“Quickly, bring me
a beaker of wine, so that I may wet my mind and say something clever.” –
Aristophanes. The Anthesteria also known as The More Ancient Dionysia (Ta
Arkhaiotera Dionysia) of Apollonius Sophistes.
Οι
ρίζες των εθίμων του Καρναβαλιού εντοπίζονται στην αρχαία Ελλάδα και
συγκεκριμένα στις Διονυσιακές εορτές όπως τα Ανθεστήρια, εορτές της Θράκης κτλ.
Ανθεστήρια:
Αττική Διονυσιακή εορτή
Αττική
ερυθρόμορφη οινοχόη που χρησιμοποιούνταν στα Ανθεστήρια. Παρουσιάζει ένα νεαρό
να τραβά το άρμα ενός άλλου παιδιού, ίσως παρωδία της ιερογαμίας που τελούνταν
κατά την εορτή. (430-390 π.Χ.). Attic red-figure oinochoe (wine
jug) used for the Athenian festival of Anthesteria, in honour of Dionysos.
Represents a young boy pulling another boy's chariot; maybe a parody of the
hierogamy performed during the festival. Terracotta,
ca. 430–390 BC.
Τα
Ανθεστήρια ήταν ετήσια γιορτή της αναγέννησης της φύσης και γιορτή των νεκρών
προς τιμή του Λιμναίου Διονύσου και του Xθόνιου Eρμή:
Small terracotta
wine vessels such as this one (ca. 410 BC) were given as gifts during the
Anthesteria. This small "chous," a vessel for wine, would have been
given as a gift to a young boy during the Athenian festival known as the
Anthesteria, celebrating the new wine. Such vessels depict children at play,
often imitating adults. Here, a chubby Eros runs, pulling a child's toy cart
behind him. He wears a wreath, a spiked headdress, and a string of amulets
across his chest. (Walters Art
Museum)
Γίνονταν
στην Aθήνα κατά τον μήνα Aνθεστηριώνα (τέλος Φεβρουαρίου – αρχές Μαρτίου) επί
τρεις ημέρες. Tο όνομα της γιορτής πιθανολογείται από το ανθέω και το σχετίζουν
με το έθιμο της δεύτερης μέρας των χοών να στεφανώνουν τα τρίχρονα αγόρια με
λουλούδια.
_by_shakko_02.jpg)
Michelangelo, Bacchus, between 1496 and 1497, (casting
in Pushkin museum).
Eπειδή
τα Aνθεστήρια δεν ήταν γιορτή των λουλουδιών είχε υποστηριχθεί παλαιότερα η
άποψη πως και το όνομα Aνθεστήρια της όλης γιορτής δε σχετίζεται με τα άνθη,
αλλά με το ρήμα «αναθέσσασθαι» που σημαίνει την ανάκληση των ψυχών (όμως η
συγκοπή της πρόθεσης ανά δεν είναι χαρακτήρας της ιωνικής διαλέκτου) και
σχετίζουν την ετυμολογία με την τρίτη ημέρα της γιορτής που ήταν αφιερωμένη
στις ψυχές των νεκρών.
Συνοπτικά
τα δρώμενα των τριών ημερών των Ανθεστηρίων ήταν τα εξής:
1η
μέρα Πιθοίγια, The
First Day: Pithoigia (Jar-opening)
Snapshot of the
Naples Stamnos no. 2419 of the Dinos Painter, a pupil of the Kleophon Painter,
from Arias & Hirmer pl. 206. This
shows all the details that occur repeatedly on Frickenhaus's Lenaeenvasen. It has been reproduced repeatedly; down to
1962 alone, see ARV2, pp. 1151-2, no. 2.
You have the pillar image, with its ivy and bread. the stamnoi on a
table with the ladles used for dipping out the wine into skyphoi (not kylixes,
which are for indoor banquets), the thyrsoi, the tympana. the maenads (women
cutting loose--and notice that while one of the Late Archaic vases is usually
taken to illustrate this festival, it is this one that is as near as makes no
difference to Euripides' Bacchae). This
is a festival that could get sticky and smelly with all that new wine, but
despite the déshabille, there are hundreds of Greek vase-paintings better
qualified to represent 'eroticism'.
*
Άνοιγαν τους πίθους με το νέο κρασί
*
Συνήθιζαν να φέρνουν το πρώτο κρασί στο εν Λίμναις ιερό του Διονύσου
*
κάνανε σπονδές έξω από το κλειστό ιερό του θεού, προς τιμή του ευχόμενοι να
καταναλώσουν αίσια την καινούρια παραγωγή
Snapshot from pl.
103 of Masterpieces of Greek Drawing and Painting, in its turn from De Witte
and then Frickenhaus, Lenaeenvasen, Berlin, 1912, no. 13: ARV2, p. 1019, no.
82, where its new location and number, Warsaw 142465 (ex Czartoryski 42) are
given. The vase itself is a stamnos and,
as usual, in the ritual represented, a stamnos is represented used in it. The Phiale Painter is the youngest fine pupil
of the Achilles Painter. Whether the
festival shown is the Lenaea or one of the parts of the Anthesteria it involves
opening and ladling out of stamnoi, and whether by its ivy leaves or the baby
Dionysos (here tended by women representing nynphs) or by the pillar image of
Dionysos, it is a women's festival concerned with wine, and the thin (so
probably wooden) column, as well as the literary sources, point to a country
site.
*
δοκίμαζαν οι ίδιοι το κρασί και χόρευαν και τραγουδούσαν ευχαριστώντας το
Διόνυσο
*
την ημέρα εκείνη καθώς και την επόμενη, οι Αθηναίοι, επέτρεπαν στους δούλους να
πίνουν μαζί τους.
2η μέρα Χόες, The Second Day:
Khoes (Pitchers)
On the second or third
day of the Anthesteria Festival, boys and girls participated in a swinging-ritual
which is referred to in some of our sources. The ritual involved swinging over
fumes from a vessel on the ground, but its purpose and meaning are unclear. It
was connected in some way with Erigone, the daughter of Icarius, legendary
Athenian inventor of the process of making wine. Icarius tested his discovery
upon some shepherds, who became intoxicated and killed him in a drunken frenzy;
when Erigone discovered his body, she hanged herself. Here, a mythologized
version of the ritual is depicted, with a satyr pushing a nymph named Antheia
("Blossom") on a swing, and there is no vessel beneath the swing. The
vessel does appear on other vases associated with the same ritual, such as one
in which one girl is shown swinging another or another on which a father is
represented pushing his son in a swing. Penelope
Painter. Mid-fifth century BCE.
*
γινόταν η πομπική είσοδος του Διονύσου στην πόλη πάνω σε καράβι με τροχούς
*
πάνω στο καράβι υπήρχαν μεταμφιεσμένοι σε ακόλουθους του Θεού Διονύσου. Αυτοί
οι μεταμφιεσμένοι ήταν οι Σάτυροι και πείραζαν τον κόσμο με τις βωμολοχίες
δημιουργώντας κέφι και χαρά και κωμική διάθεση.
*
Οι μεταμφιεσμένοι Σάτυροι φορούσαν προσωπείο – μάσκα. Οι μάσκες αυτές ήταν
πήλινες και όμοιες μεταξύ τους.
Also, parents put
their children on swings near open, half-buried pithoi (jugs) of wine, which
are openings to the Underworld. Therefore they swing between the upper and
lower worlds, like Êrigonê and Ariadne, who descended into death and ascended
to the heavens. Sometimes they swing over smoking censors, and as they swing
they are purified by the element Air. But beyond this, the swinging is fun, and
a theme in this festival is joy for its own sake. Like wine, swinging elevates
us to the heavens. By swinging, girls participate in the tragedy of Êrigonê,
but through the Maenadic toss of the head (krata seisai), swinging may bring
erotic pleasure, by which the young maids (and older women too!) share the
ecstasy of Dionysos' Bride. Therefore we sometimes see Silenoi pushing them on
their swings.
*
Άλλοι Σάτυροι φορούσαν δέρματα ζώων, άλειφαν το πρόσωπό τους με την τρυγία
(κατακάθι του κρασιού) και στεφανώνονταν με κισσό, το αειθαλές ιερό φυτό του
Διόνυσου.
*
Οι Σάτυροι προσπαθούσαν να μοιάζουν με με τράγους, και χαρακτηριστικό των
τράγων είναι η μεγάλη ροπή προς τα αφροδίσια.
*
Οι Σάτυροι χοροπηδούσαν γύρω από το τροχοφόρο καράβι του Διονύσου χτυπώντας την
γη με τα πόδια τους. (ίσως από εδώ βγήκε και η λέξη καρναβάλι αφού καρναβαλλίζω
σημαίνει βαλλισμός των κάρνων δηλαδή πηδηχτός χορός των βοσκημάτων. Κατά Ησύχιο
κάρνος· φθείρ.
βόσκημα, πρόβατον).
Το βόσκημα γενικά μπορεί να είναι τράγος, γίδα, πρόβατο.
This red-figure
skyphos, many think, shows the Basilinna being led by a satyr to the shrine of
Dionysus for the "hieros gamos," the "holy marriage." She
is veiled like a bride, and he carries two torches, common items in marriage
processions.
*
γινόταν ο «ιερός γάμος» του θεού με τη σύζυγο του άρχοντος βασιλέως, την
βασσίλινα, ο οποίος ήταν επικεφαλής του ιερατείου και όλων των θρησκευτικών
αξιωματούχων της Aθήνας.
The new wine
festival of Anthesteria (in the month called Anthesterion, roughly our
February) was divided into three days: Pithoigia, Choes, and Chytrai. The
second day, Choes, featured most of the ritual actions we know about: the
procession of Dionysus (evidently, a masked actor) into the city from the sea,
the marriage of the Basilinna to the "god" (either the king archon,
or an effigy of the god), and the drinking of one's chous, the wine pitcher
that gives this day its name. This Attic red-figure stamnos (c420 BCE), shows
women as maenads pouring libations and beating a drum in front of a Dionysus
mask on a post. This may give an indication of what the Basilinna actually got
married to.
*
Γίνονταν αγώνες οινοποσίας
Τη
δεύτερη μέρα των Ανθεστηρίων επικρατούσε εύθυμη ατμόσφαιρα. Στη γιορτή έπαιρναν
μέρος και παιδιά. Στην εικόνα παρουσιάζονται παιδιά που διασκεδάζουν με ένα
αυτοσχέδιο αμαξάκι. 5ος αι. π.Χ., Αθήνα, Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο
*
Tο απόγευμα των Xοών συνηθίζονταν στους δρόμους «αι εκ των αμαξών λοιδορίαι»,
δηλαδή πειράγματα εναντίον διαβατών που συνηθίζονταν και στην εορτή των
Ληναίων.
3η μέρα Χύτροι, The Third Day:
Khutroi (Pots)
Last night
(Chutroi, which brings Anthesteria to a close) while I was standing outside
having a smoke and watching the honey-scented steam rise from the pot of
panspermia we’d set out for the wandering dead and Hermes Chthonios, I heard a voice
come out of the darkness: On that way was I borne along; for on it did the wise
steeds carry me, drawing my car, and maidens showed the way. And the axle,
glowing in the socket — for it was urged round by the whirling wheels at each
end — gave forth a sound as of a pipe, when the daughters of the Sun, hasting
to convey me into the light, threw back their veils from off their faces and
left the abode of Night. I hailed him as sophos and olbios and asked the shade
of Parmenides whence he had come.
*
μαγείρευαν τα πολυσπόρια (πανσπερμία, κόλλυβα), που τα αφιέρωναν στο χθόνιο Eρμή,
τον ψυχοπομπό. Η παράδοση που εξηγεί την πανσπερμία είναι πως όσοι σώθηκαν από
τον Κατακλυσμό του Δευκαλίωνα, μαγείρεψαν «χύτραν πανσπερμίας».
The last day of the
festival, Chytrai, feature the pots of beans and vegetable boiled for the dead.
It also featured the practice of pushing virgins on swings to commemorate the
death of Erigone--the virgin who hung herself after discovering the body of her
father, Icarius...who was killed by local Attic farmers after he gave them the
gift of wine. You guessed it, the Athenians were struck by a plague until they
consulted the oracle at Delphi, who commanded them to put masks up in trees and
have their maidens swing during the Anthesteria to atone for the murder of
Icarius and the suicide of Erigone. This girl has the good fortune of being
pushed by an obedient, and remarkably restrained, satyr.
*
Την ημέρα των Χύτρων πίστευαν ότι οι ψυχές ξαναγύριζαν στον επάνω κόσμο και
βρίσκονταν αόρατες ανάμεσα στους ζωντανούς.
*
Πίστευαν ακόμη πως ανάμεσα στις ψυχές υπήρχε και παρουσία πονηρών πνευμάτων που
ανέβαιναν στη γη με το άνοιγμα του Άδη και μόλυναν τους ανθρώπους και τις
τροφές.
*
έβαζαν γύρω από τα ιερά τους ένα κόκκινο νήμα που λειτουργούσε αποτρεπτικά και
εμπόδιζε τα πνεύματα να εισέλθουν.
*
Επίσης για να τα εμποδίσουν να μπουν στα σπίτια τους άλειφαν τις πόρτες με
πίσσα και μασούσαν ράμφους.
*
Τα βλαβερά πνεύματα του κάτω κόσμου, που μαζί με τις ψυχές έμπαιναν στα σπίτια
από το βράδυ των Xοών και έμεναν με τους ζωντανούς την ημέρα των Xύτρων, τις
έδιωχναν την επόμενη ημέρα με τη γνωστή φράση: «Θύραζε Κᾶρες, οὐκ ἔτ’ Ἀνθεστήρια», δηλαδή «φύγετε ψυχές των
νεκρών, τα Aνθεστήρια τελείωσαν πια».
Υδροφορία,
Αρχαϊκή Αγγειογραφία, Ζωγράφος του Αντιμένη. Στο σώμα του αγγείου εικονίζονται
νέες που μεταφέρουν νερό. Στο αριστερό μέρος της σύνθεσης, βρίσκεται η κρήνη
που στεγάζεται σ' ένα κτίριο με θριγκό κι ένα δωρικό κίονα. Η κρήνη έχει σχήμα
λεοντοκεφαλής. Μια νέα μπροστά στην κρήνη περιμένει να γεμίσει με νερό η υδρία
της που είναι αφημένη κάτω. Πίσω της βρίσκονται τρία ζεύγη κοριτσιών. Οι τρεις
κατευθύνονται προς την κρήνη κι έχουν τις υδρίες πλαγιαστές στο κεφάλι τους,
ενώ οι άλλες τρεις, που απομακρύνονται, τις κουβαλούν όρθιες στο κεφάλι τους. Η
στάση των σωμάτων και των χεριών είναι παρόμοια και στα τρία ζεύγη. Στον ώμο
του αγγείου μια πολυπρόσωπη σύνθεση με την αναχώρηση πολεμιστή. Στο κάτω μέρος
του αγγείου λιοντάρια κι αγριόχοιροι. Υδρία ύψος 47,6 εκ., περίπου 530-510 π.Χ.
Βρετανικό Μουσείο Β336.
*
Τα Υδροφόρια ήταν μια γιορτή που γινόταν την τρίτη μέρα των Aνθεστηρίων σε
ανάμνηση όσων πνίγηκαν κατά τον κατακλυσμό του Δευκαλίωνα: “Yδροφόρια,
εορτή πένθιμος Aθήνησιν επί τοις εν τω κατακλυσμώ απολομένοις”.
Κατά
τη γιορτή αυτή έριχναν άρτους από σιτάρι και μέλι σε ένα χάσμα που υπήρχε μέσα
στο ναό του Oλυμπίου Διός γιατί από το χάσμα εκείνο πίστευαν ότι η Γη είχε
απορροφήσει τα νερά του κατακλυσμού.
Σημερινά
έθιμα με αρχαία Διονυσιακή προέλευση
.jpg)
Leonardo da Vinci,
“Bacchus,” 1510 – 1515, oil on walnut
panel transferred to canvas.
Ιερός Γάμος
Στην
Κληματιά, στο Χλωμό, στο Μαραθιά, στα Κρητικά, στους Γιαννάδες κι αλλού έχουν
τον Ιερό Γάμο. Η τέλεση του καρναβαλίτικου γάμου όπως λεγόταν στα χωριά της
Κέρκυρας ως το 1960, γινόταν στα περισσότερα χωριά της Κέρκυρας. Σιγά – σιγά σε
κάποια έσβησε και παρέμεινε μόνο ως ανάμνηση ενώ σε κάποια άλλα ευτυχώς
διατηρείται μέχρι σήμερα.
Συμβαίνει
την Κυριακή της Τυροφάγου ή Τυρινής και ξεκινά από το πρωί όταν οι άνδρες του
χωριού μαζεύονται σε κάποιο σπίτι και ντύνουν το γαμπρό. Σε άλλη γειτονιά οι
γυναίκες στολίζουν τη νύφη. Το ότι η νύφη είναι κι αυτή άνδρας και μάλιστα
μουστακαλής, μάλλον οφείλεται στην πατριαρχική κοινωνία που απαγόρευε στις
γυναίκες να χουν θέση στα δρώμενα της κοινότητας. Στην τελετή του γάμου
συμμετέχει κι ένας δαίμονας με τη μορφή σάτυρου που προσπαθεί να χαλάσει το
γάμο. Σ’ όλη τη διάρκεια του μυστηρίου οι χωριάτες αισχρολογούν ακατάπαυστα,
πειράζοντας οι μεν τους δε.
Δίκη
του Καδή – Λιτόχωρο
Στο
Λιτόχωρο Πιερίας θα αναβιώσουν το βράδυ της Κυριακής έθιμα που έχουν σκοπό τον
εξαγνισμό των κακών πνευμάτων και τον εξοβελισμό της κακοτυχίας. Αυτό
επιτυγχάνει, σύμφωνα με το έθιμο, ο Χορός των βωμολόχων που περιδιαβάζει όλο το
χωριό με πειράγματα για όλους τους περαστικούς. Ακολουθεί βέβαια ξέφρενο
γλέντι.
Στην
Πολυκάρπη της Πέλλας θα αναβιώσει η Δίκη του Καδή. Οι κάτοικοι θα συγκεντρωθούν
στην πλατεία για να δικάσουν τον αντιπρόσωπο της κακοκεφιάς και της κακής
τύχης. Τελικά τον καταδικάζουν και καίνε το ομοίωμά του ανάμεσα σε χορούς και
τραγούδια
Οι
“κουδουνάτοι” στην Νάξο
Η
Νάξος θεωρείται η γενέτειρα του Θεού Διονύσου. Από το πρώτο κιόλας Σάββατο της
Αποκριάς, ξεκινάει ο εορτασμός, με το σφάξιμο των χοίρων και άλλων εκδηλώσεων.
Το
μεσημέρι της τελευταίας Κυριακής στην Απείρανθο, εμφανίζονται οι “κουδουνάτοι”.
Αυτοί φορούν κάπα και κουκούλα, γυρνούν το χωριό κάνοντας θόρυβο και προκαλούν
με άσεμνες εκφράσεις. Οι ίδιοι κρατούν “σόμπα”, ξύλο που παραλληλίζεται με τον
διονυσιακό φαλλό. Μαζί τους μπλέκονται ο “Γέρος”, η “Γριά” και η “Αρκούδα”.
Στις
αποκριάτικες εκδηλώσεις των “Κουδουνάτων” μπορεί κανείς να δει το “γάμο της
νύφης”, το “θάνατο”, την “ανάσταση του νεκρού” και το “όργωμα”. Την Καθαρή
Δευτέρα στις κοινότητες Ποταμιά, Καλόξιδο, Λειβάδια κλπ. οι κάτοικοι ντύνονται
“Κορδελάτοι” ή “Λεβέντες” γιατί στο φέσι και στους ώμους έχουν κορδέλες. Οι
Κορδελάτοι είναι φουστανελοφόροι και η δεύτερη ονομασία τους “Λεβέντες”
αποδίδεται στους Πειρατές. Από κοντά τους ακολουθούν και οι ληστές, οι
“Σπαραρατόροι”, που αρπάζουν τις κοπέλες για να τις βάλουν με το ζόρι στον χορό
και το γλέντι, που κρατάει ως το πρωί.
Ο
γέρος και η κορέλα στην Σκύρο
Με
την αρχή του Τριωδίου και κάθε Σαββατοκύριακο των ημερών της Αποκριάς, το έθιμο
του νησιού θέλει το “γέρο” και την “κορέλα” να βγαίνουν στους δρόμους και να
δίνουν μία ξεχωριστή εικόνα των ημερών. Ο “γέρος” φοράει μία χοντρή μαύρη κάπα,
άσπρη υφαντή βράκα και έχει στη μέση του 2-3 σειρές κουδούνια, το βάρος των
οποίων μπορεί να φτάσει και τα 50 κιλά. Το πρόσωπο του καλύπτεται από προβιά
μικρού κατσικιού και περπατώντας με χορευτικό ρυθμό, καταφέρνει να ηχούν
μελωδικά τα κουδούνια που φοράει.
Η
“κορέλα” η ντάμα του γέρου είναι ντυμένη με παραδοσιακά σκυριανά ρούχα με
κυρίαρχο χρώμα το άσπρο σε πλήρη αντίθεση με το μαύρο χρώμα του “γέρου” έχοντας
και αυτή καλυμμένο το πρόσωπό της. Χορεύει γύρω από τον γέρο καθώς αυτός
βαδίζει ανοίγοντάς του δρόμο ή προσπαθώντας να τον βοηθήσει και να τον
ξεκουράσει.
Οι
ικανότεροι από τους γέρους μάλιστα, αφήνουν για λίγο τους δρόμους της αγοράς,
όπου συγκεντρώνεται ο κόσμος και ανεβαίνουν στο Κάστρο του νησιού. Εκεί θα κτυπήσουν
τις καμπάνες στο Μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου.
Τότε
η “κορέλα” την ώρα που ο “γέρος” θα σταματήσει να πάρει μίαν ανάσα, θα του
τραγουδήσει σκυριανό τραγούδι, παινεύοντάς τον για τις αξίες και τις χαρές του.
Το δίδυμο αυτής της σκυριανής αποκριάς συνοδεύει πολλές φορές και ο “φράγκος”.
Αυτός ο μασκαράς, ντυμένος με παραδοσιακά ρούχα του νησιού αλλά και παντελόνι,
σατιρίζει τους σκυριανούς εκείνους που έβγαλαν τις βράκες και φόρεσαν
παντελόνια (φράγκικα).
Η
προέλευση του εθίμου αυτού χάνεται στα χρόνια και πολλοί μελετητές υποστηρίζουν
ότι υπάρχουν στοιχεία και ρίζες διονυσιακών τελετών και θεωρούν τις εκδηλώσεις
αυτές κατάλοιπα τέτοιων εορτών.
Οι
γεροντότεροι στο νησί αναφέρουν ότι ο “γέρος” και η “κορέλα”, έρχονται κάθε
χρόνο να θυμίσουν στους σκυριανούς κάποια θεομηνία που κατέστρεψε όλα τα ζώα
του νησιού και για το λόγο αυτό ο τσοπάνης ζώστηκε τα κουδούνια των ζώων και
ήρθε στο χωριό να ειδοποιήσει τους υπόλοιπους.
Μία
άλλη εκδήλωση της σκυριανής αποκριάς είναι η “τράτα” που είναι αναπαράσταση
ναυτικής ζωής, όπου ψαράδες στην πλειοψηφία τους, σατιρίζουν έμμετρα
καταστάσεις και γεγονότα που αφορούν τη κοινωνική ζωή στην Ελλάδα γενικότερα.
Με
τα σατυρικά αυτά ποιήματα, αλλά και με την αμφίεσή τους, καταφέρνουν να
προκαλούν την ευθυμία των θεατών της παράστασης αυτής που κορυφώνεται την
τελευταία Κυριακή της Αποκριάς.
Την
Καθαρή Δευτέρα σχεδόν όλοι οι Σκυριανοί με παραδοσιακές τοπικές στολές,
κατεβαίνουν στην πλατεία του χωριού και χορεύουν και τραγουδούν σκυριανά
τραγούδια.
Αναπαράσταση
του Βλάχικου Γάμου στην Θήβα
Ένας
γάμος βρίσκεται στο επίκεντρο των εορταστικών εκδηλώσεων της Αποκριάς, στη
Θήβα. Δεν πρόκειται για έναν «γάμο για τα καρναβάλια», αλλά για αναπαράσταση
ενός εθίμου που φθάνει στις ημέρες μας περίπου από το 1830, μετά την
απελευθέρωση των ορεινών περιοχών. Το τελετουργικό, παρά το γεγονός ότι
μεταφέρθηκε εδώ από τους Βλάχους των περιοχών Μακεδονίας – Ηπείρου – Θεσσαλίας,
ενσωματώθηκε εύκολα στον κάμπο της Βοιωτίας.
Από
τα Βουκόλια της Θήβας (αρχαία διονυσιακή γιορτή που κατέληγε σε γάμο) μέχρι τον
Βλάχικο γάμο με το γαϊτανάκι, την πομπή, τον Πανούση-σάτυρο, τον χορό του
πεθαμένου, η απόσταση δεν φαίνεται καθόλου μεγάλη. Οι ομοιότητες με τις
ανοιξιάτικες διονυσιακές γιορτές της γονιμότητας και ανανέωσης είναι πολλές,
οπότε το έθιμο έχει πολύ μεγαλύτερη αξία από αυτήν που του αποδίδουμε σήμερα.
Στις
μέρες μας 9 διευρυμένες «οικογένειες» της Θήβας, με 40-45 άτομα η κάθε μία,
αναλαμβάνουν (με προκαθορισμένη σειρά ανά έτος) να πρωταγωνιστήσουν στον
Βλάχικο γάμο. Από αυτές διαλέγεται ο γαμπρός. H νύφη δεν είναι πλέον άνδρας
ντυμένος γυναίκα (όπως ήταν το έθιμο… και μάλιστα άνδρας με μουστάκι!). Ούτε
καμία κοπέλα της Θήβας δέχεται να πάρει τη θέση της νύφης.
Οπότε
διαλέγουν «μοντέλο». Θα πρέπει επίσης να αναφέρουμε ότι σημαντική θέση στο
τελετουργικό πέρα από τους Βλάχους και τους Λιάπηδες, έχουν οι Μακεδόνες με τις
δικές τους στολές, ενώ το κατ’ εξοχήν μουσικό όργανο του Βλάχικου γάμου δεν
είναι το κλαρίνο, αλλά η πίπιζα.
Οι…
διαδικασίες αυτού του γάμου ολοκληρώνονται την Καθαρά Δευτέρα. Μία πολύχρωμη
γαμήλια πομπή θα ξεκινήσει από την εκκλησία της «Αγιά Τριάδας» προς τον δρόμο
του Επαμεινώνδα όπου είναι τα «κονάκια» των συμπεθέρων. Ο γαμπρός θα… ξυριστεί
ενώ οι δύο συμπέθεροι θα έχουν έναν διασκεδαστικό διάλογο για το «ελάττωμα» της
νύφης, όμως τελικά θα τα «συμφωνήσουν» και το γλέντι θα κορυφωθεί στον δρόμο
του Επαμεινώνδα. Το απόγευμα δεν πρέπει να χάσετε τον «χορό του πεθαμένου».
Πρόκειται για άλλο ένα παλαιό έθιμο που συμβολίζει τον θάνατο του χειμώνα και
τη γέννηση της άνοιξης.
Οι
θρύλοι για τα “στοιχειά” στην Άμφισσα
Οι
θρύλοι για τα “στοιχειά”, είχαν μεγάλη διάδοση στην περιοχή. Λέγεται πως τα
“στοιχειά” αποτελούν ψυχές σκοτωμένων ανθρώπων ή ζώων που τριγυρίζουν στην
περιοχή. Το σπουδαιότερο στοιχειό, που είναι συνδεδεμένο με την παράδοση είναι
το στοιχειό της “Χάρμαινας”. Αυτό αγαπούσε και προστάτευε τους Ταμπάκηδες
(βυρδοδέψες), που η δουλειά τους ανάγκαζε να βρίσκονται στην Βρύση νύχτα –
μέρα. Πολλοί ορκίστηκαν, πως είδαν το στοιχειό να τριγυρίζει τη νύχτα σ’ όλη τη
συνοικία, να καταλήγει στην πηγή του νερού και να χάνεται.
Ακόμη
διηγούνται οι πιο παλαιοί πως το στοιχειό της Χάρμαινας έβγαινε κάθε Σάββατο
βράδυ, κατέβαινε από της “Κολοκυθούς το Ρέμα” και γύριζε στους δρόμους
μουγκρίζοντας και σέρνοντας αλυσίδες. Το τελευταίο Σαββατοκύριακο της Αποκριάς
αναβιώνει στην Άμφισσα ο Θρύλος του “Στοιχειού”. Από την συνοικία Χάρμαινα,
όπου βρίσκονται τα παλιά Ταμπάκικα και τα σκαλιά του Αϊ Νικόλα κατεβαίνει το
“στοιχειό” και μαζί ακολουθούν εκατοντάδες μεταμφιεσμένοι. Στο ιστορικό μεγάλο
καφενείο της πόλης γίνονται συζητήσεις σατυρικού περιεχομένου για τους Θρύλους
και τα Στοιχειά.
Τυρναβίτικο
Καρναβάλι – Μπουρανί (χορτόσουπα χωρίς λάδι)
Ένα
από τα έθιμα που έκαναν τον Τύρναβο ξακουστό είναι το έθιμο του «Μπουρανί» την
ημέρα της Καθαρής Δευτέρας. Η χρησιμοποίηση σεξουαλικών και ερωτικών συμβόλων
συνδυάζεται απόλυτα με τις παραδοσιακές λαϊκές εκδηλώσεις των Τυρναβιτών.
«Το
μπουρανί» είναι στην κυριολεξία ένα λαϊκό πανηγύρι αλλά στην ουσία είναι η
γιορτή του φαλλού και συμβολίζει την αναπαραγωγή και την ευτεκνία. Για την
προέλευση του, υπάρχουν δύο εκδοχές.
Η
πρώτη αναφέρει ότι οι ρίζες του βρίσκονται στις πανάρχαιες εορτές των Ελλήνων: τα
Διονύσια, τα Θεσμοφόρια, τα Αφροδίσια, τα Θαργήλια και κυρίως οι αλωαί που ήταν
γεωργική εορτή πανάρχαια λατρεία και προθρησκευτική.
Και
η δεύτερη ότι προέρχεται από Αρβανίτες που εγκαταστάθηκαν στον Τύρναβο γύρω στο
1770, λίγο πριν τα Ορλωφικά. Η δεύτερη εκδοχή μάλλον είναι και η επικρατέστερη,
καθώς τεκμηριώνεται από ιστορικά στοιχεία.
Καθώς
λέγεται εκείνη την εποχή, έπεσε στον Τύρναβο επιδημία χολέρας και οι περισσότεροι
κάτοικοι του βρήκαν θάνατο. Η πόλη ερημώθηκε και ο σουλτάνος της περιοχής, έφερε
ένα τμήμα Αρβανιτών, για να κτίσει την καινούργια πόλη, δίπλα στην παλιά (η
περιοχή αυτή ονομάζεται «Κόκκαλα» επειδή στην περιοχή θάφτηκαν όσοι βρήκαν τον
θάνατο από την χολέρα). Οι Αρβανίτες αυτοί λοιπόν καθιέρωσαν το έθιμο που
σώζεται ως τις μέρες μας.
Το
έθιμο αυτό λαμβάνει χώρα την Καθαρή Δευτέρα κάθε χρόνο στον Τύρναβο. Οι
κάτοικοι της πόλης πηγαίνουν στο εξωκκλήσι του Προφήτη Ηλία στα βόρεια της
πόλης σ’ έναν ελεύθερο ευρύ χώρο (ένα μεγάλο αλώνι).
Η
πορεία γίνεται σε πομπή της οποίας προηγούνται διάφορες ομάδες (θίασοι)
μεταμφιεσμένων ή μη (μόνον ανδρών), οι οποίοι κουβαλούσαν όλα τα απαραίτητα για
την λειτουργία.
Όταν
η πόλη έφθανε στο χώρο του Προφήτη Ηλία εκεί κάθε ομάδα έστρωνε στο έδαφος
διάφορα φαγητά και μια μεγάλη φιάλη σε σχήμα «φαλλού» γεμάτη με κρασί ή με
γαλακτόχρουν κράμα ούζου ή τσίπουρου με νερό.
Παράλληλα
άναβαν φωτιά πάνω στην οποία παρασκευάζοταν το «Μπουρανί» μια χορτόσουπα από
σπανάκι και ξύδι για να νοστιμίζει. Αφού γινόταν το μπουρανί που είχε την μορφή
σούπας σερβιριζόταν στους «μυουμένους» ως μέθεξη – συμμετοχή στα δρώμενα – και
έτσι άρχιζε ο χορός και τα τραγούδια, οι αστεϊσμοί και τα πειράγματα με άσεμνες
βασικά εκφράσεις.
Πολλοί
από τους άντρες που συμμετείχαν σ’ αυτό το τελετουργικό κρατούσαν στα χέρια
τους φαλλούς σαν σκήπτρα και ήταν κατασκευασμένα από ξύλο ή πηλό ή ακόμα και
από ψωμί και που αποτελούσαν το κυριότερο τελετουργικό σύμβολο.
Στο
έθιμο αυτό συμμετείχαν αυστηρά μόνο άντρες ενώ οι γυναίκες απείχαν, ίσως για
λόγους σεμνοτυφίας λόγω των φερόμενων φαλλικών συμβόλων. Γυναικόπαιδα όμως
παρακολουθούσαν τα δρώμενα καθώς επίσης και πλήθη επισκεπτών από διάφορα μέρη
της Ελλάδας.
Το
έθιμο του καλόγερου στο νομό Σερρών
Στο
νομό Σερρών στην Αγία Ελένη την Δευτέρα της Τυρινής συναντάμε το έθιμο του
“καλόγερου”. Την γιορτή αυτή αρχίζουν οι Αναστενάρηδες με απόκρυφη μυσταγωγία
και συμμετέχουν και οι μίμοι, οι οποίοι συγκροτούν τον θίασο: ο Βασιλιάς, το
Βασιλόπουλο, ο καπιστράς, ο καλόγερος, η νύφη, η μπάμπω και το εφταμηνίτικο, οι
γύφτοι με την αρκούδα και τέλος οι Κουρούτζηδες (φύλακες).
Αφού
ο θίασος του Καλόγερου επισκεφθεί όλα τα σπίτια του χωριού, συγκεντρώνονται
όλοι οι κάτοικοι στην πλατεία, όπου γίνεται η προετοιμασία του συμβολικού αγρού
για την σπορά και ακολουθεί η σκηνή του θανάτου και της ανάστασης του
πρωταγωνιστή Καλόγερου. Μόλις αναγγελθεί η ανάσταση του πρωταγωνιστή, ο θίασος
αρχίζει κυκλικό χορό γύρω από το συμβολικά σπαρμένο χωράφι με τον Βασιλιά
Σπορέα, στην κορυφή του χορού. Μετά τον χορό ο Αναστενάρης δίνει τις ευχές του
και το πλήθος ευχόμενο “κι από του χρόνου” διαλύεται.
Το
έθιμο του Μπέη – Διδυμότειχο
Πραγματοποιείται
αναβίωση του εθίμου του “Μπέη”, που περιέχει διονυσιακά στοιχεία και έχει
σατυρικό χαρακτήρα. Ο Μπέης είναι ώριμος άνδρας με μουστάκι, ντυμένος με
“γούνα”, βαμμένος με κοκκινάδι, πολλά στολίδια, μαύρο φέσι, μπότες και φέρει
μαζί του ραβδί, πιστόλια και ναργιλέ. Μέσα από αυτή την αναπαράσταση
σατιριζόταν η τουρκική κατοχή και η ανέχεια της εποχής εκείνης.
Προηγείται
όλων ο τελάλης, ακολουθεί η φρουρά του Μπέη, δηλ. οι αστυνομικοί του, έπειτα ο
ίδιος, οι αυλικοί και οι γεωργοί, που αναπαριστούν γεωργικές εργασίες της
εποχής εκείνης. Το ντύσιμο όλων σχεδόν των προσώπων, βασίζεται σε ρούχα
παλαιότερων εποχών και στον αυτοσχεδιασμό. Αφού τελειώσει η “γύρα” του μπέη,
γίνεται αναπαράσταση των τοπικών εργασιών (όργωμα, θερισμός) από τους γεωργούς.
Ακολουθεί γαϊδουροδρομία και ρωμαϊκή πάλη. Μετά την ολοκλήρωση της ρωμαϊκής
πάλης στο Μεσοχώρι, ο κόσμος μαζεύεται στις ταβέρνες, και μαζί με το προσωπικό
του Μπέη, πίνει και διασκεδάζει με παραδοσιακά όργανα της περιοχής.
Ο
φανός και η χάσκα στις Αμυγδαλιές Γρεβενών
.JPG)
Την
Κυριακή της Τυρινής (την Μεγάλη Αποκριά) λίγο πριν ανάψει ο φανός, συνηθιζόταν
και συνηθίζεται οι πιο νέοι σε ηλικία να επισκέπτονται τους μεγαλύτερους
συγγενείς τους. Τους φιλούσαν το χέρι (με το αζημίωτο φυσικά, πάντα οι
μεγαλύτεροι “κερνούσαν” τους νεότερους συγγενείς τους χρήματα όταν είχαν ή
γλυκά και άλλα κεράσματα) και αλληλοσυγχωριούνταν ενόψει των Αποκριών. Αφού
τρώγανε στο οικογενειακό τραπέζι, η βραδιά τελείωνε με την περίφημη παραδοσιακή
“χάσκα“.
Στην
άκρη μακριού σπάγκου στερεωμένου σε έναν κλώστη, έδεναν ένα σφιχτό-βρασμένο και
καθαρισμένο αυγό. Αυτός που κρατούσε τον σπάγκο από τον κλώστη τον περιέφερε
γύρω-γύρω μπροστά στα στόματα των συγκεντρωμένων, οι οποίοι προσπαθούσαν να
αρπάξουν με τα δόντια το αυγό. Αυτό ήταν πολύ δύσκολο, γιατί συχνά η “χάσκα”
δεν σταματούσε σε ένα σημείο και το αυγό τους ξέφευγε. Έτσι δημιουργούνταν μια
ατμόσφαιρα γεμάτη με ευθυμία, γέλια και ξεφωνητά.
Μετά,
περίπου στις 9 το βράδυ ακολουθούσε το άναμμα του φανού. Ο κόσμος
συγκεντρώνονταν γύρω από το φανό. Τα πειράγματα, οι αθυροστομίες, οι βωμολοχίες
και τα υπονοούμενα κυριαρχούν στα τραγούδια και τους χορούς γύρω από τη φωτιά,
απομεινάρια από τις αρχαίες Διονυσιακές γιορτές και Αριστοφανικές εκφράσεις. Τα
τραγούδια τα τραγουδούσε ο πρωτοχορευτής και επαναλάμβαναν τα λόγια οι
υπόλοιποι. Οι πιο νέοι παίρνουν φόρα και επιχειρούν να πηδήσουν πάνω από τον
φανό φωνάζοντας “ψύλλοι, ψύλλοι, ψύλλοι …”. Πολλοί τα καταφέρνουν, αλλά άλλοι
όχι. Και τότε ακολουθούν γέλια και πειράγματα. Οι παλαιότεροι λένε πως αυτό
γινόταν παλιά για να διώξουν τις ψείρες και τους ψύλλους που είχαν πάνω τους. Αλλά
το πιο πιθανό είναι πως και αυτό είναι απομεινάρι αρχαίας λατρείας.
