Βρέθηκε το απολίθωμα του αρχαιότερου σαρκοβόρου ψαριού που μοιάζει με πιράνχα. Jurassic-era piranha is world's earliest flesh-eating fish

Το Piranhamesodon pinnatomus ζούσε πριν από 152 εκατομμύρια χρόνια παράλληλα με τους δεινόσαυρους. This 150-million-year-old fish (seen as an artist’s illustration) wasn’t named after the piranha for nothing. It apparently used its long, dagger-shaped teeth to slice into other fish, according to a new study, as evinced by the slashed tailfins of some victims found nearby. THE JURA-MUSEUM, EISCHSTATT, GERMANY

Οι παλαιοντολόγοι ανακάλυψαν στη νότια Γερμανία το απολίθωμα ενός μικρού ψαριού με μυτερά και κοφτερά σαν ξυράφι δόντια, το οποίο έμοιαζε πολύ με τα σημερινά πιράνχας.

A 150-million-year-old fossil fish, newly named Piranhamesodon pinnatomus, which loosely translates to "piranha-like fin-cutter." Credit: M. Ebert, Jura Museum

Το Piranhamesodon pinnatomus, όπως ονομάσθηκε, είναι το αρχαιότερο γνωστό σαρκοβόρο ψάρι με σκελετό από κόκαλα (αντίθετα με τα ψάρια που έχουν χόνδρινο και όχι οστέινο σκελετό, όπως οι καρχαρίες). Ζούσε πριν από 152 εκατομμύρια χρόνια παράλληλα με τους δεινόσαυρους και εκτιμάται ότι τρομοκρατούσε τις ρηχές θάλασσες της Ιουρασικής περιόδου, όπως σήμερα κάνουν τα πιράνχας.

Though small, many of the teeth of this new fossil fish are blade-like. Credit: T. Nohl, University of Erlangen

Είχε μήκος μόλις εννέα εκατοστών, αλλά μπορούσε να κόβει κομματάκι-κομματάκι τη λεία του, όντας ικανό να επιτίθεται σε μεγαλύτερα ψάρια από το ίδιο. Η περιοχή όπου βρέθηκε, στη σημερινή Βαυαρία, ήταν τότε μια ρηχή τροπική θάλασσα με κοραλλιογενείς υφάλους, ενώ τα σημερινά πιράνχας είναι ψάρια του γλυκού νερού που ζουν κυρίως στις λίμνες και στα ποτάμια της Νότιας Αμερικής, όπως ο Αμαζόνιος (καθώς και στις ταινίες τρόμου του Χόλυγουντ…).

This ancient fish, known as Thrissops formosus, has large piece torn out of the lower lobe of its tail fin. Credit: Martina Kolbl-Ebert/Jura-Museum Eichstatt

Οι ερευνητές, με επικεφαλής τη γερμανίδα παλαιοντολόγο Μαρτίνα Κελμπλ-Έμπερτ του Μουσείου Άιχστετ του Ιούρα, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό βιολογίας «Current Biology», σύμφωνα με το πρακτορείο Ρόιτερς και το BBC, βρήκαν το απολίθωμα στην ίδια βαυαρική περιοχή όπου είχε ανακαλυφθεί ο Αρχαιοπτέρυξ, το αρχαιότερο γνωστό πουλί. Εκεί κοντά ανακαλύφθηκαν επίσης απολιθώματα ψαριών που είχαν πέσει θύματα του αρχαίου σαρκοβόρου ψαριού, καθώς έφεραν χαρακτηριστικές δαγκωματιές.

The razor-sharp teeth of a typical freshwater piranha. Some piranhas, despite what their teeth might have you think, eat mostly plant matter and insects. Credit: Thomas Stromberg, Flickr

Σε κάθε περίπτωση, οι επιστήμονες εκτιμούν ότι, παρότι το Piranhamesodon pinnatomus (που ανήκει στην οικογένεια των πυκνοδοντιδών) μοιάζει με τα σημερινά πιράνχας, δεν πρέπει να θεωρηθεί πρόγονος του πιράνχα, ούτε καν στενός συγγενής του, αφού τα αρχαιότερα γνωστά πιράνχας ζούσαν πριν περίπου 15 εκατομμύρια χρόνια.

Η περίπτωσή του αποτελεί τυπικό παράδειγμα αυτού που οι εξελικτικοί βιολόγοι ονομάζουν «συγκλίνουσα εξέλιξη», όταν δηλαδή οι οργανισμοί αποκτούν -ανεξάρτητα ο ένας από τον άλλο- παρεμφερή χαρακτηριστικά ως αποτέλεσμα της προσαρμογής τους σε παρόμοιες συνθήκες του περιβάλλοντος.

Πηγές: https://www.cell.com/current-biology/fulltext/S0960-9822(18)31208-9 - https://www.sciencemag.org/news/2018/10/piranhalike-teeth-and-torn-fins-reveal-ancient-fish-fight - https://www.tovima.gr/2018/10/19/science/palaiontologoi-anakalypsan-ton-arxaiotero-piranxa/

Πάμπλο Νερούδα, «Ωδή στη φτώχεια». Pablo Neruda, “Ode to Poverty”

Pablo Picasso, Les Pauvres au bord de la mer, The Poor at the seaside, 1903

Όταν γεννήθηκα,

φτώχεια,

με ακολούθησες,

με κοιτούσες

μέσα από

τις τάβλες που είχαν σαπίσει

από τη βαρυχειμωνιά.

Ξαφνικά

ήταν τα δικά σου μάτια

εκείνα που κρυφοκοιτούσαν απ’ τις τρύπες.

Οι σταλαγματιές

τη νύχτα

επαναλάμβαναν

το ονοματεπώνυμό σου

ή, μερικές φορές,

η άδεια αλατιέρα,

το σκισμένο σακάκι,

τα τρύπια παπούτσια,

με προειδοποιούσαν.

Ήταν εκεί

παραμονεύοντάς με

τα όμοια με σαράκι δόντια σου,

τα μάτια σου, τέλματα σωστά,

η σταχτιά σου γλώσσα

που κόβει

τα ρούχα, το ξύλο,

τα κόκαλα και το αίμα,

ήσουν εκεί

ψάχνοντάς με,

ακολουθώντας με

στους δρόμους

από τότε που γεννήθηκα.

Κι όταν νοίκιασα ένα κούτσικο

δωμάτιο, στην άκρη της πόλης,

καθισμένη σε μια καρέκλα

με περίμενες,

ή όταν, έφηβος,

ανασήκωνα τα σεντόνια

ενός σκοτεινού ξενοδοχείου

δεν έβρισκα το άρωμα

του γυμνού τριαντάφυλλου,

αλλά το ψυχρό σφύριγμα

του στόματός σου.

Φτώχεια,

με ακολούθησες

στις γειτονιές και στα νοσοκομεία,

στην ειρήνη και στον πόλεμο.

Όταν αρρώστησα χτυπήσαν

την πόρτα:

δεν ήταν ο γιατρός, παρά ερχόταν

ξανά η φτώχεια.

Σε είδα να βγάζεις τα έπιπλά μου

στο δρόμο:

οι άνθρωποι τ’ αφήναν

να πέσουν σαν τις πέτρες.

Εσύ, με αβάσταχτη στοργή,

απ’ όλη την εγκατάλειψη του κόσμου

στη μέση του δρόμου και κάτω απ’ τη βροχή

έφτιαχνες

έναν σαραβαλιασμένο θρόνο

και κοιτώντας τους φτωχούς

μάζευες από χάμω

το τελευταίο πιάτο μου να το κάνεις διάδημα.

Τώρα,

φτώχεια,

σ’ ακολουθώ εγώ.

Είμαι αμείλικτος

όπως ήσουν κι εσύ.

Μαζί

με κάθε φτωχό

θα με βρεις να τραγουδώ,

κάτω από κάθε σεντόνι

αδιανόητου νοσοκομείου

θα βρεις το τραγούδι μου.

Σ’ ακολουθώ,

φτώχεια,

σε παραμονεύω,

σε κυκλώνω,

σε στήνω στον τοίχο,

σε απομονώνω,

σου μπήγω τα νύχια,

σου σπάω

τα δόντια που σου απομένουν.

Βρίσκομαι παντού:

στον ωκεανό με τους ψαράδες,

στο ορυχείο

όπου οι άντρες,

σκουπίζοντας το μέτωπό τους

για να στεγνώσουν τον μαύρο ιδρώτα, βρίσκουν

τα ποιήματά μου.

Σχολάω κάθε μέρα

με την εργάτρια της κλωστοϋφαντουργίας.

Τα χέρια μου είναι κάτασπρα

απ’ το μοίρασμα του ψωμιού στους φούρνους.

Όπου κι αν πας,

φτώχεια,

το τραγούδι μου

τραγουδά,

η ζωή μου

ζει,

το αίμα μου

αγωνίζεται.

Θα καταρρίψω

τις ωχρές σου σημαίες

όπου κι αν υψωθούν.

Άλλοι ποιητές,

στο παρελθόν, σε αποκάλεσαν

αγία,

ασπάστηκαν το μανδύα σου,

τράφηκαν με αέρα

και χάθηκαν.

Εγώ

σε προκαλώ,

με σκληρούς στίχους σου ραπίζω το πρόσωπο,

σε σκάφος σε φορτώνω και σε εξοστρακίζω.

Εγώ μαζί με άλλους,

πάρα πολλούς άλλους,

σ’ εξορίζουμε

από τη Γη στη Σελήνη

για να μείνεις εκεί

παγωμένη κι αιχμάλωτη

κοιτώντας με μισό μάτι

το ψωμί και τα ελέη

που θα καλύψουν τη γη

από αύριο.

Vladimir Feoktistov, Revolt of the Poor

(Μετάφραση: Δήμητρα Παπαβασιλείου)

Ανακαλύφθηκε ο «Υπερίωνας» μία τιτάνια δομή στο πρώιμο σύμπαν. Astronomers Find a Cosmic Titan in the Early Universe

Ένα πρωτο-σμήνος γαλαξιών που είναι η μεγαλύτερη κοσμική δομή που έχει ανακαλυφθεί μέχρι σήμερα σε τόσο μακρινή απόσταση στο χρόνο και στο χώρο. UC Davis physicists Brian Lemaux and Lori Lubin are part of an international team of astronomers using the European Southern Observatory’s Very Large Telescope who have uncovered a colossal structure in the early universe. This galaxy proto-supercluster, nicknamed Hyperion, is the largest and most massive structure yet found at such a remote time and distance, merely 2 billion years after the Big Bang. Credit: ESO/Luis Calçada and Olga Cucciati

Μια διεθνής ομάδα αστρονόμων ανακάλυψε μια τιτάνια δομή στο πρώιμο σύμπαν, η οποία υπήρχε ήδη 2,3 δισεκατομμύρια χρόνια μετά τη Μεγάλη Έκρηξη (Μπιγκ Μπανγκ). Πρόκειται για τον «Υπερίωνα», όπως ονομάσθηκε, ένα πρωτο-σμήνος γαλαξιών, που είναι η μεγαλύτερη κοσμική δομή που έχει ανακαλυφθεί μέχρι σήμερα σε τόσο μακρινή απόσταση στο χρόνο και στο χώρο.

Οι αστρονόμοι, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό αστρονομίας και αστροφυσικής «Astronomy & Astrophysics», χρησιμοποίησαν για τις παρατηρήσεις τους το Πολύ Μεγάλο Τηλεσκόπιο (VLT) του Ευρωπαϊκού Νοτίου Αστεροσκοπείου (ESO) στη Χιλή.

Ο Υπερίων -που ήταν ένας Τιτάνας της ελληνικής μυθολογίας- εκτιμάται σύμφωνα με το ΑΠΕ ότι είχε (όταν το φως του ξεκίνησε το μακρινό ταξίδι του για τη Γη πριν από 11,5 δισεκατομμύρια χρόνια) μάζα πάνω από ένα εκατομμύριο δισεκατομμύρια φορές μεγαλύτερη από τη μάζα του Ήλιου μας. Η ανακάλυψη μιας τόσο γιγάντιας κοσμικής δομής στη νεανική ηλικία του σύμπαντος εξέπληξε τους αστρονόμους.

«Είναι η πρώτη φορά που μια τόσο μεγάλη δομή ανακαλύπτεται στο πρώιμο σύμπαν. Φυσιολογικά, τέτοιες δομές έχουν εντοπισθεί σε πιο πρόσφατες περιόδους, που σημαίνει ότι το σύμπαν είχε στη διάθεσή του πολύ περισσότερο χρόνο για να εξελιχθεί και να δημιουργήσει τόσο πελώρια πράγματα. Ήταν μια έκπληξη να δούμε ότι κάτι τέτοιο είχε κιόλας εξελιχθεί, όταν το σύμπαν ήταν σχετικά νέο», δήλωσε η επικεφαλής ερευνήτρια Όλγκα Κουτσιάτι του Εθνικού Ινστιτούτου Αστροφυσικής της Ιταλίας στη Μπολόνια.

An international team of astronomers using the VIMOS instrument of ESO’s Very Large Telescope have uncovered a colossal structure in the early Universe. This galaxy proto-supercluster — which they nickname Hyperion — was unveiled by new measurements and a complex examination of archive data. This is the largest and most massive structure yet found at such a remote time and distance — merely 2 billion years after the Big Bang. This visualization explores Hyperion using the 3D data and delves into the scale of this colossal structure. Credit: ESO/L. Calçada & Olga Cucciati et al.

Ο Υπερίων, που βρίσκεται στον αστερισμό του Εξάντος, εκτιμάται ότι ήταν τουλάχιστον 5.000 φορές μεγαλύτερος από το γαλαξία μας και στο μεταξύ θα έχει μεγαλώσει πολύ περισσότερο.

Πηγές: O. Cucciati et al. The progeny of a cosmic titan: a massive multi-component proto-supercluster in formation at z=2.45 in VUDS, Astronomy & Astrophysics (2018). [link] - https://www.ucdavis.edu/news/astronomers-find-cosmic-titan-early-universe - https://www.in.gr/2018/10/18/tech/anakalyfthike-o-kosmikos-titanas-yperion/

Μέθοδος αιώρησης μέσω υπερήχων «μετ’ εμποδίων». SoundBender levitates objects by curving sound waves around obstacles

Το Soundbender, που αναπτύχθηκε από τον καθηγητή Σριράμ Σουμπραμανιάν, τον Dr.Τζιανλούκα Μεμόλι και τον Dr. Ντιέγκο Μαρτίνεζ Πλασέντσια, είναι ικανό να παράγει δυναμικές ακτίνες που κάμπτονται, επιτρέποντας τόσο την αιώρηση μικρών αντικειμένων, όσο και απτικό feedback γύρω από ένα εμπόδιο. SoundBender is an acoustic levitation device that can bend sound waves around obstacles. Credit: University of Sussex

Τεχνολογία η οποία μπορεί να κάμπτει ηχητικά κύματα γύρω από ένα εμπόδιο και να προκαλεί αιώρηση ενός αντικειμένου το οποίο βρίσκεται από πάνω του ανέπτυξαν ερευνητές του University of Sussex.

Το Soundbender, που αναπτύχθηκε από τον καθηγητή Σριράμ Σουμπραμανιάν, τον Dr.Τζιανλούκα Μεμόλι και τον Dr. Ντιέγκο Μαρτίνεζ-Πλασέντσια, είναι ικανό να παράγει δυναμικές ακτίνες που κάμπτονται, επιτρέποντας τόσο την αιώρηση μικρών αντικειμένων, όσο και απτικό feedback γύρω από ένα εμπόδιο. Σύμφωνα με ανακοίνωση του πανεπιστημίου, πρόκειται για μια παγκόσμια πρωτιά που υπερνικά δύο βασικούς περιορισμούς προηγουμένων τεχνολογιών αιώρησης μέσω υπερήχων, οι οποίες δεν επέτρεπαν τη δημιουργία ηχητικών πεδίων αντίστοιχης πολυπλοκότητας και δεν ήταν σε θέση να παρακάμπτουν εμπόδια ανάμεσα στους πομπούς και στο αιωρούμενο αντικείμενο.

«Είναι ένα σημαντικό βήμα προς τα εμπρός για την αιώρηση μέσω υπερήχων, ξεπερνά ένα σημαντικό πρόβλημα που εμπόδιζε την ανάπτυξη σε αυτόν τον κλάδο. Πετύχαμε απίστευτα δυναμικό και αποκριτικό έλεγχο, οπότε οι ρυθμίσεις σε πραγματικό χρόνο είναι μόλις ένα βήμα μακριά» σημείωσε ο Μεμόλι.

Οι ερευνητές ξεπέρασαν τα εμπόδια αυτά αναπτύσσοντας ένα υβριδικό σύστημα, το οποίο επιτρέπει στον χρήστη να βιώνει απτικό feedback γύρω από ένα αντικείμενο, να προκαλεί αιώρηση γύρω από ένα εμπόδιο και να ελέγχει μη στερεά αντικείμενα- όπως π.χ. το να αλλάζει την κατεύθυνση της φλόγας ενός κεριού.

«Το project αυτό μας προσέλκυσε εξαιτίας των ομοιοτήτων μεταξύ της οπτικής ολογραφίας και της ακουστικής. Ωστόσο, επρόκειτο για ένα θαυμάσιο ταξίδι ανακάλυψης» τόνισε ο Dr. Μαρτίνεζ-Πλασέντσια.

This video demosntrates SoundBender a system that combines ultrasound transducer arrays with acoustic metamaterials to create self-bending beams. SoundBender can create dynamic features for levitation or haptics above passive props.

Γενικότερα, το πλεονέκτημα της αιώρησης μέσω υπερήχων, έναντι άλλων τεχνικών, είναι πως δεν απαιτεί συγκεκριμένες φυσικές ιδιότητες (μαγνητισμός, ηλεκτρισμός κ.ά.) στα αντικείμενα, οπότε και μπορεί να εφαρμοστεί σε ένα πολύ μεγάλο εύρος υλικών, περιλαμβανομένων υγρών και τροφίμων. Επίσης, το συγκεκριμένο υβριδικό σύστημα επιτρέπει σειρά εφαρμογών, από εκπαιδευτικές εμπειρίες σε μουσεία μέχρι επιτραπέζια με νέα επίπεδα διάδρασης, έλεγχο κίνησης σε μη στερεά αντικείμενα κ.ά.

Πηγές: http://dx.doi.org/10.1145/3242587.3242590  -https://newatlas.com/soundbender-acoustic-levitation/56788/ - https://www.naftemporiki.gr/story/1402855/methodos-aiorisis-meso-uperixon-met-empodion

Νικόλαος Κάλας, «Διαδήλωση». Nicolas Calas, “Demonstration”

Antonio Berni, Manifestación (Public Demonstration), 1934

Κεριά λάμπας οζράμ η νύχτα σε δρόμους υγιείς

κεριά πολλά στις εκκλησιές

πομποί ασύρματου

ίσια για το Θεό και τους λοιπούς

μα τώρα ώρα δυο μετά μεσημβρίαν

με χιλιάδων κεριών τη δύναμη

φουσκώνουν το δρόμο οι φωνές

της μάζας των διαδηλωτών

οι φλόγες έπαψαν πια να είν’ ευνουχισμένες

ευνουχούν στους ναούς και στα παλάτια

μα εδώ καιν

τις διαταγές των αυλικών

κι από τη στάχτη τους

οι ελπίδες των εργατών –

δεν πάει λοιπόν χαμένη

τόσων σχεδίων η συνουσία.

«Σαράντα αιώνες μας θωρούν»

είπε ο μέγας στρατηλάτης στο στράτευμά του

ο Βοναπάρτης

εμείς δεν ξέρουμε πόσα χρόνια μας κοιτάζουν

πώς να το ξέρουμε μια που δεν έχουμε αυτοκράτορα

κείνο που νιώθουμε

είναι

πως έχουμε δεσμά

που πρέπει να φύγουν

γιατί πονούν

γιατί σφίγγουν

όπως τα δάχτυλα

το ’να με τ’ άλλο

σε σχήμα γροθιάς

η άδεια παλάμη

τη γύμνια της πρέπει να σκεπάσει

σφίγγεται

σφίγγεται το πλήθος

όπως η γάτα

πριν πηδήξει

άμα πηδήξουμε –

ακούστε όμως τώρα

μέσα από τα κλειστά παραθύρια σας

προς τιμήν μας κλεισμένα

το ερωτικό νιαούρισμα:

ερωτευτήκαμε την εξουσία.

Οι δρόμοι στένεψαν

σαν τη χαρά μας

που πλάτυνε

αυτή με τις κραυγές της γεμίζει τον ουρανό

τον πνιγμένο από τα αεροπλάνα

εμείς τώρα τα σηκώνουμε ψηλά

με τον τεράστιο όγκο μας –

αυξάνει το πλήθος

κι η ανθρώπινη μάζα

σαν οχετός

που το νερό των άλλων φαρμακώνει

επειδή έσπασε ξεσπάει την οργή της

την οργή τη δική της

την οργή τη δική μας

κι η οργή εκείνη

ετούτη η οργή

τώρα κυλάει

κυλάει

σιγά

δυνατά

γοργά

κυλάει

και κανείς δε ρωτάει να μάθει

ως πού θα πάει.

Και πιο γλυκιά από τη σάρκα την πιο γλυκιά

είν’ η μυρουδιά των αιτημάτων

που ρίχνονται με τα συνθήματα

από το στόμα των ρητόρων

στη μάζα

την ηχώ των τη ρουφούν

τα κανόνια που κυκλώπεια μας θωρούν

πριν πέσουνε τα βράχια.

Ξαφνικά

κανείς δεν ξέρει ακόμα το γιατί

τρέχουμε

σαν καταρράκτης ανεβαίνουμε τους δρόμους

φιλάμε το σχήμα τους

μαύρο και άσπρο

ολούθε το μαύρο και το άσπρο

και το μακρύ κορμί μας

που γλύφει τους άσπρους τοίχους –

τώρα παρά τη θέλησή μας

τα κοράκια πετούνε χαμηλά.

Μας φωνάζουν οι δρόμοι

πίνουν την αγανάκτησή μας

φωνάζουν οι μακροί δρόμοι

και το γάβγισμα αυτό

απαίσια στ’ αυτιά μας κυματίζει

βατράχια, κοράκια, σκυλιά και κλαξόν μαζί –

πώς γδέρνει τη ζωή μας

όλο το άκουσμα των φωνών

του δρόμου της φυγής

αφάνταστα φριχτές

οι φωνές που φέρνουν

άφιλα

θανατηφόρα φιλιά –

του χάρου το φάντασμα

φωτίζει φοβερά

τους άφρονους φοβητσιάρηδες

φυγάδες.

Παντού παντούθε δρόμους μονάχα βλέπουμε

μπρος και μετά

δεξιά ζερβά δρόμους

δρόμους πλατιούς, στενούς, με ράγιες

με άσφαλτο και χωρίς άσφαλτο

αδιάφορο όλα της πόλης

η σπαρακτική γκριμάτσα

το σαρκαστικό χαμόγελο

στόματος

που τώρα τη φωνή

ακούν μονάχα τα δικά μας τα αυτιά.

Άδικα γυρεύουμε να ξεφύγουμε από τη συντροφιά των σφαιρών

συμφωνία οριζοντίων γραμμών

δρόμοι μολύβι άνθρωποι

ποιος είπε πως οι παράλληλες σμίγονται στο άπειρο

εδώ ενώνονται

κι εδώ δεν είναι τ’ άπειρο

αλλά ανθρώπινα έργα

ας είναι και τόσο άσχημα μασκαρεμένα

τις προσωπίδες πια κανένας δεν τις λογαριάζει

στο χορό των τρελών καμιά φορά πέφτουν

αρκεί η μουσική

κι η ρομβία εκείνων που έχουν λεφτά

παίζει μαζί μας παιχνίδι τρελό

με τους ήχους της

πηδάμε

κορμιά φρεσκοπεσμένα

για πάντα πεσμένα.

Πού είν’ ο αστυφύλακας

για να ρυθμίσει

την κυκλοφορία του αίματος

στα πεζοδρόμια των αρτηριών;

Το αίμα

το κοκκινάδι

πόλης που κοκεταρίστηκε να μας σκοτώσει

το κοκκινάδι

το φτιασίδι

που κρύβει

δρόμους αδύναμους

μετά τη διάλυση

διαδήλωσης

δουλευτάδων.

Ύστερα από τη διάλυση

τόσων πολλών εργατών

γλυκιά που είναι η ατμόσφαιρα

σιγά σιγά ανοίγουν τα κουφώματα

τα παράθυρα

να κι η Τζουλιέτα στο μπαλκόνι

με τη μαμά της

«η τάξις απεκαταστάθη»

κι όσο για την ταραχή τη δική μας

η αφαίμαξη που έγινε

θα μας καταπραΰνει.

Θυμάμαι κείνο το κεφάλι παιδιού

το ’χαν πατήσει

μετά

πήρε πολλή θέση

το μυαλό, τα μάτια, το αίμα

περίεργο

θέλει τάχατες πολύ μεγάλη φαντασία

να καταλάβει κανείς αυτό

του νεκρού τις διαστάσεις;

Τώρα πάλι ακούγονται

οι συνηθισμένες φωνές του δρόμου

πόσο μεγάλη πρέπει να ’ναι η σιωπή

για ν’ ακούγονται πάλι όλα αυτά.

Μα την αλήθεια

εύκολα καμιά φορά διαλύονται τα πλήθη

σαν το νερό γίνεται ποτάμι

εξατμίζεται με τη βροχή

και σταγόνες σταγόνες οι μπάλες

ανοίγουν τις καρδιές

αυτό όμως δεν είν’ αδιακρισία

σε εποχή λογοκρισίας

είναι καλύτερο πιο ριζικό

για να μη γράψουν καθόλου

να χυθούν τα καλαμάρια

όσο για τους λεκέδες

τους στουπώνεις μετά

με λίγα λουλούδια στο νεκροταφείο.

Ηλίας Παπαηλιάκης, Untitled

Από τη συλλογή «Γραφή και φως» (Ίκαρος, 1983)