Χρυσός «Δούρειος Ιππος» εξοντώνει όγκους. “Trojan horse” treatment could beat brain tumours

Νανοσφαιρίδια χρυσού εισέρχονται στα καρκινικά κύτταρα και τα εξοντώνουν. A cancer cell containing the nanoparticles. The nanoparticles are coloured green, and have entered the nucleus, which is the area in blue. Credit: M Welland

Μια νέα μέθοδο για την αντιμετώπιση ενός από τους πιο επιθετικούς και εξαιρετικά δύσκολα αντιμετωπίσιμους καρκίνου του εγκεφάλου, το πολύμορφο γλοιοβλάστωμα, ανέπτυξαν ερευνητές στη Βρετανία. Δημιούργησαν νανοσφαιρίδια χρυσού στα οποία προσέθεσαν ένα επικάλυμμα που περιείχε φάρμακο χημειοθεραπείας.

Scientists think the technology, which uses tiny pieces of gold, could treat glioblastomas - the most common and deadly type of brain tumour.

Όταν τα νανοσφαιρίδια εισήχθησαν στο κέντρο των καρκινικών κυττάρων ο καρκίνος σταμάτησε να πολλαπλασιάζεται ενώ παράλληλα πολλά καρκινικά κύτταρα καταστράφηκαν. Τη μέθοδο ανέπτυξε ομάδα ερευνητών στην οποία μετείχαν και ειδικοί του St John College.

“By combining this strategy with cancer cell-targeting materials, we should be able to develop a therapy for glioblastoma and other challenging cancers in the future.” Mark Welland 

Το πολύμορφο γλοιοβλάστωμα  είναι ο πιο κοινός και πιο επιθετικός τύπος πρωταρχικού εγκεφαλικού όγκου στους ανθρώπους, εμπλέκοντας νευρογλοιακά κύτταρα και αποτελώντας το 52% όλων των περιπτώσεων παρεγχυματικών εγκεφαλικών και το 20% όλων των ενδοκρανιακών όγκων. Οι θεραπείες σε αυτόν τον καρκίνο έχουν πενιχρά αποτελέσματα. Οι περισσότεροι ασθενείς χάνουν τελικά τη ζωή τους μέσα σε διάστημα τεσσάρων ετών από τη διάγνωση.

The gold particles are used to sneak medication into cancer cells (pictured) before destroying them.

Οι ερευνητές ευελπιστούν ότι η νέα τεχνική την οποία ονόμασαν «Δούρειο Ίππο» θα έχει εφαρμογή σε πολλά είδη δύσκολα αντιμετωπίσιμων καρκίνων. Η έρευνα δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Nanoscale».

Guardian: Τα Γλυπτά του Παρθενώνα πρέπει να επιστραφούν. The Parthenon marbles are the world's most beautiful art – and that's why we should give them back

«Αποτελούν τα ωραιότερα έργα τέχνης του κόσμου». The Parthenon marbles – among the world's most luminous, beautiful art. Photograph: Laurie Chamberlain/Corbis

«Τα Γλυπτά του Παρθενώνα είναι τα ωραιότερα έργα τέχνης του κόσμου και γι' αυτό πρέπει να τα επιστρέψουμε». Αυτός είναι ο τίτλος του άρθρου της διαδικτυακής έκδοσης του βρετανικού Guardian με την υπογραφή του διακεκριμένου κριτικού τέχνης Τζόναθαν Τζόουνς. 

What can you do with the world's most beautiful art? Where does it belong? How should it be cared for and displayed? The art in question is the array of sculpture created in Athens in the 5th century BC to decorate the Parthenon, the temple to Athena that still, today, dominates the skyline of the Greek capital. The Elgin Marbles from the Parthenon on display at the British Museum. Photograph: Martin Argles/Guardian

Όπως γράφει, μια επίσκεψη στην Αθήνα ήταν αρκετή για να τον πείσει ότι τα Γλυπτά, τα οποία συναγωνίζονται μόνο με τα μεγαλύτερα αριστουργήματα της Αναγέννησης, πρέπει να επαναπατρισθούν.

Τα ελγίνεια μάρμαρα στο Βρετανικό μουσείο ( Πηγή: Α.Π.Ε. ΔΙΕΘΝΗ ).

Τα Γλυπτά «κρύβουν ζωή, ενέργεια, ηρεμία και μεγαλείο» υπογραμμίζει. «Αν οι τοιχογραφίες της Καπέλα Σιστίνα είχαν αποκολληθεί τον 19ο αιώνα και κρέμονταν στην Εθνική Πινακοθήκη θα τις εκτιμούσαμε το ίδιο; Όχι» λέει ο αρθρογράφος, επισημαίνοντας τη σημασία του να επιστραφούν τα Γλυπτά στον τόπο όπου γεννήθηκαν.

Notoriously, the best-preserved stone carvings that survived on the temple in the early 19th century were removed by Lord Elgin and brought to London, where they have been a fixture of the British Museum ever since. Equally notoriously, Greece wants the Parthenon marbles (aka the Elgin marbles) back – and in 2009 opened a state-of-the-art museum beneath the Acropolis hill on which the Parthenon stands, to house them. Greece's new Acropolis Museum. Photograph: Stephen Moss

Τονίζει, δε, πως το Βρετανικό Μουσείο θα πρέπει να βρει χρήματα για να επανεκθέσει τα Γλυπτά με σύγχρονο τρόπο, διαφορετικά οφείλει να τα δώσει στην Ελλάδα και στο εξαιρετικό και σύγχρονο, όπως γράφει, Μουσείο της Ακρόπολης.

The Parthenon marbles in the British Museum. The sad truth is that in the British Museum, the Parthenon sculptures are not experienced at their best. For one thing, they're shown in a grey, neoclassical hall whose stone walls don't contrast enough with these stone artworks – it is a deathly space that mutes the greatest Greek art instead of illuminating it. So if the British Museum wants to keep these masterpieces it needs to find the money to totally redisplay them in a modern way. Or, it could give them to Greece, which has already built a superb modern museum to do just that. The great thing about the Acropolis Museum's display of the Parthenon sculptures – which currently includes pieces left by Elgin, plus casts – is that it makes it easy to see how the sculptures fitted on the building, and how they work as an ensemble. It also has one advantage London can never rival – you can look from the sculptures to the museum's glass wall and see the Parthenon itself, making a sensual connection between the art and its architectural home.

«Είναι η Ελλάδα και όχι το Βρετανικό Μουσείο που αξίζει να είναι θεματοφύλακας της σπουδαιότερης τέχνης στον κόσμο. Για τον κόσμο. Και για την τέχνη» καταλήγει. 

Ένα μικρό και ένα μεγάλο φεγγάρι συναντιούνται στον Κρόνο. Saturn's moon Rhea, Epimetheus transiting

Η μεγαλύτερη Ρέα και ο μικροσκοπικός Επιμηθέας με φόντο τα δαχτυλίδια του Κρόνου. Saturn has a great many more moons than our planet – a whopping 62. A single moon, Titan, accounts for an overwhelming 96% of all the material orbit the planet, with a group of six other smaller moons dominating the rest. The other 55 small satellites whizzing around Saturn make up the tiny remainder along with the gas giant’s famous rings. One of the subjects of this Cassini image, Rhea, belongs to that group of six. Set against a backdrop showing Saturn and its intricate system of icy rings, Rhea dominates the scene and dwarfs its tiny companion, one of the 55 small satellites known as Epimetheus. Although they appear to be close to one another, this is a trick of perspective – this view was obtained when Cassini was some 1.2 million km from Rhea, and 1.6 million km from Epimetheus, meaning the moons themselves had a hefty separation of 400 000 km. However, even if they were nearer to each other, Rhea would still loom large over Epimetheus: at 1528 km across and just under half the size of our own Moon, Rhea is well over 10 times the size of Epimetheus, which is a modest 113 km across. As is traditional for the earliest discovered moons of Saturn, both are named after figures from Greek mythology: the Titan Rhea (“mother of the gods”) and Prometheus’ brother Epimetheus (“after thinker” or “hindsight”). Image data credit: NASA/JPL-Caltech/Space Science Institute; Processed image copyright: G. Ugarković

Δύο από τους 62 δορυφόρους του Κρόνου προσπερνούν ο ένας τον άλλο σε αυτή την εικόνα εξωγήινης ομορφιάς. Ο μικρός Επιμηθέας, διαμέτρου μόλις 113 χιλιομέτρων, μοιάζει με νάνο κάτω από την επιβλητική σφαίρα της Ρέας, δέκα φορές μεγαλύτερης.

Η πορτοκαλί ατμόσφαιρα του Τιτάνα, εικόνα από την αποστολή Cassini. Titan in natural color. The thick atmosphere is orange due to a dense organonitrogen haze.

Το μεγαλύτερο από τα φεγγάρια του Κρόνου είναι ο Τιτάνας, ο οποίος αντιστοιχεί στο 96% της μάζας όλου του υλικού που περιφέρεται σε τροχιά γύρω από τον πλανήτη -όλοι οι δορυφόροι συν το υλικό των δακτυλίων. Από το υπόλοιπο 4%, το μεγαλύτερο μέρος αντιστοιχεί σε έξι σχετικά μεγάλους δορυφόρους, ανάμεσά τους και η Ρέα.

Η Ρέα και ο Επιμηθέας μοιάζουν να βρίσκονται κοντά σε αυτή την εικόνα, στην πραγματικότητα όμως απέχουν 400.000 χιλιόμετρα, με τη Ρέα να βρίσκεται σε πρώτο πλάνο.

Η Ρέα καβάλα στο λιοντάρι. Rhea rides on a lion, Pergamon Altar, Pergamon Museum, Berlin.

Όπως όλα τα φεγγάρια του Κρόνου, η Ρέα και ο Επιμηθέας παίρνουν ονόματα της αρχαιοελληνικής μυθολογίας: η Ρέα είναι η Τιτανίδα μητέρα του Κρόνου, κόρη του Ουρανού και της Γαίας.

 Creation of Pandora: Zeus, Hermes, Epimetheus and Pandora.

Ο επίσης Τιτάνας Επιμηθέας, αδελφός του Προμηθέα, ταυτίστηκε στην αρχαιότητα με την απερισκεψία.

Η εικόνα αναρτήθηκε στο δικτυακό τόπο της ευρωπαϊκής διαστημικής υπηρεσίας ESA ως η «φωτογραφία της εβδομάδας». Ελήφθη το Μάρτιο του 2010 από το διαστημικό σκάφος Cassini, το οποίο βρίσκεται στο σύστημα του Κρόνου από το 2004, και υπέστη επεξεργασία από τον ερασιτέχνη αστρονόμο Γκόρνταν Ουγκάρκοβιτς, ο οποίος αναρτά τις εντυπωσιακές εικόνες του στο Flickr.

This image was taken by Cassini’s narrow-angle camera on 24 March 2010, and processed by amateur astronomer Gordan Ugarković. A monochrome version was previously released by NASA as PIA12638: Big and Small Before Rings.

Η αρχική εικόνα ήταν ασπρόμαυρη και τα χρώματα δεν ανταποκρίνονται απόλυτα στην πραγματικότητα.

Πανάρχαιη τέχνη η ταρίχευση. Egyptian mummification older than was thought

Σύμφωνα με τη νέα μελέτη η κουλτούρα αλλά και η τεχνολογία ταρίχευσης υπήρχαν πριν από περίπου 6 χιλιάδες έτη. The practice of mummification may be 1,500 years older than previously believed, using nearly the same recipe seen 30 centuries later. (Photo: Klafubra)

Οι μούμιες είναι ακόμα πιο… αρχαίες, σύμφωνα με πρόσφατες έρευνες. Νέα δεδομένα που αποδεικνύουν ότι οι πρώτες μούμιες εμφανίστηκαν στην αρχαία Αίγυπτο 1.500 χρόνια νωρίτερα από ό,τι αρχικά πιστευόταν, ανακάλυψαν ερευνητές από τα πανεπιστήμια Γιορκ, Μακουάρι και Οξφόρδη.

The mummy of Nesperennub in cartonnage case is displayed during a media preview of the Mummy: Secrets of the Tomb exhibition at ArtScience Museum on April 25, 2013 in Singapore. Among the mummies displayed is the Egyptian temple priest, Nesperennub who lived 3,000 years ago. (Photo by Suhaimi Abdullah/Getty Images)

Τα αποτελέσματα των ερευνών, που διήρκεσαν 11 χρόνια, αναγάγουν τις απαρχές αυτής της τόσο σημαντικής πλευράς στον πολιτισμό των αρχαίων Αιγυπτίων πολύ πιο πίσω, περισσότερο από μία χιλιετία.

Two layers of textile, the inner impregnated with embalming substances, is shown from the Early Pre-dynastic in Mostagedda in this undated handout photo provided by the University of York. Researchers said a form of mummification was being carried out there more than six thousand years ago, much earlier than previously thought. They said embalming substances contained in funerary textiles from the oldest-known Egyptian cemeteries showed mummy-making from as early as about 4300 BC. Image Credit: Reuters

Όπως αναφέρει άρθρο που δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα www.phys.org (με στοιχεία από τη διαδικτυακή επιστημονική εφημερίδα www.plosone.org ), οι παραδοσιακές θεωρίες γύρω από τη μουμιοποίηση υποδεικνύουν ότι στην αιγυπτιακή προϊστορία- Ύστερη Νεολιθική και προ-δυναστικές περιόδους, δηλαδή μεταξύ 4500 και 3100 π.Χ.- τα σώματα «αποξηραίνονταν» φυσικά μέσα από τη δράση της ζεστής, στεγνής άμμου της ερήμου. Τα επιστημονικά δεδομένα για την αρχαιότερη χρήση ρητινών στην τεχνική μουμιοποίηση περιορίζονταν, μέχρι σήμερα, σε απομονωμένα περιστατικά κατά τη διάρκεια του Αρχαίου Βασιλείου (2200 π.Χ.), η δε χρήση τους γινόταν ακόμα πιο συχνή και εμφανής κατά τη διάρκεια του Μέσου Βασιλείου (2000-1600 π.Χ.).

Bolton Museum, Mostagedda 33.30.57. Late Neolithic. Flax yarn from wrappings, heavily impregnated with resin. Credit: © Ron Oldfield and Jana Jones

Ωστόσο, η ερευνητική ομάδα από τα τρία πανεπιστήμια προσδιόρισε την παρουσία σύνθετων παραγόντων ταρίχευσης σε λινά περιτυλίγματα, που χρησιμοποιήθηκαν σε τάφους που ανήκουν σε ένα από τα πρωιμότερα νεκροταφεία της αρχαίας Αιγύπτου στη Mostagedda, στην περιοχή της Άνω Αιγύπτου. «Το 2002 εξέτασα δείγματα ταφικών υφασμάτων από τα νεολιθικά νεκροταφεία Badari και Mostagedda της Αιγύπτου, τα οποία βρίσκονταν σε διάφορα μουσεία στη Βρετανία από τη δεκαετία του ’30. Η μικροσκοπική ανάλυσή τους έδειξε την πιθανή χρήση ρητινών, κάτι που δεν μπορούσα να αποδείξω, ή να καταδείξω την πλήρη σημασία τους, χωρίς τη βοήθεια των συναδέλφων μου στο Γιορκ, που διαθέτουν μοναδικές γνώσεις ως προς τις αρχαίες οργανικές ενώσεις» δήλωσε στον ξένο Τύπο ο Δρ. Τζάνα Τζόουνς από το πανεπιστήμιο Μακουάρι του Σίδνεϊ, επικεφαλής της έρευνας μαζί με τον Δρ. Στέφεν Μπάκλεϊ από το Πανεπιστήμιο Γιορκ.

The Leeds Mummy: Nesyamun c.1100 BC Credit: © Leeds Museums and Galleries, Leeds City Museum.

Ο Δρ. Μπάκλεϊ χρησιμοποίησε έναν συνδυασμό σύγχρονων μεθόδων, όπως η αέρια χρωματογραφία- φασματογραφία μάζας και η θερμική εκρόφηση/πυρόλυση, για τον προσδιορισμό ουσιών, όπως η ρητίνη πεύκου, το εκχύλισμα ενός αρωματικού φυτού, ενός φυτικού ελαίου κ.ά., που χρησιμοποιήθηκαν στο ταφικό περιτύλιγμα. «Οι αντιβακτηριακές ιδιότητες ορισμένων από αυτά τα συστατικά και η εντοπισμένη διατήρηση κάποιων μαλακών ιστών οδηγούν στο συμπέρασμα ότι πρόκειται για τις απαρχές ενός πειραματισμού που θα εξελισσόταν στην πρακτική της μουμιοποίησης της φαραωνικής περιόδου» αναφέρει ο Δρ. Μπάκλεϊ, ο οποίος σχεδίασε την πειραματική έρευνα και διεξήγαγε τις χημικές αναλύσεις.

Μουμιοποίηση στην αρχαία Αίγυπτο. 

Τέλος, ο καθηγητής Τόμας Χάιαμ από το πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, υπεύθυνος για τη χρονολόγηση των ταφών, επεσήμανε τα πλεονεκτήματα του αρχαιολογικού υλικού που κρύβουν τα μουσεία. «Τα αποτελέσματα αυτά δείχνουν τις τεράστιες δυνατότητες που κρύβει το αρχαιολογικό υλικό στις μουσειακές συλλογές, το οποίο επιτρέπει στους ερευνητές να “ξεθάψουν” νέες πληροφορίες σχετικά με το παρελθόν. Τα σύγχρονα επιστημονικά εργαλεία που χρησιμοποιήθηκαν βοήθησαν το έργο μας να “φωτίσει” μία βασική πτυχή της πρώιμης ιστορίας της Αρχαίας Αιγύπτου» σημείωσε.