Τα Άλογα του Aχιλλέως. The Horses of Achilles

Henri Regnault, Ο Αυτομέδων και τα άλογα του Αχιλλέα, Automedon with the Horses of Achilles, 1868

Τον Πάτροκλο σαν είδαν σκοτωμένο,

        που ήταν τόσο ανδρείος, και δυνατός, και νέος,

        άρχισαν τ’ άλογα να κλαίνε του Aχιλλέως·

        η φύσις των η αθάνατη αγανακτούσε

        για του θανάτου αυτό το έργον που θωρούσε.

Τίναζαν τα κεφάλια των και τες μακρυές χαίτες κουνούσαν,

        την γη χτυπούσαν με τα πόδια, και θρηνούσαν

τον Πάτροκλο που ενοιώθανε άψυχο — αφανισμένο —

μια σάρκα τώρα ποταπή — το πνεύμα του χαμένο —

                ανυπεράσπιστο — χωρίς πνοή —

εις το μεγάλο Τίποτε επιστραμένο απ’ την ζωή.

Τα δάκρυα είδε ο Ζευς των αθανάτων

        αλόγων και λυπήθη. «Στου Πηλέως τον γάμο»

        είπε «δεν έπρεπ’ έτσι άσκεπτα να κάμω·

        καλλίτερα να μην σας δίναμε, άλογά μου

        δυστυχισμένα! Τι γυρεύατ’ εκεί χάμου

στην άθλια ανθρωπότητα πούναι το παίγνιον της μοίρας.

        Σεις που ουδέ ο θάνατος φυλάγει, ουδέ το γήρας

      πρόσκαιρες συμφορές σας τυραννούν. Στα βάσανά των

      σας έμπλεξαν οι άνθρωποι.»— Όμως τα δάκρυά των

                για του θανάτου την παντοτινή

      την συμφοράν εχύνανε τα δυο τα ζώα τα ευγενή.

Κωνσταντίνος Καβάφης

The Horses of Achilles

Anthony van Dyck, The Horses of Achilles, 1635

When they saw Patroklos dead

—so brave and strong, so young—

the horses of Achilles began to weep;

their immortal nature was upset deeply

by this work of death they had to look at.

They reared their heads, tossed their long manes,

beat the ground with their hooves, and mourned

Patroklos, seeing him lifeless, destroyed,

now mere flesh only, his spirit gone,

defenseless, without breath,

turned back from life to the great Nothingness.

Zeus saw the tears of those immortal horses and felt sorry.

“At the wedding of Peleus,” he said,

“I should not have acted so thoughtlessly.

Better if we hadn’t given you as a gift,

my unhappy horses. What business did you have down there,

among pathetic human beings, the toys of fate.

You are free of death, you will not get old,

yet ephemeral disasters torment you.

Men have caught you up in their misery.”

But it was for the eternal disaster of death

that those two gallant horses shed their tears.

Translated by Edmund Keeley/Philip Sherrard

C.P. Cavafy

..ἵπποι δ᾽ Αἰακίδαο μάχης ἀπάνευθεν ἐόντες

κλαῖον, ἐπεὶ δὴ πρῶτα πυθέσθην ἡνιόχοιο

ἐν κονίῃσι πεσόντος ὑφ᾽ Ἕκτορος ἀνδροφόνοιο.

[Ραψ. Ρ,  426-428]