Νέα άστρα κοντά στη Γη ανακάλυψαν οι επιστήμονες, The Closest Star System Found in a Century

Καλλιτεχνική απεικόνιση των δύο καφέ νάνων που εντοπίστηκαν σε κοντινή απόσταση από εμάς. This image is an artist's conception of the binary system WISE J104915.57-531906 with the Sun in the background. Credit: Janella Williams, Penn State University.

Από το 1916 είχαν οι αστρονόμοι να ανακαλύψουν τόσο γειτονικά στη Γη άστρα. Πρόκειται για ένα διπλό αστρικό σύστημα «καφέ νάνων», που βρίσκεται σε απόσταση μόλις 6,5 ετών φωτός από τον πλανήτη μας και είναι το τρίτο κοντινότερο στη Γη αστρικό σύστημα.

Οι καφέ νάνοι

WISE J104915.57-531906 was discovered through its rapid motion across the sky, which is shown in these images taken between 1978 and 2010 by the Digitized Sky Survey, the Two Micron All-Sky Survey, and the WISE satellite. Credit: NASA/STScI/JPL/IPAC/University of Massachusetts

Η ανακάλυψη, που έγινε από τον καθηγητή αστρονομίας του πανεπιστημίου της Πενσιλβάνια Κέβιν Λούμαν, δημοσιεύτηκε στο περιοδικό αστροφυσικής Astrophysical Journal Letters.

Οι «καφέ νάνοι» είναι άστρα μικρής μάζας, τα οποία ποτέ δεν έγιναν τόσο καυτά, όσο χρειαζόταν για να πυροδοτηθεί στο εσωτερικό τους η πυρηνική σύντηξη που μετατρέπει το υδρογόνο σε ήλιο. Έτσι, απέτυχαν να μετατραπούν σε ήλιους, με συνέπεια να παραμείνουν κρύα και αχνά, μοιάζοντας περισσότερο με γιγάντιους πλανήτες όπως ο Δίας, παρά με άστρα όπως ο Ήλιος μας.

WISE J104915.57-531906 is at the center of the larger image, which was taken by the WISE satellite. It appeared to be a single object, but a sharper image from Gemini Observatory revealed that it was binary star system. Credit: NASA/JPL/Gemini Observatory/AURA/NSF

Όπως είπε ο Κέβιν Λούμαν, το διπλό αστρικό σύστημα -με την ονομασία WISE 1049-5319- είναι τόσο κοντά, που τα σήματα από τις γήινες τηλεοπτικές εκπομπές του 2006 μόλις έφθασαν εκεί ταξιδεύοντας μέσω του διαστήματος. Ο Αμερικανός αστρονόμος ανέφερε ότι το γειτονικό σύστημα θα αποτελέσει στόχο μελλοντικών παρατηρήσεων για να διαπιστωθεί αν έχει πλανήτες σε τροχιά γύρω από τα δύο άστρα του.

Το σύστημα

This diagram illustrates the locations of the star systems that are closest to the Sun. The year when each star was discovered to be a neighbor of the Sun is indicated. The binary system WISE J104915.57-531906 is the third nearest system to the Sun, and the closest one found in a century. Credit: Janella Williams, Penn State University.

Το αστρικό σύστημα ανακαλύφθηκε από το υπέρυθρο διαστημικό τηλεσκόπιο WISE της NASA, το οποίο εκτοξεύτηκε το 2009 και μπορεί να «βλέπει» τέτοια αχνά άστρα, που είναι αόρατα για τα οπτικά τηλεσκόπια. Οι δύο «καφέ νάνοι» απέχουν μεταξύ τους περίπου την τριπλάσια απόσταση Ήλιου-Γης και ολοκληρώνουν μια περιφορά το ένα γύρω από το άλλο σχεδόν κάθε 25 γήινα χρόνια.

Το δεύτερο κοντινότερο άστρο, του Μπάρναρντ, απέχει περίπου έξι έτη φωτός και ανακαλύφθηκε το 1916, ενώ το πιο κοντινό στη Γη είναι το τριπλό αστρικό σύστημα Άλφα Κενταύρου, ένα από τα αχνά άστρα του οποίου, ο Εγγύς Κενταύρου, που ανακαλύφθηκε το 1917, απέχει μόλις 4,2 έτη φωτός.

Οι αστρονόμοι απέκλεισαν την πιθανότητα το διπλό αστρικό σύστημα που μόλις ανακαλύφθηκε, να είναι το λεγόμενο άστρο «Νέμεσις», που μερικοί υποστηρίζουν ότι αποτελεί τον άγνωστο έως τώρα (και δυνητικά επικίνδυνο) συνοδό του δικού μας Ήλιου.

Όπως είπε ο Κέβιν Λούμαν, «μπορούμε να αποκλείσουμε την πιθανότητα ότι το νέο σύστημα των καφέ νάνων αποτελεί ένα τέτοιο αντικείμενο, επειδή κινείται πολύ γρήγορα στον ουρανό για να βρίσκεται σε τροχιά γύρω από τον Ήλιο μας».

Γλυκιά Συμμορία. Sweet Bunch

Το ημερολόγιο της ζωής και του θανάτου μια ομάδας «ανήθικων» νέων, που έχουν φτάσει στο σημείο της «μη επιστροφής» και αναζητούν κάτι να πιστέψουν και να πεθάνουν γι’ αυτό. Η συμπεριφορά τους τραβάει την προσοχή του Κράτους. Αρχίζει η διακριτική παρακολούθησή τους. Μια ομάδα μυστικών περικυκλώνει το σπίτι τους με επικεφαλής έναν άγνωστο ξανθό άνδρα... και περιμένει.

Για πολλούς η Γλυκιά Συμμορία αποτελεί την κορυφαία στιγμή του σύγχρονου Ελληνικού κινηματογράφου. Η εκπληκτική σκηνοθεσία του Νικολαΐδη, η υπέροχη μουσική του Χατζηνάσιου, το ανατρεπτικά ροκ σενάριο με τις αξεπέραστες ατάκες των πρωταγωνιστών συγκροτούν ένα φιλμ που χαράζει βαθιά το μυαλό και την καρδιά σου.

Μα πάνω απ' όλα είναι οι τέσσερις ήρωες-αντιήρωες της Συμμορίας. Ο Αργύρης, ο υπέροχος απατεωνίσκος αλλά και η ψυχή της παρέας, η Σοφία η σκληρή επαναστάτρια και ταυτόχρονα η αισθησιακή βιζιτού, η Μαρίνα η πανέμορφη γλυκιά ηρωίδα μας και ο Αντρέας ο αυθόρμητος λαϊκοροκάς, επιπόλαιος μα και πιστός μέχρι το τέλος. Ήρωες που μας κάνουν να γελάσουμε και να κλάψουμε και στο τέλος μας στοιχειώνουνε με την αλληλεγγύη στη μοναδική φιλία τους.

Οι ήρωες του Νικολαϊδη αποφασίζουν να αρνηθούν αυτό που τους προσφέρεται για «ζωή», αυτοπεριθωριοποιούνται, συγκρούονται με τα κοινωνικά δεδομένα, το διασκεδάζουν και τελικά μένουν μόνοι απέναντι σε όλους και κυρίως στο σύστημα. Η αναπόφευκτη ήττα τους είναι για αυτούς μια καθολική και λυτρωτική νίκη…

Σενάριο-Σκηνοθεσία: Νίκος Νικολαΐδης

Κινηματογραφικό Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης 1983

 Βραβείο Καλύτερης Ταινίας της Ένωσης Κριτικών Αθηνών

 Βραβείο Καλύτερης Φωτογραφίας

 Βραβείο για Καλύτερα Σκηνικά και Κοστούμια

 Βραβείο Καλύτερου Μοντάζ

 Βραβείο Ήχου

 Ειδικό Βραβείο Ερμηνείας: Τάκης Σπυριδάκης

Γεύμα 150 ατόμων σε ένα ιερό του 165 π.Χ., Eating and drinking in the sanctuary of Poseidon at ancient Kalaureia

Μαρμάρινα αγάλματα που βρέθηκαν στην Καλαυρεία.

Ήταν έδρα αμφικτιονίας και άσυλο για τους κυνηγημένους, στο οποίο μάλιστα κατέφυγε και πέθανε ο ρήτορας Δημοσθένης τον 4ο αιώνα π. Χ. Τελετές και θυσίες γίνονταν στο ιερό αυτό αλλά και μεγάλα γεύματα ως μέρος, ενδεχομένως, κάποιων άγνωστων τελετουργιών. Όσο για τα ευρήματα ξεκινούν από τα τέλη της Εποχής του Χαλκού.

View from the west of area of Building, D. B. Wells.

Ψηφιακό μοντέλο εδάφους του αρχαιολογικού χώρου. Digital Terrain Model of the archaeological site. E. Savini.

Πρόκειται για το θαλασσινό ιερό του Ποσειδώνα στην αρχαία πόλη της Καλαυρείας στον Πόρο, που διερευνάται από το Σουηδικό Αρχαιολογικό Ινστιτούτο στο πλαίσιο του προγράμματος με τίτλο «Η Πόλις, ο Θεός και η Θάλασσα».

Ορειχάλκινος μικρογραφικός πέλεκυς και χρυσό δαχτυλίδι. A miniature double-axe of bronze and a gold ring, C. Mauzy.

Ένα χρυσό δαχτυλίδι που προσφέρθηκε στον θεό Ποσειδώνα κατά την Ρωμαϊκή εποχή, επικαλυμμένο με ορείχαλκο πάνω στον οποίο υπάρχει παράσταση υδρόβιου πτηνού, καθώς και δύο ορειχάλκινοι, μικρογραφικοί διπλοί πελέκεις είναι μεταξύ των τελευταίων ευρημάτων των ανασκαφών κατά τις οποίες εξετάσθηκαν πολλά από τα κτίρια του ιερού καθώς και τα κατάλοιπα της Εποχής του Χαλκού δίπλα στον κύριο ναό.

Το Κτήριο Α από τα δυτικά. Πίσω του, κάτω από τα πεύκα, βρισκόταν ο ναός του Ποσειδώνα. Building A from the west. Beyond it, where the pine-trees grow, the temple to Poseidon was situated. B. Wells.

Άλλωστε, όπως λένε οι αρχαιολόγοι του Σουηδικού Ινστιτούτου, το ιερό του Ποσειδώνα ήταν ένα μεγάλο τέμενος με μακροχρόνια και πολύπλευρη λατρευτική δραστηριότητα, πιθανόν από τους προϊστορικούς χρόνους ως και την ύστερη αρχαιότητα.

Ο Ποσειδώνας στην κύρια όψη νομίσματος κομμένου στην πόλη της Καλαύρειας μετά το 323 π. Χ. Poseidon on the obverse of a coin minted at Kalaureia after 323 BC. C. Mauzy.

Εκεί μάλιστα γινόταν πλήθος τελετουργικών δραστηριοτήτων, των οποίων η φύση και τα χαρακτηριστικά μεταλλάχθηκαν στη διάρκεια ζωής του ιερού. Ακόμη και η λατρεία του Ποσειδώνα μπορεί να μην ήταν συνεχής στο ιερό, καθώς λατρεύονταν ενδεχομένως και άλλες μικρότερες θεότητες και ίσως ήρωες και σεβαστοί νεκροί.

Η Αρχαϊκή δεξαμενή κατασκευάστηκε στα τέλη του 6ου αιώνα π.Χ. The archaic cistern constructed at the end of the sixth century BC. B. Wells.

Διπλωμένο μετάλλινο αγγείο και τρεις χρυσοί δίσκοι. A folded bronze vessel and gold discs, S. Bocher.

Αυτές οι δραστηριότητες λάμβαναν χώρα μέσα στα όρια του τεμένους, έξω από τον ναό, σε μικρά κλειστά δωμάτια διάφορων, συχνά ασυνήθιστων κτηρίων, κοντά στην είσοδο του ιερού, μπροστά από αγάλματα πλούσιων ευεργετών και γύρω από βωμούς.

Ειδικά διαμορφωμένη τριγωνική περιοχή στην οποία εντοπίσθηκαν κατάλοιπα ενός μεγάλου γεύματος. The triangular area of the dining deposit from around 165 BC. C. Mauzy.

Μεγάλη ποσότητα σπασμένης κεραμικής, διάφορα αντικείμενα, οστά ζώων και απανθρακωμένα υλικά που βρέθηκαν συγκεντρωμένα σε μία τριγωνική περιοχή, που είχε διαμορφωθεί ειδικά σε ένα κτίριο, για να τα περικλείσει αυτά τα υλικά συνθέτουν εξάλλου για τους αρχαιολόγους ένα πολύ ασυνήθιστο εύρημα.

Ένας θησαυρός νομισμάτων που βρέθηκε ν’ ακουμπά στον τοίχο θεμελίωσης του κτηρίου αυτού περιλαμβάνει 12 νομίσματα τοπικής κοπής της Καλαυρείας, ένα αδιάγνωστο νόμισμα και ένα νόμισμα από την Τροιζίνα που χρονολογείται στο τέλος του 3ου αι. π.Χ. Ένα σχεδόν ολόκληρο κύπελλο με εμπίεστη διακόσμηση που βρέθηκε κοντά τους σχετίζεται ενδεχομένως με τον θησαυρό. A coin hoard, found against the foundation of one of its walls, contained 12 coins of the local Kalaureian mint, one illegible coin and one from Troizen datable to the later part of the 3rd century BC. An almost complete mold-made relief bowl was found nearby and can probably be connected with the hoard.

Γιατί η μελέτη τους έδειξε, ότι γύρω στο 165 π. Χ ένα μεγάλο φαγοπότι οργανώθηκε στο ιερό του Ποσειδώνα με περισσότερα από 150 άτομα που έφαγαν και ήπιαν παρέα.

Οστά ψαριών και πεταλίδες από τον αποθέτη. Fish bones and limpet shells from the dining deposit.

Κατσίκια, αρνιά, μοσχάρια και χοίροι που προηγουμένως είχαν θυσιασθεί, καταναλώθηκαν σ΄ αυτό το γεύμα, όπως επίσης αυγά, πουλιά κι πλήθος θαλασσινών, από πετρόψαρα και εποχιακούς τόνους μέχρι κεφαλόπουλα, πεταλίδες και σαλιγκάρια της θάλασσας. Διάφορες φυτικές τροφές, φρούτα και ξηροί καρποί συμπλήρωσαν το μενού, όπως και ποτό, που πιθανώς ήταν κρασί. Τα φαγητά δεν ήταν ψητά αλλά βραστά ή τσιγαριστά μαγειρεμένα μέσα σε μικρές και μεγάλες, βαθιές ή ρηχές χύτρες.

Οστά ζώων, όστρακα πορφύρας και κουκούτσια ελιάς.

Μερικά από τα κατάλοιπα ζώων που βρέθηκαν στην Καλαύρεια: κελύφη αυγών, οστά φιδιών, όστρεα.

Αλλά το ενδιαφέρον είναι, ότι όταν τελείωσε η γιορτή, οι συνδαιτυμόνες έσπασαν όλα τα σκεύη, κύπελλα και κανάτες, πιάτα και χύτρες. Στη συνέχεια μέρος των καταλοίπων του γεύματος σωριάστηκε επίτηδες έξω από αυτό το κτήριο, σε έναν περιορισμένο τριγωνικό χώρο και καλύφθηκε με χώμα, ώστε να αποφευχθεί η οποιαδήποτε διαταραχή από ζώα ή ανθρώπους. Οι αρχαιολόγοι επομένως έχουν να απαντήσουν σε πολλές ερωτήσεις, όπως το γεγονός για το οποίο οργανώθηκε η γιορτή, η συχνότητα παρόμοιας συγκέντρωσης, οι συμμετέχοντες και φυσικά αν αποτελούσε μέρος της επίσημης λατρευτικής πρακτικής του ιερού, ή είχε πιο κοσμικό χαρακτήρα.

Αναπαράσταση Κτηρίου Ι. The hellenistic building in Area I. Reconstruction model, J. Pakkanen.

A lone, Hadrianic coin , found outside of the building in a 1894 excavation dump may suggest that the building was still in use in the early part of the 2nd century AD.

Άλλο ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της θρησκείας στην Καλαυρεία εξάλλου, είναι ότι το ιερό λειτουργούσε και ως άσυλο, προσφέροντας προστασία σε όσους κατέφευγαν σ΄ αυτό ως προσκυνητές να εκφράζουν εκεί την ευγνωμοσύνη τους στους θεούς. Ένα ακόμη ζήτημα προς διερεύνηση, όπως και η σχέση μεταξύ του ιερού και της αρχαίας πόλης της Καλαυρείας και του ρόλου του στην ευρύτερη περιοχή του Σαρωνικού.

Δημήτρης Λιαντίνης, Τα Ελληνικά

Πρόκειται για το βιβλίο που κατ' εξοχήν δίδασκε ο Δημήτρης Λιαντίνης στους φοιτητές της Φιλοσοφικής Σχολής στο πλαίσιο του μαθήματος  «Διδακτική της νέας ελληνικής γλώσσας».

"Προορίζονται μόνο για τους φοιτητές και για εκπαιδευτικούς που δεν έχουν περάσει το μεσοστράτι της ζωής τους."

Με τα λόγια αυτά υποδέχεται ο Λιαντίνης τον επίδοξο αναγνώστη των ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ του και δίνει διαυγές το στίγμα της πρόθεσής του να απευθυνθεί σε νέους και ιδιαίτερα σε νέους δασκάλους. Ανεξάρτητα όμως από την ηλικία και το επαγγελματικό του στάτους, ο καθένας μπορεί και αξίζει να προσεγγίσει το βιβλίο αυτό, αρκεί να ρυθμίσει ανάλογα τις προσλαμβάνουσές του. Να συντονιστεί με το πνεύμα του βιβλίου, για να μπορέσει να δεχθεί τα μηνύματα και τους προβληματισμούς του συγγραφέα.

Ο υπότιτλος του έργου είναι:

«Η γλώσσα μας και τα σχολειά.»

Κι αυτός περιγράφει με τον πλέον σύντομο τρόπο και το περιεχόμενο του βιβλίου. Η γλώσσα μας, η ελληνική γλώσσα, και το σχολείο στη γενική του μορφή, από δημοτικό μέχρι πανεπιστήμιο, είναι οι δύο πυλώνες ανάμεσα στους οποίους ξεδιπλώνονται οι προβληματισμοί και οι σκέψεις του Λιαντίνη. Το πεδίο είναι απόλυτα γνωστό και οικείο στο συγγραφέα. Αφού και ο ίδιος διετέλεσε δάσκαλος και μάλιστα της ελληνικής γλώσσας. Φιλόλογος στη Μέση Εκπαίδευση για λίγα χρόνια και αργότερα στο Πανεπιστήμιο και στη Μετεκπαίδευση των Δασκάλων με ιδιαίτερο αντικείμενο τη Διδακτική της Γλώσσας.

Ο συγγραφέας αναπτύσσει αναλυτικά τους στοχασμούς του διαρθρωμένους στα εξής κεφάλαια:

1. Ιδέ ο άνθρωπος

2. Η γλώσσα των ανθρώπων

3. Το ποίημα και η δυσκολία του

4. Ποίηση και ζωή

5. Ποιητών κατάλογος

6. Δάσκαλοι και ποντίκια

7. Ο ελληνικός πεσσιμισμός

8. Η ελληνική τέχνη

9. Ελληνοχριστιανική αγωγή

10. Σολώνεια και περίκλεια δημοκρατία

Δημήτρης Λιαντίνης, «Τα Ελληνικά’’. Εκδόσες Βιβλιογονία. Επιλεγμένα αποσπάσματα από το βιβλίο.

 

Αλβέρτος αρχαιότερος του... Αδάμ! Human Y Chromosome Much Older Than Previously Thought

Ένας σύγχρονος Aμερικανός απεκαλύφθη ότι ήταν «αρχαιότερος» του θεωρούμενου ως κοινού προγόνου όλων των ανδρών, του λεγόμενου Αδάμ. Ο ίδιος πρόσφατα πέθανε αλλά το DNA του μίλησε! The normal male human chromosomes include one X (left) and one Y chromosome, which is much smaller. Only males have the Y chromosome. Because it is only inherited from the father, it is useful for tracking ancestral relationships. A 240,000 base portion of Mr. Perry’s Y-chromosome was compared to the database that has been accumulating in recent years and found to reflect a rare lineage.  Credit: Image courtesy of University of Arizona

Ο Αλμπερτ Πέρι είχε ένα μυστικό φυλαγμένο στο DNA του: ένα χρωμόσωμα Υ τόσο ξεχωριστό ώστε να αποκαλύπτει νέες πληροφορίες σχετικά με την καταγωγή του είδους μας. Δείχνει ότι ο τελευταίος κοινός αρσενικός πρόγονος στην πατρική γραμμή του σύγχρονου ανθρώπου είναι τουλάχιστον δύο φορές αρχαιότερος από ό,τι πιστεύαμε.

Μια πιθανή εξήγηση είναι ότι εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια πριν, στην Κεντρική Αφρική, σημειώθηκαν επιμειξίες σύγχρονων και αρχαιότερων ανθρώπων - γεγονός το οποίο έρχεται να προστεθεί σε άλλα γνωστά παραδείγματα επιμειξίας του Homo sapiens, όπως με τους Νεάντερταλ στη Μέση Ανατολή ή τους αινιγματικούς ανθρώπους της Ντενίσοβα στην Ασία.

Ο Πέρι, ο οποίος απεβίωσε πρόσφατα, ήταν Αφροαμερικανός και ζούσε στη Νότια Καρολίνα. Πριν από μερικά χρόνια μια συγγενής του έδωσε ένα δείγμα του DNA του για γενεαλογική ανάλυση στην εταιρεία Family Tree DNA.

Οι γενετιστές μπορούν με βάση τέτοιου είδους δείγματα να εξάγουν τις μεταξύ μας συγγένειες. Εκατοντάδες χιλιάδες άτομα έχουν εξετάσει ως σήμερα το DNA τους. Τα δεδομένα από αυτά τα τεστ έχουν δείξει ότι όλοι οι άνδρες έχουν αποκτήσει το χρωμόσωμα Υ από έναν κοινό αρσενικό πρόγονο. Ο γενετικός αυτός Αδάμ έζησε πριν από 60.000 ως 140.000 χρόνια.

Το χρωμόσωμα Υ του Αλμπερτ Πέρι διαφέρει από εκείνο όλων των σύγχρονων ανδρών, υποδηλώνοντας ότι τουλάχιστον η πατρική καταγωγή του ήταν πολύ αρχαιότερη από αυτή των σύγχρονων ανθρώπων.

Όλοι οι άνδρες εκτός από τον Πέρι, όπως όμως τελικά φαίνεται. Όταν οι τεχνικοί της Family Tree DNA προσπάθησαν να τοποθετήσουν τον Πέρι στο γενεαλογικό δέντρο του χρωμοσώματος Υ, απλώς τους ήταν αδύνατον. Το Υ χρωμόσωμά του ήταν διαφορετικό από όλα όσα είχαν αναλύσει ως τότε.

Βαθύτερες ρίζες

Michael Hammer, shown here with an ancient hominid fossil, is an evolutionary geneticist at the University of Arizona. (Photo Credit: Michael Hammer)

Ο Μάικλ Χάμερ, γενετιστής στο Πανεπιστήμιο της Αριζόνας στην Τουσόν, έμαθε για το ασυνήθιστο χρωμόσωμα Υ και έκανε μερικά περαιτέρω τεστ. Η έρευνα που διεξήγαγαν ο ίδιος και η ομάδα του αποκάλυψε κάτι εκπληκτικό: ο Πέρι δεν καταγόταν από τον γενετικό Αδάμ. Το Υ χρωμόσωμά του ήταν μάλιστα τόσο ξεχωριστό ώστε η γραμμή των αρσενικών προγόνων του είχε μάλλον αποχωριστεί από όλες τις άλλες πριν από 338.000 χρόνια.

«Το γενεαλογικό δέντρο του χρωμοσώματος Υ είναι πολύ παλαιότερο από ό,τι νομίζαμε» λέει ο Κρις Τάιλερ-Σμιθ του Ινστιτούτου Sanger του Wellcome Trust στο Χίνξτον της Βρετανίας, ο οποίος δεν συμμετείχε στη σχετική μελέτη. Όπως αναφέρει, το πόσο παλαιότερο μπορεί να προσδιοριστεί μόνο με περαιτέρω έρευνες.

«Είναι φοβερή ανακάλυψη» λέει ο Τζον Γουίλκινς του Ινστιτούτου Ronin στο Μοντκλέρ του Νιου Τζέρσεϊ. «Εμείς οι γενετιστές εξετάζουμε το χρωμόσωμα Υ περίπου από τότε που έχουμε αρχίσει να κάνουμε έρευνες. Το να αλλάξει το πού βρίσκεται η ρίζα του δέντρου του χρωμοσώματος Υ αυτή τη στιγμή αποτελεί μια τεράστια έκπληξη».

Σκάβοντας ακόμη πιο βαθιά η ομάδα του δρος Χάμερ εξέτασε μια αφρικανική βάση δεδομένων περίπου 6.000 χρωμοσωμάτων Υ και βρήκε ομοιότητες ανάμεσα στο χρωμόσωμα του Πέρι και στα δείγματα που είχαν ληφθεί από 11 άνδρες οι οποίοι ζούσαν όλοι σε ένα χωριό του Καμερούν. Αυτό ίσως υποδηλώνει από ποιο σημείο της Αφρικής είχαν ξεκινήσει οι πρόγονοι του Πέρι.

Γηραιότερος από την ανθρωπότητα

This family tree illustrates the reason mitochondrial DNA and Y chromosomes are useful for tracing ancestry. Only males have Y chromosomes, and being unmixed with DNA from the mother, the mutation pattern on the Y chromosome can be matched with similar patterns in other people whose DNA happens to be in the database. In this way, people can be grouped according to their shared common ancestors. Similarly, even though everyone has mitochondrial DNA, it is passed on through the mother, so its mutation patterns can also be traced. But the effort to determine how long ago people in a particular group (like Mr. Perry and the Mbo men from Cameroon) shared a common ancestor is fraught with many unverifiable assumptions and therefore flawed.

Τα πρώτα απολιθώματα ανατομικά σύγχρονου ανθρώπου χρονολογούνται μόλις 195.000 χρόνια πριν, οπότε η γραμμή του Πέρι αποχωρίστηκε από την υπόλοιπη ανθρωπότητα πολύ πριν από την εμφάνιση του είδους μας.

Τι σημαίνει αυτό; Μια πιθανότητα είναι ότι το χρωμόσωμα Υ του Πέρι ίσως κληρονομήθηκε από κάποιον αρχαϊκό ανθρώπινο πληθυσμό ο οποίος έκτοτε εξαφανίστηκε. Αν είναι έτσι, τότε κάποια στιγμή μέσα στα τελευταία 195.000 χρόνια ανατομικά σύγχρονοι άνθρωποι ήρθαν σε επιμειξία με ένα αρχαίο αφρικανικό είδος ανθρώπου.

Υπάρχουν κάποια στοιχεία που υποστηρίζουν αυτό το σενάριο. Το 2011 ερευνητές εξέτασαν ανθρώπινα απολιθώματα από την περιοχή Ιβο Ελέρου στη Νιγηρία. Τα απολιθώματα επεδείκνυαν ένα παράξενο μείγμα αρχαϊκών και σύγχρονων χαρακτηριστικών, τα οποία επίσης υποδήλωναν επιμειξία μεταξύ σύγχρονων και αρχαϊκών ανθρώπων. «Το χωριό του Καμερούν με την ασυνήθιστη γενετική υπογραφή βρίσκεται δίπλα στα σύνορα με τη Νιγηρία και το Ιβο Ελέρου δεν απέχει πολύ από αυτό» λέει ο δρ Χάμερ.

Ο Κρις Στρίνγκερ του Μουσείου Φυσικής Ιστορίας του Λονδίνου είχε συμμετάσχει στην ανάλυση των απολιθωμάτων του Ιβο Ελέρου και αναφέρει ότι το νέο αποτέλεσμα για το χρωμόσωμα Υ αναδεικνύει την ανάγκη για τη συλλογή περισσότερων γενετικών δεδομένων από σύγχρονους πληθυσμούς της Υποσαχάριας Αφρικής. «Τα αρχαιότερα γνωστά απολιθώματα ανθρώπων τόσο από τη Δυτική Αφρική, στο Ιβο Ελέρου, όσο και από την Κεντρική Αφρική, στο Ισάνγκο (Δημοκρατία του Κονγκό), επιδεικνύουν απρόσμενα αρχαϊκά χαρακτηριστικά, επομένως φαίνεται ότι οπωσδήποτε έχουμε να κάνουμε με ένα πολύ πιο πολύπλοκο σενάριο της εξέλιξης των σύγχρονων ανθρώπων στην Αφρική».

ΠΗΓΗ: ΤΟ ΒΗΜΑ

Χάος : Κίνηση και Αιτιοκρατία. Chaos : Mouvement et déterminisme

Χάος είναι ο τίτλος που έδωσαν στη σειρά εννέα βίντεο που ολοκλήρωσαν, πρόσφατα, με γνώση και φαντασία τρεις Γάλλοι μαθηματικοί. Πρόκειται για τους Aurélien Alvarez, Etienne Ghys και Jos Leys. Στόχος τους είναι, όπως λένε, να μοιραστούν, με όσο γίνεται  περισσότερους ανθρώπους, τις επιστημονικές τους γνώσεις. Οι δυνατότητες της νέας τεχνολογίας και η αμεσότητα των κινουμένων σχεδίων τους επέτρεψαν να είναι ακριβείς στην παρουσίαση των επιστημονικών θεμάτων και το τελικό αποτέλεσμα να είναι θεαματικό.

Το πρώτο βίντεο της σειράς έχει τίτλο «Chaos I : Motion and Determinism» (Χάος Ι Κίνηση και Αιτιοκρατία). Η ρήση του Ηράκλειτου «Πάντα Ρει», ως υπότιτλος στο πρώτο βίντεο της σειράς, δεν επελέγη τυχαία. Οι μαθηματικοί επικεντρώνονται στην ιδέα της αρχής του Χάους και στις απόψεις που τονίζουν ότι τα πλάσματα αναπτύσσονται αδιάκοπα, ότι όλα βρίσκονται, διαρκώς, σε κίνηση : όλα γίνονται τα πάντα και τα πάντα είναι όλα.

Οι ιδέες αυτές παρουσιάζονται στα πρώτα λεπτά της ταινίας, τόσο με παραδείγματα από την καθημερινή ζωή όσο και με εντυπωσιακά παραδείγματα από τον κόσμο των μαθηματικών.

«Μπορεί η επιστήμη να βοηθήσει στην πρόβλεψη του μέλλοντος ; » αναρωτιούνται, κάποια στιγμή, οι δημιουργοί των βίντεο. Και προσθέτουν : «Αυτό είναι ένα παλιό ερώτημα που διατρέχει ολόκληρη την ταινία», η οποία, να προσθέσουμε, ολοκληρώθηκε σε δύο χρόνια με την οικονομική υποστήριξη των : Centre National de la Recherche Scientifique και Ecole Normale Supérieure de Lyon.

Ας δούμε, όμως, μαζί το πρώτο βίντεο της σειράς με ελληνικούς υπότιτλους:

Τα υπόλοιπα βίντεο μπορεί να δει κανείς  εδώ: www.chaos-math.org/fr/les-chapitres

Η λατρεία των γυναικών, τελετουργία και πραγματικότητα στην κλασική Αθήνα. Worshipping Women: Ritual and Reality in Classical Athens

Το εξώφυλλο του καταλόγου της έκθεσης, όπως αυτός κυκλοφόρησε στη Νέα Υόρκη.

Στην αρχαία Αθήνα, οι γυναίκες δεν ήταν Αθηναίοι πολίτες και δεν έπαιζαν κανέναν ρόλο στην πολιτική ζωή. Δεν μπορούσαν να μιλήσουν ή να ψηφίσουν στη Βουλή ή να είναι ένορκοι στα δικαστήρια. Η ιδιωτική ζωή τους ήταν, επίσης, σχετικά περιχαρακωμένη. Δεν επέλεγαν τον σύζυγό τους ή τον χρόνο που θα παντρεύονταν, ο οποίος για τις κοπέλες της Αθήνας ήταν γενικά αμέσως μόλις μπορούσαν να τεκνοποιήσουν, στην ηλικία των δεκατεσσάρων με δεκαπέντε ετών.

A nuptial lebes with lid, 410 B.C., from Eretria. Photo: National Archaeological Museum, Athens, Greece

Αυτή η κατάσταση, που παραδίδεται σε μας από τις αρχαίες πηγές, οδήγησε πολλούς σύγχρονους ερευνητές να υποθέσουν ότι οι γυναίκες της Αθήνας ζούσαν σε σχεδόν «ανατολίτικου» τύπου απομόνωση, κυρίως περιορισμένες στον οίκο τους, χωρίς να τις βλέπουν άλλοι άνδρες, εκτός από αυτούς του άμεσου οικογενειακού τους περιβάλλοντος και υπό τον απόλυτο έλεγχο ενός αρσενικού φύλακα, του πατέρα ή του συζύγου.

«Ανδροκεντρική»

Άγαλμα της Αρτέμιδος από παριανό μάρμαρο. Περί το 100 π.Χ. Βρέθηκε στη Δήλο στην οικία που αποκαλείται του Διαδουμένου. Statue of the Goddess Artemis, Ca. 100 B.C., Parian marble. Athens, National Archaeological Museum

Όμως, όπως σημειώνει ο διευθυντής του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου, Νίκος Καλτσάς, «αυτή η ακραία άποψη βασίστηκε κυρίως στις φιλολογικές πηγές, όπως σε λόγους που εκφωνήθηκαν στα δικαστήρια κατά τον 4ο αι. π.Χ., οι οποίοι αντανακλούν περισσότερο μια «ανδροκεντρική» ιδεολογία για τον ρόλο των δύο φύλων, παρά τη ζώσα πραγματικότητα των αθηναϊκών οικογενειών. Ιδιαίτερα, η εστίαση στον αποκλεισμό των γυναικών από την πολιτική ζωή σκίασε τους σημαντικούς ρόλους που αυτές έπαιξαν στη θρησκευτική ζωή της πόλης, συχνά με πολύ δημόσιους και ορατούς τρόπους».

A three-handled skyphos, or wine cup, circa early fourth century B.C. The main one is the notion that women had a universally mute and passive role in Athenian society. It is true that they lived with restrictions that modern Westerners would find intolerable. Yet, the show argues, the assumption that women lived in a state of purdah, completely removed from public life, is contradicted by the depictions of them in art. Photo: National Archaeological Museum, Athens, Greece

Ακριβώς σε αυτή την πτυχή εστιάζει η έκθεση που επιμελήθηκε ο δρ Καλτσάς και εγκαινιάζεται στις 20 Ιουλίου στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο. Τίτλος της «Η λατρεία των γυναικών, τελετουργία και πραγματικότητα στην κλασική Αθήνα». Η έκθεση είχε φιλοξενηθεί επί αρκετούς μήνες στο Ωνάσειο Πολιτιστικό Κέντρο της Νέας Υόρκης και τώρα έρχεται στη χώρα μας εμπλουτισμένη με νέα εκθέματα.

A container, circa 400-425 B.C. The management of weddings was female turf, as was childbirth and the rearing of children. And so were the rituals surrounding death. Men were in charge of war and killing; women were in charge of washing and dressing bodies for the all-important last rites, without which souls were left to wander the earth. Birth and death — the only real democratic experiences, existentially speaking — were in women's hands. Photo: National Archaeological Museum, Athens, Greece

Στην εκτενή εισαγωγή του στον κατάλογο της έκθεσης, την οποία συνυπογράφει με τον Αλαν Σαπίρο, ο Νίκος Καλτσάς επισημαίνει πως αντίθετα από ό,τι στις μοντέρνες δυτικές κοινωνίες, η θρησκεία διείσδυε σε κάθε πτυχή της ζωής στην αρχαία ελληνική πόλη και ήταν αδιαχώριστη από τις «κοσμικές» υποθέσεις, το οποίο σημαίνει ότι η δραστηριοποίηση των γυναικών στη λατρεία, στις τελετές και στις γιορτές σηματοδοτεί μια μείζονα συνεισφορά στη δημόσια ζωή της Αθήνας.

A neck amphora, circa 460 B.C. Much of that art is religious, which is no surprise considering the commanding female deities in the Greek pantheon. The goddesses are moody, contradictory personalities, above-it-all in knowledge but quick to play personal politics and intervene in human fate. Photo: Bibliotheque Nationale de France

Η έκθεση ερευνά, λοιπόν, διαμέσου των αρχαιολογικών καταλοίπων, τους πολλαπλούς τρόπους με τους οποίους η θρησκευτική δραστηριότητα των γυναικών συνεισέφερε όχι μόνο στην προσωπική τους ολοκλήρωση, αλλά, επίσης, στη δημόσια ταυτότητα της άρχουσας πόλης του κλασικού ελληνικού κόσμου.

Άγαλμα της Αθηνάς, πρώτο μισό του δεύτερου αιώνα π.Χ., από το Αρχαιολογικό Μουσείο του Άργους.

Το πρώτο μέρος παρουσιάζει τις κύριες γυναικείες θεότητες της Αθήνας, στη λατρεία και στις γιορτές των οποίων ήταν ενεργά αναμεμειγμένες οι γυναίκες. Η εξέχουσα θέση δίνεται στην Αθηνά, την προστάτιδα θεά της πόλης (Πολιάς), στην οποία έδωσε το όνομά της. Λατρευόταν, επίσης, ως Πρόμαχος (αρχηγός στη μάχη), Νίκη (για τη νίκη που φέρνει, είτε σε πόλεμο είτε σε ειρηνικούς διαγωνισμούς), Εργάνη (προστάτιδα των τεχνών, όπως της αγγειοπλαστικής που έφερε ευημερία στην Αθήνα). Ο Ν. Καλτσάς υπενθυμίζει: «Το κύριο ιερό της, ήδη από τα μυκηναϊκά χρόνια, ήταν στον βράχο της Ακρόπολης και τα αμέτρητα αφιερώματα που προσφέρθηκαν στη θεά εκεί στη διάρκεια των αιώνων, πολλά από τα οποία φέρουν επιγραφές από μεγάλα μαρμάρινα αγάλματα έως μικρά και φθηνά πήλινα, μας δίνουν μια εύγλωττη εικόνα για το πώς οι αρχαίοι Αθηναίοι σε όλες τις στιγμές της ζωής τους προσέφεραν στη θεά τους πρώτους καρπούς των κόπων τους (απαρχή) ή τη δεκάτη από το εισόδημά τους, ή αφιερώματα απροσδιόριστης αξίας».

Η θεά Αθηνά σε αγγείο του 470-460 π.Χ., αττικού εργαστηρίου. Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο.

«Από χρονών εφτά κρατούσα (μια χαρά) μέσ’ στις γιορτές της Αθηνάς τα βάζα τα ιερά στα δέκα χρόνια μ’ έβαζαν και άλεθα [με χάριν] το ιερό κριθάρι και την αρκούδα έκανα με φούστα κροκωτή στης Βραυρωνίας τη γιορτή»

Οι στίχοι από τη «Λυσιστράτη» του Αριστοφάνη περιγράφουν εύγλωττα τα καθήκοντα κάθε παιδίσκης. Στην αρχή μετείχε στις γιορτές της Αθηνάς και λίγο μεγαλύτερη στις γιορτές της Βραυρωνίας Αρτέμιδος, ντυμένη σαν «άρκτος» (αρκουδίτσα).

Artemis was a wild-game hunter, but no sooner have we pegged her as the outdoorsy type than she changes. On a gold-hued vase from the State Hermitage Museum in Moscow she appears as Princess Diana, to use her Roman name, crowned and bejeweled in a pleated floor-length gown. Photo: The State Hermitage Museum, St. Petersburg, Russia

Ο χαρακτηριστικός τύπος αγγείου που αφιερωνόταν από τα κορίτσια στην Άρτεμη, γνωστός ως κρατηρίσκος, έχει βρεθεί σε πολλές θέσεις όπου υπήρχε λατρεία της, και η εικονογραφία αυτών των αγγείων κάνει νύξεις για τη φύση της τελετουργίας. Μερικά θα δούμε και στην έκθεση.

Άγαλμα της Αφροδίτης, πρώτος αιώνας π.Χ., από το ιερό του Απόλλωνα Μαλεάτα στην Επίδαυρο. A marble statuette of Aphrodite from the sanctuary of Apollo Maleatas at Epidauros, first-century A.D. Although you might not expect Aphrodite, paragon of physical beauty, to have a dark side, she does. As the goddess of love she was unreliable, sometimes perverse. Yes, she brings people amorously together, but when things go wrong, watch out. Photo: National Archaeological Museum, Athens, Greece

Η Αφροδίτη «θεωρούνταν ότι είχε ιδιαίτερη σχέση με τις γυναίκες, ως προστάτιδα θεά της γυναικείας ομορφιάς και της ερωτικής έλξης.

Στην πραγματικότητα, στην Αθήνα, υπήρχε και μια άλλη υπόσταση της θεάς, ως δημόσια θεά, η οποία ενσαρκωνόταν στον λατρευτικό τίτλο της Πανδήμου (για όλους τους ανθρώπους) και λατρευόταν στην καρδιά της πόλης, στην Ακρόπολη και στην Αγορά».

Παράσταση αγγείου με τη θεά Δήμητρα.

Η θεά Δήμητρα και η κόρη της Περσεφόνη (ή Κόρη) «ήταν, φυσικά, ιδιαίτερα κοντά στις γυναίκες και στα κορίτσια ως αρχέτυπο πρότυπο της σχέσης μητέρας - κόρης».

Το πιο διάσημο ιερό της Δήμητρας, στην Ελευσίνα, δεν είχε περιορισμούς για την είσοδο των γυναικών.

Ειδώλιο Νίκης, περί το 510 π.Χ., αττικού εργαστηρίου.

Τέλος, ο κύκλος των θηλυκών θεοτήτων κλείνει με τη Νύμφη, που λατρευόταν στις υπώρειες της Ακρόπολης.

Παράσταση αγγείου από τη συμμετοχή των γυναικών στη λατρεία του Διονύσου.

Άλλες πτυχές της έκθεσης είναι η λατρεία των ηρωίδων, ανάμεσα στις οποίες και οι Κόρες του Κέκροπα, ιστορικές ιέρειες της κλασικής περιόδου, αλλά και διάφορα είδη λατρευτικών πράξεων, μερικά από τα οποία ισχύουν σε όλες τις λατρείες παγκοσμίως και άλλα που ήταν ειδικά για τη λατρεία μιας ιδιαίτερης θεότητας (χορός, σπονδή, θυσία, συμμετοχή στις πομπές για την Αθηνά και στη δημιουργία του πέπλου της, συμμετοχή στις λατρείες του Διονύσου ή στα Αδώνια, για τον θάνατο του νεαρού και ωραίου Αδώνιδος).

Επιτύμβια στήλη της Πολυξένης, περί το 400 π.Χ., από τη Βοιωτία. Πουλήθηκε στο Παρίσι στις αρχές του προηγούμενου αιώνα και τώρα βρίσκεται σε Μουσείο του Βερολίνου.

Στην αρχαία Ελλάδα, οποιαδήποτε μετάβαση στη ζωή από τη γέννηση έως τον θάνατο σηματοδοτούνταν από κάποιου είδους θρησκευτική τελετουργία.

«Η τελευταία ενότητα ανιχνεύει τον κύκλο της ζωής των γυναικών της Αθήνας, υπογραμμίζοντας συγκεκριμένες καίριες στιγμές μετάβασης και τον ρόλο της τελετουργίας σε καθεμία από αυτές», καταλήγει ο Ν. Καλτσάς.

An inscribed grave stele of "Nikomache," circa 350-360 B.C. There is no more moving image in the show than that of two women, one seated and one standing, facing each other. Both may be priests, or worshipers, in an earth-goddess cult; neither looks young. An inscription identifies the woman commemorated by the stele as Nikomache. The exhibition catalog suggests that she is the seated figure, the one who has settled in and will keep her place when the other walks away. The parting is evidently in progress as the women clasp hands and meet each other's gaze. Photo: Piraeus Archaeological Museum

Τελετές μύησης των κοριτσιών, γαμήλιες τελετές, γεννητούρια και θάνατοι παρουσιάζονται μέσα από σκηνές αγγείων, αγάλματα και επιτύμβιες στήλες.

178 ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΑ

Η έκθεση θα διαρκέσει μέχρι τις 30 Νοεμβρίου. Ο κ. Καλτσάς αναφέρει πως έχουν προστεθεί 23 αντικείμενα. Από τα 155 που είχαν πάει στη Νέα Υόρκη, εδώ θα εκτεθούν 178, καθώς προστίθενται αμετακίνητα.

Ανάμεσά τους, το γνωστό άγαλμα της Αθηνάς της Βαρβακείου, «το οποίο δεν μετακινείται λόγω της σπουδαιότητάς του αλλά και της κατάστασής του».

A krater, or vase, circa 380-400 B.C. The show uses art to survey where, within a system of institutionalized restriction, areas of freedom for women lay. By doing so it makes a valuable, if by now no longer entirely novel, contribution to Classical studies. Photo: Ministero per i Beni e le Attivit Culturali della Republica Italiana

Συνοψίζοντας, λέει ότι στόχος αυτής της έκθεσης δεν είναι να υποστηρίξει πως οι γυναίκες της κλασικής Αθήνας ήταν στην πραγματικότητα απελευθερωμένες με τη σύγχρονη έννοια. «Παραμένει αληθές ότι η ζωή των γυναικών της Αθήνας ήταν ιδιαίτερα περιορισμένη ως προς την κινητικότητα στη δημόσια σφαίρα, στη συμμετοχή στις πολιτικές διαδικασίες και στον έλεγχο του ίδιου του σώματός τους.

Αλλά η ανάμειξη των γυναικών σε λατρείες και γιορτές, μαζί ή χωριστά από τους άνδρες, ήταν σημαντική για την επιτυχή λειτουργία της πόλης, όπως και για κάθε μέλος της κοινωνίας. Εάν στόχος της ελληνικής θρησκείας ήταν να δημιουργηθεί και να διατηρηθεί ένα καθεστώς αρμονίας μεταξύ θνητών και θεών, τότε ο ρόλος των Αθηναίων γυναικών ήταν τόσο ζωτικός στη διαδικασία αυτή όσο αυτός των πολλών πανίσχυρων θεαινών που λατρεύονταν εκεί, ξεκινώντας με την πολιούχο της πόλης Αθηνά».

ΠΗΓΗ: ΕΘΝΟΣ