Ιερό Αρτέμιδος Λαφρίας και του Απόλλωνα. Sanctuary of Artemis Laphria & Apollo Laphrios

Το Λάφριο ή Λαφριαίο. Άποψη των ναών της Αρτέμιδος Λαφρίας και του Απόλλωνα. The sanctuary known as Laphrion was one of the most important Aetolian sanctuaries, dedicated to the cult of Apollo and Artemis. It lay to the southwest of the acropolis of Calydon and its area was enclosed by a circuit wall. The earliest evidence for cult practice on the site is dated to the Geometric period and it seems that the sanctuary remained in use until the Roman period, but flourished in the 6th century B.C. The sanctuary was identified in 1908 by G. Soteriadis and excavated by a Greek-Danish expedition in 1925-1935.

 

Από την κύρια νοτιοδυτική πύλη της οχύρωσης της Καλυδώνας άρχιζε η ιερά οδός που οδηγούσε στο Ιερό της Αρτέμιδος Λαφρίας, το δεύτερο σε σπουδαιότητα ιερό μετά από αυτό του Θέρμου. Τα ιερό που βρίσκεται δυτικά της κύριας πύλης και έξω από τα τείχη της πόλης καταλαμβάνει έναν ξεχωριστό λόφο. Η κύρια λατρευόμενη θεά ήταν η Άρτεμις, ενώ παράλληλα λατρευόταν και ο θεός Απόλλων. Η Άρτεμις είχε την ονομασία Λαφρία και ο Απόλλων Λάφριος, γι' αυτό το ιερό ήταν γνωστό ως Λάφριον ή Λαφριαίον. Για το όνομα υπάρχουν δύο ερμηνείες, είτε ότι οφείλεται σε κάποιον Λάφριο από τη Φωκίδα, ο οποίος αφιέρωσε το άγαλμα της θεάς στο ιερό της Καλυδώνας, είτε ότι λαφρία σημαίνει ελαφριά και αναφέρεται στο ότι η οργή της θεάς προς το βασιλιά της πόλης Οινέα έγινε με τον καιρό ελαφρύτερη, γιατί σε μια γιορτή ο Οινέας έκανε θυσίες σε όλους τους θεούς εκτός από την Άρτεμη. Οι αρχαιότερες ενδείξεις λατρείας ανάγονται στα γεωμετρικά χρόνια, όπως μαρτυρείται από αψιδωτό οίκημα αυτής της εποχής, και η μεγαλύτερη ακμή του ιερού τοποθετείται στα αρχαϊκά χρόνια.

Σχεδιαγραμματική κάτοψη του περιβόλου των τειχών της των Αιτωλών πόλεως Καλυδώνος, μετά του Ιερού της Λαφρίας Αρτέμιδος εκτός του περιβόλου των τειχών (Σ. Μασουρίδη, «Αρχαιολογικές ανακαλύψεις του Ινστιτούτου της Δανίας: Καλυδών (Αιτωλία)»), CORPUS 74 (2005), σ. 6).

Στα τέλη του 7ου αι. π.Χ. κατασκευάζονται οι πρώτοι ναοί, οι οποίοι ήταν ξύλινοι. Τα πολύχρωμα κεραμοπλαστικά στοιχεία που τους κοσμούσαν, όπως σίμες, ακρωτήρια, ακροκέραμα, γείσα, μετόπες κ.α. προσέδιδαν μνημειακή όψη στα κτήρια αυτά. Τα χρώματα που διατηρήθηκαν είναι λευκό, μαύρο, κίτρινο και ερυθρό. Στις ανασκαφές βρέθηκαν πολλά κομμάτια από τις στέγες των ναών και των θησαυρών. Ανάμεσά τους ξεχωρίζουν ζωγραφιστά ακροκέραμα με διακόσμηση γυναικείων μορφών ή ανθέων, σφίγγες και γοργόνεια που ήταν ακρωτήρια και μετόπες διακοσμημένες με μυθολογικά θέματα. Τη διακόσμηση των στεγών συμπλήρωναν οι υδρορροές σε σχήμα κεφαλής λιονταριών ή σκυλιών, από τα στόματα των οποίων έρρεαν τα νερά των στεγών. Από τα ωραιότερα δείγματα είναι τμήμα σίμης με παράσταση Νικών σε άρματα. Τα πρώτα κτήρια επισκευάζονται και δέχονται συμπληρώσεις έως τα τέλη του 6ου αι. π.Χ., ενώ στο χώρο του ιερού προστίθενται νέα οικοδομήματα. Τη μεγαλύτερη ακμή γνωρίζει το ιερό από τα αρχαϊκά έως και τα ύστερα ελληνιστικά χρόνια.

Ruins of the Temple of Artemis Laphria in Kalydon: The fourth century BCE Sanctuary of Artemis Laphria, excavated by Danish archaeologists under the leadership of Frederick Poulsen in 1925-32 stood on a platform erected on a terrace which is supported by sixth century retaining walls. From its privileged position above a natural spur of the hills it is possible to see the Gulf of Corinth and the city of Messolonghi below. 

Ο μεγάλος ναός της θεάς είχε δύο φάσεις κατασκευής. Κύρια ήταν η αρχαιότερη, σύγχρονη με το μεγάλο τρίπλευρο εντυπωσιακό ανάλημμα, με μήκος στη ΒΔ πλευρά του 28,5μ. και ύψος 8,80μ., επάνω στο οποίο εδράζονταν το οικοδόμημα. Το ανάλημμα ήταν από τα σπουδαιότερα έργα και σύμφωνα με τον αρχιτέκτονα M. Clemensen θα στοίχισε περισσότερο από τον ίδιο το ναό. Ο πρώτος ναός της Αρτέμιδος, με πρόδομο, οπισθόδομο και πτερό είχε την ανωδομή από ξύλο. Οι κίονες και ο θριγκός ήταν ξύλινοι με γραπτές μετόπες και με την παρουσία Σφιγγών στα ακρωτήρια. Έως και τον 5ο αιώνα π.Χ. το πτερό του ναού παρέμενε ξύλινο. Ο μεγάλος ναός αντικαταστάθηκε πλήρως από ένα νέο διπλάσιου μήκους κτήριο, εν μέρει ξύλινο. Η τελική φάση των κτηρίων που διατηρείται σήμερα, χρονολογείται γύρω στο 400 π.Χ., όταν ο μεγάλος ναός, διαστάσεων 32,26μ. x 14,90μ., έγινε πώρινος με μαρμάρινα κεραμίδια. 

Αναπαράσταση των κτισμάτων του Λαφριαίου Ιερού Καλυδώνος (Ε. Dyggve, Das Laphrion…, πίν. xxxv).  The most important monuments of the area are: 

• Temple of Artemis Laphria: It is situated on the summit of the precinct of the sanctuary and only its foundations are preserved. Three main architectural phases have been distinguished on the basis of fragments of terracotta trimmings found during the excavations. The first temple was built at the end of the 7th century B.C. and the last in 360 B.C. A chryselephantine (gold and ivory) statue of the goddess stood inside the temple.
• Treasures on the southeast side of the "sacred way":They were decorated with painted terracotta ornaments and date from the first half of the 6th century B.C.
• Remains of a Stoa: It is located in the north part of the precinct and dates from the 3rd-2nd century B.C. It seems that the structure was two-storeyed with two semicircular niches at the ends. 

Πρόκειται για δωρικό, περίπτερο εξάστυλο ναό με δεκατρείς κίονες στις μακρές πλευρές, με πρόναο, σηκό και οπισθόδομο. Στο εσωτερικό του φυλάσσονταν το χρυσελεφάντινο άγαλμα της θεάς, έργο των Ναυπάκτιων καλλιτεχνών Μέναιχμου και Σοίδα, χρονολογούμενο περί το 460 π.Χ. Ο Παυσανίας μας παρέχει πληροφορίες, τόσο για το άγαλμα, όσο και για τη λατρεία της θεάς που περιελάμβανε ολόκαυστες θυσίες. Το άγαλμα και η λατρεία μεταφέρθηκαν στην Πάτρα μετά τη ναυμαχία του Ακτίου το 31 π.Χ.

Aerial view of Kalydon: In this photograph, taken from the North, the terrace constructed below the temple of Artemisa Laphria is clearly visible in the center of the picture.  

Δυτικά του ναού και σε χαμηλότερο επίπεδο σώζονται τα θεμέλια μικρότερου ναού, διαστάσεων 15,65μ. x 10,45μ. που αποτελούνταν από πρόδομο και σηκό και ήταν αφιερωμένος στον Απόλλωνα. Εντός του ιερού υπήρχε και η στοά, ένα επίμηκες οικοδόμημα, μήκους 64μ. και πλάτους 11,40μ., με εσωτερική κιονοστοιχία και δίρριχτη στέγη. Η στοά πιθανόν προορίζονταν για τη φιλοξενία προσκυνητών. Στη δυτική κλιτύ του ιερού ανευρέθησαν ποσότητες πήλινων ειδωλίων και αρχιτεκτονικά κατάλοιπα, τεμάχια πήλινων μετοπών, θραύσματα χάλκινων ενεπίγραφων πλακών, συντρίμματα μαρμάρινων αγαλμάτων κ.α. Ο περίβολος του ιερού δεν ήταν συνεχής, αλλά αποτελούνταν από τμηματικούς τοίχους στο φρύδι του μικρού λόφου. Τα αναλήμματα προσαρμόζονταν στο ανάγλυφο του εδάφους και στο φυσικό βράχο συγκρατώντας τα υπερκείμενα χώματα ή υποστηρίζοντας τα κτήρια. Τα κτίσματα συνδέονταν μεταξύ τους με κλίμακες. Τέλος, στην Καλυδώνα λατρευόταν και ο θεός Διόνυσος ο ναός του οποίου εντοπίζεται, χωρίς να έχει ανασκαφεί, κάτω από το ερημωμένο εκκλησάκι του Αγ. Ιωάννη.

View of the city of Messolonghi from the Temple of Artemis Laphria in Kalydon. In the Hellenistic period these temples were surrounded by a series of treasuries, stoas and other minor shrines. The size of some of the Hellenistic tombs indicates that at some time there was prosperity. Strabo mentions Calydon in his Geographia, on its former beauty, as by his time it lay desolate: “. . . Calydon and Pleuron, which are now indeed reduced, though in early times these settlements were an ornament to Greece.” 

Το ιερό των δύο θεών αποκαλύφθηκε με ανασκαφές που πραγματοποιήθηκαν το α΄μισό του 20ου αιώνα. 

Οι έρευνες απέδωσαν ποικίλα και άφθονα ευρήματα, για τα οποία αντλούμε πληροφορίες από τον τόμο «Das Laphrion», ο οποίος εκδόθηκε το 1948 στην Κοπεγχάγη από τους Dyggve και Poulsen, οι οποίοι τον αφιέρωσαν στην «ηρωική πόλη του Μεσολογγίου». 

Ορεινή απόδραση στον Όλυμπο. Mountain escape at Olympus

Υπάρχει ένα χωριό στη σκιά της κορυφής του Ολύμπου, σε υψόμετρο 600 μέτρων, πνιγμένο στο πράσινο. Ο λόγος για τους Παλαιούς Πόρους Πιερίας, τον καλά κρυμμένο αυτόν τόπο της νοτιοανατολικής πλευράς του μυθικού βουνού των θεών.  

Αφήνοντας κανείς πίσω του την Εθνική οδό, με αντίθετη κατεύθυνση από τον Πλαταμώνα και τους Νέους Πόρους, ακολουθώντας μια ασυνήθιστα καταπράσινη διαδρομή, για τα υψώματα του Ολύμπου, ανταμώνει σε 6 χλμ. το χωριό των Παλαιών Πόρων (Πούρλια). Όνομα παρμένο κατά μία εκδοχή από κάποιον ημίθεο τον Πόρο, που ερωτεύτηκε τον τόπο και έζησε σ 'αυτόν. Leaving behind one of the highway in the opposite direction from Platamonas Nei Pori, following an unusually green route for the heights of Olympus meets 6 km to the village of Old Resources (Pourlia). Name reclaimed in one version of a demigod Poros, who fell in love with the place and lived in it. 

Πάνω από τον οικισμό υπάρχει ένα πανέμορφο δάσος, όπου ο επισκέπτης μπορεί να περιπλανηθεί, ανακαλύπτοντας την εξαίσια χλωρίδα και πανίδα του Κάτω Ολύμπου.

Άγρια ρίγανη, Origanum vulgare 

 Άγρια Μέντα, Mentha Arvensis

 

Καθ' όλη τη διάρκεια της διαδρομής, τις ακτίνες του ήλιου κρύβουν πυκνά πεύκα, πλατάνια κι έλατα, ενώ σε δύο μεγάλα ξέφωτα, υπάρχει πλήθος καστανόδεντρων.

 

Περπατώντας 2-3 χλμ μέσα στο δάσος, ο περιπατητής βρίσκεται μπροστά σε δύο εκπληκτικά εκκλησάκια: των Αγίων Αποστόλων και της Ζωοδόχου Πηγής.

 

Above the village there is a beautiful forest in which you can go for a walk and marvel at the wonderful flora and fauna of Olympus as well as the charming small chapels of Agion Apostolon and the Fountain of Life. 

Το δασικό μέρος ανήκει στα ανατολικά πρανή του Ολύμπου, με δασικούς δρόμους και ορειβατικά μονοπάτια, πανοραμική θέα προς τον Θερμαϊκό Κόλπο και τις ακτές της Χαλκιδικής.

 Κράνα, Cornus

Βατόμουρα, Blackberrys

Οι Νεάντερταλ είχαν τα… Hermès τους! Not so stupid after all: Neanderthals may have crafted bone tools and passed their knowledge on to modern humans

Στο σκίτσο παρουσιάζεται ένα από τα εργαλεία κατεργασίας δέρματος που εντόπισαν οι ερευνητές και περιγράφεται το πώς το χρησιμοποιούσαν οι Νεάντερταλ. Lissoirs, made of deer ribs, would have been used by Neanderthals to prepare hides. Eventually the tips would break off. Illustration: Abri Peyrony/Pech-de-l’Azé I Projects

Νέα ευρήματα στηρίζουν τη θεωρία ότι οι Νεάντερταλ ήταν πολύ πιο έξυπνοι και εφευρετικοί από όσο πιστεύαμε μέχρι πρόσφατα. Διεθνής ομάδα ερευνητών ανακάλυψε πανάρχαια εξειδικευμένα εργαλεία που, όπως όλα δείχνουν, είχαν αναπτύξει οι Νεάντερταλ. Κάποια από αυτά τα εργαλεία χρησιμοποιούνταν στην κατεργασία δερμάτων. Σύμφωνα μάλιστα με τους ειδικούς είναι πολύ πιθανό οι Νεάντερταλ να δίδαξαν στον σύγχρονο άνθρωπο την τέχνη τους.

Τα εργαλεία

Ορισμένα από τα εργαλεία που ανακάλυψαν οι ερευνητές. Four views of the most complete lissoir found during excavations at the Neanderthal site of Abri Peyrony in France. Photograph: Abri Peyrony/Pech-de-l’Azé I Projects

Οι ερευνητές πραγματοποίησαν ανασκαφές σε δύο προϊστορικές τοποθεσίες στη νοτιοδυτική Γαλλία και ανακάλυψαν εργαλεία η ηλικία των οποίων κυμαίνεται ανάμεσα στα 40 και 50 χιλιάδες έτη. Με δεδομένο ότι οι πρώτοι σύγχρονοι άνθρωποι εκτιμάται ότι έφτασαν στην Ευρώπη πριν από περίπου 45 χιλιάδες έτη κάποια από τα εργαλεία πιστώνονται στους Νεάντερταλ.

Made from deer ribs, the tools are similar to the bone smoothers, still used by leather workers. The excavated tools are also similar to others found at sites occupied by early modern humans (illustrated) at a later stage, who replaced Neanderthals in Europe around 40,000 years ago.

Πρόκειται για εργαλεία μακρόστενα και εύκαμπτα που κατασκευάζονταν από τα πλευρά ζώων όπως τα ελάφια και οι τάρανδοι. Σύμφωνα με τους ερευνητές, χρησιμοποιούνταν για το τρίψιμο και το γυάλισμα άλλων πιο μαλακών υλικών όπως τα δέρματα ζώων με στόχο να γίνουν πιο ανθεκτικά, αδιάβροχα και στιλπνά.

Ένα από τα σύγχρονα εργαλεία κατεργασίας δερμάτων που, όπως φαίνεται, μοιάζει πολύ με εκείνα των Νεάντερταλ.

Πρόκειται για εργαλεία που χρησιμοποιούνται και σήμερα για την κατεργασία των δερμάτων, ακόμα και από διάσημους οίκους για τσάντες και άλλα δερμάτινα είδη πολυτελείας. Την ερευνητική ομάδα αποτελούσαν επιστήμονες με επικεφαλής ειδικούς του Ινστιτούτου Εξελικτικής Ανθρωπολογίας Max Planck στη Γερμανία και του ολλανδικού πανεπιστημίου του Λάϊντεν. Η σχετική δημοσίευση έγινε στην επιθεώρηση «PNAS».

 

 

Mια επιστημονική ερμηνεία των εντυπωσιακών επιθανάτιων εμπειριών. Near death experiences could be surge in electrical activity

A vision of a light at the end of a dark tunnel is sometimes reported by people who have near-death experiences, but studies suggest the sight may be the result of oxygen deprivation. Credit: VinnyPrime, Stock.xchng

Μια νέα επιστημονική εξήγηση για τις εντυπωσιακές επιθανάτιες εμπειρίες που αναφέρουν αρκετοί ασθενείς, οι οποίοι «γύρισαν» στη ζωή από τον παραλίγο θάνατό τους, δίνει μια νέα αμερικανική επιστημονική έρευνα που για πρώτη αφορά εξέτασε συστηματικά τη νευροφυσιολογική κατάσταση του εγκεφάλου ακριβώς μετά την ανακοπή της καρδιάς. 

Near-death survivors have reported seeing bright white lights and having out-of-body experiences.

Η έντονη αυτή ηλεκτρική δραστηριότητα εκτιμάται πως «γεννά» τη συνείδηση των επιθανάτιων εμπειριών, κάτι όμως που άλλοι επιστήμονες εμφανίζονται διστακτικοί να αποδεχθούν.

A mysterious surge of brain activity observed in dying rats may explain reports of near-death-experiences. Even after the animals' hearts stopped beating and no blood was reaching their brains, they appeared to show signs of conscious perception, said the scientists.

Σύμφωνα με το BBC, οι ερευνητές, με επικεφαλής την καθηγήτρια φυσιολογίας και νευρολογίας Τζίμο Μπορτζίγκιν της Ιατρικής Σχολής του πανεπιστημίου του Μίσιγκαν, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό της Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών των ΗΠΑ (PNAS), μελέτησαν αρουραίους που πέθαιναν μετά από τεχνητό καρδιακό επεισόδιο.

Near death experiences involve travelling through a tunnel towards an intense light, being separated from the body, encountering long-departed loved ones or angels.

Οι επιστήμονες διαπίστωσαν ότι ο θνήσκων εγκέφαλος βίωνε μια απότομη ενεργοποίηση των ηλεκτρικών εγκεφαλικών κυμάτων, κάτι που, στην περίπτωση των ανθρώπων, θα μπορούσε να εξηγεί την ανάδυση στη συνείδηση των οραμάτων των επιθανάτιων εμπειριών (near-death), όπως ένα τούνελ με φως στο βάθος, η απέραντη γαλήνη, η συνάντηση με πεθαμένους, η αίσθηση ότι κανείς πετάει πάνω από το ακίνητο σώμα του κ.α.

Όπως είπε η Τζίμο Μπορτζίγκιν, είναι λανθασμένη η πεποίθηση πως ο εγκέφαλος, μετά τον κλινικό θάνατο, είναι αδρανής ή υπολειτουργεί. Στην πραγματικότητα, είπε, «στη φάση του θανάτου, είναι πιο δραστήριος και από όταν είναι κανείς ζωντανός».

Στη διάρκεια των 30 δευτερολέπτων μετά το σταμάτημα της καρδιάς των πειραματόζωων, οπότε ο εγκέφαλός τους δεν τροφοδοτείτο πια με αίμα, καταγράφηκε μέσω ηλεκροεγκεφαλογραφήματος μια ξαφνική έξαρση (έως υπερδιπλασιασμός) των άκρως συγχρονισμένων υψηλής συχνότητας κυμάτων γάμμα του εγκεφάλου, τα οποία συνδέονται άμεσα με τη συνείδηση.

Οι ερευνητές πιστεύουν ότι, στο κατώφλι του θανάτου, αυτό ακριβώς συμβαίνει και στους ανθρώπους, ενεργοποιώντας, σαν σε όνειρο, τις επιθανάτιες εμπειρίες, που βιώνονται ως «πιο πραγματικές και από την πραγματικότητα». Όμως, για να υπάρξει επιβεβαίωση αυτής της εκτίμησης, θα πρέπει να γίνει μια ανάλογη έρευνα σε ανθρώπους που έζησαν κλινικό θάνατο και τελικά επιβίωσαν – κάτι ασφαλώς όχι εύκολο (αν μη τι άλλο, λόγω έλλειψης εθελοντών!).

As many as a fifth of people who survive cardiac arrests report having had an other-worldly experience while being 'clinically' dead. Dr Jimo Borjigin, from the University of Michigan, said the study tells us reduction of oxygen during cardiac arrest can stimulate brain activity that is characteristic of conscious processing.

Εκτιμάται ότι το 10% έως 20% των ανθρώπων που επιβίωσαν μετά από κλινικό θάνατο λόγω ανακοπής καρδιάς (π.χ. στη διάρκεια μιας χειρουργικής επέμβασης), αναφέρουν, όταν συνέρχονται, μια σειρά από επιθανάτιες εμπειρίες. Φυσικά, το νέο πείραμα δεν μπορεί να μας πει με σιγουριά αν οι αρουραίοι έχουν επίσης επιθανάτιες εμπειρίες και τι είδους.

Ένας βωμός με Γραμμική Α στον Ψηλορείτη, An altar with Linear Α at Zominthos on Mount Psiloritis in Crete

Εργάτες της ανασκαφής στη Ζώμινθο κρατούν τον λίθινο βαθμιδωτό βωμό που μόλις ήρθε στο φως.

Βρέθηκε καλά προστατευμένο, κάτω από ένα πέτρινο θρανίο που ακουμπά στον τοίχο. Λίθινο και το ίδιο αλλά με ασυνήθιστο σχήμα, καθώς αποτελείται από τρία βαθμιδωτά επίπεδα, που μεγαλώνουν από κάτω προς τα επάνω, με μια κοιλότητα μάλιστα στην άνω επιφάνειά του. Υπήρξε όχι απλώς η σημαντικότερη ανακάλυψη της εφετινής ανασκαφής στη Ζώμινθο του Ψηλορείτη, αλλά και ένα από τα σπουδαιότερα ευρήματα που μας έρχονται από τη Μινωική Eποχή. Και αυτό επειδή σε κάθε μία από τις πλευρές του - δώδεκα συνολικά - είναι χαραγμένο από ένα σύμβολο της Γραμμικής Α γραφής.

Ένα χρυσό τυλιγμένο έλασμα, πιθανώς μαγικό, μπροστά στην εστία, που διέφυγε την προσοχή των αρχαίων συλητών, όταν ξετυλίχθηκε έδωσε την εικόνα ενός πλοίου χαραγμένου στο πολύτιμο υλικό.

Πρόκειται για έναν τελετουργικό βωμό, εξ ου και οι μικρές διαστάσεις του (20Χ20 εκ.), όπως εξηγεί η αρχαιολόγος δρ. Έφη Σαπουνά-Σακελλαράκη που τον έφερε στο φως πριν από λίγες ημέρες κατά την ανασκαφή του τεράστιου κτιριακού συγκροτήματος της Ζωμίνθου. Η μελέτη του και η προσπάθεια ανάγνωσης των συμβόλων είναι κάτι που θα απαιτήσει χρόνο και θα γίνει βεβαίως από επιστήμονες, ειδικούς στις μινωικές γραφές, με την ελπίδα ότι μπορεί να αποκαλυφθούν σημαντικά στοιχεία για τις τελετουργίες που ελάμβαναν χώρα σε υψόμετρο 1.200 μ. πριν από 3.500 -4.000 χρόνια. Ο βωμός δεν υπήρξε άλλωστε το μοναδικό τελετουργικό αντικείμενο που αποκαλύφθηκε εφέτος: μια σειρά παραπλήσιων ευρημάτων αποδεικνύει περίτρανα τον ιερό χαρακτήρα του συγκροτήματος, το οποίο πέραν πάσης αμφιβολίας πλέον χαρακτηρίζεται ως ανάκτορο.

Παλαιοανακτορικό συγκρότημα με τέσσερις χώρους (Χώροι 50-52 και 30).

«Ένα μεγάλο διοικητικό, πολιτικό και θρησκευτικό κέντρο, πολυτελής έδρα του ιερατείου του Ιδαίου Αντρου, ήταν αυτό το ανάκτορο» λέει η κυρία Σαπουνά-Σακελλαράκη. «Γιατί η λειτουργία του δεν θα μπορούσε να περιορίζεται μόνο στους τρεις μήνες που, λόγω υψομέτρου, είναι προσβάσιμο. Ετσι, για τον υπόλοιπο χρόνο το ιερατείο ήταν εγκατεστημένο εδώ στη Ζώμινθο» προσθέτει. Παράλληλα επισημαίνει και τις παραγωγικές λειτουργίες του ανακτόρου, με τα εργαστήρια κεραμικής, μεταλλουργίας και ορείας κρυστάλλου, τα οποία έχουν ήδη αποκαλυφθεί - εκτός φυσικά από την προφανή διαχείριση του φυσικού πλούτου. Ο έλεγχος ωστόσο φαίνεται ότι ανήκε στην Κνωσό. Στον κοντινότερο δρόμο που οδηγεί προς την Ίδα και το Ιδαίον Άντρον, το οποίο λειτουργούσε ως λατρευτικό κέντρο από την εποχή των πρώτων ανακτόρων στην Κρήτη, το ανάκτορο της Ζωμίνθου ελεγχόταν προφανώς από την κυρίαρχη Κνωσό, η οποία είχε υπό την εξουσία της και το ιερό.

Θυσιαστήριο

Χάλκινο εγχειρίδιο, από τον άνω όροφο του Χώρου 49.

Ένα δωμάτιο που έκρυβε εντυπωσιακά ευρήματα, τέτοια που μόνο σε ιερά εντοπίζονται, είναι η άλλη σπουδαία ανακάλυψη. Γιατί στη μία γωνία του ένας ημικυκλικός χώρος οριοθετημένος από όρθιες πλάκες έκρυβε πραγματικό θησαυρό: ένα χάλκινο θυμιατήρι με λαβή, δύο χάλκινους διπλούς πελέκεις και έναν μικρότερων διαστάσεων. Ακόμη, δύο απομιμήσεις πελέκεως και ξίφους, επίσης χάλκινα, και κάτω από αυτά πλήθος πήλινων αγγείων. Όλα τελετουργικά αντικείμενα τα οποία η κυρία Σαπουνά-Σακελλαράκη μαζί με τον αείμνηστο Γιάννη Σακελλαράκη είχαν εντοπίσει παλαιότερα στο Ιδαίο Άντρο και στο ιερό κορυφής των Κυθήρων. 

Αλλά τα ευρήματα δεν σταματούν εδώ. Μέσα στον χώρο αυτόν βρέθηκε και ένας δεύτερος λίθινος, τελετουργικός βωμός, αρκετά καμένος όμως από τη φωτιά, έτσι ώστε να είναι αδύνατον, επί του παρόντος τουλάχιστον, να διαπιστωθεί αν φέρει και αυτός εγχάρακτα σύμβολα. Τέλος, γύρω-γύρω από το πέτρινο χώρισμα ήταν τοποθετημένα και δόντια αγριόχοιρου, ενώ στο δωμάτιο βρίσκονταν διάσπαρτα κέρατα αίγαγρων και ενός ελαφιού.

Θυμιατήρια που βρέθηκαν στον Χώρο 28. 

«Πρόκειται για ένα χαρακτηριστικό περιβάλλον θυσιαστηρίου» εξηγεί η ανασκαφέας επισημαίνοντας ότι σε αυτό το δωμάτιο εντοπίστηκε, κάτω από το θρανίο, και ο βωμός με τα σύμβολα. Χαρακτηριστικό για τη Ζώμινθο εξάλλου είναι το γεγονός ότι όλα τα τελετουργικά σκεύη έχουν βρεθεί προσεκτικά αποθηκευμένα. «Είχαν έναν θρησκευτικό συντηρητισμό στην Προϊστορική Εποχή, γι' αυτό διατηρούσαν όλα τα τελετουργικά αντικείμενα, ακόμη και των παλαιότερων εποχών, ως ιερά κειμήλια» προσθέτει. Επιπλέον διευκρινίζει ότι στο κτίριο θα πρέπει να υπήρχαν αρκετοί χώροι θυσιαστηρίου, ενδεχομένως με κάποιες διαφορές μεταξύ τους, ώστε να καλύπτουν όλες τις τελετουργίες. Η απόδειξη βρίσκεται σε άλλο δωμάτιο του ανακτόρου, το οποίο διασώζει στη μία πλευρά του ένα υψηλότερο επίπεδο ειδικής χρήσης, ένα είδος βωμού στον οποίο ανεβαίνει κανείς με μικρή κλίμακα.

Ο κίονας

Βάση πέτρινου κίονα, ο οποίος φέρει ενσωματωμένο το ξύλινο τμήμα του, μέρος του οποίου διασώζεται στη θέση του.

Για πόσα χρόνια μπορεί να διατηρηθεί το ξύλο; Μια απάντηση δίνει το εύρημα που εντοπίστηκε στην άλλη πλευρά του δωματίου των θρανίων και των λίθινων βωμών (ένας τοίχος που δεν κλείνει στις άκρες του διαχωρίζει το δωμάτιο στα δύο). Πρόκειται για τη βάση ενός λίθινου κίονα, τετράγωνου αρχικώς, με διαστάσεις 70Χ100 εκ. πλάτος και 15 ύψος και στη συνέχεια κυλινδρικού (διαμέτρου 55 εκ. και ύψους 17 εκ.) που χρησιμοποιείται ως υποδοχή του ξύλινου κίονα. Σε ύψος περίπου 30 εκ. και με διάμετρο 26,5 εκ. διασώζεται έτσι στη θέση του αυτό το ξύλο, το οποίο οι Μινωίτες είχαν κόψει προφανώς από το βουνό όπου βρίσκονταν και ήταν ονομαστό άλλωστε για την ξυλεία του, προκειμένου να κατασκευάσουν το κτίριο.

Είναι γνωστό εξάλλου ότι με αυτόν τον τρόπο ήταν κατασκευασμένα όλα τα μινωικά ανάκτορα καθώς η χρήση του ξύλου επέτρεπε την ελαφριά ανωδομή ώστε να μπορούν να προσθέσουν δύο και τρεις ορόφους. Το συγκεκριμένο αφαιρέθηκε με τεράστια προσοχή προκειμένου να συντηρηθεί ενώ η κυρία Σαπουνά-Σακελλαράκη μας θυμίζει ότι ένα παρόμοιο εύρημα είχαν φέρει στο φως κατά την ανασκαφή των Αρχανών, στην είσοδο του ανακτόρου.

Το κτήριο, με πάνω από 55 ισόγειους χώρους, δεύτερο ή και τρίτο σε μεγάλο μέρος του χώρο, αποτελεί το μεγαλύτερο γνωστό οικιστικό κέντρο των μινωικών χρόνων πάνω στα βουνά.

Ένας μακρύς διάδρομος μήκους 17,40 μ. (ως το σημείο που έχει φθάσει ως τώρα η ανασκαφή) και πλάτους 1,55 μ. χωρίζει το ανάκτορο σε δύο πτέρυγες, την ανατολική και τη δυτική. «Όλη η ανατολική πτέρυγα φαίνεται ότι είχε θρησκευτική χρήση» λέει η αρχαιολόγος.

Τα τρία κωνικά ποτήρια κοινωνίας – ρυτά με διακόσμηση καλαμοειδών που βρέθηκαν σε κόγχη, στον Χώρο 15.

Σε ένα από τα δωμάτια αυτής της πλευράς βρέθηκε μια πήλινη τριποδική τράπεζα με γαλάζιο κονίαμα ενώ σε ένα άλλο ήρθε στο φως ομάδα χάλκινων αντικειμένων θρησκευτικής χρήσης μεταξύ των οποίων διπλοί πελέκεις, αφιερωματικά εγχειρίδια αλλά και ένα μακρόστενο, χάλκινο αντικείμενο, απροσδιόριστης ακόμη χρήσης, με κρίκο στη μία άκρη του.

Λίθινο κέρας καθοσίωσης. Χώρος 15.

Εδώ θα πρέπει να προστεθούν και όλα τα άλλα σπουδαία ευρήματα των τελευταίων χρόνων, όπως τα χάλκινα ειδώλια, το σκήπτρο του ιερέα με τα χαραγμένα φίδια, τα θυμιατήρια, τα χάλκινα εγχειρίδια και τα χάλκινα κύπελλα, τα ρυτά σε σχήμα ζώου, τα κύπελλα κοινωνίας αλλά και πολλά αναθήματα, περόνες και περίαπτα, κοσμήματα, ελάσματα.

Τοιχογραφίες

Zominthos covered by fog.

Τεράστιος είναι ο όγκος των κονιαμάτων που προκύπτουν από την ανασκαφή. Ειδικά μάλιστα οι τοίχοι των δωματίων του άνω ορόφου, όχι μόνο έφεραν καλής ποιότητας κονιάματα, αλλά ήταν και καλά τοιχογραφημένα, όπως διακρίνεται από τα χρώματα που έρχονται στο φως: κόκκινο, κίτρινο και γαλάζιο. Αλλά για τις παραστάσεις θα μπορεί να μιλήσει κανείς μετά τη συντήρηση των τοιχογραφιών - αν και ήδη, σε ένα μικρό τμήμα από αυτές, διακρίνονται ορισμένα κλαδιά και ένα πουλί.

Με περισσότερα από 55 δωμάτια και εμβαδόν άνω των 1.600 τ.μ., με δεύτερο όροφο ή και τρίτο σε μεγάλο μέρος του, το κτίριο είχε κατασκευαστεί στη δυτική πλαγιά ενός χαμηλού λόφου σε θέση που παρέχει τον έλεγχο ολόκληρου του οροπεδίου.

Η έκταση του χώρου ανέρχεται περίπου σε τέσσερα στρέμματα ενώ από τη γεωμαγνητική, που επίσης έγινε εφέτος, αποδείχτηκε ότι γύρω από το ανάκτορο υπάρχουν πολλά κτίσματα του οικισμού.

Professor of Archaeology Dr. Yannis Sakellarakis. 

Μια ακόμη πολύτιμη πληροφορία της ανασκαφής εξάλλου προέκυψε από τον καθαρισμό του αύλειου χώρου της βόρειας πλευράς του κτιρίου όπου εντοπίστηκε η αρχή δύο πομπικών διαδρόμων του ανακτόρου. Δέκα αρχαιολόγοι, δύο αρχιτέκτονες, ειδικοί συντηρητές, τοίχων, τοιχογραφιών και αγγείων, ειδικοί ανασκαφικοί εργάτες για τους σημαντικούς χώρους εργάστηκαν επί πέντε εβδομάδες σε αυτόν τον χώρο, τον οποίο ο Γιάννης Σακελλαράκης είχε εντοπίσει από το 1982, για να ξεκινήσει όμως την έρευνα μόλις το 2006. Ανασκαφέας του Ιδαίου Αντρου, των Αρχανών, του ιερού κορυφής στα Ανεμόσπηλια αλλά και των Κυθήρων, ο αρχαιολόγος θεωρούσε τη Ζώμινθο, με το προελληνικό όνομα, ως «μια μινωική μοναδικότητα», ενώ δεν ήταν λίγες οι φορές που επισήμαινε πως «αν αφήσω κάτι στην Αρχαιολογία, αυτό θα είναι η διάσταση των βουνών».

Ένας ιδιοφυής μινωίτης αρχιτέκτονας

Χτίστηκε με μεγάλους ογκόλιθους μήκους ενός μέτρου και όλα του τα δάπεδα ήταν καλοστρωμένα από ωραίες, μεγάλες πλάκες. Το ανάκτορο της Ζωμίνθου φαίνεται ότι είχε έναν ιδιοφυή αρχιτέκτονα με ιδιαίτερη γνώση της λειτουργίας και της χρήσης των χώρων, όπως λέει η αρχαιολόγος κυρία Έφη Σαπουνά-Σακελλαράκη, η οποία διεξάγει την ανασκαφή. Τα ευρήματα δείχνουν ότι χτίστηκε στα Προανακτορικά χρόνια (2100-1900 π.Χ.), αφού μέσα στο κτίριο διατηρούνται ως «νησίδες» λείψανα εκείνης της περιόδου τα οποία οι μεταγενέστεροι - στην Παλαιοανακτορική περίοδο πλέον - ενσωμάτωσαν στην επόμενη φάση του. Ωστόσο, μετά τον σεισμό του 1700 π.Χ. περίπου, ο οποίος προκάλεσε μεγάλες καταστροφές, το κτίριο εγκαταλείφθηκε από τους κατοίκους του, οι οποίοι έφυγαν παίρνοντας μαζί τους και τα υπάρχοντά τους. Τα στοιχεία δείχνουν ότι επέστρεψαν γρήγορα, μέσα σε 30-50 χρόνια το πολύ, και τότε ξανάχτισαν το κτίριο αλλάζοντας σε μικρό βαθμό τη διαρρύθμισή του. Μερικούς αιώνες αργότερα όμως νέος σεισμός επέφερε μεγαλύτερη καταστροφή. Αλλά οι άνθρωποι επέστρεψαν για μία ακόμη φορά... και ξαναέχτισαν. Στη συνέχεια ήρθαν οι Μυκηναίοι, ήρθαν οι Ρωμαίοι, μετά οι Βυζαντινοί, οι Ενετοί, οι Τούρκοι, αφήνοντας όλοι τους στη Ζώμινθο τα χνάρια τους, που σε τίποτε όμως δεν κατόρθωσαν να ξεπεράσουν εκείνα των πρώτων μινωιτών κατοίκων.

ΠΗΓΗ: ΤΟ ΒΗΜΑ