Ο δεινόσαυρος με τη σούπερ όσφρηση. New Dinosaur’s Keen Nose Made it a Formidable Predator

Καλλιτεχνική απεικόνιση δύο Sauromitholestes sullivani που επιτίθενται σε έναν μεγαλύτερο δεινόσαυρο τον οποίο... μύρισαν από μακριά και έσπευσαν να τον κυνηγήσουν. An artist’s rendering of two Saurornitholestes sullivani attacking their prey (Illustration by Mary P. Williams/University of Pennsylvania).

Το 1999 εντοπίστηκαν σε μια περιοχή του Νέου Μεξικού στις ΗΠΑ τα απολιθώματα ενός μικρού δεινοσαύρου. Οι επιστήμονες θεώρησαν τότε ότι επρόκειτο για ένα μέλος του είδους θηρόποδων δεινοσαύρων Sauromitholestes langstoni. Όπως όμως έχει συμβεί και σε άλλες περιπτώσεις, μια νέα πιο ενδελεχής μελέτη των απολιθωμάτων αποκάλυψε μια διαφορετική ταυτότητα από εκείνη που είχε δοθεί στον μικρό δεινόσαυρο.

Ερευνητές του Πανεπιστημίου της Πενσιλβάνια διαπίστωσαν ότι τα απολιθώματα ανήκουν σε ένα άγνωστο μέχρι σήμερα είδος που ζούσε πριν από περίπου 75 εκ. έτη και έλαβε την ονομασία Sauromitholestes sullivani. Όπως αναφέρουν, ήταν ένας δεινόσαυρος με συνολικό μήκος δύο μέτρων που είχε συγγένεια με τους βελισοράπτορες.

“This was not a dinosaur you would want to mess with,” said University Pennsylvania doctoral student Steven Jasinski, author of a study of the new species, said in a press release. Jasinski’s findings are based on a skull fragment discovered in New Mexico’s Bisti/De-Na-Zin Wilderness more than 15 years ago. Paleontologists used to believe that the fossil belonged to another member of the Dromaeosaurid family (a group that includes Jurassic Park’s Utahraptors) called Saurornitholestes langstoni. Steven Jasinski (University of Pennsylvania).

Η μελέτη του κρανίου του οδήγησε τους ερευνητές στο συμπέρασμα ότι αυτός ο δεινόσαυρος διέθετε πανίσχυρη όσφρηση. Εκτιμούν ότι ήταν πολύ γρήγορος και επιπλέον δημιουργούσε αγέλες όταν κυνηγούσε. Έχοντας το πλεονέκτημα ότι γνώριζαν -  και μάλιστα από απόσταση - που βρίσκεται η λεία τους, οι αγέλες των  S. sullivani μπορούσαν να αιφνιδιάσουν τα θηράματά τους και να τα εξοντώσουν εύκολα. Η μελέτη δημοσιεύεται στην περιοδική έκδοση του Μουσείου Φυσικής Ιστορίας του Νέου Μεξικού.