουσα. Ο ειδωλολάτρης, ορφανεμένος από την τρυφερή έγνοια των θεών του και την προστασία τους, που άρχιζε από τη γονιμότητα της γης και του πλούσιου θερισμού ως τη χαρά της ζωής και του έρωτα, καλείται να σωθεί πορευόμενος μέσα από μια έρημο που δεν γνωρίζει. Την έρημο που διαμόρφωσε τον Εβραίο θεό, που για να επιζήσει γίνηκε πιο σκληρός και πιο απάνθρωπος απ’ αυτήν, την δίχως σοδειές, δίχως βροχή και γονιμότητα: δίχως την ανάγκη μα και την ελπίδα της Ποίησης."

«Δεν πουλώ ύφος, στυλ, λογοτεχνία. Δεν γράφω διηγήματα. Καταθέτω γεγονότα και συμπτώματα της εποχής που ζω. Όλα όσα γράφω συνέβησαν. Σε μένα ή σε άλλους. Χρόνια τώρα σπαταλιέμαι, παρακολουθώντας όλα κι όλους.»

Η Λιλή Ζωγράφου (1922-1998) γεννήθηκε στο Ηράκλειο της Κρήτης, όπου πέρασε τα παιδικά της χρόνια. Ο πατέρας της ήταν εκδότης εφημερίδας με ιδιαίτερα φιλελεύθερες ιδέες για την εποχή του και πάθος για τη δημοσιογραφία. Η Ζωγράφου φοίτησε στο Λύκειο Κοραής και στο καθολικό γυμνάσιο των Ουρσουλίνων στη Νάξο. Κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής φυλακίστηκε για αντιστασιακή δράση ενώ ήταν έγκυος και γέννησε στη φυλακή. Μετά την απελευθέρωση εργάστηκε ως δημοσιογράφος. Τη διετία 1953-1954 έζησε στο Παρίσι. Από τη θέση του δημοσιογράφου αντιτάχθηκε στη δικτατορία του Παπαδόπουλου. Στη λογοτεχνία πρωτοεμφανίστηκε το 1950 με τη συλλογή από νουβέλλες Αγάπη, γνωστή έγινε όμως εννιά χρόνια αργότερα με την έκδοση του βιβλίου της Νίκος Καζαντζάκης - ένας τραγικός, απομυθοποιητική και ψυχαναλυτική προσέγγιση της προσωπικότητας του συγγραφέα. Συζητήσεις προκάλεσε και το δοκίμιό της "Αντίγνωση - Τα δεκανίκια του καπιταλισμού" στο οποίο υποστήριξε τη θεωρία της περί του χριστιανισμού ως θεμελιακού όρου για την επικράτηση του καπιταλισμού ανά τον κόσμο. Το πιο γνωστό έργο της είναι το μυθιστόρημα "Η Συβαρίτισσα" με έντονα αυτοβιογραφικό χρώμα και εμφανείς επιρροές από τη νιτσεϊκή φιλοσοφία. Το θεατρικό έργο της "Τιμή ευκαιρίας για τον παράδεισο" παραστάθηκε το 1976 από τη Β΄ σκηνή του Εθνικού Θεάτρου. (Πηγή: Αρχείο Ελλήνων Λογοτεχνών, Ε.ΚΕ.ΒΙ.).