Ο δορυφόρος Διώνη του Κρόνου διαθέτει υπόγειο ωκεανό. Saturn’s moon Dione harbours a subsurface ocean

Μια άποψη του δορυφόρου του Κρόνου, Διώνη, που λήφθηκε από το διαστημικό σκάφος της NASA/ESA/ASI, Cassini, κατά την διάρκεια ενός κοντινού περάσματος από τον δορυφόρο στις 16 Ιουνίου 2015. Πάνω αριστερά φαίνεται τμήμα των δακτυλίων του Κρόνου – η διαγώνιος γραμμή. A view of Saturn’s moon Dione captured by the NASA/ESA/ASI Cassini spacecraft during a close flyby on 16 June 2015. The diagonal line near upper left is the rings of Saturn, in the distance. Image credit: NASA/JPL-Caltech/Space Science Institute

Η Διώνη, ένας από τους δορυφόρους του Κρόνου, διαθέτει πιθανώς ένα υπόγειο ωκεανό βαθιά κάτω από την επιφάνειά της, σύμφωνα με εκτιμήσεις βέλγων επιστημόνων, που ανέλυσαν στοιχεία της διαστημοσυσκευής «Κασίνι». Δύο άλλα φεγγάρια του Κρόνου, ο Τιτάν και ο Εγκέλαδος, είναι ήδη γνωστό ότι πιθανότατα κρύβουν μεγάλους ωκεανούς.

Dione (near) is thought to harbour a global ocean under its icy crust like fellow moon Enceladus (far), though much further under the surface.

Οι ερευνητές του Βασιλικού Αστεροσκοπείου του Βελγίου, με επικεφαλής τον Μίκαελ Μπιουθ, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο αμερικανικό περιοδικό γεωφυσικής «Geophysical Research Letters», ανέλυσαν τα στοιχεία βαρύτητας για τη Διώνη, τα οποία συνέλλεξε το Cassini. Κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι μπορούν να εξηγηθούν μόνο αν σε βάθος 100 χιλιομέτρων κάτω από την επιφάνεια του δορυφόρου, υπάρχει ένας μεγάλος ωκεανός.

This illustration shows the interior of Saturn's moon Enceladus with a global liquid water ocean between its rocky core and icy crust.

Ο ωκεανός αυτός εκτιμάται ότι έχει βάθος αρκετών δεκάδων χιλιομέτρων και περιβάλλει τον μεγάλο βραχώδη πυρήνα της Διώνης. Από αυτή την άποψη, το εσωτερικό της μοιάζει με του Εγκέλαδου. Μόνο που στην περίπτωση του τελευταίου ο υπόγειος ωκεανός βρίσκεται πολύ πιο κοντά στην επιφάνεια του, όπως συμβαίνει και με τον σχετικά επιφανειακό υπόγειο ωκεανό της Ευρώπης, δορυφόρου του Δία.

Οι επιστήμονες θεωρούν πιθανό ότι ο ωκεανός της Διώνης έχει τεράστια ηλικία, ίσως από τότε σχεδόν που δημιουργήθηκε ο δορυφόρος, πράγμα που σημαίνει ότι θα μπορούσε να φιλοξενεί ακόμη και μικροβιακή ζωή.

Μέχρι σήμερα υπάρχουν εκτιμήσεις για επτά υδάτινους κόσμους στο ηλιακό μας σύστημα: τρεις δορυφόρους του Κρόνου, τρεις του Δία και τον Πλούτωνα.

To πιο μυστηριώδες άστρο του Γαλαξία γίνεται ακόμη πιο μυστηριώδες. Milky Way’s most-mysterious star is even stranger than astronomers thought

Καλλιτεχνική απεικόνιση ενός σμήνους κομητών γύρω από το μυστηριώδες άστρο. Τελικά όμως η θεωρία των κομητών δεν μπορεί να εξηγήσει τη συμπεριφορά του. This artist’s conception shows a star behind a shattered comet. One of the theories for KIC 8462852’s unusual dimming is the presence of debris from a collision or breakup of a planet or comet in the star’s system, creating a short-term cloud that blocks some starlight. Image credit: NASA/JPL-Caltech

Όσοι πιστεύουν ότι πρόκειται για έργο εξωγήινων έχουν λόγο να ενθουσιαστούν: καμία από τις θεωρίες που έχουν προταθεί δεν μπορεί να εξηγήσει τη συμπεριφορά του άστρου KIC 8462852 στον αστερισμό του Κύκνου, του οποίου η φωτεινότητα βρέθηκε να αυξομειώνεται με ακόμα πιο μυστηριώδη τρόπο από ό,τι είχε αποκαλυφθεί ως σήμερα.

Οι αστρονόμοι ξύνουν το κεφάλι τους από το 2015, όταν το διαστημικό τηλεσκόπιο Kepler της NASA έδειξε ότι το άστρο πέρασε από μια σειρά σύντομων, μη περιοδικών πτώσεων της φωτεινότητάς του.

Πώς αλλάζει η φωτεινότητα

Brightness of KIC 8462852 as a function of time. The solid line represents the authors’ best estimate of the brightness of the star during the Kepler mission, while the shaded region represents the uncertainty on the brightness at any time. The authors find the star’s brightness slowly decreased over time until early 2012, when it rapidly dimmed in brightness by 2 percent over six months. Image credit: Ben Montet

Σε γενικές γραμμές, η φωτεινότητα των άστρων μπορεί να μειωθεί απότομα όταν ένα μεγάλο αντικείμενο περάσει ανάμεσα στον παρατηρητή και το άστρο και μπλοκάρει έτσι ένα μέρος της ακτινοβολίας.

Μια από τις θεωρίες που έχουν προταθεί ως εξήγηση για την συμπεριφορά του KIC 8462852 είναι ότι περιβάλλεται από έναν ασυνήθιστα μεγάλο αριθμό κομητών, ή από τα συντρίμμια μιας κοσμικής πρόσκρουσης.

Άλλοι, πάλι, εικάζουν ότι το γιγάντιο αντικείμενο που μπλοκάρει το φως του αστέρα είναι μια εξωγήινη υπερκατασκευή.

Η νέα μελέτη, η οποία έχει γίνει δεκτή για δημοσίευση από το έγκριτο Astrophysical Journal, επιβεβαιώνει την υποψία που είχε διατυπωθεί ότι, πέρα από τα σύντομα επεισόδια αυξομείωσης της φωτεινότητας, η λαμπρότητα του KIC 8462852 πέφτει αργά αλλά σταθερά εδώ και δεκαετίες.

Δύο ερευνητές του Πανεπιστημίου Carnegie και του Τεχνολογικού Ινστιτούτου της Καλιφόρνια εξέτασαν εικόνες που είχαν ληφθεί για το καλιμπράρισμα του Kepler και δεν είχαν υποβληθεί σε ανάλυση μέχρι σήμερα.

Πράγματι, η φωτεινότητα του περίεργου άστρου μειώθηκε κατά περίπου 1% στα πρώτα τρία χρόνια παρατήρησης. Τους επόμενους έξι μήνες όμως μειώθηκε κατά το εντυπωσιακό ποσοστό του 2% και παρέμεινε σταθερή σε αυτό το επίπεδο το τελευταίο εξάμηνο των παρατηρήσεων.

Πρωτοφανή φαινόμενα

Something massive, with roughly 1,000 times the area of Earth, is blocking the light coming from a distant star known as KIC 8462852, and nobody is quite sure what it is. As astronomer Tabetha Boyajian investigated this perplexing celestial object, a colleague suggested something unusual: Could it be an alien-built megastructure? Such an extraordinary idea would require extraordinary evidence. In this talk, Boyajian gives us a look at how scientists search for and test hypotheses when faced with the unknown.

Οι ερευνητές συνέκριναν στη συνέχεια αυτά τα δεδομένα με παρατηρήσεις 500 παρόμοιων άστρων. Ένα μικρό μέρος των άστρων αυτών βρέθηκε να γίνεται πιο αμυδρό στην πορεία του χρόνου, κανένα όμως δεν παρουσίασε τόσο απότομες μεταβολές σε διάστημα μόνο έξι μηνών, ούτε έχασε συνολικά το 3% της φωτεινότητάς του όπως το KIC 8462852.

«Είναι πρωτοφανές ένα άστρο αυτής της κατηγορίας να χάνει φωτεινότητα για χρόνια» σχολιάζει ο Τζος Σάιμον του Carnegie.

«Το άστρο αυτό ήταν ήδη μοναδικό λόγω των σποραδικών επεισοδίων εξασθένισης. Τώρα όμως βλέπουμε ότι έχει κι άλλα, εξίσου περίεργα χαρακτηριστικά, καθώς εξασθενούσε αργά για τρία χρόνια και ξαφνικά άρχισε απότομα να χάνει φωτεινότητα» εξηγεί.

Η θεωρία ότι το άστρο περιβάλλεται από κομήτες ή συντρίμμια πρόσκρουσης δεν μπορεί να εξηγήσει τις νέες παρατηρήσεις, επισημαίνουν οι δύο ερευνητές.

«Είναι δύσκολο να βρει κανείς μια καλή εξήγηση για ένα άστρο που κάνει ταυτόχρονα τρία διαφορετικά πρωτοφανή πράγματα» παραδέχεται ο Σάιμον.

Όπως φαίνεται, οι αστρονόμοι θα συνεχίσουν να ξύνουν τα κεφάλια τους. Και η θεωρία της εξωγήινης υπερκατασκευής παραμένει στο τραπέζι.

Νόμπελ Φυσικής για την ανακάλυψη παράξενων μορφών ύλης. 2016 Nobel Prize in physics awarded for revealing ‘the secrets of exotic matter’

Από αριστερά: Ντέιβιντ Θούλες, Ντάνκαν Χάλντεϊν και Μάικλ Κόστερλιτζ. David Thouless, Duncan Haldane and Michael Kosterlitz have been awarded the 2016 Nobel prize in physics. Photograph: N. Elmehed/2016 Nobel Prize

Τρεις βρετανοί ερευνητές που εργάζονται στις ΗΠΑ θα μοιραστούν το φετινό Νόμπελ Φυσικής για τη μελέτη ασυνήθιστων καταστάσεων, ή φάσεων, της ύλης όπως οι υπεραγωγοί και τα υπερρευστά, ανακοίνωσε η επιτροπή των βραβείων στο Ινστιτούτο Καρολίνσκα της Στοκχόλμης.

Το μισό βραβείο θα απονεμηθεί στον Ντέιβιντ Θούλες, 82 ετών. και το υπόλοιπο μισό θα μοιραστεί εξ ημισείας στους Φ.Ντάνκαν Χάλντεϊν (65) και Τζ.Μάικλ Κόστερλιτζ (74) «για θεωρητικές μελέτες τοπολογικών μεταβάσεων φάσης και τοπολογικές φάσεις της ύλης».

Οι φάσεις, ή καταστάσεις, της ύλης που γνωρίζουμε στην καθημερινή ζωή είναι τα στερεά, τα υγρά και τα αέρια. Όταν όμως η θερμοκρασία πέσει, ή τα υλικά παίρνουν τη μορφή λεπτών φιλμ, η ύλη μπορεί να περάσει σε εξωτικές φάσεις, στις οποίες αναδύονται και γίνονται εμφανείς οι κβαντικές ιδιότητες των ατόμων.

Παράδειγμα είναι τα υπεραγώγιμα υλικά, τα οποία αφήνουν το ηλεκτρικό ρεύμα να περνά χωρίς καθόλου αντίσταση όταν ψυχθούν κοντά στο απόλυτο μηδέν.

Οι υπεραγωγοί βρίσκουν σήμερα ευρεία χρήση, όπως για παράδειγμα στους μαγνητικούς τομογράφους και τον Μεγάλο Επιταχυντή Αδρονίων (LHC) του CERN.

Το φαινόμενο της υπεραγωγιμότητας ήταν μεν γνωστό, ωστόσο το έργο των τριών βραβευθέντων τις δεκαετίες του 1970 και '80 προσέφερε νέες γνώσεις τόσο για τη συμπεριφορά των υπεραγώγιμων υλικών όσο και για άλλες εξωτικές καταστάσεις της ύλης όπως τα υπερρευστά -υγρά που χάνουν το ιξώδες τους σε χαμηλή θερμοκρασία και μπορούν έτσι να σκαρφαλώνουν τα τοιχώματα των δοχείων μέσα στα οποία βρίσκονται.

What is topology? Member of the Nobel committee for physics explains topology using a cinnamon bun, a bagel and a pretzel.

Και οι τρεις ερευνητές αξιοποίησαν τα εργαλεία της τοπολογίας, ενός κλάδου των μαθηματικών που περιγράφει τις γεωμετρικές ιδιότητες αντικειμένων όταν τεντώνονται ή παραμορφώνονται χωρίς να σπάνε.

Οι Κόστερλιτζ και Θούλες μελέτησαν φαινόμενα που εκδηλώνονται σε υλικά που παίρνουν τη μορφή λεπτών φιλμ, με πάχος ενός μόλις ατόμου, τα οποία θεωρείται ότι έχουν μόνο δύο διαστάσεις (μήκος και πλάτος) αντί για τρεις (αφού δεν έχουν βάθος).

Ο Χάλντεϊν μελέτησε επιπλέον υλικά σε ίνες, τόσο λεπτές ώστε θεωρούνται ουσιαστικά μονοδιάστατες (έχουν μόνο μήκος).

Στα υλικά αυτά, όπως και σε υλικά που ψύχονται κοντά στο απόλυτο μηδέν, εκδηλώνονται κβαντικά φαινόμενα που μένουν πάντα κρυμμένα στις φάσεις της ύλης που γνωρίζουμε από την καθημερινότητα -για παράδειγμα, ορισμένα υλικά γίνονται ξαφνικά μαγνητικά.

Οι τοπολογικές μεταμορφώσεις που περιέγραψαν οι τρεις νικητές του Νόμπελ εκτιμάται ότι θα οδηγήσουν σχετικά σύντομα σε υλικά για ηλεκτρονικά κυκλώματα και υπεραγωγούς. Τέτοια υλικά θα μπορούσαν επίσης να επιτρέψουν την ανάπτυξη κβαντικών υπολογιστών.

Ο Ντέιβιντ Θούλες γεννήθηκε το 1934 στη Βρετανία και είναι σήμερα επίτιμος καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Ουάσινγκτον στο Σιάτλ.

Ο Φ.Ντάνκαν Χάλντεϊν γεννήθηκε το 1951 στη Βρετανία και σήμερα είναι καθηγητής Φυσικής στο Πανεπιστήμιο του Πρίνστον στην Καλιφόρνια.

Ο Τζ.Μάικλ Κόστερλιτζ γεννήθηκε το 1942 στη Βρετανία και εργάζεται σήμερα στο Πανεπιστήμιο Μπράουν στο Ρόουντ Άιλαντ των ΗΠΑ.

Το Νόμπελ Φυσικής είναι το δεύτερο που ανακοινώνεται μετά το Νόμπελ Ιατρικής - Φυσιολογίας τη Δευτέρα. Ακολουθούν το Νόμπελ Χημείας αύριο, Ειρήνης την Παρασκευή και Οικονομικών Επιστημών τη Δευτέρα. Η ημερομηνία για το Νόμπελ Λογοτεχνίας δεν έχει ακόμα καθοριστεί.

Κάθε βραβείο συνοδεύεται από χρηματικό έπαθλο 8 εκατομμυρίων σουηδικών κορωνών, περίπου 833.000 ευρώ.

Πηγή: http://www.nobelprize.org

Στον Γιοσινόρι Οσούμι το Νομπέλ Ιατρικής 2016. Yoshinori Ohsumi wins Nobel prize in medicine

Για την έρευνά του στην αυτοφαγία βραβεύεται ο κυτταρικός βιολόγος από την Ιαπωνία. Yoshinori Ohsumi attends a press conference at the Tokyo Institute of Technology on Oct. 3, 2016 in Tokyo, Japan. Credit: Ken Ishii/Getty Images

Στον Ιάπωνα Γιοσινόρι Οσούμι (Yoshinori Oshumi) απονέμεται το εφετινό βραβείο Νομπέλ Φυσιολογίας και Ιατρικής «για τις ανακαλύψεις των μηχανισμών αυτοφαγίας» όπως αναφέρεται στην ανακοίνωση της επιτροπής των βραβείων.

Ο εβδομήντα ενός ετών καθηγητής κυτταρικής βιολογίας στο Τεχνολογικό Ινστιτούτο του Τόκιο πραγματοποίησε τις έρευνες που του απέφεραν την ανώτατη επιστημονική τιμητική διάκριση στις αρχές της δεκαετίας του 1990. Μέχρι τότε, οι επιστήμονες δεν γνώριζαν και πολλά για την αυτοφαγία, την διαδικασία μέσω τις οποίας το κύτταρο ανακυκλώνει υλικά από τα οποία είναι δομημένο.

Περιττό να πούμε ότι η λέξη «αυτοφαγία» συντίθεται από τις λέξεις «εαυτόν» και «φάγειν». Νονός του όρου «αυτοφαγία» είναι ο επίσης τιμημένος με Νομπέλ (του 1974) βέλγος κυτταρολόγος Κριστιάν ντε Ντυβ (Christian De Duve) ο οποίος ανακάλυψε τα λυσοσώματα, τα οργανίδια του κυττάρου όπου λαμβάνει χώρα η ανακύκλωση των κυτταρικών υλικών. Από τις εργασίες του ντε Ντυβ ήταν γνωστό ότι το κύτταρο τυλίγει σε μεμβράνες τα υλικά που σκοπεύει να ανακυκλώσει δημιουργώντας κυστίδια. Τα κυστίδια αυτά μετακινούμενα φτάνουν στα λυσοσώματα όπου αδειάζουν το περιεχόμενό τους.

Τα έξυπνα πειράματα

Yoshinori Ohsumi of Japan used baker’s yeast to identify genes essential for autophagy. Credit: Akiko Matsushita/Kyodo News, via Associated Press

Πώς όμως το κύτταρο ήλεγχε την διαδικασία της αυτοφαγίας; Το ερώτημα αυτό αποφάσισε να διερευνήσει ο Γιοσινόρι Οσούμι το 1988, όταν απέκτησε το δικό του εργαστήριο στο Πανεπιστήμιο του Τόκιο. Ο οργανισμός με τον οποίο εργαζόταν ο Οσούμι ήταν η μαγιά της μπύρας, ένας μονοκύτταρος μύκητας ο οποίος είναι εύκολο να καλλιεργηθεί στο εργαστήριο (και ο οποίος αποτελεί ακόμη και σήμερα έναν από τους οργανισμούς-μοντέλα που αξιοποιούν οι επιστήμονες).

Παρά τα πλεονεκτήματά του, το μικρό μέγεθος του εν λόγω οργανισμού δεν επέτρεπε την καλή παρατήρηση των εσωτερικών οργανιδίων του και ειδικότερα του κενοτοπίου (το λυσόσωμα των μυκήτων). Στην πραγματικότητα ο Οσούμι δεν μπορούσε να είναι καν βέβαιος ότι η αυτοφαγία ελάμβανε χώρα στους μύκητες! Ο ιάπωνας επιστήμονας σκέφτηκε ότι θα μπορούσε να εμποδίσει τη διαδικασία ανακύκλωσης, τότε τα κυστίδια που πιθανότατα θα έφταναν στα κενοτόπια θα συσσωρεύονταν εκεί και θα γινόταν ορατά.

Ήταν γνωστό ότι η αυτοφαγία είναι μια αντίδραση του κυττάρου (και) στην ασιτία. Έτσι ο Οσούμι, έθεσε σε «αυστηρή δίαιτα» μύκητες οι οποίοι έφεραν μεταλλάξεις που εμπόδιζαν την αποικοδόμηση των προς ανακύκλωση κυτταρικών υλικών. Πράγματι, μέσα σε λίγες ώρες παρατήρησε ότι τα κενοτόπια ήταν γεμάτα από αυτοφαγικά κυστίδια. Με τον τρόπο αυτό ο Οσούμι, όχι μόνο απέδειξε ότι η αυτοφαγία είναι ένας μηχανισμός που υπάρχει και στους μύκητες, αλλά απέκτησε και ένα σύστημα που θα του επέτρεπε να την μελετήσει. Πράγμα το οποίο έκανε. Στα επόμενα χρόνια τόσο από το εργαστήριό του, όσο και από εργαστήρια συναδέλφων του δημοσιεύτηκε μια σειρά ερευνητικών εργασιών οι οποίες αποκάλυπταν ότι η αυτοφαγία είναι ένα αυστηρά ελεγχόμενο κυτταρικό φαινόμενο.

Οι ελπίδες για φάρμακα

A unique artistic collaboration between a cell biologist, composer, choreographer and scientific illustrator helps University of Michigan students and others understand the complex cellular process of autophagy.

Αν το καλοσκεφτεί κανείς, αυτές οι αποκαλύψεις δεν ήταν έκπληξη για τους ερευνητές. Είναι προφανές ότι το κύτταρο όφειλε να γνωρίζει τι ανακυκλώνει και πότε προκειμένου να είναι υγιές και λειτουργικό. Ωστόσο, η αποκάλυψη των μοριακών λεπτομερειών της αυτοφαγίας ήταν κομβικής σημασίας αν σκεφτεί κανείς ότι αυτή εμπλέκεται σε μια σειρά φυσιολογικών διεργασιών, από την εμβρυϊκή ανάπτυξη και διαφοροποίηση μέχρι την ανταπόκριση στο στρες και την γήρανση.

Είναι δε χαρακτηριστικό ότι οι διαταραχές της αυτοφαγίας έχουν συνδεθεί με ασθένειες όπως ο διαβήτης τύπου 2, η νόσος του Πάρκινσον, αλλά και ο καρκίνος. Σήμερα, πλήθος ερευνών εστιάζεται στην ανάπτυξη φαρμάκων που θα αποκαθιστούν την αυτοφαγία, προκειμένου να αντιμετωπιστούν διάφορες ασθένειες. 

Πηγή: www.nobelprize.org

Γιατί ο χρόνος δεν ρέει προς τα πίσω; Why Doesn't Time Flow Backwards?

Time only ever goes forwards, but no one knows why (Credit: dbimages/Alamy)

Είναι γνωστό ότι ο Αϊνστάιν συχνά διαβεβαίωνε πως «ο χρόνος είναι πλάνη». Πράγματι, ο χρόνος, όπως ενσωματώθηκε στους θεμελιώδεις νόμους της φυσικής, από την κλασική δυναμική του Νεύτωνα μέχρι τη σχετικότητα και την κβαντική φυσική, δεν επιτρέπει καμία διάκριση ανάμεσα στο παρελθόν και το μέλλον. Ακόμη και σήμερα, για πολλούς αυτό αποτελεί αληθινή ομολογία πίστεως: στο επίπεδο της βασικής περιγραφής της φύσης, το βέλος του χρόνου δεν υπάρχει.

Is time built into the universe? (Credit: Robert Harding Picture Library Ltd/Alamy)

Κι όμως παντού, στη χημεία, στη γεωλογία, στην κοσμολογία, στη βιολογία ή στις ανθρωπιστικές επιστήμες, το παρελθόν και το μέλλον παίζουν διαφορετικούς ρόλους. Πως θα μπορούσε άραγε το βέλος του χρόνου να αναδυθεί μέσα από έναν κόσμο στον οποίο η φυσική αποδίδει χρονική συμμετρία; Εδώ έγκειται το παράδοξο του χρόνου, που μεταθέτει στη φυσική το δίλημμα του ντετερμινισμού (…)

Ludwig Boltzmann (Credit: INTERFOTO/Alamy)

Το παράδοξο του χρόνου διαπιστώθηκε καθυστερημένα, κατά το δεύτερο ήμισυ του 19ου αιώνα, χάρη στις εργασίες του βιεννέζου φυσικού Ludwig Boltzmann, οποίος προσπάθησε, ακολουθώντας το παράδειγμα του Καρόλου Δαρβίνου από το χώρο της βιολογίας, να θεμελιώσει μια εξελικτική περιγραφή των φυσικών φαινομένων.

 Isaac Newton (Credit: Photo Researchers/Alamy)

Αποτέλεσμα της προσπάθειάς του ήταν να έρθει στην επιφάνεια η αντίφαση ανάμεσα στους νόμους της φυσικής του Νεύτωνα, που βασίζονται στην ισοδυναμία παρελθόντος και μέλλοντος, και σε κάθε εξελικτική διατύπωση που επιβεβαιώνει την ουσιαστική διάκριση μεταξύ μέλλοντος και παρελθόντος. Εκείνη την εποχή, οι νόμοι της νευτώνειας φυσικής ήταν αποδεκτοί ως η έκφραση μιας ιδεώδους, αντικειμενικής και πλήρους γνώσης. Αφού οι εν λόγω νόμοι επιβεβαίωναν την ισοδυναμία παρελθόντος και μέλλοντος, κάθε απόπειρα να δοθεί μια θεμελιώδης σημασία στο βέλος του χρόνου εμφανιζόταν ως απειλή ενάντια σ’ αυτό το ιδεώδες.

Ακόμη και σήμερα, η κατάσταση δεν έχει αλλάξει. Πολλοί θεωρούν την κβαντική μηχανική, στον τομέα της μικροφυσικής, ως την τελική διατύπωση της φυσικής γνώσης, όπως ακριβώς οι φυσικοί της εποχής του Boltzmann θεωρούσαν οριστικούς τους νόμους της νευτώνειας φυσικής. Έτσι το ερώτημα παραμένει: πως θα ενσωματώσουμε το βέλος του χρόνου στη θεμελιώδη περιγραφή της φύσης χωρίς να καταστρέψουμε αυτά τα μεγαλειώδη επιτεύγματα του ανθρώπινου πνεύματος;

Ludwig Boltzmann's tombstone, complete with entropy equation (Credit: Daderot, CC by 3.0)

Από την εποχή του Boltzmann, λοιπόν το βέλος του χρόνου περιορίστηκε στο χώρο της φαινομενολογίας. Εμείς οι άνθρωποι, όντας παρατηρητές με περιορισμένες δυνατότητες, θεωρούμαστε υπεύθυνοι για τη διαφορά ανάμεσα στο παρελθόν και το μέλλον. Η συγκεκριμένη άποψη, που ανάγει το βέλος του χρόνου στον προσεγγιστικό χαρακτήρα της φυσικής περιγραφής, υποστηρίζεται ακόμη σε πολλά βιβλία. Άλλοι συγγραφείς θεωρούν το πρόβλημα του χρόνου απροσπέλαστο μυστήριο, για το οποίο η επιστήμη δεν έχει απάντηση. Κι όμως, από την εποχή του Boltzmann η κατάσταση έχει αλλάξει ριζικά. Η θεαματική ανάπτυξη της φυσικής μακράν της ισορροπίας και της δυναμικής των ασταθών δυναμικών συστημάτων που είναι συνυφασμένα με την ιδέα του χάους μας υποχρεώνει να αναθεωρήσουμε την έννοια του χρόνου όπως αυτή έχει διατυπωθεί από την εποχή του Γαλιλαίου.

You cannot un-break an egg (Credit: Pierangelo Pirak)

Πράγματι, κατά τη διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών γεννήθηκε μια νέα επιστήμη, η φυσική των διαδικασιών μακράν της ισορροπίας. H εν λόγω επιστήμη οδήγησε σε νέες έννοιες, όπως η αυτοοργάνωση και οι δομές έκλυσης, που σήμερα χρησιμοποιούνται σε ευρύτατο φάσμα τομέων, το οποίο εκτείνεται από την κοσμολογία, διαμέσου της χημείας και της βιολογίας, ως την οικολογία και τις κοινωνικές επιστήμες. Η φυσική μακράν της ισορροπίας μελετά μη αναστρεψιμότητα. Παλιότερα, το βέλος του χρόνου συνδεόταν με πολύ απλά φαινόμενα, όπως η διάχυση, η τριβή, το ιξώδες. Μπορούσαμε να συμπεράνουμε ότι τα συγκεκριμένα φαινόμενα ήταν κατανοητά απλώς και μόνο με τη βοήθεια των νόμων της δυναμικής.

As far as the microscopic rules of physics are concerned, there is no difference between the "before" and the "after." So, why can't time flow both directions?

Δεν ισχύει το ίδιο και σήμερα. Η μη αντιστρεψιμότητα δεν εμφανίζεται πλέον μόνο σε τόσο απλά φαινόμενα. Βρίσκεται στη βάση πολυποίκιλων νέων φαινομένων, όπως οι στροβιλισμοί, οι χημικές ταλαντώσεις, η ακτινοβολία λέιζερ. Όλα αυτά τα φαινόμενα δείχνουν τον θεμελιώδη εποικοδομητικό ρόλο του βέλους του χρόνου. η μη αναστρεψιμότητα δεν μπορεί πλέον να ταυτιστεί με μια απλή εντύπωση, που θα εξαφανιζόταν αν φτάναμε σε τέλεια γνώση. Αποτελεί προϋπόθεση και έκφραση των συσχετίσεων μεγάλων πληθυσμών (δισεκατομμύρια δισεκατομμυρίων) μορίων. Σύμφωνα με μια φράση που μου αρέσει να την επαναλαμβάνω, η ύλη στην ισορροπία, χωρίς το βέλος του χρόνου, είναι τυφλή, αλλά όταν εμφανίζεται το βέλος του χρόνου, μακράν της ισορροπίας, η ύλη αρχίζει να βλέπει! Χωρίς τις συσχετίσεις των μη αναστρέψιμων διαδικασιών μακράν της ισορροπίας, η εμφάνιση της ζωής στη Γη θα ήταν αδιανόητη. Ο ισχυρισμός ότι το βέλος του χρόνου είναι απλή φαινομενολογία καταδεικνύεται άτοπος. Δεν είμαστε εμείς οι γεννήτορες του βέλους του χρόνου. Αντίθετα, είμαστε τα παιδιά του.

Πηγή: Ilya Progogine, «Το Τέλος της Βεβαιότητας, Χρόνος, Χάος και οι νόμοι της Φύσης», εκδόσεις κάτοπτρο, 1997.

Τίτλοι τέλους για το Rosetta. Rosetta's grand finale

Το Rosetta, εδώ σε καλλιτεχνική απεικόνιση, θα μείνει για πάντα πάνω στον κομήτη που ακολουθούσε για τόσα χρόνια. Artist's impression of Rosetta shortly before hitting Comet 67P/Churyumov–Gerasimenko on 30 September 2016. Credit: ESA/ATG medialab

Έπειτα από 12 χρόνια περιπλάνησης στο Διάστημα και δύο χρόνια παρατήρησης του κομήτη 67P, η ιστορική ευρωπαϊκή αποστολή Rosetta αυτοκτόνησε πέφτοντας στο κατάμαυρο αντικείμενο του πόθου της.

Εικόνα που μεταδόθηκε στη διάρκεια της καθόδου από απόσταση 8,9 χιλιομέτρων. Στο ανθρώπινο μάτι η επιφάνεια του κομήτη θα φαινόταν πιο μαύρη από κάρβουνο. Comet 67P/C-G viewed with Rosetta's OSIRIS NAC on 30 September 2016, 8.9 km from the surface. Credit: ESA/Rosetta/MPS for OSIRIS Team MPS/UPD/LAM/IAA/SSO/INTA/UPM/DASP/IDA

Κινούμενο με ταχύτητα μόλις 3,6 χιλιομέτρων ανά ώρα, σε ρυθμό χαλαρού περπατήματος, το σκάφος διένυσε απόσταση 19 χιλιομέτρων και συνετρίβη στην επιφάνεια του κομήτη στις 14.20 ώρα Ελλάδας.

Inside the main control room at ESA's operation centre as the Rosetta spacecraft sends its last signal from Comet 67P/Churyumov–Gerasimenko, confirming the end of the spacecraft’s 12.5 year journey in space.

«Αντίο Rosetta, ολοκλήρωσες τη δουλειά σου!» αναφώνησε ο Πάτρικ Μάρτιν, μάνατζερ της αποστολής, μιλώντας από το Κέντρο Ελέγχου της ευρωπαϊκής διαστημικής υπηρεσίας ESA στο Ντάρμσταντ της Γερμανίας.

Η τελευταία φωτογραφία που έστειλε το Rosetta, περίπου 20 μέτρα από τον κομήτη. Rosetta's last image of Comet 67P/Churyumov-Gerasimenko, taken with the OSIRIS wide-angle camera shortly before impact, at an estimated altitude of about 20 m above the surface. The initially reported 51 m was based on the predicted impact time. Now that this has been confirmed, and following additional information and timeline reconstruction, the estimated distance is now thought to be around 20 metres, and analysis is ongoing. Credit: ESA/Rosetta/MPS for OSIRIS Team MPS/UPD/LAM/IAA/SSO/INTA/UPM/DASP/IDA

Στη διάρκεια της καθόδου, το Rosetta μετέδιδε εικόνες υψηλής ανάλυσης, οι οποίες αναμένεται να δώσουν νέα στοιχεία για τη μακροσκοπική σύσταση αυτού του αρχαίου σώματος.

Οι κομήτες, σώματα από σκόνη και πάγους, πιστεύεται ότι αποτελούνται από το υλικό που περίσσεψε από το σχηματισμό του Ήλιου και των πλανητών. Πρόκειται επομένως για χρονοκάψουλες που διατηρούν αναλλοίωτα τα δομικά συστατικά του Ηλιακού Συστήματος εδώ και 4,6 δισεκατομμύρια χρόνια.

Η «ανταπόκριση» του Rosetta

Η τελευταία εικόνα της NAVCAM που λήφθηκε από απόσταση 17,4 km από τον κομήτη στις 30/9/2016. Lightly enhanced NAVCAM image taken on 30 September 2016 at 00:59UT. Credit: ESA/Rosetta/NAVCAM – CC BY-SA IGO 3.0

Οι χιλιάδες εικόνες που μετέδωσε το Rosetta αποκάλυψαν ότι ο κομήτης 67P ουσιαστικά αποτελείται από ενωμένα βότσαλα, και όχι από μεγάλα κομμάτια όπως πίστευαν ορισμένοι πλανητολόγοι. Η εικόνα που προκύπτει από τις παρατηρήσεις αυτές είναι ότι όλα τα σώματα του Ηλιακού Συστήματος σχηματίστηκαν από σύννεφα βότσαλων που κατέρρευσαν υπό την ίδια τους τη βαρύτητα και ενώθηκαν σε όλο και μεγαλύτερα κομμάτια.

Επιπλέον, ο κομήτης 67P βρέθηκε να αποτελείται κατά 15% από σωματίδια σκόνης. Η σκόνη αυτή, εντελώς διαφορετική από ό,τι γνωρίζουμε στη Γη, αποτελείται από μικροσκοπικά, πορώδη σωματίδια, με το 99% του όγκου τους να αντιστοιχεί σε κενές τρύπες.

Οι παρατηρήσεις αυτές αναμένεται να βοηθήσουν στην τελειοποίηση των μαθηματικών μοντέλων που περιγράφουν τις διαδικασίες σχηματισμού του Ηλιακού Συστήματος.

Μια τρίτη σημαντική ανακάλυψη ήταν ότι το παγωμένο νερό του κομήτη περιέχει διαφορετικές αναλογίες ισοτόπων σε σχέση με το νερό της Γης, παρατήρηση που αποδυναμώνει τη θεωρία ότι το νερό των ωκεανών προέρχεται από κομήτες.

Κομήτης σε... ριάλιτι

Rosetta revisits the exciting scientific discoveries she made during her time at Comet 67P/Churyumov-Gerasimenko, including the successful search to find Philae. Finally, she starts preparing to descend to the comet for the end of her extraordinary mission. Credit: ESA

Το Rosetta, το οποίο εκτοξεύτηκε το 2004 και έφτασε στον κομήτη 67P μια δεκαετία αργότερα, πέρασε στην ιστορία ως η πρώτη αποστολή που ακολουθεί έναν κομήτη στο ταξίδι του γύρω από τον Ήλιο.

Λίγο μετά την άφιξή του απελευθέρωσε το μικρό ρομπότ Philae, το πρώτο ανθρώπινο αντικείμενο που προσεδαφίζεται σε κομήτη. Το ρομπότ, σε μέγεθος πλυντηρίου, πρόλαβε να μεταδώσει εικόνες και άλλα δεδομένα πριν σιγήσει για πάντα 72 ώρες μετά την προσεδάφιση.

Το Rosetta έπεσε στον κομήτη με πολύ μικρή ταχύτητα, δεν ήταν όμως σχεδιασμένο να αντέξει την πρόσκρουση.

Ο λόγος που η αποστολή έπρεπε να τερματιστεί είναι ότι ο κομήτης και το Rosetta βρίσκονται πλέον πολύ μακριά από τον Ήλιο, γύρω στα 573 εκατομμύρια χιλιόμετρα, και το λιγοστό φως δεν αρκεί για να τροφοδοτεί τους ηλιακούς συλλέκτες.

Η ESA είχε εξετάσει το ενδεχόμενο να θέσει το σκάφος σε κατάσταση αναμονής μέχρι να επιστρέψει ξανά ο κομήτης στο εσώτερο Ηλιακό Σύστημα σε διάστημα μερικών ετών.

Κανείς όμως δεν μπορούσε να προβλέψει αν το σκάφος θα μπορούσε να ξυπνήσει έπειτα από τόσο καιρό. Όπως το έθεσε ο Ματ Τέιλορ, ένας από τους επιστημονικούς υπεύθυνους της αποστολής, «θα ήταν σαν τα ροκ συγκροτήματα της δεκαετίας του 1960: δεν θέλαμε να επανεμφανιστούμε με μια κακή τουρνέ επιστροφής. Καλύτερα να τελειώσουμε στο στιλ του πραγματικού ροκ εντ ρολ».

Πηγή: http://blogs.esa.int/rosetta/

Κυκλοφορεί ο πρώτος «εξωγήινος» δίσκος. Music for Aliens: Campaign Aims to Reissue Carl Sagan’s Golden Record

Στην διάθεση του κοινού θα είναι σύντομα ο δίσκος με το μήνυμα που μεταφέρουν στο Διάστημα τα δύο Voyager. NASA's twin Voyager spacecraft launched in August and September 1977. The Voyager Golden Record contains the story of Earth expressed in sounds, images, and science: Earth's greatest music from myriad cultures and eras, from Bach and Beethoven to Blind Willie Johnson and Chuck Berry, Senegalese percussion to Solomon Island panpipes. Dozens of natural sounds of our planet -- birds, a train, a baby's cry -- are collaged into a lovely sound poem. There are spoken greetings in 55 human languages, and one whale language, and more than one hundred images encoded in analog that depict who, and what, we are. Credit: NASA/JPL-Caltech

Μια μουσική που ανέκαθεν προοριζόταν για τα αυτιά των εξωγήινων (εάν πράγματι έχουν), θα μπορούν πλέον να την ακούσουν και οι κάτοικοι της Γης από του χρόνου και μάλιστα στο παλιό καλό βινύλιο.

Οι ήχοι της Γης: o δίσκος που μεταφέρουν τα διαστημικά σκάφη Voyagers. Περιέχουν φυσικούς ήχους, χαιρετισμούς σε 55 γλώσσες, και αντιπροσωπευτική μουσική από όλο τον κόσμο. The phonograph records aboard the Voyagers are 12-inch gold-plated copper disks. They contain natural sounds, greetings in 55 languages, and a variety of music from around the world. Credit: NASA

Πρόκειται για το θρυλικό ηχογραφημένο μήνυμα που είχε τοποθετήσει η Αμερικανική Διαστημική Υπηρεσία (NASA) στα δύο διαστημόπλοια Voyager που εκτοξεύθηκαν το 1977.

Η αποστολή

Τα Voyager μέχρι σήμερα συνεχίζουν το ταξίδι τους στέλνοντας ακόμη επιστημονικά στοιχεία. Το Voyager 1 βγήκε από τα όρια του ηλιακού συστήματος και εισήλθε σε διαστρικό χώρο από το 2014, αποτελώντας έτσι το κατασκεύασμα που η ανθρωπότητα έχει στείλει πιο μακριά από κάθε άλλο. Το Voyager 2, που είχε ακολουθήσει διαφορετική πορεία,  εξακολουθεί να εξερευνά τις εσχατιές του ηλιακού μας συστήματος.

Το κάθε σκάφος μεταφέρει μια χρυσή ηχογραφημένη πλάκα βινυλίου 12 ιντσών, με ήχους και εικόνες από διάφορα μέρη της Γης, αποτελώντας ένα διαχρονικό μήνυμα προς κάθε εξωγήινο πολιτισμό που μπορεί κάποτε να συναντήσει κάποιο από τα Voyager.

Τι μεταφέρουν

A gold aluminum cover protects the golden record and provides illustrations explaining the recording and how to play it. Credit: NASA

Το μήνυμα -κωδικοποιημένο σε αναλογική μορφή- είχε επιλεχθεί από μια επιτροπή με επικεφαλής τον διακεκριμένο αστρονόμο Καρλ Σέιγκαν του Πανεπιστημίου Κορνέλ, η οποία δούλεψε για σχεδόν ένα χρόνο.

This chart explains the diagrams on the cover of the Voyager golden record. The instructions are meant to show extraterrestrials what the record is, where it came from, and how to use it. Credit: NASA/JPL

Μέχρι σήμερα, εκτός από τις πλάκες που ταξιδεύουν, υπάρχουν μόνο δέκα αντίγραφά τους στη Γη, τα περισσότερα εκ των οποίων εκτίθενται σε εγκαταστάσεις της NASA. Ακόμη και ο ίδιος ο Σέιγκαν δεν είχε καταφέρει να πάρει στα χέρια του ένα από αυτά.

Τώρα όμως, για πρώτη φορά, η ιστορική ηχογράφηση θα καταστεί διαθέσιμη στους πάντες. Μια ομάδα Αμερικανών ανέλαβαν να δημιουργήσουν σχεδόν ακριβή αντίγραφα του δίσκου, για να τιμήσουν την επερχόμενη 40ή επέτειο από την εκτόξευση των Voyager το 2017.

Ο δίσκος

The Voyager Golden Record replicas will be heavyweight, translucent gold vinyl LPs. The original Golden Record was gold-plated copper. Credit: Lawrence Azerrad/Ozma Records

Κάθε αντίγραφο θα κοστίζει 98 δολάρια και στη συσκευασία, σύμφωνα με το Space.com, θα περιλαμβάνονται τρεις δίσκοι LP από βινύλιο, ένα σκληρόδετο βιβλίο, μια ψηφιακή κάρτα και μια λιθογραφία του διαγράμματος που υπάρχει στο εξωτερικό του αυθεντικού μηνύματος και το οποίο δίνει οδηγίες προς τους εξωγήινους για το πώς θα ακούσουν το μήνυμα (αν βεβαίως, εκτός από αυτιά, έχουν και μάτια!).

The Voyager Golden Record Kickstarter replica comes in a box with the original Golden Record's cover design. Credit: Lawrence Azerrad/Ozma Records

Οι δίσκοι -όπως ο πρωτότυπος- θα περιλαμβάνουν 27 αντιπροσωπευτικά κομμάτια από διάφορα είδη μουσικής διαφόρων εποχών (από Μπαχ και Μπετόβεν έως το "Johny B.Goode" του Τσακ Μπέρι και μουσική από τη Σενεγάλη και τις Νήσους του Σολομώντος), χαιρετισμούς σε 55 διαφορετικές γλώσσες, καθώς επίσης ήχους της φύσης, όπως κεραυνών, εκρήξεων ηφαιστείων, κυμάτων, κραυγών ζώων και ενός μωρού που κλαίει.

Experience the historic interstellar message for extraterrestrials the way it was meant to be played. https://www.kickstarter.com/projects/...

Η δημιουργία των επετειακών δίσκων (Voyager Golden Record: 40th Anniversary Edition), με παραγωγή από τη δισκογραφική εταιρεία Ozma Records, χρηματοδοτείται μέσω της διαδικτυακής πλατφόρμας Kickstarter από τις συνεισφορές κάθε ενδιαφερόμενου. Ήδη η καμπάνια έχει μεγάλη επιτυχία με τη συμμετοχή άνω των 6.100 ατόμων και έχει αντλήσει σχεδόν τετραπλάσιο ποσό (762.000 δολάρια) από τον αρχικό στόχο των περίπου 200.000 δολαρίων.

Πηγή: www.space.com