Μέτρησαν για πρώτη φορά την αντιύλη! The Interactions Between Antiprotons Have Been Measured For The First Time

Οι επιστήμονες κατάφεραν για πρώτη φορά να μελετήσουν την αντιύλη. Scientists working at Brookhaven National Laboratory, including physicists at Rice University, have announced the first measurements of the attractive force between antiprotons. The discovery gives physicists new ways to look at the forces that bind matter and antimatter. Credit: Brookhaven National Laboratory

Επιστήμονες στις ΗΠΑ έκαναν την πρώτη μέτρηση στην ελκτική δύναμη μεταξύ των αντιπρωτονίων, δηλαδή των σωματιδίων της αντιύλης, φωτίζοντας έτσι ένα από τα μυστήρια της Φυσικής: γιατί μπορούν να συγκροτούνται πυρήνες αντιύλης και να μην υπάρχει μόνο ύλη στο σύμπαν. Δεν μπόρεσαν όμως να εξηγήσουν γιατί η ύλη είναι τόσο περισσότερη από την αντιύλη.

Η δύναμη

Την ισχυρή αλληλεπίδραση ή ισχυρή δύναμη αντιλαμβανόμαστε σήμερα ως την αλληλεπίδραση μεταξύ των κουάρκ και των γκλουονίων, η οποία περιγράφεται από τη θεωρία της κβαντικής χρωμοδυναμικής (quantum chromodynamics - QCD). Η ισχυρή δύναμη είναι η θεμελιώδης δύναμη η οποία μεταφέρεται από τα γκλουόνια, και ασκείται πάνω στα κουάρκ, τα αντικουάρκ, καθώς και τα ίδια τα γκλουόνια για να σχηματίσουν τα πρωτόνια, τα νετρόνια και τα άλλα αδρόνια. Επίσης, σε μεγαλύτερη κλίμακα, είναι η δύναμη που κρατά τα πρωτόνια και τα νετρόνια μαζί για να σχηματίσουν τους πυρήνες των ατόμων. An animation of the nuclear force (or residual strong force) interaction between a proton and a neutron. The small colored double circles are gluons, which can be seen binding the proton and neutron together. These gluons also hold the quark-antiquark combination called the pion together, and thus help transmit a residual part of the strong force even between colorless hadrons. Anticolors are shown as per this diagram.

Όπως η ισχυρή πυρηνική δύναμη που συγκρατεί τους πυρήνες των κανονικών πρωτονίων στα άτομα της ύλης, έτσι και στην περίπτωση της αντιύλης, όπως διαπίστωσαν οι επιστήμονες, υπάρχει μια αντίστοιχη ισχυρή ελκτική δύναμη. Τα σωματίδια της αντιύλης (αντιπρωτόνια) έχουν ίδιες μάζες με εκείνα της κανονικής ύλης (πρωτόνια), αλλά αντίθετα ηλεκτρικά φορτία.

Στην αρχή του σύμπαντος, η Μεγάλη Έκρηξη εκτιμάται ότι δημιούργησε ίσες ποσότητες ύλης και αντιύλης, όμως σήμερα η αντιύλη είναι πολύ σπάνια. Αν και υπάρχουν πολλές θεωρίες για την αιτία, η οριστική εξήγηση διαφεύγει ακόμη από τους επιστήμονες. Η μέτρηση που έγινε στα αντιπρωτόνια, θα βοηθήσει να μελετηθεί καλύτερα η φύση της αντιύλης, η οποία είναι δυνατό να παραχθεί σε επιταχυντές σωματιδίων όπως του CERN, αν και σε μικρές ποσότητες.

Οι συγκρούσεις

Το επίτευγμα ρίχνει φως σε ένα μεγάλο μυστήριο της Φυσικής. Zhengqiao Zhang, a graduate student from the Shanghai Institute of Applied Physics, with STAR physicist Aihong Tang at the STAR detector of the Relativistic Heavy Ion Collider (RHIC).

Τα νέα πειράματα έγιναν στον Σχετικιστικό Επιταχυντή Βαρέων Ιόντων Relativistic Heavy Ion Collider (RHIC) του Εθνικού Εργαστηρίου Μπρουκχέιβεν του υπουργείου Ενέργειας των ΗΠΑ και παρουσιάζονται στην επιθεώρηση «Nature». Η δημιουργία αντιύλης έγινε με τη σύγκρουση πυρήνων βαρέων ατόμων χρυσού μεταξύ τους, σχεδόν με την ταχύτητα του φωτός.

Η ελκτική δύναμη μεταξύ των αντιπρωτονίων επιτρέπει στα σωματίδια αυτά, όταν πλησιάζουν μεταξύ τους, να συγκρατούνται μαζί, υπερνικώντας έτσι την απωθητική δύναμη που ασκούν τα αρνητικά ηλεκτρικά φορτία τους.

Οι μετρήσεις επιβεβαιώνουν ότι δεν υπάρχει διαφορά στον τρόπο που η ισχυρή πυρηνική δύναμη συμπεριφέρεται στην ύλη και στην αντιύλη. Έτσι, η ύλη και η αντιύλη φαίνονται να είναι τελείως συμμετρικές, οπότε η σημερινή παρατηρούμενη ασυμμετρία στις ποσότητές τους στο σύμπαν παραμένει μέγα μυστήριο, όπως τόνισαν οι επιστήμονες.Αν οι φυσικοί είχαν βρει κάποια διαφορά στη δύναμη που «συγκολλά» την αντιύλη, τότε αυτό θα μπορούσε να εξηγήσει την σημερινή σχεδόν ανυπαρξία της αντιύλης σε σχέση με την ύλη - μόνο που τέτοια διαφορά δεν διαπιστώθηκε. 

Πηγή: The STAR Collaboration. Measurement of interaction between antiprotons. Nature, 2015 DOI: 1038/nature15724.

Μηχανή αναζήτησης με νοημοσύνη! Artificial-intelligence institute launches free science search engine

Η Semantic Scholar είναι μια μηχανή αναζήτησης με υψηλή νοημοσύνη. Θα αναζητά επιστημονικές δημοσιεύσεις στον κυβερνοχώρο.

Μία νέα χείρα βοηθείας, εξοπλισμένη με τεχνητή νοημοσύνη, μόλις απέκτησαν οι απανταχού επιστήμονες και ερευνητές. Πρόκειται για τη Semantic Scholar, μια δωρεάν μηχανή αναζήτησης, η οποία όχι μόνο ψάχνει μέσα σε εκατομμύρια επιστημονικές δημοσιεύσεις, αλλά έχει την «εξυπνάδα» να καταλαβαίνει τι είναι σημαντικό και χρήσιμο μέσα σε αυτό τον τεράστιο όγκο δεδομένων.

Τεράστιος όγκος

Κάθε χρόνο γίνονται περίπου δύο εκατομμύρια νέες επιστημονικές δημοσιεύσεις και από αυτές σχεδόν οι μισές διαβάζονται το πολύ από τρεις ανθρώπους. Η Semantic Scholar - δημιούργημα του Ινστιτούτου Άλεν για την Τεχνητή Νοημοσύνη (γνωστού και ως ΑΙ2) με έδρα το Σιάτλ των ΗΠΑ, που χρηματοδοτείται από τον πολυεκατομμυριούχο συνιδρυτή της Microsoft Πολ Άλεν με πάνω από 20 εκατ. δολάρια - θέλει να διευκολύνει τους επιστήμονες, ενημερώνοντάς τους για γνώσεις, συσχετίσεις και νέες ιδέες, που είχαν περάσει απαρατήρητες έως τώρα. Image credit: Peter Ginter/Getty

Αντί να ψάχνουν βελόνες στα άχυρα, οι ερευνητές θα μπορούν να θέτουν ερωτήματα στη Semantic Scholar και αυτή θα «διαβάζει» όλα εκείνα που εκείνοι, ακόμα κι αν γνώριζαν ότι υπάρχουν, δεν θα προλάβαιναν να το κάνουν.

Η αναζήτηση

Σε πρώτη φάση, σύμφωνα με το «New Scientist» και το «Nature», η μηχανή θα αναζητά δημοσιεύσεις από το πεδίο της πληροφορικής και των υπολογιστών (περίπου τρία εκατομμύρια μέχρι στιγμής), ενώ από το 2016 θα διευρύνει τον ορίζοντά της σε άλλα πεδία, με προτεραιότητα τη βιοϊατρική και τη φυσική.

Το σύστημα ψάχνει μόνο σε ελεύθερα προσβάσιμες δημοσιεύσεις (όχι όσες διατίθενται μέσω συνδρομής) και "σκανάρει" τόσο το κείμενο όσο και τις φωτογραφίες ή τα επιστημονικά διαγράμματα. Παράλληλα, μπορεί να εντοπίσει ποιες δημοσιεύσεις έχουν τη μεγαλύτερη επιρροή και ποιες είναι αμφιλεγόμενες.

Oren Etzioni, chief executive officer of the Allen Institute for Artificial Intelligence. (CC BY-NC 2.0).

Σε εξέλιξη βρίσκονται παρεμεφερείς προσπάθειες από τον υπερυπολογιστή «Γουάτσον» της ΙΒΜ που υποστηρίζει το νέο εργαλείο επιστημονικής αναζήτησης "The Knowledge Integration Kit" (KnIT), καθώς και από την υπηρεσία Προωθημένων Αμυντικών Ερευνητικών Προγραμμάτων (DARPA) του αμερικανικού Πενταγώνου, η οποία αναπτύσσει την φιλόδοξη τεχνολογία "Big Mechanism" (Μεγάλος Μηχανισμός), που αναμένεται να έχει ολοκληρωθεί έως το 2017.

Παράλληλα, υπάρχουν οι βάσεις επιστημονικών δημοσιεύσεων, με μεγαλύτερες τη Google Scholar (με τουλάχιστον 100 εκατομμύρια έγγραφα) και τη PubMed, οι οποίες όμως δεν έχουν την τεχνητή νοημοσύνη να «καταλάβουν» το περιεχόμενο αυτών των δημοσιεύσεων. Το πλεονέκτημα της Google Scholar, από την άλλη, είναι ότι μπορεί να βρει και δημοσιεύσεις που «κρύβονται» πίσω από το «τείχος» της πληρωμένης συνδρομής. Άλλa εργαλεία, όπως η Microsoft Academic Search και η CiteSeer, είναι μικρότερης εμβέλειας.

Εδώ μπορεί να γίνει η πρώτη βάση στον Άρη. Is this the perfect spot for people on Mars?

Η εικονιζόμενη περιοχή Deuteronilus Mensae ίσως είναι αυτή στην οποία θα γίνει η πρώτη προσεδάφιση επανδρωμένης αποστολής στον Άρη αλλά και η πρώτη βάση. An area known as Deuteroniius Menae on the edge of the Acidalia Planitia, where the film The Martian was set, is a favourite landing site for the first mission to land humans on Mars. The area is filled with flat topped knobbles left after ancient glaciers carved out the land around them (pictured). Credit: (ESA/DLR/FU Berlin, G. Neukum)

Η αρμόδια επιτροπή της NASA ξεκίνησε επίσημα τις εργασίες αναζήτησης της περιοχής που θα προσεδαφιστεί η πρώτη επανδρωμένη αποστολή στον Άρη η οποία σύμφωνα με τον υπάρχοντα σχεδιασμό θα ξεκινήσει στα τέλη της επόμενης δεκαετίας.

Nasa's first workshop to discuss possible landing sites for a manned mission to Mars is examining 45 possible locations around the equator of the Red Planet (illustrated above).

Στη διάθεση της επιτροπής υπάρχουν 45 περιοχές του Κόκκινου Πλανήτη τις οποίες έχουν υποδείξει ειδικοί ως ενδεδειγμένα σημεία για την πρώτη γνωριμία του ανθρώπου με τον Άρη. Η πρόταση που φαίνεται ότι έχει ξεχωρίσει μέχρι στιγμής είναι αυτή που υποδεικνύει ως σημείο προσεδάφισης την περιοχή Deuteronilus Mensae.

In the Martian, fictional astronaut Mark Watney drives across an area called Acidalia Planitia in an attempt to be rescued after being stranded on the planet. A real mission to Mars could end up being sent to a location on the edge of this vast plain.

Πρόκειται για μια περιοχή με κοιλάδες και φαράγγια που συνορεύει με την περιοχή Acidalia Planitia που αποτέλεσε την περιοχή που προσεδαφίστηκε η επανδρωμένη αποστολή της ταινίας «Η Διάσωση» (The Martian) με πρωταγωνιστή τον Ματ Ντέιμον.

Η περιοχή Deuteronilus Mensae είναι από τα φαβορί για την πρώτη προσεδάφιση ανθρώπων στον Κόκκινο Πλανήτη. Images captured by the Mars Reconnaissance Orbiter have suggested there are widespread deposits of glacial ice in the region called Deuteronilus Mensae (illustrated in blue). The ice, thought to be up to 0.6 miles thick, is found next to steep cliffs and hillsides where rocky debris from the slopes has covered it.

Η Deuteronilus Mensae έχει προταθεί όχι μόνο επειδή μπορεί να γίνει εκεί μια ασφαλής προσεδάφιση αλλά κυρίως επειδή οι παρατηρήσεις των δορυφόρων που βρίσκονται σε τροχιά γύρω από τον Άρη έχουν υποδείξει την ύπαρξη νερού σε παγωμένη μορφή στο υπέδαφος της. 

This image, taken by the High Resolution Stereo Camera (HRSC) on board ESA's Mars Express, shows a perspective view of a glacial feature located in Deuteronilus Mensae. (Credit: ESA/DLR/FU Berlin, G. Neukum)

Έτσι αν βρεθεί τρόπος αξιοποίησης του νερού θα μπορεί να υποστηριχθεί η λειτουργία μιας βάσης εκεί. Μιας βάσης που θα αποτελέσει τον θεμέλιο λίθο της αποίκησης του Άρη.

Πηγή: Brown University

Βρέχει λιωμένα μέταλλα σε… ορφανό πλανήτη. Molten metal storms rage on orphan planet that lost its star

Καλλιτεχνική απεικόνιση του εξωπλανήτη που ζει μόνος του στον γαλαξία μας και έχει εντυπωσιακά ατμοσφαιρικά φαινόμενα. This is an artist’s impression of the free-floating planet PSO J318.5-22. Image credit: MPIA / V. Ch. Quetz.

Εντοπίστηκαν εξωτικές καιρικές συνθήκες σε πλανήτη που εξορίστηκε από την κοσμική εστία του.

Ο πλανήτης και το φαινόμενο

This image shows the free-floating planet PSO J318.5-22. Image credit: N. Metcalfe / Pan-STARRS 1 Science Consortium.

Εντοπίστηκε το 2013 και συγκέντρωσε την προσοχή των επιστημόνων αφού δεν ήταν ένας ακόμη εξωπλανήτης που κινούνταν γύρω από κάποιο άστρο του γαλαξία μας. Ο PSO J318.5-22 είναι ένας μοναχικός πλανήτης αφού για κάποιο λόγο απομακρύνθηκε από το μητρικό του άστρο και τους άλλους πλανήτες που ίσως υπήρχαν εκεί και βρίσκεται μόνος του σε κάποιο σημείο του Διαστήματος σε απόσταση 80 ετών φωτός από εμάς.

Πρόκειται για ένα γίγαντα αερίου με μάζα οκτώ φορές μεγαλύτερη από αυτή του Δία. Ο PSO J318.5-22 μπορεί να ατύχησε και να έμεινε ολομόναχος αλλά οι επιστήμονες είναι τυχεροί επειδή βρίσκεται απόλυτα εκτεθειμένος στο διαστημικό κενό χωρίς να εμποδίζεται η παρατήρηση του από διαφόρων εμπόδια που υπάρχουν σε ένα αστρικό σύστημα (το φως του άστρου, αέρια, σκόνη κλπ).

Έτσι διεθνής ομάδα αστρονόμων έστρεψε τα τηλεσκόπια στον PSO J318.5-22 και έκανε μια εντυπωσιακή ανακάλυψη. Οι ερευνητές εντόπισαν κάποιες από τις καιρικές συνθήκες που επικρατούν στον εξωπλανήτη. Το πιο εντυπωσιακό εύρημα είναι ότι στον πλανήτη σχηματίζονται νέφη τα οποία δημιουργούν βροχή που αποτελείται από λιωμένα μέταλλα. «Τα νέφη πρέπει να αποτελούνται από καυτούς εστέρες πυριτικού οξέος και σταγονίδια σιδήρου. Αυτά τα νέφη δημιουργούν ένα κόσμο που κάνει εκείνον της Αφροδίτης να μοιάζει ευχάριστος» δηλώνει η Μπεθ Μπίλερ, του Πανεπιστημίου του Εδιμβούργου, μέλος της ερευνητικής ομάδας που δημοσιεύει την ανακάλυψη της στην στην διαδικτυακή υπηρεσία προδημοσιεύσεων arxiv.

Πηγή: arxiv.org/abs/1510.07625

Υπερυπολογιστής προσομοιώνει την εξέλιξη του Σύμπαντος. Researchers model birth of universe in one of largest cosmological simulations ever run

H ύλη του Σύμπαντος ήταν αρχικά σχετικά ομοιογενής (αριστερά), σταδιακά όμως συσσωματώθηκε και σχημάτισε τον κοσμικό ιστό (δεξιά). This series shows the evolution of the universe as simulated by a run called the Q Continuum, performed on the Titan supercomputer and led by Argonne physicist Katrin Heitmann. These images give an impression of the detail in the matter distribution in the simulation. At first the matter is very uniform, but over time gravity acts on the dark matter, which begins to clump more and more, and in the clumps, galaxies form. Image by Heitmann et. al. (Click to view larger.)

Σε μια από τις μεγαλύτερες κοσμολογικές προσομοιώσεις που έχουν παρουσιαστεί ως σήμερα, υπερυπολογιστής του αμερικανικού υπουργείου Ενέργειας μοντελοποιεί την εξέλιξη του Σύμπαντος από τη βρεφική του ηλικία μέχρι σήμερα. Το αποτέλεσμα; Ένας ωκεανός δεδομένων που φτάνει τα 2,5 petabyte, ή 2,5 εκατομμύρια gigabyte.

Ερευνητές του Εθνικού Εργαστηρίου του Αργκόν, το οποίο υπάγεται στο υπουργείο Ενέργειας, χρησιμοποίησαν για την προσομοίωση τον υπερυπολογιστή Titan, ο οποίος ήταν μέχρι πριν από λίγα χρόνια ο ισχυρότερος του κόσμου.

Χρησιμοποιώντας λογισμικό που αναπτύχθηκε ειδικά για κοσμολογικές προσομοιώσεις (Hardware/Hybrid Accelerated Cosmology Code), η ερευνητική ομάδα προσομοίωσε την πορεία του Σύμπαντος από τα 50 εκατομμύρια χρόνια μετά τη Μεγάλη Έκρηξη μέχρι τη σημερινή εποχή.

Πρακτικά, το Σύμπαν χωρίστηκε σε μισό τρισεκατομμύριο κύβους με πλευρά 100.000 χιλιομέτρων ο καθένας, προσφέροντας εντυπωσιακά υψηλή ανάλυση.

Από την γέννηση στην ενηλικίωση

Παρουσιάζει την πορεία του από την βρεφική του ηλικία μέχρι και σήμερα και συνοδεύεται από έναν ωκεανό δεδομένων 2,5 petabyte. Galaxies have halos surrounding them, which may be composed of both dark and regular matter. This image shows a substructure within a halo in the Q Continuum simulation, with “subhalos” marked in different colors. Image by Heitmann et al.

 Στη βρεφική του ηλικία, το Σύμπαν ήταν ένα γιγάντιο σύννεφο από ελεύθερα άτομα κανονικής ύλη αλλά και από «σκοτεινή ύλη» -ένα υλικό άγνωστης σύστασης που περιέργως αντιστοιχεί στο 84% της μάζας του Σύμπαντος.

Τα μοντέλα των κοσμολόγων δείχνουν ότι η σκοτεινή ύλη ήταν η πρώτη που άρχισε να συσσωματώνεται λόγω της έλξης της βαρύτητας. Σταδιακά συμπυκνώθηκε σε δίσκους, οι οποίοι τελικά τράβηξαν προς το μέρος τους και την κανονική ύλη. Μέχρι και σήμερα, δισεκατομμύρια χρόνια μετά, οι γαλαξίες πιστεύεται ότι περιβάλλονται από αυτά τα «φωτοστέφανα» σκοτεινής ύλης, μέσα στα οποία γεννήθηκαν.

«Η βαρύτητα επιδρά στη σκοτεινή ύλη, η οποία αρχίζει να συσσωματώνεται όλο και περισσότερο. Μέσα στους σβόλους που σχηματίζονται γεννιούνται γαλαξίες» λέει η Κάτριν Χέιτμαν, πρώτη συγγραφέας της δημοσίευσης στο Astrophysical Journal Supplement Series.

«Είναι μια πολύ πλούσια προσομοίωση» προσθέτει. «Μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε αυτά τα δεδομένα για να εξετάσουμε το γιατί οι γαλαξίες συμπυκνώνονται με αυτόν τον τρόπο, καθώς και τη θεμελιώδη φυσική του ίδιου του σχηματισμού κοσμικών δομών» εξηγεί.

Υπήρχε όμως και αρκετό υλικό στο νεαρό Σύμπαν που δεν έπεσε στην παγίδα της σκοτεινής ύλης. Το υλικό αυτό, τεράστιες ποσότητες αερίου, πιστεύεται ότι διατάχθηκε σε μορφή νημάτων τα οποία εκτείνονται ανάμεσα στους γαλαξίες.

Στο σημερινό, ενήλικο Σύμπαν, προβλέπει το κυρίαρχο μοντέλο της Κοσμολογίας, οι γαλαξίες βρίσκονται σήμερα διατεταγμένοι σαν χάντρες πάνω σε έναν «σκελετό» από νήματα που θυμίζει σφουγγάρι, τον λεγόμενο κοσμικό ιστό.

Εκτός του ότι αποκαλύπτει το ρόλο της κοσμικής ύλης στο σχηματισμό του κοσμικού ιστού, αναφέρουν οι ερευνητές σε ανακοίνωσή τους, η προσομοίωση βοηθά τους κοσμολόγους να κατανοήσουν την ακόμα πιο μυστηριώδη σκοτεινή ενέργεια, μια μυστηριώδη δύναμη που δρα αντίθετα από τη βαρύτητα και επιταχύνει τη διαστολή του Σύμπαντος.

Η ανάλυση των 2,5 petabyte δεδομένων μόλις έχει αρχίσει, θα διαρκέσει όμως «αρκετά ακόμα χρόνια».

Πηγή: Katrin Heitmann et al. THE Q CONTINUUM SIMULATION: HARNESSING THE POWER OF GPU ACCELERATED SUPERCOMPUTERS, The Astrophysical Journal Supplement Series (2015). DOI: 10.1088/0067-0049/219/2/34

Μεγάλος αστεροειδής στην γειτονιά μας. Halloween Skies to Include Dead Comet Flyby

Θα περάσει κοντά από τη Γη στις 31 Οκτωβρίου αλλά δεν μας απειλεί. This image of asteroid 2015 TB145, a dead comet, was generated using radar data collected by the National Science Foundation's 1,000-foot (305-meter) Arecibo Observatory in Puerto Rico. The radar image was taken on Oct. 30, 2015, and the image resolution is 25 feet (7.5 meters) per pixel. Credits: NAIC-Arecibo/NSF

Ένας μεγάλος αστεροειδής με διάμετρο περίπου 400 μέτρων θα περάσει σχετικά κοντά από τον πλανήτη μας. Το πέρασμα, με ταχύτητα 35 χλμ ανά δευτερόλεπτο, θα γίνει σήμερα το βράδυ στις 7 μ.μ. ώρα Ελλάδας σε απόσταση 480.000 χιλιομέτρων, λίγο μεγαλύτερη από την απόσταση Γης-Σελήνης.

Μόλις εντοπίστηκε

Ο αστεροειδής έχει διάμετρο περίπου 400 μέτρα και θα περάσει σχετικά κοντά από τη Γη, σήμερα στις 7 μ.μ. ώρα Ελλάδος, με ταχύτητα 35 χλμ. ανά δευτερόλεπτο.

Οι αστονόμοι γνωρίζουν ελάχιστα πράγματα για τον εν λόγω αστεροειδή, γνωστό ως 2015 ΤΒ145, τον οποίο ανακάλυψαν στις 10 Οκτωβρίου από τηλεσκόπιο στη Χαβάη.

JPL scientist Marina Brozovic explains how radar will be used to study asteroid 2015 TB145 when it safely passes Earth on Oct. 31, 2015. Scientists are tracking the Halloween flyby with several optical observatories and the radar capabilities of the agency's Deep Space Network at Goldstone, California. Radar images should be available within a few days of the flyby. The asteroid will fly past Earth at a safe distance slightly farther than the moon's orbit on Oct. 31 at 10:01 a.m. PDT (1:01 p.m. EDT). Scientists are treating the flyby of the estimated 1,300-foot-wide (400-meter) asteroid as a science target of opportunity. Full story at http://www.jpl.nasa.gov/news/news.php...

Το πλησίασμά του στον πλανήτη μας - χωρίς να διατρέχουμε κίνδυνο- θα τους δώσει την ευκαιρία να τον μελετήσουν καλύτερα.

These first radar images from the National Science Foundation's 1,000-foot (305-meter) Arecibo Observatory in Puerto Rico, indicate the near-Earth object is spherical in shape and approximately 2,000 feet (600 meters) in diameter. The radar images were taken on Oct. 30, 2015, and the image resolution is 25 feet (7.5 meters) per pixel. Credits: NAIC-Arecibo/NSF

Η επίγνωση ότι γύρω από τη Γη περνούν συνεχώς μικροί και μεγαλύτεροι αστεροειδείς, κάνει ολοένα πιο νευρικούς τους επιστήμονες και τις διαστημικές υπηρεσίες, που πλέον έχουν ξεκινήσει προγράμματα για το πώς θα πρέπει να αντιδράσουν στο μέλλον, αν οι υπολογισμοί δείξουν ότι κάποιο ουράνιο σώμα κατευθύνεται απειλητικά προς τη Γη. Πριν από 65 εκατ. χρόνια ένας αστεροειδής διαμέτρου δέκα χιλιομέτρων, που έπεσε στο σημερινό Μεξικό, εκτιμάται ότι εξαφάνισε τους δεινόσαυρους και άνοιξε το δρόμο για τα θηλαστικά - και τον άνθρωπο.

Για το παραπάνω animation χρησιμοποιήθηκαν 6 εικόνες ραντάρ που λήφθηκαν στις 30 Οκτωβρίου 2015. This animated GIF was generated using radar data collected by the National Science Foundation's 1,000-foot (305-meter) Arecibo Observatory in Puerto Rico. The six radar images used in the animation were taken on Oct. 30, 2015, and the image resolution is 25 feet (7.5 meters) per pixel. Credits: NAIC-Arecibo/NSF

Ο αστρονόμος Ντέτλεφ Κόσνι του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Διαστήματος (ESA) δήλωσε ότι αν ο 2015 ΤΒ145 έπεφτε στη Γη, θα προξενούσε μεγάλες ζημιές, γι' αυτό χρειάζεται συνεχής εγρήγορση. Η ESA σε ανακοίνωσή της διαβεβαίωσε ότι δεν υπάρχει καμία περίπτωση ο αστεροειδής να χτυπήσει τον πλανήτη μας ή ότι κάτι τέτοιο θα συμβεί τα επόμενα 100 χρόνια. Όμως ο 2015 ΤΒ145 προστέθηκε στον κατάλογο κινδύνου της ESA, ο οποίος περιέχει 524 τέτοια διαστημικά αντικείμενα.

Πηγή: nasa.gov

Αστρικό μαιευτήριο στο κέντρο του Γαλαξία. New component of Milky Way discovered

Εντυπωσιακή ανακάλυψη που αλλάζει όσα γνωρίζαμε για τις γαλαξιακές διεργασίες. Astronomers using the VISTA telescope at ESO's Paranal Observatory have discovered a previously unknown component of the Milky Way. By mapping out the locations of a class of stars that vary in brightness called Cepheids, a disc of young stars buried behind thick dust clouds in the central bulge has been found. This diagram shows the locations of the newly discovered Cepheids in an artist's rendering of the Milky Way. The yellow star indicates the position of the Sun. Credit: ESO/Microsoft Worldwide Telescope

Μια εντυπωσιακή ανακάλυψη έκανε ομάδα αστρονόμων χρησιμοποιώντας το τηλεσκόπιο VISTA στο Νότιο Ευρωπαϊκό Αστεροσκοπείο (ESO) στη Χιλή. Μέχρι σήμερα πιστεύαμε ότι στο κέντρο του γαλαξία μας υπάρχουν μόνο ηλικιωμένα άστρα και ότι εδώ και δισεκατομμύρια έτη δεν υπάρχει δραστηριότητα γέννησης νέων άστρων. Οι ερευνητές εντόπισαν μια περιοχή στο κέντρο του Γαλαξία, ένα κοσμικό δίσκο που αποτελείται από εκατοντάδες νεογέννητα άστρα. Οι ερευνητές έχουν εντοπίσει μέχρι στιγμής 655 άστρα σε αυτόν τον δίσκο. Κάποια εξ αυτών έχουν ηλικία 100 εκ. έτη και ορισμένα μόλις 25 εκ. έτη.

Δείτε το βίντεο που έδωσαν στη δημοσιότητα οι ερευνητές για την ανακάλυψη του δίσκου των νεογέννητων άστρων στο κέντρο του γαλαξία μας. Τα άστρα εικονίζονται με κόκκινο χρώμα ενώ στο βίντεο παρουσιάζεται και η θέση του Ήλιου σε σχέση με τον δίσκο των νεαρών άστρων. Astronomers using the VISTA telescope at ESO’s Paranal Observatory have discovered a previously unknown component of the Milky Way. By mapping out the locations of a class of stars that vary in brightness called Cepheids, a disc of young stars buried behind thick dust clouds in the central bulge has been found. This video shows the locations of the newly discovered Cepheids (red dots) in an artist’s rendering of the Milky Way. Credit: ESO/Microsoft Worldwide Telescope

Σύμφωνα με τους ερευνητές όλα αυτά τα άστρα ανήκουν στην κατηγορία των Κηφείδων. Πρόκειται για μια οικογένεια παλλόμενων μεταβλητών αστέρων. Χαρακτηρίζονται από περιοδικές διακυμάνσεις στη φωτεινότητά τους λόγω περιοδικών μεταβολών των διαστάσεων, της θερμοκρασίας ή κάποιας άλλης αστρικής ιδιότητας που οφείλεται σε εσωτερικές διαδικασίες. Η ανακάλυψη δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Astrophysical Journal Letters».

Πηγή: I. Dékány et al. The VVV Survey reveals classical Cepheids tracing a young and thin stellar disk across the Galaxy's bulge. Astrophysical Journal Letters, 2015 [link]