Edvard Munch, Nude in
profile towards the righ, 1898.
Η γυναίκα μου με
μαλλιά φωτιάς από ξύλα
Η γυναίκα μου με
σκέψεις αστραπών της ζέστης
Με μέση κλεψύδρας
Η γυναίκα μου με
μέση σβίδρας ανάμεσα στα δόντια της τίγρης
Η γυναίκα μου με
στόμα κονκάρδας και ανθοδέσμης άστρων
μικρότερου
μεγέθους
Με δόντια
αποτυπώματα άσπρου ποντικιού πάνω στην άσπρη γη
Με γλώσσα
κεχριμπαριού και γυαλιού τριμμένου
Με γλώσσα
μαχαιρωμένου αντίδωρου
Με γλώσσα κούκλας
που ανοιγοκλείνει τα μάτια της
Με γλώσσα πέτρας
απίστευτης
Η γυναίκα μου με
ματόκλαδα όρθιες γραμμούλες παιδικής
γραφής
Με φρύδια
περίγυρου φωλιάς χελιδονιού
Η γυναίκα μου με
κροτάφους σχιστόλιθου στέγης θερμοκηπίου
Κι άχνας στα
παράθυρα
Η γυναίκα μου με
ώμους σαμπάνιας
Και κρήνης με
κεφάλια δελφινιών κάτω από τον πάγο
Η γυναίκα μου με
καρπούς χεριών από σπίρτα
Η γυναίκα μου με
δάχτυλα τύχης και καρδιάς άσσου κούπα
Με δάχτυλα
θερισμένου σταχυού
Η γυναίκα μου με
μασχάλες τριχώματος του κουναβιού και
καρπών οξιάς
Της νύχτας του
Αϊ-Γιαννιού
Της αγριομυρτιάς
και φωλιάς σκαλαριών
Με μπράτσα του
αφρού της θάλασσας και του υδροφράγματος
Και μίγματος
σταριού και μύλου
Η γυναίκα μου με
γάμπες βεγγαλικού
Με κινήσεις
ωρολογιακές κι απελπισίας
Η γυναίκα μου με
γάμπες από μεδούλι της ακτέας
Η γυναίκα μου με
πόδια αρχικά ονομάτων
Με πόδια εσμού
κλειδιών με πόδια καλφάδων που πίνουν
Η γυναίκα μου με
λαιμό μαργαριταριού αλεσμένου κριθαριού
Η γυναίκα μου με
λαιμό χρυσής κοιλάδας
Και συναντήσεων
μέσα στην ίδια την κοίτη του χειμάρρου
Με στήθια της
νύχτας
Η γυναίκα μου με
στήθια θαλασσινής φωλιάς του τυφλοπόντικα
Η γυναίκα μου με
στήθια χοάνης για ρουμπίνια
Με στήθια φάσματος
του ρόδου κάτω απ’ τη δροσιά
Η γυναίκα μου με
κοιλιά βεντάλιας των ημερών όταν ξεδιπλώνεται
Με κοιλιά γιγάντιο
νύχι γαμψό
Η γυναίκα μου με
ράχη πουλιού που φεύγει κατακόρυφα
Με πλάτη
υδραργύρου
Με πλάτη φωτός
Με σβέρκο πέτρας
στρογγυλεμένης και κιμωλίας βρεμένης
Και πεσίματος του
ποτηριού που μόλις ήπιαμε
Η γυναίκα μου με
γοφούς μικρού πλοίου
Η γυναίκα μου με
γοφούς πολυελαίου και με φτερά σαΐτας
Και με μίσχους
φτερών άσπρου παγωνιού
Και ζυγαριάς
ανευαίσθητης
Η γυναίκα μου με
γλουτούς από αμμόπετρα και αμίαντο
Η γυναίκα μου με
γλουτούς ράχης του κύκνου
Η γυναίκα μου με
γλουτούς της άνοιξης
Με αιδοίο
γλαδιόλας
Η γυναίκα μου με
αιδοίο φλέβας χρυσού κι ορνιθόρυγχου
Η γυναίκα μου με
αιδοίο φύκια και καραμέλες του παλιού καιρού
Η γυναίκα μου με
αιδοίο καθρέφτη
Η γυναίκα μου με
τα μάτια της γεμάτα δάκρυα
Με μάτια
μενεξεδιάς πανοπλίας και μαγνητισμένης βελόνας
Η γυναίκα μου με
μάτια σαβάνας
Η γυναίκα μου με
μάτια νερού για να πίνεις στη φυλακή
Η γυναίκα μου με
μάτια του ξύλου πάντα κάτω από τον πέλεκυ
Με μάτια στο ύψος
του νερού στο ύψος του αέρα της γης και της φωτιάς.
Princess Ahi. A popular
Chinese dancer during the 30’s-era.. 1933.
André
Breton,”L'Union libre”
Félix Vallotton, La chambre rouge, 1898.
Ma femme à la
chevelure de feu de bois
Aux pensées
d’éclairs de chaleur
A la taille de
sablier
Ma femme à la
taille de loutre entre les dents du tigre
Ma femme à la
bouche de cocarde et de bouquets d’étoiles de dernière grandeur
Aux dents
d’empreinte de souris blanche sur la terre blanche
A la langue
d’ambre et de verre frottés
Ma femme à la
langue d’hostie poignardée
A la langue de
poupée qui ouvre et ferme les yeux
A la langue de
pierre incroyable
Ma femme aux cils
de bâton d’écriture d’enfant
Aux sourcils de
bord de nid d’hirondelle
Ma femme aux tempes
d’ardoise de toit de serre
Et de buée aux
vitres
Ma femme aux
épaules de champagne
Et de fontaine à
têtes de dauphins sous la glace
M femme aux
poignets d’allumette
Ma femme aux doigts
de hasard et d’as de cœur
Aux doigts de foin
coupé
Ma femme aux
aisselles de martre et de fênes
De nuit de la Saint Jean
De troène et de
nids de scalares
Aux bras d’écume de
mer et d’écluse
Et de mélange du
blé et du moulin
Ma femme aux jambes
de fusée
Aux mouvements
d’horlogerie et de désespoir
Ma femme aux
mollets de moelle de sureau
Ma femme aux pieds
d’initiales
Aux pieds de
trousseaux de clefs aux pieds de calfats qui boivent
Ma femme au cou
d’orge imperlé
Ma femme à la gorge
de val d’or
De rendez-vous dans
le lit même du torrent
Aux sens de nuit
Ma femme aux seins
de taupinière marine
Ma femme aux seins
de creuset du rubis
Aux seins de
spectre de la rose sous la rosée
Ma femme au ventre
de dépliement d’éventail des jours
Au ventre de griffe
géante
Ma femme au dos
d’oiseau qui fuit vertical
Au dos de vif
argent
Au dos de lumière
A la nuque de
pierre roulée et de craie mouillée
Et de chute d’un
verre dans lequel on vient de boire
Ma femme aux
hanches de nacelle
Aux hanches de
lustre et de pennes de flèche
Et de tiges de
plumes de paon blanc De balance
insensible
Ma femme aux fesses
de grès et d’amiante
Ma femme aux fesses
de dos de cygne
Ma femme aux fesses
de printemps
Au sexe de glaïeul
Ma femme au sexe de
placer et d’ornithorynque
Ma femme au sexe
d’algue et de bonbons anciens
Ma femme au sexe de
miroir
Ma femme aux yeux
pleins de larmes
Aux yeux de
panoplie violette et d’aiguille aimantée
Ma femme aux yeux
de savane
Ma femme aux yeux
d’eau pour boire en prison
Ma femme aux yeux de
bois toujours sous la hache
Aux yeux de niveau
d’eau de niveau d’air de terre et de feu.
Kansuke Yamamoto
1955 ©Toshio Yamamoto
André
Breton
O Αντρέ Μπρετόν (19 Φεβρουαρίου 1896 - 28
Σεπτεμβρίου 1966) ήταν σημαντικός Γάλλος λογοτέχνης, ποιητής, δοκιμιογράφος και
ο κυριότερος θεωρητικός του υπερρεαλισμού.