Η μουσική είναι εξάρτηση και τώρα γνωρίζουμε το γιατί. Neuroscientists Uncover Why the Brain Enjoys Music

Επιστήμονες με δημοσίευση τους στην επιθεώρηση «JNeurosci» υποστηρίζουν ότι εντόπισαν τον μηχανισμό που προκαλεί τα συναισθήματα ευχαρίστησης στον άνθρωπο όταν ακούει μουσική και είναι ο ίδιος με αυτόν που συνδέεται με εξαρτήσεις όπως αυτές στο αλκοόλ, στην κοκαΐνη και στο πρόχειρο φαγητό (φαγητό των fast food κλπ. Interaction between auditory and reward brain circuits underpins musical pleasure. Communication between the brain’s auditory and reward circuits is the reason why humans find music rewarding, according to new research published in JNeurosci. Julius Schmid (1854-1935), Schubertiade (1897), further details not known. Wikimedia Commons.

Ο άνθρωπος απολαμβάνει την μουσική αλλά το γεγονός ότι δεν υπάρχει κάποιο βιολογικό όφελος που να προκύπτει από αυτή την λειτουργία προκαλεί διαχρονικά πεδίο επιστημονικής έρευνας χωρίς μέχρι σήμερα να έχουν υπάρξει ικανοποιητικές απαντήσεις.

Επιστήμονες του Πανεπιστημίου McGill στον Καναδά προσπαθούν να ρίξουν φως σε αυτή την μυστηριώδη σχέση ανθρώπου και μουσικής εδώ και περίπου μια δεκαετίες. Με δημοσίευση τους στην επιθεώρηση «JNeurosci» υποστηρίζουν ότι εντόπισαν τον μηχανισμό που προκαλεί τα συναισθήματα ευχαρίστησης στον άνθρωπο όταν ακούει μουσική και είναι ο ίδιος με αυτόν που συνδέεται με εξαρτήσεις όπως αυτές στο αλκοόλ, στην κοκαΐνη και στο πρόχειρο φαγητό (φαγητό των fast food κλπ.).

Οι ερευνητές χρησιμοποίησαν την μέθοδο της διακρανιακής μαγνητικής διέγερσης για να διαπιστώσουν τι συμβαίνει στον εγκέφαλο των ανθρώπων όταν ακούνε μουσική. Στην μελέτη πήραν μέρος άτομα 20-25 ετών στους οποίους οι ερευνητές επέλεξαν να τους βάλουν να ακούν μουσική ποπ καταγράφοντας παράλληλα την εγκεφαλική τους δραστηριότητα. Οι συμμετέχοντες άκουγαν κατά την διάρκεια της μελέτης τόσο τραγούδια που είχαν επιλέξει οι ίδιοι αλλά και τραγούδια που είχαν επιλέξει οι ερευνητές.

Greater induced pleasure differences was associated with increased synchronized activity between auditory and reward regions. Credit: Mas-Herrero et al., JNeurosci 2021

Διαπιστώθηκε πώς όταν ξεκινούσε η μουσική στον εγκέφαλο των συμμετεχόντων ενεργοποιούνταν αμέσως ο επικλινής πυρήνας. Πρόκειται για μια λειτουργική μονάδα του εγκεφάλου που βρίσκεται στα αποκαλούμενα κέντρα επιβράβευσης και παίζει σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη εθιστικών συμπεριφορών.

Ο επικλινής πυρήνας κατέχει επίσης κεντρικό ρόλο στην παρουσία και δράση της ντοπαμίνης. Πρόκειται για την ορμόνη που ρυθμίζει την διάθεση και τα συναισθήματα έχοντας αποκτήσει μαζί με την σεροτονίνη τον χαρακτηρισμό «ορμόνες της χαράς». Όσο περισσότερο απολάμβανε κάποιος από τους συμμετέχοντες την μουσική που άκουγε τόσο μεγαλύτερη ήταν η διέγερση στον επικλινή πυρήνα. Όταν η μουσική σταματούσε αυτόματα εξασθενούσε και η διέγερση σε αυτή την περιοχή.

It is thought the research may provide new insights into the lifestyles of music legends such as David Bowie.

Τα ευρήματα της έρευνας προσφέρουν εκτός των άλλων και μια εξήγηση στο γιατί οι άνθρωποι με πολύ στενή σχέση με την μουσική και ειδικότερα οι καλλιτέχνες εμφανίζουν συχνά διαφόρων ειδών εθιστικές τάσεις. «Η μουσική λειτουργεί ως μια πολύ ισχυρή δύναμη που μας κινητοποιεί στην καθημερινότητα μας και κάνει να καταναλώνουμε πολύ χρόνο αλλά και χρήμα για αυτή είτε περιμένοντας για ώρες σε μια ουρά ακόμη και μέσα σε κακοκαιρία για να πάρουμε ένα εισιτήριο μιας συναυλίας είτε επενδύοντας χρόνια εκμάθησης ενός μουσικού οργάνου» αναφέρει ο Ερνστ Μας Χερέρο, μέλος της ερευνητικής ομάδας.

Όπως και να έχει το πράγμα πάντως σε αντίθεση με τις άλλες εξαρτήσεις η μουσική κάνει καλό στον άνθρωπο με διαφόρους τρόπους και είναι δύσκολο να αντιμετωπίσει κάποιος προβλήματα «υπερβολικής δόσης μουσικής».

Πηγές: “Unraveling the Temporal Dynamics of Reward Signals in Music-Induced Pleasure with TMS” 29 March 2021, Journal of Neuroscience. DOI: 10.1523/JNEUROSCI.0727-20.2020 - https://scitechdaily.com/neuroscientists-uncover-why-the-brain-enjoys-music/ - https://www.naftemporiki.gr/story/1708415/i-mousiki-einai-eksartisi-kai-tora-gnorizoume-to-giati

 

 

Η δημιουργικότητα μουσικών της τζαζ στο μικροσκόπιο. Where in the brain does creativity come from? Evidence from jazz musicians

Ερευνητές ανέλυσαν την εγκεφαλική δραστηριότητα μουσικών για να ανακαλύψουν σε ποιο ημισφαίριο του εγκεφάλου εδράζεται η δημιουργικότητα. A new brain-imaging study has studied the brain activity of jazz guitarists during improvisation to show that creativity is, in fact, driven primarily by the right hemisphere in musicians who are comparatively inexperienced at improvisation. However, musicians who are highly experienced at improvisation rely primarily on their left hemisphere. Playing guitar. Credit: © MIGUEL GARCIA SAAVED / Adobe Stock

Ποιο ημισφαίριο του εγκεφάλου ευθύνεται για την δημιουργικότητα; Είναι ένα το ημισφαίριο το οποίο ευθύνεται για την ανάδυσή της ή προκύπτει από τη συντονισμένη δραστηριότητα περιοχών και στα δύο ημισφαίρια;

Τα ερωτήματα αυτά απασχολούν επί χρόνια τους επιστήμονες, μία πρόσφατη όμως δημοσίευση ερευνητών του Πανεπιστημίου του Ντρέξελ στην Πενσυλβάνια έρχεται να φωτίσει περισσότερο την νευρωνική βάση της δημιουργικότητας.

Σε πρόσφατη δημοσίευσή τους στην επιστημονική επιθεώρηση «NeuroImage» παρουσιάστηκαν τα αποτελέσματα έρευνας σε μία ομάδα μουσικών τα οποία υποδεικνύουν ότι το εγκεφαλικό υπόβαθρο της δημιουργικότητας στην πραγματικότητα εξαρτάται από το… τι εννοούμε με τη λέξη δημιουργικότητα: η καλή διεκπεραίωση μίας ενασχόλησης είναι υπόθεση του αριστερού ημισφαιρίου, ενώ η ικανότητα για προσαρμογή σε μη συνηθισμένες καταστάσεις επαφίεται στο δεξί ημισφαίριο.

Εγκεφαλογράφημα παίζοντας μουσική

A jazz guitarist performing while EEG is recorded. The image is credited to Drexel University.

Για να καταλήξουν στο συμπέρασμα αυτό οι ερευνητές κατέγραψαν μέσω εγκεφαλογραφήματος την ηλεκτρική δραστηριότητα του εγκεφάλου από 32 κιθαρίστες του μουσικού είδους τζαζ. Ανάμεσα σε αυτούς, άλλοι ήταν ιδιαίτερα πεπειραμένοι ενώ άλλοι βρίσκονταν στα πρώτα τους βήματα. Καθένας από αυτούς κλήθηκε να κάνει πρόβα σε έξι κομμάτια τζαζ, συγχρονίζοντας το παίξιμό του με μουσικούς οι οποίοι έπαιζαν διαφορετικά όργανα. Έπειτα, κατέγραψαν την εγκεφαλική δραστηριότητα δασκάλων κιθάρας οι οποίοι κλήθηκαν να παίξουν τα κομμάτια αυτά με τον κατά το δυνατόν ακριβή και σωστό τρόπο.

Σε πρώτο στάδιο, οι ερευνητές συνέκριναν την εγκεφαλική δραστηριότητα των 32 συμμετεχόντων με αυτή των καθηγητών κιθάρας. Η στατιστική ανάλυση κατέδειξε ότι στους συμμετέχοντες των οποίων η ποιότητα του μουσικού κομματιού προσέγγιζε αυτή των καθηγητών, οι εμπρόσθιες περιοχές του εγκεφάλου του αριστερού ημισφαιρίου παρουσίαζαν μεγαλύτερη δραστηριότητα. Αντίθετα, όσων οι εκτελέσεις δεν είχαν σημαντική διαφορά ως προς την ποιότητα με αυτή των καθηγητών, η εγκεφαλική δραστηριότητα εντοπιζόταν κυρίως στο δεξί ημισφαίριο.

Έπειτα, οι επιστήμονες εκτέλεσαν μία συμπληρωματική ανάλυση: συνέκριναν την ηλεκτρική δραστηριότητα του εγκεφάλου των συμμετεχόντων οι οποίοι ήταν πεπειραμένοι και αυτών οι οποίοι βρίσκονταν στο ξεκίνημά τους. Τα αποτελέσματα της ανάλυσης αυτής εμφάνισαν ένα τελείως διαφορετικό μοτίβο: και στις δύο ομάδες συμμετεχόντων η έντονη δραστηριότητα του εγκεφάλου παρατηρούταν σε περιοχές του δεξιού ημισφαιρίου.

Ορίζοντας τη δημιουργικότητα

Brain activity maps showing areas associated with high-creativity performances compared with lower-creativity performances. Each map shows a top view of the head. The image is credited to Drexel University.

Επιχειρώντας να κατανοήσουν τη διαφορά στα μοτίβα μεταξύ των διαφορετικών αναλύσεων οι ερευνητές κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι ανάλογα με τον τρόπο με τον οποίο κανείς ορίζει την έννοια της δημιουργικότητας, η εγκεφαλική δραστηριότητα εντοπίζεται σε διαφορετικά μέρη του εγκεφάλου: εάν αναφερόμαστε στη δημιουργικότητα με την έννοια της ποιότητας του αποτελέσματος (εν προκειμένω του μουσικού κομματιού), είναι το αριστερό ημισφαίριο το οποίο διαδραματίζει καίριο λόγο. Αντίθετα, αν με τον όρο δημιουργικότητα εννοούμε την ικανότητα ενός ατόμου να ανταποκρίνεται σε καταστάσεις με τις οποίες δεν είναι συνηθισμένος (όπως στην περίπτωση των νέων μουσικών) τότε το δεξί ημισφαίριο παίζει σημαντικό ρόλο.

Η έρευνα αυτή θα βοηθήσει την επιστημονική κοινότητα να κατανοήσει με ποιον τρόπο οι διάφορες ενασχολήσεις των ανθρώπων επηρεάζουν την εγκεφαλική δραστηριότητα.

Πηγές: David S. Rosen, Yongtaek Oh, Brian Erickson, Fengqing (Zoe) Zhang, Youngmoo E. Kim, John Kounios. Dual-process contributions to creativity in jazz improvisations: An SPM-EEG study. NeuroImage, 2020; 213: 116632 DOI: 10.1016/j.neuroimage.2020.116632 - https://neurosciencenews.com/creativity-jazz-brain-16040/ - https://www.tovima.gr/2020/04/04/science/i-dimiourgikotita-mousikon-tis-tzaz-sto-mikroskopio/

Δείξε μου πώς χορεύεις να σου πω ποιος είσαι. The way you dance is unique, and computers can tell it’s you

Henri Matisse, La Danse, 1910. Έρευνα Φιλανδών επιστημόνων κατέδειξε ότι ο τρόπος με τον οποίο χορεύουμε είναι τόσο μοναδικός ώστε ένας υπολογιστής να μπορεί να μας αναγνωρίσει με βάση τις κινήσεις μας. Nearly everyone responds to music with movement, whether through subtle toe-tapping or an all-out boogie. A recent discovery shows that our dance style is almost always the same, regardless of the type of music, and a computer can identify the dancer with astounding accuracy.

Παρόλο που όταν βρισκόμαστε σε μια συναυλία έχουμε την εντύπωση ότι ο ρυθμός οδηγεί την πλειοψηφία των ανθρώπων να χορεύουν ομοιόμορφα, πρόσφατη έρευνα επιστημόνων από το Πανεπιστήμιο Γιουμπάσκουλα της Φινλανδίας, τα αποτελέσματα της οποίας δημοσιεύτηκαν στην επιστημονική επιθεώρηση «PNAS», δείχνει ότι ο τρόπος με τον οποίο χορεύει κάθε άνθρωπος είναι τόσο μοναδικός ώστε να μπορεί να αναγνωριστεί ακόμη κι από έναν υπολογιστή.

Χορός, όπως δακτυλικό αποτύπωμα

While machine learning technology is not too accurate at distinguishing between dance styles, when it comes to recognizing the personal style of dancers, it is 97% effective at determining who is who. Renoir paintings (from left) “Dance at Bougival,” “Dance in the Country,’’ and “Dance in the City.’’ ­ MUSEUM OF FINE ARTS, BOSTON

Στην έρευνα συμμετείχαν 73 άνθρωποι, οι οποίοι κλήθηκαν να χορέψουν μπροστά από μία κάμερα στον ρυθμό οκτώ πολύ διαφορετικών ειδών μουσικής: μπλουζ, τζαζ, κάντρι, ηλεκτρονική μουσική, μέταλ, ποπ, ρέγκε και τζαζ.

Οι κινήσεις των συμμετεχόντων καταγράφηκαν και αναλύθηκαν από ένα λογισμικό με τη συμβολή της τεχνητής νοημοσύνης. Αρχικά, οι επιστήμονες «ζήτησαν» από τον αλγόριθμο να «μαντέψει» το είδος της μουσικής με βάση τις κινήσεις των ανθρώπων.

Στο πείραμα αυτό, ο αλγόριθμος απέτυχε: το ποσοστό επιτυχίας του περιορίστηκε στο 30%. Ωστόσο, όταν ο υπολογιστής κλήθηκε να αντιστοιχήσει τις κινήσεις του σώματος σε συγκεκριμένα πρόσωπα, η επιτυχία ήταν πρωτοφανής: κατάφερε να ταυτοποιήσει με επιτυχία 94% των συμμετεχόντων στην έρευνα αναλύοντας τις κινήσεις του σώματός τους καθώς αυτοί χόρευαν.

«Φαίνεται ότι ο τρόπος με τον οποίο χορεύει κάθε άνθρωπος είναι σαν το δακτυλικό του αποτύπωμα» ανέφερε η ερευνήτρια Πάσι Σάρι, η οποία συμμετείχε στην έρευνα. Για να επιβεβαιώσουν τα αποτελέσματα, οι ερευνητές ανάγκασαν τον αλγόριθμο να κάνει τις ίδιες προβλέψεις χωρίς προηγουμένως να έχει εκπαιδευτεί από τις βιντεοσκοπημένες κινήσεις των ανθρώπων. Πράγματι, το ποσοστό επιτυχίας σε αυτή την περίπτωση περιορίστηκε στο 2%.

Η συγκεκριμένη ερευνητική ομάδα έχει χρησιμοποιήσει την ίδια τεχνολογία στο παρελθόν ώστε να διερευνήσει κατά πόσο ο τρόπος με τον οποίο χορεύουμε αντανακλά προσωπικά μας χαρακτηριστικά, όπως η διάθεσή μας ή το αν είμαστε εξωστρεφείς.

Καινούρια μέθοδος αναγνώρισης;

Πάντως, η πρώτη συγγραφέας της δημοσίευσης Έμιλι Κάρλσον, ερωτώμενη εάν στο μέλλον η συγκεκριμένη τεχνολογία μπορεί να λειτουργήσει συμπληρωματικά με την αναγνώριση προσώπου, σημείωσε ότι «σκοπός δεν είναι τόσο να αναπτύξουμε τεχνολογίες αναγνώρισης αλλά να απαντήσουμε σε ερωτήματα όπως εάν ο μοναδικός τρόπος χορού του καθένα τον ακολουθεί σε όλη του τη ζωή ή κατά πόσο οι άνθρωποι είναι ικανοί να αναγνωρίζουν κάποιον άλλον από τον τρόπο που χορεύει».

Πηγές: Emily Carlson, Pasi Saari, Birgitta Burger, Petri Toiviainen. Dance to your own drum: Identification of musical genre and individual dancer from motion capture using machine learning. Journal of New Music Research, 2020; 1 DOI: 10.1080/09298215.2020.1711778 - https://neurosciencenews.com/ai-dancing-15509/ - https://www.tovima.gr/2020/01/22/science/deikse-mou-pos-xoreyeis-na-sou-po-poios-eisai/

Ο «χάρτης» των συναισθημάτων που μας γεννά η μουσική. What music makes us feel

Ilya Pavlovich Spichenkov, Street musicians, 2019. Η εμπειρία της μουσικής ακρόασης μπορεί να χαρτογραφηθεί μέσω τουλάχιστον 13 διαφορετικών συναισθημάτων – ιδού ποια είναι αυτά. Researchers discover how people from the US and China respond to different genres of music and translate the data into an interactive audio map. Findings suggest there are 13 overall categories of experience preserved across cultures that correspond with specific feelings.

Tο τραγούδι «The Shape of You» του Εντ Σίραν προκαλεί χαρά. Όσο για το «Careless Whispers» του Τζορτζ Μάικλ το συναίσθημα που γεννά θα μπορούσε να μεταφερθεί ως ένα… ω λα λα (αυτό της ακαταμάχητης έλξης)!

Ερευνητές του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας στο Μπέρκλεϊ πραγματοποίησαν μια… μουσική μελέτη σε περισσότερα από 2.500 άτομα στις ΗΠΑ και την Κίνα σχετικά με τη συναισθηματική τους απόκριση σε χιλιάδες τραγούδια από πολλά είδη, συμπεριλαμβανομένων της ροκ, της τζαζ, της παραδοσιακής μουσικής, της κλασικής μουσικής και της χέβι μέταλ.

Τι ανακάλυψαν, σύμφωνα με δημοσίευση στην επιθεώρηση «Proceedings of the National Academy of Sciences»; Ότι η υποκειμενική εμπειρία της ακρόασης μουσικής μπορεί να «χαρτογραφηθεί» μέσω τουλάχιστον 13 διαφορετικών συναισθημάτων και συγκεκριμένα των: διασκέδαση, χαρά, ερωτισμός, ομορφιά, χαλάρωση, θλίψη, ονειροπόληση, θρίαμβος, άγχος, φόβος, ενόχληση, πρόκληση, ενθουσιασμός.

«Καταγράψαμε το μεγαλύτερο φάσμα συναισθημάτων που οι άνθρωποι βιώνουν οικουμενικά μέσω της γλώσσας της μουσικής» ανέφερε χαρακτηριστικά ο κύριος συγγραφέας της νέας μελέτης Ντάκερ Κέλτνερ, καθηγητής Ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο του Μπέρκλεϊ.

Ο διαδραστικός «ακουστικός χάρτης»

Scientists mapped music samples according to the 13 key emotions triggered in more than 2,500 people in the United States and China when they listened to the audio clips. Image is credited to Alan Cowen.

Μάλιστα, ο πρώτος συγγραφέας της μελέτης, διδακτορικός φοιτητής στις Νευροεπιστήμες Αλαν Κάουεν δημιούργησε με βάση τα δεδομένα έναν διαδραστικό «ακουστικό χάρτη».  (https://www.ocf.berkeley.edu/∼acowen/music.html) 

Οι επισκέπτες αυτού του χάρτη μπορούν να κινούν τον κέρσορά τους ώστε να ακούνε χιλιάδες αποσπάσματα από μουσικά κομμάτια και να ανακαλύπτουν, μεταξύ άλλων, αν η δική τους συναισθηματική αντίδραση ταιριάζει με εκείνη που είχαν άλλα άτομα από άλλες κουλτούρες ακούγοντας τα ίδια μουσικά αποσπάσματα.

Προκειμένου να καταλήξουν στα συμπεράσματά τους οι ερευνητές συνέλεξαν περισσότερα από 2.500 άτομα από την πλατφόρμα crowdsourcing (πληθοπορισμού στα ελληνικά) Mechanical Turk της Amazon. Αρχικώς οι εθελοντές «δοκίμασαν» χιλιάδες μουσικά βίντεο στο Youtube τα οποία ξυπνούσαν πολλά και διαφορετικά συναισθήματα- έτσι δημιουργήθηκε αρχικώς μια λίστα μουσικών αποσπασμάτων για χρήση στα πειράματα.

Στη συνέχεια, σχεδόν 2.000 άτομα αξιολόγησαν περί τα 40 διαφορετικά μουσικά δείγματα με βάση 28 διαφορετικές κατηγορίες συναισθήματος, καθώς και με βάση μια κλίμακα «θετικότητας» και «αρνητικότητας» αλλά και μια κλίμακα «διέγερσης». Μέσω στατιστικής ανάλυσης οι επιστήμονες κατέληξαν στις 13 κατηγορίες συναισθημάτων που φάνηκε να είναι κοινές στους εθελοντές, ακόμη και αν προέρχονταν από διαφορετικές κουλτούρες.

Μελωδικά παραδείγματα

Ιδού μερικά παραδείγματα, σχετικά με το τι συναισθήματα προκαλούσαν διαφορετικά μουσικά κομμάτια: Οι «Τέσσερις Εποχές» του Βιβάλντι έκαναν τους εθελοντές να νιώθουν ενεργητικότητα. Το «Rock the Casbah» των Clash τους ξεσήκωνε, το «Let’s Stay Together» του Αλ Γκριν ξυπνούσε τον αισθησιασμό ενώ το «Somewhere over the Rainbow» του Ισραήλ Καμακαγουιγουόλε προκαλούσε χαρά.

Σε γενικό πλαίσιο η χέβι μέταλ μουσική χαρακτηρίστηκε από τους περισσότερους ως προκλητική ενώ το μουσικό θέμα από τη διάσημη σκηνή στο ντους της ταινίας «Ψυχώ» φάνηκε να προκαλεί κατά γενική ομολογία φόβο (όπως ακριβώς επιθυμούσε προφανώς και ο δημιουργός του).

«Η μουσική είναι μια οικουμενική γλώσσα, ωστόσο δεν δείχνουμε συχνά τη δέουσα προσοχή στο τι ‘λέει’ ή στο πώς γίνεται αντιληπτή» ανέφερε ο δρ Κάουεν και κατέληξε σημειώνοντας ότι «θέλαμε να κάνουμε ένα πρώτο σημαντικό βήμα προκειμένου να λύσουμε το μυστήριο σχετικά με το πώς η μουσική μπορεί να ξυπνήσει τόσο πολλά συναισθήματα με τόσο πολλές αποχρώσεις».

Οι πιθανές εφαρμογές

Σύμφωνα με τους ερευνητές, πιθανές εφαρμογές αυτών των ευρημάτων θα μπορούσαν να αφορούν νέες ψυχολογικές και ψυχιατρικές θεραπείες αλλά ακόμη και υπηρεσίες streaming μουσικής όπως το Spotify ώστε να προσαρμόζουν τους αλγορίθμους τους στα γούστα των πελατών τους (ακόμη και με στόχο να τους φτιάξουν τη διάθεση).

Πηγές: Alan S. Cowen, Xia Fang, Disa Sauter, Dacher Keltner. What music makes us feel: At least 13 dimensions organize subjective experiences associated with music across different cultures. Proceedings of the National Academy of Sciences, 2020; 201910704 DOI: 10.1073/pnas.1910704117 - https://neurosciencenews.com/music-13-emotions-15407/ - https://www.tovima.gr/2020/01/09/science/o-xartis-ton-synaisthimaton-pou-mas-genna-i-mousiki/

Πόσο χρόνο χρειάζεται ο εγκέφαλος για να αναγνωρίσει ένα οικείο τραγούδι; Our Brain Takes Less Than a Second to Recognize Familiar Song

Μόλις 100-300 χιλιοστά του δευτερολέπτου είναι αρκετά, γεγονός που δείχνει πόσο βαθιά καταγράφονται στη μνήμη μας οι αγαπημένες μας μελωδίες. The human brain can recognise a familiar song within 100 to 300 milliseconds, highlighting the deep hold favourite tunes have on our memory, a UCL study finds. Le Corbusier, Three musicians, 1958.

Ο ανθρώπινος εγκέφαλος μπορεί να αναγνωρίσει ένα οικείο τραγούδι μέσα σε 100 ως 300 χιλιοστά του δευτερολέπτου, σύμφωνα με μια νέα μελέτη που δημοσιεύθηκε στην επιθεώρηση «Scientific Reports».

Ερευνητές του Ινστιτούτου για την Ακοή στο University College του Λονδίνου (UCL) θέλησαν να ανακαλύψουν πόσο γρήγορα ο εγκέφαλος αποκρίνεται σε οικεία μουσικά κομμάτια καθώς και τις διαδικασίες που λαμβάνουν χώρα στον εγκέφαλο επιτρέποντας την ταχεία αναγνώριση της οικείας μουσικής.

Η… μουσική μελέτη

Jagiello et al used electroencephalography and pupillometry to reveal the temporal signatures of the brain processes that allow differentiation between a familiar, well liked, and unfamiliar piece of music. Image credit: Gordon Johnson.

Στη μελέτη συμμετείχαν πέντε άνδρες και πέντε γυναίκες ο καθένας και η καθεμία εκ των οποίων έδωσαν στους ερευνητές μια λίστα από πέντε τραγούδια τα οποία τους ήταν πολύ οικεία. Για κάθε εθελοντή οι ερευνητές επέλεξαν ένα από τα οικεία τραγούδια του και το «ταίριαξαν» με μια μελωδία η οποία ήταν παρόμοια (στο τέμπο, στην αρμονία, στα φωνητικά και στην ενορχήστρωση) αλλά άγνωστη στον εθελοντή.

                                   

Στη συνέχεια οι συμμετέχοντες άκουσαν 100 αποσπάσματα (το καθένα διαρκούσε λιγότερο από ένα δευτερόλεπτο) τόσο του γνωστού όσο και του αγνώστου τους τραγουδιού με τυχαία σειρά – συνολικά ο καθένας άκουσε περί τα 400 δευτερόλεπτα από τις δύο μελωδίες. Οι επιστήμονες χρησιμοποίησαν ηλεκτροεγκεφαλογράφημα το οποίο καταγράφει την ηλεκτρική δραστηριότητα του εγκεφάλου καθώς και την τεχνική της κορημετρίας που μετρά τη διαστολή της κόρης των ματιών (η διαστολή της κόρης θεωρείται δείκτης νοητικής εγρήγορσης).

Σύμφωνα με τα ευρήματα, ο ανθρώπινος εγκέφαλος αναγνωρίζει τις οικείες μελωδίες μέσα σε 100 ως 300 χιλιοστά του δευτερολέπτου από τη στιγμή που ξεκινά η μελωδία. Αυτό αποκαλύφθηκε μέσω αρχικώς διαστολής της κόρης των ματιών η οποία ακολουθείτο από ενεργοποίηση του εγκεφάλου στην περιοχή που συνδέεται με την ανάσυρση αναμνήσεων.

Δεν εντοπίστηκαν τέτοιου είδους διαφορές σε μια ομάδα ελέγχου που αποτελείτο από φοιτητές στους οποίους ήταν άγνωστα τόσο τα οικεία όσο και τα μη οικεία τραγούδια των εθελοντών.

Μουσικοθεραπεία για σοβαρές νόσους

Researchers hope the findings will support the use of music-based therapy in caring for patients with conditions like dementia. Diego Velazquez, Three musicians, 1618.

Η κύρια συγγραφέας της νέας μελέτης καθηγήτρια Μαρία Τσέιτ ανέφερε ότι «με βάση τα ευρήματά μας αποδεικνύεται πως η αναγνώριση οικείας μουσικής λαμβάνει χώρα πολύ γρήγορα καθώς ενεργοποιούνται ταχύτατα δομές στην κροταφική περιοχή του εγκεφάλου. Όλα δείχνουν ότι τα πολύ οικεία μουσικά κομμάτια βρίσκονται βαθιά ριζωμένα στη μνήμη μας». Σύμφωνα με την καθηγήτρια, τα αποτελέσματα της ίδιας και της ομάδας της δεν αφορούν μόνο τη βασική έρευνα. «Το να κατανοήσουμε πώς ο εγκέφαλος αναγνωρίζει οικείες μελωδίες είναι χρήσιμο σε ό,τι αφορά θεραπευτικές παρεμβάσεις που βασίζονται στη μουσική. Για παράδειγμα υπάρχει αυξανόμενο ενδιαφέρον σχετικά με χρήση της μουσικής σε ασθενείς με άνοια στους οποίους η μνήμη της μουσικής φαίνεται να διατηρείται καλά παρά τη συστημική κατάρρευση όλων των άλλων συστημάτων της μνήμης».

Πηγές: Rapid Brain Responses to Familiar vs. Unfamiliar Music - an EEG and Pupillometry study. Scientific Reports, 2019 DOI: 10.1038/s41598-019-51759-9 - http://www.sci-news.com/othersciences/neuroscience/brain-familiar-song-07754.html - https://www.tovima.gr/2019/11/05/science/poso-xrono-xreiazetai-o-egkefalos-gia-na-anagnorisei-ena-oikeio-tragoudi/

Ένα ροκ τραγούδι για το διαστημικό σκάφος New Horizons. Queen's Brian May Releases 'New Horizons' Single to Celebrate Epic Flyby

Ο Μπράιαν Μέι, αστροφυσικός και κιθαρίστας του θρυλικού συγκροτήματος Queen του Φρεντ Μέρκιουρι, μόλις κυκλοφόρησε ένα νέο σινγκλ με τίτλο «New Horizons». Ο Μέι, ο οποίος είχε διακόψει τις σπουδές του στη φυσική για να ασχοληθεί με τους Queen, τελικά πήρε με μεγάλη καθυστέρηση το διδακτορικό του από το Imperial College του Λονδίνου το 2007. Έκτοτε εμπλέκεται με διάφορα επιστημονικά και διαστημικά προγράμματα. Astrophysicist Brian May, lead guitarist for the rock band Queen, speaks with reporters ahead of the Jan. 1, 2019, flyby of the Kuiper Belt object Ultima Thule by NASA's New Horizons spacecraft. May composed a special song just for the flyby. Credit: Bill Ingalls/NASA

Ο Brian May είναι αστροφυσικός και υπήρξε κιθαρίστας του θρυλικού συγκροτήματος Queen του Freddie Mercury. Εμπνευσμένος από την αποστολή «New Horizons» της NASA έγραψε το παρακάτω κομμάτι.

[Dr. Stephen Hawking:]

«The revelations of New Horizons may help us

to understand better how our solar system was formed»

New horizons to explore

New horizons no one’s ever seen before

Limitless wonders

In a never-ending sky

We may never, never reach them

That’s why we have to try

New horizons to take our breath away

New horizons getting closer every day

Somewhere in the distance

A wonder will appear

One day New Horizons will be very, very near

That’s why we’re here

Tonight the hand of man reaches out

To throw light on how life came about

Computer is reckoning an all-time high

The future is beckoning onward and onward we fly

New horizons a dream coming true

New horizons that will change our point of view

The fruits of wishful thinking

We taste them for real

We’re off to new horizons so hold on to the wheel

That’s how we feel

New horizons every day

[Dr. Stephen Hawking:]

«New Horizons»

New horizons

New horizons every day

All right!

[Dr. Stephen Hawking:]

«We explore because we are human, and we want to know.»

Οι νέες φωτογραφίες από απόσταση περίπου 27.000 χιλιομέτρων δείχνουν ότι η Έσχατη Θούλη (επισήμως γνωστή ως «2014 MU69») αποτελείται από δύο ανισομεγέθεις ακανόνιστες σφαίρες κολλημένες μεταξύ τους, δημιουργώντας ένα ενιαίο σώμα συνολικής διαμέτρου 33 χιλιομέτρων, δηλαδή, όσο το μέγεθος μιας πόλης. Οι επιστήμονες εκμεταλλεύθηκαν το διπλό όνομα του σώματος για να βαφτίσουν τη μία σφαίρα Έσχατη (διαμέτρου 19 χιλιομέτρων) και την άλλη Θούλη (14 χιλιομέτρων). Το όλο σώμα είναι πολύ σκούρο, καθώς η μεγαλύτερη σφαίρα αντανακλά μόνο το 13% του φωτός που πέφτει πάνω της, ενώ η μικρότερη ποσοστό 6%. Οι πρώτες έγχρωμες φωτογραφίες επίσης δείχνουν ότι η Έσχατη Θούλη έχει κοκκινωπή απόχρωση, πιθανώς επειδή η ισχυρή κοσμική ακτινοβολία έχει δώσει μια εξωτική απόχρωση στους επιφανειακούς πάγους της (κάτι ανάλογο συμβαίνει σε τμήματα του Πλούτωνα). Κατά πάσα πιθανότητα, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των επιστημόνων, οι δύο σφαίρες ενώθηκαν με μη βίαιο τρόπο στην αρχική φάση σχηματισμού του ηλιακού μας συστήματος πριν από περίπου 4,5 δισεκατομμύρια χρόνια, κινούμενες η μία προς την άλλη με χαμηλή ταχύτητα δύο έως τριών χιλιομέτρων την ώρα. The first color image of Ultima Thule, taken at a distance of 85,000 miles (137,000 kilometers) at 4:08 Universal Time on January 1, 2019, highlights its reddish surface. At left is an enhanced color image taken by the Multispectral Visible Imaging Camera (MVIC), produced by combining the near infrared, red and blue channels. The center image taken by the Long-Range Reconnaissance Imager (LORRI) has a higher spatial resolution than MVIC by approximately a factor of five. At right, the color has been overlaid onto the LORRI image to show the color uniformity of the Ultima and Thule lobes. Note the reduced red coloring at the neck of the object. Credit: NASA/Johns Hopkins University Applied Physics Laboratory/Southwest Research Institute

Σύμφωνα με δηλώσεις του Brian May: «η αποστολή δημιούργησε μουσική μέσα στο κεφάλι μου. Είναι μια αποστολή που έχει να κάνει με την ανθρώπινη περιέργεια, την ανάγκη της ανθρωπότητας να βγει εκεί έξω και να εξερευνήσει».

New Horizons investigator Alan Stern and Brian May

Όπως είπε, τον κάλεσε ο επικεφαλής επιστήμονας της αποστολής Alan Stern και του ζήτησε να γράψει ένα τραγούδι για την περίσταση. «Στην αρχή δίστασα γιατί το έβρισκα δύσκολο να σκεφτώ οτιδήποτε που να κάνει ομοιοκαταληξία με την Έσχατη Θούλη». Τελικά, συνεργάστηκε με τον στιχουργό Don Black κι έγραψε το τραγούδι που αρχίζει και τελειώνει με φράσεις του Stephen Hawking.

Incidentally, May’s first-ever solo recording was also a tribute to space travel. In 1983, he released a mini-album, Star Fleet Project, on which he made a hard-rock version of composer Paul Bliss’ theme for British sci-fi series Star Fleet. Billed to “Brian May and Friends,” the song features additional guitar by Eddie Van Halen and backing vocals by Queen’s Roger Taylor, among others.

Ο May είχε διακόψει τις σπουδές του για να ασχοληθεί με τους Queen. Όμως, πήρε με μεγάλη καθυστέρηση το διδακτορικό του από το Imperial College του Λονδίνου το 2007. Έκτοτε εμπλέκεται με διάφορα επιστημονικά και διαστημικά προγράμματα. Για παράδειγμα, η ιδέα της Ημέρας των Αστεροειδών γεννήθηκε από τον διάσημο κιθαρίστα [και τον σκηνοθέτη Grigorij Richters].

Πηγές: https://www.tovima.gr/2019/01/03/science/nees-fotografies-tis-esxatis-thoulis-kai-eidiki-afierosi-apo-enan-queen/ - https://www.rollingstone.com/music/music-news/queen-brian-may-nasa-new-horizons-774465/ - https://www.space.com/42875-brian-may-new-horizons-song-ultima-thule-flyby.html

«Ηπειρώτικο μοιρολόι». “Lament from Epirus”

Η πιο παλιά παραδοσιακή μουσική που έχει επιβιώσει απαράλλαχτη και η οδύσσεια για τη μελέτη της σε ένα συναρπαστικό χρονικό στα χωριά της Ηπείρου. In a dark record shop in Istanbul, renowned collector Christopher King uncovered some of the strangest—and most hypnotic—sounds he had ever heard. The 78s were immensely moving, seeming to tap into a primal well of emotion inaccessible to contemporary music. The songs, King learned, were from Epirus, an area straddling southern Albania and northwestern Greece and boasting a folk tradition extending back to the pre-Homeric era. Lament from Epirus is an unforgettable journey into a musical obsession, which follows a unique genre back to the roots of song itself. As King hunts for traces of two long-lost virtuosos—one of whom may have committed a murder—he tells the story of the Roma people who pioneered Epirotic folk music and whose descendants continue the tradition today. His journey becomes an investigation into song and dance’s role as a means of spiritual healing—and what this may reveal about music’s original purpose.

H ιστορία ξεκινάει κάπως έτσι: τo 2009 ο Αμερικανός συλλέκτης δίσκων και μηχανικός ήχου Christopher King ήταν διακοπές στην Κωνσταντινούπολη, όπου αγόρασε «τυφλά» μια στοίβα δίσκους 78 στροφών. Δεν ήξερε τίποτα γι' αυτούς, μόνο ότι οι ετικέτες ήταν γραμμένες στα ελληνικά. Όταν γύρισε σπίτι του δέκα μέρες αργότερα κι έβαλε να παίξει ο πρώτος δίσκος έζησε μια μοναδική μουσική εμπειρία που δεν είχε ξαναβιώσει.

«Δεκαετίες ακρόασης αλουστράριστης προπολεμικής μουσικής –"Delta blues" του Charlie Patton και δίσκοι με βιολί των Carter Brothers and Son‒ δεν με είχαν προετοιμάσει γι' αυτό που άκουσα όταν ακούμπησα τη βελόνα στον δίσκο.  Επίμονα μονότονες φωνές και όργανα ξεπετάχτηκαν, το ένα κόντρα στο άλλο. Μια φωνή προσπαθούσε να ξεχωρίσει ανάμεσα στα όργανα, ενώ μια άλλη τραγουδούσε ακριβώς τα ίδια με τον βασικό τραγουδιστή, αλλά μία οκτάβα κάτω. Η μουσική έφτασε σε μια κορύφωση, κατέρρευσε και μετά άρχισαν ξανά τα ίδια... Ακουγόταν λες και κάποιος κουνούσε ένα τεράστιο μεταλλικό δοχείο με μέλισσες και το είχε ανοίξει μπροστά μου». 

Η πόλη της Άρτας και τα περίχωρά της σε γκραβούρα του Edward Lear από το βιβλίο του Journals of a Landscape Painter in Albania, &c., 1851. Yale University

Η μουσική που περιείχαν οι συγκεκριμένοι δίσκοι, φτιαγμένοι από shellac, ήταν τραγούδια της Ηπείρου και της νότιας Αλβανίας, ηχογραφημένα τις δεκαετίες του '20 και του '30.

«Η μουσική με άγγιξε βαθιά» λέει. «Αισθάνθηκα λες και κάποιος με αποσυναρμολόγησε και με έφτιαξε ξανά, αλλά η αίσθηση ήταν ευχάριστη, μια απαραίτητη κάθαρση. Ήταν έρωτας με την πρώτη ακρόαση». Το τραγούδι που είχε ακούσει ήταν «Μοιρολόι Αρβανίτικο» από τον δίσκο του Κίτσου Χαρισιάδη, ένα 78άρι του 1928, το οποίο χαρακτηρίζει «πνευματική εμπειρία».

Γοητευμένος από τη μουσική της Ηπείρου, επικοινώνησε με τον Ηλία και τον Βασίλη Μπαρούνη, δύο αδέρφια από την Αθήνα που είχαν στην κατοχή τους μια εντυπωσιακή συλλογή δίσκων 78 στροφών ελληνικής παραδοσιακής μουσικής. Με αρκετό δισταγμό τού πούλησαν κάποιους για εκατοντάδες δολάρια τον καθένα.

Όταν ο Βασίλης πέθανε, το 2011, ο Ηλίας πούλησε ολόκληρο το αρχείο της ηπειρώτικης μουσικής στον King, ο οποίος είχε στο μεταξύ καταφέρει να κερδίσει την εμπιστοσύνη του και να γίνει στενός φίλος του. Είδε ότι δεν θα μπορούσε να βρει πιο παθιασμένο άνθρωπο γι' αυτό το πολύτιμο αρχείο που ήταν ολόκληρη πολιτιστική κληρονομιά. 

Ο King γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Βιρτζίνια και, εκτός από συλλέκτης, είναι παραγωγός που έχει βραβευτεί με Grammy για τη δουλειά του. Έχει κάνει remaster κι έχει διασώσει χιλιάδες τραγούδια από αυθεντικούς δίσκους 78 στροφών, μεταξύ αυτών και κομμάτια από blues του Μισισιπή, cajun, gospel και sacred harp μουσικής (την ιερή χορωδιακή μουσική της Νέας Αγγλίας).

Το πρώτο του βιβλίο του Christopher King, «Lament from Epirus», περιγράφει την οδύσσεια, όπως την ονομάζει, που έζησε αναζητώντας τη μουσική της περιοχής, την ιστορία της και τα μυστικά που θεωρεί ότι περιέχει.

Οι ανορθόδοξες μέθοδοί του για να «περάσει» τους δίσκους από το shellac στο ψηφιακό αρχείο του περιγράφονται από τη μουσικοκριτικό Amanda Petrusich ως εκπληκτικές: «Το πικάπ στο στούντιο που είχε ο Κινγκ στο σπίτι του ήταν φορτωμένο με ένα σωρό περίεργα κομματάκια ‒σπιρτόξυλα, ξυλάκια με τα οποία πιέζουν τη γλώσσα οι γιατροί, πλαστικά κουταλάκια για παγωτό‒ τα οποία χρησιμοποιούσε για να δώσει βάρος στον βραχίονα, βασισμένος στις υποθέσεις που είχε κάνει ή σε πράγματα που είχε μάθει και αφορούσαν συγκεκριμένα στούντιο και session ηχογραφήσεων. Λάμβανε υπόψη παράγοντες όπως η υγρασία της ατμόσφαιρας ή η κλίση στη σανίδα του πατώματος ή κάτι που απέσπασε την προσοχή του τεχνικού την ώρα που ηχογραφούσε». 

Η συλλογή με τα ηπειρώτικα που κυκλοφόρησε το 2015 «Why the mountains are black» στη Third Man Records (ανήκει στον frontman των White Stripes, Jack White) προκάλεσε διεθνές ενδιαφέρον και μέχρι τώρα έχει κυκλοφορήσει έξι άλμπουμ –σχεδόν δέκα ώρες‒ με επιλογές κομματιών από τη συλλογή του από δίσκους 78 στροφών της Βόρειας Ελλάδας και της "νότιας Αλβανίας" (εννοεί την Βόρεια Ήπειρο).

Ο Christopher King στους Καλαρρύτες. Φωτο: Steva Stowell Hardcastle

Ο King πιστεύει ότι έχει βρει στην ηπειρώτικη μουσική την πιο παλιά λαϊκή μουσική της Ευρώπης, μουσική που ξεκινάει από τις προ-ομηρικές κουλτούρες και μέχρι πρόσφατα δεν είχε αλλάξει καθόλου. Στο βιβλίο του αποκαλύπτει τις ρίζες της και περιγράφει με συναρπαστικό τρόπο το χρονικό της αναζήτησης και, πέρα από φιλοσοφικός στοχασμός πάνω στο νόημα της μουσικής, είναι κι ένα ταξιδιωτικό ημερολόγιο όπου αναφέρει με αστείο τρόπο πώς έγινε «ντόπιος». 

Μπορεί το παρελθόν να μείνει ζωντανό μέσα στο παρόν; Μπορούμε να διαφυλάξουμε ένα κομμάτι παρελθόντος χωρίς αυτό να γίνει μουσειακό έκθεμα χάνοντας την ψυχή του; Μπορούμε να ξαναβρούμε την ψυχή ενός κοινοτισμού που ανήκει οριστικά και αμετάκλητα στο παρελθόν χωρίς να το θεωρήσουμε ένα απρόσμενο δώρο, μια λάμψη από ένα αστέρι που έσβησε πριν από πολλά χρόνια; Αυτά είναι μερικά από τα ερωτήματα που θέτει ο φιλόσοφος, κριτικός και μουσικός παραγωγός Κρίστοφερ Κινγκ στο βιβλίο του «Ηπειρώτικο μοιρολόι», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Δώμα». Πρόκειται για ένα πολυσύνθετο και φιλόδοξο τόλμημα: λαογραφία, εθνογραφία, μουσικολογία, φιλοσοφία, ταξιδιωτική περιγραφή. Πάνω απ’ όλα όμως ένας ύμνος στη μουσική της κοινότητας, στη συλλογική ζωή και στις κοινές εμπειρίες: δύσκολος βιοπορισμός, απώλεια, θλίψη, χαρά, μνήμη, προφορικότητα, δημιουργία, έμπνευση, κάθαρση.

«Το πρώτο πράγμα που προσέχει κανείς στην ηπειρώτικη μουσική από το '20 και το '30», γράφει, «είναι ότι είναι ωμή. Κι αυτό δεν οφείλεται στην κακή ποιότητα των ηχογραφήσεων. Το τραγούδι είναι στεντόρειο και παθιασμένο, τα όργανα θρηνούν σαν λύκοι ή φτερουγίζουν και ορμούν σαν κολιμπρί.

Το επίμονο γρατζούνισμα και το ρυθμικό χτύπημα, οι τόνοι από τα πετάλ, το βουητό από τα έγχορδα και οι φωνές που τα συνοδεύουν ταρακουνιούνται με μια αρχέγονη ενέργεια. Κάποια σημεία της μουσικής μοιάζουν με bluegrass ή free jazz, με Velvet Underground ή τη μουσική carnatic της νότιας Ινδίας. Αλλά και πάλι, κάτι ακούγεται λάθος, τα όργανα δεν είναι αρκετά συντονισμένα και δεν παίζουν ακριβώς την ίδια μελωδία, είναι άναρχα, και ο σκοπός ή το μέτρο σε ένα τραγούδι που είναι φτιαγμένο για χορό είναι τόσο γρήγορα που πιθανόν να μην μπορεί να συμβαδίσει κάποιος με αυτό. 

Μετά από αυτή την πρώτη εντύπωση, ωστόσο, οι διαστάσεις της μουσικής γίνονται ξεκάθαρες. Πολλά ηπειρώτικα τραγούδια έχουν απλές μελωδίες, οι οποίες επιτρέπουν «στόλισμα» και αυτοσχεδιασμό. Τα βασικά μέρη παίζονται με βιολί και κλαρίνο, με τη συνοδεία λαούτου και ντεφιού. Οι παίκτες του κλαρίνου και του βιολιού ειδικά κάνουν επίδειξη δεξιοτεχνίας με γρήγορες αλλαγές της κλίμακας, λαρυγγισμούς και μεγάλα μεσοδιαστήματα που δίνουν στο στυλ ένα από τα πιο ξεχωριστά χαρακτηριστικά του.

Ακόμα και όταν διπλασιάζεται μια μελωδία με το βιολί, το κλαρίνο περίτεχνα προσθέτει φιοριτούρες και περίπλοκα γυρίσματα. Οι λέξεις και το ηχόχρωμα της μουσικής μιμούνται το βραχώδες τοπίο της περιοχής και την πανίδα του: οι φράσεις μιμούνται ήχους που βρίσκεις στη φύση: το τραγούδι του αηδονιού, το κελάρισμα του ρυακιού, τα βελάσματα και τα γαβγίσματα των ζώων, την οργή της θύελλας». 

Η συλλογή με τα ηπειρώτικα που κυκλοφόρησε το 2015 «Why the mountains are black» στη Third Man Records (ανήκει στον frontman των White Stripes, Jack White) προκάλεσε διεθνές ενδιαφέρον. 

Ο King δίνει έμφαση σε δύο είδη ηπειρώτικων τραγουδιών, τον σκάρο και το μοιρολόι. Και τα δύο παίζονται σε ελεύθερο ρυθμό και έχουν αυτοσχεδιασμούς από το κλαρίνο και το βιολί. Ο σκάρος παίρνει το όνομά του από τη λέξη που περιγράφει τη βοσκή των προβάτων τη νύχτα, οπότε λέγεται ότι έχουν μεγαλύτερη όρεξη.

Πιστεύεται ότι ο σκάρος, παραλλαγές του οποίου υπάρχουν σε όλα τα Βαλκάνια, ξεκίνησε από τη μουσική που έπαιζαν οι βοσκοί στο φλάουτο, για να μεταφέρουν συγκεκριμένες οδηγίες στα κοπάδια τους. Κάποιοι ακόμα χρησιμοποιούν μουσική για να επικοινωνήσουν μαζί τους. «Οι ακροατές που είναι επικεντρωμένοι στον σκάρο πέφτουν σε έκσταση, σε μια κατάσταση χαλαρότητας» γράφει ο King. 

Η λέξη «μοιρολόι» αναφέρεται τυπικά σε φωνητικούς θρήνους. Υπάρχουν εκδοχές τους στον Όμηρο και σε αρχαίες επιτάφιες επιγραφές. Σε ορισμένα μέρη της επαρχιακής Ελλάδας οι γυναίκες τραγουδούν μοιρολόγια δίπλα στους τάφους των μελών της οικογένειάς τους κάθε μέρα για χρόνια, μέχρι που τα κόκαλα των νεκρών ξεθάβονται και μπαίνουν στα οστεοφυλάκια του χωριού. Η Ήπειρος είναι το μόνο μέρος όπου τα μοιρολόγια παίζονται με όργανα και οι μουσικοί διατηρούν το πένθιμο κλίμα των τραγουδισμένων εκδοχών των άλλων περιοχών της Ελλάδας.

Γυναικείος χορός στην Ήπειρο, αρχές του περασμένου αιώνα. Φωτογραφία του Κώστα Ζήσση. Courtesy of Christopher C. King.

Ο King περιγράφει την Ήπειρο ως μια δύσκολη περιοχή με άγριο καιρό και λίγη καλλιεργήσιμη γη. «Η ζωή ήταν πάντα σκληρή στα βουνά. Όλα ήταν πάντα αβέβαια» του λέει ένας Ηπειρώτης και στη συνέχεια αναφέρει ότι οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν πως εδώ, στον ποταμό Αχέροντα, ήταν η είσοδος για τον Άδη, τον κόσμο των νεκρών. «Προσκυνητές που ήλπιζαν να συναντήσουν τα φαντάσματα των νεκρών αγαπημένων τους επισκέπτονταν το Νεκρομαντείο, έναν ναό που βρισκόταν στη σπηλιά κοντά στον Αχέροντα».

«Παρόλο που ο πληθυσμός της Ηπείρου έχει μειωθεί δραστικά μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο επειδή οι κάτοικοι μετακόμισαν στις μεγάλες πόλεις της Ελλάδας ή πήγαν στις ΗΠΑ, στον Καναδά, στην Αυστραλία ή στη Γερμανία, οι Ηπειρώτες έχουν στενούς δεσμούς με την περιοχή τους» γράφει ο King. 

«Πολλοί επιστρέφουν κάθε χρόνο για να δουν την οικογένειά τους και να συμμετέχουν σε καλοκαιρινά φεστιβάλ που ονομάζονται "πανηγύρια". Ο αριθμός των κατοίκων κατά τη διάρκεια αυτών των φεστιβάλ μπορεί να αυξηθεί από λίγες δεκάδες σε χιλιάδες».  

Τα ηπειρώτικα είναι η μόνη παλιά μουσική απ' όσες έχει ασχοληθεί που εξακολουθεί να μένει απαράλλαχτη μέσα στον χρόνο. Όλες οι υπόλοιπες έχουν εκσυγχρονιστεί ή αλλοιωθεί και κινδυνεύουν να χαθούν μαζί με τους φθαρμένους δίσκους όπου είναι καταγεγραμμένες. Έτσι είχε μεγάλο ενδαφέρον για τον King να καταγράψει την ιστορία της μουσικής «που ξέχασε ο χρόνος». 

Δέχτηκε με ενθουσιασμό την πρόσκληση ενός φίλου του να πάει στην Ήπειρο και, όπως οι ικέτες που πήγαιναν στο Νεκρομαντείο, ήλπιζε να συναντήσει τους νεκρούς – συγκεκριμένα τον Κίτσο Χαρισιάδη και τον Αλέξη Ζούμπα, δύο μουσικούς από την Ήπειρο που ηχογράφησαν πριν από 90 χρόνια. Είχε σκοπό να βρει περισσότερα για τη ζωή τους από τους Ηπειρώτες που τους θυμούνταν ή τους είχαν γνωρίσει. Αυτό που ανακάλυψε ήταν πέρα από κάθε προσδοκία.

«Η κουλτούρα της Ηπείρου αγκαλιάζει το ίδιο τους ζωντανούς και τους νεκρούς και το παρόν περιείχε μια ζωτικότητα που ήμουν σίγουρος ότι είχε εξαφανιστεί» γράφει. Περιγράφει την εμπειρία της πρώτης του γνωριμίας με την κουλτούρα της Ηπείρου με τρόπο πνευματώδη και αυτοσαρκαστικό. Τον βλέπουμε να μεταμορφώνεται από έναν «προστατευμένο μισάνθρωπο συλλέκτη δίσκων» σε έναν «μοντέρνο Έλληνα χωριάτη» καθώς ερωτεύεται τα ήθη, τα έθιμα, τα τελετουργικά και το φαγητό της Ηπείρου.

Ιδιαίτερα σαγηνεύτηκε από το τσίπουρο, το οποίο λέει ότι «έχει γεύση από τα αγγελικά υγρά που παράγονται όταν οι άγγελοι... γαμιούνται». Μαθαίνει πώς να το αποστάζει και περιγράφει τις ψυχοτρόπες ιδιότητές του. Γράφει για τα αξιοθέατα και την ιστορία της Ηπείρου. Αυτό που περιγράφει όμως πιο ζωντανά και πιο γλαφυρά απ' οτιδήποτε άλλο είναι τα καλοκαιρινά πανηγύρια της.

«Τα πανηγύρια διαρκούν όλη τη νύχτα, με πολύ φαγητό, αλκοόλ, μουσική και χορό. Οι μπάντες στήνονται στο κέντρο της πλατείας του χωριού, περιτριγυρισμένες από χωρικούς, που με τα χέρια ενωμένα χορεύουν με περίπλοκους βηματισμούς σε ομόκεντρους κύκλους γύρω από τους μουσικούς». Κάπως έτσι, περιγράφοντας το περιβάλλον, θυμάται πώς έγινε «επίτιμος» κάτοικος της Βίτσας: «Τα κλαρίνα ηχούσαν διονυσιακά από το κέντρο του χωριού σαν υπνωτικά φλάουτα γητευτών φιδιών, καπνός έβγαινε από τα καλαμάκια που ψήνονταν κατά δεκάδες, εκατοντάδες άνθρωποι περιστρέφονταν γύρω από τους μουσικούς, θυμάμαι την παράξενη αύρα των πάντων».  

Εκείνη τη νύχτα λυποθύμησε και όταν ξύπνησε το επόμενο πρωί βρήκε τον εαυτό του καλυμμένο με αίματα και τα γυαλιά του τρία κομμάτια. Δεν θυμόταν τίποτα, είχε καταρρεύει από το ποτό και την ένταση, αλλά οι πληγές του έγιναν έμβλημα τιμής και ήταν η μύηση για να γίνει κάτοικος Βίτσας. «Βιτσάνιος από υιοθεσία» γράφει.  

Ο Χαρισιάδης, σπουδαίος κλαριντζής, έζησε στην Ήπειρο όλη του τη ζωή και έκανε μόνο 24 ηχογραφήσεις, όλες μεταξύ 1929 και 1931.

Στο μεταξύ, αρχίζει να αναζητά γεγονότα και ιστορίες για τον Κίτσο Χαρισιάδη και τον Αλέξη Ζούμπα και στη συνέχεια την επίδραση των Τσιγγάνων στα ηπειρώτικα. Ο Χαρισιάδης, σπουδαίος κλαριντζής, έζησε στην Ήπειρο όλη του τη ζωή και έκανε μόνο 24 ηχογραφήσεις, όλες μεταξύ 1929 και 1931. Δεκατέσσερις από αυτές συμπεριλήφθηκαν στην τελευταία κυκλοφορία του King «Lament in a deep style».

Παρόλο που η μουσική στην Ήπειρο περνάει από τη μία γενιά στην επόμενη, δεν συμβαίνει το ίδιο με την τεχνική, και κάθε μουσικός αναπτύσσει έναν ιδιοσυγκρασιακό τρόπο παιξίματος. Ο Χαρισιάδης, για παράδειγμα, παρέδιδε μαθήματα, ενώ καθόταν στη μία πλευρά του φαραγγιού, με τον μαθητή του να βρίσκεται απέναντι για να μη βλέπει τα δάχτυλα του δασκάλου του να κινούνται. Έτσι έπρεπε να βρει τρόπο να μιμηθεί τους ήχους που άκουγε.   

Ο Χαρισιάδης, όπως ανακάλυψε ο King από τους ανθρώπους που τον ήξεραν, είχε τη φήμη ότι ήταν άγιος. Είχε μόνο μία επιθυμία, να θεραπεύσει τους ανθρώπους με τη μουσική του. Λέγεται ότι έπαιζε για ώρες κάθε μέρα στους εργάτες στο ορυχείο μαρμάρου στην Κληματιά, το χωριό απ' όπου καταγόταν. «Η τεχνική του», αναφέρει ο King , «θυμίζει τον Τζον Κόλτρεϊν».

Ο Ζούμπας, ο βιολιτζής, έφυγε από την Ήπειρο το 1910 για να πάει στην Αμερική, παίζοντας σε ελληνικά και τούρκικα κλαμπ στο «κύκλωμα της φέτας», τις κοινότητες των μεταναστών στη Νέα Υόρκη, στη Φιλαδέλφεια και στο Γκάρι στην Ιντιάνα. Ηχογράφησε αρκετά κομμάτια στη Νέα Υόρκη και στο Σικάγο τη δεκαετία του 1920, αλλά τις πιο πολλές ηχογραφήσεις του τις έκανε μετά το 1929.

Years of research and obsession have resulted in this, the first collection of recordings by the legendary and masterful Greek folk violinist Alexis Zoumbas. Very few pre-war musicians have tapped deeper into the human soul than Zoumbas and this volume presents his most profoundly hypnotic and unearthly pieces. A deep set of notes is accompanied by previously unpublished photographs as well as original art-work by R. Crumb. Respectfully crafted by Christopher King and Susan Archie for Angry Mom Records.

«Ο τρόπος που έπαιζε ήταν βαθύς και θρηνώδης, εξέφραζε τον πόνο της ξενιτιάς και τη νοσταλγία για την πατρίδα που είχαν όλοι οι εμιγκρέδες. Και είχε αισθανθεί βαθιά τι σημαίνει ξενιτιά: επέστρεψε στην Ελλάδα μόνο μία φορά και αγωνίστηκε να τα βγάλει πέρα στην Αμερική, πεθαίνοντας απένταρος στο Ντιτρόιτ το 1946». Την πρώτη φορά που ο King άκουσε το «ηπειρώτικο μοιρολόγι» του άλλαξε η ζωή του για πάντα... 

Ο Christopher King έχει κυκλοφορήσει έξι άλμπουμ –σχεδόν δέκα ώρες‒ με επιλογές κομματιών από τη συλλογή του από δίσκους 78 στροφών της Βόρειας Ελλάδας και της νότιας Αλβανίας. Christopher King-Grammy-winning producer, sound-engineer, curator and writer- has gathered together from his private 78 rpm archive the most mind expanding and libido inducing song and dance music from the rural hinterlands of mainland Greece and its islands. Recorded between 1907 and 1960, this collection contains the first and the last-the alpha and the omega-of Greek demotika- or folk music. And it is not what you would expect. Remastered from the original 78 rpm discs, this set contains 28 previously unissued recordings made in the cramped, primitive studios of Athens, Greece, New York, NY, and Chicago, IL. Crazed Macedonian bagpipes, keening violins, shiver-inducing zournas and shepherd-pipes are found throughout the two discs. Cover artwork is by legendary underground artist R. Crumb and designed by Grammy winning Susan Archie.

Τα εξώφυλλα των δίσκων όπως και το εξώφυλλο του βιβλίου έχει κάνει ένας από τους μεγαλύτερους εν ζωή εικονογράφους και σχεδιαστές κόμικ του αμερικάνικου underground, o Robert Crumb (R. Crumb).  

Ο Κινγκ, φλερτάροντας, αλλά χωρίς να ενδίδει σε κάποιο είδος «εξωτισμού» ή ιδιότυπου «οριενταλισμού», καταφέρνει να μιλήσει για ένα μέρος -την Ήπειρο (et in Arcadia ego)- στην οποία η παραδοσιακή μουσική έχει σκοπό: «αποτελεί εργαλείο επιβίωσης και επούλωσης των πληγών της κοινότητας».

Ανιχνεύει στην τοπική μουσική τα προχριστιανικά μονοπάτια της μέθεξης, της γιορτής, του διονυσιασμού και της έκστασης, στοιχεία που επιβίωσαν για χιλιετίες και που έρχονται σε αντιπαράθεση με το απολλώνιο πνεύμα και τον δυτικό ορθολογισμό, αφού σ’ αυτήν αναγνωρίζει «μια άφατη διάσταση, η οποία λέει κάτι βαθύ για την ανθρώπινη κατάσταση».

Η ιλιγγιώδης ποικιλία των μουσικών του κόσμου όμως, ακριβώς όπως λαοί, φυλές και γλώσσες αλέθονται από τον μύλο της παγκοσμιοποίησης και της ομογενοποίησης που την ακολουθεί, και κάθε προσπάθεια ανάδειξης και διάσωσης τοπικών ιδιαιτεροτήτων αξίζουν την προσοχή και τη στήριξή μας.

Πηγές: http://longgonesound.com/current-travails/ - https://www.lifo.gr/articles/music_articles/199552/lament-for-epirus-enas-amerikanos-ereynitis-katagrafei-to-megaleio-tis-ipeirotikis-moysikis - https://www.efsyn.gr/arthro/enas-amerikanos-stin-ipeiro - https://soundcloud.com/long-gone-sound