Θεωρία των Πάντων; Theory of Everything?

Στις αρχές του μήνα, με την ευκαιρία των γενεθλίων του Αϊζακ Ασίμοφ, ενός από τους μεγαλύτερους συγγραφείς εκλαϊκευμένης επιστήμης και επιστημονικής φαντασίας, ξαναδιάβασα μερικά από τα πιο ενδιαφέροντα διηγήματά του σχετικά με τον θάνατο αλλά και με τη γέννηση του Σύμπαντος. Φαίνεται, μάλιστα, ότι τέτοιου είδους διηγήματα δεν απέχουν πολύ από ορισμένες επιστημονικές θεωρίες που έχουμε διαμορφώσει τελευταία και οι οποίες μοιάζουν πράγματι με επιστημονική φαντασία. Πάρτε, για παράδειγμα, τις θεωρίες εκείνες που φαίνεται ότι μπορούν να μας αποκαλύψουν τις πρώτες απειροελάχιστες στιγμές της γένεσης με βάση τις παρατηρήσεις και τα πειράματα που έχουν γίνει μέχρι τώρα.

Χωροχρονικός αφρός

Σύμφωνα με τις θεωρίες αυτές το Σύμπαν την εποχή εκείνη είχε μία απροσδιόριστη χρονική διάρκεια ύπαρξης, αφού η διάσταση του χρόνου εξομοιώνονταν κατά κάποιον τρόπο με μία από τις διαστάσεις του χώρου. Αυτό που υπήρχε στον περιορισμένο εκείνο χώρο, που ήταν μικρότερος από το μέγεθος ενός πρωτονίου, δεν ήταν παρά ένας «κβαντικός αφρός», ενώ το Σύμπαν στο οποίο ζούμε τώρα αποτελούσε τότε ένα μικροσκοπικό μόνο κομμάτι του αφρού. Οπότε κάποια στιγμή, ωθούμενο από μία τυχαία κβαντική διακύμανση, το κοσμικό ρολόι άρχισε να χτυπάει ξεκινώντας έτσι τη διαστολή του Σύμπαντος.

Η Κβαντική Μηχανική επιτρέπει την παράξενη αυτή διαδικασία σύμφωνα με την οποία δύο εικονικά (virtual) σωματίδια μπορούν να δημιουργηθούν δανειζόμενα την ενέργεια που απαιτεί η δημιουργία τους από το κενό (από το «τίποτα» δηλαδή). Με την προϋπόθεση όμως ότι τα δύο αυτά σωματίδια θα εξαϋλωθούν σ’ ένα απειροελάχιστα μικρό χρονικό διάστημα μετά τη δημιουργία τους επιστρέφοντας έτσι στο «κενό» (στο «τίποτα») την ενέργεια που είχαν δανειστεί απ’ αυτό. Μ’ αυτόν τον τρόπο δηλαδή έχουμε τη δημιουργία του Σύμπαντος από το «τίποτα» (ex nihilo).

Χορδές

Σύμφωνα με τη θεωρία αυτή τη στιγμή της γέννησης του Σύμπαντος οι έξι από τις ελεύθερες διαστάσεις που υπήρχαν τότε «διπλώθηκαν» στο εσωτερικό τους «καταπίνοντας» κατά κάποιον τρόπο τον ίδιο τους τον εαυτό. Έκτοτε οι επιπλέον αυτές διαστάσεις βρίσκονται «φυλακισμένες» στο εσωτερικό απειροελάχιστα μικροσκοπικών «σφαιριδίων» και συνοδεύουν «αόρατα» κάθε σημείο των κατανοητών σε όλους μας σημερινών τεσσάρων διαστάσεων του Σύμπαντος. Κάθε γεωμετρικό σημείο του χώρου είναι στην πραγματικότητα και μια υπερσφαίρα έξι διαστάσεων τόσο μικρή, ώστε ακόμη και ένα πρωτόνιο να είναι συγκριτικά τεράστιο. Η διάσπαση, όμως, των έξι επί πλέον διαστάσεων θα απαιτούσε τόση ενέργεια όση και αυτή τούτη η γέννηση του Σύμπαντος!

Theodor Franz Eduard Kaluza

Η χρήση περισσότερων διαστάσεων δεν είναι κάτι το καινούργιο στη φυσική, αφού έγινε για πρώτη φορά το 1919 από τον Πρώσο καθηγητή Θίοντορ Καλούζα (1885-1954) όταν αποφάσισε να επιλύσει τις εξισώσεις της Γενικής Σχετικότητας με την προσθήκη πέντε διαστάσεων αντί των τεσσάρων που γνωρίζουμε σήμερα. Η λύση αυτή είχε σαν αποτέλεσμα να βρεθούν οι ίδιες λύσεις που έβγαζε η επίλυση των εξισώσεων της τετραδιάστατης σχετικότητας με τη διαφορά ότι στα αποτελέσματα αυτών των λύσεων παρουσιάζονταν επιπροσθέτως και οι εξισώσεις της θεωρίας του ηλεκτρομαγνητισμού. Ο ηλεκτρομαγνητισμός δηλαδή έμοιαζε να είναι το αποτέλεσμα της «αόρατης» πέμπτης διάστασης του χωρόχρονου. Το 1926 μάλιστα ο Σουηδός μαθηματικός Όσκαρ Κλάιν (1894-1977) κατόρθωσε να αποδείξει τον τρόπο με τον οποίο η πέμπτη αυτή διάσταση θα μπορούσε να είναι υπαρκτή και συγχρόνως αόρατη.

A schematic illustration of the relationship between M-theory, the five superstring theories, and eleven-dimensional supergravity. The shaded region represents a family of different physical scenarios that are possible in M-theory. In certain limiting cases corresponding to the cusps, it is natural to describe the physics using one of the six theories labeled there.

Η σκέψη που κάνουν οι σύγχρονοι φυσικοί είναι ότι όπως και η βαρύτητα το ίδιο και οι άλλες τρεις δυνάμεις της φύσης ίσως να δημιουργούνται κι αυτές από χωροχρονο-παραμορφώσεις. Για να εξηγηθεί όμως η ύπαρξη των δυνάμεων αυτών χρειαζόμαστε την ύπαρξη έξι ή επτά πρόσθετων διαστάσεων. Αν η θεωρία αυτή αληθεύει, ζούμε σε ένα Σύμπαν δέκα ή ακόμη και ένδεκα διαστάσεων! Γιατί η μόνη θεώρηση του Σύμπαντος που φαίνεται σήμερα ότι ίσως μπορέσει σύντομα να συνδέσει την Κβαντομηχανική με τη Γενική Σχετικότητα είναι η Θεωρία-Μ των Υπερχορδών.

Αλληλεπίδραση στον υποατομικό κόσμο: οι κοσμικές γραμμές των σημειακών σωματιδίων στο Καθιερωμένο Μοντέλο και τα κοσμικά σεντόνια που δημιουργούνται από τις κλειστές χορδές στη Θεωρία Χορδών.

Σύμφωνα λοιπόν με τη Θεωρία των Υπερχορδών τα σωματίδια της ύλης (τα φερμιόνια) και των δυνάμεων (τα μποζόνια) δεν αντιμετωπίζονται απλώς ως απειροελάχιστα «σημεία» αλλά ως μονοδιάστατες «θηλιές» ή «χορδές» κάθε μία από τις οποίες έχει μήκος 10^-33 εκατοστά (το μήκος του Πλανκ) αλλά μηδενικό πάχος και πάλλεται με διαφορετικό τρόπο. Σ’ αυτή τη θεώρηση η ύλη και οι δυνάμεις ενοποιούνται σε μία και μοναδική φυσική ύπαρξη, αυτή των χορδών, και διαφοροποιούνται μόνο όσον αφορά τις «νότες» που παίζει κάθε χορδή. Μ’ αυτόν τον τρόπο η Θεωρία των Υπερχορδών έχει τη δυνατότητα να ενώσει την Κβαντομηχανική με τη Γενική Σχετικότητα σε μία και μοναδική Ενοποιημένη Θεωρία Πεδίου που περιγράφει τη βαρύτητα ως μία κβαντισμένη δύναμη κάτω όμως από μία κατάσταση «υπερσυμμετρίας».

Ωστόσο, παρόλο που έως τώρα η θεώρηση αυτή παρουσιάζει μία από τις καλύτερες αντιλήψεις που έχουμε για τη φύση και την ενοποίηση των δυνάμεων και της ύλης, εντούτοις η σύγχρονη επιστήμη δεν διαθέτει ακόμη τα κατάλληλα εργαλεία μαθηματικής ανάλυσης που θα μπορούσαν να μας βοηθήσουν στην πλήρη ανάπτυξή της. Όπως χαρακτηριστικά λέγεται, πρόκειται για «μια θεωρία του 21ου αιώνα, η οποία ανακαλύφθηκε νωρίτερα από την εποχή της»! Μια θεωρία που πολλοί ονομάζουν «Θεωρία των Πάντων».

Διονύσης Π. Σιμόπουλος, επίτιμος διευθυντής του Ευγενιδείου Πλανηταρίου.

Πηγή: http://www.kathimerini.gr/891392/article/epikairothta/episthmh/8ewria-twn-pantwn

Τι φταίει για τη «μουσική ανηδονία»; Lack of joy from music linked to brain disconnection

Gustave Caillebotte, Young Man Playing the Piano, 1876. Το 3%-5% του πληθυσμού δεν εμφανίζει καμία ευχαρίστηση για τη μουσική – Nέα μελέτη δείχνει τι ακριβώς συμβαίνει στον εγκέφαλο αυτών των «ανηδονικών» ατόμων. Have you ever met someone who just wasn't into music? They may have a condition called specific musical anhedonia, which affects three-to-five per cent of the population. Researchers have discovered that people with this condition showed reduced functional connectivity between cortical regions responsible for processing sound and subcortical regions related to reward.

Γνωρίζετε κάποιον που απλώς δεν του αρέσει η μουσική; Αν κάτι τέτοιο σας φαίνεται αδιανόητο, σας πληροφορούμε ότι τέτοια άτομα υπάρχουν ουκ ολίγα - εκτιμώνται στο 3% - 5% του πληθυσμού - και εμφανίζουν μια συγκεκριμένη κατάσταση που ονομάζεται «μουσική ανηδονία». Με λίγα λόγια, τα άτομα αυτά παρουσιάζουν σχεδόν πλήρη έλλειψη απόλαυσης και αδιαφορία για την ομορφιά της μουσικής. Τώρα ερευνητές του Πανεπιστημίου της Βαρκελώνης, του Νευρολογικού Ινστιτούτου του Μόντρεαλ και του Νοσοκομείου του Πανεπιστημίου McGill στον Καναδά ανακάλυψαν ότι τα άτομα με τη συγκεκριμένη κατάσταση εμφανίζουν μειωμένη λειτουργική συνδεσιμότητα μεταξύ περιοχών του εγκεφαλικού φλοιού που είναι υπεύθυνες για την επεξεργασία του ήχου και υποφλοιωδών περιοχών που σχετίζονται με την ανταμοιβή. Τα ευρήματά τους δημοσιεύθηκαν στην επιθεώρηση «Proceedings of the National Academy of Sciences».

Η «ανηδονική» μελέτη

Using the fMRI data, the researchers found that while listening to music, specific musical anhedonics presented a reduction in the activity of the Nucleus Accumbens, a key subcortical structure of the reward network. Credit: Hans Braxmeier

Προκειμένου να εντοπίσουν τη «ρίζα» της μουσικής ανηδονίας, οι ερευνητές μελέτησαν 45 υγιείς εθελοντές οι οποίοι συμπλήρωσαν ένα ερωτηματολόγιο που είχε ως στόχο να μετρηθούν τα επίπεδα της ευαισθησίας τους απέναντι στη μουσική. Με βάση τις απαντήσεις οι επιστήμονες χώρισαν τους εθελοντές σε τρεις «ομάδες ευαισθησίας». Στη συνέχεια οι συμμετέχοντες κλήθηκαν να ακούσουν μουσικά αποσπάσματα ενόσω βρίσκονταν μέσα σε λειτουργικό μαγνητικό τομογράφο (fMRI) - έτσι οι ερευνητές ήταν σε θέση να εξετάσουν σε πραγματικό χρόνο αν και κατά πόσο ενεργοποιούνταν τα κέντρα ευχαρίστησης του εγκεφάλου στον κάθε εθελοντή. Ο έλεγχος της απόκρισης του εγκεφάλου σε άλλους τύπους ανταμοιβής έγινε ενόσω οι συμμετέχοντες έπαιζαν ένα παιχνίδι τζόγου στο οποίο μπορούσαν είτε να κερδίσουν είτε να χάσουν αληθινά χρήματα.

Η ανάλυση των δεδομένων της λειτουργικής μαγνητικής τομογραφίας έδειξε ότι ενόσω οι εθελοντές άκουγαν μουσική, σε εκείνους με τη «μουσική ανηδονία» παρουσιαζόταν μείωση της δραστηριότητας στον επικλινή πυρήνα, μια υποφλοιώδη δομή «κλειδί» του δικτύου ανταμοιβής. Η μείωση αυτή δεν σχετιζόταν πάντως με γενικότερο πρόβλημα λειτουργίας του επικλινούς πυρήνα στους «ανηδονικούς» της μουσικής αφού η περιοχή ενεργοποιούνταν όταν τα συγκεκριμένα άτομα κέρδιζαν χρήματα στο παιχνίδι του τζόγου.

Μειωμένη λειτουργική συνεκτικότητα στον εγκέφαλο

During a research, people with the specific musical anhedonics did show reduced functional connectivity. (Representational image)

Τα άτομα που δεν απολάμβαναν τη μουσική εμφάνιζαν ωστόσο μειωμένη λειτουργική συνεκτικότητα μεταξύ περιοχών του φλοιού του εγκεφάλου που συνδέονται με την ηχητική επεξεργασία και του επικλινούς πυρήνα. Αντιθέτως τα άτομα που απολάμβαναν ιδιαιτέρως τη μουσική εμφάνιζαν αυξημένη συνεκτικότητα μεταξύ αυτών των περιοχών.

Το γεγονός ότι κάποιοι εθελοντές μπορούσαν να δείχνουν αδιαφορία για τη μουσική αλλά να αποκρίνονται σε άλλα ερεθίσματα όπως τα χρήματα μαρτυρεί την ύπαρξη διαφορετικών μονοπατιών που οδηγούν στην ανταμοιβή για διαφορετικά ερεθίσματα.

Το εύρημα αυτό ανοίγει τον δρόμο για την ενδελεχή μελέτη του νευρικού υποβάθρου άλλων ανηδονικών ενώ την ίδια στιγμή, από εξελικτικής σκοπιάς, μπορεί να μας βοηθήσει να κατανοήσουμε το πώς η μουσική απέκτησε αξία επιβράβευσης.

Μη συνδεδεμένες περιοχές «ένοχες» και για άλλα γνωστικά προβλήματα

Η έλλειψη συνδεσιμότητας μεταξύ περιοχών του εγκεφάλου φαίνεται να είναι υπεύθυνη και για άλλα προβλήματα στη γνωστική ικανότητα. Για παράδειγμα μελέτες σε παιδιά με διαταραχή του φάσματος του αυτισμού έχουν δείξει ότι η έλλειψη ικανότητας αυτών των παιδιών να αντιληφθούν την ανθρώπινη φωνή ως ευχάριστη πιθανότατα εξηγείται από τη μείωση της συνεκτικότητας μεταξύ της οπίσθιας άνω κροταφικής αύλακας και κόμβων του συστήματος ανταμοιβής, συμπεριλαμβανομένου του επικλινούς πυρήνα.

«Τα νέα ευρήματα μας βοηθούν να κατανοήσουμε τις ατομικές διαφορές στον τρόπο λειτουργίας του συστήματος ανταμοιβής του εγκεφάλου ενώ παράλληλα μπορούν να εφαρμοστούν για την ανάπτυξη θεραπειών ενάντια σε διαταραχές που συνδέονται με αυτό το σύστημα, περιλαμβανομένων της απάθειας, της κατάθλιψης και του εθισμού» ανέφερε ο Ρόμπερτ Τζατόρε, νευροεπιστήμονας του Νευρολογικού Ινστιτούτου του Μόντρεαλ και ένας από τους συγγραφείς της νέας μελέτης.

Πηγή: Noelia Martínez-Molina, Ernest Mas-Herrero, Antoni Rodríguez-Fornells, Robert J. Zatorre, Josep Marco-Pallarés. Neural correlates of specific musical anhedonia. Proceedings of the National Academy of Sciences, 2016; 113 (46): E7337 DOI: 10.1073/pnas.1611211113

Ριπές λέιζερ μετατρέπουν ποντικάκια σε δολοφόνους. Scientists switch on predatory kill instinct in mice

Η μελέτη αποκαλύπτει τα αρχαία νευρωνικά κυκλώματα που ρυθμίζουν το ένστικτο του κυνηγιού στους θηρευτές. Researchers have isolated the brain circuitry that coordinates predatory hunting, according to a new study. One set of neurons in the amygdala, the brain's center of emotion and motivation, cues the animal to pursue prey. Another set signals the animal to use its jaw and neck muscles to bite and kill. This photograph depicts a mouse demonstrating instinctual predatory behavior with a cricket. Credit: Courtesy of Ivan de Araujo

Θυμίζει ταινία τρόμου με ζόμπι: νευροεπιστήμονες στις ΗΠΑ χρησιμοποίησαν λέιζερ για να παρέμβουν στον εγκέφαλο πειραματόζωων, μετατρέποντας άκακα ποντικάκια σε φονικές μηχανές που δάγκωναν και σκότωναν ό,τι έβρισκαν μπροστά τους.

Με τον ίδιο τρόπο οι ερευνητές κατέβασαν στη συνέχεια τον «διακόπτη» και επανέφεραν τα τρωκτικά στην προηγούμενη, αγαθή κατάστασή τους.

Τα αρχαία εγκεφαλικά κυκλώματα του... κυνηγιού

Οι ερευνητές της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου του Γέιλ αναφέρουν στην έγκριτη επιθεώρηση Cell ότι η έρευνά τους αποκάλυψε τα αρχαία κυκλώματα εγκεφαλικών κυττάρων που ρυθμίζουν το ένστικτο του κυνηγιού στους θηρευτές. 

Διαπιστώθηκε ότι μια ομάδα νευρώνων πυροδοτεί την καταδίωξη της λείας και μια ξεχωριστή ομάδα ωθεί το ζώο να σκοτώσει. Οι δύο ομάδες νευρώνων κατέστη δυνατό να ενεργοποιηθούν ή να απενεργοποιηθούν είτε ξεχωριστά, είτε από κοινού.

Με χρήση της οπτογενετικής

Οι επιστήμονες χρησιμοποίησαν τη λεγόμενη οπτογενετική τεχνολογία για να ενεργοποιήσουν ή να απενεργοποιήσουν με φως συγκεκριμένους εγκεφαλικούς νευρώνες στην κεντρική περιοχή της αμυγδαλής. «Μόλις ανάβαμε το λέιζερ, τα ποντίκια θα ορμούσαν σε ένα αντικείμενο, θα το άρπαζαν με τα σαγόνια τους και θα το δάγκωναν με μανία, σαν να ήθελαν να το σκοτώσουν» αναφέρουν.

Τα πειραματόζωα επιτίθεντo σε άλλα μικρότερα ζώα και έντομα, που αμέσως καταβρόχθιζαν, καθώς και σε κάθε είδους αντικείμενα όπως πλαστικά παιχνίδια, τα οποία κανονικά αποφεύγουν. Όμως δεν επιτίθεντo σε άλλα ποντίκια στο κλουβί τους, ούτε σε αντικείμενα μεγαλύτερα σε μέγεθος από τα ίδια, κάτι που δείχνει ότι η επιθετικότητά τους είχε κάποια όρια.

Το ποιες πρακτικές εφαρμογές μπορεί να έχει μια τέτοια έρευνα παραμένει πάντως ασαφές.

Πηγή: Wenfei Han, Luis A. Tellez, Miguel J. Rangel Jr., Simone C. Motta, Xiaobing Zhang, Isaac O. Perez, Newton S. Canteras, Sara J. Shammah-Lagnado, Anthony N. van den Pol, Ivan E. de Araujo. Integrated Control of Predatory Hunting by the Central Nucleus of the Amygdala. Cell, 2017; DOI: 10.1016/j.cell.2016.12.027

Ζόσεφ Κουντέλκα, Τσιγγάνοι. Josef Koudelka, Gypsies

Ο Ζόσεφ Κουντέλκα γεννήθηκε στις 10 Ιανουαρίου 1938 στη Boskovice της Μοραβίας, στην πρώην Τσεχοσλοβακία. Ξεκίνησε φωτογραφίζοντας την οικογένειά του και τους γύρω του με μια μηχανή Bakelite 6x6. Το 1961 πήρε το πτυχίο του από το Πολυτεχνείο της Πράγας και την ίδια χρονιά έκανε την πρώτη έκθεση φωτογραφίας. Αργότερα εργάστηκε ως αεροναυπηγός στην Πράγα και την Μπρατισλάβα.

Ξεκίνησε τη φωτογραφική του καριέρα παίρνοντας δουλειές για θεατρικά περιοδικά, χρησιμοποιώντας μια παλιά Rolleiflex. 

Το 1961 συναντάει την Anna Farova, ιστορικό τέχνης, με την οποία συνεργάζεται για πολλά χρόνια. Την ίδια χρονιά ταξιδεύει για πρώτη φορά εκτός Τσεχοσλοβακίας, ως μουσικός ενός παραδοσιακού συγκροτήματος, στην Ιταλία. Σε αυτό το ταξίδι εικάζεται και η πρώτη του συνάντηση με τους τσιγγάνους. Αρχικά ερωτεύτηκε την φυσική ομορφιά των τσιγγάνων της Ανατολικής Ευρώπης, ενώ σύντομα συνειδητοποίησε ότι αυτό που τον γοήτευε περισσότερο, ήταν ο τρόπος ζωής τους.

Το 1967 αποφασίζει να ασχοληθεί κατά αποκλειστικότητα με την φωτογραφία. Την επόμενη χρονιά ταξιδεύει με την κοινωνιολόγο Milena Hubschmannova στην Ρουμανία, για να φωτογραφίσει την φυλή των Ρομά. Την ημέρα, που επιστρέφει στην Πράγα, γίνεται η εισβολή των στρατευμάτων του Συμφώνου της Βαρσοβίας στην Πράγα (Αύγουστος 1968) και φωτογραφίζει όλα τα γεγονότα εκείνης της ημέρας. Οι φωτογραφίες του φυγαδεύονται στις Η.Π.Α., όπου το πρακτορείο Magnum τις δημοσιεύει ανώνυμα (ένας ανώνυμος τσεχοσλοβάκος φωτογράφος), σε πολλά διεθνή περιοδικά και εφημερίδες. Κερδίζει το Robert Capa Award. Έτσι γίνεται και η πρώτη του επαφή με το μεγάλο πρακτορείο. Λίγο αργότερα αναπτύσσεται μια εξαιρετική φιλία με τους ιδρυτές του πρακτορείου και ιδιαίτερα με τον Elliott Erwitt, τον Henri Cartier-Bresson και τον Robert Delpire. Επίσημο μέλος του πρακτορείου γίνεται το 1974.

Πολιτικός εξόριστος μετά τα γεγονότα της Πράγας, αλλά αγαπημένο πνευματικό παιδί του Henri Cartier-Bresson και του Magnum, φωτογραφίζει Τσιγγάνους στην Ουγγαρία στην Γαλλία και στην Ισπανία. Μαζί με τις φωτογραφίες που είχε τραβήξει ήδη στην Ρουμανία και στην Σλοβακία συγκροτεί ένα έργο που έμεινε γνωστό ως “Οι Τσιγγάνοι του Ζόσεφ Κουντέλκα”, ένα από τα φωτογραφικά ορόσημα του 20ου αιώνα. Το πρώτο λεύκωμα από αυτή την δουλειά με 60 φωτογραφίες εκδίδεται το 1975 στο Παρίσι με τον τίτλο Gitans: la fin du voyage. Ενώ την ίδια χρονιά το Aperture εκδίδει το λεύκωμα στην Αμερική με τον τίτλο Gypsies.

Ο Κουντέλκα δε φωτογραφίζει τις αυτοεξόριστες μικροκοινωνίες των Τσιγγάνων σε κάθε χώρα σαν ένα κοινωνικό πρόβλημα που χρειάζεται λύση. Αυτοεξόριστος και ίδιος, άπατρις και νομάδας (Το 1987 του δόθηκε η Γαλλική υπηκοότητα και το 1990 μετά από 22 χρόνια μπόρεσε να ξαναταξιδέψει στην πατρίδα του), με ένα σακίδιο, ένα υπνόσακο και την φωτογραφική του μηχανή, αλλά με τρομερή ευαισθησία και με μια εντελώς διαφορετική φωτογραφική ματιά, καταγράφει την καθημερινή ζωή σαν να συμμετέχει και ίδιος σε μια αρχέγονη παράσταση  με το μυστήριο αλλά και την χαρά της ζωής συνεχώς παρόντα.

Καταφέρνει να επιστρέψει στην Τσεχοσλοβακία το 1990, για να φωτογραφίσει το Black Triangle, μια φωτογραφική μελέτη για τις περιβαλλοντολογικές καταστροφές στην χώρα του. Το 1994 δέχεται την πρόσκληση του Eric Heumann, συμπαραγωγού της ταινίας «Το βλέμμα του Οδυσσέα», του Θεόδωρου Αγγελόπουλου, για να ακολουθήσει τα γυρίσματα και να φωτογραφίσει το οδοιπορικό της ταινίας σε Ελλάδα, Αλβανία, Ρουμανία και πρώην Γιουγκοσλαβία. Εγκαταλείπει τα γυρίσματα, λίγο μετά τον θάνατο του ηθοποιού Gian Maria Volonte, στις 6 Δεκεμβρίου της ίδιας χρονιάς.

Πλέον ζει στην Γαλλία, κάνει σπάνιες δημόσιες εμφανίσεις και φωτογραφίζει κυρίως ευρωπαϊκά τοπία, χρησιμοποιώντας πανοραμική φωτογραφική μηχανή.

Παρ’ όλο που ο Κουντέλκα επιμένει να περιγράφει σκοτεινά τοπία, την απελπισία ή την αλλοτρίωση σ’ όλη τη διάρκεια του έργου του, μας δείχνει και την αντοχή της ανθρώπινης προσπάθειας σε αντιπαράθεση με την ευαισθησία του.

Πηγή: Ιστορία της Φωτογραφίας