Edward H. Weston: Τέχνη και Γυμνό. Edward H. Weston: Art and Nude

Ο Edward H. Weston ήταν ένας από τους πιο σημαντικούς και καινοτόμους φωτογράφους του εικοστού αιώνα. Οι φωτογραφίες του περιλαμβάνουν μια μεγάλη θεματολογία ξεκινώντας από απλά πορτραίτα μέχρι τοπία και γυμνές φωτογραφίες  Οι τελευταίες μάλιστα, έπαιξαν πολύ σημαντικό ρόλο στην καριέρα του μιας και είναι αυτές οι φωτογραφίες που τον έκαναν διάσημο. Ο Weston υπήρξε σημαντικός εκπρόσωπος του πικτοραλισμού και οι φωτογραφίες του διακρίνονται για τον ρεαλισμό και τις λεπτομέρειες, στις οποίες έδινε ιδιαίτερη βαρύτητα. Από πολύ μικρή ηλικία συνειδητοποίησε πως θα ασχολιόταν για ολόκληρη την ζωή του με την φωτογραφία. Σε ηλικία 16 ετών, ο πατέρας του, του κάνει δώρο την πρώτη του φωτογραφική μηχανή (μια Bull’s Eye #2) και η μακροβιότερη σχέση του ξεκινάει, μιας και αξίζει να σημειώσουμε πως είχε μια πολυτάραχη προσωπική ζωή…

Ο Weston, παντρεύτηκε και απέκτησε τέσσερις γιους, εκ των οποίων οι δύο ακολούθησαν τα χνάρια του και ασχολήθηκαν με την φωτογραφία. Παρ’όλα αυτά δεν πέρασε ολόκληρη την ζωή του με μια μόνο γυναίκα…

Γεννήθηκε το 1886 στο Highland Park του Illinois αλλά το μεγαλύτερο μέρος της παιδικής του ηλικίας το πέρασε στο Σικάγο όπου και μετακόμισε οικογενειακώς το 1904. Το 1906 δημοσιεύεται η πρώτη του φωτογραφία και μετακομίζει στην Καλιφόρνια.

Αργότερα, το 1907 περίπου, συνειδητοποιεί την ανάγκη να αποκτήσει μια πιο επαγγελματική σχέση με την φωτογραφία και έτσι γράφεται στο  Illinois College of Photography στο Effingham. Ο Weston ολοκληρώνει το δωδεκάμηνο πρόγραμμα σπουδών σε μόλις έξι μήνες και γυρίζει ξανά στην Καλιφόρνια.

Το 1909 εργάζεται ως φωτογράφος στο στούντιο του Mojonier όπου και εξελίσσει διάφορες τεχνικές και εξοικειώνεται με την λειτουργία ενός φωτογραφικού στούντιο.

Το 1911 ανοίγει το δικό του στούντιο στο Tropico της Καλιφόρνια, το οποίο και θα είναι η βάση του για τις επόμενες δύο περίπου δεκαετίες. Ακολουθούν πολλές φωτογραφίες και διεθνής αναγνώριση για τον φωτογράφο. Επιπλέον δημοσίευσε και ορισμένα άρθρα σε περιοδικά όπως το Photo-era και το American Photography.

Μεταξύ 1912 και 1913 συναντιέται  με την φωτογράφο Margrethe Mather, την πρώτη σημαντική γυναίκα της ζωής του όπως την αποκάλεσε ο ίδιος αργότερα. Η συνεργασία τους ξεκινά και οι δύο τόσοι διαφορετικοί κόσμοι που εκπροσωπεί ο καθένας τους, ενώνονται με έναν μαγικό τρόπο. Από την μια ο συντηρητισμός του Weston και από την άλλη η μποέμ διάθεση της  Mather έχουν ως αποτέλεσμα μια πληθώρα από εκπληκτικές φωτογραφίες που άφησαν εποχή.

Ακόμη, το 1915 ξεκινάει να καταγράφει αναλυτικά τις σκέψεις του, τις προσωπικές του σχέσεις με συγγενείς και φίλους, καθώς επίσης και διάφορες παρατηρήσεις πάνω στις φωτογραφίες του. Αυτές οι σημειώσεις έμειναν γνωστές ως “Daybooks”.

Από το 1920 περίπου και μετά ο Weston εγκαταλείπει τον πικτουραλισμό και η καριέρα του εμφανίζει μια σημαντική καμπή όσον αφορά το στυλ των φωτογραφιών του. Εκείνη την περίοδο γνωρίζει αρκετούς ανθρώπους που θα παίξουν καθοριστικό ρόλο στη ζωή αλλά και στην καριέρα του για τα επόμενα χρόνια. Μεταξύ άλλων γνωρίζει και την επόμενη σημαντική γυναίκα της ζωής του, την Tina Modotti. Επιπλέον, από το ταξίδι του στη Νέα Υόρκη αποκομίζει σημαντικές γνωριμίες με διαφόρους καλλιτέχνες όπως τους Alfred Stieglitz (τον οποίο και θαύμαζε ιδιαίτερα), Paul Strand, Charles Sheeler και Georgia O’Keeffe.

Το 1923 μετακομίζει στο Μεξικό με την Tina Modotti, όπου και ανοίγει ένα φωτογραφικό στούντιο. Εκεί θα τραβήξει πολλές γυμνές φωτογραφίες της Modotti, την φύση του Μεξικό καθώς επίσης και απλά καθημερινά αντικείμενα. Η καριέρα του απογειώνεται και ο Weston καθιερώνεται ως φωτογράφος στο Μεξικό. Ακολουθούν πολλές εκθέσεις, πολύ αναγνωσιμότητα καθώς επίσης και πολλές μετακινήσεις ανά την Αμερική, οι οποίες ήταν βασικό χαρακτηριστικό της ζωής του.

 Το 1926 γυρνά ξανά στην Καλιφόρνια και η σχέση του με την Modotti τελειώνει.

Το 1932 δημοσιεύεται το πρώτο βιβλίο αποκλειστικά αφιερωμένο στη δουλειά του Weston!

Μέχρι και το 1936 περίπου είχε δημοσιεύσει ποικιλία σειρών από φωτογραφίες με γυμνά μοντέλα, κοχύλια, τοπία αλλά και ωμά λαχανικά, οι οποίες προξενούν  μεγάλο καλλιτεχνικό ενδιαφέρον. Εκείνη την περίοδο λαμβάνει την υποτροφία Guggenheim. Αξίζει να σημειώσουμε πως τότε, αυτή η υποτροφία δόθηκε για πρώτη φορά σε φωτογράφο! Ήταν μια σημαντική οικονομική ανάσα για τον Weston, μιας και δεν τα πήγαινε τόσο καλά στα οικονομικά όσο στην φωτογραφία! Εκείνη την περίοδο(το 1934 περίπου) γνωρίζει την επόμενη μούσα του, την Charis Wilson, στην οποία χαρίζει επίσης πολλές γυμνές φωτογραφίες.

Τα επόμενα χρόνια, μέχρι και το 1945 περίπου ταξιδεύει πάρα πολύ στην δυτική Αμερική, κυρίως, και δημοσιεύει σημαντικές συλλογές όπως την “Seeing California with Edward Weston” και την  “California and the West”.

Το 1945 διαγνώστηκε ότι πάσχει από Πάρκινσον και κάπου εκεί χάνει την ικανότητα να τραβά φωτογραφίες καθώς επίσης εκεί είναι και το τέλος της σχέσης του με την Wilson. Συγκεκριμένα, το 1948 τραβά την τελευταία του φωτογραφία.

Από το 1946 μέχρι και τον θάνατο του επεξεργάζεται έναν τεράστιο αριθμό φωτογραφιών και δημοσιεύει συλλογές από τα τελευταία ταξίδια, καθώς επίσης οι φωτογραφίες του εκθέτονται σε διεθνή εκθέσεις ακόμα και στην Ευρώπη. Αξίζει να αναφέρουμε ενδεικτικά την συλλογή “Wildcat Hill”, η οποία δημοσιεύτηκε με μεγάλη επιτυχία το 1947 καθώς επίσης και την έκθεση στη Νέα Υόρκη το 1946 και αυτή στο Παρίσι το 1950, όπου πήρε μέρος με μεγάλη επιτυχία!

Πήρε τις τελευταίες φωτογραφίες του το 1948 στο σημείο Lobos. Κατά τη διάρκεια των επόμενων 10 ετών σταδιακά έχει καταστεί ανίκανος να φωτογραφίζει και επόπτευε την εκτύπωση των φωτογραφιών όλης του της ζωής από τους γιους του, Brett και Cole. Ο Weston πέθανε στο Carmel το 1958 σε ηλικία 72 ετών.

Ο Ansel Adams έχει γράψει: “Ο Weston είναι, υπό την πραγματική έννοια, ένας από τους λίγους δημιουργικούς καλλιτέχνες σήμερα. Η εργασία του φωτίζει το ανθρώπινο εσωτερικό ταξίδι προς την τελειότητα του πνεύματος.”

Έχω κάτι παράθυρα

Edvard Munch, The Girl by the Window, 1893

 «Έχω κάτι παράθυρα

Μέσα στα σπλάχνα μου

Κάτι μικρούς φεγγίτες

Τρύπες μυστικές

 Edvard Munch, By the Window, 1940

Κάθε πρωί

Σφυρίζω τη μουσική μου

Ακούω όλους τους καθημερινούς

Συναγερμούς

Edvard Munch, Self-Portrait. The night wanderer, 1923-1924

Πίνω του σώματός μου

Το νερό

Έτσι δεν κινδυνεύω

Από αφυδάτωση

 Edvard Munch, Night at St. Cloud, 1890

 Τρώω τις ίδιες μου τις σάρκες

 Και αναπτύσσομαι κανονικά».

Μαρία Κέντρου-Αγαθοπούλου 

Βραβείο στους ελέφαντες. Wildlife Photographer Of The Year 2013: The Most Spectacular Pictures Of The Natural World

«Essence of elephants» του Γκρεγκ ντυ Τουά, η νικήτρια φωτογραφία του διαγωνισμού Wildlife Photographer of the Year 2013. The overall winner of the 2013 Wildlife Photographer of the Year is Greg du Toit (South Africa) for his photo Essence of Elephants. He said: "I’ve wanted to create an image that captures their special energy and the state of consciousness that I sense when I’m with them. This image comes closest to doing that." © Greg du Toit/ Wildlife Photographer of the Year

Ένα «μυστηριακό» όπως το χαρακτήρισαν οι κριτές πορτρέτο αφρικανικών ελεφάντων από τον νοτιοαφρικανό φωτογράφο Γκρεγκ ντυ Τουά απέσπασε το πρώτο βραβείο του Wildlife Photographer of the Year 2013, του σημαντικότερου ίσως διαγωνισμού φωτογραφίας της άγριας ζωής που διοργανώνεται από το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας του Λονδίνου και το BBC Worldwide. Το «Essence  of elephants» επελέγη από διεθνή κριτική επιτροπή ανάμεσα σε 43.000 φωτογραφίες από όλο τον κόσμο.

«Mother's little headful», του Ουαντάγιαν Ράο Παουάρ, βραβείο Youth Photographer of the Year 2013. Fourteen year-old Udayan Rao Pawar (India) is junior overall winner for a nesting colony of gharial crocodiles. "I could hear them making little grunting sounds," he said. "Very soon a large female surfaced near the shore, checking on her charges. Some of the hatchlings swam to her and climbed onto her head. Perhaps it made them feel safe." It turned out that she was the chief female of the group, looking after all the hatchlings.

Το «Mother’s little heedful», ένα «οικογενειακό ενσταντανέ» κροκοδείλων από τον 14χρονο Ουντάγιαν Ράο Παουάρ από την Ινδία κέρδισε το βραβείο Youth Photographer of the Year 2013.

Isak Pretorius (South Africa) is winner of the Behaviour Birds category. He captured this lesser noddy caught in a colossal spider's net on the Seychelles island. He explained that it was "a bit of an eerie picture because the bird is still alive, you can see the pain and the inevitable story that’s evolving. It strikes an emotional chord". Even if they struggle free, the silk clogs up their feathers so they can’t fly.

Harvest gold: Late one July evening, walking slowly along the edge of a wheat field near his village – Cousset, in Switzerland – looking for subjects to photograph, Etienne noticed ‘a little ball’ stuck to an ear of wheat. ‘To my surprise,’ says Etienne, ‘it was a harvest mouse, nibbling the grain.’ Etienne approached until he was a few metres away and managed to photograph the tiny mouse at various angles before it scuttled back down the wheat stalk. ‘The meeting was brief but extraordinary,’ he adds. ‘This was my favourite out of all the portraits,’ showing it eating, its prehensile tail helping it to balance. Picture: Etienne Francey

Sharing a shower: Scientists have long thought that the main reason that lions band together is to hunt – that food, essentially, is the evolutionary force behind their social bonds. Recently, though, it has emerged that the close bonds between males are moulded by another pressure: the actions of mutual rivals. C-Boy, a black-maned male lion, and his coalition partner Hildur, once controlled a superior territory in Tanzania’s Serengeti National Park, but they were deposed by a squad of four males known to researchers as the Killers. Nick came across C-boy and Hildur hunkered down in the rain. Though he had spent many months photographing Serengeti lions, he had spent most of his time with larger prides of females. ‘I had never before seen these two senior coalition males together,’ he says. They were used to the car that Nick was in, so he was able to use a simple zoom lens and ambient light. The rain isn’t as unwelcome as their expressions suggest: when water is scarce, the closely bonded pair lick drops from their own and each other’s fur. Picture: Michael Nichols/NATIONAL GEOGRAPHIC

Magic mushrooms: The taller of these two parasol mushrooms is just 30 centimetres. That is tall for a parasol, but their prominence against the tree trunks behind is a slight optical illusion, the result of a double exposure, in-camera. Agorastos found the fungi growing in woodland in the Grevena region of Greece, and was fascinated by the subtle browns of the scales of their ‘skins’ and their relationship to each other. Photographing them from ground level, he chose to expose separately for the young spruce trees, using their trunks as a frame for the emerging fruiting bodies, and to set them against the backdrop of light coming through the autumn leaves at the woodland edge. What he wanted to capture was the fairytale feel of the scene. ‘Nature is the true designer,’ he says. Picture: Agorastos Papatsanis

Cold-blooded killing: Corcovado National Park, on the Pacific coast of Costa Rica, is accessible only by boat or aircraft. Early one morning, Alejandro heard there were bull sharks near the beach and set off to look for them. It wasn’t long before he heard a very loud noise – splashing and a hammering sound. Out of the sea came a huge crocodile with a large green turtle in its mouth, which was flapping its flippers and opening and closing its eyes. ‘With a fast movement, the crocodile held the turtle by its flipper,’ says Alejandro, ‘and then, with a flick of its jaws, grabbed the still-living reptile by its head. I willed the crocodile to be still for a moment, while I struggled to keep the camera steady.’ He managed just one shot before the crocodile headed for the sea and the mouth of the river, clutching its strange prey. Picture: Alejandro Prieto

Pearls of spring: Each year Solvin marks the end of winter by going into the field to photograph toads emerging from hibernation and migrating to their breeding ponds. This time he went to Solling, in western Germany, a wildlife haven with both forests and wetlands. As the ponds began to boil with mating toads, he chose his location and carefully lowered his camera and strobes into the water, trying to avoid disturbing either the toads or the muddy bottom. By linking his camera to his laptop with a special USB wire, he could see all the activity below the surface and take intimate, non-invasive pictures. ‘To me the toadspawn looks like threaded black pearls,’ says Solvin, ‘neatly arranged in the scenery.’ He was captivated by the event, as he has been since childhood, and rejoiced in the spring sunlight and the sounds of frogs, toads and running water – ‘all somehow reassuring after the long winter’. Picture: Solvin Zankl

Sockeye catch: Each year between July and September, millions of sockeye salmon migrate from the Pacific back up rivers to the fresh waters of Lake Kuril, to spawn in the waters where they were born. This volcanic crater lake, in the South Kamchatka Sanctuary in the Russian Far East, is the largest sockeye salmon spawning ground in Eurasia. The annual glut attracts Kamchatka brown bears from the surrounding forests to feast on the fish and fatten up for hibernation. Following the example of the bears, Valter waded into the icy water to get the right perspective and to wait for an action moment – a real test of physical endurance. By doing so, ‘I almost became one of them,’ and ‘in the silence of the Garden of Eden I did not think about anything else.’ This bear reared up some three metres on its hind legs and scanned the water for fish. Suddenly it pounced on a female salmon swollen with roe, the force sending a string of crimson eggs spinning out of her body. Picture: Valter Bernardeschi

Eye of a toad: Early spring sees a pond near Łukasz’s home city of Warsaw, Poland, full of mating frogs and a few toads. On this March day, Łukasz shared the pond with them for an evening, sitting in the icy water in his chest-high waders, keeping as still as possible, despite the numbing cold, so that the amphibians could get used to him. ‘I wanted to find a fresh way of portraying the amphibians,’ he says, ‘at water level.’ Using a telephoto lens, he focused on one lone toad and waited for the sun to dip almost below the horizon before pressing the shutter, using flash to bring out the details in the shadow. His prize was ‘the glorious pool of sunset colour’ and fiery glow of the toad’s eye. Picture: Lukasz Bozycki

'The Water Bear'. Paul Souders/Wildlife Photographer of the Year

'The Spat'. Joe McDonald/Wildlife Photographer of the Year

'Lucky Pounce'. Connor Stefanison/Wildlife Photographer of the Year

'The Cauldron'. Sergey Gorshkov/Wildlife Photographer of the Year

Οι δυο φωτογραφίες κρίθηκαν οι καλύτερες από τις «νικήτριες» 18 διαφορετικών κατηγοριών οι οποίες συλλαμβάνουν τη φύση σε διάφορες στιγμές της, απεικονίζοντας από τη συμπεριφορά των ζώων ως εντυπωσιακά τοπία. Μαζί με άλλες εικόνες που ξεχώρισαν ανάμεσα στις υποψηφιότητες αποτελούν το αντικείμενο έκθεσης η οποία παρουσιάζεται στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας του Λονδίνου (18 Οκτωβρίου 2013 – 23 Μαρτίου 2014) και θα ταξιδέψει στη συνέχεια σε πολλές χώρες του κόσμου.

Νευρικό σύστημα πανάρχαιο και πλήρες, Complete nervous system discovered preserved in 520-million-year-old fossil in southwest China

Το νευρικό σύστημα στο κεφάλι του απολιθώματος όπως αποκαλύπτεται με τις συνδυασμένες απεικονίσεις της μικροσκοπίας και της αξονικής τομογραφίας. This is a close-up of the head region of the Alalcomenaeus fossil specimen with the superimposed colours of a microscopy technique revealing the distribution of chemical elements in the fossil. Copper shows up as blue, iron as magenta and the CT scans as green. The coincidence of iron and CT denote nervous system. Credit: N. Strausfeld/University of Arizona

Το καλύτερα διατηρημένο αρχαίο νευρικό σύστημα που έχουμε δει ως σήμερα ανακαλύφθηκε σε απολίθωμα από τους επιστήμονες. Το ηλικίας 520 εκατομμυρίων ετών απολίθωμα ανήκει σε ένα ον με δαγκάνες που έμοιαζε με αράχνη. Σε αυτό διακρίνεται εμφανώς η ύπαρξη εγκεφάλου καθώς και νεύρων που διατρέχουν τον κορμό. Πέραν των γνώσεων που προσφέρει για την εξέλιξη του νεφρικοί συστήματος η ανακάλυψη επιβεβαιώνει ότι οι σκορπιοί και οι αράχνες κατάγονται από τον ίδιο κοινό πρόγονο αλλά διαχωρίστηκαν πριν από περισσότερα από μισό δισεκατομμύριο χρόνια.

Πανάρχαια αρθρόποδα

Fossil of the megacheiran Alalcomenaeus, a distant relative of scorpions and spiders.

Το απολίθωμα που μελετήθηκε από ερευνητές του Μουσείου Φυσικής Ιστορίας του Λονδίνου και του Πανεπιστημίου της Αριζόνας ανάγεται στην Κάμβριο περίοδο και ανακαλύφθηκε πρόσφατα στη Νότια Κίνα. Ανήκει στο είδος

Alalcomenaeus, το οποίο κατατάσσεται σε μια ομάδα πανάρχαιων αρθρόποδων που έχουν εκλείψει προ πολλού και οι ειδικοί αποκαλούν αρθρόποδα «με μεγάλες αποφύσεις». Τα πλάσματα αυτά είχαν μεγάλες αποφύσεις που έμοιαζαν με δαγκάνες και εξείχαν από το κεφάλι τους σε μια διάταξη εντελώς διαφορετική από αυτή που συναντάμε στα σύγχρονα αρθρόποδα, οι εξελικτικές ρίζες των οποίων αποτελούν αντικείμενο διαμάχης μεταξύ των επιστημόνων.

Καθώς το νευρικό σύστημα παρουσιάζει συνήθως μεγάλες ομοιότητες σε μεγάλες ομάδες ζώων, η μελέτη του βοηθά τους παλαιοντολόγους να προσδιορίσουν τις μεταξύ τους συγγένειες. Αυτός ήταν και ο λόγος για τον οποίο η ομάδα των ερευνητών αποφάσισε να εξετάσει το συγκεκριμένο απολίθωμα.

«Το νευρικό σύστημα είναι ένα από τα πιο αξιόπιστα εργαλεία που διαθέτουμε» εξήγησε ο Γκρεγκ Ετζκομπ του Μουσείου Φυσικής Ιστορίας του Λονδίνου μιλώντας στο BBC. «Θελήσαμε να διερευνήσουμε αν υπήρχαν ενδείξεις για τη διατήρηση νευρικών ιστών σε πολύ πρώιμα δείγματα απολιθωμάτων ζώων».

«Χαρτογράφηση» σε βάθος

Απεικόνιση του κεντρικού νευρικού συστήματος Alalcomenaeus (αριστερά), του ξιφόσουρου (στο κέντρο) και του σκορπιού (δεξιά). This is an illustration of the nervous systems of the Alalcomenaeus fossil (left), a larval horseshoe crab (middle) and a scorpion (right). Diagnostic features revealing the evolutionary relationships among these animals include the forward position of the gut opening in the brain and the arrangement of optic centres outside and inside the brain supplied by two pairs of eyes.

Προκειμένου να καταλήξουν σε αυτή τη διαπίστωση οι ερευνητές έβαλαν το απολίθωμα στον αξονικό τομογράφο και συνέκριναν τις απεικονίσεις με άλλα αρθρόποδα ώστε να κατανοήσουν την εξέλιξή του. Στη συνέχεια, όπως περιγράφουν στο άρθρο τους που δημοσιεύθηκε στην επιθεώρηση «Nature», χρησιμοποίησαν λογισμικό τριών διαστάσεων για να απεικονίσουν δομές οι οποίες δεν ήταν ορατές στην επιφάνεια του απολιθώματος.

Με τη βοήθεια υπερσύγχρονων τεχνικών κατόρθωσαν τελικά να «χαρτογραφήσουν» την ανατομία του νευρικού συστήματος του πανάρχαιου αρθρόποδου από τις νευρικές δομές που υπάρχουν στον εγκέφαλο ως τις χορδές των νεύρων που διατρέχουν το σώμα του, ανασυνθέτοντας έτσι την πληρέστερη απεικόνιση νευρικού συστήματος αρθροπόδου της Κάμβριας περιόδου που διαθέτουμε.

«Είναι συναρπαστικό να χρησιμοποιείς νέες τεχνικές για να αποκαλύψεις με επιτυχία ένα τόσο πλήρες κεντρικό νευρικό σύστημα από ένα απολίθωμα 520 εκατομμυρίων ετών, και με τέτοια λεπτομέρεια» δήλωσε η Σιαογιά Μα, μέλος της ερευνητικής ομάδας του Μουσείου Φυσικής Ιστορίας του Λονδίνου, μιλώντας επίσης στο BBC.

Σκορπιοί, αράχνες και ξιφόσουροι

Professor Nick Strausfeld in the University of Arizona's department of neuroscience said: 'We now know that the megacheirans had central nervous systems very similar to today's horseshoe crabs (pictured) and scorpions'.

Η μεγάλη ομάδα των πανάρχαιων αρθρόποδων στην οποία ανήκει το απολίθωμα της Κίνας  είναι επίσης γνωστή και ως «μεγάχειρα» (megacheirans) ακριβώς επειδή οι εκπρόσωποί της διέθεταν πολύ μεγάλες δαγκάνες, τις οποίες οι επιστήμονες θεωρούν ότι χρησιμοποιούσαν ως «χέρια» για να πιάνουν και να συγκρατούν αντικείμενα. Με βάση τις νέες ανακαλύψεις φαίνεται τώρα ότι αυτή η μεγάλη ομάδα έχει στενές συγγένειες με ζώα τα οποία βλέπουμε σήμερα στις θάλασσές μας αλλά και στη στεριά. Συγκεκριμένα οι ομοιότητες στο κεντρικό νευρικό σύστημα υποδηλώνουν ότι οι σκορπιοί και οι αράχνες συγγενεύουν όχι μόνο μεταξύ τους, όπως γνωρίζαμε ως σήμερα, αλλά και με τα καρκινοειδή.

«Τώρα ξέρουμε ότι τα μεγάχειρα είχαν κεντρικό νευρικό σύστημα που έμοιαζε πάρα πολύ με αυτό των σημερινών ξιφόσουρων και των σκορπιών» ανέφερε ο Νίκολας Στράουσφελντ, νευροανατόμος του Πανεπιστημίου της Αριζόνας ο οποίος ασχολήθηκε με την ανατομική πλευρά της μελέτης. «Αυτό σημαίνει ότι οι πρόγονοι των αραχνών και των συγγενών τους ζούσαν πλάι πλάι με τους προγόνους των καρκινοειδών στην Κάμβριο περίοδο».