Τα ρομπότ των Αρχαίων Ελλήνων. The robots of the Αncient Greeks

Δίδραχμο της Φαιστού, 280 π.Χ. Ο φτερωτός Τάλων οπλισμένος με πέτρα. Winged 'ΤΑΛΩΝ' armed with a stone. Silver didrachma from Phaistos, Crete (ca. 300/280-270 BC), obverse. (Cabinet des Médailles, Paris).

Ρομπότ. Η ίδια η λέξη θυμίζει ταινίες επιστημονικής φαντασίας και εικόνες από το μέλλον. Μπορεί, όμως, οι πρόγονοί μας να έχουν δημιουργήσει μηχανές, εκατοντάδες ή και χιλιάδες χρόνια πριν;

Ο κόσμος της αρχαιότητας είναι γεμάτος ιστορίες για αυτόματες μηχανές-ρομπότ, όπως το μυθικό ρομπότ Τάλως που κατασκευάστηκε από τον Ήφαιστο.

Ο Τάλως ήταν μυθικός φύλακας της Κρήτης. Ήταν γιγάντιος, ανθρωπόμορφος και με σώμα από χαλκό. Σχετικά με την προέλευσή του, υπάρχουν διαφορετικές εκδοχές. Η πιο γνωστή, από τον Απολλόδωρο, λέει πως τον κατασκεύασε ο θεός Ήφαιστος και τον χάρισε στο βασιλιά Μίνωα για να φυλάει την Κρήτη. Ο Πλάτων τον θεωρεί υπαρκτό πρόσωπο, αδελφό του Ροδάμανθυ. Ο Απολλώνιος ο Ρόδιος αναφέρει ότι ήταν δώρο του Δία στην Ευρώπη, η οποία μετά τον χάρισε στο γιο της Μίνωα. Μεταγενέστερα ο Ι. Κακριδής, βασιζόμενος στο ότι ο Ησύχιος γράφει πως ταλῶς σήμαινε ήλιος (ενώ Ταλαιός είναι το όνομα του Δία) στην Κρήτη και με βάση και άλλα στοιχεία, εκφράζει την άποψη ότι ήταν ηλιακή θεότητα που αργότερα μεταπλάστηκε σε ήρωα.

Talos was a man of bronze, made by Hephaestus, whom Zeus gave to Europa after he kidnapped her and took her to Crete. Detail of a vase painting. Image by Dr Alena Trckova-Flamee, Ph.D, taken at the Herakleion Museum.

Ο Τάλως κατά τον Πλάτωνα ήταν επιφορτισμένος με το καθήκον να επιτηρεί την εφαρμογή των νόμων στην Κρήτη, κουβαλώντας τους μαζί του γραμμένους σε χάλκινες πλάκες. Οι περισσότερες πηγές αναφέρουν ότι ήταν άγρυπνος φύλακας της Κρήτης που γύριζε τις ακτές του νησιού τρεις φορές τη μέρα. Κατά άλλους ήταν φτερωτός και το καθήκον αυτό το εκτελούσε πετώντας. Κρατούσε σε απόσταση τα άγνωστα πλοία που πλησίαζαν την Κρήτη πετώντας τους τεράστιες πέτρες. Αν οι άγνωστοι είχαν ήδη αποβιβαστεί, τους έκαιγε με την ανάσα του ή πυράκτωνε το χάλκινο σώμα του σε κάποια φωτιά, τους αγκάλιαζε σφιχτά πάνω του κι έτσι τους έκαιγε.

The death of Talos depicted on a 4th-century BC krater now in the Jatta National Archaeological Museum in Ruvo di Puglia.

Το τέλος του Τάλω ήρθε όταν συναντήθηκε με τους Αργοναύτες που γύριζαν από την Κολχίδα. Θέλοντας να δέσουν οι Αργοναύτες στο νησί αντιμετώπισαν τον γίγαντα που τους κρατούσε σε απόσταση. Τότε η Μήδεια, που ταξίδευε μαζί τους, μάγεψε με τα λόγια της τον Τάλω, υποσχόμενή του αθανασία, κι έτσι μπόρεσε ο Ιάσονας να του αφαιρέσει το καρφί στη φτέρνα του που έκλεινε τη μια και μοναδική φλέβα που διέτρεχε όλο το κορμί του και περιείχε ιχώρ, θανατώνοντάς τον. Άλλη εκδοχή αναφέρει ότι τον σκότωσε ο πατέρας του Φιλοκτήτη Ποίας, χτυπώντας τον με βέλος στο ίδιο μοναδικό αδύνατο σημείο του.

Το ντοκιμαντέρ εξετάζει την τεχνολογία της αρχαιότητας και ανακατασκευάζει ορισμένα από τα ρομπότ της και τους αυτοματισμούς των αρχαίων.

Είναι πραγματικά εντυπωσιακές οι πληροφορίες που μας δίνει ο Όμηρος στην «Ιλιάδα» (Ραψωδία Σ, στίχοι 410-426) (μετάφραση Ι. Πολυλά) και η οποίες χρησιμοποιούνται από την σειρά του καναλιού για να πιστοποιήσουν την ύπαρξη υψηλής τεχνολογίας στην αρχαιότητα:

«Και από το αμόνι λεχαστά σηκώθηκε το τέρας

χωλαίνοντας κ΄εσάλευαν κάτω φτενά τα σκέλη΄

και τες φυσούνες μάκρυνεν απ΄ την φωτιά και όλα

εσύναξε τα σύνεργα σ’ έν΄ αργυρό λαρνάκι,

και με σφογγάρι εκάθαρε το πρόσωπο, τα χέρια

τον τράχηλον τον δυνατόν, τα δασερά του στήθη.

Χιτώνα ενδύθη, εφούχτωσε σκήπτρο παχύ κ΄ εβγήκε

χωλαίνοντας΄ και ανάλαφρα τον κύριον εστηρίζαν

θεράπαινες ολόχρυσες, σαν ζωντανά κοράσια

δύναμιν έχουν και φωνήν, νουν έχουν εις τες φρένες,

και τεχνουργήματ΄ έμαθαν από τους αθανάτους΄

εκείνες τον επρόσεχαν, κ΄ εσύρθη αυτός πλησίον

στην Θέτιδα κ΄ εκάθισε σ’ ένα θρονί ωραίο,

το χέρι εκείνης έσφιξε΄ «μακρόπεπλη», της είπε,

«Θέτι σεπτή και αγαπητή, στο δώμα μας πώς ήλθες;

και ως τώρα εδώ δεν σ΄ είδαμε καθόλου να συχνάζης,

λέγε μου ευθύς ό,τι ποθείς. Και να το πράξω θέλω

αν πράγμα είναι που γίνεται και που ημπορώ να πράξω».

Talos, the bronze minoan giant who protected Crete from its enemies, crashes the ship of the Argonauts in an old movie of 1963 by Ray Harryhausen.

Υπενθυμίζεται ακόμη ότι στην αρχαιότητα υπήρχαν έντονες δοξασίες για κινούμενα και ομιλούντα αντικείμενα. Τα αγάλματα του Δαιδάλου, όπως αναφέρει ο Πλάτων («Μένων»), θεωρήθηκαν τόσο ζωντανά, ώστε να δημιουργηθεί ο μύθος ότι περπατούν μόνο τους και ότι πρέπει να τα δέσει κανείς για να μη φύγουν. Επίσης, ο ίδιος ο Πλάτων επισημαίνει («Ευθύδημος») ότι όλα τα αντικείμενα έχουν φωνή, όλα μιλούν.

Talos, a sculpture by Michael Ayrton in Cambridge.

Μάλιστα αναφέρει το παράδειγμα των χαλκουργείων, όπου ακούει κανείς, όπως λέει, να φωνάζουν και να κραυγάζουν δυνατά τα σιδερικά, όταν κανείς τα αγγίξει.

Υποβρύχια οδύσσεια για το ζωοπλαγκτόν, Expedition Aquatilis: An undersea odyssey to get to the bottom of the ocean's food chain

Εξερευνητική αποστολή θα αναζητήσει νέα ζελατινοειδή είδη σε όλο τον πλανήτη. Aquatilis Expedition is an epic three-year underwater journey through the unknown, set to explore the world’s most extraordinary creatures. Credit: House of van Schneider

Γνωρίζουμε περί τα χίλια είδη ζελατινοειδών ειδών ζωοπλαγκτόν. Οι ειδικοί εκτιμούν ότι αυτό αποτελεί μόνο το 20% των ζελατινοειδών ειδών ζωοπλαγκτόν που υπάρχουν στις θάλασσες. Μια νέα εξερευνητική αποστολή θα προσπαθήσει να ανακαλύψει νέα είδη.

Η αποστολή

Olga Grum-Grzhimaylo, a member of the Aquatilis team, dives beneath the ice to collect scientific samples in the White Sea, Russia. Scientists currently know of only about 1,000 species of gelatinous zooplankton, the basis of the marine food chain – an estimated 20 per cent of the world’s total.

Δώδεκα ερευνητές με επικεφαλής τον θαλάσσιο βιολόγο και υποβρύχιο φωτογράφο Αλεξάντερ Σεμένοφ θα ξεκινήσουν από το λιμάνι Μαρμαρίς στην Τουρκία ένα ταξίδι στους ωκεανούς για να αναζητήσουν νέα είδη ζελατινοειδών ειδών ζωοπλαγκτόν.

Η αποστολή ονομάζεται «Aquatilis» και οι ερευνητές θα ταξιδέψουν με ένα αυτοσχέδιο σκάφος 23 μέτρων στον Ατλαντικό, τον Ειρηνικό και τον Ινδικό Ωκεανό.

Expedition Aquatilis will cover 35,000 miles spanning the Atlantic, Pacific and Indian oceans and will be led by the marine biologist and underwater photographer, Alexander Semenov, who took these images.

Οι ερευνητές θα εξερευνήσουν μια υποθαλάσσια περιοχή συνολική έκτασης 56 χιλιάδων χλμ. επικεντρώνοντας την προσοχή τους σε σημεία που δεν έχουν γίνει μέχρι σήμερα επισταμένες υποβρύχιες έρευνες.

Οι ερευνητές προσπαθούν να συγκεντρώσουν το απαιτούμενο ποσό για την αποστολή και ευελπιστούν ότι θα το έχουν συγκεντρώσει μέχρι το καλοκαίρι του 2015 όταν είναι προγραμματισμένη η αναχώρηση τους.

Δημιουργία ύλης από φως. Matter will be created from light within a year, claim scientists

Ένα από τα πιο τρελά όνειρα της επιστημονικής φαντασίας επιδιώκουν να πραγματοποιήσουν ερευνητές του Imperial College London, προτείνοντας μία μέθοδο που εκτιμούν ότι θα επιτρέψει στη δημιουργία ύλης από το φως. Imperial College London physicists have discovered how to create matter from light - a feat thought impossible when the idea was first theorised 80 years ago. In theory light and matter are interchangeable, but a practical demonstration was thought to be impossible. Photograph: Lawrence Manning/Corbis

Η δυνατότητα δημιουργίας ύλης από το φως είναι μια από τις πιο εντυπωσιακές προβλέψεις της κβαντικής ηλεκτροδυναμικής. Ο απλούστερος μηχανισμός όπου καθαρό φως μετατρέπεται σε σωματίδια είναι ο μηχανισμός Breit-Wheeler, σύμφωνα με τον οποίο παράγεται ζεύγος ηλεκτρονίου-ποζιτρονίου: γ + γ´ → e+ + e+, δεν έχει παρατηρηθεί ποτέ σε εργαστήριο.

Η πειραματική διάταξη μετατροπής του φωτός σε ύλη. Schematic of the photon–photon collider. Writing in the journal Nature Photonics, the scientists describe how they could turn light into matter through a number of separate steps. The first step fires electrons at a slab of gold to produce a beam of high-energy photons. Next, they fire a high-energy laser into a tiny gold capsule called a hohlraum, from the German for "empty room". This produces light as bright as that emitted from stars. In the final stage, they send the first beam of photons into the hohlraum where the two streams of photons collide.

Σε δημοσίευσή τους στο Nature Photonics την Κυριακή οι Ο. Τζ. Πάικ, Φ. Μάκενροθ, Ι.Τζ. Χιλ και Σ. Τζ. Ρόουζ παρουσιάζουν τα σχέδια ενός επιταχυντή φωτονίων- φωτονίων ο οποίος ενδεχομένως να επιτρέψει ακριβώς αυτό. Η θεωρία που βρίσκεται πίσω από τη συγκεκριμένη ιδέα είχε περιγραφεί για πρώτη φορά πριν από 80 χρόνια, από τους αμερικανούς φυσικούς Γκρέγκορι Μπράιτ και Τζον Γουΐλερ, ωστόσο η αποκαλούμενη «παραγωγή ζεύγους Μπράιτ- Γουΐλερ» (γγ′ -> e+e−) – ο θεωρούμενος απλούστερος μηχανισμός που θα μπορούσε να έχει ως αποτέλεσμα την δημιουργία ύλης από φως – δεν έχει επιτευχθεί ποτέ σε εργαστήριο. Η μέθοδος που προτείνουν οι ερευνητές παρουσιάζεται ως ικανή να λύσει αυτό το πρόβλημα, μέσω της χρήσης σύγχρονων τεχνολογιών- περιλαμβανομένων λέιζερ υψηλής ισχύος.

«Παρουσιάζουμε το σχέδιο μίας νέας κατηγορίας επιταχυντή φωτονίων- φωτονίων, στην οποία μία ακτίνα γάμμα ρίχνεται μέσα στο υψηλής θερμοκρασίας πεδίο ακτινοβολίας ενός ‘κενού δωματίου’ (hohlraum) που έχει θερμανθεί με λέιζερ» αναφέρουν οι ερευνητές στη δημοσίευσή τους, σημειώνοντας ότι εξομοιώσεις έχουν δείξει ότι μία τέτοιου είδους βολή θα ήταν ικανή για «παραγωγή της τάξης των 105 ζευγών Μπράιτ- Γουΐλερ», οδηγώντας έτσι στην πρώτη δημιουργία ενός «καθαρού» επιταχυντή φωτονίων- φωτονίων και ανοίγοντας νέους ορίζοντες.

Με χρονολογική σειρά, οι θεωρίες που περιγράφουν τις αλληλεπιδράσεις του φωτός με την ύλη. Scientists discover how to turn light into matter after 80-year quest. This shows theories describing light and matter interactions. Credit: Oliver Pike, Imperial College London

Η θεωρία των Μπράιτ και Γουΐλερ λέει ότι, υπό σπάνιες συνθήκες, δύο σωματίδια φωτός (φωτόνια) θα μπορούσαν να συνδυαστούν/ συγκρουστούν για να παράξουν ένα ηλεκτρόνιο (το οποίο είναι σωματίδιο ύλης, καθώς αποτελεί τμήμα του ατόμου) και ένα ποζιτρόνιο. Ωστόσο, λόγω του τότε τεχνολογικού επιπέδου, δεν θεωρούσαν ότι υπήρχε σοβαρή περίπτωση η θεωρία τους να αποδειχθεί σύντομα.

Όπως αναφέρεται σε σχετικό δημοσίευμα του Guardian, ο Σ. Ρόουζ αναφέρει ότι «δείξαμε επί της αρχής πώς φτιάχνεις ύλη από φως. Αν κάνουμε αυτό το πείραμα, θα πάρουμε φως και θα το μετατρέψουμε σε ύλη».

Ωστόσο, σε κάθε περίπτωση, η προοπτική μίας μηχανής που θα δημιουργεί καθημερινά αντικείμενα από ακτίνες λέιζερ, στα πρότυπα των «replicators» - συσκευών σύνθεσης αντικειμένων, ακόμα και τροφίμων – που έβλεπε κανείς στο «Star Trek» - είναι ακόμα μακριά, καθώς το είδος της ύλης στο είδος προσβλέπουν οι ερευνητές είναι υποατομικά σωματίδια, αόρατα στο γυμνό μάτι.

Σύμφωνα με τον επικεφαλής της μελέτης, Ο. Πάικ, η διαδικασία είναι μία από τις πιο «κομψές» επιδείξεις του διάσημου E=mc2 (η σχέση μεταξύ ύλης και μάζας) του Άλμπερτ Άινσταϊν.   

The scientists hope to demonstrate the process in the next 12 months. There are a number of sites around the world that have the technology. One is the huge Omega laser in Rochester, New York. But another is the Orion laser at Aldermaston, the atomic weapons facility in Berkshire. Andrei Seryi, director of the John Adams Institute at Oxford University, said: "It's breathtaking to think that things we thought are not connected, can in fact be converted to each other: matter and energy, particles and light. Would we be able in the future to convert energy into time and vice versa?"

Σύμφωνα με τον Guardian, οι ερευνητές ελπίζουν να είναι σε θέση να προβούν σε επίδειξη της διαδικασίας μέσα στους επόμενους 12 μήνες.

Όταν οι γαλαξίες... φλερτάρουν, Hubble Sees Starbursts in the Wake of a Fleeting Romance

To γαλαξιακό... φλέρτ άφησε τον NGC 4485 χωρίς σπείρες αλλά με χιλιάδες νέα άστρα. This image from NASA/ESA's Hubble Space Telescope shows galaxy NGC 4485 in the constellation of Canes Venatici (The Hunting Dogs). The galaxy is irregular in shape, but it hasn’t always been so. Part of NGC 4485 has been dragged towards a second galaxy, named NGC 4490 — which lies out of frame to the bottom right of this image. Between them, these two galaxies make up a galaxy pair called Arp 269. Their interactions have warped them both, turning them from spiral galaxies into irregular ones. NGC 4485 is the smaller galaxy in this pair, which provides a fantastic real-world example for astronomers to compare to their computer models of galactic collisions. The most intense interaction between these two galaxies is all but over; they have made their closest approach and are now separating. The trail of bright stars and knotty orange clumps that we see here extending out from NGC 4485 is all that connects them — a trail that spans some 24 000 light-years. Many of the stars in this connecting trail could never have existed without the galaxies’ fleeting romance. When galaxies interact hydrogen gas is shared between them, triggering intense bursts of star formation. The orange knots of light in this image are examples of such regions, clouded with gas and dust. Credit: ESA/Hubble & NASA, Acknowledgement: Kathy van Pelt

Το διαστημικό τηλεσκόπιο Hubble φωτογράφισε τι συνέβη όταν δύο γαλαξίες πλησίασαν ο ένας τον άλλο σε μια διαδικασία συγχώνευσης η οποία τελικά δεν ολοκληρώθηκε.

Το φλερτ

Canes Venatici can be seen in the orientation they appear to the eyes in this 1825 star chart from Urania's Mirror.

Στον αστερισμό Canes Venatici (Τα σκυλιά του κυνηγιού) βρίσκονται δύο σπειροειδείς γαλαξίες, ο NGC 4485 και ο NGC 4490, οι οποίοι βίωσαν μια έντονη έλξη μεταξύ τους και αναπτύχθηκε ένα έντονο «φλερτ» από το οποίο προέκυψαν «απόγονοι» αλλά τελικά δεν υπήρξε… γάμος. Οι δύο γαλαξίες πλησίασαν ο ένας τον άλλο προκαλώντας όπως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις μια σειρά από κοσμικά φαινόμενα. Καταρχάς δημιουργήθηκε μια νέα περιοχή γέννησης άστρων ενώ οι αλληλεπιδράσεις των δύο γαλαξιών τους παραμόρφωσαν διαλύοντας τις σπείρες τους.

 NGC 4490/4485 – T. Grossman, D. Hager and R. Johnson.

Όμως δεν υπήρξε τελικά συγχώνευση με τους δύο γαλαξίες να βρίσκονται πλέον σε διαδικασία απομάκρυνσης ο ένας από τον άλλο. Το διαστημικό τηλεσκόπιο Hubble τράβηξε νέες εικόνες στις οποίες διακρίνεται καθαρά ο NGC 4485 ενώ το… γαλαξιακό ταίρι του μόλις που διακρίνεται κάτω δεξιά. Από αυτές τις νέες εικόνες διαπιστώθηκε ότι η νέα περιοχή γέννησης άστρων έχει έκταση 24 χιλιάδων ετών φωτός. Επίσης οι ερευνητές αναμένεται να εντοπίσουν νέα δεδομένα στους επιστήμονες για το φαινόμενο των συγχωνεύσεων των γαλαξιών.

Η ιδεολογική κατάχρηση της Ιστορίας. The ideological abuse of history

Νικόλαος Γύζης. Ιστορία, 1892. "History is being invented in vast quantities … it's more important to have historians, especially sceptical historians, than ever before." Eric Hobsbawm.

Δεδομένου, ότι η Ιστορία αποτελεί πρώτη ύλη για τις εθνικιστικές ή εθνοτικές ή φονταμενταλιστικές ιδεολογίες, όπως οι παπαρούνες αποτελούν την πρώτη ύλη για την ηρωίνη, το παρελθόν αποτελεί ένα βασικό συστατικό, ίσως το βασικότερο, αυτών των ιδεολογιών. Κι όταν δεν υπάρχει το κατάλληλο παρελθόν, μπορεί άνετα να επινοείται. 

Μάλιστα, από την ίδια τη φύση των πραγμάτων, δεν υπάρχει συνήθως κανένα συνολικά κατάλληλο παρελθόν, επειδή το φαινόμενο, στο οποίο αναφέρονται αυτές οι ιδεολογίες, δεν είναι αρχαίο ή διαχρονικό, αλλά μια ιστορική καινοτομία. Αυτό ισχύει τόσο για το θρησκευτικό φονταμενταλισμό στις σημερινές του μορφές  όσο και για το σύγχρονο εθνικισμό.

Πέντε χιλιάδες χρόνια Πακιστάν

Θυμάμαι, πως είδα κάπου μια μελέτη του αρχαίου πολιτισμού των πόλεων της κοιλάδας του Ινδού ποταμού με τίτλο «Πέντε χιλιάδες χρόνια Πακιστάν». Το Πακιστάν δεν υπήρχε ούτε καν σαν σκέψη πριν από το 1932-1938, όταν το όνομα επινοήθηκε από μερικούς ακτιβιστές φοιτητές. Δεν κατέστη σοβαρό πολιτικό αίτημα πριν από το 1940. Ως κράτος υπάρχει μόνον από το 1947.

Δεν στοιχειοθετείται καμιά σχέση του πολιτισμού του Mohenjo Daro με τους σημερινούς ιθύνοντες του Ισλαμαμπάντ, όπως και του Τρωικού Πολέμου με την κυβέρνηση της Άγκυρας, η οποία διεκδικεί σήμερα την επιστροφή του  θησαυρού του Σλήμαν, έστω και μόνο για την πρώτη του έκθεση. Σίγουρα όμως, τα πέντε χιλιάδες χρόνια Πακιστάν ηχούν καλύτερα από τα σαράντα έξι χρόνια Πακιστάν.

Peter De Francia. Eric Hobsbawm (c.1955).

Μέσα σε μια τέτοια κατάσταση οι ιστορικοί αποκτούν απρόσμενα έναν πολιτικό ρόλο. Παλιά, είχα την εντύπωση, ότι το επάγγελμα του ιστορικού, σε αντίθεση μ’ αυτό, λόγου χάρη, του πυρηνικού φυσικού, τουλάχιστον δεν μπορούσε να προξενήσει κακό. Σήμερα ξέρω, ότι μπορεί. Οι μελέτες μας μπορούν να μεταβληθούν σε εργοστάσια βομβών, όπως τα εργαστήρια, στα οποία ο IRA έμαθε να μετατρέπει χημικές αντιδράσεις σε εκρηκτικά. Αυτή η κατάσταση μας αφορά από δύο απόψεις: φέρουμε μια ευθύνη γενικά απέναντι στα ιστορικά γεγονότα, αλλά και, ειδικότερα, μια ευθύνη κριτικής της πολιτικο-ιδεολογικής κατάχρησης της Ιστορίας.

Το κλασικό παράδειγμα μιας κουλτούρας ταυτότητας, που στηρίζεται πάνω στο παρελθόν μέσω μύθων μεταμφιεσμένων σε Ιστορία, είναι ο εθνικισμός.  

Ο Ερνέστ Ρενάν παρατηρούσε εδώ και περισσότερο από έναν αιώνα, ότι «η λήθη ή ακόμα και η παραχάραξη της ιστορίας αποτελεί ουσιώδη παράγοντα της διαμόρφωσης ενός έθνους, γι' αυτό και η πρόοδος των ιστορικών σπουδών αποτελεί συχνά κίνδυνο για μια εθνικότητα». Διότι τα έθνη αποτελούν ιστορικά καινοφανείς οντότητες, που διατείνονται, ότι υπάρχουν εδώ και πάρα πολύ καιρό. Αναπόφευκτα, η εθνικιστική εκδοχή της Ιστορίας συνίσταται σε αναχρονισμούς, αποσιωπήσεις, απόσπαση από τα ιστορικά συμφραζόμενα και, σε ακραίες περιπτώσεις, σε ψέματα.

Επινόηση γεγονότων

Πολλές από τις παραδόσεις, για τις οποίες πιστεύουμε, ότι έχουν προέλευση αρχαία, στην πραγματικότητα επινοήθηκαν πρόσφατα. Επειδή δε ένα μεγάλο τμήμα αυτού, που υποκειμενικά συνθέτει το σύγχρονο «έθνος», αποτελείται από κατασκευασμένες ή «επινοημένες» συνιστώσες και συνδέεται με κατάλληλα και, γενικά, αρκετά πρόσφατα σύμβολα ή κατάλληλα κατασκευασμένη πραγματεία (όπως η «εθνική ιστορία»), το εθνικό φαινόμενο δεν μπορεί να διερευνηθεί επαρκώς χωρίς προσεκτική εστίαση στην «επινόηση της παράδοσης». Διαβάστε στην «Ελεύθερη Έρευνα»: Η επινόηση της παράδοσης.

Δεν είναι ανάγκη να πω πολλά για την πρώτη απ' αυτές τις ευθύνες. Δεν θα είχα να πω τίποτε αν δεν υπήρχαν δύο πρόσφατες εξελίξεις. Η πρώτη είναι η σημερινή τάση των μυθιστοριογράφων να βασίζουν την πλοκή τους σε μια καταγραμμένη πραγματικότητα, παρά να την επινοούν, θολώνοντας έτσι τα όρια ανάμεσα σε ιστορικό γεγονός και σε μυθοπλασία. 

Η άλλη είναι η άνοδος «μεταμοντερνιστικών» αντιλήψεων στα πανεπιστήμια της Δύσης, ιδίως στα φιλολογικά και ανθρωπολογικά τμήματα, οι οποίες οδηγούν στη θέση, ότι όλα τα «γεγονότα», που διεκδικούν μια αντικειμενική ύπαρξη, δεν είναι παρά νοητικές κατασκευές, ότι, με δυό λόγια, δεν υφίσταται σαφής διαφορά μεταξύ γεγονότος και μυθοπλασίας.

Κι όμως, αυτή η διάκριση υπάρχει, και για μας τους ιστορικούς, ακόμα και για τους πλέον αντιθετικιστές, η ικανότητα να κάνουμε αυτή τη διάκριση είναι θεμελιώδους σημασίας. Δεν είναι δυνατόν να επινοούμε τα γεγονότα μας.

Armenian civilians are marched to a nearby prison in Mezireh by armed Ottoman soldiers. Kharpert, Ottoman Empire, April 1915.

Ο Έλβις Πρίσλευ ή είναι νεκρός ή δεν είναι. Το ερώτημα αυτό μπορεί να απαντηθεί με τρόπο αδιάσειστο βάσει των στοιχείων, που είναι διαθέσιμα. Η σημερινή κυβέρνηση της Τουρκίας, όταν αρνείται την επιχείρηση γενοκτονίας των Αρμενίων το 1915, ή έχει δίκιο ή δεν έχει.

Οι περισσότεροι από μας θα θέταμε εκτός των ορίων τού σοβαρού ιστορικού λόγου κάθε άρνηση τού γεγονότος αυτής της σφαγής, αν και δεν υπάρχει κάποιος εξίσου αδιαμφισβήτητος τρόπος για να επιλέξουμε μεταξύ των διαφορετικών ερμηνειών τού φαινομένου, ή μεταξύ των διαφορετικών τρόπων ένταξής του μέσα στο ευρύτερο ιστορικό πλαίσιο.

Έθνη-κράτη γεννιούνται και πεθαίνουν

Map of territorial changes in Europe after World War I (as of 1923).

Στην εποχή μου όλες οι χώρες της κεντρικής και ανατολικής Ευρώπης μαστίζονταν από πολέμους, καταλαμβάνονταν, βρίσκονταν υπό κατοχήν, απελευθερώνονταν και επανακαταλαμβάνονταν. Όλα τα κράτη αυτής της περιοχής έχουν σήμερα διαφορετικό σχήμα από κείνο, που είχαν, όταν δημιουργήθηκαν.

Μονάχα έξι από τα εικοσιτρία κράτη, που καλύπτουν σήμερα το χάρτη, ανάμεσα στην Τεργέστη και στα Ουράλια υπήρχαν, όταν γεννήθηκα, ή θα υπήρχαν αν δεν τα κατείχε κάποιος στρατός: η Ρωσία, η Ρουμανία, η Βουλγαρία, η Αλβανία, η Ελλάδα και η Τουρκία, μια που ούτε η μετά το 1918 Αυστρία, ούτε η μετά το 1918 Ουγγαρία αντιστοιχούν στην πραγματικότητα στην Cisleithania (σ.σ. Αυτοκρατορική Αυστρία) και στο Βασίλειο της Ουγγαρίας της Αυστροουγγαρίας.

Μερικά δημιουργήθηκαν μετά τον Α' παγκόσμιο πόλεμο, και ακόμα περισσότερα μετά το 1989. Ανάμεσά τους και αρκετές χώρες, που ποτέ πριν στην ιστορία δεν υπήρξαν ανεξάρτητες κρατικές οντότητες με τη σύγχρονη έννοια, ή που υπήρξαν για σύντομα μόνο διαστήματα -για ένα δυό χρόνια, για μια δυό δεκαετίες- και μετά το έχασαν, αν και μερικές αργότερα το επανέκτησαν: τα τρία βαλτικά κράτη, η Λευκορωσία, η Ουκρανία, η Σλοβακία, η Μολδαβία, η Σλοβενία, η Κροατία, η Μακεδονία, για να μην πάμε ανατολικότερα.

Μερικά γεννήθηκαν και πέθαναν και πάλι κατά τη διάρκεια της δικής μου ζωής, όπως η Γιουγκοσλαβία και η Τσεχοσλοβακία. Είναι πολύ συνηθισμένες οι περιπτώσεις των γηραιότερων κατοίκων μερικών κεντροευρωπαϊκών πόλεων, που απέκτησαν διαδοχικά ταυτότητες τριών διαφορετικών κρατών.

Ένας άνθρωπος της δικής μου ηλικίας από το Lemberg ή από το Czernowitz έχει ζήσει σε τέσσερα διαφορετικά κράτη, για να μην υπολογίσουμε και τις κατοχές κατά τις περιόδους των πολέμων. Ένας από το Mumnaks μπορεί κάλλιστα να έχει ζήσει σε πέντε, αν υπολογίσουμε και την εφήμερη αυτονομία της Podkarpatska Rus το 1938. (Της «Καρπάθιας Ρωσίας», περιοχής των ρουθήνων, σλαβικού λαού, η οποία ανήκε διαδοχικά στην Αυστροουγγαρία, στην Τσεχοσλοβακία, αυτόνομη το 1938, στη Σοβιετική Ένωση, και σήμερα στην Ουκρανία).

Σε πιο πολιτισμένες εποχές, όπως το 1919, εκείνος ή εκείνη είχε ίσως τη δυνατότητα να επιλέξει ποια νέα υπηκοότητα ήθελε να πάρει, αλλά μετά το Β’ παγκόσμιο πόλεμο συνήθως τον απελαύνανε δια της βίας ή τον αφομοίωναν δια της βίας στο νέο κράτος.

Eric Hobsbawm the great historian, travels on the Pressburg Railway from his native Vienna to Bratislava (formerly Pressburg). A journey of a mere 35 miles takes him through a tiny landscape that has seen some of the most turbulent political changes of the century - from the lost world of the Habsburgs to Europe's newest state, Slovakia.

Πού ανήκει ένας κεντρο- ή ανατολικο- ευρωπαίος; Ποιός είναι; Το ερώτημα αυτό τέθηκε πραγματικά για πάρα πολλούς απ' αυτούς τους ανθρώπους, και εξακολουθεί να τίθεται και σήμερα. Σε μερικά κράτη είναι ζήτημα ζωής ή θανάτου, και σχεδόν σε όλα επηρεάζει, και μερικές φορές καθορίζει, το νομικό τους status και τις δυνατότητες της ζωής τους. Υπάρχει όμως και μια άλλη, πιο συλλογική, αβεβαιότητα. Το μεγαλύτερο μέρος της κεντρικής και ανατολικής Ευρώπης ανήκει στο κομμάτι εκείνο τού κόσμου, για το οποίο οι διπλωμάτες και οι ειδικοί των Ηνωμένων Εθνών προσπάθησαν μετά το 1945 να επινοήσουν ευγενικούς ευφημισμούς, όπως «υποανάπτυκτο» ή «αναπτυσσόμενο», δηλαδή στο σχετικά ή απόλυτα φτωχό και καθυστερημένο.

Προπαγάνδα μισαλλοδοξίας

Rear view of the Babri Mosque. The Babri Mosque, was a mosque in Ayodhya, a city in the Faizabad district of Uttar Pradesh, India, on Ramkot Hill ("Rama's fort"). It was destroyed in 1992 when a political rally developed into a riot involving 150,000 people, despite a commitment to the Indian Supreme Court by the rally organisers that the mosque would not be harmed. More than 2,000 people were killed in ensuing riots in many major cities in India including Mumbai and Delhi.

Πρόσφατα, φανατικοί ινδουιστές κατέστρεψαν ένα τζαμί στην Ayodhya, ισχυριζόμενοι, ότι αυτό το τζαμί το είχε κτίσει ο μογγόλος κατακτητής Μπαμπούρ πάνω σε μια ιδιαιτέρως ιερή για τους ινδουιστές τοποθεσία, όπου είχε γεννηθεί ο θεός Ράμα. Οι συνάδελφοι και φίλοι μου στα ινδικά πανεπιστήμια δημοσίευσαν μια μελέτη, που αποδείκνυε, ότι:

α. Κανείς μέχρι το δέκατο ένατο αιώνα δεν είχε υποστηρίξει, ότι η Ayodhya είναι ο τόπος γέννησης του Ράμα, και

β. ότι είναι σχεδόν σίγουρο, ότι το τζαμί δεν κτίστηκε την εποχή του Μπαμπούρ.

Μακάρι να μπορούσα να πω, ότι αυτή η δημοσίευση άσκησε κάποια σημαντική επίδραση πάνω στην άνοδο τού ινδουιστικού κόμματος, που προκάλεσε αυτό το γεγονός, αλλά τουλάχιστον έκαναν το καθήκον τους ως ιστορικοί, απέναντι σε όσους μπορούν να διαβάζουν και είναι εκτεθειμένοι στην προπαγάνδα της μισαλλοδοξίας σήμερα και στο μέλλον. Ας κάνουμε λοιπόν και το δικό μας.

Η αξίωση των Σέρβων

Απεικόνιση της μάχης στο Κοσσυφοπέδιο σε ρωσική μικρογραφία του 16ου αι. Battle of Kosovo 1389, sixteenth-century Russian miniature.

Λίγες είναι οι ιδεολογίες του μίσους, που βασίζονται μόνο σε ψέματα ή σε παραμύθια, για τα οποία δεν υπάρχουν καθόλου στοιχεία. Έγινε πράγματι μια μάχη στο Κοσσυφοπέδιο το 1389, κατά την οποία οι σέρβοι πολεμιστές και οι σύμμαχοί τους ηττήθηκαν από τους τούρκους, κι αυτή άφησε βαθιά σημάδια στη λαϊκή μνήμη των σέρβων, όσο κι αν αυτό δεν δικαιολογεί βέβαια την καταπίεση των αλβανών, οι οποίοι αποτελούν σήμερα το 90% τού πληθυσμού της περιοχής, ή την αξίωση των σέρβων, ότι η γη αυτή είναι ουσιαστικά δική τους.

Δανία και ανατολική Αγγλία

The Danelaw, as recorded in the Anglo-Saxon Chronicle, is a historical name given to the part of England in which the laws of the "Danes" held sway and dominated those of the Anglo-Saxons. It is contrasted with "West Saxon law" and "Mercian law". The term has been extended by modern historians to be geographical. The areas that comprised the Danelaw are in northern and eastern England. The origins of the Danelaw arose from the Viking expansion of the 9th century, although the term was not used to describe a geographic area until the 11th century. With the increase in population and productivity in Scandinavia, Viking warriors, having sought treasure and glory in the nearby British Isles, "proceeded to plough and support themselves", in the words of the Anglo-Saxon Chronicle, for the year 876.

Η Δανία δεν διεκδικεί τη μεγάλη περιοχή της ανατολικής Αγγλίας, που κατείχε πριν από τον ενδέκατο αιώνα, και η οποία εξακολουθούσε και αργότερα να είναι γνωστή ως Danelow, και της οποίας τα τοπωνύμια είναι ακόμα, από φιλολογικής άποψης, δανέζικα.

Η περίπτωση της ΠΓΔΜ

Στις πλείστες των περιπτώσεων, η ιδεολογική κατάχρηση της Ιστορίας βασίζεται μάλλον σε αναχρονισμούς, παρά σε ψέματα. Ο ελληνικός εθνικισμός αρνείται στη Δημοκρατία της Μακεδονίας, ακόμα και το δικαίωμα στο όνομα, με το επιχείρημα, ότι ολόκληρη η Μακεδονία είναι στην ουσία ελληνική και αποτελεί τμήμα του ελληνικού έθνους-κράτους, καθώς φαίνεται απ' τον καιρό, που ο βασιλιάς της Μακεδονίας και πατέρας του Μεγάλου Αλέξανδρου υπέταξε τις ελληνικές περιοχές της Βαλκανικής.

Όπως και καθετί σχετικό με τη Μακεδονία, δεν πρόκειται για ένα καθαρά επιστημονικό ζήτημα, χρειάζεται όμως, να έχει πολύ θάρρος ένας έλληνας διανοούμενος για να πει, ότι, από ιστορικής άποψης, όλα αυτά είναι ανοησίες. Δεν υπήρχε ελληνικό έθνος-κράτος ή οποιαδήποτε άλλη ενιαία πολιτική οντότητα για τους έλληνες τον τέταρτο π.Χ. αιώνα, η μακεδονική αυτοκρατορία δεν θύμιζε σε τίποτα ένα ελληνικό, ή οποιοδήποτε άλλο, έθνος-κράτος, και, εν πάση περιπτώσει, είναι πολύ πιθανόν, ότι οι αρχαίοι έλληνες θεωρούσαν τους μακεδόνες κατακτητές τους, όπως αργότερα και τους ρωμαίους, βάρβαρους και όχι έλληνες αν και ήταν σίγουρα πολύ ευγενικοί ή πολύ προσεκτικοί για να τους το πουν.

La macédoine est un plat chaud ou une salade, mélange de différents légumes, ou parfois de différents fruits, taillés en cubes d'approximativement 0,5 cm de côté (« taille en macédoine »).

Επιπλέον, ιστορικά η Μακεδονία αποτελεί ένα τέτοιο μείγμα εθνοτήτων -δεν είναι τυχαίο, που έδωσε το όνομά της στην ανάμεικτη φρουτοσαλάτα (macédoine)- που δεν είναι δυνατόν να σταθεί καμιά προσπάθεια ταύτισής της με κάποια συγκεκριμένη εθνότητα. (Διαβάστε στην «Ελεύθερη Έρευνα»:«Απόγονοι και «απόγονοι»).

Κροάτες κατασκευαστές βιβλίου εθνικής Ιστορίας

Coronation of Zvonimir (Ferdo Quiquerez, painting from 1897).

Για να είμαστε δίκαιοι, οι ακρότητες του μακεδονικού εθνικισμού της διασποράς πρέπει να απορριφθούν για τον ίδιο ακριβώς λόγο, όπως και όλες εκείνες οι κροατικές εκδόσεις, οι οποίες θέλουν να παρουσιάσουν, ούτε λίγο ούτε πολύ, τον Zvonimir τον Μεγάλο ως πρόγονο του προέδρου Τούντζμαν. Είναι όμως, πολύ δύσκολο να τα βάλει κανείς με τους κατασκευαστές ενός σχολικού βιβλίου εθνικής ιστορίας, αν και στο Πανεπιστήμιο του Ζάγκρεμπ υπάρχουν ιστορικοί, τους οποίους είμαι περήφανος να συγκαταλέγω στους φίλους μου, που έχουν το θάρρος και το κάνουν.

Ιαπωνική εκδοχή

Clockwise from top left: Chinese machine gun nest at the Battle of Shanghai, P-40 fighter planes of the Flying Tigers guarded by a Chinese soldier, Japanese surrender in Nanjing on September 9, 1945, Japanese troops staged a poison gas attack near Changsha, Japanese forces at the Battle of Wuhan

Αυτές οι προσπάθειες, και τόσες άλλες, να αντικατασταθεί η Ιστορία από το μύθο και την επινόηση δεν είναι απλώς κακόγουστα αστεία διανοουμένων. Γιατί τελικά μπορούν και καθορίζουν το τι γράφεται στα σχολικά βιβλία, όπως ήξεραν οι ιαπωνικές αρχές, όταν επέμεναν να χρησιμοποιήσουν για τους ιάπωνες μαθητές μια αποστειρωμένη εκδοχή του ιαπωνικού πολέμου στην Κίνα.

Μύθος και επινόηση

Όταν αρχές Μαρτίου 1821, ο Αλέξανδρος Υψηλάντης έφτασε στα σύνορα της Βλαχίας, έβγαλε προκήρυξη προς τους βλάχους, στην οποία αποκαλούσε τους βλάχους δάκες κι όχι έλληνες και διαχώριζε σαφώς την πατρίδα τους από την δική του.

Μύθος και επινόηση έχουν πολύ μεγάλη σημασία για τις πολιτικές της ταυτότητας, μέσω των οποίων ομάδες και άνθρωποι, ορίζοντας τους εαυτούς τους μέσα από την εθνικότητα, τη θρησκεία, από παλαιά ή τωρινά κρατικά σύνορα, προσπαθούν να βρουν μια σιγουριά μέσα σ’ έναν αβέβαιο και κλυδωνιζόμενο κόσμο, λέγοντας: «Εμείς είμαστε διαφορετικοί και καλύτεροι από τους Άλλους».

Σκηνές από τη ζωή στο βλαχοχώρι της Αβδέλας (κοντά στα Γρεβενά), το 1905, όπως αποτυπώθηκαν σε φιλμ των πρωτοπόρων βαλκάνιων κινηματογραφιστών, των βλάχων αδελφών Manachia.  Οι σκηνές στο υπαίθριο σχολείο μοιάζουν ειδυλλιακές, αλλά από πίσω κρύβεται ο πόλεμος της προπαγάνδας, πού παίρνει γρήγορα, βίαιη μορφή. Την ίδια χρονιά, μια ένοπλη ελληνική ομάδα, θα κάψει πάνω από 130 σπίτια της Αβδέλας. Η ένοπλη διαμάχη μεταξύ των νέων βαλκανικών κρατών έχει ήδη ξεκινήσει. (Διαβάστε στην «Ελεύθερη Έρευνα»: Είμαι βλάχος, δεν είμαι έλληνας!).

Οφείλουν να απασχολούν και εμάς στα πανεπιστήμια, επειδή οι άνθρωποι, που διατυπώνουν αυτούς τους μύθους και τις επινοήσεις, είναι άνθρωποι μορφωμένοι: δάσκαλοι, λαϊκοί και κληρικοί, πανεπιστημιακοί (όχι πολλοί, ελπίζω), δημοσιογράφοι, τηλεοπτικοί και ραδιοφωνικοί παραγωγοί. Σήμερα, οι περισσότεροι απ’ αυτούς πρέπει να έχουν αποφοιτήσει από κάποιο πανεπιστήμιο. Μην έχετε αυταπάτες ως προς αυτό.

Τι πραγματικά είναι Ιστορία

Rembrandt. Peinture d'histoire, sujet non identifié, Painting of history, subject not identified, 1626.

Η Ιστορία δεν είναι ούτε αρχέγονη μνήμη ούτε συλλογικές παραδόσεις. Είναι αυτό, που μαθαίνουν οι άνθρωποι από τους ιεροκήρυκες, τους δασκάλους, τους συγγραφείς των βιβλίων της Ιστορίας, τους αρθρογράφους και τους τηλεοπτικούς σχολιαστές.

Έχει πολύ μεγάλη σημασία οι ιστορικοί να θυμόμαστε την ευθύνη μας, η οποία, πάνω απ όλα, είναι να στεκόμαστε πέρα από πάθη και πολιτικές ταυτότητας, ακόμα κι όταν μας αγγίζουν και εμάς. Στο κάτω κάτω, κι εμείς άνθρωποι είμαστε.

Η περίπτωση του Ισραήλ

Η εθνική τελετουργία του Ισραήλ, που έχει δομηθεί γύρω από την πολιορκία της Μασάντα, δεν εξαρτάται από την ιστορικά επαληθεύσιμη αλήθεια του πατριωτικού θρύλου, που διδάσκονται οι ισραηλίτες μαθητές στο σχολείο και οι ξένοι επισκέπτες, και επομένως δεν επηρεάζεται από το δικαιολογημένο σκεπτικισμό ιστορικών ειδικευμένων στην ιστορία της Ρωμαϊκής Παλαιστίνης. Επιπλέον, ακόμα κι όταν ο έλεγχος είναι εφαρμόσιμος, αν τα στοιχεία απουσιάζουν, είναι ανεπαρκή, αλληλοσυγκρουόμενα ή από δεύτερο χέρι, δεν μπορεί να απορριφθεί πειστικά ακόμα και η πλέον απίθανη πρόταση. Τα στοιχεία μπορούν να αποδείξουν οριστικά, ενάντια σ' όσους το αρνούνται, ότι η ναζιστική γενοκτονία των εβραίων έλαβε πράγματι χώρα, όμως, παρότι κανένας σοβαρός ιστορικός δεν αμφιβάλλει, ότι ο Χίτλερ θέλησε την «Τελική Λύση», δεν μπορεί να αποδείξει, ότι έδωσε μια ειδική διαταγή για την εφαρμογή της. Δεδομένου του τρόπου, που ενεργούσε ο Χίτλερ, δεν είναι πιθανή η ύπαρξη μιας τέτοιας γραπτής διαταγής, και κανείς δεν την έχει βρει μέχρι σήμερα.  Έτσι, μολονότι δεν είναι δύσκολο να καταρριφθούν οι θέσεις του R. Faurisson (σ.σ ο γνωστότερος γάλλος αρνητής του Ολοκαυτώματος), δεν μπορούμε να απορρίψουμε τη θέση, που υποστήριξε ο David Irving (σ.σ. άγγλος ιστορικός, αρνητής του Ολοκαυτώματος επίσης, που διώχθηκε για τις απόψεις του) δίχως μια επεξεργασμένη επιχειρηματολογία, όπως κάνουν οι περισσότεροι ειδικοί στο χώρο αυτό. Διαβάστε στην «Ελεύθερη Έρευνα»: Πώς επινοήθηκαν οι εβραίοι. In a February 26, 1942, letter to German diplomat Martin Luther, Reinhard Heydrich follows up on the Wannsee Conference by asking Luther for administrative assistance in the implementation of the "Endlösung der Judenfrage" (Final Solution to the Jewish Question).

Το πόσο σοβαρή μπορεί να είναι αυτή η υπόθεση μπορεί να φανεί ίσως από ένα πρόσφατο άρθρο ενός ισραηλινού δημοσιογράφου, του Άμος Ελόν, που μιλάει για το πώς η γενοκτονία των εβραίων από τον Χίτλερ μεταβλήθηκε σ' ένα μύθο νομιμοποιητικό της ύπαρξης του κράτους του Ισραήλ. Ακόμα περισσότερο: στα χρόνια της διακυβέρνησης από τη δεξιά κατέστη ένα είδος τελετουργικής πιστοποίησης της ισραηλινής κρατικής ταυτότητας και ανωτερότητας, και κεντρικό στοιχείο τού επίσημου συστήματος εθνικών δοξασιών, μαζί με την ύπαρξη του θεού.

Ο Ελόν, που παρακολουθεί τα ίχνη αυτής της εξέλιξης της έννοιας του «Ολοκαυτώματος», υποστηρίζει, συμφωνώντας με τον υπουργό, ότι η Ιστορία θα πρέπει τώρα πια να διαχωριστεί από εθνικούς μύθους, τελετουργίες, και πολιτικές.

Ως μη ισραηλινός, αν και εβραίος, δεν εκφράζω άποψη επ' αυτού. Ως ιστορικός, ωστόσο, με λύπη μου σημειώνω μια παρατήρηση του Ελόν. Ότι οι βασικές συμβολές στην επιστημονική ιστοριογραφία για τη γενοκτονία, εβραίων και μη εβραίων, είτε δεν έχουν καθόλου μεταφραστεί στα εβραϊκά, όπως το μεγάλο έργο του Hilberg, είτε μεταφράστηκαν με μεγάλη καθυστέρηση, και μερικές φορές μαζί με αποκηρύξεις των εκδοτών. 

Για τη σοβαρή ιστοριογραφία η γενοκτονία δεν ήταν παρά μια ανείπωτη τραγωδία. Πολύ απλά: βρισκόταν σε διάσταση με το νομιμοποιητικό μύθο. Αλλά το ίδιο παράδειγμα μας δίνει βάση να ελπίζουμε. Γιατί εδώ έχουμε μια μυθολογική ή εθνικιστική ιστορία να υφίσταται κριτική εκ των ένδον. Σημειώνω, ότι η ιστορία της ίδρυσης του Ισραήλ έπαψε να γράφεται στο Ισραήλ σαν μια ουσιαστικά σιωνιστική προπαγάνδα σαράντα περίπου χρόνια μετά τη γέννηση του κράτους.

Ιρλανδική ιστοριογραφία

IRA political poster from the 1980s, featuring a quote from Bobby Sands – "There can never be peace in Ireland until the foreign, oppressive British presence is removed, leaving all the Irish people as a unit to control their own affairs and determine their own destinies as a sovereign people, free in mind and body, separate and distinct physically, culturally and economically".

Το ίδιο ισχύει και για την ιρλανδική Ιστορία. Μισό περίπου αιώνα αφότου η Ιρλανδία κατέκτησε την ανεξαρτησία της, οι ιρλανδοί ιστορικοί έπαψαν να γράφουν την ιστορία τού νησιού τους σαν μια μυθολογία του εθνικού απελευθερωτικού κινήματος. Η ιρλανδική ιστοριογραφία, τόσο στη Δημοκρατία της Ιρλανδίας όσο και στο βορρά, περνά μια λαμπρή περίοδο, επειδή ακριβώς κατόρθωσε να αποδεσμευτεί. Κι αυτό βέβαια είναι ένα ζήτημα, που εξακολουθεί να έχει πολιτικές επιπτώσεις και κινδύνους.

Η ιστορία, που γράφεται σήμερα, έρχεται σε ρήξη με μια παλιά παράδοση, που ξεκινά από τους Fenians και φτάνει μέχρι τον IRA, ο οποίος μάχεται, στο όνομα των παλαιών μύθων, με όπλα και βόμβες. Το γεγονός όμως, ότι έχει ωριμάσει μια νέα γενιά, η οποία μπορεί να σταθεί έξω από τα πάθη των μεγάλων τραυματικών και αποφασιστικών στιγμών της ιστορίας των χωρών της, αυτό αποτελεί για τους ιστορικούς ελπιδοφόρο σημάδι.

Επίλογος

Ο Τόμας Μάζαρικ (Tomáš Garrigue Masaryk, 7 Μαρτίου 1850 - 14 Σεπτεμβρίου 1937) ήταν Τσέχος πολιτικός, κοινωνιολόγος και φιλόσοφος, ο οποίος ήταν συνήγορος της τσεχοσλοβάκικης ανεξαρτησίας κατά τη διάρκεια του πρώτου παγκόσμιου πολέμου και έπειτα ο πρώτος Πρόεδρος της Τσεχοσλοβακίας. Tomáš Garrigue Masaryk, portrait by Josef Jindřich Šechtl, 1918.

Δεν μπορούμε, ωστόσο, να περιμένουμε να περάσουν οι γενιές. Πρέπει να αντισταθούμε στην κατασκευή εθνικών, εθνοτικών και άλλων μύθων, την ώρα, που αυτοί διαμορφώνονται. Αυτό δεν θα μας κάνει δημοφιλείς.

Ο Τόμας Μάζαρυκ, ιδρυτής της Δημοκρατίας της Τσεχοσλοβακίας, δεν ήταν δημοφιλής τον καιρό, που μπήκε στην πολιτική ως ο άνθρωπος, που απέδειξε, με λύπη του, αλλά δίχως να διστάσει, ότι τα μεσαιωνικά χειρόγραφα, πάνω στα οποία βασιζόταν σε μεγάλο βαθμό ο εθνικός τσεχικός μύθος ήταν πλαστά.

Eric Hobsbawm became Britain's most respected historian. Photograph: Karen Robinson

Ο E. J. Hobsbawn (1917-2012) ήταν μέλος της Βρετανικής Ακαδημίας Τεχνών κι Επιστημών, καθώς και επίτιμος διδάκτωρ πολλών πανεπιστημίων σ’ αρκετές χώρες. Το παραπάνω άρθρο αποτελείται από αποσπάσματα της εναρκτήριας διάλεξής του για το ακαδημαϊκό έτος 1993-94 στο Κεντροευρωπαϊκό Πανεπιστήμιο της Βουδαπέστης, η οποία απευθυνόταν δηλαδή, σε φοιτητές, που ουσιαστικά προέρχονταν από τις πρώην κομμουνιστικές χώρες της Ευρώπης και την πρώην ΕΣΣΔ.

Στη συνέχεια, δημοσιεύτηκε με τον τίτλο: «Η νέα απειλή για την Ιστορία» στο Νew Υork Reνiew of Βοοks, 16 Δεκ. 1992, σελ. 62-65, και, μεταφρασμένη σε αρκετές άλλες χώρες. Στα ελληνικά μπορείτε να την βρείτε στο βιβλίο: Για την Ιστορία (έκδ. «Θεμέλιο», Ιστορική Βιβλιοθήκη, Αθήνα, 1998).

Πηγή: Freeinquiry.gr