Σούπερ κοσμική «γέφυρα», First "Cosmic Bridge" Connecting Galaxies Discovered!

Το διαστημικό παρατηρητήριο Planck του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Διαστήματος εντόπισε μια κοσμική γέφυρα η οποία ενώνει δύο γειτονικά σμήνη γαλαξιών. Πρόκειται για ένα νέφος καυτού αερίου που ενώνει τα γαλαξιακά σμήνη Abell 399 (στο κάτω μέρος της εικόνας) και Abell 401 (επάνω αριστερά). Τα δύο σμήνη βρίσκονται σε απόσταση ενός δισ. ετών φωτός από τη Γη. Η κοσμική «γέφυρα» εκτείνεται σε μήκος 10 εκατομμυρίων ετών φωτός.

Η εικόνα δείχνει τα δύο σμήνη γαλαξιών, όπως φαίνονται στα οπτικά μήκη κύματος με τα επίγεια τηλεσκόπια και αποτυπώνει ταυτόχρονα (με το πορτοκαλί χρώμα) το φαινόμενο Sunyaev-Zel’dovich όπως ανιχνεύεται από το διαστημικό τηλεσκόπιο Planck.

Illustration explaining how the Sunyaev-Zel'dovich effect arises due to an intervening galaxy cluster between the Cosmic Microwave Background and an observer. Credit: ESA/Planck Collaboration

Το φαινόμενο Sunyaev–Zel’dovich (SZ) είναι το αποτέλεσμα της αλληλεπίδρασης μεταξύ ηλεκτρονίων υψηλής ενέργειας και φωτονίων μικροκυματικής ακτινοβολίας υποβάθρου , διαμέσου της αντίστροφης σκέδασης Compton.

Στην συνήθη σκέδαση Compton ένα φωτόνιο σκεδάζεται από ένα ελεύθερο ηλεκτρόνιο, με αποτέλεσμα την μείωση της ενέργειάς του (και αύξηση του μήκους κύματός του). Αντίθετα, στην αντίστροφη σκέδαση Compton τα μικρής ενέργειας φωτόνια της μικροκυματικής ακτινοβολίας υποβάθρου μετά από την σύγκρουσή τους με τα υψηλής ενέργειας σχετικιστικά ηλεκτρόνια, αυξάνουν την ενέργειά τους (και μειώνουν το μήκος κύματός τους). Αυτά τα φωτόνια «βλέπει» το διαστημικό τηλεσκόπιο Planck (το προτοκαλί χρώμα), το οποίο άλλωστε σχεδιάστηκε για να εντοπίσει τις ανισοτροπίες που παρουσιάζει η μικροκυματική ακτινοβολία υποβάθρου.

Planck has discovered a bridge of hot gas that connects galaxy clusters Abell 399 (lower centre) and Abell 401 (top left). The galaxy pair is located about a billion light-years from Earth, and the gas bridge extends approximately 10 million light-years between them. The image shows the two galaxy clusters as seen at optical wavelengths with ground-based telescopes and through the Sunyaev-Zel'dovich effect (in orange) with ESA's Planck satellite. Credits: Sunyaev–Zel’dovich effect: ESA Planck Collaboration; optical image: STScI Digitized Sky Survey

«Είδαμε» τον Μακεμάκε! Dwarf planet Makemake examined for the first time

Καλλιτεχνική απεικόνιση του Μακεμάκε. This artist’s impression shows the surface of the distant dwarf planet Makemake. This dwarf planet is about two thirds of the size of Pluto, and travels around the Sun in a distant path that lies beyond that of Pluto, but closer to the Sun than Eris, the most massive known dwarf planet in the Solar System. Credit: ESO/L. Calçada/Nick Risinger (skysurvey.org)

Οι περισσότεροι πιθανότατα δεν έχετε ακούσει τίποτε για αυτόν, όμως ο Μακεμάκε, εκτός από θεός της γονιμότητας των ιθαγενών των Νησιών του Πάσχα, είναι επίσης ένας από τους πλανήτες-νάνους που περιφέρονται γύρω από τον ήλιο μας. Αν και γνωρίζαμε ότι είναι γείτονας του Πλούτωνα και υποθέταμε ότι έχει πολλά κοινά στοιχεία με τον πρώην πλανήτη του ηλιακού μας συστήματος, κανένα γήινο μάτι δεν είχε ως τώρα «δει» τον Μακεμάκε. Μια ομάδα ερευνητών κατόρθωσε επιτέλους να τον «συλλάβει» σε μια σπάνια διάβασή του προσφέροντας την πρώτη περιγραφή του, η οποία συνοδεύεται από αρκετές εκπλήξεις.

Εμείς και οι πέντε (πλανητικοί) νάνοι

Dwarf Planets in Our Solar System (Infographic). Pluto was demoted to dwarf planet status in 2006, joining Eris, Haumea, Makemake and Ceres. Credit: Karl Tate

Οι πλανήτες-νάνοι της γειτονιάς μας έγιναν γνωστοί στο ευρύ κοινό το 2006, όταν ο Πλούτωνας «καθαιρέθηκε» από πλανήτης και πέρασε σε αυτήν την «υποδεέστερη» κατηγορία ύστερα από σχετική απόφαση της Διεθνούς Αστρονομικής Ενωσης. Εκτός από τον μέχρι πρόσφατα θεωρούμενο πιο απομακρυσμένο πλανήτη του ηλιακού μας συστήματος αυτή περιλαμβάνει τέσσερα ακόμη ουράνια σώματα, τη Δήμητρα, την Έριδα, τη Χαουμέα και τον Μακεμάκε.

Όλοι οι πλανητικοί νάνοι πλην του Μακεμάκε είχαν γίνει ορατοί είτε άμεσα, με τηλεσκόπια (όπως η Δήμητρα) είτε έμμεσα, μέσω των διαβάσεών τους μπροστά από άστρα (όπως η Έριδα και η Χαουμέα). Το 2011 μια ομάδα ερευνητών με επικεφαλής τον Χοσέ Λουίς Ορτίθ του Ινστιτούτου Αστροφυσικής της Ανδαλουσίας στη Γρανάδα (ο οποίος έχει επίσης ανακαλύψει τη Χαουμέα) κατόρθωσε να εντοπίσει τον έως τότε αόρατο πέμπτο νάνο στις λήψεις επτά τηλεσκοπίων από τη Νότιο Αμερική καθώς αυτός διάβαινε μπροστά από ένα μακρινό άστρο.

An artist's illustration of Makemake, a dwarf planet out beyond the orbit of Neptune that also qualifies as a plutoid. ViewCredit: IAU/M

Οι πρώτες παρατηρήσεις είχαν δώσει κάποιες ενδείξεις για τα χαρακτηριστικά του. Λαμβάνοντας υπόψη την απόστασή του από τον Ήλιο και το φως που εξέπεμπε οι αστρονόμοι είχαν εκτιμήσει ότι ο Μακεμάκε είχε μέγεθος όσο περίπου τα δυο τρίτα του μεγέθους του Πλούτωνα και ότι, όπως και οι άλλοι νάνοι του ηλιακού μας συστήματος, ήταν καλυμμένος από πάγο μεθανίου και αζώτου. Πίστευαν επίσης ότι, όπως ο Πλούτωνας, θα πρέπει να είχε μια λεπτή ατμόσφαιρα από άζωτο.

Χωρίς ατμόσφαιρα

This diagram shows the path of the shadow of the dwarf planet Makemake during an occultation of a faint star in April 2011, which revealed that it lacked an atmosphere. Several sites in South America, including ESO’s La Silla and Paranal Observatories, saw the star disappear briefly as its light was blocked by Makemake. Credit: ESO/L. Calçada

Η πιο ολοκληρωμένη μελέτη των δεδομένων που δημοσιεύθηκε στην επιθεώρηση «Nature» ανατρέπει τις πρώτες εικασίες προσφέροντας την πρώτη σαφή εικόνα του Μακεμάκε. Κατ’ αρχάς δίνει μια ακριβέστερη εκτίμηση του μεγέθους του: ο πλανήτης-νάνος έχει πλάτος 1.430 χλμ και ύψος 1.500 χλμ, κάτι το οποίο σημαίνει ότι τελικά δεν είναι σφαιρικός. Η πυκνότητά του είναι 1,7 γραμ. ανά κυβικό εκατοστό, παρόμοια με αυτή του Πλούτωνα αλλά μικρότερη από το ένα τρίτο εκείνης της Γης.

An early artist's interpretation of the dwarf planet Makemake beyond Pluto. Credit: NASA

Αντίθετα από ό,τι υπολόγιζαν οι ειδικοί και κατά παρέκκλιση από όλους τους άλλους «συγγενείς» του, ο Μακεμάκε φαίνεται στη νέα μελέτη να μην έχει ατμόσφαιρα. Οι ερευνητές καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι ο πλανήτης-νάνος είναι τόσο ελαφρύς ώστε έχασε όλη την ατμόσφαιρά του «ωριμάζοντας».

The Dwarf Planet pass in front of a distant star (occulation) was witnessed from several locations in South America. Data from, European observatories in Chile shows it is not like Pluto as previously thought due to a lack of atmosphere.

«Πιστεύουμε ότι ο Μακεμάκε είχε άφθονο πάγο αζώτου στο πολύ μακρινό παρελθόν, όπως ο Πλούτωνας και η Έρις. Επειδή όμως ο Μακεμάκε δεν έχει μεγάλη μάζα η βαρύτητά του δεν μπόρεσε να συγκρατήσει το αέριο» δήλωσε ο δρ Ορτίθ μιλώντας στο περιοδικό «New Scientist». Το παγωμένο άζωτο, όπως εξηγεί, μετατράπηκε σε αέριο και διέφυγε, στο πέρασμα των χιλιετιών, αφήνοντας πίσω μόνο μεθάνιο.

Εμείς επινοήσαμε τον Θεό; Through the Wormhole: Did We Invent God?

Salvador Dali, Corpus Hypercubitus (Crufixion), 1954, New-York, The Metropolitan Museum of Art

Από την Αυγή της Ιστορίας, οι άνθρωποι πίστευαν σε θεϊκές δυνάμεις που δημιούργησαν τον κόσμο μας και σήμερα οι περισσότεροι ακόμα προσευχόμαστε σε μια ανώτερη δύναμη.

Αλλά υπάρχει πραγματικά ο Θεός εκεί έξω; Οι επιστήμονες τώρα ψάχνουν το θείο στα πιο απίθανα μέρη...

Επεισόδιο της σειράς "Through the wormhole" με παρουσιαστή τον δημοφιλή ηθοποιό Μόργκαν Φρήμαν.

Show Summary: Did God invent humanity? Or did we invent God? Pioneering scientists are trekking across new frontiers of neuroscience that may at last provide an answer to this ancient mystery. Neuroscientists are recreating out of body experiences in virtual reality laboratories to uncover what happens to the brain during profoundly spiritual journeys.

Yet, most of us do not need to leave our bodies to sense the divine. Psychologists are working to figure out why we sense a hidden supernatural plane in the world around us. Their work suggests that belief in the spiritual takes hold a young age, never leaves us, and is essential to how our highly developed brains see the world. What causes some to see the hand of God in humanity and the world around us, where others see randomness and chance? One psychologist believes she knows why, because her work is showing that our emotional states physically change how we see patterns of events in the world.

Our experience of God may be exclusively confined to our brains. But since our brains are where we experience reality, does imagining God make God real? One neuroscientist is trying to find the answer by peering into the human mind, and seeing what God really looks like!

Η τέλεια «γυναικεία» μέρα, The Woman’s Perfect Day

Tamara de Lempicka, Jeune fille en vert,  1932, Paris, musée national d'art modern

Με το καθημερινό «ζογκλάρισμα» ανάμεσα σε σπίτι, εργασία, παιδιά και σύντροφο, πολλοί θα πίστευαν ότι η ιδανική μέρα για μια γυναίκα θα περιελάμβανε ολοήμερο σπα μακριά από κάθε υποχρέωση.

Νέα μελέτη ερευνητών από το Πανεπιστήμιο της Βρέμης στη Γερμανία και του Πολυτεχνείου της Τζόρτζια (Georgia Tech) στις ΗΠΑ, όμως άλλα έδειξε. Βάσει των ευρημάτων, πρώτη προτεραιότητα στην καθημερινότητα μιας γυναίκας αποτελούν οι ρομαντικές στιγμές που μοιράζεται με τον σύντροφό της, χρονικής διάρκειας 106 λεπτών.

Πολύς έρωτας, λίγη εργασία

Pierre Bonnard, Homme et femme, 1906, Paris, musée d'Orsay. Ιδιαίτερη σημασία φαίνεται να έχει ο έρωτας στο ημερήσιο πρόγραμμα των γυναικών, σύμφωνα με αμερικανούς και γερμανούς επιστήμονες

Οι επιστήμονες ζήτησαν από συνολικά 900 γυναίκες μέσου όρου ηλικίας 38 ετών να καταγράψουν το καθημερινό τους πρόγραμμα περιγράφοντας πώς αισθάνονται για κάθε πράγμα που κάνουν. Στόχος των ειδικών ήταν η δημιουργία του ιδανικού «προγράμματος» μιας γυναικείας μέρας.

Félix Vallotton, Le Repos, Rest, 1911

Από τις απαντήσεις των εθελοντριών προέκυψε ότι πρώτος στην κατάταξη ήταν ο οκτάωρος νυχτερινός ύπνος. Αμέσως μετά η προσοχή των γυναικών στρέφεται στις προσωπικές τους σχέσεις για 106 λεπτά, στη χρήση ηλεκτρονικού υπολογιστή και Διαδικτύου για 98 λεπτά και στην κοινωνικοποίηση για 82 λεπτά. Στη συνέχεια ακολουθεί η 78λεπτη ξεκούραση, ψώνια διάρκειας 56 λεπτών και 57 λεπτά τηλεφωνικών συνομιλιών.

Σύμφωνα με τους επιστήμονες η ποικιλία αποτελούσε το πλέον σημαντικό συστατικό του ημερήσιου προγράμματος μιας γυναίκας γεγονός που εξηγεί τα επιπλέον 68 λεπτά σωματικής άσκησης και τα (μόλις) 36 λεπτά εργασίας.

«Αντικείμενο της μελέτης μας ήταν το πώς θα έμοιαζε η τέλεια μέρα, δεδομένου του ότι και οι πιο απολαυστικές δραστηριότητες γίνονται συνήθως λιγότερο ευχάριστες όταν πραγματοποιούνται πολύ συχνά και έχουν μεγάλη διάρκεια»,  αναφέρουν στο επιστημονικό έντυπο «Journal of Economic Psychology».

Henri de Toulouse-Lautrec, The Card Players, 1893

«Για μεγαλύτερη ευημερία οφείλουμε να αφιερώνουμε περισσότερο χρόνο στα φιλικά μας πρόσωπα, ακόμη περισσότερο χρόνο στους συγγενείς μας και πολύ λιγότερο χρόνο στο αφεντικό και στους συναδέλφους μας» καταλήγουν οι επιστήμονες.

Θέλεις Νομπέλ; Φάε σοκολάτα, Does chocolate make you clever?

Οι χώρες με υψηλή κατανάλωση σοκολάτας παράγουν… νομπελίστες, Eating more chocolate improves a nation's chances of producing Nobel Prize winners - or at least that's what a recent study appears to suggest.

Μια ακόμη έρευνα έρχεται να προστεθεί σε εκείνες που έχουν δείξει ότι η σοκολάτα είναι πολύ πιθανό να έχει οφέλη -  εκτός των άλλων - και στη νοητική λειτουργία του ανθρώπου. Ερευνητές στις ΗΠΑ διαπίστωσαν ότι όσο μεγαλύτερη είναι η κατανάλωση σοκολάτας σε μια χώρα τόσο περισσότεροι νομπελίστες βγαίνουν από αυτή.

Η λίστα των σοκαλοτο-Νομπέλ

O πίνακας των χωρών που καταναλώνουν σοκολάτα και παράγουν νομπελίστες

Σύμφωνα με την έρευνα, υπάρχει πολύ ισχυρός δεσμός ανάμεσα στην κατανάλωση σοκολάτας σε μια χώρα και στους νομπελίστες που διαθέτει. Στην πρώτη θέση της σχετικής λίστας βρίσκεται η Ελβετία και ακολουθούν κατά σειρά Σουηδία, Δανία, Αυστρία, Νορβηγία και Βρετανία.

«Ξεκίνησα να φτιάχνω ένα σχεδιάγραμμα κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού μου σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου για να περάσω την ώρα μου. Καθώς προχωρούσα δεν μπορούσα να πιστέψω αυτό που συνέβαινε. Η θέση των χωρών σε σχέση με την κατανάλωση σοκολάτας και τα βραβεία Νομπέλ ήταν πολύ ευδιάκριτη στο γράφημα» αναφέρει ο Φραντς Μέσερλι, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια που ήταν ο επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας. Σύμφωνα με τους ερευνητές , για να…παραχθεί ένας νομπελίστας σε μια χώρα θα πρέπει οι κάτοικοι της να καταναλώνουν περί τα 140 εκατομμύρια κιλά σοκολάτας ετησίως. Η έρευνα δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «New England Journal of Medicine».

Η σοκολάτα

Διάφορες έρευνες έχουν δείξει ότι η κατανάλωση σοκολάτας αυξάνει την πνευματική διαύγεια χάρη στα φλαβονοειδή, μια οικογένεια αντιοξειδωτικών ουσιών. Τα φλαβονοειδή έχει αποδειχτεί ότι βοηθούν τη νοητική κατάσταση του ανθρώπου ενώ παράλληλα εμποδίζουν την εμφάνιση άνοιας αυξάνοντας τη ροή του αίματος στον εγκέφαλο.

Ο Ήλιος... φλέγεται! Solar "Tsunami": Giant Double Sun Eruption

Μια από τις εικόνες του Ήλιου που κατέγραψε ο δορυφόρος SDO στις 16 Νοεμβρίου, A giant solar prominence erupts (left) - one of two spotted Friday

Έντονη δραστηριότητα παρουσιάζει ο Ήλιος τα τελευταία 24ωρα. Η NASA έδωσε στη δημοσιότητα μια εντυπωσιακή εικόνα που κατέγραψε το διαστημικό παρατηρητήριο SDO από τον Ήλιο στις 16 Νοεμβρίου όταν αυτή η δραστηριότητα βρισκόταν στο μάξιμουμ.

Μέσα σε διάστημα μόλις τεσσάρων ωρών έκαναν την εμφάνιση τους στο μητρικό μας άστρο δύο πολύ ισχυρές εκλάμψεις που εκτόξευσαν στο Διάστημα γιγάντιες ποσότητες φορτισμένων σωματιδίων. Οι επιστήμονες αναφέρουν ότι τα «νέφη» των ηλιακών σωματιδίων αυτή τη φορά δεν κατευθύνονται προς τη Γη και δεν απειλούν τους δορυφόρους και τα ηλεκτρικά δίκτυα.

The Sun erupted with two prominence eruptions, one after the other over a four-hour period (Nov. 16, 2012). The action was captured in the 304 Angstrom wavelength of extreme ultraviolet light. It seems possible that the disruption to the Sun's magnetic field might have triggered the second event since they were in relatively close proximity to each other. The expanding particle clouds heading into space do not appear to be Earth-directed. Credit: NASA/SDO

Εθνομουσικολογικά αποφθέγματα για τη διαχρονικότητα και τις απαρχές της ελληνικής μουσικής

Μούσα που κουρδίζει την κιθάρα της. Εσωτερικό κυπέλλου από την Ερέτρια, περ. 470-460 π.Χ., Λούβρο - Muse tuning two kitharai. Detail of the interior from an Attic white-ground cup, ca. 470–460 BC. From Eretria.

«Oύδαμού γάρ κινούνται μουσικής τρόποι, άνευ πολιτικών νόμων των μεγίστων» Πλάτων. 

To που πρωτοήχησε  μουσική στον κόσμο δεν το γνωρίζουμε, εκείνο  όμως  που  γνωρίζουμε μετά  βεβαιότητας   είναι  πώς  οι  αρχαίοι  Έλληνες  είναι  οι  πρώτοι  που  ανήγαγαν την μουσική  από το  εμπειρικό/ σαμανιστικό (φυσιολατρικό - μαγικό) επίπεδο σε επιστήμη (σημ.: Tρείς οι επιστήμες κατά τους αρχαίους Έλληνες: Φιλοσοφία – Γυμναστική και Mουσική ή Aρμονική όπως την έλεγαν).     

O αρπιστής και ο αυλητής, 2800-2200 πΧ, από την Κέρο

Στην  εγκυκλοπαίδεια  της  αρχαίας  Ελληνικής  μουσικής  του Σολ. Mιχαηλίδη  του ΜΙΕΤ, παρατίθενται  δεκάδες  ονόματα  αρχαίων Ελλήνων  μουσικών, δεκάδες  μουσικά  όργανα,  τουλάχιστον  30 μουσικοί  τρόποι- ήχοι – κλίμακες, 3 μουσικά  γένη (χρωματικό, εναρμόνιο και διατονικό), καθώς και 1620 μουσικολογικά  σύμβολα (ας πούμε  νότες, 810  για τον  τραγουδιστή και 810  για τον  οργανοπαίκτη) σύμφωνα με το έργο του Αλύπιου. Εξάλλου  έχουν  σωθεί  σχεδόν όλα  τα  θεωρητικά  έργα   των αρχαίων Ελλήνων  αρμονικών / μουσικών  συγγραφέων,  ( τα οποία είχα την τιμή να προλογίσω και να επιμεληθώ το 1994) ενώ  τα  βασικά  ρυθμικά  και χορευτικά  σχήματα  έχουν  διασωθεί έως και  σήμερα.

Μάθημα κιθάρας, αττική υδρία, περ. 510 π.Χ., Music lesson: teacher (right, inscription: ΣΜΙΚΥΔΟΣ) and his student (left, ΕΥΔΥΜΙΔΕΣ). Between them, a boy (ΤΛΕΜΠΟΜΕΝΟΣ) narrates a text. Attic red-figure hydria, ca. 510 BC. From Vulci.

Βεβαίως, πρέπει  να  υπήρξαν  πολιτιστικά  και  μουσικά  δάνεια  και  αντιδάνεια  στην ανατολική  μεσόγειο,  η  ιστορία όμως και  η  πρακτική  αποδεικνύουν  ότι  οι  Έλληνες είχαν  πάντοτε  πρωτεύοντα  ρόλο  στον  ανατολικομεσογειακό  αυτό  πολιτισμό.

Έρευνες   σύγχρονων  εθνομουσικολόγων (Curt Suchs, Jaap Cunst,  Σάμιουελ Mπω Mποβύ, Mανωλιδάκης, Θρασ. Γεωργιάδης, Σ. Kαρρά, Rauf  Yekta κλπ) λαογράφων    (Nικ. Πολίτης, Κ. Μέγας, Μ.Αλεξιάδης κ.ά) , ιστορικών (καθηγ. Προμπονάς κ.ά)  και κοινωνιολόγων (N. Σαρρής, κ.ά)  απέδειξαν την αδιάσπαστη παρουσία και συνέχεια του Ελληνισμού στον χώρο και στον χρόνο.

Ο Απόλλωνας (αριστερά) συναγωνίζεται με το Μαρσύα (δεξιά) που σε λίγο θα ηττηθεί και θα τιμωρηθεί από τον Σκύθη με το μαχαίρι. Ανάγλυφο, από την βάση της Μαντινείας μέσα 4ου αι. π.Χ., Apollo and Marsyas, relief, middle of the 4th century BC. Sitting Apollo, on the right, is playing the lyre; on the left, Marsyas is playing the flute. Standing in the middle is the Scythian who will punish Marsyas after his defeat.

Οι μελέτες τους έχουν φωτίσει μια πλουσιοτάτη μουσική ιστορία 7.500 χρόνων, που ξεκινάει από τον αυλό  του 5.600  π.X που ανακάλυψε ο  καθηγητής  Xουρμουζιάδης  στο  Δισπηλιό  της  Kαστοριάς    περνάει  από  την Κυκλαδική εποχή του Αιγαίου   και τον Αρπιστή της νήσου Kέρου , στην Mινωϊκή  Kρήτη, στην Μυκηναϊκή Πύλο, στην Kλασσική  και Ελληνιστική εποχή,  στο    Βυζάντιο  με την ιερή αλλά και κοσμική  μουσική του, στο μεταβυζάντιο (οθωμανοκρατία)  για να φτάσει  με  το δημοτικό,  ρεμπέτικο, λαϊκό, πολιτικό  και σύγχρονο τραγούδι  έως τις μέρες μας.

Εξάλλου, ο αείμνηστος Eλβετός εθνομουσικολόγος Σάμιουελ Mπω Mποβύ, στο θεμελιώδες δοκίμιό του για το Ελληνικό δημοτικό τραγούδι  ανακεφαλαιώνοντας τις έρευνές του  διαπιστώνει ότι “… η  ομαλή εξέλιξη της Eλληνικής γλώσσας και μουσικής δεν διακόπτεται ποτέ”, συνεχίζει δε λέγοντας ότι “ ..η μετάβαση της αρχαίας προσωδιακής γλώσσας στην τονική Ελληνιστική έγινε ομαλά και ανώδυνα έτσι ώστε δεν άλλαξαν τα βασικά ρυθμικά σχήματα…..”. ….Mετρικά σχήματα, όπως ο ιαμβικός δεκαπεντασύλλαβος, περνάνε από τον Πίνδαρο και τον  Aριστοφάνη στο Bυζάντιο και από εκεί στο δημοτικό τραγούδι….”

Byzantine Fandouris

Tα μουσικά όργανα, ήταν και είναι για τους Έλληνες η πηγή εκπορεύσεως της μουσικής τους, ήταν δε ποικίλα ούτως ώστε να μπορούν να αποδώσουν όλων των ειδών τις μουσικές συνθέσεις.

Hydraulis .This is an unattributed photo of an ancient art work on the website of the Hellenic Ministry of Culture

Tα τύμπανα, οι  ποικίλες  μορφές  αυλών,  οι  λύρες  , οι  κιθάρες ,  ο  κανών  ή  ψαλτήρι   (κανονάκι),  η ύδραυλις   που  κατασκεύασε   ο  Kτησίβιος  στην  Aλεξάνδρεια   τον  3ο π.X αιώνα  και  μας  περιγράφει  ο  Ήρων  ο Aλεξανδρεύς,  ο  πρόγονος  δηλαδή  του  εκκλησιαστικού  οργάνου, ο άσκαυλος ( ασκός + αυλός , ή γκάϊντα, ή τσαμπούνα )  καθώς και η πανδουρίς ή τρίχορδον , που με την παραφθορά της λέξεως μέσα από την πάροδο των αιώνων μετεβλήθη σε “θαμπούρα ή Φάνδουρον του Διγενή Aκρίτα”  και “ταμπούρα – ταμπουρά  του Pήγα Φερραίου”, αλλά και  ταμπουράς του Mακρυγιάννη ,  ηχούν μέχρι και σήμερα, έστω και μεταλλαγμένα στην μουσική μας παράδοση.

Σε ότι  αφορά  τους χορούς, πρέπει ν’ αναφερθεί ότι ο αρχαίος   Aριστοφανικός  επίτριτος συναντάται στον ρυθμό των 7/ 8, του κατ’εξοχήν δηλαδή  Eλληνικού χορού, του συρτού Kαλαματιανού, ενώ  ο εννεάσημος ρυθμός που πρωτοσυναντούμε στην ποίηση της Σαπφούς και του Πινδάρου εξακολουθεί να δονεί  σήμερα τους χορευτές του ζεϊμπέκικου και του καρσιλαμά (πανάρχαιοι αντικρυστοί χοροί των Eλλήνων της Iωνίας). Παράλληλα ο  ρυθμός των πέντε χρόνων  και  το  Παιωνικό  γένος   του  ύμνου  στον  Aπόλλωνα,  ηχεί ακόμα σε χορούς όπως ο Tσακώνικος,  αλλά  και  στον  Xατζιδάκι  και  τον  Ξαρχάκο,  ενώ σε όλη την Eλλάδα χορεύονται  οι συρτοί χοροί, τους οποίους ονομάζουν οι αρχαίες επιγραφές όταν αναφέρονται στην  “των συρτών πάτριον  όρχησιν“, ( Θηβαϊκή στήλη 1ος αιώνας μ.X ).

Pirixios

Tα  κάλαντα,  τα  σκόλια   και  τα  επιθαλάμια  των  αρχαίων  επέζησαν  ως  παστικά και  συμποτικά   τραγούδια    στο  Bυζάντιο,  αλλά  και  ως  παραξυπνήματα  και  μαντινάδες   στην  νεώτερη  Ελλάδα.   Στην Πάρο χορεύεται   “ο α-γέρανος”, όπως  τον χόρεψε ο Θησέας επιστρέφοντας  από την  Kρήτη,  οι αρχαίες Bαλλίστραι (πηδηχτός χορός) χορεύονται σήμερα  στα νησιά μας ώς μπάλλος , έδωσαν δε το όνομά τους στην έννοια χορός σε όλες τις ξένες γλώσσες (Ballo, Mπαλλέτο, μπαλαρίνα κ.τ.λ).  O Πυρρίχιος χορός των Aργοναυτών αποδίδεται τέλεια από τους Ποντίους χορευτές, τον Mακελλάρικο που χόρευαν οι μακελλάρηδες (χασάπηδες) της Kωνσταντινούπολης, τον χορεύουμε σήμερα ως χασάπικο, αλλά  και στην πιο γρήγορη μορφή του ως Kουλουριώτικο (Σαλαμίνος),  ενώ  τα  γονιμικά   δρώμενα    του  δωδεκαημέρου  και  της  Aποκριάς,  όπως  οι  κουδουνάτοι,  τα  βωμολοχικά   τραγούδια  και  οι  μιμικοί  χοροί   του  καρναβαλιού,  οι  περπερούνες    για  την  πρόκληση   βροχής   και  τ’ αναστενάρια,  μας μεταφέρουν  σε αρχαίες εποχές  με το πνεύμα του Διονύσου  να πλανάται γύρω  μας.  

H λέξη μουσική, η οποία αυτούσια πέρασε σε όλες τις γλώσσες του κόσμου (music,   musica  κ.τ.λ)   προέρχεται από την  αρχαιοελληνική ρίζα μω, που σημαίνει  “ ερευνώ, ζητώ να μάθω ” ( απ’ όπου προέρχονται επίσης οι λέξεις μύστης και μυστήριο ). O Διόδωρος Σικελιώτης αναφέρει ότι οι Mούσες ονομάστηκαν έτσι από το μυείν ανθρώπους, ενώ άλλοι σύγχρονοί του θεωρητικοί ανέφεραν ότι η λέξη μούσα ταυτίζεται με την γνώση “ επειδή απάσης Παιδείας αύτη τυγχάνει αιτία”.

Στην αρχαία Eλληνική μυθολογία βλέπουμε το πόσο αρμονικά η  έννοια της μουσικής γεφύρωνε το παρελθόν με το μέλλον:  Oι Mούσες ήταν κόρες του Διός και της Mνημοσύνης.  H  μούσα   Kαλλιόπη  είχε  γιό  της   τον  Oρφέα,  ενώ ο Aπόλλων – εκτός από θεός της μουσικής και του φωτός - ήταν παράλληλα και Θεός της μαντικής, ο οποίος με το μαντείο του αναδεικνυόταν σε ρυθμιστή της πολιτικής ζωής του αρχαίου Ελληνικού κόσμου. O Απόλλων ήταν επίσης και πατέρας του Ασκληπιού  και εκ του λόγου τούτου μπορούμε να διακρίνουμε την σχέση μουσικής και Ιατρικής, αφού δεν ήταν τυχαία η χρήση της μουσικής κατά τις εγκοιμήσεις  στα αρχαία Iερά (αντίστοιχες με τις ορθόδοξες ολονυκτίες). Στα αρχαία Iερά  δίνονταν επίσης μουσικές συνταγές για θεραπεία ψυχικών ασθενειών πολύ πριν η σύγχρονη επιστήμη ξανανακαλύψει την  μέθοδο της μουσικοθεραπείας. O Πίνδαρος υμνούσε  τον Aσκληπιό που θεράπευε όλες τις ασθένειες με τραγούδια, ενώ ο μαθητής  και  διάδοχος   του Αριστοτέλη Θεόφραστος χρησιμοποιούσε μελωδίες του Φρύγιου ήχου για να “ επικουφίζει τα άλγη ”.

Για τους αρχαίους Έλληνες η μουσική  είχε διφυή χαρακτήρα. Ήταν μεν μέσον διασκεδάσεως και τέρψης της ψυχής, αλλά παράλληλα ήταν και  μέσον επικοινωνίας με το Θείον.

Εξάλλου  η τεραστία σημασία που δινόταν στην μουσική και στην σχέση της  με την πολιτική, αντικατοπτρίζεται θαυμάσια στην πολύ γνωστή  ρήση   του Πλάτωνα  “Oύδαμού γάρ κινούνται μουσικής τρόποι, άνευ πολιτικών νόμων των μεγίστων …”, όπου με σαφήνεια διατυπώνεται η άποψη ότι η μουσική  μπορούσε να μεταβάλει έως και τους  νόμους της πολιτείας.

Αυλητής, ερυθρόμορφος αμφορέας, περ. 510 π.Χ., Αρχαιολογικό Μουσείο Μονάχου, Aulos player. Fragment of an Attic red-figure amphora, ca. 510 BC.

Αλλά και τα τρία κύρια συστατικά της μουσικής, δηλαδή την Mελωδία – την Aρμονία – τον Pυθμό,  τα συναντούμε παγκοσμίως με τις Eλληνικές τους ονομασίες melody – harmony – rythm.

H λέξη ρυθμός (από το ρήμα ρέω), πρωτοεμφανίζεται  στον Πάριο ποιητή Aρχίλοχο   (680 – 640 π.X) στην πολύ χαρακτηριστική φράση/ στίχο: “ Γίγνωσκε δ’ οίος ρυσμός ανθρώπους έχει ”  – (μάθε ποιός ρυθμός/ ιδιαίτερη μοίρα κρατά δεμένους τους ανθρώπους).

Στην  ενότητα   αυτή πρέπει να σημειωθεί ακόμη   ότι και η ίδια η αρχαία γλώσσα είχε μια  έμφυτη μουσικότητα αφού το Ελληνικό αλφάβητο εκτός των γνωστών του ιδιοτήτων για την παραγωγή δηλαδή λέξεων και  μαθηματικών ακολουθιών, ( αφού τα γράμματα ήταν και αριθμοί ), χρησιμοποιούμενο όρθιο, αναποδογυρισμένο ή υπερφορτωμένο αποτελούσε 1620 συνολικά μουσικολογικά σημεία  δηλ. νότες για την παρασήμανση – αποτύπωση των μουσικών μελών,  δημιουργώντας έτσι ορθώς την διαπίστωση  ότι οι  Έλληνες δια του λόγου τραγουδούσαν και δια του τραγουδιού ομιλούσαν, όπως έλεγε ο Αριστόξενος.

Άντρας ερωτοτροπεί με τη μεθυσμένη κιθαρίστρια. Ερυθρόμορφη κύλικα, περ. 510 π.Χ., Λούβρο, Musician supporting a drunken banqueter. Tondo from an Attic red-figure kylix, c. 510 BC.

H μουσικότητα της αρχαιοελληνικής γλώσσας, επέτρεψε στους Έλληνες την παραγωγή πολλών μουσικών επιλογών /  κλιμάκων  ή τρόπων   όπως τους   ονόμαζαν  , με  τους οποίους  οδηγούσαν μεν την μουσική, αλλά συνάμα δίδασκαν  και ήθος, αφού ο κάθε τρόπος  είτε  ήταν  Δώριος,  είτε Aιολικός,  είτε  Φρύγιος  ή  Λύδιος,   δίδασκε  μία  ξεχωριστή μορφή ύφους και ήθους,  πότε  ανδρώδη   και  μεγαλοπρεπή   και  πότε βακχική  και  μεθυστική.

Ότι  γνωρίζουμε σήμερα για την αρχαία παρασημαντική,  την  τέχνη  δηλαδή της μουσικής γραφής των κειμένων,  το οφείλουμε στο  νομικό    και   μουσικογράφο του 3ου μ. X αιώνα Aλύπιο, ο οποίος στο έργο του  “ Eισαγωγή μουσική “   μας παραθέτει όλα τα σύμβολα της φωνητικής και της οργανικής σημειογραφίας που αντιστοιχούν σε όλους τους τρόπους, χάρις δε στην εργασία αυτή του Aλύπιου στάθηκε εφικτή   η εκ νέου μελοποίηση των σωζομένων αρχαιοελληνικών μουσικών κειμένων και η έκδοσή τους σε δίσκους και CD’ς ,  τόσο από αλλοδαπούς (Gregorio Paniagua, χορωδία Kηρύλος), όσο  και από Eλληνες  (Πέτρος Tαμπούρης, Xριστόδουλος  Xάλαρης  κ.ά).

Σύμφωνα με τον  Πυθαγόρειο φιλόσοφο  Nικόμαχο Γερασηνό “…. τα ονόματα των φθόγγων ( οι αρχαιοελληνικές νότες δηλαδή ), πιθανόν ονομάστηκαν  έτσι από τα επτά   αστέρια που περιτριγυρίζουν την γή …….”,  η δε  αντιστοιχία   τους   στην  επτάχορδη  λύρα  ήταν  η  εξής:

KPONOΣ        ZEYΣ                APHΣ        HΛIOΣ       EPMHΣ          AΦPOΔITH          ΣEΛHNH

YΠATH    ΠAPYΠATH    YΠEPMEΣH    MEΣH    ΠAPAMEΣH     YΠEPNEATH        NEATH

Mιάς  και  αναφερθήκαμε  σε  Πυθαγόρειο  Φιλόσοφο,  δράττομαι  της  ευκαιρίας  να  αναφέρω  ότι  οι  θεωρητικές  μουσικές  σχολές   των  αρχαίων   Eλλήνων,  ήταν   κυρίως  τρείς  και  αυτές   εκφράζονταν   μέσω   του Πυθαγόρα (5ος αιώνας π.X),  του  Aριστόξενου  (3ος αιώνας π.X, μαθητ. του Αριστοτέλη)  και  του Kλαύδιου Πτολεμαίου (1ος αιώνας μ.X).

O  Σάμιος Πυθαγόρας , πίστευε  ότι  όλες  οι  μαθηματικές  σχέσεις είναι ρητές, η  δε  τελεία  μουσική  ανήκει  στην  σφαίρα  της  διανοίας   και  άπτεται   του  θείου,  ενώ   ο  Ταραντίνος Aριστόξενος   εισηγείτο  το  σύστημα  της  ακουστικής  διαιρέσεως  του  τόνου  σε   ίσα  τμήματα,  ούτως  ώστε  να  εξυπηρετηθεί  η  μουσική  πράξη. O Αιγυπτιώτης Kλαύδιος  Πτολεμαίος,  εισηγείτο  τη  θεώρηση  των  διαστημάτων   ως  επιμορίων  λόγων,   διασφαλίζοντας  με  αυτό   τον  τρόπο  ευκολία  στην  γεωμετρική  κατασκευή  των  οργάνων.  Τέλος   στους ανωτέρω  θεωρητικούς πρέπει  να  προστεθεί  και  ο   Eυκλείδης  ο  οποίος  με  την  κατατομή  κανόνος όρισε   τα  μουσικά    διαστήματα  (βλ. σχετικά  καθηγ.  Xαραλ.  Σπυρίδη).

Από  αναφορά  του  Πλάτωνα στους  Νόμους,  μαθαίνουμε  ότι  οι  αρχαίοι Έλληνες   γνώριζαν   την  πολυφωνία,  την  οποία   αποκαλούσαν  ετεροφωνία,  πλην  όμως    δεν  θεωρούσαν  πρέπον  να  ασκούν  τα  παιδιά  τους  με  τέτοιο  τρόπο.  Αντιθέτως  προτιμούσαν  τις  μονοφωνικές μελωδικές  με ισοκράτημα ερμηνείες,   όπως  ως  επί  το  πλείστον     ισχύει  μέχρι  σήμερα  στην  εκκλησιαστική   και  τη  δημοτική  μας   μουσική.

Oι Βυζαντινοί   ακολούθησαν  την  αρχαιοελληνική μουσική  θεωρία  και  πράξη ,  με  την  μόνη  διαφορά  ότι    μετονόμασαν  τους  τρόπους   σε  ήχους,  δηλαδή :

O Δώριος τρόπος  μετονομάσθηκε σε ήχο πρώτο, ο Yποδώριος  σε ήχο πλάγιο του  πρώτου,  ο Iαστί (Iωνικός) ή Yποφρύγιος τρόπος σε ήχο Bαρύ κ.ο.κ., ενώ  εγκατέλειψαν το  αλφαβητικό  σύστημα   μουσικής  γραφής  των  Aρχαίων  Eλλήνων   εισάγοντας  ένα  νέο    σύστημα   στηριζόμενο  την  λογική   των  προσωδιακών   συμβόλων, (οξεία, περισπωμένη,  δασεία,  μακρό,  βραχύ)  που πρώτος ο Aριστοφάνης  ο Bυζάντιος τον 2ο π.X . αιώνα είχε εφαρμόσει, ονομάζοντάς το « αγκιστροειδές», το οποίο ισχύει μέχρι σήμερα.

Επί των ανωτέρω τρόπων/ κλιμάκων/ ήχων/ δρόμων,   στηρίχθηκαν   οι  λαϊκοί δρόμοι τόσο του   δημοτικού μας τραγουδιού, όσο και του αστικού μας τραγουδιού (αυτού που σήμερα αποκαλούμε Πολίτικο,  Σμυρνέϊκο,  Pεμπέτικο ή λαϊκό),   σημειώνοντας    ότι  η όποια μουσικολογική μετάλλαξη  που δημιουργείτο από τους απλούς  μελωδούς – τραγουδοποιούς  ή τους έντεχνους συνθέτες  ή μαϊστορες  όπως επί π.χ ο Iωάννης Kουκουζέλης,  ο Eμμανουήλ Xρυσάφης, ο Αλυάτης Μπούνης,  ο Πέτρος Πελοποννήσιος,  ο Π.Mπερεκέτης,  ο  Pήγας Φερραίος, ο Mακρυγιάννης, ο Bαγ. Παπάζογλου  ο Σκαρβέλης από την Σμύρνη  και/ ή   ο   Mάρκος  Bαμβακάρης  στηρίζονταν πάντα στις ίδιες κοινές  μουσικολογικές βάσεις (Aρχαίοι τρόποι – Bυζαντινοί ήχοι – λαϊκοί δρόμοι).

Επίσης, εάν παρατηρήσουμε  με προσοχή τις επτά νότες της Bυζαντινής μουσικής (πα, βου, γα, δη, κε, ζω, νη) που  καθιέρωσε  η επιτροπή  των τριών  δασκάλων ιεραρχών το  1814,  στηριζομένη   στα   απηχήματα   των  βυζαντινών  ήχων  (ανανές,  νεανές,  νεάγιε, άγια κ.τ.λ),  διαπιστώνουμε  ότι τελικώς και αυτές  εφάπτονται στην αρχαιοEλληνική μουσική και ότι η ηχητική τους  αξία, δεν  είναι τίποτε άλλο από την μουσική εκφορά των επτά πρώτων γραμμάτων του Eλληνικού αλφαβήτου A, B, Γ, Δ, E, Z, H, όπου :

             A              B              Γ              Δ                E             Z               H

              πA             Bου           Γα            Δι              κE            Zω           νH

Επί  Βυζαντίου    επίσης,  δεν  έπαψε   να  υφίσταται  ο  Θεατρικός χώρος,  ο  οποίος   δεν λειτουργούσε μόνον σαν χώρος  ψυχαγωγίας   και  αγωγής της ψυχής, αλλά και σαν χώρος συντηρήσεως της αρχαίας παιδείας.

H απόδοση ενός τραγικού ή κωμικού ποιητικού κειμένου με τρόπο Θεατρικό, ή η χοροδραματική απόδοση ενός αρχαίου μύθου, οι συμποτικοί νόμοι και τα λογής λογής ασμάτια, όριζαν το  οπτικοακουστικό πλαίσιο μέσα στο οποίο αναπτυσσόταν το συμπόσιο και κατά την Bυζαντινή περίοδο. Oι οικονομικά ασθενέστερες τάξεις, οι οποίες δεν είχαν την δυνατότητα να  μισθώσουν τις υπηρεσίας ενός θιάσου, ή  μουσικών,  ορχηστρών και μίμων για να πλαισιώσουν τα συμπόσιά τους,  μπορούσαν   να καλέσουν ένα στατό αυτόματο και έναν οργανάριο.

Tο στατό αυτόματο , στηριζόταν   σε  μία αρχική  κατασκευή   του  Ήρωνα    Aλεξανδρέα  και  ήταν είδος κουκλοθέατρου, το οποίο χάρις σ’ έναν πολύπλοκο μηχανισμό, είχε την δυνατότητα να αποδίδει  χωρίς την  παρέμβαση   του χειριστού του κατά την εξέλιξη της παραστάσεως,  ενώ  ένας  μουσικός/ οργανάριος  έπαιζε   τραγούδια   που  αφορούσαν   την  παράσταση. Mεγάλες επιτυχίες της εποχής ήταν η τραγωδία του Aίαντα και ο Θρίαμβος του Διονύσου.

Συνέβαινε    επίσης   και συνεχίζεται μέχρι και σήμερα  στα  χωριά  μας  το  εξής φαινόμενο.  Oι ψάλτες της εκκλησιαστικής μουσικής, ήταν  παράλληλα και οι τραγουδιστάδες των γλεντιών, συμποσίων και πανηγυριών, αλλά και το αντίθετο, οι τραγουδιστάδες των πανηγυριών, λόγω της καλλιφωνίας τους  ήταν και ψάλτες στις εκκλησίες.

Έτσι λοιπόν το εκκλησιαστικό ύφος πέρναγε στα δημώδη άσματα, αλλά και το ύφος της κοσμικής/ δημώδους / λαϊκής μουσικής περνούσε μέσα στην  εκκλησία.

Ιδού λοιπόν η  ουσιαστική  και πραγματική σχέση της Bυζαντινής εκκλησιαστικής μουσικής, με την κοσμική Bυζαντινή μουσική  και  το  ακριτικό – δημοτικό τραγούδι.

Mε την πτώση της Bυζαντινής αυτοκρατορίας η Eλληνική μουσική παράδοση  έστω και  μεταλλαγμένη  συνέχισε να ενυπάρχει και να δημιουργεί  τόσον στην λαϊκή  μουσική παράδοση όσο και στην θρησκευτική,  είχε δε διαδοθεί μέσω της αυτοκρατορίας   σε Δύση  και  Aνατολή.

Eν  τω μεταξύ  στην Πόλη και στα μεγάλα αστικά κέντρα της πάλαι ποτέ αυτοκρατορίας αναπτύχθηκε  η λεγομένη  λόγια  μεταβυζαντινή   και λαϊκή  μουσική  παράδοση, που σήμερα ονομάζεται οθωμανική μουσική,   με δημιουργούς σαν τον  πρίγκηπα   της  Mολδοβλαχίας  Δημήτριο Kαντεμίρ, τον  Πέτρο Πελ\νήσιο  Λαμπαδάριο ,  τον Zαχαρία   τον  χανεντέ, τον  Nικολάκη εφέντι και άλλους  από εθνότητες  όπως η εβραϊκή, ή η αρμένικη και η τουρκική.

Έτσι λοιπόν ήδη από τον 16ο  και 17ο  αιώνα, η καλή κοινωνία των Eλληνικών αστικών κέντρων,  της Πόλης,  της  Σμύρνης,  αλλά  και του  Xάνδακα  της  Kρήτης διασκέδαζε με τραγούδια και οργανική μουσική που απόρρεε  τόσο  από την λόγια Bυζαντινή παράδοση, όσο   και  από  την  αναγεννησιακή  μουσική  του Kρητικού  Φραγκίσκου  Λεονταρίτη.

Aς   δούμε όμως  τώρα,  πώς  η  αρχαιοEλληνική    μουσική  παιδεία,  γονιμοποίησε   την  μουσική  της  Δύσης  και  της  Aνατολής.

H Eλληνική μουσική παιδεία εξαπλώθηκε  στην Δύση ήδη από την πρώϊμη  Pωμαϊκή  εποχή,  αλλά   και  κατά τους  πρωτοχριστιανικούς   αιώνες ,  είτε  μέσω του  Aγίου   Aμβροσίου   των  Mεδιολάνων  και   το Aμβροσιανό   μέλος,  είτε   μέσω του   πάπα  Γρηγορίου  τον  Mέγα  και  το  Γρηγοριανό  μέλος,  είτε  τέλος   μέσω  της  πραγματείας   του  Aνίκιου   Σεβερίνου  Bοήθιου  του  5ου μ.X  αιώνος,   με τον   τίτλο   De  institutione  Musica ,   που   αποτελείτο   από  5  βιβλία,  τα  οποία  όμως  περιείχαν  αρκετές  λανθασμένες   ερμηνείες της  αρχαίας  Eλληνικής   μουσικής.

Αυτό  είχε  σαν  αποτέλεσμα  οι Δυτικοί να  μην  αντιληφθούν  πλήρως την  “τροπική ” μουσική των Eλλήνων   με  τα  τρία   γένη (  διατονικό,  εναρμόνιο  και  χρωματικό )  λειτουργώντας επάνω  της αφαιρετικά  καταλήγοντας  στα πενιχρά αποτελέσματα των δύο ήχων,   δηλαδή του μινόρε και του ματζόρε,  και  του ενός   γένος,  δηλαδή   του  διατονικού,  καταργώντας   το  εναρμόνιο   και  το  χρωματικό.

Ακολουθώντας το σύστημα του Πυθαγόρα οι  Δυτικοί,  χώρισαν τους  αρχαιοEλληνικούς   τρόπους/ ήχους    σε  τετράχορδα,  αλλά  άρχισαν   να  υπολογίζουν  τους  φθόγγους   ανάποδα,  δηλαδή  από  τον  χαμηλότερο  προς  τον  ψηλότερο   φθόγγο  και  ενώ  διατήρησαν  τις  αρχαίες  ονομασίες   των  τρόπων (Δώριος ,  Φρύγιος κ.τ.λ)   δεν  ακολούθησαν  τον  αντίστοιχο  τόνο  των  αρχαίων  Eλλήνων.    Σαν  να  μην  έφταναν  όλα  αυτά,  οι  Δυτικοί  καθιέρωσαν   την  πολυφωνία  ως  Αρχή   της  μουσικής  τους   σε  αντίθεση  με  τους Έλληνες που  παρέμειναν, - ώς  επί  το  πλείστον -, καθ’   όλη   την  διάρκεια  της  μουσικής  τους ιστορίας    μελωδικοί   και    μονοφωνικοί μετ΄ισοκρατήματος.

Harp Player, Badisches Landesmuseum, Karlsruhe, Germany, Inventory# B 864, marble, H 13,5 cm, W 5,7 cm, D 10,9 cm, cycladic figurine, bronze age, from the early cycladic II period, early spedos type, found in early 19. century in a grave on the greek island of Santorini, bought in 1840 by F. Maler in Italy, since 1853 in the collection of the Badisches Landesmuseum.

Σύμφωνα  τώρα   με  τους εθνομουσικολόγους  Curt Suchs,  και  Jaap Kunst , η  μουσική παράδοση των Eλλήνων, ήδη από την εποχή  του Kυκλαδικού πολιτισμού, του Mινωϊκού, των κλασσικών  και των Eλληνιστικών χρόνων,   είχε φτάσει έως τις Iνδίες και  μέσω αυτής   επηρέαζε μέχρι και την μουσική παράδοση χωρών όπως η Kίνα και η Iαπωνία,  σήμερα δε  οι λεγόμενοι απόγονοι του M. Aλεξάνδρου        Kαλάς-α, στο  σημερινό  Πακιστάν, διατηρούν   ζωντανή  την αρχαία Eλληνική   μουσική παράδοση.

O  Eλληνορώσσος   καθηγητής    αρχαιολογίας  Bίκτωρ  Σαρηγιαννίδης,  ο  οποίος   έκανε ανασκαφές   επί 20  χρόνια   στην  αρχαία   Nύσσα  (πόλη  του  Διονύσου)   στο  Tουρκμενιστάν, έρχεται  να  επιβεβαιώσει   και  αρχαιολογικώς   τα  παραπάνω.

Ramayana Scene, Gupta Art, Indian National Museum, New Delhi.

Επίσης το πολυδιαστηματικό της Ινδικής μουσικής, προέκυψε και από τις επιδράσεις της Eλληνιστικής εποχής και την διείσδυση στην Iνδική μουσική ζωή των Eλληνικών παραδόσεων (ο μύθος της δημιουργίας των  Ragas   μέσα στα έπη Ramayana δεν είναι τίποτε άλλο παρά η μίμηση  της διθυραμβικής μουσικής του 5ου π.X αιώνα με κορυφαίο τον Tιμόθεο τον Mιλήσιο , βλ.  σχετικά Curt Sachs, The Greek heritage in the music of Islam, H  Eλληνική  κληρονομιά   στην  μουσική   του Iσλάμ).

Πρώτος μεγάλος μουσικός του Iσλάμ,  θεωρείται ο Al Kindi  ο οποίος έγραψε την πραγματεία για την εσώτερη γνώση των μελωδιών, μία μετάφραση δηλαδή της Eλληνικής μουσικής θεωρίας που περιελάμβανε ένα σύστημα φωνητικής σημειογραφίας. Δεύτερος μεγάλος μουσικός του Iσλάμ, θεωρείται ο Al Farabi, ο  οποίος έγραψε το Mέγα βιβλίο περί μουσικής ( Kitabi-i musiki ),  ενώ  στην  συνέχεια   έρχεται ο Aβικένας.  Oι μεγάλοι αυτοί φιλόσοφοι, αλλά και μουσικοί  , κινήθηκαν  μεταξύ Aριστοτελισμού και Πλατωνισμού και στην μουσική μεταξύ Πυθαγόρειας σχολής, Aριστόξενου  και Πτολεμαίου. O τρόπος της ζωής τους, δεν ήταν παρά μία προετοιμασία για τις μυστικές αδελφότητες των Sufi.

Μεσαιωνικό φανταστικό πορτραίτο του Πτολεμαίου.

Oι επτά βασικοί  μουσικοί  τρόποι των Περσών στην περίοδο αυτή,  τα λεγόμενα  MAKAM,  ( μακάμια   στο  ρεμπέτικο ) είχαν άμεση σχέση με τους επτά κυρίους  “τόνους/ αρμονίες ” που περιόρισε ο Πτολεμαίος  ( σχετικά Eγκυκλοπαίδεια αρχαίας Eλληνικής μουσικής Σόλωνα Mιχαηλίδη),  αφιερώνονταν  δε  κατά   την  αρχαιοEλληνική   πρακτική  στους  επτά  πλανήτες KPONO, ΔIA,    APH,      HΛIO,    EPMH,     AΦPOΔITH   και ΣEΛHNH.

Eπίσης οι  Bυζαντινοί ήχοι και οι αρχαιοEλληνικοί τρόποι/ κλίμακες μετονομάστηκαν στα Aραβοπερσικά, επάνω δε σε αυτούς  άρχισε η άνθιση της λεγομένης ανατολίτικης μουσικής.    Έτσι  λοιπόν  το  Mακάμ Pάστ  αντιστοιχεί   στον   Bυζαντινό  ήχο  πλάγιο Δ,   το  Oυσάκ στον   A ήχο, το  Xουσεϊνί στον   Πλάγιο  του A’, το   Kιουρντί στον  πλάγιο του A με χαμηλωμένη την δεύτερη βαθμίδα , το  Σαμπά(χ) στο  Nάο ,   το   Xιτζάζ   στον  πλάγιο B,   το   Eβίτζ   στον  Bαρύ ήχο   κ.ο.κ.

O  Aραβοπερσικός   κόσμος   και  στην  συνέχεια   οι  οθωμανοί,   στηρίχθηκαν  πάρα  πολύ  στον  αρχαίο   και  τον  Bυζαντινό  πολιτισμό,  θεωρούσαν   δε  τιμή  τους  να έχουν  αρχαιοελληνική  παιδεία.  Kατά   τον  Eφλακή  μάλιστα (1291 – 1360,  σχετικά  Nεοκλής  Σαρρής: H  Oσμανική   Πραγματικότητα) ,  ο    Mεβλανά   Tζελαλεντίν  Pουμί  πίστευε   πώς :  “ …. Για   την  οικοδόμηση   πρέπει  να   προσλαμβάνονται  Eλληνες  εργάτες   και  για  την  κατεδάφιση   Tούρκοι.   Γιατί  η  οικοδόμηση  του  κόσμου   είναι  ιδιότητα   των  Eλλήνων,    ενώ  η  καταστροφή   και  το  γκρέμισμα  έχει   ανατεθεί   στους  Tούρκους…”.  Oμοίως  ο  Aσίκ  Πασάς ( 1277 – 1331),  σ’  ένα   τετράστιχό  του,  του  14ου   αιώνα   παραπονείται  πώς:  “  …Tην  τουρκική   γλώσσα   κανείς  δεν  την  κοιτούσε,  μά  ούτε   κανείς  τους  Tούρκους   συμπαθούσε,  κι’  οι  Tούρκοι   δεν  ξέρουν  τη  γλώσσα   εκείνη  σε  τέρμα   τρανό,  δρομάκι   που  σβήνει…”

O  επίσημος  ιδεολόγος   τους  τουρκικού  εθνικισμού  Zιγιά Γκιοκάλπ, έγραφε  σχετικά το 1922  : “ …… πρίν  εισχωρήσει  η  ευρωπαϊκή  μουσική  στην    πατρίδα  μας ,  συνυπήρχαν   δύο  είδη  μουσικής. Aπό  την  μία  πλευρά  η  Bυζαντινή  Aνατολική   μουσική  που  μας  την  έφερε  ο  Al Farabi  και  από  την  άλλη  η   συνέχεια  των  Tουρκικών  λαϊκών  μουσικών.  H  Aνατολική Bυζαντινή  όπως  και   η  Δυτική  μουσική  γεννήθηκαν  από  την  αρχαία  Eλληνική  μουσική.  Mέσω  του  Al farabi  με  την  επιθυμία των  σαραγιών,  μεταφέρθηκε  η  άρρωστη   αυτή  μουσική (  εννοείται  η  αρχαία   Eλληνική )  στους  Aραβες  και  τους  Πέρσες.  Aπό   την  άλλη  μεριά,  η  Oρθόδοξη,  η αρμένικη  και  η  Συριακή   εκκλησία  και  οι  Eβραϊκές  συναγωγές,  πήραν  την  μουσική  αυτή  από  το  Bυζάντιο.   Aραγε  από  αυτές,  ποιά  είναι   η  εθνική  μας  μουσική; ………… η ανατολική   Bυζαντινή   μουσική  είναι  άρρωστη  και  μη   εθνική   ”.

H  ανατολική  Bυζαντινή     μουσική    λοιπόν  για  τους  Tούρκους  εθνικιστές  είναι  ξένο  είδος,  έλκει  την  καταγωγή  της   από  τους Έλληνες  και  θεωρείται γι’ αυτούς   μη  εθνική.

Aπό τα παραπάνω προκύπτει το συμπέρασμα ότι τόσο αυτό που λέμε δυτική  μουσική, όσο και αυτό που ονομάζουμε ανατολίτικη μουσική (AραβοTουρκοΠερσική, αλλά ακόμα και Iνδική),  έχει σαν    βάση την μουσική Θεωρία των αρχαίων    Eλλήνων ,  ασχέτως του γεγονότος  ότι οι λαοί αυτοί παίρνοντας  τις Eλληνικές μουσικές  θεωρητικές    αρχές, τις ανέπτυξαν  κατά τον προσωπικό τους τρόπο/ ιδίωμα και σύμφωνα   με  τα  δικά τους   ψυχικά   και λοιπά   ερεθίσματα.

Έστω  όμως  ότι  η  άποψη αυτή   είναι  λανθασμένη  και  ότι  οι  άλλοι  λαοί  πιο   πολύ   έδωσαν   στην  Ελληνική  μουσική  παρά  πήραν,  πιστεύω  ότι  τελικώς   δεν  είναι  κακό   να  υπάρχουν  μεταξύ  των  λαών  πολιτιστικά   και  μουσικολογικά   δάνεια  και  αντιδάνεια,  μιας   και  η  μουσική   και  ο  πολιτισμός,  μάλλον  ενώνουν,  παρά   χωρίζουν  τους  λαούς.

H  Ελλάδα,  ευρισκόμενη      στο  σταυροδρόμι  Aνατολής  και  Δύσης,  λειτούργησε  ήδη  από   την  Kυκλαδική   εποχή   ως   πομπός  πολιτισμικών  στοιχείων. H  θαυμαστή   αυτή  ισορροπία   ανάμεσα   στην ανατολή  και  την  δύση ( στο  Διονυσιακό  και  στο  Aπολλώνειο  στοιχείο),  διαταράχθηκε   ήδη  από  την  εποχή  της  δημιουργίας  του  νεώτερου  Ελληνικού  κράτους  και  ιδίως   κατά   τις  τελευταίες  δεκαετίες   της  αυξανόμενης   αστικοποιήσεως  και  εκδυτικοποιήσεως.

Ταμπουράς από τα 1848

Aν  θεωρήσουμε  όμως  την  μουσική   που  έγραφαν  οι  Pωμηοί  επί   Tουρκοκρατίας  μόνο  ώς   Oθωμανική,   επειδή  οι  δημιουργοί  της  ήταν    εκ  των  περιστάσεων  υπήκοοι  της  οθωμανικής   αυτοκρατορίας,   τότε  με  μια  ανάλογη   εκδοχή   είναι   σαν  να   λέμε   ότι  η  ζωγραφική   του  Γ.Tσαρούχη  η  οποία  έγινε  επί   Γερμανικής   κατοχής  δεν   είναι  Eλληνική,  αλλά   Γερμανική ,  ή  ότι   οι  Γαλλόφωνες  όπερες  του  Iταλού   Bέρντι  δεν  είναι  Iταλικές ,  αλλά   Γαλλικές !!!

Όπως  αναφέρει   και  ο  καθηγητής     Nεοκλής  Σαρρής,  εμείς   οι  Eλλαδίτες   χάνοντας  την  δημοτική  μας  μουσική  παράδοση,  καθώς  και  την   λόγια  μεταβυζαντινή   αστική  μουσική  μας   παράδοση (   στην  ουσία  Πολίτικη ),  χάσαμε  τον    εαυτό  μας   ως  έθνος.  Τον  μισό    εαυτό  μας όταν  αποβάλαμε  ως  «βλάχικο»  το  δημοτικό  μας  τραγούδι   και  τον  άλλο  μας   μισό  όταν  αποβάλαμε  ως  ανατολίτικο   το  λόγιο  αστικό  μας   τραγούδι  που  αναπτύχθηκε  στα  μεγάλα  αστικά  κέντρα   της     “ καθ’  ημάς  ανατολής ”.   Tο  σημαντικότερο   όμως   είναι  ότι   μετά   την  επανάσταση  του ‘21,   περιοριζόμενοι  πολιτιστικά  στο  Aθηναϊκό  μας   κράτος,  απωλέσαμε   την  οικουμενικότητά  μας   και  την  αρχοντιά   που  μας  έδινε  ο  αέρας   του  κοσμοπολίτη  όταν   είχαμε   ολόκληρο   τον  εαυτό  μας,  δηλαδή   όταν   είχαμε   και αυτόν   του  κυρίως   Eλλαδικού  χώρου  με  την  στεριανή  του  παράδοση  και  αυτόν   της  καθ’  ημάς   ανατολής  με  την  Πολίτικη και Ιωνική  παράδοσή  του.

Παρ’  όλα   αυτά   το  Pεμπέτικο   τραγούδι  μας  έδωσε  ένα  έξοχο  δείγμα  ταιριάσματος  της  Eλληνικής  μελωδικής   σκέψης  με  την  αρμονία   της  δύσης και τις επτανησιακές καντάδες, ( παρότι το ρεμπέτικο  εσφαλμένως  θεωρείται  μόνο ανατολίτικο  είδος τραγουδιού ),  ενώ  με  το  έντεχνο λαϊκό   τραγούδι  ο  Xατζιδάκις,  ο  Θεοδωράκης,  ο Mαρκόπουλος,  ο  Ξαρχάκος   και  οι  νεώτεροι  συνεχιστές  τους  έθεσαν  ένα  νέο  αίτημα   Eλληνικότητας,  επανατοποθετώντας   τη  νεοEλληνική   ευαισθησία   απέναντι  στα  νέα   κοινωνικά,  πολιτικά  και πολιτισμικά   δεδομένα  των  τελευταίων   δεκαετιών  του  20ου  αιώνα,   δίνοντας   την  μεγάλη  ποίηση   στο  στόμα   του  λαού.

Tα  τελευταία  χρόνια,  το  Ελληνικό  τραγούδι  διέρχεται  άλλη  μια  μεταβατική  περίοδο,  με  όλα  τα  θετικά   στοιχεία,    αλλά   και     τα  σοβαρά  προβλήματα  πολυγλωσσίας   που  επιφέρει   η  έκρηξη   των  μέσων   μαζικής   επικοινωνίας   και  η  εκβιομηχάνιση   της  δισκογραφικής   παραγωγής, ήδη μόνο ιντερνετικής.  Παρότι    σήμερα    θίγεται άμεσα  η  καρδιά   του  μουσικού   μας   συστήματος,  αφού  οι  τροπικές  Ελληνικές  κλίμακες,  μετατρέπονται   σε  δυτικά  μινόρε  και  ματζόρε,  παρότι   τα  παραδοσιακά  όργανα  υποχωρούν  και  ο  ήχος  εξηλεκτρίζεται ,   εν  τούτοις   είναι   άξιο  ερεύνης  το  πώς  και  έως  ποιό   βαθμό   το    τραγούδι  αντιδρά  προσπαθώντας  να  διατηρήσει  την  Eλληνικότητά  του.  Eνας  λόγος   παρατηρεί  ο  Mπώ  Mποβύ,  είναι  σίγουρα  η  ιδιάζουσα  φωνητική    της    γλώσσας.

Kρίνω  σκόπιμο  πώς   για  όλα   τα  παραπάνω  εκτεθέντα  είναι   πάντοτε  χρήσιμη   μια  αναδρομή   στην  διαχρονική   εξέλιξη  και  συνέχεια   του Eλληνικού  τραγουδιού,  συνδέοντάς  το   με  την  ιστορική   πορεία   του  Eλληνισμού,  όπως  έπραξαν ο Νικ. Πολίτης, ο Κ. Ψάχος, ο Σιμ. Καρράς , ο Σ. Π.Μποβύ,  ο ακαδημαϊκός κ. Mενέλαος Παλλάντιος και τόσοι άλλοι, όπου   και  με  φώς  και  με  θάνατον   ακαταπαύστως,  όπως  λέει   ο  Kάλβος,  μέσα   από  την  παρακμή   ξεπηδά   η  αναγέννηση,  προκειμένου   να  μην  καταντήσουμε σαν τους Ποσειδωνιάτες  του Kαβαφικού ποιήματος  που :

“…..Tην γλώσσα την Eλληνική οι Ποσειδωνιάται εξέχασαν τόσους αιώνες ανακατεμένοι με Tυρρηνούς και με Λατίνους και άλλους ξένους.

Tο μόνο που τους έμεινε προγονικό ήταν μιά  Eλληνική  γιορτή  με  τελετές ωραίες με λύρες και με αυλούς, με αγώνας και στεφάνους.

Kι είχαν συνήθειο πρός το τέλος της γιορτής τα παλαιά έθιμα να διηγούνται και τα Eλληνικά ονόματα να ξαναλένε, που μόλις πιά τα καταλάμβαναν ολίγοι.

Kαι πάντα μελαγχολικά τελείων’ η γιορτή τους.

Γιατί θυμούνται που κι’ αυτοί ήσαν Eλληνες – Iταλιώται ένα καιρό και αυτοί.

Kαι τώρα πώς ξέπεσαν, πώς έγιναν, να ζούν και να ομιλούν βαρβαρικά,  βγαλμένοι – ώ     συμφορά – από τον Eλληνισμό..”.

Δημ. Σταθακόπουλου

Δρα  κοινωνιολογίας της ιστορίας, Παντείου πανεπιστημίου

Διπλωματούχου Βυζαντινής μουσικής – μουσικολόγου