Ο Μέγας Αλέξανδρος στην τέχνη. Alexander the Great in art

Αλεξανδρινή Ποπ Αρτ: Ο Αντι Γουόρχολ χάρισε στον Αλέξανδρο τα 15 λεπτά διασημότητας που δεν είχε ποτέ ανάγκη σε μια σειρά από μεταξοτυπίες τις οποίες φιλοτέχνησε το 1982, έπειτα από παραγγελία του συλλέκτη Αλέξανδρου Ιόλα. Andy Warhol. Alexander the Great. 1982.The Baltimore Museum of Art: Gift of Sylvia de Cuevas, New York, in Memory of her Uncle, Alexandre Iolas. BMA 2010.57 ©2010 The Andy Warhol Foundation for the Visual Arts, Inc./Artists Rights Society (ARS), New York

Ο Mέγας Aλέξανδρος είχε πολύ συγκεκριμένες προτιμήσεις όσον αφορά την επιλογή των καλλιτεχνών που θα φιλοτεχνούσαν τη μορφή του. Σύμφωνα με πηγές των ελληνιστικών και ρωμαϊκών χρόνων, ο ζωγράφος Απελλής και ο γλύπτης Λύσιππος ήταν οι «imagemakers» του, όπως έχει γράψει πολύ εύστοχα η ιστορικός τέχνης Νίκη Λοϊζίδη, ομότιμη καθηγήτρια ΑΣΚΤ και επισκέπτρια καθηγήτρια στο Τεχνολογικό Πανεπιστήμιο Κύπρου στη Λεμεσό.

Giambattista Tiepolo, Alexandre et Bucéphale, huile sur toile, 58 x 34,7 cm, Paris, musée du Petit Palais. Vers 1757-1760.

Από εκεί και πέρα, κάθε εποχή ανακάλυπτε τον δικό της Αλέξανδρο και προσάρμοζε τον προσωπικό μύθο του και την εμβέλεια των επιτευγμάτων του στις πεποιθήσεις και στις αξίες που τη χαρακτήριζαν.

Πάολο Βερονέζε, «Η Οικογένεια του Δαρείου ενώπιον του Αλεξάνδρου». Λάδι σε καμβά, 236,2× 475,9 εκ. Εθνική Πινακοθήκη Λονδίνου, Λονδίνο. Paolo Veronese, “The Family of Darius before Alexander “ (1565–1570). Oil on canvas, 236.2cm × 475.9 cm, National Gallery, London.

Όταν στις αρχές του 16ου αιώνα, για παράδειγμα, η Ρώμη ζούσε με τον φόβο της προέλασης των ισπανικών και γερμανικών στρατευμάτων, η τέχνη ανέτρεχε σε γεγονότα από την Ιστορία του μακεδόνα στρατηλάτη τα οποία αναδείκνυαν τη γενναιοδωρία του απέναντι στον ηττημένο εχθρό του. «Η οικογένεια του Δαρείου ενώπιον του Αλεξάνδρου» (1565-1560), του Πάολο Βερονέζε, σίγουρα είχε αφετηρία σε αυτή την παράδοση. Και όμως, δύο αιώνες νωρίτερα, για τον ίδιο πολιτισμό, ο Αλέξανδρος δεν ήταν ο παράφορος, ένδοξος στρατηλάτης, αλλά πρωτίστως ένας βίαιος, ανεξέλεγκτος άνθρωπος, μια κατεξοχήν αρνητική μορφή, έτσι όπως αποτυπωνόταν στα κείμενα του Πετράρχη.

Ο Αλέξανδρος νυμφίος. Ο ζωγράφος της Αναγέννησης με το όνομα Il Sodoma (κατά κόσμον Τζιοβάνι Αντόνιο Μπάτσι) αναπαριστά (περίπου το 1517) τον γάμο του Αλεξάνδρου με τη Ρωξάνη, ένα ιδιαίτερα δημοφιλές μοτίβο στην εικονογραφία της ευρωπαϊκής ζωγραφικής, εμπνευσμένο από τη ζωή του μακεδόνα βασιλιά. Il Sodoma, Marriage of Alexander and Roxana, circa 1517. Villa Farnesina, Rome.

Η αλήθεια είναι ότι οι καλλιτέχνες δεν ακολούθησαν κατά πόδας την κριτική διάθεση των ιστορικών και των φιλολόγων. Οι μονάρχες που ανέθεταν σε καλλιτέχνες τη ζωγραφική έργων με θέμα τον Αλέξανδρο επέλεγαν εξάλλου να ταυτίζονται με τη λαμπερή, την ένδοξη πλευρά του φιλόδοξου στρατηλάτη και ηγεμόνα.

Ο βασιλιάς Ήλιος και ο Αλέξανδρος Ιόλας

Charles Le Brun, Le Passage du Granique, 1665.

Στη Γαλλία του Λουδοβίκου ΙΔ΄ ο Μέγας Αλέξανδρος αποτελούσε το ιδανικό πρόσωπο που μπορούσε να παραλληλιστεί με τον βασιλιά ο οποίος θα δόξαζε τη χώρα του όπως είχε κάνει παλαιότερα ο μακεδόνας βασιλιάς. Γι' αυτό και ο ζωγράφος του γάλλου βασιλιά, Σαρλ λε Μπρεν, απεικόνισε σκηνές από το έπος του Αλεξάνδρου όπως η «Μάχη του Γρανικού» εστιάζοντας στο θάρρος και στη ρώμη του προτύπου του Λουδοβίκου.

Αντίο, παλλακίδα μου. Άλλο ένα εξαιρετικά δημοφιλές θέμα στην εικονογραφία που αφορά τον Αλέξανδρο. Όταν ζήτησε από τον ζωγράφο Απελλή να φιλοτεχνήσει το πορτρέτο της παλλακίδας του, Παγκάστης, εκείνος την ερωτεύτηκε και ο Αλέξανδρος του την παραχώρησε. Εδώ, η εκδοχή του επεισοδίου φιλοτεχνημένη από τον Τζιοβάνι Μπατίστα Τιέπολο, περίπου το 1740. Giovanni Battista Tiepolo, Alexander the Great and Campaspe in the Studio of Apelles, circa 1740.

Μπαρόκ και νεοκλασικισμός. «Ο Αλέξανδρος στέφει τη Ρωξάνη», από τον Πέτερ Πάουλ Ρούμπενς.

Οι απεικονίσεις μαχών ήταν ούτως ή άλλως σταθερά δημοφιλείς, σταθερά παρούσες σε εικονογραφημένα χειρόγραφα του Βυζαντίου και της Ανατολής, ενώ εξίσου αγαπητή για τους ζωγράφους ήταν η σχέση του με την πανέμορφη Ρωξάνη, καθώς και η ιδιαίτερα φιλική σχέση του με τον ζωγράφο Απελλή. Σύμφωνα με τον Πλίνιο τον Πρεσβύτερο, ο Αλέξανδρος δεν δίστασε να δωρίσει στον Απελλή την αγαπημένη του παλλακίδα, Παγκάστη, όταν διαπίστωσε ότι ο ζωγράφος την είχε ερωτευτεί, σκηνή που αναπαράχθηκε ευρέως στη ζωγραφική.

«Ο Απελλής ζωγραφίζει την Παγκάστη», του νεοκλασικιστή Ζακ-Λουί Νταβίντ. Jacques-Louis David, Apelle peignant Alexandre devant Campaspe, 1815.

Ωστόσο, μετά τη Γαλλική Επανάσταση η θεματολογία που αφορά το παρελθόν εγκαταλείπεται και «ο Απελλής (που) ζωγραφίζει την Παγκάστη», του Ζακ-Λουί Νταβίντ, μένει ημιτελής καθώς δεν έχει παραγγελιοδότη.

Η αξία του βασιλιά. Ο Γάλλος Αντρέ Καστέν, ένας από τους μεγαλύτερους εικονογράφους των ΗΠΑ, φιλοτέχνησε στα τέλη του 19ου αιώνα μια σειρά σχεδίων με επεισόδια από τη ζωή του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Όπως η εικονιζόμενη κοπή του Γόρδιου Δεσμού.

Ο Αλέξανδρος του 20ού αιώνα. «Ο Μεγαλέξανδρος με την αδελφή του τη Γοργόνα», του Μποστ. Ο Χρύσανθος Μποσταντζόγλου εμπνέεται από τη λαογραφική παράδοση και ζωγραφίζει τον στρατηλάτη με την αδελφή του, η οποία, σύμφωνα με τον μύθο, ήπιε το αθάνατο νερό και εμφανίζεται σε ναύτες για να τους ρωτήσει αν ζει ο βασιλιάς Αλέξανδρος. Αν εκείνοι απαντήσουν «ναι», τότε συνεχίζουν το ταξίδι τους. Αν όχι, το πλοίο τους καταποντίζεται.

«Οι δύο Μακεδόνες – Μέγας Αλέξανδρος και Παύλος Μελάς» (1977), από τον Νίκο Εγγονόπουλο.

Τον 19ο αιώνα ο μύθος του Μεγάλου Αλεξάνδρου παρακμάζει και η εικόνα του συνδέεται με τον γεωγραφικό εξωτισμό των κατακτήσεών του, ενώ στον 20ό αιώνα και στην περίοδο του Μεσοπολέμου γίνεται το σύμβολο ενός «νέου πολιτισμικού (και φυλετικού) imperium».

 Άρνο Μπρέκερ, «Ο Μέγας Αλέξανδρος».

Για παράδειγμα, ο αγαπημένος γλύπτης του Χίτλερ, Άρνο Μπρέκερ, υιοθετούσε στα έργα του τις κλασικές αναλογίες και την επιθετικότητα του ανδροπρεπούς ιδεώδους που εκπροσωπούσε ο Αλέξανδρος, ενώ το τελευταίο σημαντικό έργο του ήταν ένα μνημειακών διαστάσεων άγαλμα του στρατηλάτη (1982).

Andy Warhol, Alexander the Great, 1982 101.1 x 101.1 cm.

Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Αλέξανδρος του Γουόρχολ, παραγγελία του συλλέκτη Αλέξανδρου Ιόλα, είναι σαφέστατα το πιο γνωστό έργο που αφορά τον βασιλιά των Μακεδόνων. Λαμπερός και μεγαλοπρεπής, μα ωστόσο άλλη μια «ιδεολογικά εκκενωμένη και ευρέως καταναλώσιμη σειραϊκή εικόνα της ποπ αρτ», σύμφωνα με την κυρία Λοϊζίδη. 

Ιδιαίτερα παραστατική και ενδιαφέρουσα παρουσίαση της πορείας και της κυριαρχίας του Μεγάλου Αλεξάνδρου στην Ανατολή από τη διευθύντρια της ΙΖ ΕΠΚΑ και της 11ης ΕΒΑ Αγγελικής Κοτταρίδη. Μέσα από πηγές, ευρήματα, πόλεις-σταθμούς στα βάθη της Ασίας και έργα τέχνης σε ανατολή και δύση στοιχειοθέτησε τη διάδοση του ελληνισμού, την οικουμενική διάσταση και το μύθο του Έλληνα στρατηλάτη που εξακολουθεί να εμπνέει ως σήμερα.

Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 28 Σεπτεμβρίου 2014.

Πηγή: http://www.tovima.gr/vimagazino/views/article/?aid=635578

Μεταφράζοντας από τα αρχαία ελληνικά. Translating from ancient Greek

Giorgio de Chirico, The Mute Orpheus, 1971. Αυτός που υπερτονίζει το παρελθόν του είναι ακριβώς αυτός που δεν έχει να επιδείξει τίποτε στο παρόν.

Ξεκινώ από μια διαπίστωση. Οι νεοελληνικές μεταφράσεις αρχαίων ελληνικών φιλοσοφικών κειμένων, στη μεγάλη τους πλειονότητα, είναι πάρα πολύ κακές. Αυτό το συμπέρασμα βγαίνει αν συγκρίνει κανείς μεταφράσεις κλασικών αρχαιοελληνικών έργων στις βασικές ευρωπαϊκές γλώσσες και στα νέα ελληνικά. Προσπαθώντας να αιτιολογήσω το γεγονός, μπορώ να επικαλεστώ μια τετριμμένη και μια πιο εκλεπτυσμένη εξήγηση.

'Reconsider Athens' είναι ο τίτλος της νέας δημιουργίας του Bleeps που βρίσκεται στην περιοχή του Μεταξουργείου.

Η εκλεπτυσμένη εξήγηση είναι ότι ο μεταφραστής παγιδεύεται από την κοινότητα της νέας ελληνικής και της αρχαίας ελληνικής γλώσσας. Λειτουργώντας ως «ενδογλωσσικός» μεταφραστής, διστάζει να προτάξει την αυτονομία της νέας ελληνικής και συνειδητά ή ασυνείδητα έλκεται από τη διαφορετική μορφολογία και σύνταξη της αρχαίας. Έτσι το μεταφρασμένο κείμενο, ενώ ανήκει τυπικά στη νέα ελληνική γλώσσα, δεν μπορεί να διαβαστεί μόνο του και χρειάζεται τη συνεχή βοήθεια του αρχαιοελληνικού πρωτοτύπου (αν υποθέσουμε ότι ο αναγνώστης μπορεί κάτι να καταλάβει από αυτό).

Είναι μάλιστα ενδιαφέρον ότι ακόμη και στις πιο πρόχειρες σύγχρονες εκδόσεις μεταφρασμένων κειμένων παρατίθεται και το βαρύγδουπο πρωτότυπο – να είναι καλά η αρχαιογλωσσία μας και η χαλαρή μας αντίληψη περί πνευματικών δικαιωμάτων. Το υποτιθέμενο, και υπαρκτό κατ’ αρχήν, πλεονέκτημα της κοινότητας της γλώσσας του μεταφραστή και της γλώσσας του κειμένου έχει μετατραπεί σε εμπόδιο.

Απεικόνιση του Ιάμβλιχου.

Στην ίδια κατεύθυνση συμβάλλει και ο υπερβολικός σεβασμός -που είναι μάλλον φόβος- του μεταφραστή απέναντι στον μεταφραζόμενο συγγραφέα. Πώς να τολμήσεις να μεταφράσεις έναν όρο του Πλάτωνα ή του Αριστοτέλη, αν «ακούγεται» ακόμη κάπως στα νέα ελληνικά, έστω κι αν σήμερα σημαίνει κάτι εντελώς διαφορετικό. Έτσι, για να αναφέρω ένα παράδειγμα, στη βραβευμένη με το φετινό κρατικό βραβείο «ενδογλωσσικής» μετάφρασης έκδοση της Ακαδημίας Αθηνών του Προτρεπτικού του Ιάμβλιχου, λέξεις της αρχαίας ελληνικής, όπως «ζεῖ», «ἀδάμας», «χρήζει», «ὀξίς», «ἀποκνῶ», μεταφράζονται με τις φαινομενικά κοντινές νεοελληνικές «ζει», «διαμάντι», «με τη χρήση του», «αιχμή του ξίφους», «τεμπελιάζω», όταν οι σωστές θα ήταν «βράζει», «χάλυβας», «χρειάζεται, ταιριάζει», «δοχείο για ξύδι», «διστάζω» [βλ.Θ. Στεφανόπουλου, «Κρατικά βραβεία και (αν)αξιοκρατία», The books’ journal 47 (2104), σ. 24-26].

Το παράδειγμα όμως που μόλις ανάφερα μάλλον δεν έχει να κάνει με το δέος του μεταφραστή απέναντι στο βαρυσήμαντο κείμενο, αλλά εντάσσεται στην εξήγηση που προηγουμένως χαρακτήρισα τετριμμένη. Γιατί θα έπρεπε οι νεοελληνικές μεταφράσεις μας να είναι καλές, όταν από πουθενά δεν τεκμαίρεται το υψηλό επίπεδο της αρχαιογνωσίας μας; Ποιοι είναι αυτοί που αναλαμβάνουν να μεταφράσουν κείμενα διάσημα για την πυκνότητα και τη δυσκολία τους, σε όλες αυτές τις απίθανες εκδόσεις που έχουν κατακλύσει τα τελευταία χρόνια την ελληνική αγορά (και τηλεαγορά) του βιβλίου; Σε ποιες σπουδές και ποιες γνώσεις στηρίζονται;

The scene in this Athenian vase painting by the Dolon Painter c. 380-370 B.C.E. depicts Antigone brought before Kreon by two guards.

Οι αρχαιολάτρες και οι φιλόλογοι της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, για διαφορετικούς λόγους η κάθε ομάδα, πανηγύρισαν πριν από μερικά χρόνια όταν επέστρεψε η διδασκαλία των αρχαίων ελληνικών στο Γυμνάσιο. Δεν διερωτήθηκαν όμως γιατί, ύστερα από έξι χρόνια πολύωρης εβδομαδιαίας διδασκαλίας, ο μαθητής ελάχιστα αρχαία μαθαίνει, ενώ φυσιολογικά θα μάθαινε ακόμη και κινέζικα – και όχι μια υποτιθέμενη εκδοχή της δικής του γλώσσας. Ούτε φαίνεται να ισχύει η διαδεδομένη άποψη ότι διαθέτουμε καλούς κλασικούς φιλολόγους, αν σκεφτεί λ.χ. κανείς ότι, έπειτα από δύο αιώνες υποχρεωτικής διδασκαλίας της Αντιγόνης στη Μέση Εκπαίδευση, δεν διαθέτουμε ούτε μία ικανοποιητική σχολιασμένη μετάφρασή της στα νέα ελληνικά.

Κοινό όμως φαίνεται ότι υπάρχει για τις μεταφράσεις που κυκλοφορούν και τις εκδόσεις που τις φιλοξενούν, και μάλλον είναι ένα κοινό που αυξάνεται συνεχώς. Όπως αυξάνεται και η ημιμάθειά μας, σε ευθεία αναλογία με την αρχαιολατρία και τον εθνοκεντρισμό, που διεκδικείται πλέον και από κάποια τμήματα της άλλοτε επιφυλακτικής Αριστεράς. Αυτός όμως που υπερτονίζει το παρελθόν του είναι ακριβώς αυτός που δεν έχει να επιδείξει τίποτε στο παρόν.

Giorgio de Chirico, Το αίνιγμα ενός φθινοπωρινού απογεύματος, λάδι σε μουσαμά, 45 x 60 εκ.,The Enigma of an Afternoon of Autumn, 1909.

Ο Πλάτων έχει πλήρη επίγνωση της μεγαλοσύνης των σύγχρονων ομοεθνών του, όταν εξαίρει την αιώνια νεότητα των Ελλήνων απέναντι στην αρχαιότητα των Αιγυπτίων. Τι λέτε να πιστεύει αντιστοίχως ο Νεοέλλην εκδότης και κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος όταν εκδίδει βιβλία με τίτλους όπως «Εστιν ουν και η αρχαία Αίγυπτος Ελλάς» και «Η ελληνική καταγωγή των Σουμερίων», δίπλα σε πολυάριθμες μεταφράσεις κλασικών κειμένων;

Του Βασίλη Κάλφα, καθηγητή Φιλοσοφίας στη Φιλοσοφική Σχολή του ΑΠΘ.

Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών

Ο σιωπηλός γυναικείος κόσμος της Montserrat Gudiol. The silent female world of Montserrat Gudiol

The renowned Catalan painter Montserrat Gudiol Corominas was born in 1933 in Barcelona, daughter of the art historian Josep Gudiol Ricart, she taught herself and arrived at her artistic language through her preoccupation with Catalan Gothic art combined with Surreal elements and influenced by Picasso's blue and pink periods. Gudiol uses an ancient painting technique: she applies colors in fine layers onto wooden panels grounded in plaster.

In 1950, she studied restoration of old paintings and focuses specifically on painting on wood and paper. It sets out in Spain but also in South Africa, the United States, Russia and Canada. In 1981 she became the first woman admitted to the Real Academia Catalana of Fine Arts of San Jordi. In 1998 she received the Cross of St. George.

Formed with his father, one of the most eminent teachers in the study of Catalan Art and grow within a family where art and music were a vital, necessary and everyday, Montserrat Gudiol has struggled since its inception to find a personal pictorial language and most sincere person who voluntarily avoids any style or fad. 

He knows that in matters of art, like everything, there is no middle. What matters above all, it's only beauty . And from this point of view, it is not safe to proclaim that the art of Montserrat Gudiol is timeless and beautiful, because it is true and sincere. Because only wants to express the feelings of the artist and because he expressed that he has gained expertise with an intense fight, with great effort, with a relentless tenacity.

The paintings and drawings Montserrat Gudiol impeccable reveal also the strong personality of a woman, her ability to work and struggle, her infinite tenderness of a mother, but also the extreme problems of human beings. Because, at the bottom of his creations are always a silence deep, mysterious and unsettling time, an emotional affection and also a certain anxiety, an unspeakable peace and a very human anguish. For this reason, the dialogue of his creations enriches us and makes us love so much and feel that so and so affectionate.

Πηγή: Montserrat Guidol website