Δημήτρης Παπαδίτσας, Όπως ο Ενδυμίων

«Σελήνη και Ενδυμίων», έργο του Σεμπαστιάνο Ρίκκι. Τσίζγουϊκ Χάουζ, Λονδίνο. “Endymion and Selene”, by Sebastiano Ricci (1713). Chiswick House, England.

ΙΙΙ

Και αυτή τη νύχτα και την άλλη νύχτα

Το μάτι του Ξενοφάνη, ο ύπνος που είναι μέσα στο μυαλό

Το μυαλό που είναι μέσα στο άλλο μυαλό και δεν ξέρει από

    τραγούδι

Όπως το δέντρο μέσα στο δέντρο δεν ξέρει από δάσος

Και το μάτι μέσα στο μάτι από θωριά

Tombe François, paroi de droite, Vel Saties et le petit, Arnza Vulci. Vers 350 ap. J.-C.

Ξύλα πέτρες και ουρανόχτιστα σπίτια που τα βάφει ο

    αγώνας

Κι ο ερχομός του νόμου που μοιράζει σε φως και σκοτεινιά

Ο,τι περισσεύει από ένα θρόμβο κι έναν αφρό απριλιάτικο

Από ένα φρύνο που σβήνει στην κάψα της μέρας

Κι απ' το ένα μάτι που το 'χαν οι τρεις

Γεννημένες μ' άσπρα μαλλιά

Linceul ou tenture funéraires. Détrempe sur lin, Fayoum's Portrait.

 Αυτή τη νύχτα και την άλλη νύχτα Αλφειέ τυλιγμένε στο

    στέλεχός μου

Είμαστε η ερημική κουβαρίστρα που ξετυλίγει υφάδια και

    κέρδη σκοταδιού στα κρύα μάτια των Εσπερίδων

The Temple of Apollo at Delphi with the steep rock face of the Phaedriades behind it. Delphi's prime was between the 8th and 5th centuries BCE.

Αστερόπη Χρυσόθεμις Εσπέρα Γαλαξαύρα

Και Φαιδριάδες του φεγγαριού από βασάλτη και βαριά πέτρα

Ξυπνούν το μάντη να ονειρευτεί το λοξό κέντρο βάρους

Το έγχρωμο άνοιγμα του στήθους σε αύρες και μυστικά του

   νερού

Που βρέχει ουράνιες ρίζες έναν αιώνα ή μια στιγμή σκόνης

   και απογόνων

Η άκρη μου βρίσκει το τέλος μου

Από μέσα με τρώνε στόματα ουρανού και δεν θα ησυχάσω

Αν δεν μιλήσω με σκοτάδι τραγουδιστό που κατεβαίνει κοιλάδες

   αστρίτη

Anne-Louis Girodet, The Sleep of Endymion, 1791. Musée du Louvre, Paris.

Μια φορά ο ύπνος μου με πήγαινε από ηφαίστειο σε πεδιάδα

Από ερωτική καρδιά σε ανέμισμα θανάτου

Κι από αέρα και καταιγίδα σε φωλιές τρυφερότητας

Τώρα με ιονισμένα δάκρυα και κεφάλι περασμένο σε κλωστές

    ονείρων βγάζω φως

Και το ανεβαίνω όπως η αράχνη το νήμα της

Και δεν θέλω το πρώτο βήμα μου αλλού να μην απαλυνθεί

   από ένα ουράνιο βρύο και μιαν ανάερη κάθοδο σε μαλακούς

   ασημένιους δίσκους

Face avant d'un sarcophage romain : Séléné avec le berger Endymion sur le mont Latmon (Asie Mineure). Centre et droite : arrivée de la déesse de la Lune ; Endymion, plongé dans un sommeil éternel, est déplacé sous sa conduite dans une grotte ; le dieu ailé du Sommeil (Hypnos), verse sur lui un somnifère ; le dieu de la montagne, Latmos, est perché sur un rocher ; Séléné sur son animal symbole, le cancer. Gauche : départ de la déesse ; en contrebas, la Terre Mère ; l'attelage de Séléné est conduit par Éos, déesse de l'Aurore. Nombreux érotès. Vers 180 ap. J.-C.

Αυτή τη νύχτα και την άλλη νύχτα ζέοντος μεσημεριού

Έχω ξυπνήσει ένας μαγνήτης

Που χάνεται μέσα στα μέταλλα που τραβάει

Κι ό,τι έχω αγγίξει μ' επιστρέφει στο αίτιό μου

Εκάτη της ψυχής που πίνει το ψυχρό της φως

XV

Jérôme-Martin Langlois (1779-1838), Diana and Endymion.

Απ' τ' αχνάρι του άστρου κι απ' το βήμα πλάι στου φονιά

    το πρόσωπο

Απ' το ηλεκτρόνιο που παίζει στα βουνά ολομόναχο

Απ' το ηλεκτρόνιο που είναι αστραπή ή ακαριαίο άνοιγμα

   θάλασσας και ψαριού που φέγγει

Απ' το ψάρι που έχει μάτια μηχανές να σπιθίζουν αιθέρες

Απ' τη δίψα στήθους που είναι χάραμα και θάλασσα και τώρα

    είναι χτένια και αστερίες

Απ' τα χρόνια που λιώνουν σαν αλάτι στη γλώσσα αρνιού

Αρνιού που ξαφνικά το στερήθηκε ο αγρός και το κέρδισε η

    φυγή

Απ' την ένωση καπνού και σκόνης με το νερό και την ξεραϊλα

Και με τα λόγια που τρίβουν διαμαντικά

Και χύνουν ήχους κι αριθμούς σε μια πίστη που ψεύδεται

Endymion sleeping, detail from a scene with the legend of Endymion and Selene. Panel of a marble sarcophagus, early 3rd century AD. Found in 1806 at Saint-Médard d'Eyrans, France.

Αυτό το ψεύδος που το ξεσκεπάζει το βλέφαρο, λαμπυρίζει

Και σαν από χίλιους κέδρους και διαδρόμους αέρος ανεβαίνει

   στο μάτι

Που αυτό όχι σαν ήλιος αλλά ήλιος ολοκάθαρος

Του κομματιάζει τη συννεφιά.

Δημήτρης Παπαδίτσας, «Όπως ο Ενδυμίων» (1970)