Lucien Clergue: Between Eros and Thanatos

Lucien Clergue made his name in the 1950s when, as a young photographer, he became close to both Jean Cocteau and Pablo Picasso both of whom supported him early in his career. He went on the establish himself as one of the most idiosyncratic and influential French photographers, combining a subtle artistic sensibility with the heat and sensuality of his native Provence.

Clergue's archive contains a vast array of imagery, but there are three strong themes that emerge female nudes, bullfighting, and Picasso and his circle. While the nudes have become iconic in the history of photography, all three subject matters are of significant, recurrent interest to Clergue, allowing him to express himself and his world.

Clergue's genius is to produce beautiful images that appeal on a sensual level, but that also engage the viewer intellectually. His photographs speak of the South of France: heat, sand, dust, art, sensuality and, in the case of bullfighting, life and death. They take us on a journey through Clergue's life and passions, while also revealing his deeper thoughts about the world and his place within it.

Clergue has said, "Three subjects are my main interest: death, life and a kind of no-man's-land in between. The death of the bulls at the bullfight, the nude female in true nature, landscape, seascape, sandscape are the essentials of my permanent research to find the beginnings of our world and ourselves."

Αμέτρητα «σπίτια» για τη ζωή στο Σύμπαν. Astronomers answer key question: How common are habitable planets?

Astronomers use the term "habitable zone" to indicate an orbit not too far from the star such that water freezes, and not too close such that water vaporizes. Habitable zones are orbital areas where the heat from the star creates lukewarm temperatures at which liquid water can exist, and water is the presumed prerequisite for life. Credit: Petigura/UC Berkeley, Howard/UH-Manoa, Marcy/UC Berkeley

Τα τελευταία χρόνια οι επιστήμονες μελετώντας κάθε φορά τα νέα δεδομένα που προκύπτουν από τις παρατηρήσεις επίγειων και διαστημικών τηλεσκοπίων προχωρούν σε υπολογισμούς και εκτιμήσεις για τον αριθμό αλλά και τα είδη των πλανητών τόσο στον γαλαξία μας όσο και σε ολόκληρο το Σύμπαν.

Ορισμένες εξ αυτών επικεντρώνονται στον αριθμό των πλανητών που έχουν μέγεθος και συνθήκες παρόμοιες με αυτές της Γης, δηλαδή πλανητών που είναι δυνητικά φιλόξενοι για τη  ζωή. Η τελευταία τέτοια μελέτη αναφέρει ότι μόνο στον γαλαξία μας υπάρχουν περίπου 9 δισεκατομμύρια φιλόξενοι πλανήτες.

Η αποστολή

NASA's Kepler spacecraft observed 150,000 stars within a field in the constellation Cygnus. Credit: Erik Petigura, UC Berkeley

Ομάδα αμερικανών αστρονόμων ανέλυσε δεδομένα από την αποστολή Kepler η οποία αναζητά πλανήτες στον γαλαξία μας. Το διαστημικό τηλεσκόπιο Kepler τα τελευταία τρία χρόνια έχει εντοπίσει τα ίχνη περίπου 4 χιλιάδων πλανητών. Μέχρι στιγμής έχει επιβεβαιωθεί η ύπαρξη 833 εξ αυτών. Η πρώτη φάση της αποστολής Kepler έχει ολοκληρωθεί αλλά οι επιτελείς της NASA μελετούν την κατάσταση στην οποία βρίσκεται το τηλεσκόπιο και επεξεργάζονται νέα σχέδια αξιοποίησής του.

Η κατοικήσιμη ζώνη

This is an animation explaining a new analysis of data from NASA's Kepler mission that concludes that about one in five sun-like stars have Earth-size planets in their habitable zone. Credit: Erik Petigura/UC Berkeley, Andrew Howard/UH, Geoffrey Marcy/UC Berkeley & Illumina Studios, Emeryville, Calif.

Ειδικοί του Πανεπιστημίου Μπέρκλι και του Πανεπιστημίου της Χαβάης μελέτησαν και ανέλυσαν δεδομένα που κατέγραψε το Kepler αυτά τα τρία χρόνια λειτουργίας του. Από το σύνολο των άστρων που υπάρχουν στον γαλαξία μας (ο αριθμός τους υπολογίζεται σε 100-400 δισ. άστρα) εκτιμάται ότι περίπου το 20% είναι άστρα σαν τον Ήλιο. Οι ερευνητές κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι ένα στα πέντε άστρα σαν τον Ήλιο στον γαλαξία μας διαθέτει πλανήτες με χαρακτηριστικά (μέγεθος, ατμοσφαιρικές συνθήκες, θερμοκρασία κ.α) παρόμοια με αυτά της Γης. Οι πλανήτες με αυτά τα χαρακτηριστικά βρίσκονται στη λεγόμενη κατοικήσιμη ζώνη: την περιοχή που η απόσταση του πλανήτη από το μητρικό του άστρο είναι τέτοια που να δημιουργεί συνθήκες ευνοϊκές για την ανάπτυξη και συντήρηση της ζωής όπως για παράδειγμα, την παρουσία νερού σε υγρή μορφή.

Μια Γη... δίπλα μας

Analysis of four years of precision measurements from Kepler shows that 22±8% of Sun-like stars may have Earth-sized planets in the habitable zone. Credit: Erik A. Petigura.

Οι ερευνητές υπολόγισαν ότι ο αριθμός των πλανητών που βρίσκονται εντός της κατοικήσιμης ζώνης και διαθέτουν χαρακτηριστικά παρόμοια με αυτά της Γης στον γαλαξία μας ανέρχεται σε 8,8 δισ. Εκτιμούν μάλιστα ότι ένας τέτοιος πλανήτης μπορεί να βρίσκεται στη διαστημική μας γειτονιά και ειδικότερα σε απόσταση μόλις 12 ετών φωτός από τη Γη. Με δεδομένο ότι υπάρχουν εκατοντάδες δισεκατομμύρια γαλαξίες στο Σύμπαν καθένας εκ των οποίων διαθέτει εκατοντάδες δισεκατομμύρια άστρα είναι προφανές ότι ο αριθμός των πλανητών που μπορούν να φιλοξενήσουν ζωή είναι απλά... ανυπολόγιστος. Βέβαια το αν έχει αναπτυχθεί κάπου ζωή και τι είδους μπορεί να είναι αυτή αποτελεί το μεγάλο ζητούμενο στο οποίο καλείται η επιστημονική κοινότητα να βρει απαντήσεις. Η νέα μελέτη δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «PNAS».

Μαύρη τρύπα σε... άσπρο πέπλο. Black hole in... white veil

Μέσα στην περιοχή με το λευκό χρώμα κρύβεται με γιγάντια ενεργή μαύρη τρύπα. This image provides a view into the central region of a galaxy that is similar in overall appearance to our own Milky Way, but contains a much more active supermassive black hole within the white area near the top. This galaxy, known as NGC 4945, is only about 13 million light years from Earth and is seen edge-on. X-rays from Chandra (blue), which have been overlaid on an optical image from the European Space Observatory, reveal the presence of the supermassive black hole at the center of this galaxy.  Credit: X-ray: NASA/CXC/Univ degli Studi Roma Tre/A.Marinucci et al, Optical: ESO/VLT & NASA/STScI

H NASA έδωσε στη δημοσιότητα μια εντυπωσιακή εικόνα του γαλαξία NGC 4945 που έχει κοινά χαρακτηριστικά με τον δικό μας γαλαξία. Ο σπειροειδής NGC 4945 βρίσκεται σε απόσταση 13 εκ. ετών φωτός στον αστερισμό του Κενταύρου. Όπως και ο δικός μας γαλαξίας έτσι και ο NGC 4945 διαθέτει μια γιγάντια μελανή οπή η οποία όμως είναι πολύ πιο ενεργή από τη δική μας. 

H μαύρη τρύπα του NGC 4945 βρίσκεται μέσα στην περιοχή με το λευκό χρώμα της φωτογραφίας η οποία και αποτελεί σύνθεση εικόνων που έχουν καταγράψει από τον γαλαξία το διαστημικό τηλεσκόπιο Chandra και ισχυρά επίγεια τηλεσκόπια.

Λύθηκε το μυστήριο του θανάτου του Τουταγχαμών. King Tut died after being injured in a chariot race

Fire: Tutankhamun burst into flame inside his sarcophagus because of a chemical reaction from the chemicals he was embalmed with.

Χρειάστηκαν χιλιάδες χρόνια, ωστόσο ο συνδυασμός της ιατροδικαστικής επιστήμης του 21ου αιώνα και της τύχης αποκάλυψε τελικώς τι συνέβη στον Τουταγχαμών – τον πιο διάσημο φαραώ.

Το πέπλο μυστηρίου

The true face of power: This reconstructed image of King Tutankhamun was created by Egyptian historians and the National Geographic Society. Pictured right is Howard Carter, who discovered the Pharaoh's tomb in 1922.

Μυστήριο κάλυπτε το τι οδήγησε τον νεαρό βασιλιά στον θάνατό του το 1323 π.Χ. σε ηλικία 19 ετών. Το μυστήριο έγινε ακόμη πιο έντονο όταν ο αρχαιολόγος λόρδος Κάρναρβον πέθανε στο Κάιρο λίγο αφότου ο ίδιος και ο Χάουαρντ Κάρτερ ανακάλυψαν τον τάφο του Τουταγχαμών το 1922.

Researchers confirmed his body was burnt while sealed in his coffin after testing a fragment of his flesh.

Τώρα βρετανοί ειδικοί πιστεύουν ότι έλυσαν τον γρίφο του θανάτου του Τουταγχαμών. Εκτιμούν ότι τα τραύματα στο σώμα του φαραώ προήλθαν από ατύχημα με άρμα καθώς και ότι η μουμιοποίησή του έγινε… τσαπατσούλικα.

Echoes of history: A mummy tissue sample of Egyptian pharaoh Tutankhamun.

Ο δρ Κρις Νόντον, διευθυντής της Εταιρείας Εξερεύνησης της Αιγύπτου, αποφάσισε να διερευνήσει εις βάθος το ζήτημα σχετικά με τον θάνατο του Τουταγχαμών όταν βρήκε τυχαία αναφορές στα αρχεία του Κάρτερ σχετικά με το ότι το σώμα του φαραώ είχε καεί. Ένα βασικό στοιχείο προσφέρθηκε στον ερευνητή από τον δρα Ρόμπερτ Κόνολι, έναν ανθρωπολόγο από το Πανεπιστήμιο του Λίβερπουλ ο οποίος συμμετείχε στην ομάδα που διεξήγαγε ανάλυση μέσω απεικόνισης σε ό,τι είχε απομείνει από το σώμα του φαραώ το 1968. Ανάμεσα στα οστά που υπήρχαν στο γραφείο του Κόνολι ο δρ Νόντον ανακάλυψε προσφάτως ένα τμήμα της σάρκας του φαραώ – το μόνο τέτοιο γνωστό δείγμα εκτός Αιγύπτου.

Η καμμένη σάρκα

Engulfed: This picture shows the boy king's charred feet.

Σε συνεργασία με τον ιατροδικαστή – αρχαιολόγο δρα Μάθιου Πόντινγκ ο δρ Κόνολι χρησιμοποίησε ηλεκτρονικό μικροσκόπιο σάρωσης και προσδιόρισε ότι η σάρκα του Τουταγχαμών είχε καεί. Χημικά τεστ επιβεβαίωσαν ότι το σώμα του φαραώ κάηκε ενώ ήταν «σφραγισμένο» μέσα στο φέρετρό του. 

Tut was the last of the royal line from the eighteenth dynasty of the New Kingdom, one of the most powerful royal houses of ancient Egypt.

Οι ερευνητές ανακάλυψαν στη συνέχεια ότι έλαια ταρίχευσης σε συνδυασμό με οξυγόνο και λινό ύφασμα προκάλεσαν μια χημική αντίδραση που «μαγείρεψε» το σώμα του βασιλιά σε θερμοκρασίες υψηλότερες από 200 βαθμούς Κελσίου. Όπως ανέφερε ο δρ Νόντον «η αρματοδρομία και η πιθανότητα της πρόχειρης μουμιοποίησης που έκανε το σώμα να καεί μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα από την ταφή ήταν κάτι εντελώς αναπάντεχο, σαν μια αποκάλυψη για εμάς».

Η «εικονική νεκροψία»

Not only did his skeleton have broken ribs but it was lacking a sternum, breastbone, and heart. Dr Naunton used the latest technology to reconstruct the death of the pharaoh and now believes a high-speed chariot crash was the cause of his death. He said: ‘We believe there is now a very distinct possibility that he was struck by a chariot wheel in the torso at high speed – enough to do him very serious damage. In fact, that’s what killed him. ‘His body would have been a real mess – he would not have been left a little bloodied – and that would have given the embalmers a real problem. They were used to dealing with dead bodies, not mangled ones.’ In 1968, a photographer from Liverpool University took 50 X-rays of the mummy. It was found that a chunk of Tutankhamun’s skull had floated loose, leading to four decades of murder theories. But now it is believed that the head injury was caused after his death and that the clues to his demise lie in his chest. Not only did his skeleton have broken ribs on its left-hand side but it was lacking a sternum, or breastbone, and heart. A fragment of the pharaoh’s flesh was also examined. After discovering that Tutankhamun had not been murdered, Dr Naunton asked forensic experts to carry out further research – and it was revealed that King Tut’s injuries were consistent with being run over by a heavy, narrow wheel of the type used on chariots.

Ο δρ Νόντον συνεργάστηκε με ειδικούς από το Ινστιτούτο Ιατροδικαστικής Κράνφιλντ προκειμένου να διεξαγάγει μια «εικονική νεκροψία» που αποκάλυψε ένα μοτίβο τραυμάτων από τη μια πλευρά του σώματος του Τουταγχαμών. Η ανάλυση αυτή έδωσε και μια εξήγηση στο γιατί η μούμια του Τουταγχαμών είναι η μόνη μούμια φαραώ από την οποία λείπει η καρδιά: το όργανο καταστράφηκε ολοσχερώς και δεν ήταν δυνατή η «επιδιόρθωσή» του.

Fascination: Tut has long fired the public imagination. He became pharaoh at the age of 10 in 1333 BC and ruled for just nine years until his death.

Τα τραύματα του φαραώ φαίνεται να «ταιριάζουν» με το εξής σενάριο – το οποίο προέκυψε μετά από ενδελεχή μελέτη ειδικών στα αυτοκινητικά ατυχήματα οι οποίοι προχώρησαν σε προσομοιώσεις σε υπολογιστή ατυχημάτων με άρματα. Σύμφωνα με τα αποτελέσματα ένα άρμα «έλιωσε» τον Τουταγχαμών ενώ εκείνος βρισκόταν πεσμένος στα γόνατα – κάνοντας… σκόνη τα πλευρά και την πυελική χώρα του και συνθλίβοντας την καρδιά του.

«Arthur Tress. Η φωτογραφία ως μαγική εικόνα 1956-2006», "Arthur Tress. The photograph as magical image 1956-2006"

Flood Dream, Ocean City, NJ. Silver print. This is the photographer's signature work and most sought-after image. Βλ. contemporaryworks.net

Το Μουσείο Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης παρουσιάζει για πρώτη φορά στην Ελλάδα σε συνεργασία με το Château d’Eau (Τουλούζη) και τις Εκδόσεις Contrejour μια αναδρομική έκθεση φωτογραφίας του Αμερικανού δημιουργού Arthur Tress με επιλεγμένα έργα από το 1956 μέχρι το 2006, η οποία εντάσσεται στον κύκλο του ΜΦΘ «Μεγάλοι δημιουργοί».

Flying Dream, Queens, NY. Silver print. Βλ. contemporaryworks.net

«Η φωτογραφία είναι η μέθοδός μου για να ερμηνεύω τον μπερδεμένο κόσμο που βρίσκεται συνεχώς γύρω μου. Είναι η αμυντική μου προσπάθεια να μειώσω το καθημερινό μας χάος, μέσα από μια σειρά κατανοητών εικόνων…Τη χρειάζομαι για να επιβιώσω.»

Boy in TV Set, Boston, MA. Silver print. Βλ. contemporaryworks.net

Έχοντας ασχοληθεί με επιτυχία τη δεκαετία του ’60 τόσο με τη φωτογραφία ντοκουμέντου όσο και με τη φωτογραφία δρόμου, το ’70 στρέφεται προς τη «σκηνοθετημένη» φωτογραφία, διαμορφώνοντας έναν διαφορετικό «οπτικό λόγο».

 Girl Collecting Gold Fish, France. Silver print. Βλ. contemporaryworks.net

Μαζί με τους Diane Arbus, Lee Friedlander, Ralph Gibson, Leslie Krims και Duane Michals, ο Arthur Tress αποτελεί μέρος αυτής της γενιάς Αμερικανών φωτογράφων που με το έργο τους αναζητούν τα όρια του μέσου. Στο έργο του συνδυάζει το συνειδητό με το υποσυνείδητο, το φανταστικό με το πραγματικό, συχνά μάλιστα με ένα σουρεαλιστικό ύφος, χαρακτηριστικό της ιδιαίτερης γραφής του.

Last Portrait of My Father, New York City, NY. Silver print. Βλ. contemporaryworks.net

Η έκθεση αυτή περιλαμβάνει μερικές από τις πιο γνωστές σειρές του δημιουργού, που αποκαλύπτουν την ξεχωριστή δημιουργική του ματιά με έργα από την περίοδο 1956-2006. (Αργυροτυπίες – Gelatin silver prints).

Last Symposium, New York. Silver print. Βλ. contemporaryworks.net

Making Leaves, Cold Spring, NY. Silver print. Βλ. contemporaryworks.net

Office Workers Returning Home, New York City, NY. Silver print. Βλ. contemporaryworks.net

Συγκεντρώνοντας μια επιλογή από φωτογραφίες που τράβηξε τη δεκαετία του ’60 στους δρόμους της Νέας Υόρκης και του Μπρούκλιν μέχρι τις ονειρικές και μη ρεαλιστικές εικόνες του από το ‘70 που τον έκαναν διάσημο, η έκθεση επιχειρεί να φανερώσει το πλούσιο έργο του Tress και το οποίο δεν είναι ιδιαίτερα γνωστό στην Ευρώπη.

© Arthur Tress. Από τη σειρά San Francisco 1964. Βλ. artblart.com

 © Arthur Tress. San Francisco 1964. Βλ. artblart.com

© Arthur Tress. San Francisco 1964. Βλ. artblart.com

© Arthur Tress. San Francisco 1964. Βλ. artblart.com

© Arthur Tress. San Francisco 1964. Βλ. artblart.com

Στις αρχές της δεκαετίας του ’60 ο Tress δημιουργεί τη σειρά San Francisco, 1964, μεγάλο μέρος της οποίας παρουσιάζεται στην έκθεση. Εκείνη τη χρονιά δύο σημαντικά γεγονότα εκτυλίσσονται στο Σαν Φρανσίσκο: η πρώτη βορειο-αμερικανική περιοδεία των Beatles και το 28ο εθνικό ρεπουμπλικανικό συνέδριο. Οι δρόμοι ήταν γεμάτοι διαδηλώσεις, όπου αντιπαραβάλλονταν οι γενιές και οι κοινωνικές τάξεις.

© Arthur Tress. San Francisco 1964. Βλ. blog.rosegallery.net.

Σε ηλικία μόλις 23 ετών τότε, ο Arthur Tress αποτυπώνει ιδιαίτερα στιγμιότυπα από το Σαν Φρανσίσκο της εποχής. «Αγαπώ τις αντιπαραθέσεις, όπως για παράδειγμα αυτές τις ηλικιωμένες συντηρητικές κυρίες που κοιτάζουν τους νέους ποδηλάτες με τα δερμάτινα και τα τζιν, πιθανότατα ομοφυλόφιλους – γιατί το Σαν Φρανσίσκο ήταν πάντοτε μια εναλλακτική πόλη – και αυτό είναι που κάνει τις συγκεκριμένες εικόνες να είναι πραγματικά Σαν Φρανσίσκο», σχολιάζει ο ίδιος.

© Arthur Tress. Classic images. Βλ. arthurtress.com.

 Girl with Dunce Cap, New York. Silver print. Βλ. contemporaryworks.net

© Arthur Tress. Classic images. Βλ. arthurtress.com.

Στη σειρά Dream Collector, ο Tress εξερευνά τον κόσμο των παιδικών ονείρων. Χρησιμοποιώντας τα παιδιά ως πρωταγωνιστές των έργων του, προσπαθεί να οπτικοποιήσει τα όνειρα και τους εφιάλτες που του έχουν περιγράψει κατά τη διάρκεια συνεντεύξεων που πραγματοποίησε στο στάδιο της έρευνας του για τη σειρά. Αυτό που ξεχωρίζει είναι το ύφος, το οποίο μοιάζει να είναι φωτογραφία ντοκουμέντου, ενώ παράλληλα προσομοιάζει την απατηλή τάση των παιδιών του να μην ξεχωρίζουν το πραγματικό από το φανταστικό, αποτυπώνοντας τη στιγμή που το παιδί ξαναβρίσκεται, μέσα από την ανάμνηση, ανάμεσα σ’ αυτά τα δύο.

Stormy Weather. CA. Silver print. Βλ. contemporaryworks.net

Η σειρά Tress Facing Up αποτελεί μια αλληγορία των ομοφυλοφιλικών ονείρων του ίδιου του Tress. Ορισμένα έργα ενδέχεται να θίξουν την ευαισθησία του κοινού. Οι ανήλικοι κάτω των 18 ετών πρέπει να συνοδεύονται για την είσοδό τους στην έκθεση.

Η έκθεση περιλαμβάνει επίσης ένα φιλμ για το δημιουργό με τίτλο “Tresspassing” σε σκηνοθεσία Raleigh Souther (διάρκεια 14:12’’).

Με αφορμή την παρουσίαση της έκθεσης που διοργανώθηκε για τον Arthur Tress στο Château d’Eau της Τουλούζης (Ιούνιος-Σεπτέμβριος 2013), εκδόθηκε ο ομώνυμος κατάλογος “Transréalités” (Contrejour editions και με συμμετοχή του Château d’Eau, 24Χ32, 112 σελ., γαλλικά-αγγλικά, κειμ. Claude Nori).

Self Portrait in Cabin in Casper, WY. Silver print. Βλ. contemporaryworks.net

Ο Arthur Tress (γ. 1940) γεννήθηκε στο Μπρούκλιν στη Νέα Υόρκη. Σε ηλικία 12 ετών τραβάει τις πρώτες του φωτογραφίες και τέσσερα χρόνια μετά, ξεκινάει να φωτογραφίζει ως έφηβος στη γειτονιά του Coney Island, όπου περνάει ώρες εξερευνώντας ερημωμένα Λούνα Παρκ.

Shadows. Silver print. Βλ. contemporaryworks.net

Το 1962 αποφοιτά από το Bard College, Annandale-on-Hudson στη Νέα Υόρκη και παρακολουθεί τη Σχολή Κινηματογράφου IDHEC στο Παρίσι.

Stephen Brecht, Bride and Groom, New York. Silver print. Βλ. contemporaryworks.net

Τα επόμενα πέντε χρόνια, ταξιδεύει σε χώρες της Ευρώπης και της Αφρικής, καθώς και στο Μεξικό, την Ινδία και την Ιαπωνία. Κατά τη διάρκεια της άνοιξης και του καλοκαιριού το 1964, ο Tress φωτογραφίζει στο Σαν Φρανσίσκο, τραβώντας περισσότερες από 900 λήψεις.

Victorian Valentine, New York. Silver print. Βλ. contemporaryworks.net

Το 1967 μετακομίζει στη Σουηδία, όπου προετοιμάζει εκπαιδευτικές προβολές για το Εθνογραφικό Μουσείο της Στοκχόλμης για να επιστρέψει στη Νέα Υόρκη μετά από έναν χρόνο, σκοπεύοντας να εργαστεί ως επαγγελματίας φωτογράφος. Την ίδια χρονιά, πραγματοποιεί την πρώτη του ατομική έκθεση με τίτλο "Appalachia--People and Places", στο Ινστιτούτο Smithsonian και στην Γκαλερί Sierra (Νέα Υόρκη). Τα επόμενα δύο χρόνια εργάζεται ως φωτογράφος για τη V.I.S.T.A. (Οργάνωση «Εθελοντές στην Υπηρεσία της Αμερικής»).

Woman Prisoner, New York. Silver print. Βλ. contemporaryworks.net

Είναι ένας από τους πρώτους φωτογράφους που αντιλαμβάνεται το μέσο πέρα από τα όρια της φωτογραφίας του δρόμου και αναπτύσσει μία δική του οπτική. Το 1972 κυκλοφορεί την πρώτη του σημαντική μονογραφία με τίτλο “The Dream Collector”. Τα χρόνια που ακολουθούν εξερευνά την ενασχόληση του με τα όνειρα και το υποσυνείδητο στις σειρές του “Shadow”, “Theater of the mind” και “Facing Up”.

Robot Birth, New York. Ilfordchrome print. Βλ. contemporaryworks.net

Το 1980 ξεκινά να φωτογραφίζει με χρώμα, δημιουργώντας υπερμεγέθεις πίνακες, αποδίδοντας γλυπτική διάσταση στον ιατρικό εξοπλισμό ενός εγκαταλελειμμένου νοσοκομείου στο Welfare Island της Νέας Υόρκης. Από το 1984 μέχρι το 1987 δημιουργεί τη σειρά “Hospital” με θέματα που σχετίζονται με την υγεία και το θάνατο την εποχή του AIDS.

Twinka at Arles, France (Female Nude). Silver print. Βλ. contemporaryworks.net

Η ατομική του έκθεση “Talisman” παρουσιάζεται από το 1986 μέχρι το 1988 στη Photographer’s Gallery στο Λονδίνο, στο Museum of Modern Art στην Οξφόρδη, στο Frankfurten Kunstverein στη Φρανκφούρτη, στο Μουσείο Φωτογραφίας του Charleroi στο Βέλγιο.

Το 1992 μετακομίζει στο χωριό Cambria της Καλιφόρνια. Έναν χρόνο μετά ο οργανισμός “United States Information Agency” του χορηγεί υποτροφία για τη σειρά “Fantastic Voyage”.

Το 2001 η Corcoran Gallery of Art παρουσιάζει μια αναδρομική έκθεση της δουλειάς του με τίτλο "Arthur Tress: Fantastic Voyage: Photographs 1956-2000".

Το 2002 επιστρέφει στην αργυροτυπία, εξερευνώντας πιο φορμαλιστικά θέματα που εμφανίστηκαν στο πλαίσιο του μοντερνισμού στα μέσα του 20ου αιώνα, συνδυάζοντας συχνά ένα αυθόρμητο στυλ φωτογράφισης με μια κονστρουκτιβιστική αίσθηση της αρχιτεκτονικής σύνθεσης και του αφηρημένου σχήματος.

Το 2009 βρίσκει στο σπίτι της αδερφής του στο Σαν Φρανσίσκο ένα κουτί με 25 στοιβαγμένες φωτογραφίες από το 1964. Η ανακάλυψη αυτής της ξεχασμένης του δουλειάς τον εμπνέει να επανεξετάσει τα αρχικά του αρνητικά και να δημιουργήσει νέες εκτυπώσεις.

Έναν χρόνο μετά κερδίζει βραβείο για το βιβλίο: “Barcelona Unfolds” (Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής) στον διαγωνισμό “Photography Book Now” της ηλεκτρονικής πλατφόρμας Blurb (κατηγορία: Καλές Τέχνες).

Το 2012 πραγματοποιείται η ατομική του έκθεση “San Fransisco 1964” στο Fine Arts Museum στο Σαν Φρανσίσκ και το 2013 το Château d’Eau της Τουλούζης στη Γαλλία διοργανώνει και παρουσιάζει την ατομική του έκθεση “Transrealités”.

Τα έργα του βρίσκονται ανάμεσα στις πιο σημαντικές δημόσιες συλλογές, συμπεριλαμβανομένων των: Museum of Modern Art, Metropolitan Museum of Art, George Eastman House, Centre Georges Pompidou, Los Angeles County Museum of Art, Museum of Fine Arts, Houston, Whitney Museum of American Art και Art Institute of Chicago. Το έργο του έχει παρουσιαστεί ευρέως σε ολόκληρο τον κόσμο και έχει δημοσιευτεί σε πολλές μονογραφίες. Το αρχείο του περιλαμβάνει περισσότερα από 700.000 αρνητικά. www.arthurtress.com

Adam in the Park, New York. Silver print. Βλ. contemporaryworks.net           

“Arthur Tress. The photograph as magical image 1956-2006”. Exhibition series: Great Masters. Museum of Photography, Thessaloniki (Warehouse Α’, Port of Thessaloniki, tel. +30 2310 566.716).

Opening hours: Tu-Su 11.00-19.00

Duration: October 2013-January 2014

In collaboration with: Château d’Eau (Toulouse) and Contrejour Publications.