Μιράντα, το φεγγάρι που συνέθλιψε ο Ουρανός. Miranda, a moon of Uranus

Οι καλύτερες εικόνες της Μιράντα που έχουμε μέχρι σήμερα μεταδόθηκαν από το Voyager 2 το 1986. A mosaic of high-resolution Voyager 2 images of Miranda. One wide-angle and eight narrow-angle camera images of Miranda were combined in this view. The controlled mosaic was transformed to an orthographic view centered on the south pole. The trapezoidal region (about 200 km on a side) occurs near the south pole and is located near the center of the mosaic. The trapezoid's outer boundary and its internal patterns of ridges and band of contrasting albedo display numerous sharp corners. Credit: NASA/JPL

Φαράγγια βάθους 20 χιλιομέτρων, πολυγωνικά οροπέδια που καταλήγουν σε απότομους γκρεμούς. Το ασυνήθιστο τοπίο της Μιράντας, ενός από τα 27 φεγγάρια του πλανήτη Ουρανού, πρέπει να οφείλεται σε παλιρροϊκές δυνάμεις που συμπίεζαν και τέντωναν τον παγωμένο δορυφόρο.

Μυστηριώδης

Ο δορυφόρος διαθέτει φαράγγια βάθους 20 χιλιομέτρων και πολυγωνικά οροπέδια. Miranda reveals a complex geologic history in this view, acquired by Voyager 2 on 24 January 1986, around its close approach to the Uranian moon. At least three terrain types of different age and geologic style are evident at this resolution of about 700 m (2,300 feet). Visible in this clear-filter, narrow-angle image are, from left: (1) an apparently ancient, cratered terrain consisting of rolling, subdued hills and degraded medium-sized craters (2) a grooved terrain with linear valleys and ridges developed at the expense of, or replacing, the first terrain type: and (3) a complex terrain seen along the terminator, in which intersecting curvilinear ridges and troughs are abruptly truncated by the linear, grooved terrain. Voyager scientists believe this third terrain type is intermediate in age between the first two. Credit: NASA/JPL

Οι καλύτερες εικόνες που έχουμε από τη Μιράντα χρονολογούνται στο 1986, όταν η αποστολή Voyager 2 πέρασε από το δορυφόρο και πρόλαβε να φωτογραφίσει το νότιο ημισφαίριο. Ακόμα και σήμερα, κανείς δεν γνωρίζει τι κρύβει το αθέατο βόρειο ημισφαίριο.

Τα διαθέσιμα στοιχεία δείχνουν ότι η επιφάνεια του φεγγαριού πρέπει να άλλαξε δραστικά σε κάποια φάση της εξέλιξής του. Αυτό που διακρίνεται σήμερα στο νότιο ημισφαίριο είναι πολυγωνικοί σχηματισμοί που ονομάζονται «κορόνες». Η μεγαλύτερη από αυτές, η κορόνα Arden, έχει πλάτος 200 χιλιομέτρων με μεγάλους γκρεμούς και κορυφογραμμές ύψους δύο χιλιομέτρων.

Οι παλίρροιες

Ποια διαδικασία μπορεί να οδήγησε στην εμφάνιση αυτών των παράξενων σχηματισμών. Χρησιμοποιώντας μαθηματικά μοντέλα, ερευνητές της Εταιρείας Γεωλογίας των ΗΠΑ κατέληξαν σε μια πιθανή απάντηση.

Το πιθανότερο, αναφέρουν οι ερευνητές στην επιθεώρηση «Geology», είναι ότι ολόκληρη η Μιράντα παραμορφώθηκε λόγω των παλιρροϊκών δυνάμεων που ασκούσε η βαρυτική έλξη του Ουρανού. Ο δορυφόρος κινούνταν κάποτε σε μια άκρως ελλειπτική τροχιά, στην οποία η απόσταση του δορυφόρου από τον μητρικό του πλανήτη διαρκώς αυξομειωνόταν.

Αυτό συνοδευόταν από σχετικά απότομες αυξομειώσεις της έλξης που ασκεί ο Ουρανός στο φεγγάρι του. Λόγω των αυξομειώσεων αυτών, ολόκληρος ο δορυφόρος περιοδικά συμπιεζόταν και μετά τεντωνόταν. Οι εσωτερικές αυτές παλίρροιες απελευθέρωναν τεράστιες ποσότητες θερμότητας λόγω της τριβής ανάμεσα στα πετρώματα. Η θερμότητα πιθανότατα δημιούργησε στρώματα θερμού, ελαφρότερου πάγου μέσα στον παγωμένο μανδύα, τα οποία ανέβηκαν προς την επιφάνεια και παραμόρφωσαν το φλοιό.

John William Waterhouse (1849-1917), Miranda - The Tempest, 1916.

Σύμφωνα με τους ερευνητές, η θεωρία της παλιρροϊκής παραμόρφωσης εξηγεί όχι μόνο το σχηματισμό των κορονών αλλά και τις θέσεις στις οποίες βλέπουμε αυτούς τους σχηματισμούς σήμερα. Η Μιράντα κινείται πλέον σε μια πιο κυκλική τροχιά και η παραμόρφωση πιθανότατα έχει σταματήσει. Το φεγγάρι παίρνει το όνομα της κόρης του Πρόσπερου από το έργο «Η Τρικυμία» του Ουίλιαμ Σαίξπηρ. Και οι 27 γνωστοί δορυφόροι του Ουρανού παίρνουν ονόματα από έργα του Σαίξπηρ και του άγγλου ποιητή του 18ου αιώνα Αλεξάντερ Πόουπ.

Βραβευμένες εικόνες από μεγάλο διαγωνισμό αστρονομικής φωτογραφίας. Astronomy Photographer of the Year 2014 Winners Announced

Το βόρειο σέλας πάνω από μια παγωμένη λιμνοθάλασσα στην Αρκτική. Ο φωτογράφος Τζέιμς Γούντεντ είναι νικητής στην κατηγορία Γη και Διάστημα. Winner: Earth and Space. Aurora over a Glacier Lagoon by James Woodend, UK. The pale-green glow of the aurora comes from oxygen atoms high in the atmosphere, energized by subatomic particles blasted out by the Sun. The particles are funnelled down towards the north and south poles by the Earth’s magnetic field, which is why these spectacular light shows are so often juxtaposed with the frozen scenery of the Arctic and Antarctic regions. Here the photographer has skilfully captured the delicate, icy colouration of land, water and sky.

Eντυπωσιακές φωτογραφίες του ουρανού αναδείχθηκαν νικητές στο φετινό διαγωνισμό Astronomy Photographer of the Year, τον οποίο οργανώνει το Βασιλικό Αστεροσκοπείο του Γκρίνουιτς σε συνεργασία με το BBC και το Flickr.

Winner: Deep Space. Horsehead Nebula (IC 434) by Bill Snyder, USA. The Horsehead Nebula is one of the most-photographed objects in the night sky, but
this astonishing image succeeds in showing it in
a brand-new light. Rather than focusing solely on
the black silhouette of the horsehead itself, the photographer draws the eye down to the creased and folded landscape of gas and dust at its base,
and across to the glowing cavity surrounding a bright star. By pushing the compositional boundaries of astrophotography, this image expands our view and tells a new story about a familiar object.

Στο φετινό διαγωνισμό υποβλήθηκαν συνολικά 1.700 συμμετοχές από 50 χώρες σε όλο τον κόσμο.

Winner: Our Solar System. Ripples in a Pond by Alexandra Hart, UK. The Sun’s boiling surface curves away beneath us in this evocative shot, which powerfully conveys the scale and violence of our parent star. The tortured region of solar activity on the left could swallow
up the Earth several times with room to spare. The photographer’s comparison with stones dropped into a pond is an apt one: the Sun’s outer layers do indeed behave like a fluid, but one that is constantly twisted and warped by intense magnetic forces.

The Sir Patrick Moore Prize for Best Newcomer: winner. Coastal Stairways by Chris Murphy, New Zealand. ‘Deep time’ seems to be the subliminal message of this moody scene, with each layer of the foreground rocks recording thousands of years of geological history. Meanwhile, in the sky, time and distance are inextricably entwined, as the light from the stars takes decades, centuries or even millennia to reach us across the immense gulf of space.

People and Space: winner. Hybrid Solar Eclipse 2 by Eugen Kamenew, Germany. This rare example of a hybrid solar eclipse began at sunrise over the western Atlantic as an annular eclipse, in which the Moon does not entirely block the Sun, leaving a bright ring or annulus uncovered. As the Moon’s shadow swept eastwards across the ocean, the eclipse became total, with the whole of the Sun concealed from view. By the time the eclipse reached Kenya the Sun was once again emerging from behind the Moon, producing this spectacular crescent shape at sunset.

Winner: Young Astronomy Photographer of the Year. The Horsehead Nebula (IC 434)  by Shishir and Shashank Dholakia, USA, Aged 15. This is a superb image of the Horsehead Nebula. It shows clearly the well-known red glow that appears to come from behind the horsehead. This glow is produced by hydrogen gas that has been ionized by neighbouring stars. The image draws particular attention to the cloud of heavily concentrated dust within the horse’s head. This is silhouetted against the red glow because it blocks so much of the light that is trying to get through.

Robotic Scope: winner. NGC 3718 by Mark Hanson, USA. Found in the constellation Ursa Major, NGC 3718 is known as a peculiar barred spiral galaxy. Gravitational interactions with its near neighbour NGC 3729 (the spiral galaxy below and to the left) are the likely reason for the galaxy’s significantly warped spiral arms, while a dark dust lane wraps around the centre.

Βραβεία απονέμονται σε τέσσερις βασικές κατηγορίες (Γη και Διάστημα, Το Ηλιακό Σύστημα, Βαθύ Διάστημα και Νέος Φωτογράφος Αστρονομίας της Χρονιάς), καθώς και σε τρεις ειδικές κατηγορίες (Άνθρωποι και Διάστημα, Ρομποτικό Τηλεσκόπιο και Βραβείο Νεοεισερχόμενου «Σερ Πάτρικ Μουρ»).

Οι νικητές εκθέτουν τώρα τις εικόνες τους στους χώρους του Βασιλικού Αστεροσκοπείου.