Φαντασμαγορική απεικόνιση της Αίτνας, The psychedelic satellite image of Mount Etna erupting that shows molten lava and a massive plume of smoke from space

Τα «σημάδια» από την έκρηξη της Αίτνας όπως τα συνέλαβε το Advanced Land Imager της NASA. NASA's Advanced Land Imager satellite captured Mount Etna on February 19 at 9:59am Central European Time, about 3 hours after the end of the first eruption. The false-color image combines shortwave infrared, near-infrared, and green light in the red, green, and blue channels of an RGB picture, making it easier to differentiate between lava, snow, clouds and forest.

Μια εντυπωσιακή φωτογραφία από την πρόσφατη δραστηριότητα της Αίτνας έδωσε στη δημοσιότητα η NASA. Το ηφαίστειο, αφού «σιγόβραζε» επί δέκα μήνες, εξερράγη τελικά στις 19 Φεβρουαρίου. Την πρώτη έκρηξη ακολούθησαν άλλες δυο μέσα στις επόμενες 36 ώρες.

What it shows: Nasa tweaked the image colours to make it easier to distinguish between the various parts of the eruption and surrounding area.

Το Advanced Land Imager (ALI) του δορυφόρου Earth Observing-1 της αμερικανικής διαστημικής υπηρεσίας «απαθανάτισε» το σκηνικό περίπου τρεις ώρες μετά το τέλος του πρώτου ηφαιστειακού παροξυσμού: όλα τα σημάδια του είναι ορατά στην εικόνα, η οποία χρησιμοποιεί «ψυχεδελικά», όπως τα χαρακτήρισαν ορισμένοι, χρώματα για να τα χαρτογραφήσει.

Lava flows down the flanks of Sicilian volcano Mount Etna as it erupted on Tuesday.

Σύμφωνα με το Εθνικό Ινστιτούτο Γεωφυσικής και Ηφαιστειολογίας της Ιταλίας, κάθε παροξυσμός της Αίτνας συνοδεύθηκε από εκπομπές λάβας, πυροκλαστικών υλικών, λαχάρ (ή λασπορευμάτων) και νέφους στάχτης.

The 'real' image of Mount Etna from space shows a far more bland version of events.

Τα χρώματα στη φωτογραφία της NASA δεν είναι φυσικά, αφού οι εικόνες συλλαμβάνονται από το ALI σε διάφορα μήκη κύματος του υπερύθρου, του εγγύς του υπερύθρου και του πράσινου φωτός.

Πέραν όμως του ότι προσφέρουν ένα εντυπωσιακό «καλλιτεχνικό» αποτέλεσμα απεικονίζουν με σαφήνεια την κατάσταση: η φρέσκια λάβα εμφανίζεται με φωτεινό κόκκινο, το χιόνι με γαλαζοπράσινο, τα νέφη από σταγονίδια νερού (και όχι από πάγο) με λευκό, τα δάση και η βλάστηση με πράσινο. Οι περιοχές με σκούρο γκρίζο αντιστοιχούν σε στερεοποιημένη λάβα ηλικίας 30 ως 350 ετών.

Ο Ντανταϊσμός και ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος. The First World War and Dada

Hannah Höch, Cut with the Kitchen Knife through the Last Weimar Beer-Belly Cultural Epoch in Germany, 1919-1920

Ο Ντανταϊσμός ή Νταντά (Dada) ήταν ένα καλλιτεχνικό κίνημα που αναπτύχθηκε μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο στις εικαστικές τέχνες καθώς και στη λογοτεχνία (κυρίως στην ποίηση), το θέατρο και την γραφιστική.

The First World War, British and German Soldiers, Bernafay Woods, 1916.

Μεταξύ άλλων, το κίνημα ήταν και μια διαμαρτυρία ενάντια στη βαρβαρότητα του πολέμου και αυτού που οι Ντανταϊστές πίστευαν ότι ήταν μια καταπιεστική διανοητική αγκύλωση, τόσο στην τέχνη όσο και στην καθημερινότητα.

Hannah Höch, Dada Panorama, 1919

Ο Ντανταϊσμός χαρακτηρίζεται από εσκεμμένο παραλογισμό και απόρριψη των κυρίαρχων ιδανικών της τέχνης. Επηρέασε μεταγενέστερα κινήματα, συμπεριλαμβανομένου του σουρεαλισμού.

Ιστορία

Raoul Hausmann, The Spirit of the Age, collage construction, Berlin Dada, 1920

Είναι γενικά δύσκολο να προσδιοριστεί με ακρίβεια το πού και πότε ξεκίνησε το κίνημα του Ντανταϊσμού. Χαρακτηριστικά, ο Ραούλ Χάουσμαν, αρχηγός του κινήματος στο Βερολίνο, επισημαίνει ότι είναι τόσο δύσκολο όσο ο προσδιορισμός της γενέτειρας του Ομήρου. Ο ίδιος ο Χάουσμαν θεωρούσε τον εαυτό του ιδρυτή του Ντανταϊσμού στα 1915.

Αντίθετα, ο Κλωντ Ριβιέρ, σε άρθρο του στο περιοδικό τέχνης Arts υποστήριξε πως ο γεννήτορας του Νταντά είναι ο Φράνσις Πικαμπιά περί τα 1913. Σύμφωνα με τον Άλφρεντ Μπαρ, πρώην διευθυντή του Μουσείου Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης, το Νταντά ξεκίνησε το 1916 στη Νέα Υόρκη και στη Ζυρίχη.

Είναι γεγονός πως ντανταϊστικά έργα, ήδη από το 1915 έκαναν την εμφάνισή τους στη Ρωσία. Επιπλέον, τα μανιφέστα των Ιταλών φουτουριστών που δημοσιεύτηκαν το 1909 χαρακτηρίζονταν από πολλές ομοιότητες με τα αντίστοιχα του Νταντά, τα οποία εκδόθηκαν λίγα χρόνια αργότερα. Δεν είναι επίσης τυχαίο πως και ο Αντρέ Ζιντ χαρακτηρίζεται από αρκετούς ως ο πρώτος ντανταϊστής, ενώ στην ίδια κατηγορία εντάσσονται συχνά και ο Γκιγιώμ Απολλιναίρ ή ο Αλφρέντ Ζαρύ και ο Μπρισέ.

Η ντανταϊστική ομάδα του Βερολίνου διέφερε σημαντικά από την αντίστοιχη της Ζυρίχης, με περισσότερο πολιτικό περιεχόμενο. Σημαντικό ρόλο στην διάδοση του ντανταϊσμού στο Βερολίνο διαδραμάτισε ο Ρίχαρντ Χύλζενμπεκ, ο οποίος έφτασε εκεί στις αρχές του 1917.

Το Φεβρουάριο του 1918, πραγματοποίησε μία ομιλία για τον ντανταϊσμό, ασκώντας παράλληλα επιθετική κριτική απέναντι στην αφηρημένη τέχνη και τα ρεύματα του φουτουρισμού, του εξπρεσιονισμού και του κυβισμού.

 Theo van Doesburg, Poster Kleine Dadasoirée Haagsche

Τον επόμενο χρόνο εξέδωσε επίσης το δικό του μανιφέστο, με το οποίο αναγγελλόταν και επίσημα το ντανταϊστικό κίνημα στο Βερολίνο.

Hannah Höch, The Flirt, photocollage, Berlin Dada, 1926

Hans Arp, Random Collage, Zurich Dada Chance Collage, 1916

John Heartfield, And Yet, It Moves, photomontage, Berlin Dada

Εκτός από το έντονο πολιτικό στοιχείο, το Νταντά του Βερολίνου χαρακτηρίστηκε και από νέες τεχνικές ανακαλύψεις στη ζωγραφική και τη λογοτεχνία, με σημαντικότερες αυτές του φωτομοντάζ από τους Γκεόργκ Γκρος και Τζον Χάρτφηλντ, και του αποκαλούμενου ηχητικού ποιήματος. Την κορύφωση των ντανταϊστικών εκδηλώσεων στο Βερολίνο αποτέλεσε η πρώτη Διεθνής Γιορτή Νταντά, το 1920, όπου έλαβαν μέρος όλα τα μέλη του τοπικού κινήματος.

Kurt Schwitters, Painting for Noble Ladies, painting and collage, 1919

Kurt Schwitters, Merzbau, (destroyed), begun 1923

Kurt Schwitters, Merz Pictures 32 A. The Cherry Picture, 1921

Επί γερμανικού εδάφους, το ντανταϊστικό κίνημα οργανώθηκε επίσης - αν και σε μικρότερη κλίμακα - στην Κολωνία και το Αννόβερο, με κύριους εκροσώπους τους Μαξ Ερνστ και Κουρτ Σβίττερς αντίστοιχα.

Παρίσι (1919-1923)

Στο Παρίσι, ο ντανταϊσμός είχε ήδη αρχίσει να αναδεικνύεται, παράλληλα με το κίνημα της Ζυρίχης, κυρίως μέσα από την συνεργασία του Τριστάν Τζαρά με φιλολογικούς κύκλους του Παρισιού, όπως την αλληλογραφία του με τον Απολλιναίρ και τη συμμετοχή των Αντρέ Μπρετόν και Λουί Αραγκόν στην τέταρτη και πέμπτη έκδοση του περιοδικού Dada.

Πολλά από τα μέλη της μεταγενέστερης πρώτης υπερρεαλιστικής ομάδας συμμετείχαν στις εκδηλώσεις του ντανταϊσμού στο Παρίσι, ενώ το 1922 σημειώθηκε η ρήξη στις σχέσεις του Μπρετόν με τον Τζαρά, γεγονός που συνδυάστηκε με την σταδιακή φθορά του κινήματος.

Προέλευση της ονομασίας Dada

Μέχρι σήμερα δεν υπάρχει βεβαιότητα σχετικά με το ποιος ανακάλυψε την ονομασία Νταντά ούτε σχετικά με την ακριβή προέλευση του όρου. Πολλοί θεωρούν ότι προέρχεται από τη διπλή ρουμανική κατάφαση (da da) την οποία χρησιμοποιούσαν πολύ συχνά οι Τριστάν Τζαρά και Μαρσέλ Γιανκό (ρουμανικής καταγωγής και σημαντικά στελέχη του Ντανταϊσμού) στις μεταξύ τους συζητήσεις.

By Hans Richter

Ο Χανς Ρίχτερ αναφέρει ότι και ο ίδιος δεν γνώριζε την προέλευση της λέξης ή τον εμπνευστή της. Σύμφωνα με μια δεύτερη εκδοχή, ο όρος ανακαλύφθηκε ανοίγοντας ένα λεξικό στην τύχη. Ο Ρίχαρντ Χύλζενμπεκ αναφέρει σε ένα γράμμα πως ο ίδιος μαζί με τον Χούγκο Μπαλ την ανακάλυψαν αναζητώντας στις σελίδες ενός Γερμανο-Γαλλικού λεξικού, ένα καλλιτεχνικό ψευδώνυμο για την τραγουδίστρια του Καμπαρέ Βολταίρ Μαντάμ Λε Ρουά.

Marcel Duchamp, Fountain, 1917

Marcel Duchamp, L.H.O.O.Q., 1919

Marcel Duchamp, The Large Glass (The Bride Stripped Bare By Her Bachelors, Even)

Στα γαλλικά dada σημαίνει ένα ξύλινο παιδικό αλογάκι ενώ η έκφραση c'est mon dada (μφ. αυτό είναι το νταντά μου) σημαίνει αυτό είναι το χόμπυ μου. Στα ελληνικά, νταντά είναι η παραμάνα. Στα αφρικανικά Κρου νταντά λέγεται η ουρά της ιερής αγελάδας.

Marcel Janco, Portrait of Tzara, 1919

Ο Τριστάν Τζαρά έδωσε την δική του εκδοχή λέγοντας "Μία λέξη γεννήθηκε, κανείς δεν ξέρει πώς". Το μοναδικό γεγονός γύρω από τον όρο Dada είναι πως πρωτοεμφανίστηκε τυπωμένος στο Καμπαρέ Βολταίρ στις 15 Ιουνίου του 1916.

Raoul Hausmann, Dada Siegt, 1920

«Το Νταντά είναι μια νέα τάση στην τέχνη. Αυτό μπορεί να γίνει αντιληπτό από το γεγονός ότι σήμερα κανείς δεν γνωρίζει κάτι γι’ αυτό ενώ αύριο όλοι στη Ζυρίχη θα μιλάνε γι’ αυτό. Το Νταντά βγαίνει από το λεξικό. Είναι τρομερά απλό. Στα γαλλικά σημαίνει "ψεύτικο άλογο". Στα γερμανικά σημαίνει "αντίο", "ξεφορτώσου με", "θα τα πούμε κάποια στιγμή". Στα ρουμάνικα: "ναι, πράγματι, έχεις δίκιο, αυτό είναι".

Hugo Ball in costume about to recite one of his poems at the Cabaret Voltaire in Zurich.

Μια διεθνής λέξη», απήγγειλε ο Hugo Ball, μεταξύ άλλων, κατά τα εγκαίνια του Cabaret Voltaire, στη Ζυρίχη, στις 14 Ιουλίου του 1916. Επρόκειτο για το πρώτο μανιφέστο του Ντανταϊσμού.

Δύο χρόνια αργότερα, στις 3 Φεβρουαρίου 1818, ο Ρουμάνος ποιητής Tristan Tzara, εκδίδει το δεύτερο μανιφέστο, επαναπροσδιορίζοντας τις ασαφείς αρχές του νέου κινήματος.

Το νέο Cabaret Voltaire είχε στόχο να αποτελέσει ένα καμπαρέ για καλλιτεχνικούς και πολιτικούς λόγους. Εκτός από τον ποιητή και συγγραφέα Hugo Ball, παρόντες ήταν μεταξύ άλλων και η ποιήτρια και περφόρμερ Emmy Hennings, ο ζωγράφος και αρχιτέκτονας Marcel Janco, ο λογοτέχνης και μουσικός Richard Huelsenbeck, ο ποιητής και performance καλλιτέχνης Tristan Tzara, η ζωγράφος και γλύπτης Sophie Täuber καθώς και ο γλύπτης, ζωγράφος και ποιητής Jean Arp. Η λέξη Dada, σύμφωνα με την παράδοση, προέκυψε στην παρέα του Cabaret Voltaire από τα επαναλαμβανόμενα da, da, da, (ναι, ναι, ναι) στις συζητήσεις μεταξύ των Tzara και Janco στα ρουμάνικα.

Sophie Täuber, Puppets, Zurich Dada

Οι περισσότεροι από τους παριστάμενους εκείνης της βραδιάς έμελλε να αποτελέσουν τον πυρήνα του κινήματος του Ντανταϊσμού ή Νταντά (Dada), το καλλιτεχνικό κίνημα που εμφανίστηκε στις αρχές της δεκαετίας του 1910 και κορυφώθηκε την 6ετία 1916-1922. Εμφανίστηκε στις εικαστικές τέχνες, στη λογοτεχνία, την ποίηση, το θέατρο και την γραφιστική. Το κίνημα αποτελούσε επίσης και μια διαμαρτυρία κατά της βαρβαρότητας του πολέμου, με τον πρωτοφανή Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο να έχει συγκλονίσει τους νέους καλλιτέχνες.

Raoul Hausmann, The Art Critic, Photomontage and collage, 1919-1920

Αλλά, από την πρώτη στιγμή, οι ντανταϊστές έδειξαν μια σοβαρότητα στις προθέσεις τους και μια αναζήτηση νέας οπτικής και νέου περιεχομένου, με συνέπειες πολύ πιο μακροπρόθεσμες από τη στιγμιαία επιθυμία να προσβάλλουν την υπεύθυνη για τον πόλεμο αστική πλουτοκρατία. Οι Ντανταϊστές αντιμαχόταν την καταπιεστική διανοητική αγκύλωση, τόσο στην τέχνη όσο και στην καθημερινότητα και το κίνημά τους χαρακτηρίζεται από εσκεμμένο παραλογισμό και απόρριψη των κυρίαρχων ιδανικών της τέχνης.

Οι δραστηριότητες των ντανταϊστών περιελάμβαναν μαζικές συγκεντρώσεις, διαμαρτυρίες, δημοσιεύσεις καλλιτεχνικών/λογοτεχνικών περιοδικών όπου η πλούσια εφευρετικότητα του χιούμορ τους κρυβόταν πίσω από όλες τις εκδηλώσεις τους – είτε στην απαγγελία ποιημάτων με λέξεις χωρίς νόημα κάτω από τον θόρυβο μηχανών, είτε σε παράλογες παραστάσεις θεάτρου, στην ανάγνωση λογοτεχνικών κειμένων χωρίς νόημα, ή στη δημιουργία πινάκων ζωγραφικής με ανεξέλεγκτες κινήσεις, πέρα από κάθε έλεγχο της λογικής.

Tristan Tzara in 1922

Το κίνημα επηρέασε μετέπειτα στυλ όπως το avant-garde, καθώς και τον σουρεαλισμό, το νεορεαλισμό, την pop art, την μουσική punk rock και το κίνημα Fluxus. Κορυφαία μορφή του Ντανταϊσμού αναδείχθηκε ο Tristan Tzara, ο οποίος στις 3 Φεβρουαρίου 1918 εξέδωσε το δεύτερο «Μανιφέστο του Ντανταϊσμού», επαναπροσδιορίζοντας τις ασαφείς αρχές του νέου κινήματος.

«Γράφω αυτό το μανιφέστο για να δείξω ότι μπορεί κανείς να κάνει ταυτόχρονα αντίθετες ενέργειες στη διάρκεια μιας δροσερής ανάσας. Είμαι κατά των ενεργειών, και όσο για τη διαρκή αντίφαση ή την κατάφαση, δεν είμαι ούτε υπέρ ούτε κατά και δεν πρόκειται να εξηγήσω τι εννοώ γιατί μισώ τον κοινό νου. Είμαι κατά των συστημάτων. Το πιο αποδεκτό σύστημα είναι να μην έχεις κανένα σύστημα και καμιά αρχή». Ορισμένοι επιφανείς καλλιτέχνες του κινήματος ήταν οι: Guillaume Apollinaire, Arthur Cravan, Beatrice Wood, Man Ray, Francis Picabia, Marcel Duchamp, Arthur Rimbaud, Francis Picabia, Max Ernst. Τελικά, οι ντανταϊστές βρήκαν καταλληλότερο κλίμα στην τεχνική του σουρεαλισμού κι έτσι από το 1922 έπαψε να υφίσταται ως ιδιαίτερη σχολή.

Η πέμπτη δύναμη ίσως κρύβεται στα έγκατα της Γης. Particle Physics Research Sheds New Light On Possible 'Fifth Force of Nature'

H συμπεριφορά των ηλεκτρονίων στο εσωτερικό της Γης μπορεί να αποκαλύψει την πέμπτη δύναμη. This picture depicts the long-range spin-spin interaction (blue wavy lines) in which the spin-sensitive detector on Earth’s surface interacts with geoelectrons (red dots) deep in Earth’s mantle. The arrows on the geoelectrons indicate their spin orientations, opposite that of Earth’s magnetic field lines (white arcs). (Credit: Illustration: Marc Airhart (University of Texas at Austin) and Steve Jacobsen (Northwestern University).)

Fundamental Forces of Nature

Υπάρχουν τέσσερις θεμελιώδεις δυνάμεις η βαρυτική, η ηλεκτρομαγνητική, η ισχυρή πυρηνική και η ασθενής πυρηνική. Επιστήμονες έχουν προτείνει την ύπαρξη μιας ακόμη, η οποία και αναζητείται. Ομάδα αμερικανών ερευνητών δημιούργησε έναν χάρτη της κίνησης των ηλεκτρονίων στα βάθη του πλανήτη, στο εσωτερικό του μανδύα. Όπως υποστηρίζουν ο χάρτης αυτός μπορεί να βοηθήσει στην αποκάλυψη αυτής της πέμπτης δύναμης.

Τα ηλεκτρόνια

Ένα ηλεκτρόνιο εκτός από την περιφορά του γύρω από τον πυρήνα, πραγματοποιεί και μια περιστροφική κίνηση γύρω από τον άξονά του – πρόκειται για τη λεγόμενη ιδιοπεριστροφή ή ιδιοστροφορμή (spin). Η ιδιοπεριστροφή αυτή δημιουργεί γύρω από το ηλεκτρόνιο ένα μαγνητικό πεδίο. Με την παρουσία ενός εξωτερικού μαγνητικού πεδίου, το μαγνητικό πεδίο του ηλεκτρονίου προσανατολίζεται με δυο διαφορετικούς τρόπους ως προς τη διεύθυνση του εξωτερικού μαγνητικού πεδίου:

O μανδύας

Ο γήινος μανδύας είναι ένα παχύ και ημίρρευστο στρώμα το οποίο βρίσκεται ανάμεσα στον εξωτερικό πυρήνα και τον φλοιό. Μανδύα διαθέτουν και άλλοι πλανήτες. Ο μανδύας της Γης ξεκινά σε βάθος περίπου 30 χλμ μέχρι τα 2.900 χλμ κάτω από την επιφάνεια της Γης και καταλαμβάνει περίπου το 70% του όγκου της.

Η πέμπτη δύναμη

Εκτός από τις τέσσερις δυνάμεις έχει προταθεί και η ύπαρξη άλλης μιας, η οποία θεωρείται ότι αποτελεί μια μορφή μαγνητικής δύναμης που δεν εξασθενεί με τον ίδιο ρυθμό που εξασθενούν οι άλλες τέσσερις καθώς επεκτείνονται στον χώρο. Με απλά λόγια αυτή η πέμπτη δύναμη «αντέχει» και διατηρεί την ισχύ της ακόμη και σε μεγάλη απόσταση από την πηγή της.

Τα ηλεκτρομαγνητικά πεδία παράγονται όταν δύο σωματίδια ανταλλάσσουν τα λεγόμενα «εικονικά φωτόνια» που εμφανίζονται και εξαφανίζονται συνεχώς. Ορισμένοι φυσικοί έχουν διατυπώσει την άποψη ότι είναι πιθανό να υπάρχει άλλο ένα σωματίδιο το οποίο λειτουργεί με ανάλογο τρόπο παράγοντας έτσι μια ακόμη θεμελιώδη δύναμη.

Το σωματίδιο

Ως υποψήφιο έξτρα εικονικό σωματίδιο έχει προταθεί το λεγόμενο «αντισωματίδιο». Πρόκειται για μια μυστηριώδη οντότητα η οποία, σύμφωνα με τους επιστήμονες που υποστηρίζουν την ύπαρξη της, έχει ασυνήθιστες ιδιότητες. Η μάζα του ποικίλλει ανάλογα με τον τρόπο που εμείς το μετράμε, ιδιότητα που οι ειδικοί ονομάζουν «κλιμακωτή αμεταβλητότητα».

Αποτέλεσμα αυτής της ιδιότητας είναι η ανταλλαγή που πραγματοποιεί το αντισωματίδιο – η εμφάνιση και εξαφάνιση των εικονικών του σωματιδίων – να γίνεται με πιο αργό ρυθμό. Αυτό σημαίνει ότι η δύναμη αυτή έχει πολύ μεγάλη εμβέλεια δράσης. Οι προσπάθειες που έχουν γίνει μέχρι τώρα στα εργαστήρια δεν έχουν καταφέρει ωστόσο να βρουν κάποια ίχνη του αντισωματιδίου.

Ο χάρτης

The polarized electron-spin density on a plane that contains Earth's rotation axis and Amherst, Mass., generated by a computer simulation. The black arrows indicate only the direction of the electron spins, while the color shading of the plot indicates the magnitude of the polarized electron spin density. The density of the arrows on the plot is not meaningful. The component of the field into or out of the page is not shown. The electron spin density within the core (white central circle) is assumed to be zero. The violet arrow corresponds to the north orientation and location of the Amherst apparatus. The vertical axis is along Earth's rotation axis, and the axis labels have units of kilometers. Credit: Daniel Ang and Larry Hunter (Amherst College)

Επιστήμονες του Amherst College στη Μασαχουσέτη ρίχνουν στο τραπέζι μια επαναστατική ιδέα. Να χρησιμοποιήσουμε τη Γη ως εργαστήριο για να εντοπίσουμε το αντισωματίδιο. Οι ακραίες συνθήκες στον μανδύα επηρεάζουν την ιδιοστροφορμή των ηλεκτρονίων με αποτέλεσμα να επηρεάζεται το γήινο μαγνητικό πεδίο.

Οι ερευνητές δημιούργησαν έναν χάρτη της ιδιοπεριστροφής των ηλεκτρονίων στα βάθη του μανδύα της Γης. Υποστηρίζουν ότι ο χάρτης αυτός μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να εντοπισθεί το αντισωματίδιο σε εργαστηριακές συνθήκες. Η ερευνητική ομάδα έκανε μια πρώτη προσπάθεια στο εργαστήριο με βάση τα στοιχεία του. Αφού μελέτησαν τα δεδομένα του γεωμαγνητικού πεδίου ανέλυσαν τις ιδιοστροφορμές των ηλεκτρονίων και το πώς αυτές οι ιδιοστροφορμές αλληλεπιδρούν με σωματίδια στο εργαστήριο μέσω της πέμπτης δύναμης. Τα αποτελέσματα όμως ήταν αρνητικά. Δεν εμφανίστηκε κανένα ίχνος της πέμπτης δύναμης.

Physics Professor Larry Hunter

«Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να απορριφθεί η θεωρία της πέμπτης δύναμης. Απλά μας λέει ότι, αν υπάρχει, είναι ιδιαίτερα ασθενής» αναφέρει ο Λάρι Χάντερ, επικεφαλής της μελέτης. Ο Χάντερ τονίζει ότι πρέπει να συνεχιστούν οι προσπάθειες εντοπισμού της πέμπτης δύναμης και ότι δεν πρέπει να αποθαρρύνονται οι ερευνητές αφού στις περισσότερες περιπτώσεις απαιτούνται πολλά χρόνια προσπάθειας για μια τέτοιου είδους ανακάλυψη. Η μελέτη δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Science».