Robert Koehler, The Strike, 1886. Courtesy of the Stiftung Deutsches
Historisches Museum, Berlin, Germany.
Tα εργατικά συνδικάτα των ΗΠΑ αποφάσισαν την
έναρξη απεργιακών κινητοποιήσεων την 1η Μαΐου 1886 για το οκτάωρο, ωθούμενα από
τις επιτυχημένες διεκδικήσεις των καναδών συντρόφων τους. Την περίοδο εκείνη το
κανονιστικό πλαίσιο εργασίας στις ΗΠΑ ήταν σχεδόν ανύπαρκτο και οι εργοδότες
μπορούσαν να απασχολούν το προσωπικό τους κατά το δοκούν, ακόμη και τις
Κυριακές.
A bilingual
English-German flier notifying people of a rally in support of striking workers
(Chicago, 1886).
Το
πρώτο αίμα χύθηκε δύο ημέρες αργότερα έξω από το εργοστάσιο ΜακΚόρμικ στο
Σικάγο. Απεργοσπάστες προσπάθησαν να διασπάσουν τον απεργιακό κλοιό και
ακολούθησε συμπλοκή. Η Αστυνομία και οι μπράβοι της επιχείρησης επενέβησαν
δυναμικά. Σκότωσαν τέσσερις απεργούς και τραυμάτισε πολλούς, προκαλώντας οργή
στην εργατική τάξη της πόλης.
"The anarchist
riot in Chicago—A dynamite bomb exploding among the police," illustration
by Thure de Thulstrup, Harper's Weekly (May 15, 1886). Courtesy of the American
Social History Project, New York, NY.
Την
επομένη αποφασίστηκε συλλαλητήριο καταδίκης της αστυνομικής βίας στην Πλατεία
Χεϊμάρκετ, με πρωτοστατούντες τους αναρχικούς. Η συγκέντρωση ήταν πολυπληθής
και ειρηνική. Το κακό, όμως, δεν άργησε να γίνει. Οι αστυνομικές δυνάμεις πήραν
εντολή να διαλύσουν δια της βίας τη συγκέντρωση και τότε από το πλήθος των
απωθούμενων διαδηλωτών ρίφθηκε μια χειροβομβίδα προς το μέρος τους, η οποία
εξερράγη, σκοτώνοντας έναν αστυνομικό και τραυματίζοντας δεκάδες. Η αστυνομία
άνοιξε πυρ κατά βούληση κατά των συγκεντρωμένων, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν
τουλάχιστον τέσσερις διαδηλωτές και να τραυματιστεί απροσδιόριστος αριθμός, ενώ
έξι αστυνομικοί έχασαν τη ζωή τους από πυρά (φίλια ή των διαδηλωτών παραμένει
ανεξακρίβωτο), ανεβάζοντας τον αριθμό τους σε επτά.
Οι
“μάρτυρες του Σικάγου”: οι Parsons, Engel, Spies και Fischer απαγχονίστηκαν, ο
Lingg (στο κέντρο) αυτοκτόνησε στη φυλακή. Engraving of the
seven anarchists sentenced to die for Degan's murder. An eighth defendant,
Oscar Neebe, not shown here, was sentenced to 15 years in prison.
Για
τη βομβιστική επίθεση, που προκάλεσε τον θάνατο του αστυνομικού, κατηγορήθηκαν
οι αναρχοσυνδικαλιστές Άουγκουστ Σπις, Γκέοργκ Έγκελ, Άντολφ Φίσερ, Λούις Λινγκ,
Μίκαελ Σβαμπ, Σάμουελ Φίλντεν, Όσκαρ Νίμπι και Άλμπερτ Πάρσονς, που ήταν από
τους οργανωτές της διαδήλωσης. Όλοι, εκτός του Πάρσονς και του Φίλντεν, ήταν
γερμανοί μετανάστες. Η δίκη των οκτώ ξεκίνησε στις 21 Ιουνίου 1886. Ο
εισαγγελέας Τζούλιους Γκρίνελ ζήτησε τη θανατική ποινή και για τους οκτώ
κατηγορουμένους, χωρίς να προσκομίσει κανένα στοιχείο που να τους συνδέει με τη
βομβιστική επίθεση. Απλώς, είπε ότι οι κατηγορούμενοι ενθάρρυναν με τους λόγους
τους τον άγνωστο βομβιστή να πραγματοποιήσει την αποτρόπαια πράξη του, γι' αυτό
κρίνονται ένοχοι συνωμοσίας.
"Is Not This
Only Another Form of 'Monoply'"? Puck Magazine, (March
31, 1886). Courtesy of the Special Collections and Archives, Georgia State
University Library, Atlanta, Georgia.
Από
την πλευρά της, η υπεράσπιση έκανε λόγο για προβοκάτσια και συνέδεσε τη
βομβιστική επίθεση με το διαβόητο πρακτορείο ντετέκτιβ «Πίνκερτον», που συχνά
χρησιμοποιούσαν οι εργοδότες ως απεργοσπαστικό μηχανισμό. Οι ένορκοι εξέδωσαν
την ετυμηγορία τους στις 20 Αυγούστου 1886 κι έκριναν ενόχους και τους οκτώ
κατηγορούμενους. Οι Σπις, Έγκελ, Φίσερ, Λινγκ, Σβαμπ, Φίλντεν και Πάρσονς
καταδικάστηκαν σε θάνατο, ενώ ο Νίμπι σε κάθειρξη 15 ετών. Μετά την εξάντληση
και του τελευταίου ενδίκου μέσου, ο κυβερνήτης της Πολιτείας του Ιλινόις,
Ρίτσαρντ Όγκλεσμπι, μετέτρεψε σε ισόβια τις θανατικές ποινές των Σβαμπ και
Φίλντεν, ενώ ο Λιγκ αυτοκτόνησε στο κελί του. Έτσι, στις 11 Νοεμβρίου 1887 οι
Σπις, Πάρσονς, Φίσερ και Έγκελ οδηγήθηκαν στην αγχόνη, τραγουδώντας τη
«Μασσαλιώτιδα». Η δίκη των οκτώ θεωρείται από διαπρεπείς αμερικανούς νομικούς
ως μία από τις σοβαρότερες υποθέσεις κακοδικίας στην ιστορία των ΗΠΑ.
This sympathetic
engraving by English Arts and Crafts illustrator Walter Crane of "The Anarchists
of Chicago" was widely circulated among anarchists, socialists, and labor
activists.
Στις
26 Ιουνίου 1893 ο κυβερνήτης του Ιλινόις, Τζον Πίτερ Άλτγκελντ παραδέχθηκε ότι
και οι οκτώ καταδικασθέντες ήταν αθώοι και κατηγόρησε τις αρχές του Σικάγου ότι
άφησαν ανεξέλεγκτους τους ανθρώπους του «Πίνκερτον». Ως μια ύστατη πράξη
δικαίωσης έδωσε χάρη στους φυλακισμένους Φίλντεν, Νίμπε και Σβαμπ. Αυτό ήταν
και το πολιτικό του τέλος. Αργότερα, ο επικεφαλής της αστυνομίας του Σικάγου,
που έδωσε την εντολή για τη διάλυση της συγκέντρωσης, καταδικάσθηκε για
διαφθορά. Μέχρι σήμερα παραμένει ανεξακρίβωτο ποιος ήταν ο δράστης της
βομβιστικής επίθεσης.
Crosby, Stills, and
Nash began as (and still tour as) a trio – Young joined later. All three
members had belonged to a significant band; David Crosby = The Byrds, Stephen
Stills = the fabulous Buffalo Springfield, and Graham Nash = The Hollies. From
the beginning the band made no secret of their political leanings with regards
to the Vietnam War. They recorded two songs venting their displeasure. The
first was Chicago, an answer to the
trial of the Chicago 7 – a group of anti-war activists arrested during
demonstrations and riots in downtown Chicago during the Democratic National
Convention of 1968.
Βέβαια
το Chicago, των Crosby, Stills, Nash
and Young (σύνθεση του Graham Nash) αναφέρεται στα γεγονότα και τις ταραχές που
έλαβαν χώρα στο Σικάγο τον Αύγουστο του 1968, κατά τη διάρκεια ενός συνεδρίου
των Δημοκρατικών.
Κοινός
τόπος με το Σικάγο του 1886 οι στίχοι του τραγουδιού: “we can change the world,
rearrange the world…”
The second song, Ohio, was a response to the deaths of
four students at Kent State University. The students were shot by Ohio National
Guardsmen during an anti-war protest on 4th May 1970. There were a number of
aspects to Ohio that made it revolutionary. In the main, that it was so bold in
its denouncing of the US Government and its role in the Vietnam conflict. It
even went as far as to name the then President, Richard Nixon.