«Αλέξανδρος Ιόλας: Η κληρονομιά». “Alexander Iolas: The Legacy”

He has been characterised as one of the most influential people of the visual arts from 1950 onwards; however, he has not been duly recognised in Greece, in contrast to the recognition he receives abroad. His significant contribution to international art can be briefly summarised by the number of galleries he founded, his promotion of artists all over the world, the unstoppable momentum of his activities, his crucial role in the establishment of the European Surrealists in America, as well as that of many other young artists. A close friend of his until the very end, Andy Warhol, was discovered by Iolas. Thirty years after his death, the exhibition-tribute to Alexander Iolas, the largest that has been organised to date in honour of this patron of the arts, is being held at the ideal time and in the ideal place: in Thessaloniki. This is where traces of his benefaction survive through his contribution to the foundation of the first centre for contemporary art in Greece, which then evolved into the first museum of contemporary art, the Macedonian Museum of Contemporary Art. © Stefanos Tsakiris

Αλέξανδρος Ιόλας: έχει χαρακτηριστεί ως ένας από τους πιο επιδραστικούς ανθρώπους της τέχνης από το 1950 και ως τα τέλη της δεκαετίας 1970, ο οποίος όμως δεν έχει τιμηθεί δεόντως στην Ελλάδα, σε αντίθεση με αυτό που συμβαίνει ολοένα και περισσότερο στο εξωτερικό. Η παραδοξολογία αυτή σχετίζεται με την άτυχη καταγραφή του Ιόλα στη μνήμη ειδικά του ελληνικού κοινού, καθώς η πρόθεση της δωρεάς συλλογών του στο ελληνικό κράτος δεν ευοδώθηκε τελικώς και ελάχιστα αρχεία έχουν σωθεί εντός ελληνικού εδάφους.

Ο Ιόλας χορευτής στο Βερολίνο. Iolas the dancer, Berlin. © O.K. Vogelsang

Αλέξανδρος Ιόλας: αντισυμβατικός, κοσμοπολίτης άνδρας της ελληνικής διασποράς, αντιφατικός, παθιασμένος, λάτρης των πολιτισμών του κόσμου από την Αρχαιότητα και την Αναγέννηση μέχρι τη σύγχρονη τέχνη, από την Κίνα μέχρι την Αμερική, από τη βυζαντινή τέχνη μέχρι την νεωτερικότητα, λάτρης των εκκεντρικών ρούχων και των ξεχωριστών αντικειμένων.

Αλέξανδρος Ιόλας: ο άνθρωπος ο οποίος ένωσε το χορό με τις εικαστικές τέχνες, τη ζωγραφική με τις παραστατικές τέχνες, έζησε μεγάλες στιγμές των μητροπολιτικών καλλιτεχνικών κέντρων, ήρθε αντιμέτωπος με την ελληνική «κοινωνία του θεάματος» και μέρος του κίτρινου τύπου, στην προσπάθειά του να μεταστρέψει τις αισθητικές αξίες της ελληνικής κοινωνίας.

Ο Ιόλας χορευτής φωτογραφημένος από τον Herbert List. Iolas dancing. Photograph from Herbert List. © Macedonian Museum of Contemporary Art Collection

Αλέξανδρος Ιόλας: ίσως ο μοναδικός σημαντικός κρίκος που συνδέει την ελληνική συμμετοχή στα παγκόσμια γεγονότα των εικαστικών τεχνών του 20ού αιώνα, ο οποίος περιβλήθηκε με την αχλύ και το κύρος του μύθου και του οποίου την σημερινή υπόσταση συγκροτούν περισσότερο δευτερογενείς ατομικές αφηγήσεις παρά πρωτογενή τεκμήρια. 

Ο γεννημένος στην Αίγυπτο Κωνσταντίνος Κουτσούδης, όπως ήταν το αρχικό του όνομα, σπούδασε χορό και μάλιστα εμφανίστηκε ως χορευτής σε περιοδείες στην Ευρώπη και την Αμερική. Σε ένα από αυτά τα ταξίδια του πρωτομπήκε το «μικρόβιο» της τέχνης, η οποία έμελλε να γίνει και η μεγάλη αγάπη της ζωής του.

Giorgio de Chirico, Hebdomeros (from the Travels of Odysseus), 1967 Charcoal, 50 x 60 cm. Donated by Alexandros Iolas

«Μια μέρα στάθηκα μπροστά σε μια γκαλερί στο Παρίσι. Ένας παράξενος πίνακας είχε τραβήξει την προσοχή μου. Ήταν ένα έργο του Τζιόρτζιο Ντε Κίρικο, το πρώτο μοντέρνο ζωγραφιστό έργο που έβλεπα στη ζωή μου. Παρίστανε μια πλατεία άδεια, στη μέση είχε ένα άγαλμα, στο βάθος ένα τρένο με το φουγάρο του που περνούσε. Τίτλος του πίνακα ?Μελαγχολία?. Μπήκα στην γκαλερί και ρώτησα τι είναι αυτό. Μού απάντησαν πως είναι ένα αριστούργημα του Ντε Κίρικο και πως μπορούσα να το αγοράσω με 2.000 δολάρια. Περνούσα, λοιπόν, από την γκαλερί δίνοντας λίγα λίγα χρήματα. Τελικά, ύστερα από πέντε ολόκληρα χρόνια, ο πίνακας έγινε δικός μου. Από τότε μου μπήκε η ιδέα να ανοίξω τη δική μου γκαλερί», είχε εξομολογηθεί ο ίδιος. There he got his first glimpse of a painting by Giorgio de Chirico. In an interview he gave in 1971 he described that moment: “The first time the desire to own a painting came over me was […] around 1933. One day, I stopped short in front of a gallery on rue Marignan in Paris. A strange painting had attracted my attention. It was a tableau by de Chirico, the first modern painting I’d ever seen. It showed a wide square with a statue in the middle, and a train with smoke pouring out of its chimney crossing in the background. The title of the painting was Melancholy. I went into the gallery and asked, ‘What is that?’ and they answered, ‘It’s a masterpiece by de Chirico, you can buy it for $2,000.’  I kept visiting the gallery whenever I could, giving them small sums. After five years, it was finally mine. Those frequent visits to the gallery on rue Marignan were also what planted the seed for me to open my own gallery one day.”

Amedeo Modigliani

Τζίορτζιο ντε Κίρικο, «Οι αρχαιολόγοι», 1960. Δωρεά Αλέξανδρου Ιόλα. Η διευθύντρια του ΜΜΣΤ, Θούλη Μισιρλόγλου, γράφει για τον Αλέξανδρο Ιόλα με αφορμή τη σπουδαία έκθεση του Μακεδονικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης: «Ο Ιόλας εκτιμώ ότι δεν εντυπωσιάζεται από τον de Chirico ως Έλληνας της Ελλάδας, αλλά ως Έλληνας του κόσμου. Ο Ιόλας στον de Chirico αναγνωρίζει την ανασύνθεση της παράδοσης και την παράδοξη αναβίωση των διαφόρων πολιτισμικών περιόδων της Δύσης (αρχαιότητα, Μεσαίωνας, Αναγέννηση) μέσα σ’ ένα χώρο διαχρονικό και κατάσπαρτο από τα σύμβολα του παρόντος και του νέου τεχνοκρατικού πολιτισμού. Αναγνωρίζει και τη δύναμη του ερωτισμού, και του ανορθολογισμού, όσο και της εσχατολογικής σάτιρας και παρωδίας».

Ρενέ Μαγκρίτ, Ο Θεραπευτής (Le Therapeute), 1967 Μπρούντζος, 145 x 128 x 90 εκ. Δωρεά Αλέξανδρου Ιόλα.

Victor Brauner. «Και για όλους εκείνους που κινήθηκαν στη μεγαλύτερη ή μικρότερη περιφέρεια του σουρεαλισμού, η μεγάλη ανάγκη ήταν να ξαναφτιάξουν μετά τους πολέμους νέες εικόνες και νέα όνειρα. Ο Ιόλας με τις επιλογές και τις αντιφάσεις του, θα έλεγε κανείς, καταχρηστικά ίσως, ότι έγινε ο ίδιος η πολεμική μηχανή που φιλοδοξούσε να γίνει η «σουρεαλιστική μηχανή, ακόμη και μετά το σουρεαλισμό. Για να το φτιάξω σε εικόνα, οι απρόοπτες συναντήσεις μιας ραπτομηχανής και μιας ομπρέλας πάνω σ’ ένα χειρουργικό τραπέζι, όπως λέει ο Lautreamont, θα λέγαμε ότι μεταφορικά είναι και η απρόοπτη συνάντηση που μας επιτρέπει ο Ιόλας με το χάος που άφησε. Τα όνειρα βεβαίως μεγάλωναν και άλλαζαν. Από τον de Chirico στον Man Ray, από τον Χατζηκυριάκο-Γκίκα στον Victor Brauner και τον Τάκι, από τον Calder στον Jean Tinguely, από τον Magritte στον Pino Pascali και τον Martial Raysse, από τον Modigliani στον Warhol, η διαδρομή που διένυσε ο Ιόλας μέσα στον καλλιτεχνικό χώρο, δεν αποτυπώνει μόνο υποκειμενικές προτιμήσεις, αλλά και ένα οξύ βλέμμα, διαρκώς ανοιχτό στην καλλιτεχνική έκφραση».

Victor Brauner

Πρώτο του «ορμητήριο» ήταν η Γκαλερί Hugo της Νέας Υόρκης, την οποία διηύθυνε για μία δεκαετία, από το 1945 έως το 1955. Εκεί είχε την ευκαιρία να ξεδιπλώσει το ταλέντο, το γούστο και τη διορατικότητά του δίνοντας την ευκαιρία σε πρωτοποριακούς καλλιτέχνες να παρουσιάσουν τη δουλειά τους. Ακολούθησε μια λαμπρή καριέρα, η οποία, δικαίως, του χάρισε μία θέση ανάμεσα στις σημαντικότερες προσωπικότητες της τέχνης παγκοσμίως.

The Repentant Minotaur, 1969. High-relief silver patinated bronze, height 38.5 cm, base 14.5 x 32 cm. This work, the only high-relief sculpture executed by de Chirico, has a scenographic set-up: the bull-headed, human-bodied Cretan monster is standing in front of a small Doric temple, his right hand resting on his heart in an apologetic gesture. For a number of dechirican scholars (G. dalla Chiesa 1988, p. 60; J. de Sanna 1998, p. 262), this constitutes the first appearance of the Minotaur in a work by de Chirico, who, with regard to this Mediterranean myth had always favoured Ariadne, both in painting and in sculpture. In fact, as Franco Ragazzi pointed out (Il grande Metafisico. Giorgio de Chirico scultore, 2004), the subject actually appeared for the first time in the artist’s theatre work, where interesting elaborations on this mythological character are found. In 1937, de Chirico executed a number of sketches for the ballet Le Minotaure by Louis Gauthier-Vignal, as part of a trilogy to be staged in Athens’ Teatro di Bacco, with chorography by Iolas Coutsoudis (Alexander Iolas, future art dealer of de Chirico), but which was never actually produced. The drawings were exhibited a number of times between 1939 and 1946. In the sketch Messaniscena per Le Minotaure we find this disturbing creature wearing the same mask, the same draped tunic, and in the same pose with hand on chest. As for the temple, as early as the 1930s this architectural element was often seen in de Chirico’s scenographic elaborations. The sculpture’s high-relief temple however, can be identified in a painting of the 1960s entitled Temple in a Room, in the collection of Rome’s Galleria Nazionale d’Arte Moderna e Contemporanea. In the catalogue of the exhibition held in New York in 1972, de Chirico chose a quote from his 1929 novel Hebdomeros to illustrate the sculpture: “It was one of his principal weaknesses always to have a certain nostalgia for the past, even for such a gloomy past”. The human-like facial features and the adjective ‘repentant’ in the work’s title seem to dissolve the figure of its cruel and animal aspect, affording it the look and attitude of a guardian, a caretaker of the truth held within the temple. (B. D’A.)

Τριάντα χρόνια μετά το θάνατό του, το Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης διοργανώνει την έκθεση-αφιέρωμα στον Αλέξανδρο Ιόλα με τίτλο «Αλέξανδρος Ιόλας: Η κληρονομιά». Η έκθεση θα αναδείξει τη δικτύωση του Αλέξανδρου Ιόλα σε καλλιτεχνικό και κοινωνικό επίπεδο, τη δραστηριότητα και την προσωπικότητά του, μέσα από πλούσιο οπτικό, ερευνητικό και αρχειακό υλικό, μέρος του οποίου παρουσιάζεται για πρώτη φορά. Κυρίως όμως εστιάζει στην ενασχόλησή του με τη σύγχρονη τέχνη και ειδικά στην αποκαλυπτική σχέση του με μια πληθώρα καλλιτεχνών, πολύ διαφορετικών μεταξύ τους. Από τον de Chirico στον Man Ray, από τον Χατζηκυριάκο-Γκίκα στον Victor Brauner και τον Τάκι, από τον Calder στον Jean Tinguely, από τον Magritte στον Pino Pascali και τον Martial Raysse, από τον Modigliani στον Warhol, η διαδρομή που διένυσε ο Ιόλας μέσα στον καλλιτεχνικό χώρο, δεν αποτυπώνει μόνο υποκειμενικές προτιμήσεις, αλλά και ένα οξύ βλέμμα, διαρκώς ανοιχτό στην καλλιτεχνική έκφραση. Με σταθερή αγάπη προς το έργο τέχνης ως αντικείμενο, ο Ιόλας διατήρησε αμείωτα τα ανακλαστικά του απέναντι στις καλλιτεχνικές αναζητήσεις μετά τον πόλεμο, όταν συνολικό ζητούμενο ήταν η δημιουργία μιας νέας οπτικής και πολιτισμικής πραγματικότητας, προκειμένου να μεταστραφεί το κλίμα απογοήτευσης από την εξέλιξη της ζωής. Ειδικά στις δεκαετίες 1960 και 1970, οι αναρίθμητες εκθέσεις που παρουσίασε αποδεικνύουν την καθοριστική δράση του στο διεθνές καλλιτεχνικό περιβάλλον, αλλά και την υποστήριξη από μέρους του της νέας καλλιτεχνικής έκφρασης.

Η έκθεση παρουσιάζει και την πλούσια εκδοτική δραστηριότητα του Αλέξανδρου Ιόλα μέσα από ένα πλούσιο αρχείο καταλόγων που συνόδευσαν τις εκθέσεις του, ο ειδικός σχεδιασμός των οποίων τεκμηριώνει μέρος της τυπογραφικής ιστορίας, αλλά ταυτόχρονα αναδεικνύει το ειδικό ενδιαφέρον του για τα συγκεκριμένα έντυπα ως αυτόνομα έργα τέχνης.

Τάκις

Τάκις

Τάκις

Τάκις

Robert Rauschenberg

Όπως σημειώνει η διευθύντρια του ΜΜΣΤ, Θούλη Μισιρλόγλου, «ο άνθρωπος που έδειξε μοναδικό ενδιαφέρον για όλες τις όψεις του πολιτισμού, αρχαίου, κυρίως όμως σύγχρονου, ο άνθρωπος που δεν γνώριζε όρια, όχι μόνο καλλιτεχνικά, αλλά και εθνικά, ένας άνθρωπος πολύγλωσσος, με αναρίθμητες ταυτότητες, θα είναι το τιμώμενο πρόσωπο της νέας έκθεσης του Μακεδονικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης και της Θεσσαλονίκης για το φθινόπωρο του 2018. Ειδικά μάλιστα, όταν το Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης και η Θεσσαλονίκη του οφείλουν πολλά: η δωρεά έργων της συλλογής του είναι εκείνη που επέτρεψε την ίδρυση του Μακεδονικού Κέντρου Σύγχρονης Τέχνης, το οποίο μετεξελίχθηκε στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης. Η δωρεά του Ιόλα αποτέλεσε τον θεμέλιο λίθο που επέτρεψε να ‘χτιστεί’ το πρώτο μουσείο σύγχρονης τέχνης της Ελλάδας και μαζί η πρώτη συλλογική ανανεωτική προσπάθεια και συμβολή στην αναθεώρηση της πολιτισμικής και καλλιτεχνικής σύγχρονης ιστορίας».

Έτσι, κληρονομιά του Ιόλα σαφώς δεν είναι μόνο το υλικό μέρος των δωρεών του, αλλά και η κοσμοπολίτικη κουλτούρα του, η ανανέωση των εμπειριών της περιπέτειας, της τόλμης, του απρόβλεπτου, αλλά και της συγκίνησης μέσα από τη σύγχρονη τέχνη.

Γιώργος Λαζόγκας

Γιώργος Λαζόγκας

 Αλέξης Ακριθάκης

Φωτογραφίες: © Κωνσταντίνος Βακουφτσής

Στην έκθεση παρουσιάζονται σχεδόν 100 έργα των:

Αλέξης Ακριθάκης (GR, 1939-1994) / Δημήτρης Αληθεινός (GR, 1945) / Ανδρέας Βούσουρας (GR, 1957) / Victor Brauner (FR/RO, 1903 –1966) / Alexander Calder (US, 1898-1976) / Giorgio de Chirico (IT, 1888-1978) / Robertο Crippa (IT, 1921-1972) / DAS (Επαμεινώνδας Δασκαλόπουλος) (GR, 1952) / Nίκος Ζουμπούλης_Τίτσα Γραικού (GR, 1953_1951) / Όπυ Ζούνη (GR, 1941-2008) / Novello Finnotti (IT, 1939) / Lucio Fontana (IT, 1899-1968) / Μαρίνα Καρέλλα (GR, 1940) / Μάρα Καρέτσου [Mara Karetsos] (GR, 1944) / Tom Keogh (USA, 1922-1980) / Γιώργος Λαζόγκας (GR, 1945) / Herbert List (GE, 1903-1975) / René Magritte (FR, 1898 - 1967) / Κατερίνα Μαρούδα (GR, 1958) / Eliseo Mattiacci (IT, 1940) / Richard de Menocal (USA, 1919-1995) / Amedeo Modigliani (IT, 1884-1920) / Γιάννης Μπουτέας (GR, 1941) / Dennis Oppenheim (US, 1938-2011) / Κώστας Πανιάρας (GR, 1934-2014) / Pino Pascali (IT, 1935-1968) / Παύλος (GR, 1930) / Petros (GR, 1928) / Robert Rauschenberg (USA, 1925-2008) / Jean-Pierre Raynaud (FR, 1939) / Man Ray (US, 1890-1976) / Martial Raysse (FR, 1936) / Niki de Saint Phalle (FR, 1930-2002) / Lisa Sotilis (GR/IT) / Harold Stevenson (US, 1929) / Τάκις (GR, 1925) / Jean Tinguely (SE, 1925-1991) / Χρήστος Τζίβελος (GR, 1949-1995) / Στέργιος Τσιούμας (GR, 1954) / Κώστας Τσόκλης (GR, 1930) / Andy Warhol (US 1928-1987) / Νίκος Χατζηκυριάκος-Γκίκας (GR, 1906-1994)

Πηγές: https://www.mmca.gr/?p=428 - http://www.greece-is.com/alexander-iolas-greek-shaped-20th-century-art/

Στο φως η αρχαιότερη στον κόσμο σπηλαιογραφία ηλικίας τουλάχιστον 40.000 ετών. World's 'oldest figurative painting' discovered in Borneo cave

Ανακαλύφθηκε στο Βόρνεο της Ινδονησίας. A painting of wild cattle, dated at about 40,000 years old, in a cave in East Kalimantan, Borneo, part of a large panel containing at least two other animals. Photograph: Pindi Setiawan

Η αρχαιότερη στον κόσμο παραστατική βραχογραφία, η οποία χρονολογείται πριν από τουλάχιστον 40.000 χρόνια, ανακαλύφθηκε σε ένα σπήλαιο στο μεγάλο νησί Βόρνεο της Ινδονησίας. Η αινιγματική ζωγραφική αναπαράσταση στο τοίχωμα του ασβεστολιθικού σπηλαίου Λουμπάνγκ Τζερίτζι Σάλεχ απεικονίζει ένα μεγάλο απροσδιόριστο ζώο σε πορτοκαλο-κόκκινη απόχρωση.

Images of wild cattle that scientists have dated to at least 40,000 years old making them the world’s oldest know figurative depictions. Photograph: Luc-Henri Fage

Η ανακάλυψη ενισχύει την πεποίθηση ολοένα περισσότερων επιστημόνων ότι η τέχνη των σπηλαίων -μία από τις σημαντικότερες καινοτομίες στην ιστορία του ανθρώπινου πολιτισμού- δεν πρωτοεμφανίσθηκε στην Ευρώπη, όπως πιστευόταν επί χρόνια, αλλά οι παλαιολιθικοί «καλλιτέχνες» της εποχής των πάγων στη νοτιοανατολική Ασία έπαιξαν πρωταγωνιστικό ρόλο στην ανάπτυξή της.

The entrance to the cave. Photograph: Pindi Setiawan

Στα σπήλαια στην ευρύτερη περιοχή του απομονωμένου και γεμάτου βουνά Ανατολικού Καλιμαντάν του Βόρνεο έχουν ανακαλυφθεί ήδη από τη δεκαετία του 1990 χιλιάδες προϊστορικές βραχογραφίες με ποικίλες παραστάσεις, που απεικονίζουν άγρια ζώα, παλάμες χεριών, ανθρώπινες φιγούρες, βάρκες και γεωμετρικά σχήματα. Μόλις τώρα αρχίζει να γίνεται αντιληπτό ότι τα έργα αυτά είναι παλαιότερα από ό,τι θεωρούνταν.

Ochre and mulberry panel of hand stencils, superimposed over older reddish/orange hand stencils. The two styles are separated in time by at least 20,000 years, say scientists. Photograph: Kinez Riz

Οι Αυστραλοί και Ινδονήσιοι ερευνητές, με επικεφαλής τον αναπληρωτή καθηγητή Μαξίμ Όμπερτ του Πανεπιστημίου Γκρίφιθ της Αυστραλίας, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό «Nature», υπολόγισαν ότι δύο άλλες ζωγραφιές περιγραμμάτων παλάμης στο ίδιο σπήλαιο έχουν ηλικία η μία τουλάχιστον 37.200 ετών και η άλλη έως 51.800 ετών.

Από αυτές τις χρονολογήσεις, οι επιστήμονες έβγαλαν το συμπέρασμα ότι η τέχνη των σπηλαίων αναπτύχθηκε στο ανατολικό Βόρνεο πριν από 52.000 έως 40.000 χρόνια, νωρίτερα ή περίπου την ίδια εποχή με την αρχαιότερη γνωστή τέχνη των σπηλαίων στην Ευρώπη, η οποία αποδίδεται στους σύγχρονους προγόνους του ανθρώπου (Homo sapiens), οι οποίοι έφθασαν στην ήπειρό μας πριν από 43.000 έως 45.000 χρόνια.

Human figures from East Kalimantan, Indonesian Borneo. This style is dated to at least 13,600 years ago but could possibly date to the height of the last glacial maximum 20,000 years ago. Photograph: Pindi Setiawan

Οι ίδιοι ερευνητές χρονολόγησαν πριν από 20.000 έως 21.000 χρόνια -σε μια εποχή που οι παγετώνες βρίσκονταν στο αποκορύφωμά τους- μια σειρά από νεότερες βραχογραφίες που απεικόνιζαν πλέον και ανθρώπους. Παραμένει μυστήριο ποιοί ήσαν οι δημιουργοί όλων αυτών των σπηλαιογραφιών και τι συνέβη σε αυτούς. Οι πρώτοι άνθρωποι εκτιμάται ότι έφθασαν στη Σουμάτρα πριν από 63.000 έως 73.000 χρόνια, ενώ στην Αυστραλία πριν από 60.000 έως 70.000 χρόνια.

Το Βόρνεο είναι το μεγαλύτερο νησί της Ασίας και το τρίτο μεγαλύτερο του πλανήτη. Στη διάρκεια της τελευταίας εποχής των πάγων αποτελούσε το ανατολικό άκρο της Ευρασίας και δεν είχε ακόμη χωρισθεί από την ξηρά από τα νερά της θάλασσας.

Griffith University researchers are part of the team that has dated cave paintings in Borneo to as early as 40,000 years ago, demonstrating that these enigmatic artworks are among the world’s oldest examples of figurative depiction.

Οι ερευνητές θεωρούν πιθανό ότι περίπου την ίδια εποχή αναπτύχθηκαν δύο ξεχωριστά κέντρα τέχνης των σπηλαίων στα δύο άκρα της -μήκους περίπου 13.000 χιλιομέτρων- αχανούς παλαιολιθικής Ευρασίας: το ένα στη Δυτική Ευρώπη και το άλλο στη (σημερινή) Ινδονησία, καθώς σπηλαιογραφίες ηλικίας τουλάχιστον 40.000 ετών έχουν βρεθεί και στο γειτονικό νησί Σουλαβέζι, όπου εκτιμάται ότι εξαπλώθηκαν από το Βόρνεο.

Πηγές: https://www.nature.com/articles/s41586-018-0679-9 - https://www.theguardian.com/science/2018/nov/07/worlds-oldest-figurative-painting-discovered-in-borneo-cave - https://www.tovima.gr/2018/11/07/culture/sto-fos-i-arxaioteri-ston-kosmo-spilaiografia-ilikias-toulaxiston-40-000-eton/

Πίνακας ζωγραφικής φτιαγμένος από αλγόριθμο τεχνητής νοημοσύνης. A Painting Made By Artificial Intelligence

Πωλήθηκε σε δημοπρασία, για σχεδόν μισό εκατομμύριο δολάρια, ένας πίνακας που ζωγραφίστηκε από τεχνητή νοημοσύνη. Portrait of Edmond Belamy, (detail) 2018, created by GAN (Generative Adversarial Network). Sold for $432,500 on 25 October at Christie’s in New York. Image © Obvious

Με έναν αλγόριθμο και ένα αρχείο 15.000 πορτραίτων ζωγραφισμένων από τον 14ο μέχρι και τον 20ο αιώνα, ζωγραφίστηκε το έργο ‘Πορτραίτο του Έντμοντ Μπελαμί’.

This photo provided by Christie's shows a portrait of Edmond de Belamy, a work of art created by artificial intelligence. Christie's/AP

Το πορτραίτο πωλήθηκε σε δημοπρασία από τον οίκο Christie’s για 432.000 δολάρια, ενώ η αρχική τιμή υπολογιζόταν στα 10.000 δολάρια.

La famille de Belamy — all the portraits in GAN’s fictitious Belamy family tree. Image © Obvious

Προκειμένου να παράγει το έργο, ο αλγόριθμος σύγκρινε την προσωπογραφία του με εκείνες του αρχείου ώσπου να μην μπορεί να είναι διακριτή η διαφορά.

Image © Obvious

Το έργο αυτό είναι το πρώτο έργο τέχνης από τεχνητή νοημοσύνη που πωλείται σε δημοπρασία και τράβηξε τα βλέμματα των μίντια.

Ο διοργανωτής της δημοπρασίας, Ρίτσαρντ Λόιντ, δήλωσε πως «Η τεχνητή νοημοσύνη είναι μία από τις νέες τεχνολογίες που θα αλλάξουν την αγορά τέχνης, παρόλο που είναι πολύ νωρίς να φανταστούμε πως θα είναι η αλλαγή αυτή».

Πηγές: https://www.christies.com/features/A-collaboration-between-two-artists-one-human-one-a-machine-9332-1.aspx - www.skai.gr

«Οι αμέτρητες όψεις του Ωραίου» στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο. 'Countless Aspects of Beauty in Ancient Art' at the National Archaeological Museum of Athens

Τμήμα μαρμάρινου δίσκου με ανάγλυφη γυναικεία κεφαλή, πιθανώς η Αφροδίτη. Από τη Μήλο. Γύρω στο 460-450 π.Χ. (φωτογράφος: Γιάννης Πατρικιάνος). © Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο/ΤΑΠ. Part of marble disc with relief female head, probably Aphrodite. From Melos. Around 460-450 B.C. (photographer: Giannis Patrikianos) (© National Archaeological Museum/ Archaeological Receipts Fund

Πηγή αστείρευτης έμπνευσης και αιτία βαθιάς αισθητικής συγκίνησης, το Ωραίο, αποτυπώνεται οπτικά στα αρχαία έργα τέχνης, συνιστώντας μια διαρκώς μεταβαλλόμενη εικόνα στην ιστορία της ανθρώπινης δημιουργίας. Η νέα περιοδική έκθεση του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου, «Οι αμέτρητες όψεις του Ωραίου», αναδεικνύει τις διαφορετικές εκφράσεις αισθητικής σε ετερογενή κοινωνικά και πολιτισμικά περιβάλλοντα από τη Νεολιθική περίοδο μέχρι την Ύστερη Αρχαιότητα, αξιοποιώντας το εξαιρετικά ευρύ χρονολογικό φάσμα που καλύπτουν οι συλλογές του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου. Τριακόσιες σαράντα αρχαιότητες από τις πλούσιες συλλογές του σε συνδυασμό με σύγχρονα ψηφιακά μέσα προσφέρουν μια αισθητική πανδαισία και υπόσχονται ένα ταξίδι στο χρόνο γεμάτο αισθητικές απολαύσεις.

An inexhaustible source of inspiration and cause of deeply felt emotions, Beauty, is visually perceptible in the ancient works of art, constituting an ever changing picture across the history of human creation. The new temporary exhibition of the National Archaeological Museum “The countless aspects of Beauty” brings out the different versions of aesthetics within variegated social and cultural contexts from the Neolithic period up to late Antiquity, making the best of the exceptionally wide chronological spectrum covered by the collections of the National Archaeological Museum. Three hundred and forty antiquities from its rich collections, in combination with contemporary digital applications, offer an aesthetic feast and promise a journey through time full of aesthetic gratifications. Marble statue of Aphrodite, 2nd century AD. Credit: National Archaeological Museum of Athens

Η περιοδική έκθεση «Οι αμέτρητες όψεις του Ωραίου» αποτελεί το τελευταίο μέρος της εκθεσιακής τριλογίας που σχεδιάστηκε για να τιμήσει την επέτειο των 150 χρόνων του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου από τη θεμελίωση του εμβληματικού κτηρίου που το στέγασε. Η τριλογία άνοιξε το 2015 με την έκθεση «“Ένα όνειρο ανάμεσα σε υπέροχα ερείπια…” Περίπατος στην Αθήνα των περιηγητών, 17ος-19ος αιώνας», όπου μεταξύ άλλων αναδείχθηκε το πολιτισμικό περιβάλλον μέσα στο οποίο διαμορφώθηκε η ανάγκη για την ίδρυση του Εθνικού Μουσείου, και συνεχίστηκε με τις «Οδύσσειες», μια έκθεση που αποτύπωσε αφαιρετικά και συμβολικά τη διαχρονική προσπάθεια του ανθρώπου για δημιουργία και εξέλιξη. Η έννοια του Ωραίου, την οποία πραγματεύεται η τρίτη στη σειρά έκθεση, συνιστά τον ιδανικό επίλογο, αφού η καλλιέργεια έρωτος προς τας καλάς τέχνας ήταν θεμελιώδης ανάμεσα στους καταστατικούς σκοπούς του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου (ΒΔ 31.7.1893). Επικεντρωμένη στην πνευματικότερη και υψηλότερη στιγμή της ανθρώπινης δημιουργίας, η έκθεση υποστηρίζει την αισθητική ενατένιση, καλώντας ταυτόχρονα τους θεατές να διερευνήσουν την πνευματική βάση των αισθητικών επιλογών.

Συγκεκριμένα, το εκθεσιακό αφήγημα αρθρώνεται σε τέσσερα μέρη:

Άποψη της έκθεσης «Οι αμέτρητες όψεις του ωραίου» - Ενότητες «Αιώνια Αισθητική» και «Το ωραίο και το επιθυμητό» (φωτογράφος: Στέλιος Σκουρλής). © Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο/ΤΑΠ. View of the exhibition «The countless aspects of beauty» - Units «Eternal Aesthetics» and «The beautiful and the desirable» (photographer: Stelios Skourlis) (© National Archaeological Museum/ Archaeological Receipts Fund

Στην «Αιώνια αισθητική» παρουσιάζονται επιλεγμένα αντικείμενα της καθημερινότητας, που καταγράφουν τις συνεχείς εναλλαγές και τις διαφορετικές εκφράσεις αισθητικής στην ανθρώπινη διαχρονία. «Το ωραίο και το επιθυμητό» επιχειρεί μια ουσιαστική προσέγγιση στις αισθητικές προτιμήσεις των αρχαίων κοινωνιών με βάση όσα αποκαλύπτουν οι αρχαίοι ελληνικοί μύθοι για την ομορφιά και τα αρχαιολογικά ευρήματα που αφορούν στην ένδυση, την κόμμωση, τα κοσμήματα και τον καλλωπισμό.

Άποψη της έκθεσης «Οι αμέτρητες όψεις του ωραίου» - Ενότητα «Προβάλλοντας το σώμα» (φωτογράφος: Στέλιος Σκουρλής). © Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο/ΤΑΠ. View of the exhibition «The countless aspects of beauty» - Unit «Focusing on the body » (photographer: Stelios Skourlis) (© National Archaeological Museum/ Archaeological Receipts Fund)

Το τρίτο μέρος, με τίτλο «Προβάλλοντας το σώμα», παρακολουθεί την έκφραση του ωραίου στην εικαστική απόδοση του ανθρώπινου σώματος από τη Νεολιθική περίοδο μέχρι τους ιστορικούς χρόνους. Στο τέλος, «Η ατέρμονη αναζήτηση» αποσκοπεί στον αισθητικό στοχασμό ως προς τη σημασία του ωραίου και την αξία του για τον άνθρωπο.

Ανάμεσα στα πανάρχαια μυστικά της Αφροδίτης που παρουσιάζονται στην έκθεση, ξεχωριστή θέση κατέχει ο κόσμος του αρώματος.

Σε συνεργασία με την Εταιρεία Κορρές, δημιουργήθηκαν αρώματα εμπνευσμένα από πληροφορίες που μεταφέρουν οι αρχαίες πηγές.

Την έκθεση θα πλαισιώσουν καθ’ όλη τη διάρκειά της πολλά πειραματικά εργαστήρια. Επιστήμονες, καλλιτέχνες και τεχνίτες από την Ελλάδα και το εξωτερικό θα προσφέρουν την ειδική τους γνώση για να εξηγήσουν στους επισκέπτες τις πειραματικές τους προσεγγίσεις στην υφαντική της Νεολιθικής περιόδου, το ένδυμα στο Αιγαίο κατά τη 2η χιλιετία π.Χ., τη μυκηναϊκή ενδυμασία, την πολυχρωμία των αρχαίων γλυπτών και την απόδοση του Ωραίου στην αρχαία ελληνική μουσική.

Την έκθεση συνοδεύει επιστημονικός κατάλογος στα ελληνικά, έκδοση του Ταμείου Αρχαιολογικών Πόρων. Θα επακολουθήσει σύντομα και η αγγλική έκδοση.

Η περιοδική έκθεση «Οι αμέτρητες όψεις του Ωραίου» εντάσσεται στις δράσεις του Ευρωπαϊκού Έτους Πολιτιστικής Κληρονομιάς 2018. Η έκθεση θα είναι ανοιχτή για το κοινό από τις 26 Μαΐου.

Πηγές: «Οι αμέτρητες όψεις του Ωραίου» στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο - https://www.archaeology.wiki/blog/2018/05/24/the-countless-aspects-of-beauty/