Γιώργος Σεφέρης, «Τελευταίος σταθμός». George Seferis, “The Last Station”

Ivan Aivazovsky, Moon night, 1885

Λίγες οι νύχτες με φεγγάρι που μ’ αρέσαν.

Τ’ αλφαβητάρι των άστρων που συλλαβίζεις

όπως το φέρει ο κόπος της τελειωμένης μέρας

και βγάζεις άλλα νοήματα κι άλλες ελπίδες,

πιο καθαρά μπορείς να το διαβάσεις.

Τώρα που κάθομαι άνεργος * και λογαριάζω

λίγα φεγγάρια απόμειναν στη μνήμη∙

νησιά, χρώμα θλιμμένης Παναγίας, αργά στη χάση

ή φεγγαρόφωτα σε πολιτείες του βοριά ρίχνοντας κάποτε

σε ταραγμένους δρόμους ποταμούς και μέλη ανθρώπων

βαριά μια νάρκη.

Κι όμως χτες βράδυ εδώ, σε τούτη τη στερνή μας σκάλα

όπου προσμένουμε την ώρα της επιστροφής μας να χαράξει

σαν ένα χρέος παλιό, μονέδα που έμεινε για χρόνια

στην κάσα ενός φιλάργυρου, και τέλος

ήρθε η στιγμή της πληρωμής κι ακούγονται

νομίσματα να πέφτουν πάνω στο τραπέζι∙

σε τούτο το τυρρηνικό χωριό, πίσω από τη θάλασσα του Σαλέρνο

πίσω από τα λιμάνια του γυρισμού, στην άκρη

μιας φθινοπωρινής μπόρας το φεγγάρι

ξεπέρασε τα σύννεφα, και γίναν

τα σπίτια στην αντίπερα πλαγιά από σμάλτο.

Σιωπές αγαπημένες της σελήνης. *

Είναι κι αυτός ένας ειρμός της σκέψης ένας τρόπος

ν’ αρχίσεις να μιλάς για πράγματα που ομολογείς

δύσκολα, σε ώρες όπου δε βαστάς σε φίλο

που ξέφυγε κρυφά και φέρνει

μαντάτα από το σπίτι κι από τους συντρόφους,

και βιάζεσαι ν’ ανοίξεις την καρδιά σου

μη σε προλάβει η ξενιτιά και τον αλλάξει.

Ερχόμαστε απ’ την Αραπιά, την Αίγυπτο την Παλαιστίνη  τη Συρία∙

το κρατίδιο

της Κομμαγηνής  που ‘σβησε σαν το μικρό λυχνάρι

πολλές φορές γυρίζει στο μυαλό μας, *

και πολιτείες μεγάλες που έζησαν χιλιάδες χρόνια

κι έπειτα απόμειναν τόπος βοσκής για τις γκαμούζες

χωράφια για ζαχαροκάλαμα και καλαμπόκια.

Ερχόμαστε απ’ την άμμο της έρημος απ’ τις θάλασσες του Πρωτέα,

ψυχές μαραγκιασμένες από δημόσιες αμαρτίες,

καθένας κι ένα αξίωμα σαν το πουλί μες στο κλουβί του.

Το βροχερό φθινόπωρο σ’ αυτή τη γούβα

κακοφορμίζει την πληγή του καθενός μας

ή αυτό που θα ‘λεγες αλλιώς, νέμεση μοίρα

ή μονάχα κακές συνήθειες, δόλο και απάτη, *

ή ακόμη ιδιοτέλεια να καρπωθείς το αίμα των άλλων.

Εύκολα τρίβεται ο άνθρωπος μες στους πολέμους∙

ο άνθρωπος είναι μαλακός, ένα δεμάτι χόρτο∙

χείλια και δάκτυλα που λαχταρούν ένα άσπρο στήθος

μάτια που μισοκλείνουν στο λαμπύρισμα της μέρας

και πόδια που θα τρέχανε, κι ας είναι τόσο κουρασμένα,

στο παραμικρό σφύριγμα του κέρδους.

Ο άνθρωπος είναι μαλακός και διψασμένος σαν το χόρτο,

άπληστος σαν το χόρτο, ρίζες τα νεύρα του κι απλώνουν∙

σαν έρθει ο θέρος

προτιμούν να σφυρίξουν τα δρεπάνια στ’ άλλο χωράφι∙

σαν έρθει ο θέρος

άλλοι φωνάζουνε για να ξορκίσουν το δαιμονικό

άλλοι μπερδεύονται μες στ’ αγαθά τους, άλλοι ρητορεύουν.

Αλλά τα ξόρκια τ’ αγαθά τις ρητορείες,

σαν είναι οι ζωντανοί μακριά, τι θα τα κάνεις;

Μήπως ο άνθρωπος είναι άλλο πράγμα;

Μην είναι αυτό που μεταδίνει τη ζωή;

Καιρός του σπείρειν, καιρός του θερίζειν.

Πάλι τα ίδια και τα ίδια θα μου πεις φίλε.

Όμως τη σκέψη του πρόσφυγα τη σκέψη του αιχμάλωτου τη σκέψη

του ανθρώπου σαν κατάντησε κι αυτός πραμάτεια

δοκίμασε να την αλλάξεις, δεν μπορείς.

Ίσως και να ‘θελε να μείνει βασιλιάς ανθρωποφάγων

ξοδεύοντας δυνάμεις που κανείς δεν αγοράζει

να σεργιανά μέσα σε κάμπους αγαπάνθων

ν’ ακούει τα τουμπελέκια κάτω απ’ το δέντρο του μπαμπού,

καθώς χορεύουν οι αυλικοί με τερατώδεις προσωπίδες.

Όμως ο τόπος που τον πελεκούν και που τον καίνε σαν το πεύκο, και τον βλέπεις

είτε στο σκοτεινό βαγόνι, χωρίς νερό, σπασμένα τζάμια, νύχτες και νύχτες

είτε στο πυρωμένο πλοίο που θα βουλιάξει καθώς το δείχνουν οι στατιστικές,

ετούτα ρίζωσαν μες στο μυαλό και δεν αλλάζουν

ετούτα φύτεψαν εικόνες ίδιες με τα δέντρα εκείνα

που ρίχνουν τα κλωνάρια τους μες στα παρθένα δάση

κι αυτά καρφώνονται στο χώμα και ξαναφυτρώνουν∙

ρίχνουν κλωνάρια και ξαναφυτρώνουν δρασκελώντας

λεύγες και λεύγες∙

ένα παρθένο δάσος σκοτωμένων φίλων το μυαλό μας.

Κι α σου μιλώ με παραμύθια και παραβολές

είναι γιατί τ’ ακούς γλυκότερα, κι η φρίκη

δεν κουβεντιάζεται γιατί είναι ζωντανή

γιατί είναι αμίλητη και προχωράει∙

Στάζει τη μέρα στάζει στον ύπνο

μνησιπήμων πόνος. *

Να μιλήσω για ήρωες να μιλήσω για ήρωες: ο Μιχάλης

που έφυγε μ’ ανοιχτές πληγές απ’ το νοσοκομείο

ίσως μιλούσε για ήρωες όταν, τη νύχτα εκείνη

που έσερνε το ποδάρι του μες στη συσκοτισμένη πολιτεία,

ούρλιαζε ψηλαφώντας τον πόνο μας∙ «Στα σκοτεινά

πηγαίνουμε στα σκοτεινά προχωρούμε...»

Οι ήρωες προχωρούν στα σκοτεινά.

Λίγες οι νύχτες με φεγγάρι που μ’ αρέσουν.

Cava dei Tirreni, 5 Οκτωβρίου ’44

Vincent van Gogh, Landscape with Couple Walking and Crescent Moon, 1890

* Τώρα που κάθομαι άνεργος: όπως στην Εισαγωγή των Απομνημονευμάτων του Μακρυγιάννη: «... εδώ εις Άργος, όπου κάθομαι άνεργος» (Σημ. του ποιητή).

* Σιωπές αγαπημένες της σελήνης: «Amica silentia lunae». Βιργίλιος (Σημ. του ποιητή).

* δόλο κι απάτη: όπως και στο Μακρυγιάννη, Β΄, σελ. 258 «και τώρα δικαιοσύνη δεν βρίσκομεν από κανέναν∙ όλο δόλο κι απάτη» (Σημ. του ποιητή).

* μνησιπήμων πόνος: Αισχ. Αγαμέμνων, στ. 179 «στάζει δ’ ἐν γ’ ὕπνωι προ καρδίας μνησιπήμων πόνος» (στάζει στον ύπνο, μπρος στην καρδιά, της συμφοράς ο καημός) (Σημ. του ποιητή).

Το SETI συνεχίζει να αναζητεί εξωγήινους - Νέες έρευνες σε 20.000 ερυθρούς νάνους. Search for alien signals expands to 20,000 star systems

This artist's conception released February 6, 2013 courtesy of NASA shows a hypothetical planet with two moons orbiting in the habitable zone of a red dwarf star.

Το αμερικανικό Ινστιτούτο Αναζήτησης Εξωγήινης Νοημοσύνης (SETI) δεν πτοείται από τις εδώ και δεκαετίες αποτυχημένες προσπάθειές του να ανιχνεύσει κάποιο σήμα εξωγήινων. Όπως ανακοίνωσε, μόλις εγκαινίασε ένα νέο διετές πρόγραμμα αναζήτησης ραδιοσημάτων, το οποίο θα εστιασθεί στη «γειτονιά» 20.000 άστρων-ερυθρών νάνων.

Οι αχνοί ερυθροί νάνοι είχαν προσελκύσει λίγη προσοχή έως τώρα, επειδή οι επιστήμονες πίστευαν ότι οι εξωγήινοι μάλλον θα ζουν σε πλανήτες γύρω από άστρα λαμπερά όπως ο Ήλιος μας. Επιπλέον, η «κατοικήσιμη» ζώνη ενός ερυθρού νάνου -η απόσταση που καθιστά έναν εξωπλανήτη δυνητικά φιλόξενο για ζωή- είναι πολύ πιο μικρή σε σχέση με την αντίστοιχη ενός φωτεινότερου άστρου όπως ο Ήλιος.

Όμως, καθώς νέοι εξωπλανήτες συνεχώς ανακαλύπτονται, υπολογίζεται ότι ένα σημαντικό ποσοστό των ερυθρών νάνων (κάπου ανάμεσα στο 15% και στο 50%) διαθέτουν «κατοικήσιμους» εξωπλανήτες. Επιπλέον, οι ερυθροί νάνοι καίνε πολύ αργά τα καύσιμά τους και έτσι ζουν πολύ περισσότερο από ό,τι τα πιο λαμπρά άστρα, συνεπώς υπάρχει και περισσότερος χρόνος διαθέσιμος για να αναπτυχθεί ένας εξωγήινος πολιτισμός στο σύστημά τους.

Με δεδομένο εξάλλου ότι τα τρία τέταρτα περίπου όλων των άστρων στον γαλαξία μας είναι ερυθροί νάνοι (άρα είναι πολύ πιο κοινοί σε σχέση με άστρα όπως ο Ήλιος μας), οι επιστήμονες του SETI αποφάσισαν να στρέψουν την προσοχή τους τελικά σε αυτούς.

Η αναζήτηση θα γίνει με το Τηλεσκόπιο Άλεν, που βρίσκεται στα όρη Κασκέιντ της βόρειας Καλιφόρνια και αποτελείται από 42 αντένες, οι οποίες είναι σε θέση να παρατηρούν τρία άστρα ταυτόχρονα. Τα άστρα-στόχοι θα παρατηρούνται σε ένα μεγάλο εύρος ραδιοσυχνοτήτων μεταξύ 1 και 10 GHz.

Πηγή: www.seti.org

Ο άνθρωπος εξόντωσε τον Χόμπιτ της Ινδονησίας; Hobbits In Indonesia Died Out Long Ago - Were Modern Humans To Blame?

Η νέα μελέτη υποδεικνύει τον άνθρωπο ως πιθανό ένοχο της εξαφάνισης των Χόμπιτ της Ινδονησίας. Homo floresiensis (skull pictured), were believed to have outlived the Neanderthals on their island paradise by surviving until just 12,000 years ago, but new excavations suggests they may have disappeared far earlier. The study indicates they died out 50,000 years ago, around the same time Homo sapiens may have arrived.

Ο «Άνθρωπος της Ινδονησίας» (Homo floresiensis), πιο γνωστός ως «Χόμπιτ» λόγω του μικρού ύψους του, που έφθανε περίπου το ένα μέτρο, εξαφανίσθηκε πριν από περίπου 50.000 χρόνια, σύμφωνα με νέες επιστημονικές εκτιμήσεις, και όχι πριν από 11.000 έως 13.000 χρόνια, όπως ήταν η έως τώρα κυρίαρχη άποψη.

Νέα μελέτη για το πότε και πώς εξαφανίστηκε το μυστηριώδες είδος. The hobbit, Homo floresiensis, lived on the island of Flores some 18,000 years ago, and researchers have more evidence (its relatively large brain) the diminutive creature was a unique human species. Halfling-like creatures walked around the Indonesian Island of Flores long ago. Now, it appears our ancestors may have wiped them out. Credit: © National Museum of Nature and Science, Tokyo.

Η εξαφάνισή του δεν αποκλείεται μάλιστα να οφείλεται σε πιέσεις που δέχθηκε από τους ανθρώπους που έφτασαν στις περιοχές που ζούσε.

Όπως οι Νεάντερταλ;

New excavations in Liang Bua cave (pictured) on Flores where the remains of the Hobbits were discovered have suggested the original excavations made mistakes when estimating their age. Instead they have found the fossils and stone tools they used date from between 190,000 years ago to 50,000 years ago. Analysis of the hobbit people remains was detailed in the journal Nature. Credit: REUTERS/LIANG BUA TEAM/HANDOUT VIA REUTERS

Οι «Χόμπιτ» (το όνομά τους παραπέμπει σε μυθικά πλάσματα από τον «Άρχοντα των Δακτυλιδιών») ανακαλύφθηκαν το 2003 στο ασβεστολιθικό σπήλαιο Λιάνγκ Μπούα στη νήσο Φλόρες της Ινδονησίας και η νέα έρευνα ενισχύει την πεποίθηση ότι αποτελούσαν ξεχωριστό είδος από τον άνθρωπο. Η νέα ημερομηνία εξαφάνισης δείχνει ότι αυτή συνέβη λίγο μετά την άφιξη των πρώτων ανθρώπων στην περιοχή, πράγμα που θυμίζει την εξαφάνιση των Νεάντερταλ στην Ευρώπη μετά την εμφάνιση των πρώτων ανθρώπων (Homo sapiens).

Archaeologists have conducted new excavations in parts of Liang Bua cave (pictured) not covered by the original dig. This has provided new information about the age of the fossils and stone tools found. The deposits being examined above were found to contain fossils and artefacts from our own species, Homo sapiens.

Μελέτη διεθνούς ερευνητικής ομάδας αναφέρει ότι τα αρχαιότερα απολιθώματα σκελετών «Χόμπιτ» χρονολογούνται προ 60.000 έως 100.000 ετών, ενώ ίχνη εργαλείων τους συνεχίζουν να υπάρχουν έως πριν από 50.000 χρόνια. Μετά όμως εξαφανίζεται κάθε ίχνος των «Χόμπιτ» και των εργαλείων τους.

The Flores hobbit were far smaller than modern humans (skulls of a hobbit pictured left and Homo sapien pictured right), leading may anthropologists to claim they may have been simply suffering from a form of dwarfism, but recent studies have shown they were a separate species. Credit: Professor Peter Brown, University of New England

Στο μεγάλο σπήλαιο όπου ανακαλύφθηκαν οι «Χόμπιτ», συνεχίζονται οι ανασκαφές, οπότε μπορεί να υπάρξουν νέες ανακαλύψεις στο μέλλον. Ο διακεκριμένος καθηγητής παλαιοανθρωπολογίας Κρις Στρίνγκερ του Μουσείου Φυσικής Ιστορίας του Λονδίνου δεν απέκλεισε μερικοί σημερινοί άνθρωποι να έχουν στο DNA τους και μερικά γονίδια από τους «Χόμπιτ»! Η μελέτη δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Nature».

Μια Υπερ-Γη πραγματική κόλαση! Hot Nights, Hotter Days on Super-Earth 55 Cancri e

O 55 Cancri e είναι ένας εξωπλανήτης που κυριολεκτικά καίει. Η θερμοκρασία του κυμαίνεται από 1.100-2.400 Βαθμούς Κελσίου. An artist's depiction of 55 Cancri e as it zips around its Sun-like host star. Credit: ESA / Hubble / M. Kornmesser

Πριν από δύο μήνες ερευνητική ομάδα στη Βρετανία κατέφερε να αναλύσει την ατμόσφαιρα του εξωπλανήτη 55 Cancri e επίτευγμα που συνέβη για πρώτη φορά. Ο πλανήτης αυτός είναι βραχώδης βρίσκεται σε απόσταση περίπου 40 ετών φωτός από εμάς και ανήκει στην κατηγορία των «Υπερ-Γαιών», πλανητών δηλαδή με μέγεθος λίγο μεγαλύτερο από αυτό του πλανήτη μας. Οι επιστήμονες συνεχίζουν να μελετούν τον 55 Cancri e που βρίσκεται σε πολύ κοντινή απόσταση από το μητρικό του άστρο.

Spitzer created a thermal map of 55 Cancri e by staring at the system as the planet passed in front of, next to, and behind its host star. By looking at the combined light of star and planet as they alternately blocked each other, astronomers were able to pick out how much infrared radiation comes from the planet alone. Credit: NASA / JPL-Caltech / University of Cambridge

Ερευνητές, με επικεφαλής τον αστρονόμο Μπράις Ντέμορι του Εργαστηρίου Κάβεντις του Πανεπιστημίου του Κέμπριτζ κατάφεραν να υπολογίσουν την θερμοκρασία του 55 Cancri e και διαπίστωσαν ότι έχει κάτι περισσότερο από καυτές νύχτες και ακόμη πιο καυτές μέρες, που θα μπορούσαν να λιώσουν ακόμη και το σίδερο.

Καυτός

This animated illustration shows one possible scenario for the rocky exoplanet 55 Cancri e: magma pools on the dayside surface. Credit: NASA / JPL-Caltech / University of Cambridge

Η φωτεινή πλευρά του εξωπλανήτη, ο οποίος ανακαλύφθηκε το 2011 και βρίσκεται στον αστερισμό του Καρκίνου, είναι σχεδόν λιωμένη και η σκοτεινή στερεά. Η διαφορά ανάμεσά τους είναι ανάμεσα στην «τελείως κόλαση» και στη «σκέτη κόλαση». Οι ερευνητές υπολόγισαν με τη βοήθεια του υπέρυθρου διαστημικού τηλεσκοπίου Spitzer της NASA ότι οι θερμοκρασίες στην επιφάνεια του 55 Cancri e κυμαίνονται από 1.100 βαθμούς Κελσίου στη σκοτεινή πλευρά που δεν βλέπει το άστρο του ως 2.400 βαθμούς Κελσίου στη φωτεινή πλευρά του.

Πρώτη φορά

55 Cancri e, a super-Earth that might have a molten surface (left) could occasionally be covered by giant volcanic plumes (right), which would dim the planet's infrared emission. Credit: NASA / JPL-Caltech / R. Hurt

Είναι η πρώτη φορά που οι επιστήμονες μελετούν με ακρίβεια τις θερμοκρασιακές αποκλίσεις σε έναν σχετικά μικρό εξωπλανήτη, ο οποίος κινείται γύρω από ένα άστρο που μοιάζει με τον Ήλιο μας. Ο 55 Cancri e περιφέρεται τόσο κοντά στο άστρο του που το «έτος» του (δηλαδή η πλήρης περιφορά γύρω από το άστρο) διαρκεί μόλις 18 ώρες. Ο 55 Cancri e είναι βαρυτικά «κλειδωμένος» κατά την περιφορά του (όπως η Σελήνη με τη Γη), δηλαδή μονίμως η ίδια πλευρά του «ψήνεται» από την ακτινοβολία του άστρου του.

Ο Cancri e είναι ο πρώτος εξωπλανήτης που ανιχνεύθηκε από το φως του και εκτιμάται ότι έχει διπλάσια διάμετρο από τη Γη και εννιαπλάσια μάζα. Η αραιή ατμόσφαιρά του περιέχει κυρίως υδρογόνο και ήλιο, ενώ στο σχεδόν λιωμένο έδαφός της φωτεινής και πιο καυτής πλευράς του εκτιμάται ότι καθημερινά ρέουν τεράστιες ποσότητες καυτής λάβας.

Όπως είπε ο Ντέμορι, οι επιστήμονες εξακολουθούν να μην κατανοούν από τι είναι φτιαγμένος ο πλανήτης (είχε, μεταξύ άλλων, προταθεί ότι μπορεί να είναι σχεδόν διαμαντένιος!). Φως στο μυστήριο θα ρίξει η νέα γενιά ισχυρότερων τηλεσκοπίων όπως το James Webb της NASA, που θα εκτοξευθεί το 2018. H νέα μελέτη δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Nature».