Αύγουστος στη Θεσσαλονίκη, August in Thessaloniki

«Τι είναι θεός; Τι μη θεός και τι τ’ ανάμεσό τους;» αναρωτιέται ο Χορός στην Ελένη. Οι διαμάχες των θεών παιδεύουν τους ανθρώπους, πόλεμοι γίνονται για φαντάσματα. Μετά την πανωλεθρία στις Συρακούσες, ο Ευριπίδης γράφει το 412 π.Χ. ένα έργο στα όρια της τραγικωμωδίας. Δεκαεπτά χρόνια από την έναρξη της τρωικής εκστρατείας, η Ελένη συναντά πάλι τον Μενέλαο και ανατρέπει το μύθο της άπιστης γυναίκας.

Η Ελένη, αν και έχει πλούσια παραμυθένια δράση, έρωτα, ανατροπές και αίσιο τέλος, χαρακτηρίζεται από έντονο φιλοσοφικό υπόβαθρο. Παραγωγή: ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Καλαμάτας - ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Αγρινίου

Η Πέμη Ζούνη ερμήνευσε το ρόλο της Ελένης, ενώ ο Αντώνης Καφετζόπουλος ως Μενέλαος κατάφερε να κινηθεί στα πλαίσια της ιλαροτραγωδίας, χωρίς να υπονομεύσει την τραγική  διάσταση του δράματος.

Ανοικτό Θέατρο Συκεών-Μάνος Κατράκης. Σκηνοθεσία: Βασίλης Νικολαΐδης.

Ο Αγαμέμνων είναι το πρώτο μέρος της τριλογίας Ορέστεια, της μόνης τριλογίας που έχει διασωθεί στο αρχαίο θέατρο. Θεωρείται μία από τις κορυφαίες τραγωδίες του αρχαίου δράματος και φυσικά της παγκόσμιας δραματουργίας.

Ο ποιητικός λόγος φτάνει σε πολύ μεγάλα ύψη, με ιδιοφυείς μεταφορές και βαθιά νοήματα για την ανθρώπινη φύση, την έννοια της ευθύνης και την μοίρα. Οι μορφές είναι εμβληματικές, σε επικά ύψη, αλλά όχι εξιδανικευμένες. 

Στο έργο κυριαρχεί τόσο το μίσος, ένα μίσος χολερικό, όσο και η αλαζονεία της εξουσίας. Ο Αγαμέμνονας, που πατάει στο κόκκινο χαλί, μια τιμή που αρμόζει μόνο σε Θεούς, είναι ένας αλαζονικός βασιλιάς. Και η Κλυταιμνήστρα έχει την ίδια πομπώδη έπαρση.

Ο Μηνάς Χατζησάββας ως Αγαμέμνων δίνει μια υποδειγματική ερμηνεία και ξεχωρίζει από όλους τους ηθοποιούς. Βγάζει την έπαρση της εξουσίας στον αφελή βασιλιά, που παγιδεύεται από την γυναίκα του και χρωματίζει πολύπλευρα και με αποτελεσματικό τρόπο τον ρόλο του, θυμίζοντας παράλληλα και απολυταρχικούς ηγέτες της πρόσφατης ιστορίας.

Επίσης, ιδιαίτερα καλή ήταν η Καρυοφιλλιά Καραμπέτη. Πειστική στον ρόλο της σκληρής και αλαζονικής βασίλισσας Κλυταιμνήστρας, με ένταση στην φωνή της και ένα διονυσιακό πάθος στην στιγμή που εμφανίζεται λουσμένη με αίμα στην σκηνή.

Όσο για τον χορό, η χρήση έμπειρων ηθοποιών και η σκηνοθετική επιλογή να λειτουργούν κυρίως ως μονάδες, δίνει μια νέα οπτική στον ρόλο του.

Η σκηνογραφία είχε αρκετά επιτυχημένες επιλογές. Όσο για την σκηνή με το φονικό, που η σκηνή πλημμυρίζει με αίμα, είναι λίγο σαν να προσπαθεί να συνδυάσει βίαιες εικόνες του μεταμοντέρνου θεάτρου με την ζωγραφική του Τζάκσον Πόλοκ.

Γενικά, ο «Αγαμέμνων» του Αισχύλου από το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. ΚΟΖΑΝΗΣ στο Ανοικτό Θέατρο Συκεών «Μάνος Κατράκης» βασίζεται σε ένα πάρα πολύ δυνατό κείμενο με φοβερό λόγο και βαθιά νοήματα.

Από την πορεία διαμαρτυρίας στη Θεσσαλονίκη την 29-8-2013. Δυναμική η παρουσία των Καθηγητών και έπεται συνέχεια !

Το Myrό Antiques House και η Myrό Gallery, στο πλαίσιο της προσπάθειας του ιδρυτή τους Σταύρου Μυρωνίδη και της ομάδας συνεργατών του για την ανανέωση της ελληνικής εικαστικής ταυτότητας και της ανάδειξης της στο εξωτερικό, ανακοινώθηκε στην αρχή του καλοκαιριού του 2013 η Greek Marble Initiative, μία πρωτοβουλία για την διεθνή ανάδειξη του ελληνικού μαρμάρου και της σύγχρονης γλυπτικής σε μάρμαρο, η οποία θα αναλάβει σειρά πρωτοβουλιών προς αυτή την κατεύθυνση.

Έκλειψη Ηλίου στον Άρη όπως την είδε το Curiosity. Curiosity Mars rover views eclipse of the Sun by Phobos

Ο μεγαλύτερος από τους δυο δορυφόρους του Άρη, o Φόβος, περνάει μπροστά από τον Ήλιο. Tα τρία στιγμιότυπα λήφθηκαν με διαφορά 3 δευτερολέπτων. This set of three images shows views three seconds apart as the larger of Mars' two moons, Phobos, passed directly in front of the sun as seen by NASA's Mars rover Curiosity. Curiosity photographed this annular, or ring, eclipse with the telephoto-lens camera of the rover's Mast Camera pair (right Mastcam) on Aug. 17, 2013, the 369th Martian day, or sol, of Curiosity's work on Mars. Credit: NASA/JPL-Caltech/Malin Space Science Systems/Texas A&M Univ.

Το Curiosity έβαλε στο μάτι τους δορυφόρους του Άρη, Φόβο (διάμετρος 22.2 km) και Δείμο (12.6 km).

Στις 17 Αυγούστου, το ρομπότ Curiosity έστρεψε την κάμερά του ξανά στον ουρανό την στιγμή που ο Φόβος, περνούσε μπροστά από τον Ήλιο.

Το αντίστοιχο φαινόμενο στη Γη, όταν η Σελήνη διέρχεται ακριβώς μπροστά από τον Ήλιο, θα γινόταν ορατό ως ολική έκλειψη του Ηλίου, δεδομένου ότι το φαινόμενο μέγεθος της Σελήνης είναι (εντελώς) συμπτωματικά ίδιο με το φαινόμενο μέγεθος του Ήλιου.

These six images from NASA's Mars rover Curiosity show the two moons of Mars moments before (left three) and after (right three) the larger moon, Phobos, occulted Deimos on Aug. 1, 2013. On each side, the top image is earlier in time than the ones beneath it. Credit: NASA/JPL-Caltech/Malin Space Science Systems/Texas A&M Univ.

Αυτό δεν συμβαίνει με τα αντίστοιχα φαινόμενα μεγέθη Φόβου και Ήλιου, στον Άρη. Ο Φόβος, ένας διαστημικός βράχος με ακανόνιστο σχήμα, είναι πολύ μικρός για να καλύψει τον δίσκο του Ήλιου.

«Αυτό είναι ότι πιο κοντινό σε μια ολική έκλειψη που μπορεί κανείς να δει στον Άρη» δήλωσε ο Mark Lemmon του Πανεπιστημίου του Texas και μέλος της ερευνητικής ομάδας που αναλύει τις εικόνες της Mastcam, της κύριας κάμερας του Curiosity. Επιπλέον, η παρατηρήσεις αυτές έδειξαν πως η θέση του Φόβου την ώρα της έκλειψης ήταν δύο με τρία χιλιόμετρα πιο κοντά στο κέντρο του ηλιακού δίσκου σε σχέση με τις προβλέψεις της ερευνητικής ομάδας.

Η μαύρη τρύπα του Γαλαξία «φτύνει» το φαγητό της, Sagittarius A*: NASA'S Chandra Catches Our Galaxy's Giant Black Hole Rejecting Food

Ο Τοξότης Α*, η μαύρη τρύπα στο κέντρο του Γαλαξία, στις νέες απεικονίσεις του τηλεσκοπίου CHANDRA της NASA. Supermassive black hole Sagittarius A* at the heart of the Milky Way galaxy. (Credit: X-ray: NASA/UMass/D.Wang et al., IR: NASA/STScI)

Ο Τοξότης Α*, η μαύρη τρύπα στο κέντρο του γαλαξία μας, αποδεικνύεται τελικά μάλλον επιλεκτικός στο… φαγητό. Ερευνητές ανακάλυψαν ότι δεν «καταβροχθίζει» υλικά με τον ρυθμό που θα αναμενόταν αλλά αντιθέτως τα «φτύνει» εκτοξεύοντάς τα, μάλλον επειδή είναι πολύ καυτά. Η ανακάλυψη, η οποία εξηγεί γιατί η «δική μας» μαύρη τρύπα έχει τόσο χαμηλή ακτινοβολία σε σχέση με άλλες, αποτελεί ένα σημαντικό βήμα για την κατανόηση των μελανών οπών από τους επιστήμονες. Υποδηλώνει επίσης ότι ίσως αυτή η συμπεριφορά του Τοξότη Α* εμποδίζει τη γέννηση νέων άστρων στο κέντρο του Γαλαξία.

«Ακατάδεκτη» μαύρη τρύπα

Καλλιτεχνική απεικόνιση του Τοξότη Α*. Illustration of Sagittarius A*.

Οι επιστήμονες θεωρούν ότι οι περισσότεροι γαλαξίες έχουν στο κέντρο τους μεγάλες μαύρες τρύπες, με μάζα ίση με αυτή εκατομμυρίων ή και δισεκατομμυρίων ήλιων. Πολλές από αυτές τις μελανές οπές φαίνονται να καταπίνουν μανιωδώς υλικά από το περιβάλλον τους παράγοντας τις φωτεινές πηγές που είναι γνωστές ως κβάζαρ. Ο Τοξότης Α* ωστόσο, ο οποίος απέχει 26.000 έτη φωτός από τη Γη και έχει μάζα περίπου 4 εκατ. ήλιους, δεν είναι τόσο φωτεινός ούτε, όπως αποδεικνύεται, τόσο αδηφάγος.

Αναλύοντας τις απεικονίσεις του τηλεσκοπίου ακτίνων Χ CHANDRA της NASA ομάδα αστρονόμων παρατήρησε ότι λιγότερο  από το 1% των αερίων που εισέρχονται στο βαρυτικό πεδίο του Τοξότη Α* φθάνει στον ορίζοντα γεγονότων της μαύρης τρύπας – το «σημείο χωρίς επιστροφή» από όπου τίποτε πλέον δεν μπορεί να ξεφύγει από αυτήν. Η υπόλοιπη, συντριπτική πλειονότητα των αερίων απωθείται και εκτοξεύεται μακριά προτού φθάσει στον ορίζοντα γεγονότων (και αποκτήσει μεγάλη φωτεινότητα) με αποτέλεσμα τη χαμηλή ακτινοβολία του Τοξότη Α*.

Υπερβολικά «καυτό» γεύμα

X-ray Image of Sagittarius A*

Για να φθάσουν στον ορίζοντα γεγονότων μιας μαύρης τρύπας – και να καταβροχθιστούν από αυτήν – τα υλικά δεν θα πρέπει να έχουν υπερβολικά υψηλές θερμοκρασίες. Εν αντιθέσει με τις «αχόρταγες» μαύρες τρύπες που παράγουν κβάζαρ οι οποίες περιβάλλονται από σχετικά ψυχρότερα (γύρω στο 1 εκατ. βαθμούς Κελσίου) και πυκνότερα αέρια, ο Τοξότης Α* περιβάλλεται από υπερβολικά καυτά (πάνω από 3 εκατ. βαθμούς Κελσίου) και αραιά αέρια, γι’ αυτό και δυσκολεύεται να τα «καταπιεί». Οι ερευνητές θεωρούν ότι τα απωθεί ώστε να χάσουν σε έναν βαθμό τη θερμότητα και την ορμή τους και να μπορέσει έτσι να απορροφήσει ένα τμημα τους εξασφαλίζοντας το «γεύμα» του.

«Το μεγαλύτερο μέρος των αερίων πρέπει να απωθηθεί έτσι ώστε μια μικρή ποσότητα από αυτά να μπορεί να φθάσει ως τη μαύρη τρύπα» εξήγησε σε δελτίο Τύπου ο Φενγκ Γιουάν του Αστεροσκοπείου της Σανγκάης στην Κίνα, εκ των συγγραφέων της μελέτης που δημοσιεύθηκε στην επιθεώρηση «Science».  «Αντίθετα με ό,τι νομίζουν ορισμένοι, οι μαύρες τρύπες δεν καταβροχθίζουν οτιδήποτε έλκεται προς το μέρος τους. Ο Τοξότης Α* μάλλον διαπιστώνει ότι μεγάλο μέρος του φαγητού του δεν καταπίνεται εύκολα».

Παράθυρο στη γειτονιά μας

Η γειτονική μας ανακάλυψη θεωρείται ότι προσφέρει ένα νέο «παράθυρο» για την κατανόηση των μελανών οπών. «Πιστεύουμε ότι οι περισσότεροι μεγάλοι γαλαξίες έχουν μια μεγάλης μάζας μαύρη τρύπα στο κέντρο τους, βρίσκονται όμως υπερβολικά μακριά ώστε να μπορέσουμε να μελετήσουμε πώς η ύλη κινείται γύρω από αυτές» εξήγησε ο Ντάνιελ Γουάνγκ του Πανεπιστημίου της Μασαχουσέτης στο Άμχερστ, επικεφαλής της μελέτης. «Ο Τοξότης Α* είναι μια από τις ελάχιστες μαύρες τρύπες που έχουμε αρκετά κοντά μας ώστε να μπορέσουμε να παρατηρήσουμε αυτές τις διαδικασίες».

Ο δρ Γουάνγκ πρόσθεσε επίσης ότι τα υπερβολικά καυτά αέρια που εκτοξεύονται από τη μαύρη τρύπα ενδέχεται να θερμαίνουν περισσότερο άλλα νέφη αερίων που βρίσκονται κοντά στο κέντρο του γαλαξία μας, εμποδίζοντας τη γέννηση νέων άστρων. «Κάτι τέτοιο θα έχει επίδραση στην εξέλιξη του Γαλαξία» τόνισε ο επιστήμονας.

Σε τόνο φθινοπωρινό. In Αutumnal tone

Hans Anderson Brendekilde, A Wooded Path In Autumn

Η κάρτα της με ένα τοπίο.

Φθινοπωρινή αγγλική εξοχή.

Πράσινο κόκκινο πορτοκαλλόχρουν

και αυτό το μοβ σε δέκα αποχρώσεις…

Ένα φθινόπωρο μπάσταρδο με πατικώνει.

Άτονο πράσινο λίγο καφέ και λίγο κίτρινο.

Θα αντάλλασσα το αχνό γαλάζιο και τον ήλιο

με γκρίζο και βροχή

Patricia Watwood, Autumn Leaves

το άνοστο κοντομάνικο

με τη θαλερή καμπαρντίνα της μνήμης.

Επισκέπτες, Visitors

Χώρα, Νάξος © Κωνσταντίνος Βακουφτσής

Σου το ’πα

μην αλλάξεις την εξώπορτα τη δίφυλλη

με το μεγάλο οριζόντιο τζάμι επάνω.

Αλλιώς, πώς θα μπαίνει ο ήλιος

να μου μαντατεύει τη μικρή ζωή σου.

Ormos Apollonia, Naxos © Κωνσταντίνος Βακουφτσής

Πώς θα ’ρχεται η θάλασσα

να φέρνει χαιρετίσματα, φιλιά μπλεγμένα φύκια.

(από ανέκδοτη ποιητική συλλογή)

Κούλα Αδαλόγλου

Rêveries d'automne

Vincent Van Gogh, Les Alycamps, feuilles d'automne

Τον ακούω τον άνεμο του φθινοπώρου.

Ανήσυχη ζωή προμηνύεται.

Σαν να κρέμεται από μια κλωστή.

Ανιστορώ την ψυχή μου

και συνεχίζω.

Kαλλιόπη Εξάρχου

Δήμητρα Μήττα, «Ο τηλεφωνικός θάλαμος». Dimitra Mitta, “The Telephone Booth”

Πότε πέρασε το Σάββατο; Κυριακή σήμερα, αύριο Δευτέρα. «Να βάλω το ξυπνητήρι». Ξανά πίσω στη δουλειά. «Θα το ακούσω;» Έβαλε τρία, να χτυπήσουν διαδοχικά, το ένα πίσω από το άλλο με διαφορά λεπτού. «Δεν μπορεί, κάποιο θ’ ακούσω». Πού τα έβαλε; Θα τα βρει μέσα στο σκοτάδι; Χειμώνας έρχεται, το πρωί δεν φωτίζει καλά. «Θα τα βρω». Φυσικά, αφού όταν χτυπούσαν φώτιζε η οθόνη τους, «οπωσδήποτε θα τα βρω».

 Otto Dix, Tête rouge, Αutoportrait, 1919, Ηuile sur papier, 72x66 cm

Από την αγωνία μήπως δεν ακούσει κανένα, από φόβο μήπως και δεν τα βρει μέσα στο σκοτάδι, ξυπνούσε πριν από όλα τα ξυπνητήρια και τα έπιανε ένα ένα, τα ψηλαφούσε. «Εδώ είναι». Δεν είχαν φύγει. «Αγαπημένα μου ρολόγια…». Όχι ότι κοιμόταν στη διάρκεια της νύχτας. Λαγοκοιμόταν, τις περισσότερες φορές στον καναπέ, άνοιγε τα μάτια, κοιτούσε το πιο κοντινό ρολόι. Είχαν περάσει μόλις λίγα λεπτά από την προηγούμενη φορά που είχε κοιτάξει την ώρα. Ξαναέκλεινε τα μάτια. Πόσες φορές το έκαμνε αυτό στη διάρκεια της νύχτας; Σηκωνόταν κατάκοπος. Ο καφές θα τον σώσει. Δευτέρα. Τι δουλειές είχαν μείνει από την Παρασκευή στο γραφείο; Πάλι δεν τις είχε σημειώσει. Αλλά κι όταν τις σημείωνε, έχανε το χαρτάκι. Γιατί δεν τελειώνουν ποτέ οι δουλειές που είναι να γίνουν;

Paul Delvaux, Torse d'Homme, 1929, Huile sur Toile, 100x100 cm, Collection Particulière

Ικανός άνθρωπος, ικανότατος. Με γνώσεις. Με ευρυμάθεια. Άφηνε τους άλλους να βγάζουν τη δουλειά, τον έβλεπαν κιόλας να ξεφυσά από το άγχος του, συμμερίζονταν την αγωνία του, έσπευδαν όλοι να βοηθήσουν, στο τέλος έκαμνε μόνο αυτά που δεν μπορούσαν να κάνουν οι άλλοι στη θέση του. Και αυτά πολλά του φαίνονταν.

Jared French, L'évasion, 1947

Η κόλασή του ήταν οι άλλοι. Επειδή τον καλούσαν στα σπίτια τους. Γιορτές, Κυριακές, αργίες. Πώς θα πάει; «Πώς τον είπαν τον δρόμο;» Από το άγχος του αν θα βρει τον δρόμο, δεν άκουγε σε ποιον ακριβώς έμεναν οι άνθρωποι που έκαμναν τη γιορτή, όλα στο περίπου. «Οδός …». Και πρέπει να πάει και κάτι, ένα δώρο, τι δώρο; Τι πηγαίνουν σε αυτές τις περιπτώσεις; Σκάλιζε τη μνήμη του: «Η μάνα τι πήγαινε;» Και πού το έβρισκε; Αλήθεια, πού βρίσκουν ένα μπουκάλι κρασί; Ένα κουτί γλυκά; Μια γλάστρα; Και είναι καλά αυτά από αυτό το ζαχαροπλαστείο; Ή μήπως είναι ακριβά; Καλύτερα από το συνοικιακό. «Πού το είδα;» Αδύνατον να θυμηθεί, δεν είχε χαρτογραφήσει την περιοχή όπου έμενε χρόνια, το μυαλό του ήταν συνέχεια βυθισμένο στην αγωνία για αυτά που έπρεπε να γίνουν, ας πούμε τα ψώνια. «Δεν θα το βρω το σπίτι». Και πώς θα πάει εκεί; Ποιο λεωφορείο; Δεν του είχαν πει. Άσε. Πού να τρέχει τώρα… «Δεν πάω». Γλύτωνε και την αγωνία για το δώρο.  

Edward Hopper, Chair Car, Voiture-salon, 1965, 101,6x127 cm

Καλύτερα μόνος. Η κόλαση είναι οι άλλοι. Θα πρέπει να μιλάει κιόλας, τουλάχιστον να απαντάει, να κοιτάει στα μάτια τον ομιλητή, να δείχνει ενδιαφέρον. Δεν έβρισκε τίποτε ενδιαφέρον σε αυτά που άκουγε. Είχε, εξάλλου, πολλά στο μυαλό του, κυρίως πώς να τα βγάλει πέρα. Πώς θα γυρίσει στο σπίτι; «Μέχρι τι ώρα κυκλοφορούν τα λεωφορεία;» Ξεφυσούσε. «Μην κάνετε έτσι», του είχε πει κάποτε μια συμπαθητική κυριούλα που στεκόταν πίσω του στην ουρά του ταμείου στο σούπερ μάρκετ. «Θα πάθετε κάτι».

By David Hockney

«Θα το κάνω, θα τα κάνω όλα». Έτσι έλεγε πάντα. Και έμεναν όλα στη μέση. Ή μάλλον στην αρχή. Μια κορνίζα μεγάλη, με φωτογραφίες –ο ίδιος σε διάφορες στάσεις- που στηριζόταν σε ένα καρφί, στη μέση, είχε κάνει κοιλιά και κινδύνευε ανά πάσα στιγμή να διαλυθεί, αυτή την κατέβασε από τον τοίχο. «Θα βάλω ένα ακόμη καρφί», να στηρίξει την κορνίζα στις δύο γωνίες της. Δεν το έκανε. Η κορνίζα με τις φωτογραφίες έμεινε πάνω στον καναπέ και το καρφί στον τοίχο έμοιαζε άχρηστο. 

Andrew Wyeth, Up in the studio, 1965

Πώς να τα βγάλει πέρα με τόσα πράγματα που έπρεπε να γίνουν; Έκλεινε τα μάτια στην πραγματικότητα και αυτή τον προσπερνούσε και τον περίμενε, ειρωνική και με σιγουριά, με αυτοπεποίθηση –κανένας δεν μπορούσε να την παραβλέπει. Μέχρι που, αναμενόμενα, έπεφτε επάνω της. Γέμιζε καρούμπαλα, κουτουλούσε από τον πόνο. 

Jacek Yerka, Between Heaven and Hell

Και το σπίτι, φροντίδα ήθελε κι αυτό. Και πώς να το κάνει; Μεγάλο ήταν, δύο δωμάτια χωλ, κουζίνα, μπάνιο. Όχι ότι δεν του άρεζε η τάξη και η καθαριότητα, αλλά πώς;  Μετακόμισε. Πήγε σε μικρότερο σπίτι. Ένα δωμάτιο, χωλ, κουζίνα, μπάνιο. Μεγάλο κι αυτό. Ξαναμετακόμισε. Δωμάτιο ενωμένο με κουζίνα, τουαλέτα, ντουζιέρα χωρίς μπανιέρα. Μεγάλο, θα προτιμούσε κάτι πιο μικρό, ας πούμε έναν τηλεφωνικό θάλαμο, να μένει εκεί καθισμένος και όλα όσα χρειάζεται να είναι γύρω του, ο καφές, η ζάχαρη, τα κουταλάκια, κανένα βιβλίο, η εφημερίδα. Μόνο τα στοιχειώδη, τι χρειάζεται ένας άνθρωπος για να ζήσει; Και τις πολλές τροφές τι τις ήθελε; Σκεύη και πιάτα χρειάζονταν πιατοθήκες, ντουλάπια, ράφια. Περιόρισε το φαγητό, και αυτό ωμό, λαχανικά, για να μην χρειάζεται να πλένει με απορρυπαντικό. 

René Magritte, Tentative de l'impossible

Η κόλαση είναι τα πολλά πράγματα που χρειάζονται φροντίδα. Σε κουτί έβαλε και τις φωτογραφίες όσων κατά περιόδους τον αγάπησαν –πού να ξεσκονίζει τις κορνίζες; Κι όμως κάτι του έλειπε. Μια συντροφιά ήθελε, μια συνοδοιπόρο στην ακινησία του, κάποια που θα έμενε σε διπλανό τηλεφωνικό θάλαμο. Η κόλαση είναι οι άλλοι. Αλλά και μόνος; 

Πολύ μεγάλος ο κόσμος τελικά. Τι να πρωτοανακαλύψει κανείς; Καλύτερα ο τηλεφωνικός θάλαμος. Καμιά έγνοια, τίποτε που να χρειάζεται προγραμματισμό, σχέδιο, οργάνωση –«να βάλω τώρα το μαγιό μου ή θα έχει καμπίνα στην παραλία;»-, τίποτε που να δημιουργεί αναστάτωση στην ψυχή, σκοτοδίνη στο μυαλό, πανικό που παραλύει –«η ταμπέλα δείχνει από εδώ ή από εκεί;»-, που δεν αφήνει την αναπνοή να κυκλοφορεί χωρίς εμπόδια, από την κοιλιά μέχρι το λαρύγγι, που κάνει όλον τον αέρα του σύμπαντος να φαίνεται λίγος για τα αναστατωμένα του πνευμόνια.

Alain Delaporte, Appelle-moi, si tu veux

Τα λάθη που μπορούσαν να γίνουν κυκλοφορώντας μέσα στον κόσμο ήταν πολλά, το ίδιο και οι αστοχίες, ενώ σ’ έναν τηλεφωνικό θάλαμο; Η ανάσα εκεί μέσα θα είναι πιο ήσυχη, μόνο έτσι μπορεί να είναι ήσυχη, το τικ τακ της καρδιάς μόλις που θα ακούγεται, μόλις που θα φτάνει στα αυτιά, δεν θα υπάρχει τίποτε που να την αναγκάζει να κινείται πιο γρήγορα, τίποτε που να την αναστατώνει, να τη φοβίζει, να την κάνει να λαχταρά, τίποτε. Η κόλαση είναι ο έξω κόσμος. «Δεν θα βγω.» 

Barbara Kruger, Untitled (The marriage of Murder and Suicide), 1988

Η δουλειά πια μπορούσε να γίνει από το σπίτι μέσω του διαδικτύου. Πού να πηγαίνει τώρα στο γραφείο… Το λεωφορείο θα έχει κόσμο, μπορεί να αργήσει κιόλας –γίνεται συχνά αυτό, πολλές οι διαδηλώσεις, οι απεργίες, τα χαλασμένα φανάρια... Το τηλεκοντρόλ στο χέρι. Το διαδίκτυο εκεί μπροστά του, του δείχνει τον κόσμο. Μα τον ξέρει τον κόσμο, έχει τόσες πληροφορίες γι’ αυτόν, δεν χρειάζεται να βγει έξω. Τα ρολόγια χτυπούν, τικ τακ, το καθένα στον δικό του ρυθμό. Δεν τα χρειάζεται πια, δεν πηγαίνει στο γραφείο, σε λίγο θα ξεχάσουν τη φυσιογνωμία του, όμως τώρα που δεν πάει εκεί, έχει γίνει ο καλύτερος υπάλληλος. Απαλλάχθηκε από το άγχος που του προκαλούσαν οι άλλοι. «Με κοιτάνε».

Richard Estes, Telephone Booths, 1967

Εξαντλήθηκαν οι μπαταρίες στα ρολόγια, καλύτερα έτσι, ησυχία, ο χρόνος δεν μετριέται πια, ο χρόνος έγινε άχρονος, ο τόπος ελαχιστοποιήθηκε, ένα τηλεφωνικός θάλαμος, ο τύπος εκεί μέσα μπορεί πια να βιώσει την αιωνιότητα και την ουτοπία. Αυτό δεν ζητά ένας άνθρωπος; Τυχεράκια… 

  Peter Booth, Head, Oil on canvas, 82 x 110 cm

Μα γιατί είναι θλιμμένος; 

Δήμητρα Μήττα, Dimitra Mitta

Σεπτέμβριος 2011

Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Ένεκεν 22 (2011)

Η ζωή στην Γη προήλθε από τον Άρη; Earth life 'may have come from Mars'

Could life on Earth have been born on Mars? Photo via Wikipedia.

Γεωχημικοί επιστήμονες που μετέχουν στο Συνέδριο Goldschmidt 2013, που διεξάγεται από τις 25 Αυγούστου στη Φλωρεντία της Ιταλίας και λήγει αύριο, υποστηρίζουν ότι υπάρχουν «νέα στοιχεία» που δείχνουν πως οι «σπόροι» της ζωής προήλθαν από τον πλανήτη Άρη και μεταφέρθηκαν στη Γη από μετεωρίτες και εκρήξεις ηφαιστείων.

Life would face challenges on Mars today, but billions of years ago conditions might have been better. Νέα στοιχεία δείχνουν ότι μπορεί να είμαστε όλοι Αρειανοί.

Σύμφωνα με τον καθηγητή Γεωχημείας Στίβεν Μπένερ ένα συγκεκριμένο είδος ύλης κρίσιμο για τη δημιουργία ζωής ήταν διαθέσιμο μόνον στην επιφάνεια του κόκκινου πλανήτη. Μάλιστα, όπως υποστηρίζει ο ίδιος είναι διαθέσιμο, ακόμη και σήμερα.

Meteorites from Mars have been arriving on Earth throughout our planet's history.

Πιθανότατα οι «σπόροι» της ζωής, σύμφωνα με τον δρα Μπένερ, έφθασαν στη Γη από βροχή μετεωριτών που προήλθε από τον Άρη ή από υλικά που εκτοξεύτηκαν μετά την έκρηξη ηφαιστείων.

Ως απόδειξη ο Μπένερ θεωρεί την οξείδωση της μεταλλικής μορφής του μολυβδαινίου, που δρα ως καταλύτης στην ανάπτυξη οργανικών μορίων που μπορούν να δημιουργήσουν τις πρώτες μορφές ζωής.

«Μόνο όταν μολυβδαίνιο οξειδώνεται, σε μεγάλο βαθμό, είναι σε θέση να επηρεάσει τον σχηματισμό πρώιμης ζωής», δήλωσε ο καθηγητής του Ινστιτούτου Γουεστχάιμερ για την Επιστήμη και την Τεχνολογία στις ΗΠΑ.

«Αυτή η μορφή του μολυβδαινίου δεν θα μπορούσε να ήταν διαθέσιμη στη Γη όταν ξεκίνησαν να υπάρχουν οι πρώτες μορφές ζωής γιατί πριν από τρία δισεκατομμύρια χρόνια, η επιφάνεια της Γης είχε πολύ λίγο οξυγόνο, αλλά ο Άρης αρκετό».

Φωτογραφία της επιφάνειας του Άρη από την ΝΑSΑ όταν ο κόκκινος πλανήτης είχε πλησιάσει εγγύτερα τη Γη (για τα τελευταία 60.000 χρόνια) στις 27 Αυγούστου του 2003.

«Είναι ένα ακόμη αποδεικτικό στοιχείο που καθιστά πιο πιθανό ότι η ζωή ήρθε στη Γη από ένα μετεωρίτη του Άρη, αντί να αρχίσει από αυτόν τον πλανήτη».

Όλα τα ζωντανά πλάσματα προέρχονται από οργανική ύλη, αλλά η προσθήκη ενέργειας στα οργανικά μόρια δεν δημιουργεί ζωή. Αν αφεθούν να δράσουν αυτόνομα τα οργανικά μόρια γίνονται κάτι που μοιάζει είτε με πίσσα είτε με άσφαλτο εξηγεί ο καθηγητής Μπένερ.

«Ορισμένα στοιχεία όμως δείχνουν ότι μπορούν να ελέγξουν την τάση των οργανικών υλικών να στραφούν σε κάτι σαν πίσσα, ιδίως το βόριο και μολυβδαίνιο, έτσι πιστεύουμε ότι τα μέταλλα που τα περιείχαν ήταν θεμελιώδους σημασίας για την εκκίνηση της ζωής».

Borax crystals, which contain the element boron. Photo via Wikipedia.

«Η ανάλυση ενός μετεωρίτη από τον Άρη πρόσφατα έδειξε ότι υπήρχε βόριο και τώρα πιστεύουμε ότι υπήρχε και η οξειδωμένη μορφή του μολυβδαινίου εκεί».

Ένας άλλος λόγος για τον οποίο η ζωή δεν θα μπορούσε να ξεκινήσει από τη Γη ήταν ότι πιθανότατα όλη η επιφάνειά της είχε καλυφθεί από νερό, είπε ο Μπένερ.

Το νερό, σύμφωνα και με άλλους γεωχημικούς, θα εμπόδιζε τις επαρκείς συγκεντρώσεις βορίου σχηματισμού και θα ήταν διαβρωτικό για το RNA, τον εξάδελφο του DNA, που πιστεύεται ότι είναι το πρώτο γενετικό μόριο που εμφανίστηκε.

Οι ανακοινώσεις του Μπένερ και τα στοιχεία της ερευνητικής του ομάδας παρουσιάστηκαν στο Συνέδριο Goldschmidt 2013 στη Φλωρεντία της Ιταλίας.

«Τα στοιχεία μας οδηγούν στο συμπέρασμα ότι είμαστε όλοι Αρειανοί, ότι η ζωή ξεκίνησε από τον Άρη και έφθασε στη Γη από έναν βράχο» είπε ο Μπένερ κατά την εισήγησή του στο Συνέδριο.

«Είμαστε, όμως, τυχεροί που καταλήξαμε εδώ, καθώς σίγουρα η Γη ήταν η καλύτερη από τις δύο πλανήτες για τη διατήρηση της ζωής. Εάν υποθετικά οι πρόγονοί μας είχαν παραμείνει στον Άρη, δεν θα υπήρχαν και πολλά για να πούμε, ίσως και τίποτε πλέον».

Η λωρίδα του Möbius στο σινεμά. The Möbius strip at the movies

M. C. Escher, Mobius Strip II, 1963

Είπε το μυρμήγκι: «Ολοένα γυρνάμε από εδώ και από εκεί / και το μόνο που έχουμε βρει / είναι πως η άλλη πλευρά δεν είναι εκεί». Ο Αύγουστος Φερδινάνδος Μέμπιους γεννήθηκε το 1790 στη Γερμανία και πέθανε το 1868. Έμεινε σε μικρή ηλικία ορφανός από πατέρα και ύστερα από οικογενειακές πιέσεις άρχισε να σπουδάζει νομικά αλλά σύντομα, στη μέση του πρώτου έτους κιόλας, άλλαξε πεδίο σπουδών και ξεκίνησε στα Μαθηματικά.

 August Ferdinand Möbius

Όταν τελείωσε, συνέχισε πανεπιστημιακή καριέρα στα Μαθηματικά αλλά και στην Αστρονομία. Το 1858 παρουσίασε τη «Λωρίδα Μέμπιους» με την παράδοξη παρατήρηση ότι πρόκειται για μια επιφάνεια με μία μόνο πλευρά. 

A Möbius Conveyor Belt.

Εννοώντας ότι αν το ένα άκρο μιας ταινίας το γυρίσουμε κατά 180 μοίρες και το κολλήσουμε στο άλλο άκρο προκύπτει μια ταινία, η οποία φέρει το όνομά του, Μέμπιους.

Τι είναι η λωρίδα του Möbius; Παρακολουθείστε το τρέιλερ της ταινίας “Ο κύκλος του Möbius” από το σημείο 1:50 και μετά:

Δυστυχώς αυτή είναι και η μοναδική αναφορά στην λωρίδα Möbius που γίνεται σε ολόκληρη την ταινία…

Δεν είναι η πρώτη φορά που η λωρίδα Möbius γίνεται τίτλος ταινίας. Για παράδειγμα, “Möbius” είναι ο τίτλος της ταινίας του Gustavo Mosquera του 1996.

Ένας υπόγειος σιδηρόδρομος έχει γιγαντωθεί τόσο πολύ μετά από συνεχείς προσθήκες και κανείς πλέον, ούτε οι μηχανικοί τρένων, δεν μπορεί να τον απεικονίσει. Μια μέρα ένα τρένο εξαφανίζεται, και παρότι ο κόσμος το ακούει να κινείται στις ράγες, δεν μπορεί να το δει… Εκεί μπαίνει η λωρίδα του Möbius!

Ολόκληρη η ταινία “Möbius” του Gustavo Mosquera:

Και βέβαια, δεν θα μπορούσε η σειρά Star Trek να μην έχει αναφορά στη λωρίδα Möbius:

Η κορδέλα “mobius” και η φιάλη “klein” από την σειρά “Το σύμπαν που αγάπησα”:

Ξεκινάει από το πρώτο video στα 09:03 λεπτά και τελειώνει στο επόμενο video.