Μια γεύση από την τέχνη της Ανατολής - Ισλάμ και Κίνα. A taste of the art of the East - Islam and China

Nezâmi, Le Livre d'Alexandre, Eskandar sur le trône, Tabriz, 1540.

Η παρούσα ανάλυση φιλοδοξεί να υπαινιχθεί απλώς ορισμένες από τις κατευθύνσεις προς τις οποίες κινείται η καλλιτεχνική παραγωγή της Ανατολής.

Η περιορισμένη πρόσληψη σχετικών δεδομένων σε συνδυασμό με την προσανατολισμένη προς τη δύση παιδεία μας:

• αφενός περιορίζουν τις δυνατότητες ουσιαστικής εξοικείωσής μας με το συγκεκριμένο υλικό και

• αφετέρου προωθούν αναγνώσεις αναπόφευκτα ανεπαρκείς, αφού τις περισσότερες φορές ξεκινούν από παραδοχές συνυφασμένες με τις αρχές του δικού μας πολιτισμού.

Paysage riverain, détail l'hippodrome, mosaïque, Grande Mosquée Damas.

Παρόλα αυτά, οι σκέψεις που θα ακολουθήσουν φιλοδοξούν να λειτουργήσουν ως ένα ικανό ερέθισμα για περαιτέρω μελέτη και ενδεχομένως εμβάθυνση σε ζητήματα που σχετίζονται με την ευρύτερη θεματική.

Ο ρόλος της εικόνας

Chardonneret et branche de Narcisse, Ispahan, Iran, 1652.

Η συζήτηση σε βασικά εγχειρίδια ιστορίας της τέχνης, όπως Το Χρονικό της Τέχνης του E. H. Gombrich, ορίζει εξ’ αρχής μια oυσιαστική παράμετρο, προσπαθώντας να προσδιορίσει το ρόλο της εικόνας στο πλαίσιο των πολιτισμών της Ανατολής, εκείνη της θρησκείας.

Coran d'Arghoûm Châh, page de fontispice, Egypte, 1368.

Και μάλιστα, συσχετίζοντας άμεσα το θέμα με την αντιπαράθεση εικονομάχων και εικονολατρών και θεωρώντας -όχι εσφαλμένα, αλλά πάντως ως ένα βαθμό μονοδιάστατα- πως η εξέλιξη της τέχνης της Ανατολής προσδιορίζεται αποφασιστικά από τις αρχές του Μουσουλμανισμού, και πιο συγκεκριμένα, από την απαγόρευση των εικόνων και την συνεπαγόμενη αποκλειστική ενασχόληση των τεχνιτών με φόρμες και σχήματα.

Socrate et deux étudiants, Les meilleures sentences et les Plus Précieux Dictons d'al-Moubashshir, Syrie, 1250. 

Με άλλα λόγια, η εικόνα ενισχύει τη διδασκαλία του Μωάμεθ, ωθώντας τη σκέψη του θεατή σε ένα σύμπαν ονειρικό, υπερβατικό, που δεν παρουσιάζει αντιστοιχίες με την υλική πραγματικότητα του φυσικού κόσμου, από την οποία εξάλλου ο πιστός καλείται να αποδεσμευτεί. 

 Anthologie poétique persanne, femme et musician, Hérât, 1480.

Ωστόσο, από την τέχνη της Ανατολής δεν απουσιάζει εντελώς η απεικόνιση μορφών και επεισοδίων. Σε αυτές τις περιπτώσεις τα εικονιζόμενα πρόσωπα και τα ευρύτερα περιστατικά εξακολουθούν να μη σχετίζονται με τη θρησκεία και αφορούν στην εικονογράφηση ποιημάτων, μύθων, ειδυλλίων αλλά και ιστορικών γεγονότων.

Sa'di, La Roseraie et le Verger, Scène de banquet dans un jardin, Chirâz, 1569.

Ποιος είναι ο τρόπος με τον οποίο δομούνται οι συγκεκριμένες εικόνες; Κοιτάζοντας τη σελίδα ενός περσικού χειρογράφου καθίσταται προφανές ότι ο δημιουργός τους δεν ενδιαφέρεται για την πιστή αναπαράσταση των φυσικών δεδομένων ή για την επίτευξη ψευδαίσθησης. Περισσότερο φαίνεται να έχει μελετήσει τις συμβάσεις που του έχουν παραδώσει οι δάσκαλοι του στην απόπειρά του να τις αναπαράγει με συνέπεια.

Folio 27r from the Lindisfarne Gospels contains the incipit from the Gospel of Matthew.

Όσο για το θεατή, αυτός καλείται να λειτουργήσει περισσότερο ως αναγνώστης (πράγμα που είδαμε να συμβαίνει και σε παραδείγματα της μεσαιωνικής τέχνης, όπως το μανουάλι του Γκλώστερ ή μια σελίδα από το Ευαγγέλιο Lindisfarne).

The Sakyamuni Buddha, by Zhang Shengwen, 1173–1176 AD, Song Dynasty period.

Αλλά και στην Κίνα είναι η επιρροή της θρησκείας που τονίζεται εμφατικά, είτε πρόκειται για τα έθιμα ταφής που ακολουθούνται γύρω στον 1ο αιώνα προ και μετά Χριστόν (χρονολόγηση που ακριβώς αποδεικνύει τη σκοπιά από την οποία προσεγγίζουμε το υλικό), είτε για τη μετέπειτα επιρροή του Βουδισμού.

Le Danseur (Hercule), Traité sur les Etoiles fixes d'as-Soûfi, Maroc, 1224.

Στην πρώτη περίπτωση, θεωρείται πως η τέχνη λειτουργεί διδακτικά υποδεικνύοντας πρότυπα ηθικής και ανδρείας από το παρελθόν, ενώ στη δεύτερη -του Βουδισμού- ως μέσο πνευματικής συγκέντρωσης και ανύψωσης, ουσιαστικό βοήθημα στην άσκηση του στοχασμού και άρα, ως οργανικό μέρος της θρησκευτικής διαδικασίας.

Peach Festival of the Queen Mother of the West, a Chinese Ming Dynasty painting from the early 17th century, by an anonymous artist. From the Freer and Sackler Galleries of Washington D.C.

Η δεύτερη αυτή θεώρηση ειδικά καταξίωσε διαφορετικά και το ρόλο του καλλιτέχνη-δημιουργού (όχι πια τεχνίτη) σε μια σφαίρα διανοητή.

  Shitao, Automne à la montagne, 24,5x38 cm, 1699, Shangai musée.

«Ευλαβικοί καλλιτέχνες άρχισαν να ζωγραφίζουν το νερό και τα βουνά μ’ ένα πνεύμα σεβασμού, όχι για να διδάξουν ή απλώς για να διακοσμήσουν, αλλά για να προσφέρουν υλικό για βαθύ διαλογισμό. Οι εικόνες πάνω σε μετάξι, που τυλίγονταν σε κύλινδρο, φυλάγονταν σε πολύτιμες θήκες. Τις ξετύλιγαν μόνο σε στιγμές ηρεμίας, για να τις κοιτάξουν και να τις σκεφτούν, όπως ανοίγουμε μια ποιητική συλλογή και διαβάζουμε ένα ωραίο ποίημα. Γι’ αυτό το σκοπό έγιναν τα σπουδαιότερα κινέζικα τοπία του δωδέκατου και του δέκατου τρίτου αιώνα. […] 

Shitao, En méditation, au pied des monts impossibles, 1695, Sichuan musée.

Οι Κινέζοι καλλιτέχνες δεν πήγαιναν στο ύπαιθρο για να καθίσουν αντίκρυ σε κάτι και να το σχεδιάσουν. Μάθαιναν μάλιστα την τέχνη τους με μια παράξενη μέθοδο στοχασμού και αυτοσυγκέντρωσης. Έτσι, διδάσκονταν αρχικά “πώς ζωγραφίζονται τα πεύκα”, “πώς ζωγραφίζονται οι βράχοι”, “πώς ζωγραφίζονται τα σύννεφα”, μελετώντας όχι τη φύση αλλά τα έργα μεγάλων δασκάλων. Μόνο όταν γίνονταν άριστοι τεχνίτες, άρχισαν να ταξιδεύουν και να μελετούν την ομορφιά της φύσης, για να συλλάβουν κάθε φορά την έκφραση του τοπίου.»

Playing Children, by Song artist Su Hanchen, c. 1150 AD.

Παρά το γεγονός ότι τα παραδείγματα που έχουμε μπροστά μας προέρχονται από μια πρώιμη σχετικά χρονική περίοδο, έχει νόημα να πούμε πως η κινεζική τέχνη περιορίζεται -ηθελημένα ασφαλώς- σε συγκεκριμένα μοτίβα, τα οποία αναπαράγει με αξιοθαύμαστο τρόπο και στη διακόσμηση αντικειμένων από πολύτιμα υλικά.

Katsushika Hokusai, Red Fuji southern wind clear morning.

Η τέχνη των Ιαπώνων, που παρουσιάζει κοινή προβληματική, θα επιχειρήσει να εφαρμόσει τις παραδοσιακές της μεθόδους σε νέες θεματικές, ύστερα από την επαφή με τη δυτική τέχνη στο 18ο αιώνα. Αυτούς ακριβώς τους πειραματισμούς θα γονιμοποιήσει με τη σειρά της η δυτική τέχνη στα τέλη του 19ου και τις αρχές του 20ου αι., στο πλαίσιο των νέων της πειραματισμών.