Ο
αριθμός των πιο πρόσφατων προσκρούσεων μεγάλων αστεροειδών στη Σελήνη και στη
Γη αυξήθηκε κατά σχεδόν τρεις φορές, και η αρχή αυτής της αύξησης -για άγνωστο
λόγο- έγινε πριν από περίπου 290 εκατομμύρια χρόνια. SwRI was part of a
team that used Lunar Reconnaissance Orbiter data to study the moon's craters,
scaled by size and color-coded by age here, to understand the impact history of
the Earth. The lunar surface is dominated by blue craters younger than 290 million
years old, which is consistent with those on Earth, indicating that
bombardments on both bodies has increased since that time. Credit:
NASA/LRO/USGS/University of Toronto
Ο
αριθμός των πιο πρόσφατων προσκρούσεων μεγάλων αστεροειδών στη Σελήνη και στη
Γη αυξήθηκε κατά σχεδόν τρεις φορές, και η αρχή αυτής της αύξησης -για άγνωστο
λόγο- έγινε πριν από περίπου 290 εκατομμύρια χρόνια.
Αυτό
είναι το συμπέρασμα μιας διεθνούς επιστημονικής ομάδας, η οποία μελέτησε τους
κρατήρες του φεγγαριού και έβγαλε ανάλογα συμπεράσματα και για το δικό μας πλανήτη.
Το
βασικότερο συμπέρασμα είναι ότι «βρέχει» αρκετά περισσότερους μεγάλους
αστεροειδείς κατά τα τελευταία 300 εκατομμύρια χρόνια απ’ ό,τι στα προηγούμενα
700 εκατομμύρια χρόνια.
Dating the moon's
impact craters. Credit: NASA/LRO/University of Southampton/University of
Toronto
Οι
ερευνητές, με επικεφαλής τη Σάρα Μαζρουέι του Τμήματος Γεωεπιστημών του
Πανεπιστημίου του Τορόντο, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό «Science»,
ανέλυσαν τα στοιχεία του σεληνιακού δορυφόρου Lunar Reconnaissance Orbiter (LRO) της Αμερικανικής Διαστημικής Υπηρεσίας (NASA), ο οποίος βρίσκεται σε τροχιά γύρω από τη
Σελήνη εδώ και μία δεκαετία, μελετώντας την επιφάνειά της.
Η
Γη -ένα ενεργό γεωλογικά σώμα- έχει λιγότερους ορατούς κρατήρες απ’ όσους θα
περίμενε κανείς με βάση τους κρατήρες που φαίνονται σε άλλα σώματα στο ηλιακό
μας σύστημα. Η έλλειψη αυτή καθιστά δύσκολη την απάντηση στο ερώτημα πόσο συχνά
πέφτουν αστεροειδείς ή κομήτες πάνω στον πλανήτη μας και κατά πόσον αυτή η
συχνότητα έχει αλλάξει στην πορεία του χρόνου, αν δηλαδή πέφτουν λιγότεροι ή
περισσότεροι.
Η
απάντηση όμως μπορεί να βρίσκεται στο φεγγάρι, το οποίο θεωρείται δεδομένο ότι
πλήττεται από αστεροειδείς με την ίδια περίπου συχνότητα διαχρονικά που
πλήττεται και η Γη. Μόνο που στον πλανήτη μας τα ίχνη των περισσότερων
προσκρούσεων καλύπτονται από τη διάβρωση και τις συνεχείς τεκτονικές-γεωλογικές
διαδικασίες, ενώ στη γεωλογικά αδρανή Σελήνη, η οποία δεν υφίσταται διάβρωση
και τεκτονικές μεταμορφώσεις, οι κρατήρες παραμένουν ορατοί, αποτελώντας μια
«χρονοκάψουλα».
Moon's young
craters (larger than 10 kms, younger than one billion years old). Credit: Dr. A. Parker, Southwest Research Institute
Οι
ερευνητές έκαναν έναν κατάλογο με όλους τους μεγάλους σεληνιακούς κρατήρες με διάμετρο
άνω των δέκα χιλιομέτρων και ηλικία μικρότερη του ενός δισεκατομμυρίου ετών.
Διαπιστώθηκε ότι πριν από 290 εκατομμύρια χρόνια η συχνότητα των προσκρούσεων
στη Σελήνη αυξήθηκε κατά 2,6 φορές. Γιατί αυτό συνέβη, δεν είναι γνωστό, αλλά
οι επιστήμονες εικάζουν ότι πριν από 300 εκατομμύρια χρόνια μπορεί να συνέβησαν
μεγάλες συγκρούσεις στη ζώνη αστεροειδών μεταξύ Άρη – Δία, οι οποίες είχαν ως
συνέπεια περισσότεροι διαστημικοί βράχοι να κατευθυνθούν έκτοτε προς τη Γη και
το δορυφόρο της.
Scientists have
recently been able to determine the age of 111 of the Moon's larger impact
craters that are younger than about 1 billion years old. Here you can listen to
these impacts occur within 1 minute with larger craters producing louder and
deeper notes. The sustained cello-like drone in the background is created by
converting the elevation of the Moon's entire surface directly into a sound
wave. The craters were dated by studying how fast the ejected material cools
during the lunar nighttime. The debris from older craters has crumbled more
over time and the smaller pieces are able to cool very fast. Younger craters
are still surrounded by ejected boulders which stay warmer for longer.
Surprisingly, the data shows that lunar impacts became more frequent about 290
million years ago. This indicates that the Earth likely also faced a greater
rate of impacts at that time, although many of the impact craters have long
disappeared. Created by Matt Russo, Andrew Santaguida, and Dan Tamayo
«Η έρευνά μας παρέχει στοιχεία για μια
δραστική αλλαγή στη συχνότητα των προσκρούσεων αστεροειδών τόσο στη Γη όσο και
στη Σελήνη, κάτι που συνέβη περίπου στο τέλος της Παλαιοζωικής περιόδου. Αυτό
σημαίνει ότι εδώ και 290 εκατομμύρια χρόνια βρισκόμαστε σε μια περίοδο σχετικά
υψηλής συχνότητας προσκρούσεων, δυόμισι φορές μεγαλύτερη απ’ ό,τι παλαιότερα»
δήλωσε η δρ Μαζρουέι.
«Η σχετική σπανιότητα μεγάλων κρατήρων στη
Γη, οι οποίοι να έχουν ηλικία μεγαλύτερη των 290 εκατομμυρίων ετών και
μικρότερη των 650 εκατομμυρίων ετών, δεν οφείλεται στο ότι αυτοί οι κρατήρες
χάθηκαν, αλλά επειδή η συχνότητα τέτοιων προσκρούσεων εκείνη την εποχή ήταν
μικρότερη απ’ ό,τι είναι τώρα» ανέφερε η ερευνήτρια Ρεμπέκα Γκεντ,
αναπληρώτρια καθηγήτρια Πλανητικής Επιστήμης του Πανεπιστημίου του Τορόντο.
Πηγές: S.
Mazrouei el al., "Earth and Moon impact flux increased at the end of the
Paleozoic," Science (2018). science.sciencemag.org/cgi/doi
… 1126/science.aar4058 - https://phys.org/news/2019-01-scientists-moon-craters-earth-impact.html
- http://www.kathimerini.gr/1005367/article/epikairothta/episthmh/oi-krathres-sth-selhnh-apokalyptoyn-triplasia-ay3hsh-proskroysewn-asteroeidwn-ta-teleytaia-290-ekat-xronia
