Ο Νέμο πράγματι κάνει επικά ταξίδια. As babies, 'Nemo' clownfish embark on epic journeys

Τα ψάρια-κλόουν πραγματοποιούν επικά ταξίδια όπως το κινηματογραφικό τους alter ego. Researchers found that clownfish, such as Nemo, really do migrate huge distances, some up to 400km - but only when they are larvae.

Ένας από τους δημοφιλέστερους ήρωες κινουμένων σχεδίων τις τελευταίες δεκαετίες είναι ο «Νέμο», ένα ψάρι-κλόουν (όπως ονομάζονται αυτά τα πανέμορφα ψαράκια). Στην ταινία που τον έκανε διάσημο ο Νέμο ταξιδεύει περίπου δύο χιλιάδες χλμ για να εντοπίσει το παιδί του. Όπως διαπιστώνεται τώρα τα ψάρια-κλόουν πραγματοποιούν ταξίδια εκατοντάδων χλμ και μάλιστα αυτοί που ταξιδεύουν δεν είναι τα ενήλικα αλλά οι γόνοι!

Η γονιδιακή ανταλλαγή

In Disney/Pixars hilarious underwater adventure "Finding Nemo," Nemo's father (left), a clownfish, travels all the way from the Great Barrier Reef to Sydney to find his son after the two are separated.

Ερευνητές του Πανεπιστημίου του Έξετερ στη Βρετανία μελέτησαν ένα είδος ψαριού-κλόουν (Amphiprion omanesis) που ζει αποκλειστικά στην Αραβική Θάλασσα στα ανοικτά του Ομάν. Υπάρχουν μόνο δύο πληθυσμοί του συγκεκριμένου είδους στην περιοχή που ζουν σε δύο αποικίες που τις χωρίζει απόσταση 400 χλμ.

Οι ερευνητές πραγματοποιώντας γενετικές αναλύσεις στους δύο πληθυσμούς διαπίστωσαν ότι υπάρχει πρόσμιξη των δύο πληθυσμών. Η ανακάλυψη είναι σημαντική επειδή αποδεικνύει ότι τα ψάρια-κλόουν μπορούν να ταξιδεύουν σε μεγάλες αποστάσεις ενώ μέχρι σήμερα πιστευόταν ότι δεν απομακρύνονται από τη βάση τους. Οι ερευνητές κρίνουν ότι η ανακάλυψη εξηγείται με εξελικτικούς όρους. Εκτιμούν ότι οι κλιματικές αλλαγές, η μόλυνση των υδάτων και άλλοι παράγοντες που καταστρέφουν το περιβάλλον που ζουν οι θαλάσσιοι οργανισμοί ωθούν πολλούς εξ αυτών να διευρύνουν τη γονιδιακή δεξαμενή τους ώστε να καταφέρουν να προσαρμοστούν στις νέες συνθήκες. Η διεύρυνση αυτή γίνεται με ανταλλαγή γονιδίων όπως στη προκειμένη περίπτωση.

Μάλιστα οι ερευνητές εντόπισαν ορισμένα «υβρίδια», δηλαδή ψάρια-κλόουν με καταγωγή και από τις δύο αποικίες κάτι που σημαίνει ότι οι «μετανάστες» πρόγονοι τους κατάφεραν να προσαρμοστούν με επιτυχία στο νέο τους σπίτι και περιβάλλον.

Οι γόνοι

The researchers hope the study will allow them to safeguard the fish in the wild.

Το εύρημα όμως που προκάλεσε έκπληξη στους ερευνητές είναι ότι το μεγάλο αυτό ταξίδι από τη μια αποικία στην άλλη δεν το κάνουν οι ενήλικοι Νέμο αλλά οι γόνοι. Όπως διαπίστωσαν οι ερευνητές οι γόνοι μόλις μιας εβδομάδας κάνουν αυτό πραγματικά επικό για αυτούς ταξίδι. Οι ερευνητές σπεύδουν να σημειώσουν ότι οι γόνοι δεν κολυμπούν όλη αυτή την απόσταση αλλά μεταφέρονται από τη μια αποικία στην άλλη με κάποια ρεύματα. Η ανακάλυψη δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «PloS ONE».

Γιάννης Ψυχοπαίδης. Ο Βύρωνας στην Κεφαλονιά. Jannis Psychopedis. Byron in Kefalonia

Γιάννης Ψυχοπαίδης, Byron III, 2014, ξυλογραφία 100Χ100 εκ. The reason behind this solo exhibition of Jannis Psychopedis’s work is the 190 year anniversary of the death of Lord Byron, along with a very specific, as well as happy coincidence.

Με την έκθεση του ζωγράφου Γιάννη Ψυχοπαίδη «Ο Βύρωνας στην Κεφαλονιά» το Μουσείο Μπενάκη εγκαινίασε χθες τη νέα εκθεσιακή του χρονιά. Αφορμή για την έκθεση αποτελεί η συμπλήρωση 190 χρόνων από το θάνατο του λόρδου Βύρωνα, μαζί με μια πολύ συγκεκριμένη, όσο και ευτυχή συγκυρία. Ο Γιάννης Ψυχοπαίδης εδώ και 15 χρόνια τυχαίνει, κάθε Αύγουστο, να κατοικεί στα Μεταξάτα της Κεφαλονιάς, δίπλα από το σπίτι που ζούσε ο Βύρωνας από τον Αύγουστο του 1823 και για τέσσερις μήνες, όταν έφτασε στο νησί για να στηρίξει τον απελευθερωτικό αγώνα των Ελλήνων.

Γιάννης Ψυχοπαίδης, Κεφαλονιά, Αύγουστος 2013. In August of 1823, Lord Byron arrived for the first time in Kefalonia in order to support the liberation movement and settled in the village of Metaxata for 4 months. Next to the house Byron inhabited and from which he conducted his fight offering selflessly to the Greek cause, Jannis Psychopedis -by pure chance- spent the month of August for the last 15 years.

Με το βλέμμα του αμετακίνητο προς το ίδιο τοπίο –που ανεπαίσθητα αλλοιωνόταν μέσα στα χρόνια– ο Γιάννης Ψυχοπαίδης γεννούσε κάθε Αύγουστο μια σειρά ζωγραφικές εικόνες εκ του φυσικού, απλές και άμεσες. Ο ζωγραφικός διάλογος με το ίδιο πάντα τοπίο έγινε μια εμμονή και μια συνήθεια, που επανερχόταν σταθερά τα τελευταία 15 χρόνια, μόνο τον Αύγουστο, μόνο εκεί και μόνο από το ίδιο πάντα σημείο.

Γιάννης Ψυχοπαίδης, Κεφαλονιά, Αύγουστος 2005. Gazing always over the same landscape –which altered imperceptibly through the years- the artist created each August a series of painted images, simple and direct, always in metaphorical, as well as literal, contact with Byron and his spiritual presence. The painted dialog with the same landscape became a habit and an obsession that kept coming back steadily over the last 15 years, occurring only in August.

Τα έργα που προέκυψαν όλα αυτά τα χρόνια είναι μια συστηματική αντίστιξη, τόσο θεματική όσο και τεχνική, στην υπόλοιπη δουλειά του Ψυχοπαίδη, ο οποίος, για ένα μόνο μήνα, ασκεί τη δουλειά ενός συνεπούς υπαιθριστή ζωγράφου. Με τον τρόπο αυτό, γεννήθηκε μια μεγάλη σειρά από ακουαρέλες  που απλώνεται συστηματικά από χρόνο σε χρόνο, πάντοτε σε μια μεταφορική αλλά και κυριολεκτική μεσοτοιχία με τον Βύρωνα και την πνευματική του παρουσία.

Γιάννης Ψυχοπαίδης, Κεφαλονιά, Αύγουστος 2011. The work produced all these years constitutes a systematic counterpoint to the rest of Psychopedis’ work, who for that single month each year is transformed to a landscape artist. The exhibition comprises of 50 aquarelles, three large wood engravings and a sculpture, all coming from the personal collection of the artist.

Η έκθεση με τις 45 ακουαρέλες, τρεις μεγάλες ξυλογραφίες και ένα γλυπτό πορτρέτο του λόρδου Βύρωνα (το μοναδικό γλυπτό που έχει φιλοτεχνήσει ο καλλιτέχνης), δημιουργούν ένα σύνολο χρωματιστό, ανάλαφρο, αποδίδοντας ένα τοπιογραφικό πανόραμα ήπιας, κι αλλού άγριας, ομορφιάς.

Ο τρόπος που ο καλλιτέχνης ζωγράφισε αυτές τις ακουαρέλες είναι άμεσος, απλός, εκ του φυσικού, ως υπαιθριστής ζωγράφος του 19ου αιώνα. «Ήμουν 11 μήνες στο εργαστήρι μου με κλειστά παράθυρα και ένα μήνα ζωγράφιζα ελεύθερα στην φύση», προσθέτει ο ίδιος, μιλώντας για την παραγωγή αυτών των έργων.

«Ο Βύρων στην Κεφαλονιά» είναι μια έκθεση «βάλσαμο στην ψυχή σε μια εποχή κατάμαυρη, ενεργοποιεί την διάθεση φυγής από τα όχι ευχάριστα που μας περιβάλουν», είπε χαρακτηριστικά ο διευθυντής του μουσείο Μπενάκη, Άγγελος Δεληβοριάς.

Την έκθεση που θα διαρκέσει έως τις 25 Οκτωβρίου 2014, συνοδεύει αναλυτικός κατάλογος με αναπαραγωγές όλων των παραπάνω έργων, καθώς και συνοδευτικά κείμενα του διευθυντή του Μουσείου Μπενάκη, Άγγελου Δεληβορριά και του ζωγράφου Γιάννη Ψυχοπαίδη.

Ο Γιάννης Ψυχοπαίδης

Jannis Psychopedis was born in Athens in 1945. He studied printmaking at the School of Fine Arts from 1963 to 1968. He completed his studies on a DAAD scholarship from 1971 to 1975 at the Munich Academy of Fine Arts with a graduate degree in painting. He lived and worked in Munich until 1977. Then he moved to Berlin on a scholarship from the art programme of West Berlin. He lived in Germany until 1987 and then went to Brussels. In 1992 he returned to Greece. In 1994 he became Professor at the Athens School of Fine Arts. He has written articles in newspapers and magazines and has published his own books,some of which are illustrated.

Ο Γιάννης Ψυχοπαίδης γεννήθηκε το 1945 στην Αθήνα. Σπούδασε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας, στο εργαστήριο της χαρακτικής και στη συνέχεια στην Ακαδημία Καλών Τεχνών του Μονάχου. Έζησε και εργάστηκε στο Βερολίνο και στις Βρυξέλλες. Επέστρεψε στην Αθήνα το 1992 και από το 1994 εξελέγη καθηγητής στην ΑΣΚΤ. Έχει παρουσιάσει το έργο του σε πολλές σημαντικές, ατομικές και ομαδικές, εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.

Πού και πότε

Μουσείο Μπενάκη – Κεντρικό Κτήριο, Κουμπάρη 1, τηλ.: 210 3671000. Ωράριο λειτουργίας: Τετάρτη, Παρασκευή: 9.00-17.00, Πέμπτη, Σάββατο: 9.00-24.00, Κυριακή: 9.00-15.00, Δευτέρα, Τρίτη: Κλειστά.

«Φυλή φάντασμα» στο γενεαλογικό δέντρο των Ευρωπαίων. New Branch Added to European Family Tree

Οι ερευνητές εξέτασαν τo DNA αρχαίων οστών, όπως το κρανίο ενός αγρότη που έζησε στη Γερμανία πριν από 7.000 χρόνια. This skull of a 7,000-year-old German farmer was among the ancient human bones that revealed more about the genetic heritage of present-day Europeans. Previous work suggested that Europeans descended from two ancestral groups: indigenous hunter-gatherers and early European farmers. This new study shows that there was also a third ancestral group, the Ancient North Eurasians, who contributed genetic material to almost all present-day Europeans. The research also reveals an even older lineage, the Basal Eurasians. Credit: Joanna Drath/University of Tübingen

«Πριν από αυτή την έρευνα, το μοντέλο που είχαμε για την προέλευση των Ευρωπαίων αφορούσε την ανάμειξη δύο πληθυσμός. Εμείς δείξαμε ότι υπήρχε και μια τρίτη ομάδα» αναφέρει ο Ντέιβιντ Ράιχ της Ιατρικής Σχολής του Χάρβαρντ, η οποία συνεργάστηκε στη μελέτη με το Πανεπιστήμιο του Τίμπιγκεν στη Γερμανία και άλλα ιδρύματα.

Τι πιστεύαμε

Αρχαιολογικές και γενετικές ενδείξεις που έχουν συγκεντρωθεί την τελευταία δεκαετία έχουν αποκαλύψει ότι η εφεύρεση της γεωργίας στην Εγγύς Ανατολή άλλαξε ριζικά το τοπίο στην Ευρώπη πριν από περίπου 7.500 χρόνια: Γεωργοί από τη Εγγύς Ανατολή, οι οποίοι είχαν πιθανώς ανοιχτόχρωμο δέρμα και καστανά μάτια, κατέφθασαν τότε στην ήπειρο και αναμείχθηκαν με κυνηγούς-τροφοσυλλέκτες, οι οποίοι ζούσαν ήδη στην Ευρώπη για δεκάδες χιλιάδες χρόνια. Πρέπει μάλιστα να είχαν ασυνήθιστη για τα σημερινά δεδομένα εμφάνιση, με γαλάζια μάτια αλλά μελαμψό δέρμα, λένε οι ερευνητές.

Η τρίτη ομάδα

Το DNA των σύγχρονων Ευρωπαίων φέρνει ίχνη μιας μυστηριώδους φυλής από τη Βόρεια Ευρασία. Modern Europeans are the descendants of at least three groups of ancient humans, not two as was previously thought, reveals a comparative analysis of DNA from more than 2,300 modern-day humans and nine ancient farmers and hunter-gatherers who lived in Germany, Luxembourg and Sweden, around 7,000 to 8,000 years ago. A Sami indigenous northern European family in Norway around 1900. The picture was probably taken in 1896 around the Kanstadfjord near Lødingen, Nordland. The adults on the left are Ingrid (born Sarri) and her husband Nils Andersen Inga. In front of the parents are Berit and Ole Nilsen. The lady on the right is Ellen, sister of Ingrid. In front of Ellen are the children Inger Anna and Tomas. The children of Inger Anna are reindeer herders still today. Detroit Publishing Co. print no. 7123.

Η νέα μελέτη δείχνει τώρα ότι υπήρξε και μια τρίτη ομάδα που συμμετέχει στο γενετικό προφίλ των σύγχρονων Ευρωπαίων: μια αρχαία βορειοευρασιατική φυλή από την περιοχή της Σιβηρίας, η οποία μάλιστα είχε συγγενική σχέση με τους πληθυσμούς που πέρασαν το Βερίγγειο Πορθμό πριν από 15.000 χρόνια και έγιναν οι πρώτοι κάτοικοι της Αμερικής.

Η ερευνητική ομάδα εξέτασε το DNA περισσότερων από 2.300 ατόμων από όλο τον κόσμο και το συνέκριναν με το γονιδίωμα εννέα αρχαίων σκελετών από τη Σουηδία, το Λουξεμβούργο και τη Γερμανία: οκτώ κυνηγούς-τροφοσυλλέκτες που έζησαν πριν από 8.000 χρόνια, πριν την άφιξη της γεωργίας, και ενός αγρότη που έζησε πριν από 7.000 χρόνια.

Τα ευρήματα

Researchers compared ancient hunter-gatherers and early farmers to present-day human genomes and found that Europeans today trace their ancestry to three ancient populations. The skull of Motala1, one of the seven approximately 8,000 year old Swedish hunter-gatherers sequenced in this study. Credit: Fredrik Hallgren

Η ανάλυση έδειξε ότι οι σημερινοί Ευρωπαίοι φέρουν γονίδια όχι μόνο από τους κυνηγούς-τροφοσυλλέκτες και τους αγρότες αλλά και από τη φυλή της Βόρειας Ευρασίας. Αντίθετα, οι κυνηγοί-τροφοσυλλέκτες και οι αγρότες δεν φέρουν τέτοια γονίδια, ένδειξη ότι η βορειοευρασιατική φυλή ήταν η τελευταία που έφτασε στην Ευρώπη μετά την άφιξη της γεωργίας.

Όταν ξεκίνησε η τελευταία μελέτη, η φυλή της Βόρειας Ευρασίας ήταν μια «φυλή φάντασμα», γνωστή μόνο από τη γενετική κληρονομιά της στους σύγχρονους πληθυσμούς. Αυτό άλλαξε το 2013, όταν ανακαλύφθηκε ο σκελετός ενός αγοριού που έζησε πριν από 24.000 χρόνια κοντά στη λίμνη Βαϊκάλη της Σιβηρίας.

Revised flow chart of European ancestry incorporating the new data about Ancient North Eurasians (ANE), West European hunter-gatherers (WHG), early European farmers (EEF) and Basal Eurasians. Image courtesy David Reich

Η συμβολή αυτής της φυλής στο γενετικό προφίλ των Ευρωπαίων είναι μικρότερη σε σχέση με τις δύο άλλες ομάδες και δεν ξεπερνά πουθενά το 20%, επισημαίνει ο Ιωσήφ Λαζαρίδης, ερευνητής του Χάρβαρντ και πρώτος συγγραφέας της δημοσίευσης. «Σχεδόν όλοι οι Ευρωπαίοι κατάγονται και από τις τρεις προγονικές ομάδες. Οι διαφορές ανάμεσά τους οφείλονται στις σχετικές αναλογίες: Οι Βορειοευρωπαίοι κληρονόμησαν περισσότερα από τους κυνηγούς-τροφοσυλλέκτες, έως και το 50% στη Λιθουανία, ενώ οι Νοτιοευρωπαίοι κατάγονται περισσότερο από τους αγρότες» αναφέρει.

Επόμενος στόχος των ερευνητών είναι να προσδιορίσουν το πότε έφτασαν στην Ευρώπη οι μετανάστες από τη Βόρεια Ευρασία. Όπως επισημαίνουν, το παζλ της καταγωγής των Ευρωπαίων πιθανότατα δεν έχει συμπληρωθεί, και περισσότερα στοιχεία μπορούν να προκύψουν μόνο από γενετικές αναλύσεις σε αρχαίους σκελετούς, οι οποίοι συνεχίζουν να έρχονται στο φως.

«Τερατώδης» μαύρη τρύπα σε μικροσκοπικό γαλαξία. Hubble Helps Find Smallest Known Galaxy Containing a Supermassive Black Hole

Καλλιτεχνική απεικόνιση της μαύρης τρύπας στην καρδιά του γαλαξία-νάνου M60-UCD1. Έχει μάζα πέντε φορές μεγαλύτερη από τη μελανή οπή που κρύβεται στην καρδιά του δικού μας γαλαξία. Artist's View of M60-UCD1 Black Hole. Astronomers using data from NASA’s Hubble Space Telescope and ground observation have found an unlikely object in an improbable place -- a monster black hole lurking inside one of the tiniest galaxies ever known. The black hole is five times the mass of the one at the center of our Milky Way galaxy. It is inside one of the densest galaxies known to date -- the M60-UCD1 dwarf galaxy that crams 140 million stars within a diameter of about 300 light-years, which is only 1/500th of our galaxy’s diameter. If you lived inside this dwarf galaxy, the night sky would dazzle with at least 1 million stars visible to the naked eye. Our nighttime sky as seen from Earth’s surface shows 4,000 stars. The finding implies there are many other compact galaxies in the universe that contain supermassive black holes. The observation also suggests dwarf galaxies may actually be the stripped remnants of larger galaxies that were torn apart during collisions with other galaxies rather than small islands of stars born in isolation. Image Credit: NASA, ESA, STScI-RCC14-41a

Μια μαύρη τρύπα με μάζα πέντε φορές μεγαλύτερη από τη μελανή οπή που κρύβεται στην καρδιά του δικού μας Γαλαξία ανακαλύφθηκε στο κέντρο ενός από τους μικρότερους γαλαξίες που γνωρίζουμε.

Εντυπωσιακό κοσμικό σύνολο

Hubble Space telescope image showing the gargantuan galaxy M60 in the center, and the ultracompact dwarf galaxy M60-UCD1 below it and to the right, and also enlarged as an inset. A new international study led by University of Utah astronomer Anil Seth and published in the journal Nature found that M60-UCD1 is the smallest known galaxy with a supermassive black hole at its center, suggesting the dwarf galaxy originally was much larger but was stripped of its outer layers by gravity from galaxy M60 over billions of years. M60's gravity also is pulling galaxy NGC4647, upper right, and the two eventually will collide. Credit: NASA/Space Telescope Science Institute/European Space Agency.

Η «τερατώδης» μαύρη τρύπα, όπως την αποκαλούν οι ερευνητές, βρέθηκε στην καρδιά του γαλαξία-νάνου M60-UCD1, ο οποίος συγκεντρώνει 140 εκατομμύρια άστρα σε έναν δίσκο με διάμετρο μόλις 300 έτη φωτός, 500 φορές μικρότερη από τη διάμετρο του Μίλκι Ουέι.

Ο γαλαξίας είναι ένας από τους μικρότερους και πυκνότερους που γνωρίζουν οι αστρονόμοι. Είναι τόσο πυκνός ώστε, αν κανείς ζούσε μέσα του, θα μπορούσε να διακρίνει ένα εκατομμύριο άστρα στο νυχτερινό ουρανό, ορατά με γυμνό μάτι. Ο δικός μας Γαλαξίας είναι πολύ μεγαλύτερος αλλά και πολύ πιο αραιός, και ο νυχτερινός ουρανός μας φιλοξενεί μόλις 4.000 ορατά άστρα.

Όλοι οι μεγάλοι γαλαξίες περιέχουν στο κέντρο τους μαύρες τρύπες εξαιρετικά μεγάλης μάζας. Ήταν όμως αναπάντεχη η ανακάλυψη μιας τόσο «βαριάς» μαύρης τρύπας σε έναν τόσο μικρό γαλαξία. Η πιθανότερη εξήγηση, αναφέρουν οι ερευνητές στην επιθεώρηση «Nature», είναι ότι ο M60-UCD1 ξεκίνησε τη ζωή του ως μεγάλος γαλαξίας, ο οποίος όμως έχασε το μεγαλύτερο μέρος της μάζας του όταν συγκρούστηκε με έναν γειτονικό γαλαξία, τον M60, πριν από περίπου 10 δισεκατομμύρια χρόνια. Το μεγαλύτερο μέρος των άστρων πέρασε στην κατοχή του M60, και ο M60-UCD1 όπως τον βλέπουμε σήμερα είναι η σκιά του παλιού του εαυτού.

Η μελέτη

The Gemini North telescope on Hawaii's Mauna Kea aims a laser beam into the night sky to create an "artificial star" that astronomers use to adjust images made by the telescope to remove the blurring effects of Earth's atmosphere. The telescope was used in a new University of Utah-led study that discovered the smallest galaxy yet known to harbor a supermassive black hole. (More Gemini images at www.gemini.edu/images.)

Οι ερευνητές συμπέραναν την ύπαρξη της μαύρης τρύπας όταν διαπίστωσαν ότι τα άστρα που κινούνται γύρω από το κέντρο του γαλαξία τρέχουν πιο γρήγορα από ό,τι θα περίμενε κανείς, ένδειξη ότι επιταχύνονται από κάποιο αντικείμενο εξαιρετικά μεγάλης μάζας. Πρέπει να πρόκειται για μια μαύρη τρύπα με μάζα 21 εκατομμύρια φορές μεγαλύτερη από του Ήλιου, η οποία αντιστοιχεί στο 15% της συνολικής μάζας του λιλιπούτειου γαλαξία. Συγκριτικά, η μαύρη τρύπα στην καρδιά του Γαλαξία έχει μάζα 4 εκατ. φορές τη μάζα του Ήλιου και αντιστοιχεί σε μόλις 0,01% της συνολικής μάζας.

«Είναι εντυπωσιακό, δεδομένου ότι ο Μίλκι Ουέι είναι 500 φορές μεγαλύτερος και 1.000 φορές βαρύτερος από ό,τι ο γαλαξίας νάνος M60-UDC1» σχολίασε ο Άνιλ Σεθ του Πανεπιστημίου της Γιούτα, πρώτος συγγραφέας της δημοσίευση. Η μελέτη βασίστηκε σε παρατηρήσεις με το τηλεσκόπιο Gemini North στο Μάουνα Κέα της Χαβάης και το διαστημικό τηλεσκόπιο Hubble.