Ο Τιτάνας κάνει... λίφτινγκ, Titan Gets a Dune 'Makeover'

The colorful globe of Saturn's largest moon, Titan, passes in front of the planet and its rings in this true color snapshot from NASA's Cassini spacecraft. Image credit: NASA/JPL-Caltech/Space Science Institute

Η όψη των βραχωδών πλανητών αλλά και των δεκάδων δορυφόρων στο ηλιακό μας σύστημα παραμένει ουσιαστικά αναλλοίωτη στο πέρασμα των αιώνων. Η κατά βάση γεμάτη κρατήρες επιφάνεια τους δεν μεταβάλλεται οπτικά στον εξ αποστάσεως παρατηρητή. Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο και με τον Τιτάνα, τον μεγαλύτερο δορυφόρο του Κρόνου. Σύμφωνα με τους επιστήμονες οι συνθήκες που επικρατούν εκεί προσομοιάζουν εκείνες που υπήρχαν στην πρώιμη Γη. Το διαστημικό σκάφος Cassini της NASA μελετά τον Κρόνο και τα φεγγάρια του από το 2004.

Μια «εξωτική» άμμος γεμίζει τους κρατήρες στην επιφάνεια του Τιτάνα κάνοντας τον να φαίνεται νεότερος.

Η μελέτη νέων εικόνων και δεδομένων που έστειλε το σκάφος αποκάλυψε ένα πολύ ενδιαφέρον γεωλογικό φαινόμενο που εξελίσσεται στον Τιτάνα. Όπως φαίνεται μεγάλες μάζες μιας «εξωτικής», όπως την χαρακτηρίζουν οι ειδικοί, άμμου μετακινούνται συνεχώς στην επιφάνεια του δορυφόρου και «γεμίζουν» τους κρατήρες του. Τα στελέχη της αποστολής του Cassini κάνουν λόγο για μια άμμο που αποτελείται από υδρογονάνθρακες και η οποία κάνει ένα είδος γεωλογικού λίφτινγκ στον Τιτάνα εξαφανίζοντας τις... ρυτίδες του. Η έρευνα δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Icarus».

Μια από τις εικόνες που μελέτησαν οι επιστήμονες. Αριστερά είναι ο κρατήρας Sinlap που σύμφωνα με τους επιστήμονες είναι σχετικά πρόσφατος και δεξιά ο κρατήρας Soi. Οι δύο κρατήρες έχουν παρόμοιο μέγεθος με την διάμετρο τους να υπολογίζεται στα 80 χλμ. Όπως διακρίνεται στην εικόνα σε αντίθεση με τον Sinlap ο Soi φαίνεται να έχει καλυφθεί από κάποιο υλικό και να έχει γίνει «ένα» με την επιφάνεια του εδάφους. Σύμφωνα με τους επιστήμονες το υλικό που έχει «γεμίσει» τον κρατήρα είναι άμμος υδρογονανθράκων. This set of images from the radar instrument on NASA's Cassini spacecraft shows a relatively "fresh" crater called Sinlap (left) and an extremely degraded crater called Soi (right). Sinlap has a depth-to-diameter ratio close to what we see on Jupiter's moon Ganymede. Soi has a shallow depth compared to similar craters on Ganymede. These craters are both about 50 miles (80 kilometers) in diameter. Image credit: NASA/JPL-Caltech/ASI/GSFC

«Οι περισσότεροι δορυφόροι του Κρόνου έχουν χιλιάδες κρατήρες στην επιφάνεια τους. Μέχρι στιγμής έχουμε εξερευνήσει μέσω εικόνων υψηλής ανάλυσης το 50% της επιφάνειας του Τιτάνα και έχουμε εντοπίσει μόλις 60 κρατήρες. Πιθανότατα υπάρχουν πολλοί περισσότεροι κρατήρες στον Τιτάνα που δεν είναι ορατοί από το Διάστημα. Ο συμβατικός τρόπος υπολογισμού της ηλικίας ενός πλανήτη είναι ο αριθμός των κρατήρων στην επιφάνεια του, όσο περισσότεροι είναι τόσο μεγαλύτερη είναι η ηλικία του. Είναι πιθανό διάφορες διαβρώσεις αλλά και μάζες άμμου να καλύπτουν τους κρατήρες του Τιτάνα και να τον κάνουν να φαίνεται νεότερος από ότι στην πραγματικότητα είναι» αναφέρει η Κάθριν Νις, μέλος της ομάδας μελέτης των δεδομένων που στέλνει το ραντάρ του Cassini.

Ποταμοί στον κόκκινο πλανήτη, Rivers on the red planet: Astonishing new pictures reveal a 4mile wide, 900mile long river that once ran across the Martian surface

To εικονιζόμενο κανάλι ήταν κάποτε ένας μεγάλος ποταμός μήκους 1.500 χλμ στον Άρη. This computer-generated image of a river-like feature in the Reull Vallis region of Mars was created using data from the Mars Express spacecraft.

Ο δορυφόρος Mars Express βρίσκεται σε τροχιά γύρω από τον Άρη από το 2003 και τον εξερευνά. Σε αυτό το διάστημα έχει κάνει πολλές ανακαλύψεις και έχει προσφέρει πλήθος σημαντικών ευρημάτων για τον Κόκκινο Πλανήτη. 

The Promethei Terra highlands adjacent to Reull Vallis showing a smooth-topped mountain with a large impact crater in the foreground.

Ο Ευρωπαϊκός Οργανισμός Διαστήματος στον οποίο ανήκει ο δορυφόρος έδωσε στη δημοσιότητα νέες «κοντινές» φωτογραφίες από ένα γιγάντιο κανάλι που διατρέχει μια περιοχή υψιπέδων στον Άρη η οποία έχει ονομαστεί «Γη του Προμηθέα». 

Το πλάτος του ποταμού είναι 7 χιλιόμετρα και το βάθος περίπου 300 μέτρα. The river-like channel is 7 km wide, and a depth of around 300m. It is believed to have been formed by flowing water, which cut through highland terrain and formed smooth plains.

Το κανάλι αποτελεί το απομεινάρι ενός μεγάλου ποταμού που υπήρχε κάποτε στον Άρη και είχε μήκος 1.500 χλμ και πλάτος 6,5 χλμ.

Αυτή η χρωματική διαφοροποίηση αποκαλύπτει το βάθος των κρατήρων και των κοιτών των ποταμών. This colour-coded overhead view reveals the depth of the craters and river beds.

Σύμφωνα με τους ειδικούς που μελέτησαν τις εικόνες, η μορφολογία του αρχαίου ποταμού παρουσιάζει πολύ μεγάλες ομοιότητες με περιοχές στη Γη των οποίων η μορφολογία έχει επηρεαστεί από την παρουσία παγετώνων. Όπως είναι ευνόητο, η παρουσία του καναλιού ενισχύει σημαντικά την άποψη ότι κάποτε στην επιφάνεια του Άρη έρεε νερό.

Κοσμικό νέφος «καπνού» γεννά και κρύβει άστρα, Stunning photograph reveals the moment newborn stars emerge from a giant dust cloud 600 light years from Earth

Το νέφος μαύρου καπνού Lupus 3 δημιουργεί και στη συνέχεια κρύβει άστρα.This evocative image shows a dark cloud where new stars are forming along with a cluster of brilliant stars that have already emerged from their dusty stellar nursery. This cloud is known as Lupus 3 and it lies about 600 light-years from Earth in the constellation of Scorpius (The Scorpion). It is likely that the Sun formed in a similar star formation region more than four billion years ago. This picture was taken with the MPG/ESO 2.2-metre telescope at the La Silla Observatory in Chile and is the best image ever taken of this little-known object. Credit: ESO/F. Comeron

Με τη βοήθεια του MPG/ESO τηλεσκοπίου στο Αστεροσκοπείο La Silla στην έρημο Ατακάμα στη Χιλή αστρονόμοι κατέγραψαν για πρώτη φορά οπτικά ένα σπάνιο αλλά και εντυπωσιακό κοσμικό φαινόμενο. Σε απόσταση 600 ετών φωτός από τη Γη, στον αστερισμό του Σκορπιού, υπάρχει ένα σκοτεινό, κατάμαυρο, νέφος κοσμικής ύλης. Το Lupus 3 είναι ένα νέφος μέσα στο οποίο γεννιούνται νέα και μεγάλης λαμπρότητας άστρα το φως (και η ύπαρξη) των οποίων όμως αρχικά κρύβεται πίσω από την μαύρη «κουρτίνα» που σχηματίζει το νέφος. Για αυτό και το Lupus 3 έχει λάβει τον χαρακτηρισμό «διαστημικό νέφος μαύρου καπνού»

To φαινόμενο

This wide-field view shows Lupus 3 and a cluster of brilliant stars that lie about 600 light years from Earth in the constellation of Scorpius.

«Εκ πρώτης όψεως οι δύο κοσμικές δομές φαίνονται εντελώς διαφορετικές μεταξύ τους, όμως στην πραγματικότητα συνδέονται και μάλιστα στενά. Καθώς οι πυκνότερες περιοχές του νέφους συστέλλονται από την βαρύτητα τους η θερμοκρασία εκεί αυξάνεται πολύ. Αυτή η διεργασία οδηγεί στη γέννηση νέων άστρων το φως των οποίων μπλοκάρεται όμως από τα σκοτεινά αέρια που τα περιβάλλει. Καθώς η θερμοκρασία των άστρων αυξάνεται οι άνεμοι που παράγονται διαλύουν τα αέρια και έτσι αποδεσμεύονται και λάμπουν ελεύθερα στο Διάστημα» αναφέρουν στελέχη του Νότιου Ευρωπαϊκού Αστεροσκοπείου στο οποίο ανήκει το La Silla.

A dusty stellar nursery named Lupus 3, some 600 light-year from Earth in the Scorpius constellation, has been photographed by Europe's La Silla Observatory in Chile. Some of the hot young stars have revealed themselves creating a small cluster. Credit: ESO / Orignal Music By Mark Peterson, Loch Ness Productions.

Η ιστορία του Κόσμου μέσα σε 2 ώρες, History of the World in Two Hours

-Πώς από τη μεγάλη έκρηξη κατάφερε να δημιουργηθεί το ηλιακό μας σύστημα;

-Πώς σχηματίσθηκε η Γη και η Σελήνη;

-Πώς και πότε σχηματίσθηκε η ατμόσφαιρα το έδαφος και οι ωκεανοί;

-Ποια ήταν η πρώτη μορφή ζωής που εμφανίστηκε;

-Τι ήταν αυτό που καθόρισε την εξελεκτική πορεία των ειδών;

-Γιατί εξαφανίσθηκαν οι δεινόσαυροι;

(1ο μέρος)

(2ο μέρος)

Ένα ντοκιμαντέρ από το History Channel παραγωγής 2011, που δίνει απαντήσεις σε αυτά τα θεμελιώδη, αλλά και σε ακόμη περισσότερα ερωτήματα.  

Η λειψανοθήκη του Αληθούς Σταυρού. Le reliquaire de la Vraie Croix

Με την περιοδική έκθεση «Η λειψανοθήκη του “Αληθούς Σταυρού”» το Moυσείο Βυζαντινού Πολιτισμού συμμετέχει στο πρόγραμμα της κορυφαίας διοργάνωσης «Έργα τέχνης από το Λούβρο στη Θεσσαλονίκη», από τις 14 Οκτωβρίου 2012 έως τις 27 Ιανουαρίου 2013.

Το Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού φιλοξενεί, στο πλαίσιο αυτό, ένα σημαντικό έργο της βυζαντινής αργυροχρυσοχοΐας από τις συλλογές του Λούβρου, που χρονολογείται ανάμεσα στον 12ο και τον  13ο αιώνα. «Η λειψανοθήκη του Αληθούς Σταυρού» , όπως ονομάζεται το πολύτιμο αυτό  έργο, έφτασε  από το Βυζάντιο στη Δύση και ειδικότερα στη γαλλική πόλη Jaucourt, πιθανότατα  στο τέλος του 13ου αιώνα, όπως πολλά άλλα κειμήλια,  θησαυροί ή έργα τέχνης, ως αποτέλεσμα των ακραίων λεηλασιών και του διαμελισμού που υπέστη η βυζαντινή αυτοκρατορία με την άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Σταυροφόρους το 1204 και μέχρι  την ανακατάληψή της το 1261.

Το γεγονός της φιλοξενίας της λειψανοθήκης έδωσε την ευκαιρία να «γεννηθεί» μία  περιοδική έκθεση, η οποία έχει ως στόχο να πλαισιώσει αυτό  το, παρότι μικρό, ιδιαίτερα πολύτιμο βυζαντινό έργο  κατά την τρίμηνη παραμονή του στο Μουσείο. Φιλοδοξεί επίσης να διηγηθεί στο κοινό την ενδιαφέρουσα ιστορία, τη σημειωτική – σημειολογία  του σταυρού, ενός συμβόλου ή  με σημερινούς όρους «λογότυπου», που χαρακτήρισε περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο την ιστορία και τον πολιτισμικό χαρακτήρα  του ελληνορωμαϊκού ή αλλιώς λεγόμενου «δυτικού» κόσμου.

Εξάλλου το ίδιο το έργο, η  φιλοξενούμενη βυζαντινή λειψανοθήκη, στην πορεία της ιστορίας του  άλλαξε πόλεις ανάμεσα σε  Ανατολή και Δύση, άλλαξε κατόχους και δέχτηκε  μεταγενέστερες προσθήκες  «ευσεβείας» που μετέβαλαν την αρχική του μορφή. Είχαν, όμως, ως  αποτέλεσμα να θεωρείται σήμερα μία πολύ ενδιαφέρουσα περίπτωση που συνδυάζει με επιτυχία αισθητικές εκφράσεις τόσο της  βυζαντινής  όσο και της  δυτικής αργυροχρυσοχοΐας στις αντίστοιχες περιόδους που αυτές εκτελέστηκαν.

Τόσο το γεγονός αυτό όσο και η ονομασία  του έργου ως «Λειψανοθήκη του Αληθούς Σταυρού» δημιούργησαν ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον αλλά και  μία πρόκληση προκειμένου το φιλοξενούμενο έργο, που κατά μία έννοια γυρίζει  πίσω στην ευρύτερη γεωγραφική περιοχή στην οποία κατασκευάστηκε, να πλαισιωθεί από μία περιοδική έκθεση αντί μιας μεμονωμένης και απλής παρουσίασής του στο Μουσείο. Η ονομασία «Αληθής Σταυρός» αποτέλεσε ουσιαστικά το κλειδί της έμπνευσης του μουσειολογικού σκεπτικού της έκθεσης για δύο λόγους: Πρώτον διότι η εντόπια ορθόδοξη παράδοση της Ανατολής είναι περισσότερο εξοικειωμένη με τον «Τίμιο», όπως συνηθίζεται να λέγεται,  Σταυρό του Χριστού παρά τον «Αληθή», δημιουργώντας έτσι ένα  νέο στοιχείο που θα έκανε  την έκθεση να κεντρίσει ακόμη περισσότερο το ενδιαφέρον του κοινού.

Δεύτερον διότι προέκυψε σχεδόν αυτόματα  νοηματική σύνδεση της λειψανοθήκης με την διάσημη στη Δύση «Ιστορία του Αληθούς Σταυρού» ή Leggenda della vera Croce, ιστορία που έχοντας τις πρώτες πηγές της στα Απόκρυφα Ευαγγέλια, γνωστή από χειρόγραφα ή και  προφορική παράδοση,  κωδικοποιείται και συμπεριλαμβάνεται για  πρώτη φορά στο περίφημο μεσαιωνικό, εκκλησιαστικό κείμενο του Jacopo da Varagine, ( ή da Varazze) γνωστό με το όνομα «Legenda Aurea» το οποίο, ωστόσο, υπήρξε σχεδόν τελείως  άγνωστο  στο ορθόδοξο κοινό.

Ναός Αγίου Φραγκίσκου στο Arezzo, Piero della Francesca, 1452-1466. Η αποκάλυψη και η ύψωση του Αληθούς Σταυρού.

Η σύνδεση αυτή μετέφερε με τη σειρά της τη σκέψη στο Αrezzo της Τοσκάνης στην Ιταλία, στο ομώνυμο αριστούργημα του μεγάλου Ιταλού Μαέστρου της Αναγέννησης Piero della Francesca, και ειδικότερα στο περίφημο σύνολο τοιχογραφιών στο ναό του Αγίου Φραγκίσκου, όπου εξιστορείται με  θαυμάσια τέχνη ο διασημότερος κύκλος των επεισοδίων από την «Ιστορία του Αληθούς Σταυρού». Το στοιχείο αυτό αποτέλεσε την αφετηρία του περαιτέρω σχεδιασμού της έκθεσης και του κυρίως κορμού της. Όπως ακριβώς η λειψανοθήκη του Λούβρου, που εκτός της ιερότητάς της, συνδυάζει τη βυζαντινή με τη  δυτική αισθητική έτσι και το σκεπτικό της έκθεσης ακολούθησε τον ίδιο άξονα Βυζάντιο – Δύση. Κάτω από αυτό το πρίσμα αναζητήθηκε στην ανατολική ορθόδοξη θρησκευτική ζωγραφική αντίστοιχο παράδειγμα  με αυτό του Arezzo.

Ναός Τιμίου Σταυρού στο Αγιασμάτι, Κύπρος, 1492. Ο Κωνσταντίνος μπαίνει νικητής στη Ρώμη, με το Σταυρό, μετά τη μάχη στη Μουλβία γέφυρα.

Είναι ευρέως γνωστό  το πόσο μεγάλη σημασία  είχε το ιερό σύμβολο του Σταυρού  στο Βυζάντιο καθώς οι  μεγαλειώδεις λιτανείες και  οι πανηγυρικές εορτές που ετελούντο προς τιμήν του στην Κωνσταντινούπολη, ακολουθούσαν  με κάθε επισημότητα ένα  πλούσιο τελετουργικό τυπικό και διαρκούσαν  πολλές μέρες. Ωστόσο το  ζητούμενο ολοκληρωμένο εικονογραφημένο  παράδειγμα, αν και σπάνιο,  επισημάνθηκε  μέσα από τη βιβλιογραφία στην Κύπρο, στον  μεταβυζαντινό  Ναό του Τιμίου Σταυρού στο Αγιασμάτι και μάλιστα μόνον κατά λίγα χρόνια μεταγενέστερο από το σύνολο στην Τοσκάνη.

Οι άγιοι Κωνσταντίνος και Ελένη, 1815, Νεοχώρι Χαλκιδικής.

Στο ίδιο σκεπτικό της παρουσίασης της «Ιστορίας του Αληθούς Σταυρού» ήταν αυτονόητη η παρουσίαση και ένταξη στην έκθεση, φορητών  μεταβυζαντινών εικόνων που παριστάνουν σχετικά με το Σταυρό θέματα, πολύ αγαπητά στην Ανατολή, όπως  η  Ύψωση του Τιμίου Σταυρού ή ακόμα τα  πρόσωπα - κλειδιά στην ιστορία του  αλλά και  στην ιστορία ολόκληρου του Χριστιανισμού, δηλαδή τους αυτοκράτορες Άγιους Κωνσταντίνο και Ελένη να κρατούν το «Τίμιο Ξύλο». Οι ίδιοι Άγιοι, εξάλλου παριστάνονται  και στην φιλοξενούμενη λειψανοθήκη.

Η ενότητα αυτή  αποτελεί τον κορμό της  μουσειολογικής σύλληψης  της έκθεσης, η πορεία  της όμως αρχίζει με μιαν άλλη  εισαγωγική  θεματική ενότητα. Σε αυτήν αναλύεται η ιστορία του σχήματος του σταυρού του οποίου η σχεδιαστική δυναμική, μέσα από την απλότητα δύο τεμνόμενων γραμμών, το κατέστησε  πανάρχαιο κοσμολογικό σύμβολο στην ιστορία του ανθρώπινου πολιτισμού ήδη από την 3η χιλιετία π.Χ.  Παρουσιάζεται ακόμα η πολυσήμαντη ιστορία και χρήση του σταυρού ως σχήματος, σε διάφορους πολιτισμούς από την εποχή των Φαραώ και των Ασσυρίων μέχρι την καθιέρωσή του ως συμβόλου του Χριστιανισμού.

Η συνέχεια της  έκθεσης δίνεται με τον χριστιανικό σταυρό και το γεγονός - τομή στην ιστορία του, δηλαδή τη σταύρωση του Χριστού, που τον μετέτρεψε από «ατιμωτικό» όργανο θανάτου σε «Τίμιο» Σταυρό, μυστηριακό σύμβολο ζωής, σωτηρίας αλλά και έμβλημα της θρησκείας των χριστιανών.

Η λειψανοθήκη του “Αληθούς Σταυρού” από το Ζοκούρ. Μουσείο του Λούβρου.  Βυζαντινή λειψανοθήκη – σταυροθήκη (12ος – 13ος αι.), έργο πιθανόν εργαστηρίου Θεσσαλονίκης,  με προσθήκη δύο αγγέλων γοτθικού ρυθμού (14ου αι.).

Σε ειδικά διαμορφωμένο  χώρο στο τέλος της πορείας της έκθεσης, το μοναδικό έργο από το Λούβρο, αποτελώντας το επίκεντρο, ολοκληρώνει το σενάριό της   και  διηγείται στο κοινό της Θεσσαλονίκης και  στον κάθε επισκέπτη την δική του  «προσωπική»  ιστορία, ως λειψανοθήκη του «Αληθούς» και «Τιμίου» Σταυρού. 

Ο «Θρίαμβος του  Σταυρού» Θεσσαλονίκη, 17ος αι.

Μία μεταβυζαντινή φορητή εικόνα του 17ου αι. που παριστάνει σχετικό με τη λειψανοθήκη  θέμα, την «θριαμβική» σύνθεση δηλαδή δύο αγγέλων με Σταυρό, επιλέχθηκε να εκτεθεί  διακριτικά στον ίδιο χώρο. Η επιλογή αυτή, όπως και όλο το σκεπτικό της έκθεσης, αποτελεί αναφορά στην  κοινή θρησκευτική και  πολιτισμική ρίζα της Χριστιανικής  Ευρώπης, που τεκμηριώνεται  ακόμα και όταν  η καλλιτεχνική έκφραση  και  τεχνοτροπία διαφέρουν, όπως  γίνεται φανερό στα έργα που παρουσιάζονται  στην παρούσα έκθεση.

Οι διαφορές

Στη δεύτερη ενότητα της έκθεσης, μέσα από ισάριθμες υποενότητες, ο επισκέπτης ξεναγείται στην καλλιτεχνική ζωγραφική απόδοση της ιστορίας του Αληθούς Σταυρού [Leggenda della vera Croce] στην θρησκευτική τέχνη της Δύσης και του Τιμίου Σταυρού στην αντίστοιχη της Ανατολής, ανακαλύπτοντας θέσεις, συνθέσεις και αντιθέσεις, μέσα από τους σημαντικότερους και ολοκληρωμένους εικονογραφικούς κύκλους του θέματος. Πρόκειται για τα έργα του Piero della Francesca στο  ναό του Αγίου Φραγκίσκου στο Arezzo της Τοσκάνης [1452-1466] και του ζωγράφου Φίλιππου Γούλ στο ναό του Τιμίου Σταυρού στο Αγιασμάτι της Κύπρου [1494] αντίστοιχα.

Une oeuvre majeure de l’orfèvrerie byzantine des XIIème-XIIIème siècles, le reliquaire de la "Vraie Croix", qui est arrivé en France, à Jaucourt, probablement en tant que butin après la quatrième Croisade en 1204, combiné plus tard à des interventions d’esthétique gothiques, constitue l’objet central de l’exposition intitulée « Le reliquaire de la "Vraie Croix"» qui est organisée au Musée de la Civilisation Byzantine.

A l’aide de supports pédagogiques mais également avec des oeuvres authentiques des Musées et des collections privées, l’exposition focalise sur l’ "Histoire de la Vraie Croix", très connue principalement en Europe occidentale, et son interprétation artistique dans l’art religieux de l’Occident ainsi que dans l’art post-byzantin de l’Orient, avec des exemples typiques d’Arezzo de la Renaissance, en Toscane et de Chypre. L’exposition a l’ambition aussi de raconter au public l’histoire importante et si intéressante de la Croix et son usage en tant que symbole, depuis l’antiquité jusqu’à aujourd’hui, la sémiotique – sémiologie d’un symbole ou d’un "logotype" selon le terme utilisé de nos jours, qui a marqué plus qu’aucun autre l’histoire et le caractère culturel du monde romain et hellénique ou autrement dit "occidental".

Μυστικά της Αποκάλυψης του Αιγαίου, Secrets of the Aegean Apocalypse

To 1.200 π.Χ., ένας "Αρμαγεδδώνας" αποδεκάτισε σχεδόν κάθε γνωστό πολιτισμό.

Τι τον προκάλεσε;

Όλες οι θεωρίες για το τι συνέβη περιλαμβάνουν ένα κοινό παράγοντα: μια τεράστια καταστροφή με επίκεντρο το Αιγαίο Πέλαγος, που είχε ως αποτέλεσμα γιγαντιαίες καταστροφές σε όλους τους λαούς της ευρύτερης περιοχής και την εξαφάνιση των πολιτισμών τους σε διάστημα λιγότερο των 50 χρόνων.

«Μπάρμπι» του 4ου αιώνα π.Χ., "Barbie" in the fourth century BC

Μια πήλινη πλαγγόνα (κούκλα) με πανύψηλα πόδια, λεπτό κορμό και επιμελημένο χτένισμα αποτελούσε κατά πάσα πιθανότητα το αγαπημένο παιχνίδι ενός κοριτσιού στην αρχαία Μακεδονία του 4ου αιώνα π.Χ. Αυτή η μακρινή πρόγονος της «Μπάρμπι», μαζί με άλλα αρχαία παιχνίδια, φυλάσσεται στη συλλογή του νέου Αρχαιολογικού Μουσείου της Πέλλας, ανάμεσα στους υπόλοιπους θησαυρούς του.

Κούκλα από πηλό που έγινε περίπου το 700 π.Χ. και βρέθηκε στη Θήβα.

Η κούκλα είναι από τα πλέον διαχρονικά και πιο διαδεδομένα σε όλους τους πολιτισμούς παιχνίδια. Η αρχαία Ελλάδα είχε λαμπρή παράδοση στις κούκλες, την παρουσία των οποίων ανιχνεύουμε αδιάκοπα σε όλες τις ιστορικές περιόδους, όπου έκαναν την εμφάνισή τους διάφορα είδη από κούκλες με ποικίλες ονομασίες: είδωλα, πλαγγόνες, νύμφες, κόρες, κοροκόσμια ή κορύλλια, δάγυνα, γλυνές και νευρόσπαστα.

Καθιστή πλαγγόνα, κατασκευασμένη με μήτρα από ερυθρό πηλό. Ίχνη λευκού επιχρίσματος. Σχηματική απόδοση των μυών της κοιλιάς.

Ήταν κατασκευασμένες από κερί, ξύλο, ελεφαντόδοντο και, στην πλειονότητά τους, πηλό. Παρίσταναν κυρίως γυναικείες μορφές με κόμμωση και γραπτή δήλωση ενδυμάτων, αν και μερικές φορές στολίζονταν και με ρούχα από ύφασμα. Οι τεχνίτες αυτών των αντικειμένων ονομάζονταν κοροπλάσται.

Πήλινες Κορινθιακές πλαγγόνες, 5ος αι. π.Χ. Λονδίνο, Βρετανικό Μουσείο

Η εμφάνισή της χάνεται στα βάθη του χρόνου. Αρχικά ενείχε θέση θρησκευτικού ειδώλου, αλλά με το πέρασμα των χιλιετιών εξελίχθηκε σε παιδικό (κοριτσίστικο) παιχνίδι. Νευρόσπαστα αποκαλούσαν τις αρθρωτές κούκλες (τις έλεγαν επίσης και νευρόσπαστα αγάλματα) οι οποίες έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον για δύο λόγους: επειδή αυτή η μορφή κούκλας καθόρισε την εξέλιξή της από είδωλο (ειδώλιο) σε παιδικό παιχνίδι αλλά και επειδή ήταν ο πρόδρομος της μηχανικής ή αυτόματης κούκλας, που η παρουσία της ήταν ήδη γνωστή τόσο από την μυθολογία όσο και από την επιστήμη.

Eκτός από τη διασκέδαση, οι κούκλες εισήγαγαν το νεαρό γυναικείο πληθυσμό στον κατά προορισμό ρόλο τους: να είναι καλές σύζυγοι, νοικοκυρές και μητέρες υγιών παιδιών. Τα κορίτσια αφιέρωναν τις πλαγγόνες, μαζί με άλλα παιχνίδια τους και βόστρυχο από τα μαλλιά τους, στην Άρτεμη, προστάτιδα σε κάθε μεταβατική φάση στη ζωή του ανθρώπου και της σύλληψης παιδιών στα ανδρόγυνα, και την Αφροδίτη, θεά του έρωτα και της γονιμότητας, τις παραμονές του γάμου τους. Ήταν αναμενόμενη πρακτική, δεδομένου ότι, με εξαίρεση τη σπαρτιατική ιδιορρυθμία, οι γυναίκες παντρεύονταν σε μικρή ηλικία, από τα 12-14 χρόνια. Σε επιτύμβιες στήλες πρόωρα πεθαμένων κοριτσιών απεικονίζονται, μάλλον στο γυναικωνίτη, όπου τους περιόριζε η ανδροκρατούμενη κοινωνία της εποχής, οι νεκρές με τη μητέρα τους ή τη θεραπαινίδα τους να κρατούν τέτοια κούκλα.

Terracotta figurine with articulated arms and legs, early 5th century B.C. Greek, Corinthian.

This figurine belongs to a group that appeared in mainland Greece in the late sixth century B.C. It represents a girl wearing a short chiton, commonly called a chitoniskos; on her head is a kalathos, a boxlike headdress; her hair falls to the shoulders. This particular statuette stands out because of the well-preserved painted decoration. The hair, eyes, and eyebrows are painted black; the short chiton is elaborately decorated with red bands filled with short dashes, chevrons, and zigzags.

The figurine is mold-made—only the front is sculpted; the back is simply left flat. The articulated arms and legs are handmade and may originally have been attached to the body with metal pins. With its movable legs, this figurine obviously cannot stand or sit, it can only lay flat on its back. What, then, was the reason for jointed limbs? The answer is revealed by a hole on top of the head—this figurine was intended to be suspended, thus the articulated limbs could move freely.

This type of figurine is commonly referred to as a "doll,'' a term that implies its function was merely to amuse children. Recent scholarship, however, has questioned this rather simplistic interpretation. These figurines are too fragile to have been play things. Moreover, they are frequently found in sanctuaries where they were brought as votive gifts to the gods. The fact that they were deposited in the graves of both children and adults also strengthens the argument that they were not toys.

Occasionally these figurines are represented with crotala (castanets) in their hands, an attribute that identifies them as dancers. The kalathos, a headdress that they usually wear, helps to identify them as ritual dancers. It is well known that song and dance were common features of Greek worship. In fact, several ancient authors refer to a specific dance, called kalathiskos, that was performed by young girls wearing short chitons and kalathoi.

Bone figurine with articulated arms and legs, 3rd century B.C. Greek; Said to be from Tarentum.

The popularity and significance of the kalathiskos dance is evident in this small articulated figurine made of bone. It represents a young girl with a small kalathos on her head; she wears a short pleated skirt and seems to be nude to the waist. We encounter this type of dress in a number of terracotta figurines beginning in the late fourth century B.C.

The arms and legs of the figurine are separately attached. However, the legs do not move easily, since they are fitted into holes beneath the skirt and are held in place by a wire. There is a hole on top of the head for suspension. Thus, when this figurine was shaken or hung, the arms would swing freely, whereas the legs would just slightly jiggle.

This small figurine is of rather crude workmanship. Facial features are merely indicated by incised lines. The arms seem a bit too long; this is probably due to the fact that the girl is represented holding crotala (castanets) that are not at all differentiated.

Apparently, some bone figurines were painted just like the terracotta statuettes: there are traces of pink paint on the grooves of the skirt and traces of red on the lips.

Very small and extremely fragile, this figurine certainly could not have been a toy, but rather an amulet or charm of some sort. It comes from a tomb at Tarentum that is dated to the third century B.C. by the other objects found with it. This particular figurine is very important because it seems to be the oldest preserved example of a Greek articulated figurine made of bone.