Paradise or Oblivion, Παράδεισος ή Λήθη

Το Paradise or Oblivion είναι ένα σύντομο ντοκιμαντέρ - εισαγωγή για τους ανθρώπους που έρχονται σε πρώτη επαφή με τους στόχους και τις προτάσεις του Venus Project.

Σε αυτό το ντοκιμαντέρ αναφέρονται με λεπτομέρεια οι βαθύτερες αιτίες των συστημικών διαταραχών των αξίων και τα επιζήμια συμπτώματα που προκαλούνται από την τρέχουσα κοινωνικο-οικονομική κατάσταση του πολιτισμού μας.

 To Venus Project τάσσεται υπέρ ενός νέου κοινωνικο-οικονομικού συστήματος, ενημερωμένο με την σημερινή γνώση, που χαρακτηρίζει τη δια βίου εργασία του Κοινωνικου Μηχανικου, φουτουριστή, εφευρέτη και Βιομηχανικού σχεδιαστή Jacque Fresco, που ο ίδιος αποκαλεί οικονομία βασισμένη σε πόρους.

Στην ταινία τονίζεται η ανάγκη να ξεπεραστούν παρωχημένες και αναποτελεσματικές μέθοδοι της πολιτικής, των νόμων, των επιχειρήσεων και να χρησιμοποιηθεί η μέθοδος της επιστήμης, σε συνδυασμό με την υψηλή τεχνολογία, για να καλυφθούν οι ανάγκες όλων των ανθρώπων του κόσμου. Δεν βασίζεται στις απόψεις των πολιτικών και οικονομικών ελίτ ή στην σφαίρα της φαντασίας, αλλά στη διατήρηση μιας δυναμικής ισορροπίας με τον πλανήτη που θα μπορούσε να προσφέρει τελικά την αφθονία για όλους τους ανθρώπους.

Το "Παράδεισος ή Λήθη", από το Venus Project, εισάγει τον θεατή σε ένα πιο κατάλληλο σύστημα αξιών με ολιστική προσέγγιση προς όφελος του ανθρώπινου πολιτισμού.

This video presentation advocates a new socio-economic system, which is updated to present-day knowledge, featuring the life-long work of Social Engineer, Futurist, Inventor and Industrial Designer Jacque Fresco, which he calls a Resource-Based Economy. This documentary details the root causes of the systemic value disorders and detrimental symptoms caused by our current established system. The film details the need to outgrow the dated and inefficient methods of politics, law, business, or any other "establishment" notions of human affairs, and use the methods of science, combined with high technology, to provide for the needs of all the world's people. It is not based on the opinions of the political and financial elite or on illusionary so-called democracies, but on maintaining a dynamic equilibrium with the planet that could ultimately provide abundance for all people.



Paradise or Oblivion, by The Venus Project, introduces the viewer to a more appropriate value system that would be required to enable this caring and holistic approach to benefit human civilization. This alternative surpasses the need for a monetary-based, controlled, and scarcity-oriented environment, which we find ourselves in today.

Αρχαία κατάρα πάνω σε... ποτήρι

Στη Μεθώνη Πιερίας, πάνω σε ένα ποτήρι (ευβοϊκός σκύφος), βρέθηκε το αρχαιότερο συμποτικό επίγραμμα, σε τρίμετρο ιαμβικό.

Περιέχει μια κατάρα για όποιον πάρει το ποτήρι του Ακέσανδρου, η οποία είναι χαραγμένη σε έναν ευβοϊκό σκύφο και προφανώς απαγγέλθηκε σε ένα συμπόσιο.

Το ποτήρι αυτό είναι το εντυπωσιακότερο μεταξύ των 191 ενεπίγραφων αγγείων της ύστερης γεωμετρικής και αρχαϊκής περιόδου (730-690 π.Χ.), που φέρουν επιγραφές, εμπορικά σύμβολα και χαράγματα και συγκροτούν μια ιδιαίτερη κατηγορία ευρημάτων.

Η Αγορά της Μεθώνης. Μεταγενέστερη, αλλά πανέμορφη.

Μιλώντας στο Αρχαιολογικό Μουσείο Θεσσαλονίκης, από το βήμα διεθνούς συνεδρίου με θέμα «Ο Όμηρος στη Θεσσαλονίκη. Ωδές, τόποι, εικόνες», ο καθηγητής Αρχαίας Ελληνικής Φιλολογίας και Επιγραφικής στο Α.Π.Θ., Γιάννης Τζιφόπουλος, «διάβασε» την επιγραφή του ποτηριού και ανέφερε πως αποτελεί το αρχαιότερο επίγραμμα ιαμβικού τρίμετρου.

Προάγγελος

«Το κείμενο είναι χαραγμένο με ιδιαίτερη προσοχή και επιμέλεια, αλλά σώζεται μόνο η αρχή και το τέλος και ενδιάμεσα μερικά ακόμη γράμματα. Αρχίζει με τη δήλωση ιδιοκτησίας και καταλήγει με μια απειλητική φράση. ''Είμαι (το ποτήρι) του Ακεσάνδρου (και όποιος με πάρει) θα χάσει τα μάτια (ή τα χρήματά) του'', γράφει», είπε στο «Έθνος» ο κ. Τζιφόπουλος.

Σύμφωνα με τον καθηγητή, η απόληξη του κειμένου σε ιαμβικό ρυθμό φαίνεται να αποτελεί προάγγελο μιας άλλης επιγραφής, επίσης ιαμβικού ρυθμού, από την Κύμη της Κάτω Ιταλίας, που χρονολογείται μεταξύ 675-650 π.Χ. «Της Ταταίης είμαι η λήκυθος. Όποιος με κλέψει (ή μου την κλέψει) θα τυφλωθεί», έγραφε το κείμενο.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης, «Ιωνικόν». C.P. Cavafy, “Ionic”

Jean Christophe Ballot. Από τη φωτογραφική σειρά η Μεταμόρφωση του Λούβρου. Πτέρυγα Sully, η Αφροδίτη της Μήλου.

Γιατί τα σπάσαμε τ’ αγάλματά των,

γιατί τους διώξαμεν απ’ τους ναούς των,

διόλου δεν πέθαναν γι’ αυτό οι θεοί.

Ω γη της Ιωνίας, σένα αγαπούν ακόμη,

σένα η ψυχές των ενθυμούνται ακόμη.

Σαν ξημερώνει επάνω σου πρωί αυγουστιάτικο

την ατμοσφαίρα σου περνά σφρίγος απ’ την ζωή των·

και κάποτ’ αιθερία εφηβική μορφή,

αόριστη, με διάβα γρήγορο,

επάνω από τους λόφους σου περνά.

(Από τα Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984)

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

Ionic

That we’ve broken their statues,

that we’ve driven them out of their temples,

doesn’t mean at all that the gods are dead.

O land of Ionia, they’re still in love with you,

their souls still keep your memory.

When an August dawn wakes over you,

your atmosphere is potent with their life,

and sometimes a young ethereal figure,

indistinct, in rapid flight,

wings across your hills.

Translated by Edmund Keeley/Philip Sherrard

C.P. Cavafy

Φωτογραφία συνδέει τους Γερμανούς με τη γενοκτονία των Αρμενίων το 1915. Photograph links Germans to 1915 Armenia genocide

The photograph – never published before – was apparently taken in the summer of 1915. Human skulls are scattered over the earth. They are all that remain of a handful of Armenians slaughtered by the Ottoman Turks during the First World War. Behind the skulls, posing for the camera, are three Turkish officers in tall, soft hats and a man, on the far right, who is dressed in Kurdish clothes. But the two other men are Germans, both dressed in the military flat caps, belts and tunics of the Kaiserreichsheer, the Imperial German Army. It is an atrocity snapshot – just like those pictures the Nazis took of their soldiers posing before Jewish Holocaust victims a quarter of a century later.

Μια σπάνια φωτογραφία, την οποία δημοσίευσε για πρώτη φορά η εφημερίδα  Independent, φαίνεται να συνδέει Γερμανούς αξιωματικούς με τη Γενοκτονία των Αρμενίων το 1915.

Στην εν λόγω φωτογραφία η οποία τραβήχτηκε το καλοκαίρι του 1915 -κατά πάσα πιθανότητα από περιοχή στην πόλη του Ερζιντζάν- εικονίζονται Τούρκοι στρατιώτες, αλλά και Γερμανοί αξιωματικοί πάνω από τα κρανία Αρμενίων, οι οποίοι είχα σφαχτεί από τους Τούρκους κατά τον πρώτο Παγκόσμιο πόλεμο, σύμφωνα με την εφημερίδα.

«Είναι ένα άγριο στιγμιότυπο. Όπως τότε που στρατιώτες της ναζιστικής Γερμανίας πόζαραν με τα θύματα του Ολοκαυτώματος» αναφέρεται. Το ερώτημα είναι τώρα αν οι Γερμανοί συμμετείχαν και στη σφαγή των Αρμενίων το 1915.

Armenian deportees, 1915, Armin T. Wegner, Wallstein Verlag, Germany.

Είναι γνωστό ότι Γερμανοί διπλωμάτες που βρίσκονταν στις τουρκικές επαρχίες κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο έκαναν λόγο σε αναφορές τους για θηριωδίες των Τούρκων κατά των Αρμενίων.

Armin Theophil Wegner (October 16, 1886 – May 17, 1978) was a German soldier and medic in World War I, a prolific author, and a human rights activist. Stationed in the Ottoman Empire during World War I, Wegner was a witness to the Armenian Genocide and the photographs he took documenting the plight of the Armenians today "comprises the core of witness images of the Genocide."

Ενδεικτικό είναι το παράδειγμα του γιατρού Armin Wegner ο οποίος ρίσκαρε πολλές φορές τη ζωή του εκείνη την εποχή για να τραβήξει φωτογραφίες από την γενοκτονία των Αρμενίων.

Τα «εγώ» των μηχανών - Θα αποκτήσουν ποτέ οι μηχανές συνείδηση του εαυτού τους; Αν αυτό συμβεί θα είναι τελικά θετικό ή αρνητικό;

Παρακολουθούμε τις προσπάθειες να χαρτογραφηθεί η επιφάνεια του πλανήτη Άρη, να καταγραφούν οι θερμοκρασίες στις διάφορες εποχές, να ακτινογραφηθεί το εσωτερικό, να καταλάβουμε αν έχει συχνά σεισμούς και αν τελικά μπορεί να υπάρξει ζωή εκεί επάνω. Το ταξίδι ήταν μακρινό, δύσκολο να το βγάλει πέρα ένας άνθρωπος, τα μηχανήματα τα πήγαν μια χαρά. Το μόνο κακό είναι ότι δεν μπορούμε να μιλήσουμε μαζί τους όπως θα το κάναμε αν βρισκόταν εκεί επάνω ένας άνθρωπος. Να τον ρωτήσουμε αυτό το στερεότυπο αλλά τόσο ουσιαστικό: Πώς τα βλέπεις εκεί πάνω τα πράγματα;

Όλα καλά με την πρόοδο του Curiosity στον Άρη. Μόνο που δεν μπορούμε να το ρωτήσουμε «πώς τα βλέπεις τα πράγματα εκεί πάνω;»

Ένας από τους διάσημους του χώρου, ο Ντάνιελ Ντένετ, τον Μάρτιο του 2009 «φώναξε» μέσα από ένα άρθρο του: Είμαστε ρομπότ, που τα έκαναν ρομπότ, που τα έκαναν ρομπότ, που τα έκαναν ρομπότ… Αυτό σημαίνει ότι ο εγκέφαλος είναι μια καλοβαλμένη αποθήκη με σύμβολα και κανόνες που απεικονίζουν τον εξωτερικό μας κόσμο και αυτό γίνεται με τη βοήθεια του πλέγματος των νευρώνων του. Άρα αρκεί να αποθηκεύσουμε αρκετά στοιχεία σε μια αντίστοιχη κατασκευή και με τη βοήθεια μιας εξαιρετικής μηχανής αναζήτησης να έχουμε μια λειτουργία αντίστοιχη με την εγκεφαλική. Για χρόνια αυτή η τεχνητή νοημοσύνη ήταν η αυταπάτη πολλών επιστημόνων.

Ο «κευραυνός» της αλλαγής

Μια δολοφονική ερώτηση για την παραπάνω πεποίθηση διατυπώθηκε από τον Χιούμπερτ Ντρέιφους: Πώς θα κρίνει ένας υπολογιστής που έχει αποκτήσει μια εικόνα για την πραγματικότητα με βάση τα δεδομένα που του έδωσαν, αν κάτι ξαφνικά αλλάξει, τι ακριβώς αλλάζει και τι όχι στο κοσμοείδωλό του (εννοείται αν δεν του υποδείξουμε εμείς); Μια μηχανή μαθαίνει να αναγνωρίζει τους φοίνικες από το σχήμα της σκιάς τους. Όταν όμως η φωτογραφία έχει τραβηχτεί ακριβώς το μεσημέρι που δεν υπάρχουν σκιές, τι γίνεται; Ή, στην περίπτωση της γλώσσας, πώς θα μπορέσει το μηχάνημα να καταλάβει τη φράση «Αυτή η γυναίκα είναι παγόβουνο»;

Υπάρχει λοιπόν μια «φυλή» ερευνητών που έχει αντιληφθεί ότι σημαντικό ρόλο στο πώς λειτουργεί ο ανθρώπινος εγκέφαλος παίζει η αλληλεπίδρασή μας με το περιβάλλον και η γλώσσα. Ξεκινούν από τον Χάιντεγκερ και συντάσσονται μαζί του όταν κατηγόρησε τη δυτική φιλοσοφία ότι συνηγορεί στο να θεωρούμε τον εαυτό μας κάτι ξεχωριστό από τον περίγυρο. Όταν κάνουμε κάτι με ένα εργαλείο να συνειδητοποιήσουμε ότι είμαστε ένα με το εργαλείο. Είναι δηλαδή υπέρ μια ολιστικής αντίληψης της πραγματικότητας και αντίθετοι στην αντίληψη υποκείμενο-αντικείμενο (κάτι που η ανατολική φιλοσοφία και κυρίως οι άνθρωποι του Ζεν είχαν ήδη ως τρόπο ζωής εδώ και αιώνες). Διότι παραμορφώνει την εμπειρία και δεν θα μας επιτρέψει ποτέ να δημιουργήσουμε πραγματικά ευφυείς μηχανές. Ο ανθρώπινος εγκέφαλος δεν είναι ένας υπολογιστής από βιολογικό υλικό.

«Κοινότητες» υπολογιστών;

Βέβαια οι αντιλήψεις αυτές έχουν οδηγήσει μερικούς, στην προσπάθειά τους για έξυπνες μηχανές, να προτείνουν τη δημιουργία μιας «κοινωνίας μηχανών» που θα ανταλλάσσουν, λέει, εμπειρίες. Ας κρατήσουμε προς το παρόν από αυτό την αναγνώριση ότι η κοινωνική συναναστροφή και η επικοινωνία μεταξύ των ανθρώπων είναι δυνατόν να οξύνουν την ευφυΐα τους. Ένας από τους γνωστούς ερευνητές των θεμάτων των σχετικών με την ευφυΐα των μηχανών, ο Ιγκορ Αλεξάντρ, από το 2004 ακόμη είχε πει σε μια συνέντευξή του: «Αν θέλουν να στείλουν έναν "συνειδητοποιημένο" ρομποτικό εξερευνητή στον Άρη, θα πρέπει αυτός: να φοβάται, να ευχαριστιέται με αυτό που κάνει, να έχει συνείδηση του τι είναι αυτό που βλέπει, να έχει συνείδηση του εαυτού του, μόνο που δεν θα πρέπει να έχει την ανησυχία για το αν θα τον φέρουμε πίσω». Αποδεικνύεται ότι ακόμη και για το 2012 ζητούσε πολλά. Αργεί ακόμη η κατασκευή ενός τέτοιου μοναχικού μηχανικού εξερευνητή. Προς το παρόν έχουμε ξεκαθαρίσει το ποια στοιχεία τού λείπουν, αλλά δεν έχουμε ξεκαθαρίσει ποια θέση μπορεί να πάρει τελικά στον κόσμο μας…

ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΡΤΕΣΙΟ ΣΤΟ ΜΙΤ

Συνοπτική ιστορία της συνείδησης

Frans Hals, Portrait of René Descartes (1596-1650)

Την εποχή του Καρτέσιου (1596-1650) αρχίζει η αναζήτηση, στους νεότερους χρόνους, της λύσης στο πρόβλημα τι είναι αυτό που λέμε νόηση. Ο Καρτέσιος επέμενε ότι ο καθένας μας αποτελείται από δύο ενότητες. Ένα υλικό σώμα και μια άυλη νόηση. Το πρόβλημα που αναπήδησε αμέσως από αυτό ήταν το πώς κάτι το μη υλικό, όπως η νόηση, κατάφερνε να έχει χειροπιαστά αποτελέσματα, όπως το να με οδηγήσει να κάνω μια κίνηση, έστω και απλή, π.χ. το να πιάσω ένα ποτήρι. Για αιώνες θεωρίες διατυπώνονταν, ακόμη και ότι μεσολαβεί ο Θεός ανάμεσα στα δύο, αλλά τίποτε δεν κρίθηκε ικανοποιητικό.

Το 1949 ο Γκίλμπερτ Ράιλ έκανε λόγο για το φάντασμα που έβαζε μέσα στη μηχανή ο Καρτέσιος όταν σκεφτόταν με αυτόν τον τρόπο. Το λάθος του, κατά τον Ράιλ, ήταν ότι θεωρούσε και τη νόηση ως κάποιο «πράγμα», όπως ήταν και ο εγκέφαλος. Έπρεπε να την κατατάξει σε άλλη κατηγορία. 

Στη συνέχεια εμφανίστηκε η θεωρία του Λειτουργισμού, όπου το πρόβλημα θα λυνόταν αν ταυτίζαμε τις νοητικές διαδικασίες με τις εγκεφαλικές. Και έτσι γεννήθηκε η ιδέα ότι μπορούμε να κατασκευάσουμε έναν εγκέφαλο που να έχει συνείδηση της ύπαρξής του, όπως και ο δικός μας, αλλά από άλλα υλικά, μη βιολογικά.

Εμφανίστηκαν όμως άλλοι επιστήμονες που ισχυρίστηκαν ότι θα ήταν λάθος να ταυτίζουμε τον ανθρώπινο εγκέφαλο τον ηλεκτρονικό, γιατί κάτι τέτοιο αφήνει έξω το φαινόμενο της συνειδητότητας, της αίσθησης του "εγώ", του "είμαι εδώ και υπάρχω". Κλασικά αντεπιχειρήματα ήταν το κινέζικο δωμάτιο, όπου ο Τζον Σιρλ περιέγραψε ένα μηχάνημα που όταν του στέλνουμε ερωτήσεις στα κινεζικά ψάχνει σε ένα βιβλίο, βρίσκει τις απαντήσεις και τις δίνει αλλά δεν καταλαβαίνει τίποτε από κινεζικά. Όλα αυτά ήταν αντεπιχειρήματα στον λεγόμενο Φυσικαλισμό, στην ιδέα δηλαδή ότι δεν υπάρχει τίποτε που να μην εξηγείται με τους νόμους της Φυσικής και των άλλων θετικών επιστημών, άρα και ο εγκέφαλος αφού είναι από ύλη θα υπακούει στους ίδιους νόμους. Αλλά τότε, όπως αποκρυσταλλώθηκε με την έννοια των Ζόμπι, είμαστε απλά πλάσματα που ενεργούν χωρίς να έχουν συνείδηση του τι κάνουν; 

Τελευταίως ο Ντέιβιντ Τσάλμερς διετύπωσε τη θεωρία ότι ως προς το πρόβλημα της συνειδητότητας έχουμε τα «εύκολα», δηλαδή καταλαβαίνουμε γιατί καταλαβαίνουμε τι είναι ένα ολοκλήρωμα ή οι χρόνοι ενός ρήματος, αλλά υπάρχουν και τα «δύσκολα» (The Hard Problem), όπου δεν καταλαβαίνουμε ότι έχουμε και υποκειμενικές, δηλαδή συνειδητές από εμάς, εμπειρίες. Σήμερα, Σιρλ, Νταμάζιο, Πίνκερ, Ντένετ και άλλοι προσπαθούν να δώσουν απαντήσεις στο πρόβλημα, ενώ η απλή τεχνητή νοημοσύνη που πίστευε ότι μπορούμε να φτιάξουμε ένα είδος τεχνητού εγκεφάλου έχει πέσει σε ανυποληψία, παρ' όλο που υποστηρίχθηκε με φανατισμό από τον Μάρβιν Μίνσκι στο ΜΙΤ.   

ΠΗΓΗ: ΤΟ ΒΗΜΑ