«Οι δεσποινίδες των τιμών», του Βελάσκεθ. “Las meninas” by Velasquez

Diego Velázquez, Οι Δεσποινίδες των Τιμών, Las Meninas, 1656, Oil on canvas, 318 cm × 276 cm, Museo del Prado, Madrid.

Το έργο αποτελεί ίσως το αριστούργημα του Βελάσκεθ, αποκλήθηκε μάλιστα η Θεολογία της ζωγραφικής και ταυτόχρονα αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα αινίγματα όλων των εποχών. Γκόγια, Μανέ, Πικάσο, Νταλί κι ένα σωρό άλλοι φιλοτέχνησαν τις δικές τους εκδοχές για τις Meninas. Οι μελετητές όμως ακόμη απορούν 1) Το όρθιο καβαλέτο επαρκεί σε διαστάσεις για ένα διπλό πορτρέτο; 2) Τι αλήθεια ζωγραφίζει ο καλλιτέχνης; 3) Πού στην ευχή στεκόταν όταν ζωγράφιζε τη σκηνή, αλλά και τον εαυτό του; 4) Σε ποιο σημείο στεκόταν ο Βασιλιάς κι η Βασίλισσα όταν το σημείο φυγής του πίνακα είναι πέρα από την φωτιζόμενη πόρτα με το προφίλ ανδρός; 5) Τι σημασία έχει ο κόκκινος σταυρός στο στήθος του καλλιτέχνη και ποιος τον επιμελήθηκε;

Diego Vélasquez, Le Couronnement de la Vierge, 1642, Huile sur Toile, 1,78x1,34 cm, Madrid, musée du Prado

Ο Diego Velázquez κατέχει μία θέση ανάμεσα στους σημαντικότερους ζωγράφους στην Ιστορία της Τέχνης ενώ η δεξιοτεχνία και η τεχνική του, τον έκαναν να ξεχωρίσει από τους υπόλοιπους καλλιτέχνες του «χρυσού αιώνα» της ισπανικής ζωγραφικής, θεωρούμενος ένας από τους πατέρες της ισπανικής σχολής. Το μεγαλύτερο μέρος του έργου του περιλαμβάνει προσωπογραφίες, ατομικές ή και ομαδικές, τις οποίες όφειλε να φιλοτεχνεί ως αυλικός ζωγράφος. Σε πολύ μικρότερο βαθμό, επιδόθηκε στο είδος των θρησκευτικών συνθέσεων, με σημαντικότερο ίσως έργο την Στέψη της Παναγίας (π. 1645).

Diego Vélasquez, Don Sebastian de Morra, 1645, Huile sur Toile, 1,06x0,81 m, Madrid, musée du Prado 

Ο Βελάσκεθ πήρε σαν μοντέλα του, τους πιο ταπεινούς ανθρώπους, ακόμα και τους παραμορφωμένους και τους σακάτηδες και πέτυχε εξαίρετα πλαστικά αποτελέσματα, αποδίδοντας πλάσματα τερατώδη. Ο ρεαλισμός του δεν βρίσκεται μόνο στα θέματα που χρησιμοποιεί, αλλά και στο γεγονός ότι τα συλλαμβάνει, χωρίς να καταφεύγει ποτέ στις πτήσεις της φαντασίας. Ζωγράφος πλήρης, ικανός να αναπτύξει σε έναν πίνακα όλο το θέαμα που μπορούν να αγκαλιάσουν τα μάτια. Δεν είναι ένας οραματιστής, όπως ο Ελ Γκρέκο, βλέπει μόνο με τα σωματικά του μάτια. Αλλά η εμμονή αυτή στην αλήθεια, τον οδηγεί πέρα από τον απλό ρεαλισμό. Παρατηρεί με προσοχή το μοντέλο του, τη στάση του, τις γκριμάτσες του, την έκφρασή του, έτσι που τα πορτραίτα να είναι αληθινά ψυχολογικά ντοκουμέντα. 

Diego Vélasquez, Deux jeunes hommes à table, 1620, Huile sur Toile, 0,65x1,04 cm, Londres, Wellington Museum

Η νατουραλιστική διάθεση των πρώτων πινάκων του, με λαϊκά ρωπογραφικά θέματα (bodegones) και σκηνές εσωτερικών χώρων, διατηρήθηκε με θαυμαστή συνέπεια σε όλο του το έργο και εξυψώθηκε σε επίπεδο ηθικής οφειλής απέναντι στην πραγματικότητα. Τολμηρό και διεισδυτικό πνεύμα ο Ντιέγκο Βελάσκεθ (Σεβίλλη 1599 – Μαδρίτη 1660), εργάστηκε κυρίως ως προσωπογράφος. Mπήκε από νεαρή ηλικία, 24 ετών, ως επίσημος ζωγράφος στα βασιλικά ανάκτορα της Mαδρίτης και ασχολήθηκε σχεδόν αποκλειστικά με πορτρέτα της βασιλικής οικογένειας και προσώπων που σχετίζονταν άμεσα με το περιβάλλον των ανακτόρων Στην ιβηρική χερσόνησο καταχωρήθηκε ως ο αντίποδας του Γκρέκο στην ισπανική ζωγραφική. 

Diego Vélasquez, La Vénus au miroir, 1653, Huile sur Toile, 1,22x1,77 m, Londres, National Gallery

Αν και ο Bελάσκεθ προαναγγέλλει το ρεαλισμό του 19ου αιώνα, στην εποχή του δεν ήταν ιδιαίτερα δημοφιλής. Τον συνόδευε η αρνητική τότε φήμη του νατουραλιστή, στοιχείο που τον οδήγησε σε μακρά αφάνεια, όπως αντίστοιχα και τον Κρητικό στο Τολέδο. Ορισμένοι από τους ιμπρεσιονιστές είναι αυτοί που επισημαίνουν πρώτοι τις εικαστικές του αξίες και το όλο πνεύμα του έργου του. Παραμένει, δηλαδή, στο περιθώριο της ευρωπαϊκής τέχνης για δύο περίπου αιώνες. Ωστόσο, μέσα στον 20ό αιώνα εξετάζεται σε βάθος και αναγνωρίζεται ανεπιφύλακτα το εικαστικό του μεγαλείο. 

Diego Vélasquez et atelier, Philippe IV armé, avec un lion à ses pieds, 1660, Huile sur Toile, 2,31x1,31 m, Madrid, musée du Prado

Η ικανότητα του Βελάσκεθ ωστόσο έγινε φανερή ήδη από τα πολύ νεανικά του έργα. Είναι χαρακτηριστική η υψηλή ποιότητα των έργων που φιλοτέχνησε ακόμη σε ηλικία 17 ή 18 ετών. Οι πίνακές του αποκαλύπτουν κάτι περισσότερο από την εικόνα ενός επιμελούς μαθητή. Μας μιλάνε για ένα παιδί–θαύμα, για ένα νέο ανοιχτό και ευαίσθητο στις καινοτομίες. Φθάνει «στη Μαδρίτη το 1623, κατόπιν προσωπικής επιθυμίας του Φίλιππου Δ΄, ζωγραφίζει τον ικανοποιημένο  βασιλιά, και γίνεται  ο ζωγράφος της αίθουσας του βασιλιά. 

Diego Vélasquez, Les Buveurs, Los Borrachos, 1628, Huile sur Toile, 1,65x2,25 m, Madrid, musée du Prado

Το 1628, γνωρίζει τον Ρούμπενς όταν ο φλαμανδός είχε έρθει από την Ιταλία, για να φέρει πίνακες και διπλωματικά μηνύματα. Λαμβάνοντας υπόψη τις διαφορές οπτικής μεταξύ των δύο ζωγράφων, η γνωριμία με τον Ρούμπενς ήταν για τον Βελάσκεθ μία από τις πιο γόνιμες εμπειρίες. Μετά τα δυο του ταξίδια στην Ιταλία, η παλέτα του Βελάσκεθ γίνεται όλο και πιο φωτεινή, ενώ κάνει την εμφάνισή της στα έργα του και η λαμπερή ατμόσφαιρα. Αυτή η χρήση του χρώματος και του φωτός έδωσε βάθος στα αντικείμενα, κοντινά και μακρινά, ενώ παράλληλα υπάρχουν περιπτώσεις που προϋποθέτει και ένα σύστημα διαφορετικών εστιακών σημείων στο ίδιο έργο. 

Τα τελευταία χρόνια της ζωής του, ο Βελάσκεθ αναγκάζεται να ελαττώσει την καλλιτεχνική του δραστηριότητα, εξαιτίας των πιεστικών υποχρεώσεών του ως αυλάρχης. Η δυσκολία του να βρει τον απαραίτητο χρόνο δεν τον εμποδίζει να φιλοτεχνήσει μερικές εξαιρετικές προσωπογραφίες, όπου τελειοποιεί την τεχνική του, η οποία φτάνει στο αποκορύφωμά της. 

Diego Vélasquez, Les Ménines, detail, 1656

Εκτός από τις πολλές προσωπογραφίες της νεαρής βασίλισσας και του βασιλιά, το αριστούργημά του εκείνης της περιόδου είναι ένας πίνακας ο οποίος λεγόταν αρχικά «Η οικογένεια του Φίλιππου Δ΄», ενώ σήμερα είναι γνωστός με τον τίτλο «Las meninas» (= Οι δεσποινίδες των τιμών). Πεθαίνει στις 6 Αυγούστου 1660. Η ταφή του έγινε νύχτα στο ναό του Σαν Χουάν Μπαουτίστα στο Αλκαζάρ, και στην κηδεία του παραβρέθηκαν ευγενείς, αυλικοί και αξιωματούχοι. Μία μόλις εβδομάδα αργότερα πέθανε και η γυναίκα του η οποία ετάφη δίπλα του. Σήμερα πια, δεν έχει απομείνει τίποτε ούτε από την εκκλησία ούτε από τον τάφο του Βελάσκεθ. Η κληρονομιά όμως των έργων του έχει διασώσει μία από τις σημαντικότερες φυσιογνωμίες στην Τέχνη των αιώνων.

Πηγή: 286. Velasquez – Ντιέγκο Βελάσκεθ, νάνοι και βασιλιάδες