Marc Chagall, À ma femme, 1944
[Και
το πολύ του Έρωτα κατάργησε τον Καιρό, και ο Έρωτας κατάργησε τον Θάνατο].
(Ο
Όσιος) έλεγε το Πιστεύω των πιστών με τον τρόπο των Σούφηδων, που στο τάγμα
τους, των Μελβελή Δερβίσηδων, ανήκε.
Και
στροβιλιζόταν ώσπου να βρει την έκσταση.
Και
ο Ολόκληρος του έδινε το χέρι να τον ανεβάσει -προς ώρας έστω- στον Κήπο του
Παραδείσου.
Και
έβλεπε τους μπαξέδες με τα ρόδα.
Και
τους μπαξέδες με τα γιασεμιά.
Και
τους μπαξέδες με τα γαρούφαλα.
Στα
χίλια και ένα χρώματά τους.
Και
αγαλλίαζε με τις εξήντα εννέα διαφορετικές ευωδίες.
Και
έβλεπε και τα ποτάμια που ρέουν γάλα.
Και
τα ποτάμια που ρέουν ανθόνερο — μαγιέτ ουάρντ.
Και
τα άλλα τα αργόσυρτα ποτάμια. Εκείνα που ρέουν μέλι.
Και
Εσένα να κάθεσαι κάτω από τον πιο ψηλό φοίνικα.
Και
να περιμένεις.
Καταργώντας
με την ένταση της αγάπης σου τον θάνατο. Και τους Αιώνες.
Και
να δίνεσαι στον σφοδρό έρωτα, που ποιεί τη Σάρκα Πνοή.
Και
να γεύεσαι και τους εκατό τρόπους του Έρωτα —τις μυστικές διόδους της χοάνης.
Και
κατόπιν να μοιράζεις την αγάπη σου — ό,τι περισσεύει, Στα τρία δισεκατομμύρια
των ζωντανών.
Και
στα εκατόν δέκα δισεκατομμύρια των πεθαμένων.
Και
στα ερπετά.
Και
στα όρνια.
Και
σε αυτούς που είναι γέροι.
Και
σε αυτούς που είναι άσχημοι.
Και
σε αυτούς που είναι ηλίθιοι και σε καταδιώκουν.
Και
στον κόσμο ολόκληρο.
Όχι
μόνο τον νυν αλλά και τον πριν και τον μέλλοντα κόσμο.
Και
να σπέρνεις έτσι όλους τους σπόρους σου.
Αλλά
και τη λάμψη της ψυχής.
Και
να πέφτεις στα πόδια του.
«Εσένα
Αγαπώ, Μόνο Εσένα».
Και
το Εσένα να γίνεται το Εμένα και το Εμείς,
ο Ολόκληρος... (θαυμαστικά ad infinitum).
Andrew
Wyeth, Lovers, 1981
Απόσπασμα
από την τελευταία του γραφή, «H Σάρκα Σου
όλη», Κάιρο 15-1-1998. Το
ομότιτλο βιβλίο με κείμενα του κυκλοφόρησε ανήμερα της κηδείας του τον Ιούνιο
του 1998.
