Eugène Atget: Η ψυχή των πραγμάτων. Eugène Atget: The Soul of Things

Γεννήθηκε κοντά στο Μπορντώ το 1857. Δούλεψε καμαρότος στο εμπορικό ναυτικό από το 1875 έως το 1877. Σπούδασε χωρίς να αποφοιτήσει στο Conservatoire Δραματικής Τέχνης στο Παρίσι (1879-1881). Δούλεψε ως ηθοποιός. Ασχολήθηκε χωρίς επιτυχία με τη ζωγραφική.

Αυτοδίδακτος φωτογράφος ξεκίνησε την επαγγελματική του ασχολία με τη φωτογραφία το 1898. Φωτογράφιζε το Παρίσι και πουλούσε τις φωτογραφίες του σε ζωγράφους και ιδρύματα.

Η αμερικανίδα φωτογράφος Berenice Abbott ανακάλυψε τον ίδιο και το έργο του στο Παρίσι το 1926. Ο Atget παντρεύτηκε την ηθοποιό Valentine Delaforre. Πέθανε το 1927 ένα χρόνο μετά τον θάνατο της γυναίκας του.

«Για περισσότερα από είκοσι χρόνια μέσα από τη δουλειά μου και με δική μου πρωτοβουλία σε όλους τους δρόμου του Παλαιού Παρισιού, τράβαγα φωτογραφικά αρνητικά διαστάσεων 18x24 cm, καλλιτεχνικά ντοκουμέντα όμορφης αστικής αρχιτεκτονικής από τον 16ο έως τον 19ο αιώνα. [...] Αυτή η τεράστια καλλιτεχνική και αρχειακή συλλογή είναι σήμερα πλήρης. Μπορώ αληθινά να πω ότι κατέχω όλο το Παλιό Παρίσι. Τώρα που πλησιάζω τα γηρατειά -κοντά στα 70- και δεν έχω διάδοχο ή κληρονόμο ανησυχώ και βασανίζομαι για το μέλλον αυτής της όμορφης συλλογής αρνητικών, που θα μπορούσε να πέσει σε χέρια που δεν θα καταλάβαιναν τη σημασία της και τελικά να χαθεί χωρίς να ωφελήσει κανέναν. Θα ήμουν ευτυχής κύριε, αν θα μπορούσατε να ενδιαφερθείτε γι αυτή τη συλλογή[...] (Από επιστολή του Eugène Atget στον διευθυντή Καλών Τεχνών των Ιστορικών Μνημείων το 1920)

Αυτός ο πρώην καμαρότος, πρώην ηθοποιός, έγινε φωτογράφος χωρίς να εξηγήσει ποτέ το γιατί σε κανέναν. Τι τον έσπρωξε να ασχοληθεί με το καινούργιο σχετικά μέσον που αποτύπωνε τον κόσμο με μοναδική για την εποχή πιστότητα, δεν θα το μάθουμε ποτέ. Άλλωστε ξέρουμε ελάχιστα πράγματα για την ζωή του. Όσα διέσωσε η Abbott από τις συναντήσεις μαζί του όταν η ίδια ήταν βοηθός του Man Ray. Τα ελλιπή βιογραφικά στοιχεία, η απουσία δηλώσεων, κρίσεων, συμβουλών δεν τον εμπόδισαν όμως να περάσει στην ιστορία της φωτογραφίας σαν μια μοναδική περίπτωση. Μόνο με το έργο του. Σέρνοντας στα λιθόστρωτα, τη βαριά μηχανή με το καρότσι του, με την όψη σχεδόν ενός παρία, ο Atget περιπλανήθηκε στο Παρίσι και τα περίχωρά του αναζητώντας τη συγκίνηση από εκεί όπου ένα ανθρώπινο μάτι έβλεπε αδιάφορες γραμμές. Με το κάδρο του απομόνωσε τα επιμέρους σύμπαντα της ανθρώπινης δημιουργίας, ανίχνευσε την γεωμετρική διάταξη που ενυπήρχε στο τοπίο της πόλης.

Φωτογράφισε όχι τον άνθρωπο, αλλά την απουσία του, για να απομείνει στη γυάλινη πλάκα της μηχανής, μόνη, η σιωπηλή ύλη στην ποικιλία της, μεταμορφωμένη σε είδος κοινό, κοινότοπο, το καθημερινό και επαναλαμβανόμενο τοπίο της ζωής.

Άψυχο, ακίνητο, αδιάφορο, διακοσμητικού ή πρακτικού χαρακτήρα, περίμενε εν τούτοις τη φωτογραφική ανάσα ενός χαμοθεού, το μυστηριακό «κλικ» που θα απεκάλυπτε την κρυμμένη τάξη, τη συγκρότηση μιας ασάλευτης ζωής που νοεί μόνον τον εαυτό της, χυμένη σε διάφορα σχήματα, αποτυπωμένη σε απειρία συνδυασμών.

Ο Atget φωτογραφίζοντας, ονομάτισε το άρρητο για να υπάρξει εκ νέου. Στο έργο του, η πεθαμένη ύλη ζωντάνεψε. Όχι για να διατυπώσει αιτήματα ή στοχασμούς, όχι για να δραπετεύσει από την έδρα της ή να προδώσει τον προορισμό της, αλλά για να διεκδικήσει το σχήμα της, να νιώσει η ίδια την αρμονία της. Όχι για να μεταδώσει μηνύματα ή να προσελκύσει ματιές αλλά για να επαναλάβει την υπόστασή της σαν έκταση και σαν νόηση.

Πολλά θρησκευτικά δόγματα θεωρούν σφάλμα ή αμαρτία την εικόνα, τον επιμερισμό της θέας, την αποτύπωση. Ο Atget «αμάρτησε» για να συναντήσει τον θεό του. Σαν τον Σπινόζα, έκανε την κάθε του φωτογραφία γεωμετρικό θεώρημα και ταυτόχρονα απόδειξη για να επιδείξει την τάξη που διέπει το όλον και αποτυπώνεται κάθε φορά στο επιμέρους. Όπως ο Θεός του αποσυνάγωγου Εβραίου δεν λυπάται και δεν χαίρεται, έτσι και τα τοπία του Atget δεν προξενούν συναισθήματα λύπης ή χαράς. Ζουν την ύπαρξή τους στα όρια και το σχήμα που τα έθεσαν, αρκούμενα στην παρουσία τους, συμφιλιωμένα με τη φθορά τους, πιστά στην αποστολή τους.

Νοτισμένοι κήποι, περίβολοι, βιτρίνες καταστημάτων, προσόψεις, δρόμοι της πόλης χωριών, αποβάθρες, ένα εξοχικό μονοπάτι, ένα σκαλοπάτι, αντιμετωπίζεται στις φωτογραφίες του Atget με τον τρόπο που ένα μαρμάρινο άγαλμα ξεχασμένου θεού έκανε ξαφνικά κάποιο θαύμα. Παλιά ενέπνεε πίστη, η καθημερινή όμως συσσώρευση προσευχών το κούρασε, το έφθινε. Ξεχάστηκε, έγινε αόρατο στα μάτια των λαών. Το ξαφνικό θαύμα του παραλυτικού επανέφερε όμως στη ζωή και την πέτρα.

Στα τοπία του Atget, η ύλη επιστρέφει στον παγανισμό των πρωτόγονων. Στα υλικά τους μέρη ενυπάρχει ο Θεός τεμαχισμένος και ταυτόχρονα αυθύπαρκτος με μια απειρία ιδιοτήτων. Δεν εκλιπαρεί για πιστούς αφού κάθε κομμάτι – κάθε φωτογραφημένο είδωλο – λατρεύεται εν αγνοία του πιστού στην ζωή της κάθε μέρας. Ο σιδερόφρακτος περίβολος του κήπου λατρεύεται στην μοναχική βόλτα της γυναίκας με το αργό βήμα. Η μαρμάρινη κλίμακα στο προσεκτικό ανέβασμά της, μια πόρτα, στο αφηρημένο κράτημα του πόμολου λίγο πριν την ανοίξουν, μια εσωτερική αυλή, στη βοή του πρωινού ξυπνήματος. Σ’ αυτήν την παράθεση της ύλης που νοεί τον εαυτό της και αποδέχεται το περιεχόμενό της, ο άνθρωπος δεν έχει θέση.

Ο Atget δεν φωτογραφίζει ανθρώπινα όντα. Τα αφήνει να καταδιώκονται από τις αμφιβολίες τους, να κινούνται χωρίς να είναι και πουθενά, να αλλοιώνονται όχι από το παιχνίδι του φωτός αλλά της πεπερασμένης τους σκέψης. Έρμαια της μεταβολής δεν κατάφεραν ποτέ να γίνουν αυτό που είναι – δεν ξέρουν καν τι είναι. Κάτοχοι στοιχείων ταυτότητας, μιας μπρούτζινης πινακίδας με το όνομά τους στο διαμέρισμα που κατοικούν, με ένα επάγγελμα να τα προσδιορίζει, φορείς μιας ζωής που τα κινεί και τα πνίγει, τα ανθρώπινα όντα δεν εγγράφονται στο αργό φιλμ. Το διασχίζουν αφήνοντας μόλις ένα θάμπωμα στη γυάλινη πλάκα, μια θολή μνήμη στους επερχόμενους. Κατά κύματα αντικαθιστούν και αντικαθίστανται στο μόνιμο τοπίο της πόλης σαν τον αέρα που ενώ γεμίζει τους πνεύμονες δεν είναι ποτέ ο ίδιος.

Ο πρώην καμαρότος έχει υποστεί τις επιθυμίες του ανθρώπου. Ο πρώην ηθοποιός έχει μελετήσει την πολλαπλή ασύμπτωτη φύση του. Αποκαμωμένος, αναζητεί πια σαν φωτογράφος τον θεό χωρίς να εγκαταλείπει και τον άνθρωπο. Αναζητεί τον πρώτο εκεί που τον έθεσε εν αγνοία του, ο δεύτερος. Και πάλι σαν τον Σπινόζα, τον ανακαλύπτει παντού και μέσα από τις φωτογραφίες του μας τον υποδεικνύει για να τον χαρούμε. Τα τοπία του μπορεί να στερούνται της ανθρώπινης παρουσίας, βοούν όμως από αυτήν. Απ’ εδώ κάποιος πέρασε, σ’ αυτήν τη σκάλα αντηχούν βήματα, αυτοί οι δρόμοι θα γεμίσουν κόσμο.

Ο Atget ξέρει πως κάποια στιγμή αυτό το πλήθος θα παρασύρει και τον ίδιο. Στην στροφή ενός δρόμου θα χαθεί για πάντα. Όσο ζούσε και δούλευε δεν απαίτησε τίποτε περισσότερο από την απλή ιδιότητα τού φωτογράφου που πουλά το έργο του στους ζωγράφους για να αντιγράψουν το θέμα του. Ποιος ζωγράφος έστω και ερασιτέχνης θα χρησιμοποιούσε ποτέ τέτοια θεματογραφία;

Ο Atget κρύβει ένα μυστικό, μια σκέψη που ενδεχομένως απέφευγε και ο ίδιος. Η καταγραφή του αποσκοπούσε σε κάτι άλλο και αυτό θα πρέπει να τον είχε συνεπάρει. Μόνο προς το τέλος της ζωής του απευθύνεται στον δήμαρχο της πόλης που φωτογράφισε και του ζητά να φροντίσει τις χιλιάδες φωτογραφίες του για να μην χαθούν μαζί του.

Τελικά το έργο του διασώζεται και γίνεται γνωστό χάρη σε μια σειρά συμπτώσεων για να μετατραπεί σε ένα ιδιαίτερο κεφάλαιο στην ιστορία της φωτογραφίας. Στο πορτραίτο που του έκανε η έκανε η Berenice Abbott, το βλέμμα του Atget είναι προσηλωμένο σ’ ένα αόρατο βάθος. Αυτή τη φορά ατενίζει το απόλυτο τοπίο που σε λίγο θα γίνει και αυτός μέρος του. Τα δικά του τοπία τα άφησε για μας.

Σε μια από τις φωτογραφίες της Berenice Abbott, ο Atget ποζάρει καθισμένος στο πλάι. Το γεροντικό του κορμί είναι κυρτωμένο, κουρασμένο. Ο θάνατος άλλωστε είναι κοντά. Όμως το πρόσωπό του, το περιρρέει κάτι σαν έκπληξη, το είδος εκείνο της έκπληξης που προκαλεί η άδολη χαρά. Η ματιά του είναι προσηλωμένη σε ένα αόρατο βάθος. Ίσως να ξαναβλέπει κάποιο καινούργιο τοπίο, αυτή τη φορά όμως ιδωμένο με τα αισθητήρια της ψυχής. Ίσως να το «φωτογραφίζει» και πάλι, όχι όμως για τους ζωγράφους όπως διατεινόταν ότι φωτογραφίζει τους κήπους, τις αλέες, τους δρόμους, τις αυλές, τα κτίρια, αλλά αυτή τη φορά για την δική του προσωπική ευχαρίστηση. Η τελευταία του λοιπόν φωτογραφία, το τελευταίο του τοπίο αποτυπώθηκε όχι στη γυάλινη πλάκα αλλά στο βλέμμα του. Σ΄ αυτό το βλέμμα που επί χρόνια ανίχνευε τον περίγυρο για να επιλέξει κάθε φορά, με προσοχή και κυρίως με αγάπη, ό,τι και ο ίδιος θεωρούσε ένα τέλειο, αυθύπαρκτο μικρόκοσμο, κατ’ εικόνα και ομοίωση του μεγάλου διάκοσμου.

Του Αντώνη Κυριαζάνου

Μάνος Χατζιδάκις, Οι νεολαίοι του σήμερα και το αυγό

Ένα σχόλιο του Μάνου Χατζιδάκι για την παιδεία πριν από 32 χρόνια.

"Τι εννοούμε λέγοντας παιδεία; Την πληροφορία, την τεχνική, το δίπλωμα εξειδίκευσης που εξασφαλίζει γάμο, αυτοκίνητο και ακίνητο, με πληρωμή την πλήρη υποταγή του εξασφαλισθέντος, για, την πνευματική και ψυχική διάπλαση ενός ελεύθερου ανθρώπου, με τεχνική αναθεώρησης κι ονειρικής δομής, με αγωνία απελευθέρωσης και με διαθέσεις μιας ιπτάμενης φυγής προς τ’ άστρα; Αυτή τη δεύτερη παιδεία την αποσιωπούν και δεν την δίνουν δωρεάν. Γιατί δεν συντηρεί και δεν υπηρετεί συστήματα. Αντίθετα, τα ελέγχει, τα αναθεωρεί και τ’ αποδυναμώνει."

Ακούστε τη μουσική των αρχαίων Ελλήνων. The haunting music that takes you back 1,800 years: Expert records '100% accurate' version of song as heard in ancient Greece

Fragments of ancient music have been found going back as far as the eighteenth century B.C., the most ancient ones recorded on cuneiform tablets, but there is only one complete song from antiquity known to have survived: the Seikilos epitaph. It was discovered carved on a marble column-shaped stele in Tralleis, near Ephesus, Turkey, in 1883, and is now in the National Museum of Denmark in Copenhagen.

Η ανασύνθεση της αρχαίας ελληνικής μουσικής έτσι ώστε να την ακούμε για πρώτη φορά έτσι όπως ακριβώς ακουγόταν πριν από χιλιάδες χρόνια αποτελεί το αντικείμενο μελέτης που έχει ξεκινήσει από το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης.

Ο επιστήμονας που έχει αναλάβει αυτό το έργο έδωσε ήδη ένα δείγμα του, συνοδεύοντας το σχετικό άρθρο που έγραψε για την ιστοσελίδα του BBC με ένα ηχητικό απόσπασμα το οποίο και μπορείτε να ακούσετε στο βίντεο.

The music of ancient Greece, which hasn't been heard for more than 2,000 years, is being reconstructed by Armand D'Angour, a musician and tutor in classics at Oxford University.

Ο Αρμάν ντ’ Ανγκούρ, ερευνητής στο Jesus College του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης και μουσικός, είναι γνωστός για τις μελέτες του στην ελληνική αρχαιότητα – έχει μάλιστα γράψει ποιήματα και ωδές στα αρχαία ελληνικά (ωδές του ακούστηκαν στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας το 2004 και του Λονδίνου το 2012) . Η μελέτη που έχει ξεκινήσει για να «ξαναζωντανέψει» την αρχαία ελληνική μουσική χρηματοδοτείται από τη Βρετανική Ακαδημία και διεξάγεται με τη συνεργασία ερευνητών και από άλλα βρετανικά πανεπιστήμια.

Dr. David Creese, a Classics professor at Newcastle University, has constructed a zither-like instrument with eight strings on which he plays ancient Greek music. Instead of strumming or plucking the strings like you would with a lyre or traditional zither, he strikes them with a little mallet. You can see him playing it in class in this YouTube video.

Οι επιστήμονες έχουν κατασκευάσει πιστά αντίγραφα των αρχαίων μουσικών οργάνων με τα οποία παίζουν τις νότες που έχουν εξαγάγει μελετώντας αρχαία κείμενα. Όπως υποστηρίζουν, η απόδοση που έχουν επιτύχει «είναι 100% αυθεντική».

Κείμενα γραμμένα σαν τραγούδια

One of the great Greek lyrists and few known female poets of the ancient world, Sappho was born some time between 630 and 612 BC. Her love poetry would have been composed to music, such as the tune heard above.

«Συχνά ξεχνάμε ότι τα κείμενα που βρίσκονται στη ρίζα της δυτικής λογοτεχνίας – τα έπη του Ομήρου, τα ερωτικά ποιήματα της Σαπφούς, οι τραγωδίες του Σοφοκλή και του Ευριπίδη – ήταν όλα αρχικά μουσική» αναφέρει ο δρ Ντ’ Αργκούρ εξηγώντας το εγχείρημά του στο άρθρο του στο BBC. «Είχαν συντεθεί για να τραγουδιούνται, εξ ολοκλήρου ή εν μέρει συνοδευόμενα από τη λύρα, τον αυλό και κρουστά».

The instruments used - such as lyre and reed-pipes - are known from, paintings and archaeological remains, such as this illustration from The Odyssey by Homer.

Οι νότες αυτής της συνοδευτικής μουσικής έχουν χαθεί προ πολλού, όχι όμως, όπως υπογραμμίζει ο μελετητής, ανεπιστρεπτί. Ένα άλλο πράγμα το οποίο ξεχνάμε σήμερα είναι ότι στα αρχαία ελληνικά τα μακρά και τα βραχέα φωνήεντα είχαν διαφορετικό «νόημα» από ό,τι σήμερα – το «μήκος» τους αντανακλάτο στον τρόπο με τον οποίο προφέρονταν δίνοντας ρυθμό και μουσικότητα στον προφορικό λόγο Σε αυτό ακριβώς στηρίζονται τώρα οι μελέτες των επιστημόνων για την ανασύνθεση των «χαμένων» μελωδιών των αρχαίων κειμένων. «Ο ρυθμός» σημειώνει ο δρ Ντ’ Αργκούρ «η πιο σημαντική ίσως παράμετρος της μουσικής, έχει διατηρηθεί στις ίδιες τις λέξεις, στα μοτίβα των μακρών και των βραχέων συλλαβών».

Οι μαθηματικές αναλογίες

'One of the things Greeks were fascinating by at all times was the notion of imitation,' said Dr D'Angour. Pictured is artwork from the Ambrosian Iliad, a 5th century illuminated manuscript of the Iliad of Homer, depicting a battle scene. This poem may would have been set to music to enhance the emotions it evoked.

Οι ερευνητές έχουν επίσης βασιστεί σε μια σειρά από αρχαία κείμενα τα οποία, με γράμματα της αλφαβήτου και σημάνσεις επάνω από τα φωνήεντα λέξεων, παρουσιάζουν μια φωνητική σημειογραφία που είχε επινοηθεί τον 5ο π.Χ. αιώνα. «Οι Έλληνες είχαν υπολογίσει τις μαθηματικές αναλογίες των μουσικών διαστημάτων – η οκτάβα είναι 2:1, το ένα πέμπτο 3:2, το ένα τέταρτο 4:3 και ούτω καθεξής» εξηγεί ο δρ Ντ’ Αργκούρ. «Η σημειογραφία αυτή δίνει μια ακριβή ένδειξη του σχετικού ύψους: το γράμμα Α, π.χ., στην κορυφή της κλίμακας, αντιπροσωπεύει μια μουσική νότα κατά ένα πέμπτο πιο υψηλή από το Ν, στη μέση της αλφαβήτου. Το απόλυτο ύψος μπορεί να εξαχθεί από το φωνητικό εύρος που απαιτείται για να τραγουδηθούν οι μελωδίες που έχουν επιζήσει».

The lyre (left) is a string instrument known for its use in Greek classical antiquity and later. The right image shows the Seikilos epitaph, the oldest surviving example of a complete musical composition. The song is in the ancient Greek musical notation, was found engraved on a tombstone, near Aidin, Turkey.

Η επιγραφή του Σεικίλου στα αρχαία και στα σύγχρονα ελληνικά:

Οσον ζής φαίνου,

Μηδέν όλως σύ λυπού

Προς ολίγον εστί το ζήν

Το τέλος ο χρόνος απαιτεί

Στην παραπάνω εικόνα διακρίνονται καθαρά τα μουσικά σύμβολά πάνω από τις συλλαβές.

Όσο ζεις, να λάμπεις

Μη λυπάσαι καθόλου

Η ζωή είναι σύντομη

Ο χρόνος οδηγεί στο τέλος

Το όνομά του Σεικίλου έγινε γνωστό χάρη σε μια επιτάφια επιγραφή πού βρέθηκε κοντά στις αρχαίες Τράλλεις της Μ. Ασίας. Tο επιτάφιο του Σεικίλου, χρονολογούμενο από τον 2ο αι. π.Χ. ως τον 1ο μ.Χ.· ανακαλύφθηκε από το W. Μ. Ramsay το 1883, χαραγμένο σε επιτύμβια πέτρα, "μια μικρή στρογγυλή μαρμάρινη στήλη, που ανήκε στον κ. Purser και μεταφέρθηκε από το Αιδίνιο", καθώς έγραφε (Bulletin de Correspondance Hellenique VIII, 1883, 277). Το Αιδίνιο βρίσκεται κοντά στην αρχαία πόλη Τράλλεις της Μ. Ασίας, γι' αυτό και το Επιτάφιο είναι γνωστό και ως Επιγραφή των Τράλλεων (Tralleis Inscription). Η μικρή επιτύμβια στήλη ήταν εκτεθειμένη ως το 1922 στη συλλογή του Young στον Μπουτζά, προάστιο της Σμύρνης, όπου ο Laumonier, μέλος της Γαλλικής Σχολής Αθηνών, μπόρεσε να τη φωτογραφίσει. Για πρώτη φορά, τη δημοσίευσε στο Bulletin de Correspondance Hellenique XLVIII, 50. Η στήλη χάθηκε μετά την πυρπόληση της Σμύρνης, 13 Σεπτ. 1923 (πρβ. Th. Reinach, La mus. gr. σσ. 191-192· Emile Martin, Trois documents de mus.gr., Παρίσι 1953, σ. 49, και φωτογραφία της στήλης). Η Επιγραφή αποτελείται από δύο μέρη, από τα οποία το δεύτερο είναι το Επιτάφιο με μουσική· ο Ramsay, ωστόσο, "δεν κατάλαβε, καθώς γράφει, τη σημασία αυτών των μικρών γραμμάτων που βρίσκονταν πάνω από τις γραμμές του δεύτερου μέρους". Ο δρ Carl Wessely ήταν ο πρώτος που ανακάλυψε πως αυτά τα "γράμματα" ήταν στην πραγματικότητα μουσικές νότες· μετέγραψε τη μουσική στη νεότερη σημειογραφία και δημοσίευσε και τις δύο, την Επιγραφή και τη μεταγραφή του, με σχόλια στο Antike Reste griechischer Musik (1891, σσ. 17-26· η μουσική στις σελίδες 21-24). Συζήτησε το θέμα της Επιγραφής με τον Ch.-Em. Ruelle στη Revue des Etudes Grecques (V, 1892, 265-280). Το Επιτάφιο δημοσιεύτηκε πολλές φορές· μπορούν να αναφερθούν οι ακόλουθες: (1) D. Β. Monro The Modes of Ancient Greek Music 89-90 (η μεταγραφή Wessely) με μια σημαντική διόρθωση στο τέλος της τελευταίας λέξης (απαιτεί la-fa δίεση) που πρότεινε ο J. Α. R. Munro (ό.π. σ. 145)· (2) C. v. Jan, Mus. script. Gr. σσ. 452-453, και Συμπλήρωμα, αρ. 4, Sicili epitaphium σ. 38 (στο Συμπλήρωμα το τέλος είναι διορθωμένο [οι τρεις νότες, la-fa δίεσ.-mi, αντί la-fa δίεσ.], όπως στου Monro, παραπάνω)· (3) Th. Reinach La mus. gr. 191-192. Η μελωδία, αποτελούμενη από 37 νότες συνολικά και με έκταση μιας ογδόης, είναι αυτή καθαυτή πλήρης και έχει μια ξεχωριστή χάρη για μας. Όπως λέει ο Reinach, "είναι το πιο πλήρες και πιο ευανάγνωστο δείγμα της αρχαίας γραφής που έφτασε σε μας". Το ποιητικό κείμενο της επιγραφής αποτελείται από δύο μέρη: το πρώτο, χωρίς μουσική, είναι η αφιέρωση: "Εικών ή λίθος ειμί, τίθησί με Σείκιλος ένθα μνήμης αθανάτου, σήμα πολυχρόνιον" [Εικόνα είμαι, παρά πέτρα· ο Σείκιλος με τοποθέτησε στη θέση της αθάνατης μνήμης, ένα μνημείο για πολλά χρόνια]. Το δεύτερο μέρος, το κύριο επιτάφιο, με μουσική, είναι ένα μικρό εγκώμιο: Οσον ζής φαίνου, Μηδέν όλως σύ λυπού Προς ολίγον εστί το ζήν Το τέλος ο χρόνος απαιτεί. -----------------

Όσο ζεις, φαίνου [να χαίρεσαι], Μη λυπάσαι διόλου, Η ζωή είναι σύντομη, Ο χρόνος οδηγεί στο τέλος.

Η ΜΟΥΣΑ ΕΥΤΕΡΠΗ

Το επιτάφιο τελειώνει με τις λέξεις Σείκιλος-Ευτέρ[πη] (ο Σείκιλος στην Ευτέρπη).

It’s the song that ensured the stele would truly be an everlasting memorial because he didn’t just have the lyrics engraved, but rather also included the melody in ancient Greek musical notation. The lyrical message is your basic carpe diem. These are the lyrics in transliterated Greek and in an English translation:

Hoson zes, phainou

Meden holos su lupou;

Pros oligon esti to zen

To telos ho chronos apaitei

Compare Dr. Creese’s version with Mr. Levy’s. I find it fascinating how different the two performances of such a simple song can be, and it underscores the inherent challenges of resurrecting ancient music even when you have the words and melody.

While you live, shine

Have no grief at all;

Life exists only a short while

And time demands its toll

Κάντε μια βόλτα στον Άρη, 'Mars Showcase': Take A 3D Trip Over The Red Planet With ESA's Amazing New Video

'Mars Showcase' is a dramatically detailed 3D visualisation of the surface of the Red Planet, made from data gathered by the Mars Express spacecraft after more than 12,500 orbits of the planet. From the highest volcano to the deepest canyon, from impact craters to ancient river beds and lava flows, this showcase of images from ESA's Mars Express takes you on an unforgettable journey across the Red Planet.

Χρησιμοποιώντας τοπογραφικά δεδομένα που έχει καταγράψει στον Άρη η αποστολή Mars Express ειδικοί του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Διαστήματος (ESA) δημιούργησαν ένα εντυπωσιακό βίντεο στο οποίο ο θεατής κάνει μια εικονική βόλτα στον Κόκκινο Πλανήτη. Η άγρια ομορφιά του Άρη αποκαλύπτεται μπροστά στα μάτια μας.

H αποστολή

Mars Express was launched on 2 June 2003 and arrived at Mars six-and-a-half months later. It has since orbited the planet nearly 12 500 times, providing scientists with unprecedented images and data collected by its suite of scientific instruments. The data have been used to create an almost global digital topographic model of the surface, providing a unique visualisation and enabling researchers to acquire new and surprising information about the evolution of the Red Planet. 

Το Mars Express είναι ένα σκάφος εξοπλισμένο με σειρά οργάνων χάρη στα οποία μπορεί να χαρτογραφεί την επιφάνεια του Άρη αλλά και να πραγματοποιεί έρευνες στο υπέδαφoς. Μπορεί ακόμη να κάνει ατμοσφαιρικές και άλλες αναλύσεις για τον εντοπισμό ζωής. Βρίσκεται στον Άρη δέκα χρόνια έχοντας εξερευνήσει και χαρτογραφήσει το μεγαλύτερο μέρος της επιφάνειας και των πόλων του πλανήτη προσφέροντας σημαντικά στοιχεία. Με τη βοήθειά του οι ειδικοί έχουν φτιάξει τρισδιάστατες εικόνες του Κόκκινου Πλανήτη.

Η πιο σημαντική ανακάλυψή του θεωρείται ο εντοπισμός αποξηραμένου αργίλου (πηλού) η ύπαρξη του οποίου εξηγείται μόνο με την παρουσία νερού. Από τις πιο εντυπωσιακές ανακαλύψεις του ήταν ο εντοπισμός ενός τεράστιου σε έκταση ξερού σήμερα ποταμού τον οποίο οι ειδικοί χαρακτήρισαν ως τον «Νείλο του Άρη».

Με τη βοήθεια του Mars Express έχουμε επίσης στη διάθεσή μας εικόνες και βίντεο από περιοχές όπου υπήρχαν κάποτε παγετώνες στον Κόκκινο Πλανήτη. Χάρη στο διαστημικό σκάφος έχουμε επίσης εικόνες και βίντεο από το μεγαλύτερο φαράγγι του Άρη που, με μήκος 4.000 χλμ και βάθος 8 χλμ, είναι πιθανότατα και το μεγαλύτερο φαράγγι του ηλιακού μας συστήματος. 

The images in this movie were taken by the High Resolution Stereo Camera and the video was released by the DLR German Aerospace Center as part of the ten years of Mars Express celebrations in June 2013. The music has been created by Stephan Elgner of DLR's Mars Express planetary cartography team. DLR developed and is operating the stereo camera. Credit: ESA / DLR / FU Berlin (G. Neukum)