Arts Universe and Philology

Arts Universe and Philology
The blog "Art, Universe, and Philology" is an online platform dedicated to the promotion and exploration of art, science, and philology. Its owner, Konstantinos Vakouftsis, shares his thoughts, analyses, and passion for culture, the universe, and literature with his readers.

Σάββατο 2 Φεβρουαρίου 2013

Σοσιαλιστικός Ρεαλισμός στην Αμερική. Social Realism in America

David Alfaro Siqueiros, Cosmos and Disaster, c.1936.

David Alfaro Siqueiros, Echo of a Scream.

Diego Rivera, Man at the Crossroads.

Diego Rivera, Panorama of Mexcian History.

José Clemente Orozco, Modern Migration of the Spirit, 1933, Dartmouth College.

José Clemente Orozco, Detail of Mural Gods of the Modern World, Dartmouth College, New Hampshire.

José Clemente Orozco, Men on Fire.

Jackson Pollock, Untitled (Bald Woman With Skeleton).


Irving Norman, Spain 1938, 1942. Oil on canvas. This stark painting of a bomb shattered tree filled with bloody human body parts, is based on the artist’s battlefield experiences in the Spanish Civil War. While Picasso’s Guernica is the most famous painting depicting the war, Norman’s canvas is imbued with a frightful immediacy that came from his direct wartime encounters.

Irving Norman, Woman Ship Welder, 1943, graphite on paperboard.

Irving Norman, Celebration, 1953. Oil on canvas, 82 x 30 inches. Crocker Art Museum, loan and promised gift of Richard Graves and Stephen F. Melcher.

Irving Norman, Bacchanal, 1954. Oil on canvas, 69 x 39 inches. Collection of Morelle and Norman Levine.

Irving Norman, From Work, 1978. Oil on canvas, 80 x 92 inches. Fine Arts Museums of San Francisco, gift of Hela Norman.

Jacob Lawrence, The Railroad Stations Were Crowded With Migrants, from the Migration Series.

Jacob Lawrence, Their Lives Were Often In Danger, from the Migration Series.

George Bellows, "Cliff Dwellers". Oil on canvas. 1913. 40 1/4 x 42 1/8 inches. In this canvas, Bellows painted the poor immigrant slums of New York’s Lower East Side. This work is the very embodiment of American Social Realism.

Jack Levine, The Patriarch of Moscow on a Visit to Jerusalem, 1975. Oil on canvas - 213.2 x 237 cm (84 x 96 in.), Thyssen-Bornemisza Collection.

Jack Levine, Gangster Funeral, 1952-3.

Jack Levine, Welcome Home, 1946.

Jack Levine, Reception in Miami, 1948.

Ben Shahn, Father & Child, 1947.

Ben Shahn, Renascence, 1946.

Ben Shahn, Liberation, 1945.

Ben Shahn,  East Twelfth Street, 1946.

Ben Shahn, Italian Landscape, 1943-1944. Ben Shahn said to his biographer: "During the war, I worked in the Office of War Information. We were supplied with a constant stream of material, photographic and other kinds of documentation of the decimation within enemy territory. There were the secret confidential horrible facts of the cartloads of dead...so many of which I knew well and cherished. There were the churches destroyed, the villages, the monasteries—Monte Cassino and Ravenna. At that time I painted only one theme, "Europa," you might call it. Particularly I painted Italy as I lamented it, or feared what it might have become."

Ben Shahn, Unemployment, 1938. This is probably the best example of Ben Shahn’s Social Realist style. In Unemployment, we are presented with six tired, weary looking men, who we can assume from the painting’s title are out of work. Despite becoming unfortunate victims of the Great Depression, a sense of dignity seems to remain among the men, specifically in their unfazed stares and postures.

America, 1930's - Social Realism is a naturalistic realism focusing specifically on social issues and the hardships of everyday life. The term usually refers to the urban American Scene artists of the Depression era, who were greatly influenced by the Ashcan School of early 20th century New York. Social Realism is somewhat of a pejorative label in the United States, where overtly political art, not to mention socialist politics, are extremely out of favor. Ben Shahn, Jack Levine and Jacob Lawrence are the best-known American Social Realists.









Τελικά τα άστρα δεν περνούν σε «εμμηνόπαυση», Stars can be late parents


Ο σχηματισμός πλανητικού δίσκου γύρω από από το άστρο TW Ύδρας, σε απόσταση 175 ετών φωτός  (καλλιτεχνική απεικόνιση). This artist's concept illustrates the planet-forming disk around TW Hydrae, located about 175 light-years away in the Hydra, or Sea Serpent, constellation. Image credit: NASA/JPL-Caltech

Στην ηλικία των δέκα εκατομμυρίων ετών, τα περισσότερα άστρα δεν μπορούν πια να κάνουν παιδιά. Κι όμως, ένα ηλικιωμένο άστρο στον αστερισμό της Ύδρας φαίνεται ότι έχει το περιθώριο να αποκτήσει πολλούς νέους πλανήτες.

Το άστρο

Weighing the planet-forming disc around a nearby star.

Η ανακάλυψη του μεσόκοπου υποψήφιου γονιού «θα μας οδηγήσει σε νέες ιδέες όσον αφορά τις θεωρίες σχηματισμού πλανητών» σχολιάζει ο Έντουιν Μπέργκιν, αστροχημικός στο Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν στο Αν Άρμπορ και επικεφαλής της μελέτης που δημοσιεύεται στο «Nature».

Το άστρο TW Ύδρας, σε απόσταση 176 ετών φωτός, ήταν γνωστό ότι περιβάλλεται από έναν δίσκο αερίου και σκόνης, παρόμοιο με τον «πρωτοπλανητικό δίσκο» που γυρνόφερνε κάποτε τον Ήλιο και συμπυκνώθηκε για να σχηματίσει τη Γη και τους άλλους πλανήτες.

Δεδομένου ότι το TW Ύδρας βρίσκεται σχετικά κοντά, οι αστρονόμοι μελετούν συστηματικά το δίσκο του σε μια προσπάθεια να βελτιώσουν τα μοντέλα σχηματισμού πλανητικών συστημάτων. Υπολόγιζαν όμως ότι το υλικό αυτό έχει ηλικία 3 με 10 εκατομμυρίων ετών και θεωρούσαν ότι είναι υπερβολικά ηλικιωμένο για να δώσει πλανήτες.

Για να είναι όμως κανείς σίγουρος για την απάντηση, θα πρέπει πρώτα να υπολογίσει τη συνολική μάζα του δίσκου και να ελέγξει αν το υλικό αυτό είναι αρκετό για να γεμίσει πλανήτες. Η εκτίμηση της μάζας, όμως, είναι δύσκολη υπόθεση. 

Η μέθοδος


Detection of water vapour in the spectrum of TW Hydrae's protoplanetary disc.

Ο Δρ Μπέργκιν και οι συνεργάτες του αποφάσισαν να αξιοποιήσουν μια απαιτητική μέθοδο που είχε δοκιμαστεί ελάχιστες φορές στο παρελθόν. Χρησιμοποίησαν το ευρωπαϊκό διαστημικό τηλεσκόπιο Herschel για να μετρήσουν την αναλογία δύο ισοτόπων του υδρογόνου, η οποία είναι ενδεικτική της συνολικής μάζας.

Kαλλιτεχνική απεικόνιση που δείχνει έναν πλανητικό δίσκο (αριστερά) που ζυγίζει όσο 50 πλανήτες σαν τον Δία. This artist's illustration shows a planetary disk (left) that weighs the equivalent of 50 Jupiter-mass planets. Image credit: NASA/JPL-Caltech

Η ανάλυση υποδεικνύει ότι ο δίσκος του TW Ύδρας περιέχει αρκετό υλικό για 50 πλανήτες στο μέγεθος του Δία, αναφέρουν οι ερευνητές. Ο Μπέργκιν πιστεύει τώρα ότι η μέθοδος που χρησιμοποίησε θα αποδειχθεί σημαντικό εργαλείο στη μελέτη των εκατοντάδων πλανητικών συστημάτων που έχουν ανακαλυφθεί ως σήμερα.

«Ζυγίζοντας αυτά τα συστήματα κατά τη γέννησή τους, κερδίζουμε γνώσεις για το πώς το Ηλιακό Σύστημα σχηματίστηκε και πήρε μια από τις πολλές πιθανές διατάξεις που υπήρχαν» είπε ο ερευνητής.  Τόνισε πάντως ότι για να γίνει αυτό θα πρέπει να λειτουργήσουν κι άλλα τηλεσκόπια με τη δυνατότητα να μετρούν τα ισότοπα υδρογόνου σε τόσο μακρινά αντικείμενα.








Νέο σύστημα μέτρησης του «βάρους» των μελανών οπών, New Cosmic 'Scale' Could Weigh Distant Black Holes


An artist's impression of a black hole like the one weighed in this work, sitting in the core of a disk galaxy. The black-hole in NGC4526 weighs 450,000,000 times more than our own Sun. CREDIT: NASA/JPL-Caltech

Επιστήμονες του Νότιου Ευρωπαϊκού Παρατηρητηρίου (ESO) προτείνουν ένα νέο σύστημα μέτρησης της μάζας μιας μαύρης τρύπας.

Το πρόβλημα

The CARMA telescope located in the Inyo Mountains in Eastern California. The combination of large and small dishes helped the authors zoom in on the gas in the center of NGC 4526 CREDIT: Timothy A. Davis

Επειδή η απευθείας παρατήρηση μιας μελανής οπής δεν είναι είναι δυνατή, οι υπολογισμοί για το μέγεθός της γίνονται με έμμεσους τρόπους. Όμως αυτοί οι έμμεσοι τρόποι δεν είναι πάντα ικανοί να αποκαλύψουν στοιχεία για το μέγεθος μιας μαύρης τρύπας ειδικά όταν αυτή ανήκει στην κατηγορία των «υπερμεγέθων» μελανών οπών, δηλαδή εκείνων η μάζα των οποίων είναι δεκάδες ή και εκατοντάδες εκατομμύρια φορές μεγαλύτερη από αυτή του Ήλιου. Είναι χαρακτηριστικό ότι, ενώ έχουν εντοπιστεί εκατοντάδες υπερμεγέθεις μαύρες τρύπες, οι επιστήμονες έχουν καταφέρει να υπολογίσουν την μάζα παρά λίγων δεκάδων εξ αυτών.

Η λύση των σωματιδίων

Ο συνήθης τρόπος υπολογισμού της μάζας μιας μαύρης τρύπας είναι από την παρατήρηση της κίνησης των άστρων που βρίσκονται κοντά της. Οι ερευνητές υπολογίζουν την ταχύτητα με την οποία κινούνται τα άστρα που βρίσκονται πιο κοντά στην μαύρη τρύπα σε σχέση με εκείνη των άστρων που βρίσκονται πιο μακριά από αυτή. Με αυτόν τον τρόπο γίνεται ένας υπολογισμός της μάζας της μελανής οπής που δεν είναι ακριβής αλλά κατά προσέγγιση. 


Ο γαλαξίας NGC4526 στο κέντρο του οποίου βρίσκεται μια γιγάντια μαύρη τρύπα η μάζα της οποίας υπολογίστηκε με τη νέα μέθοδο. A Hubble Space telescope image of NGC 4526, overlaid with our molecular gas observations from CARMA. The black hole sits in the very center of the galaxy. CREDIT: NASA/ESA and Timothy A. Davis

Οι επιστήμονες του ESO προτείνουν τώρα τον εντοπισμό της ακτινοβολίας που εκπέμπουν οι πυκνές ψυχρές μάζες αερίων. Η ακτινοβολία αυτή μπορεί να εντοπιστεί με την μορφή ραδιοκυμάτων στο ηλεκτρομαγνητικό φάσμα. Η μέθοδος επικεντρώνει την προσοχή της στον εντοπισμό και χαρτογράφηση των μορίων του μονοξειδίου του άνθρακα. Η θέση και η κίνηση των μορίων σε σχέση με τη θέση της μαύρης τρύπας επιτρέπει τον υπολογισμό της μάζας της. Με αυτή τη μέθοδο οι ερευνητές κατάφεραν να υπολογίσουν την μάζα της μαύρης τρύπας που βρίσκεται στον γαλαξία NGC4526.


The ALMA telescope, currently under construction in the Atacama Desert of Chile. Using the power of this new telescope, this study predicts it should be possible to measure black-hole masses in hundreds of galaxies. CREDIT: ALMA, C. Padilla

Όπως διαπιστώθηκε, η μαύρη τρύπα του συγκεκριμένου γαλαξία έχει μάζα 450 εκατομμύρια φορές μεγαλύτερη από αυτή του Ήλιου. Με αυτή τη μέθοδο οι επιστήμονες πιστεύουν ότι θα υπολογίσουν την μάζα εκατοντάδων μελανών οπών πολλές εκ των οποίων βρίσκονται σε γειτονικούς μας γαλαξίες. Η έρευνα δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Nature».