Arts Universe and Philology

Arts Universe and Philology
The blog "Art, Universe, and Philology" is an online platform dedicated to the promotion and exploration of art, science, and philology. Its owner, Konstantinos Vakouftsis, shares his thoughts, analyses, and passion for culture, the universe, and literature with his readers.

Δευτέρα 10 Μαρτίου 2014

Ρομποτικό αερόπλοιο για τους ουρανούς της Αφροδίτης. Incredible Technology: Inflatable Aircraft Could Cruise Venus Skies

Καλλιτεχνική άποψη της πτήσης του αερόπλοιου VAMP στον ουρανό του δορυφόρου του Κρόνου Τιτάνα. Artist's concept of an inflatable airship cruising through the skies of Saturn's huge moon Titan. Aerospace firms Northrop Grumman and L'Garde have been developing a Venus-specific version of this vehicle called VAMP (short for Venus Atmospheric Maneuverable Platform). Credit: Northrop-Grumman

Πάνω στο concept ενός μη μεγάλου μη επανδρωμένου αεροπλοίου, που θα μπορεί να περιπλανιέται στους ουρανούς της Αφροδίτης για διάστημα μέχρι ενός έτους εργάζονται μηχανικοί της Northrop Grumman και της LGarde. Σύμφωνα με το space.com, το Venus Atmospheric Maneuverable Platform (VAMP) θα μπορεί να μένει εν πτήσει για μεγάλα χρονικά διαστήματα, συνδυάζοντας τις τεχνολογίες αεροπλάνων και αεροπλοίων και συλλέγοντας πληροφορίες για την Αφροδίτη και την ατμόσφαιρά της.

Το VAMP θα είναι ένα μεγάλο, αλλά ταυτόχρονο ελαφρύ φουσκωτό αεροσκάφος, με άνοιγμα φτερών 46 μέτρων. Στο σχέδιο μίας πιθανής αποστολής του περιλαμβάνεται η μεταφορά του σε τροχιά με διαστημόπλοιο και στη συνέχεια η ανάπτυξη και το φούσκωμά του ενώ είναι ακόμα συνδεδεμένο με το «μητρικό σκάφος». Στη συνέχεια, το σκάφος θα απελευθερωθεί και θα εισέλθει ομαλά στην ατμόσφαιρα του πλανήτη, χωρίς να απαιτείται πολύς προστατευτικός εξοπλισμός.

VAMP released from Venus orbiting spacecraft and inflating exoatmospherically for benign entry. View a Caltech presentation on VAMP (pdf).

Το σκάφος θα πετά σε ύψος 55-70 χιλιομέτρων, χρησιμοποιώντας ηλιακούς κινητήρες την ημέρα και αιωρούμενο σε χαμηλότερα ύψη μετά τη δύση του Ηλίου. Το φορτίου του θα μπορεί να κυμαίνεται από 20 έως 200 κιλά, ανάλογα με το ύψος στο οποίο επιδιώκεται να ίπταται. Τα δεδομένα που συλλέγονται θα μεταδίδονται στο «μητρικό σκάφος», σε τροχιά γύρω από την Αφροδίτη, βοηθώντας τον επιστημονικό κόσμο να κατανοήσει πώς ο πλανήτης μετατράπηκε από έναν πιθανώς ικανό να υποστηρίξει ζωή πριν δισεκατομμύρια χρόνια κόσμο, στην υψηλότατων θερμοκρασιών «κόλαση» που είναι σήμερα.

Το VAMP θα μπορούσε να εξερευνήσει και κάποιους άλλους πλανήτες ή δορυφόρους, όπως για παράδειγμα τον δορυφόρο του Κρόνου Τιτάνα, του οποίου η ατμόσφαιρα είναι πλούσια σε άζωτο και στην επιφάνειά του βρίσκονται λίμνες υγρού μεθανίου και αιθανίου.

Ζεόλιθος: Η πέτρα που «βράζει». Zeolite: The stone that "boils"

In 1756, Cronstedt made an astonishing dicovery: while heating a sample of the mineral stilbite, it became covered in bubbles at around 150 °C, as if the stone were boiling. Hence the name given to this mineral: "zeolite", from the Greek zeo (to boil) and lithos (stone).

Καθαρίζει το νερό, βελτιώνει τα τρόφιμα, τα χωράφια και τη βενζίνη, ενισχύει τα απορρυπαντικά. Δεν είναι κάποια μαγική ουσία, είναι ο ζεόλιθος, ένα ορυκτό που υπάρχει σε μεγάλες ποσότητες και στην Ελλάδα.

Η πέτρα που «βράζει»

Οι εσωτερικές κοιλότητες των ζεολίθων είναι αυτές που τους χαρίζουν τις ξεχωριστές τους ιδιότητες . In 1930, Taylor and Pauling used X-ray diffraction to study the first zeolite crystals and revealed that, at an atomic level, these minerals are made up of a nano-porous matrix. Stilbite is a sodium calcium aluminium silicate that can hydrate or dehydrate in a reversible manner, according to the temperature. Water is trapped within the cavities of the structure.

Η πρώτη παρατήρηση μιας «πέτρας» που κατά τη θέρμανση «έβραζε» παράγοντας υδρατμούς έγινε το 1756 από τον σουηδό ορυκτολόγο Axel Cronstedt, στον οποίο οφείλεται και η ταιριαστή αρχαιοπρεπής ονομασία ζεόλιθος (η πέτρα που βράζει). Από τότε αρκετά παρόμοια ορυκτά βρέθηκαν σε ηφαιστειογενείς περιοχές, σε μεγάλη ποικιλία χρωμάτων και σχημάτων. 

Η δημιουργία τους αποδίδεται στην αντίδραση ενός αργιλοπυριτικού πετρώματος, του οψιδιανού, με το θαλασσινό νερό, σε θερμοκρασία γύρω στους 50 οC. Πρόκειται για μια βραδεία διαδικασία που για να ολοκληρωθεί απαιτούνται πολλά χρόνια, από 50 ως 50.000. 

Για καιρό οι ζεόλιθοι αποτελούσαν μια αξιοπερίεργη οικογένεια ορυκτών χωρίς καμία προφανή χρησιμότητα. Έπρεπε να περάσουν πάνω από δύο αιώνες από την ανακάλυψή τους ώσπου να αρχίσει η συστηματική μελέτη των ιδιοτήτων τους και η αξιοποίησή τους σε μια πληθώρα εφαρμογών.

The microporous molecular structure of a zeolite, ZSM-5.

Η δομική μονάδα των ζεόλιθων είναι ένα περιοδικό πλέγμα ατόμων πυριτίου που περιβάλλονται από τέσσερα άτομα οξυγόνου έτσι ώστε να σχηματίζονται τετράεδρα όπως στην καθαρή μορφή του διοξειδίου του πυριτίου, τον χαλαζία. Η διαφορά είναι ότι στους ζεόλιθους μερικά άτομα πυριτίου έχουν αντικατασταθεί από άτομα αλουμινίου, τα οποία έχουν ένα ηλεκτρόνιο λιγότερο από το πυρίτιο. Για να διατηρηθεί λοιπόν η δομή των τετραέδρων χρειάζεται ένα επιπλέον ηλεκτρόνιο. Το ηλεκτρόνιο αυτό το συνεισφέρει ένα άτομο νατρίου, το οποίο έτσι καθίσταται θετικά φορτισμένο και «εγκαθίσταται» μέσα στο αρχικό πλέγμα. Τα παραλλαγμένα έτσι τετράεδρα των ζεόλιθων διευθετούνται με ποικίλους τρόπους σε κυκλικές διατάξεις σχηματίζοντας κοιλότητες (πόρους) σε μια ποικιλία διαμέτρων και γεωμετρίας. Στις κοιλότητες αυτές παγιδεύονται ένα ή περισσότερα μόρια νερού, με αποτέλεσμα να σχηματίζονται ένυδρα μόρια, όπου το νερό δεν βρίσκεται σε συγκεκριμένη αναλογία. Λόγω της πορώδους δομής τους οι ζεόλιθοι μοιάζουν με σφουγγάρια αλλά έχουν μηχανική αντοχή και σκληρότητα ανόργανων υλικών. Θα έλεγε κανείς ότι μοιάζουν με ελαφρόπετρα, μόνο που οι κοιλότητες του ζεόλιθου είναι χιλιάδες φορές μικρότερες από τις κοιλότητες της ελαφρόπετρας.

«Παγίδα» ανεπιθύμητων μορίων

Οι ζεόλιθοι αποκαλούνται και «μοριακά κόσκινα» επειδή μέσω αυτών μπορούμε να «κοσκινίσουμε ανάποδα» ένα μείγμα μορίων: τα μικρότερα μόρια συγκρατούνται στις κοιλότητες των ζεόλιθων, ενώ τα μεγαλύτερα διέρχονται ελεύθερα.

Έτσι μπορεί να χρησιμοποιηθούν ως αφυγραντικά μέσα για την απομάκρυνση της υγρασίας π.χ. από το φυσικό αέριο. Επίσης συγκρατούν διάφορες αέριες ουσίες από βιομηχανικά απόβλητα δρώντας σαν αποσμητικά φίλτρα. Επειδή μάλιστα είναι τελείως αβλαβείς, προστίθενται σε ζωοτροφές για να δεσμεύουν τοξικές ουσίες μικρής μοριακής μάζας.

Οι ζεόλιθοι χρησιμοποιούνται και στα ενυδρεία για τη συγκράτηση της αμμωνίας που παράγουν τα ψάρια.

Οι ζεόλιθοι διατηρούν την ικανότητα δέσμευσης μικρών μορίων ακόμη και μέσα στο νερό. Γι' αυτό τοποθετούνται στα ενυδρεία για να συγκρατούν την αμμωνία που παράγεται από τον μεταβολισμό των ψαριών. Η ευκολία εισόδου ουσιών συνοδεύεται και από σχετική ευκολία εξόδου, με θέρμανση ή μεταβολή της πίεσης, οπότε οι ζεόλιθοι «αδειάζουν» και μπορούν να επαναχρησιμοποιηθούν.

Ελληνικός Ζεόλιθος. Ο ελληνικός φυσικός ζεόλιθος έχει την ικανότητα δέσμευσης βακτηρίων, αερίων, ανόργανων, οργανικών και οργανομεταλλικών ενώσεων, ρυθμίζει προς το ουδέτερο το ph των υδάτων και εμπλουτίζει τα ύδατα με οξυγόνο. Η ορυκτολογική σύσταση και οι φυσικοχημικές ιδιότητες καθιστούν τον ελληνικό φυσικό ζεόλιθο το καταλληλότερο υλικό για πολυάριθμες και πολύμορφες περιβαλλοντικές, βιομηχανικές, κτηνοτροφικές και αγροτικές εφαρμογές.

Ο ζεόλιθος με τις καλύτερες ιδιότητες είναι ο κλινοπτιλόλιθος ή ευλανδίτης, που δεσμεύει βακτήρια, μύκητες, αέρια, ανόργανες, οργανικές και οργανομεταλλικές ενώσεις και ρυθμίζει προς το ουδέτερο τα όξινα και αλκαλικά εδάφη. Στην Ελλάδα υπάρχει κλινοπτιλόλιθος πολύ καλής ποιότητας και σε μεγάλες ποσότητες στον Νομό 'Εβρου.

Πολύτιμοι στη βιομηχανία

Η κατεργασία με ζεόλιθο μετατρέπει τα κόκκινα απόβλητα ενός βαφείου (αριστερά) σε διαυγές νερό (δεξιά) και έγχρωμη αδρανή λάσπη (κέντρο). Φωτογραφία: ΑΠΘ

Οι εφαρμογές των ζεόλιθων στηρίζονται στην ιδιότητά τους να ευνοούν ορισμένες χημικές αντιδράσεις (δράση που ονομάζεται κατάλυση) και στην ιδιότητά τους να κατακρατούν επιλεκτικά ορισμένα μόρια (δράση που ονομάζεται προσρόφηση). Η κυριότερη χρήση των ζεόλιθων είναι στη βιομηχανία των καυσίμων και των απορρυπαντικών. Στη βιομηχανία των καυσίμων εκμεταλλευόμαστε τις καταλυτικές ιδιότητες των ζεόλιθων για να παρασκευάσουμε βενζίνη από ορυκτέλαια, με μια διαδικασία που ονομάζεται cracking, καθώς και για να παρασκευάσουμε βενζίνη υψηλού βαθμού οκτανίου από βενζίνη χαμηλού βαθμού οκτανίου. Στη βιομηχανία των απορρυπαντικών, όπου καταναλίσκονται και οι μεγαλύτερες ποσότητες ζεόλιθων, εκμεταλλευόμαστε την ιδιότητά τους να προσροφούν ιόντα ασβεστίου αποδίδοντας ιόντα νατρίου, με αποτέλεσμα να αποσκληρύνεται το νερό του πλυσίματος. Παλαιότερα τον ρόλο αυτόν έπαιζαν τα φωσφορικά άλατα, τα οποία όμως στη συνέχεια κατέληγαν στη θάλασσα ρυπαίνοντας το περιβάλλον, καθώς δημιουργούσαν συνθήκες ευτροφισμού, δηλαδή υπέρμετρης ανάπτυξης μικροσκοπικών φυτικών οργανισμών λόγω της υψηλής περιεκτικότητας του νερού σε θρεπτικά συστατικά. Οι ζεόλιθοι δεν δημιουργούν τέτοιου είδους προβλήματα.


Άλλες χρήσεις των ζεόλιθων είναι στην κατασκευή καταλυτών αυτοκινήτων, όπου συντελούν στην κατακράτηση και εξουδετέρωση του νιτρικού οξειδίου (ΝΟ), και στην παραγωγή οξυγόνου για ιατρική χρήση μέσω της επιλεκτικής προσρόφησης του αζώτου της ατμόσφαιρας. Τέλος, έχουν παρασκευαστεί συνθετικά ζεόλιθοι με εξειδικευμένες ιδιότητες, όπως π.χ. ένας τεχνητός ζεόλιθος με μορφή μεμβράνης, ο οποίος «παγιδεύει» το διοξείδιο του άνθρακα από τα καυσαέρια θερμικών μονάδων παραγωγής ενέργειας. Με αυτόν τον τρόπο αποφεύγεται η έκλυση του διοξειδίου του άνθρακα στην ατμόσφαιρα και η συνεπαγόμενη ενίσχυση του φαινομένου του θερμοκηπίου.

Χρήσεις στη γεωργία και την κατεργασία λυμάτων

Το δεντρολίβανο στη γλάστρα με τον ζεόλιθο (αριστερά) αναπτύσσεται πολύ καλύτερα από ό,τι αυτό στο απλό χώμα (δεξιά).

Οι προσροφητικές ιδιότητες των ζεόλιθων βρίσκουν ακόμη εφαρμογές στη γεωργία, όπου χρησιμοποιούνται ως βελτιωτικά του εδάφους, επειδή συγκρατούν τα θρεπτικά συστατικά των φυτών, ιδιαιτέρως την αμμωνία και το κάλιο. Έτσι αυτά δεν παρασύρονται από τα νερά των βροχών, με αποτέλεσμα τη μείωση της χρήσης λιπασμάτων και την αύξηση της παραγωγής. Επιπροσθέτως, γίνεται οικονομία στην άρδευση, αφού τα ριζικά τριχίδια  είναι σε θέση να αντλήσουν το νερό από το εσωτερικό των ζεόλιθων, η προσθήκη των οποίων γίνεται μία μόνο φορά, εφόσον δεν είναι αναλώσιμοι.

Τέλος, αξιοσημείωτη είναι η προτεινόμενη χρήση των ζεόλιθων στην κατεργασία των βιομηχανικών υγρών αποβλήτων, καθώς και των αστικών λυμάτων. Σε αυτές τις εφαρμογές εκμεταλλευόμαστε τις ισχυρές προσροφητικές ιδιότητες των ζεόλιθων για τη δέσμευση των ρυπαντών και την εν συνεχεία ασφαλή εναπόθεσή τους με την παράλληλη παραγωγή καθαρού νερού. Στον τομέα αυτόν σημαντικά αποτελέσματα έχει να επιδείξει η ερευνητική ομάδα του Εργαστηρίου Γεωχημείας του Τμήματος Γεωλογίας του ΑΠΘ, με επικεφαλής τον καθηγητή Ανέστη Φιλιππίδη. Στα πειράματα της ομάδας χρησιμοποιήθηκε ελληνικός ζεόλιθος από τα εκτενή κοιτάσματα του Έβρου.


Πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ

Zéolithe: Articles & Analyses:
http://www.lygeros.org/section.php?name=Zeolithe

Κανένα ίχνος του «Πλανήτη Χ». NASA's WISE Survey Finds Thousands of New Stars, But No 'Planet X'

A nearby star stands out in red in this image from the Second Generation Digitized Sky Survey. Image credit: DSS/NASA/JPL-Caltech

Οι θεωρίες που θέλουν έναν άγνωστο ως σήμερα πλανήτη να κρύβεται στις παρυφές του Ηλιακού Συστήματος δείχνουν να διαψεύδονται οριστικά από έρευνα της NASA που εξέτασε ολόκληρο τον ουρανό.

Το κοσμικό θρίλερ

Δεν εντοπίστηκαν τα ίχνη του πλανήτη Χ. Where's Planet X? NASA Space Telescope Discovers Thousands of New Stars, But No 'Nemesis'. The hypothetical planet - four times the size of Earth - will float beyond Neptune and Pluto and cause disturbances in the Kuiper belt of asteroids. Credit: NASA

Η υπόθεση του λεγόμενου «Πλανήτη Χ» χρονολογείται στις αρχές του 20ού αιώνα, όταν ο αμερικανός αστρονόμος Πέρσιβαλ Λόουελ πρότεινε την ύπαρξη ενός τέτοιου σώματος προκειμένου να εξηγήσει κάποια δυσεξήγητα χαρακτηριστικά της τροχιάς του πλανήτη Ουρανού.

Όταν ανακαλύφθηκε ο Πλούτωνας το 1930, πολλοί αστρονόμοι έσπευσαν να πανηγυρίσουν για την ανακάλυψη του περίφημου Πλανήτη Χ. Οι πανηγυρισμοί όμως ήταν πρόωροι, αφού ο Πλούτωνας διαπιστώθηκε τελικά ότι δεν είχε αρκετά μεγάλη μάζα για να εξηγεί τις τροχιακές ανωμαλίες των εξώτερων πλανητών. Σήμερα, οι περισσότεροι αστρονόμοι δεν πιστεύουν στην ιδέα ενός άγνωστου πλανήτη στο Ηλιακό Σύστημα, αν και η υπόθεση του Λόουελ παραμένει θεωρητικά ανοιχτή.

Η μελέτη

Data from NASA's Wide-field Infrared Survey Explorer, or WISE, has found no evidence for a hypothesized body sometimes referred to as "Planet X."  NASA's WISE telescope can spot objects such as massive planets and dim brown dwarfs in the infrared. However, no Saturn-sized objects were found out to 10,000 AUs, while no Jupiter-sized or larger objects were spotted out to 26,000 AUs, the region of the Oort Cloud. Image credit: Penn State University

Η τελευταία μελέτη, η οποία δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Astrophysical Journal», βασίστηκε σε δεδομένα από το υπέρυθρο διαστημικό τηλεσκόπιο WISE της NASA, το οποίο σάρωσε δύο φορές ολόκληρο τον ουρανό το διάστημα 2010-2011, με διάστημα έξι μηνών ανάμεσα στις σαρώσεις.

Οι ερευνητές εξέτασαν τα 750 εκατομμύρια αντικείμενα που είχε παρατηρήσει το τηλεσκόπιο -άστρα, γαλαξίες, αστεροειδείς κλπ- και αναζήτησαν αντικείμενα που είχαν μετακινηθεί από την πρώτη σάρωση μέχρι τη δεύτερη, ένδειξη ότι βρίσκονται σχετικά κοντά στη Γη.

Η μελέτη καταλήγει στο συμπέρασμα ότι δεν υπάρχει αντικείμενο στο μέγεθος του Κρόνου ή μεγαλύτερο σε απόσταση μέχρι 10.000 αστρονομικές μονάδες. Μία αστρονομική μονάδα (AU) ισούται με τη μέση απόσταση Γης-Ήλιου, περίπου 150 εκατομμύρια χιλιόμετρα. Ο Πλούτωνας βρίσκεται σε απόσταση περίπου 40 AU από τον Ήλιο.

Οι ερευνητές μπόρεσαν επιπλέον να αποκλείσουν μια δεύτερη, παρεμφερή θεωρία, σύμφωνα με την οποία ο Ήλιος έχει ένα συνοδό άστρο το οποίο όμως βρίσκεται σε μεγάλη απόσταση και με κάποιο τρόπο παραμένει άγνωστο ως σήμερα.

Η θεωρία

The third closest star system to the sun, called WISE J104915.57-531906, is at the center of the larger image, which was taken by NASA's Wide-field Infrared Survey Explorer (WISE). Image credit: NASA/JPL/Gemini Observatory/AURA/NSF

Η θεωρία, η οποία έχει πλέον ελάχιστους υποστηρικτές, προτάθηκε για να εξηγήσει την υποτιθέμενη περιοδικότητα των βομβαρδισμών της Γης από αστεροειδείς. Το συνοδό άστρο υποτίθεται ότι πλησιάζει περιοδικά τον Ήλιο και διαταράσσει τις τροχιές των αστεροειδών, στέλνοντας ορισμένους προς τη Γη.

Τέτοιο συνοδό άστρο ή συνοδός καφέ νάνος δεν εμφανίστηκε στα δεδομένα του WISΕ. «Το εξώτερο Ηλιακό Σύστημα πιθανότατα δεν περιέχει έναν γιγάντιο αέριο πλανήτη ή ένα μικρό, συνοδό άστρο» είναι το συμπέρασμα της μελέτης σύμφωνα με τον συντάκτη της, τον Κέβιν Λούμαν του Πολιτειακού Πανεπιστημίου της Πενσιλβάνια.

Είναι ένα πειστικό συμπέρασμα, δεδομένου ότι η αποστολή WISΕ πράγματι ανακάλυψε άγνωστα ως σήμερα που βρίσκονται σε σχετικά μικρές αποστάσεις.

Σε μια δεύτερη μελέτη που βασίστηκε στα δεδομένα του WISE, διαφορετική ερευνητική ομάδα ανακοινώνει την ανακάλυψη 3.525 άστρων και καφέ νάνων που βρίσκονται σε απόσταση μέχρι 500 έτη φωτός από τη Γη.

«Δεν γνωρίζαμε τη γειτονιά του Ήλιου τόσο καλά όσο θα φανταζόταν κανείς» σχολιάζει ο Νεντ Ράιτ, κύριος ερευνητής της αποστολής WISE.

Έπειτα από την ολοκλήρωση της πρωτεύουσας αποστολής του το 2011, το υπέρυθρο διαστημικό τηλεσκόπιο τέθηκε σε κατάσταση αναμονής. Το 2013 ξύπνησε και μετονομάστηκε NEOWISE προκειμένου να αναλάβει να βοηθήσει τη NASA στον εντοπισμό δυνητικά επικίνδυνων αστεροειδών.

Κυριακή 9 Μαρτίου 2014

Φαντασιακές κοινότητες. Imagined Communities

Nationalism: a dated parade? Photo Source: Arthur M. Sackler Gallery, Smithsonian Institution © Massachusetts Institute of Technology

Ο B. Αnderson υποστηρίζει, ότι η εθνικότητα, καθώς και ο εθνικισμός, είναι πολιτιστικά κατασκευάσματα ενός ιδιαίτερου τύπου κι ότι η δημιουργία αυτών των κατασκευασμάτων προς το τέλος του 18ου αιώνα, αποτέλεσε ένα αυθόρμητο απόσταγμα ενός συμπλέγματος διακριτών ιστορικών δυνάμεων.

Jean Leon Gerome Ferris, Writing the Declaration of Independence, 1776.

Το έθνος αποτελεί «μια φαντασιακή (ή ακριβέστερα φαντασιωμένη ή φαντασιακά βιωμένη - imagined) πολιτική κοινότητα» φαντασιωμένη ως περιορισμένη και κυρίαρχη, η οποία:


α. Είναι φαντασιωμένη, γιατί τα μέλη και του πιο μικρού έθνους δεν πρόκειται ποτέ να γνωρίσουν τα άλλα μέλη της κοινότητας, αν και τα φαντάζονται να συμμετέχουν σ΄αυτήν.
β. Το έθνος φαντασιώνεται ως περιορισμένο, επειδή και το πιο μεγάλο από αυτά έχει ορισμένα σύνορα.
γ. Φαντασιώνεται ως κυρίαρχο, επειδή η έννοια γεννήθηκε σε μια εποχή, κατά την οποία ο Διαφωτισμός και η γαλλική επανάσταση κατέστρεψαν τη νομιμότητα ενός ιερού δυναστικού βασιλείου.
δ. Φαντασιώνεται ως κοινότητα, επειδή το έθνος γίνεται αντιληπτό ως βαθιά, οριζόντια συντροφικότητα.

Benedict Anderson speaking at the National University of Ireland Galway in September 2012.

Ο Anderson παραλληλίζει τη βιογραφία του έθνους με τη βιογραφία ενός προσώπου. Η ταυτότητα του προσώπου δεν μπορεί να «ενθυμηθεί» και πρέπει να «διηγηθεί», η «βιογραφία του» έχει συνεπώς ανάγκη από ντοκουμέντα (πιστοποιητικό γέννησης, ημερολόγιο, γράμματα), που καταγράφουν τη συνέχεια της ιστορίας του και αντικαθιστούν τη μνήμη του. Με ανάλογο τρόπο, γεννιέται κατά τον ύστερο 18ο αιώνα, η ανάγκη της εξιστόρησης μιας «ταυτότητας» του έθνους, ως ιστορικής «συνέχειας».

Ο Anderson απορρίπτει όμως, τον υπαινιγμό της κατηγοριοποίησης του έθνους ως μιας μορφής ψευδούς συνείδησης: «Οι κοινότητες πρέπει να διακρίνονται, όχι από το ψεύδος ή τη γνησιότητά τους, αλλά από τον τρόπο, με τον οποίο είναι φαντασιωμένες».

Εκείνο, που έκανε δυνατές τις νέες φαντασιακές κοινότητες, ήταν μια εκρηκτική διαντίδραση μεταξύ ενός συστήματος παραγωγής και παραγωγικών σχέσεων (καπιταλισμός), μιας τεχνολογίας επικοινωνιών (τύπος) και το αναπόδραστο (fatality) της ανθρώπινης γλωσσικής διαφοροποίησης.

Η κεντρική θέση του Anderson είναι, ότι: «η τυπωμένη γλώσσα είναι, που εφευρίσκει τον εθνικισμό, και όχι κάποια ιδιαίτερη γλώσσα per se [...].  Οι μηχανικά αναπαραγόμενες έντυπες γλώσσες ενοποιούν πεδία γλωσσικής ανταλλαγής, και παράγουν νέες γλώσσες, που αντικαθιστούν τις παλαιότερες ιερές οικουμενικές γλώσσες».

Στην Ευρώπη, ο «έντυπος καπιταλισμός» (print capitalism), ανέδειξε τις τοπικές διαλέκτους, τις τυποποίησε και τις αναμετέδωσε μέσω της αγοράς. Αυτή η διαδικασία παρείχε τις συνθήκες για τη δημιουργία εθνικής συνείδησης. Οι τυπωμένες γλώσσες παρήγαγαν ενοποιημένα πεδία ανταλλαγής και επικοινωνίας, πέρα από τα λατινικά και τις ομιλούμενες τοπικές διαλέκτους. Έτσι, «οι συν-αναγνώστες, συνδεδεμένοι μέσω τού τύπου σχηματίζουν το έμβρυο μιας εθνικής, φαντασιακά βιωμένης κοινότητας. Ο έντυπος καπιταλισμός, προσδίδει μια νέα σταθερότητα στη γλώσσα, απαραίτητη για την ιδέα της αρχαιότητας, την τόσο κεντρικά ενσωματωμένη στην ιδέα του έθνους. Δημιούργησε γλώσσες με δύναμη διαφορετική από τα παλιά διοικητικά ιδώματα, ώστε κάποιες τοπικές διάλεκτοι, που ήσαν πιο κοντινές στην κάθε τυπωμένη γλώσσα, να κυριαρχήσουν στην τελική τους μορφή».

Ο Anderson αποδίδει το σχηματισμό των πρώτων εθνικών κρατών στη Λατινική Αμερική, στις διοικητικές ενότητες, που είχαν σχηματισθεί εκεί από την εποχή της αποικιοκρατίας, στο ρόλο των κρατικών λειτουργών, των επισκόπων, καθώς και στο ρόλο των τοπικών εφημερίδων. Οι εθνικισμοί, που αναδύονται από το 1820 στην Ευρώπη ήταν έντονα «λαϊκίστικοι» και σε αντίθεση με τους εθνικισμούς της Αμερικής, απέδιδαν τεράστια σημασία στην «εθνική έντυπη-γλώσσα», καθώς και σε πρότυπα, που αφορούσαν σε μακρινούς προγόνους. Στην Ευρώπη, οι νέοι εθνικισμοί στις αρχές του 19ου αιώνα, άρχισαν να φαντάζονται την επανεμφάνιση τού έθνους τους ως «αφύπνιση από βαθύ ύπνο», μια αντίληψη ολοκληρωτικά ξένη προς αυτή της αμερικανικής εμπειρίας.

Μέχρι τα τέλη του 18ου αιώνα, κανείς δε φανταζόταν τις εθνικές γλώσσες σα να ανήκουν σε κάποια γεωγραφικά προσδιορισμένη ομάδα. Αργότερα, οι εθνικές γλώσσες άρχισαν να λειτουργούν πολιτικά, ώστε να διαχωρίζουν τις εθνικές κοινότητες από τα αρχικά δυναστικά βασίλεια. Το ιδεολόγημα της αφύπνισης» του έθνους επέτρεπε στους διανοούμενους και αστούς να διακρίνουν στη μελέτη π.χ. των τσέχικων-μαγυάρικων γλωσσών και παραδόσεων «την επανανακάλυψη, κάποιου, βαθιά κρυμμένου, αιώνιου πράγματος».

Την επανάσταση στις ευρωπαϊκές ιδέες για τη γλώσσα προκάλεσαν:
α. Τα λεξικά.
β. Η επιστημονική συγκριτική σπουδή της γλώσσας.
γ. Η ανάπτυξη της φιλολογίας και της συγκριτικής γραμματικής.

Παράλληλα, εμφανίζεται άνοδος της εμπορικής και βιομηχανικής αστικής τάξης. Η αστική τάξη, που δεν μπορούσε να υπάρξει χωρίς τον έντυπο λόγο, ήταν η πρώτη, που πέτυχε την ταξική αλληλεγγύη της σε μια «φαντασιωτική» βάση.

Αυτή η διαδικασία καθιέρωσης των εθνικών γλωσσών σε χώρες σαν την Αγγλία και την Γαλλία δε συναντούσε πολλά προβλήματα, καθώς εκεί οι εθνικές γλώσσες συνέπιπταν με τη γλώσσα, που μιλούσε το μεγαλύτερο τμήμα τού πληθυσμού.

Αλλά σε άλλα βασίλεια, όπως π.χ την Αυστρο-Ουγγαρία, η διαδικασία αυτή προκάλεσε εκρηκτικές συνέπειες. Εκεί, η αντικατάσταση των λατινικών από εθνικές γλώσσες, στα μέσα τού 19ου αιώνα, δημιουργούσε πλεονεκτήματα σ΄εκείνους, που ήδη χρησιμοποιούσαν την έντυπη-γλώσσα και τους εμφάνιζε να απειλούν εκείνους, που δεν τις χρησιμοποιούσαν.

European Nationalism. A German cartoon published in 1914 displaying the fear of attack from France and Russia.

Γύρω στα μέσα του 19ου αιώνα, αναπτύχθηκαν στην Ευρώπη αυτοί, που ο Anderson ονόμασε, «επίσημους εθνικισμούς». Αυτοί οι εθνικισμοί, αποτελούσαν αντίδραση δυναστικών και αριστοκρατικών ομάδων εξουσίας, που απειλούνταν από περιθωριοποίηση μέσα στις «λαϊκές, φαντασιακά βιωμένες, κοινότητες».

Different billboards and statues in Thailand, Japan, and the Philippines reflect the peculiarities of these countries.

Το τελευταίο κύμα των εθνικισμών, κυρίως στις χώρες της Ασίας και Αφρικής, αποτέλεσε κατά τον Anderson, μια απάντηση στον παγκόσμιο ιμπεριαλισμό, που έγινε δυνατός από τα αποτελέσματα του βιομηχανικού καπιταλισμού.

Οι ύστερες αποικιακές αυτοκρατορίες του 19ου αιώνα, που ήσαν πολύ μεγάλες, για να κυβερνηθούν από μια μικρή ομάδα εθνών, πολλαπλασίασαν τις λειτουργίες τού κράτους στις μητροπόλεις, αλλά και στις αποικίες. Έτσι, εκτεταμένα σχολικά συστήματα παρήχθησαν στις τελευταίες, με σκοπό να παράγουν, εν μέρει, τα απαιτούμενα πλαίσια για τις αποικίες και να ενσωματώσουν τις γραφειοκρατίες. Αυτά τα σχολικά συστήματα, συγκεντρωτικά καθώς ήταν, δημιούργησαν νέα «προσκυνήματα», που είχαν τη «Ρώμη» τους, (δηλαδή το κέντρο τους), σε διάφορες αποικιακές πρωτεύουσες.

Παράλληλα, αυτά τα εκπαιδευτικά «προσκυνήματα» αντανακλώνται και στη σφαίρα της διοίκησης. Η εξάπλωση του αποικιακού κράτους, το οποίο προσκαλούσε τους ιθαγενείς στα σχολεία και στα γραφεία, η διασταύρωση εκπαιδευτικών και διοικητικών «προσκυνημάτων» παρείχε την εδαφική βάση για τις νέες «φαντασιωμένες κοινότητες», μέσα από τις οποίες, οι ιθαγενείς μπορούσαν να δουν τον εαυτό τους ως έθνος. (Το παραπάνω κείμενο είναι απόσπασμα από το βιβλίο του Πέτρου Θεοδωρίδη: Οι μεταμορφώσεις της ταυτότητας, έκδ. Αντιγόνη, Θεσσαλονίκη, 2004).

Ας δούμε μερικά χαρακτηριστικά αποσπάσματα από το υπό κρίση βιβλίο:

Ο Ρουζέ ντε Λιλ τραγουδάει για πρώτη φορά τη «Μασσαλιώτιδα» στο σαλόνι του δημάρχου Ντίτριχ στο Στρασβούργο. Isidore Pils, Rouget de Lisle chantant la Marseillaise, 1849.

Όσο κοινότοπα κι αν είναι τα λόγια και μέτρια η μουσική των εθνικών ύμνων, που τραγουδιούνται στις εθνικές γιορτές, υπάρχει στην πράξη του τραγουδιού η εμπειρία της συγχρονικότητας. Σ΄αυτές ακριβώς τις στιγμές, άνθρωποι εντελώς άγνωστοι μεταξύ τους ψελλίζουν τους ίδιους στίχους στην ίδια μελωδία. Η εικόνα, που δημιουργείται: συνήχηση. Τραγουδώντας τη «Μασσαλιώτιδα», το «Waltzing Matilda» και την «Indonesia Raya» δημιουργείται συνήχηση, η φυσική πραγμάτωση της φαντασιακής κοινότητας μέσω της αντήχησης. [Το ίδιο αποτέλεσμα έχει και το να ακούει κανείς (και ίσως το να ακολουθεί κανείς σιωπηλά) την απαγγελία της θρησκευτικής ποίησης, όπως αποσπάσματα από το Βιβλίο των Προσευχών.] Πόσο ανιδιοτελής φαντάζει αυτή η συνήχηση. Παρόλο, που όλοι έχουμε επίγνωση, ότι κι άλλοι τραγουδούν αυτά τα τραγούδια, όταν και όπως εμείς τα τραγουδούμε, δεν έχουμε ιδέα ποιοι μπορεί να είναι αυτοί, ή έστω πού, έξω από την ακτίνα ακοής, τραγουδούν. Αυτό που μας συνδέει είναι ο φαντασιακός ήχος (σελ. 217).

Postcard published by the Ukrainian Brigade, “United Ukrainians fighting both Red and White Guard forces”, 1920.

Τον 18ο αιώνα, η ουκρανική (μικρή ρωσική) ήταν ανεκτή ως γλώσσα των απλοϊκών χωρικών. Αλλά το 1708, ο Ιβάν Κοτλιαρέφσκι έγραψε την Aeneid του, ένα εξαιρετικά δημοφιλές σατιρικό ποίημα πάνω στην ουκρανική ζωή. Το 1804, ιδρύθηκε το πανεπιστήμιο του Χάρκοβο κι έγινε αμέσως κέντρο της έκρηξης της ουκρανικής λογοτεχνίας. Το 1819, εμφανίστηκε η πρώτη ουκρανική γραμματική - μόλις δεκαεπτά χρόνια μετά την επίσημη ρωσική. Και το 1830, ακολούθησαν τα έργα του Τάρας Σεβτσένκο, για τον οποίο ο Σέτον-Γουότσον παρατηρεί, ότι «η διαμόρφωση μιας αποδεκτής ουκρανικής λογοτεχνικής γλώσσας οφείλει περισσότερα σ΄αυτόν παρά σε οποιονδήποτε άλλο άνθρωπο. Η χρήση αυτής της γλώσσας ήταν το αποφασιστικό στάδιο στο σχηματισμό της ουκρανικής εθνικής συνείδησης» Σύντομα, από κει και πέρα, το 1840, ιδρύθηκε η πρώτη ουκρανική εθνικιστική οργάνωση στο Κίεβο από έναν ιστορικό! (σελ. 118).

Το 18ο αιώνα, η κρατική γλώσσα της σημερινής Φινλανδίας ήταν η σουηδική. Έπειτα από την εδαφική ένωση με το τσαρικό βασίλειο το 1809, επίσημη γλώσσα έγινε η ρωσική. Όμως, ένα «αφυπνιζόμενο» ενδιαφέρον για τα φινλανδικά και το φινλανδικό παρελθόν, που εκφράστηκε αρχικά μέσα από κείμενα γραμμένα στα λατινικά και στα σουηδικά προς τα τέλη του 18ου αιώνα, εκδηλωνόταν ολοένα και πιο φανερά στην καθομιλουμένη ως τα 1820. Οι ηγέτες του φινλανδικού εθνικιστικού κινήματος, που αναπτυσσόταν, ήταν «άνθρωποι, που ασχολούνταν επαγγελματικά με το χειρισμό της γλώσσας: συγγραφείς, δάσκαλοι, ιερείς και δικηγόροι. Η μελέτη της λαογραφικής παράδοσης και η επανανακάλυψη και η συλλογή της λαϊκής επικής ποίησης συνδυάστηκαν με την έκδοση γραμματικών και λεξικών και οδήγησαν στην εμφάνιση περιοδικών, που βοήθησαν στην τυποποίηση της φινλανδικής λογοτεχνικής (δηλαδή έντυπης) γλώσσας, χάρη στην οποία ήταν δυνατόν να προωθηθούν ισχυρότερα πολιτικά αιτήματα (σελ. 119).

Στην περίπτωση της Νορβηγίας, όπου για μεγάλο χρονικό διάστημα χρησιμοποιούσαν την ίδια γραπτή γλώσσα με τους δανούς, αν και η προφορά ήταν εντελώς διαφορετική, ο εθνικισμός αναδύθηκε με τη νέα νορβηγική γραμματική (1848) και το λεξικό (1850) του Ίβαρ ασεν, κείμενα, που υποκίνησαν και ανταποκρίθηκαν σε αιτήματα για μια ιδιαίτερη νορβηγική έντυπη γλώσσα (σελ. 119).

Ο Κεμάλ Ατατούρκ έδωσε σε μια από τις κρατικές τράπεζες το όνομα Eti Banka (Χεττιτική Τράπεζα) και σε κάποια άλλη το όνομα Σουμερικ Τράπεζα. Αυτές οι τράπεζες ευημερούν σήμερα και δεν υπάρχει κανένας λόγος να αμφιβάλλουμε,  ότι πολλοί τούρκοι θεώρησαν σοβαρά, και θεωρούν, τους χετταίους και τους σουμέριους ως προγόνους τους. Προτού βιαστούμε να φανούμε ειρωνικοί, καλό θα ήταν να θυμηθούμε τον Αρθούρο τη Βοαδίκη και να συλλογιστούμε την τεράστια εμπορική επιτυχία των μυθοπλασιών του Τόλκιν (σελ. 63).

Ως τα τέλη του 18ου αιώνα, ο τεράστιος μόχθος των γερμανών, γάλλων και άγγλων λογίων κατέστησε διαθέσιμο σε εύχρηστη έντυπη μορφή ουσιαστικά το πλήρες σώμα των διασωζόμενων έργων των ελλήνων κλασικών, μαζί με τις απαραίτητες φιλολογικές και λεξικογραφικές προσθήκες, αλλά αναπαρήγαγε σε δεκάδες βιβλία έναν ακτινοβόλο, και έντονα παγανιστικό, αρχαιοελληνικό πολιτισμό. Το τελευταίο τέταρτο του αιώνα, ένας μικρός αριθμός νέων ελληνόφωνων χριστιανών, οι περισσότεροι το τους οποίους είχαν σπουδάσει ή ταξιδέψει έξω από όρια της οθωμανικής αυτοκρατορίας, απέκτησε πρόσβαση σ΄αυτό το «παρελθόν». Με υψηλό φρόνημα, χάρη το φιλελληνισμό στα κέντρα του δυτικοευρωπαϊκού πολιτισμού, ανέλαβαν τον «απο-βαρβαρισμό» των νεότερων ελλήνων, δηλαδή το μετασχηματισμό τους σε όντα αντάξια τού Περικλή και του Σωκράτη.

Αδαμάντιος Κοραής, Adamantios Korais (1748-1833).

Ενδεικτικά της αλλαγής στη συνείδηση είναι τα ακόλουθα λόγια ενός από τους νέους άνδρες, του Αδαμάντιου Κοραή (ο οποίος αργότερα έγινε ένας φλογερός λεξικογράφος!), σ΄ένα λόγο του προς το γαλλικό κοινό στο Παρίσι το 1803: «Για πρώτη φορά το έθνος παρατηρεί την απεχθή εικόνα της αμάθειάς του και φρικιά μετρώντας με το μάτι την απόσταση, που το χωρίζει από τους δοξασμένους προγόνους.

Frontispice des Mélanges, (τακτα) publiés en 1828. Mélanges pour l'étude du grec ancien et du grec moderne par Adamántios Koraïs (1748-1833). Édité à Paris en 1826-1835.

«Αυτή η οδυνηρή ανακάλυψη, όμως, δε γεμίζει τους έλληνες απελπισία: Είμαστε απόγονοι των ελλήνων, έλεγαν μέσα τους, πρέπει να προσπαθήσουμε να φανούμε ξανά άξιοι αυτού του ονόματος, αλλιώς δεν μας ανήκει, πλέον». Το πλήρες κείμενο τού Κοραή, «The present state of civilazation in Greece» («Υπόμνημα για τη σημερινή κατάσταση τού πολιτισμού στην Ελλάδα») παραδίδεται στις σελίδες 157-182. Περιλαμβάνει μια εντυπωσιακά σύγχρονη ανάλυση των κοινωνιολογικών βάσεων του ελληνικού εθνικισμού (σελ. 116).

Benedict Anderson: "I have a relationship to my book Imagined Communities as to a daughter who has grown up and run off with a bus driver." Foto: Chen Cheng-Chang, Tapei Times

Ο Benedict Richard O’ Gorman Anderson, γεννήθηκε στην Ιρλανδία το 1936. Σπούδασε κοινωνική ανθρωπολογία και ανατολικές γλώσσες. Είναι καθηγητής στο πανεπιστήμιο Cornell (Η.Π.Α.). Με το έργο του «Φαντασιακές κοινότητες» έχει καθιερωθεί ως ένας από τους σημαντικότερους σύγχρονους θεωρητικούς του εθνικισμού.

Ορίζοντας τα έθνη ως φαντασιακές πολιτικές κοινότητες, ο Benedict Anderson εξερευνά τόσο τις πολιτισμικές όσο και τις πολιτικές συνθήκες συγκρότησής τους.

Ο συγγραφέας εστιάζει το ενδιαφέρον του σε πολύπλευρα και αλληλοδιαπλεκόμενα ζητήματα, όπως η αλληλόδραση ανάμεσα στον καπιταλισμό και τις σύγχρονες τεχνολογίες εκτύπωσης και διακίνησης εντύπων, η παρακμή παραδοσιακών πολιτικών καθεστώτων (όπως η κληρονομική βασιλεία), οι μετασχηματισμοί της θρησκευτικής πίστης, οι μεταβαλλόμενες αντιλήψεις για το χρόνο, η γλωσσική έκφραση.

Η ποιότητα της ανάλυσης και ο πλούτος του εμπειρικού υλικού, που αφορά τόσο στην Ευρώπη όσο και στην ΝΑ Ασία, την Αμερική και την Αφρική, καθιστούν το βιβλίο μια από τις σημαντικότερες θεωρητικές συμβολές στη μελέτη του εθνικισμού σήμερα.

Πηγή: Ελεύθερη Έρευνα: Freeinquiry.gr

Αυτο- και ετερο- αξιολογημένοι

MC Escher, Still Life

Δύο οι απωθημένες εμπειρίες που εξ ανάγκης ανακαλώ: αφενός το πανοπτικό σύστημα διοίκησης ενός ιδιωτικού σχολείου, όπου είχα την ατυχία να λάβω το βάπτισμα του εκπαιδευτικού πυρός, και αφετέρου ο ολοκληρωτικός τρόπος διοίκησης ενός δημόσιου σχολείου, όπου είχα την ατυχία να υπηρετήσω λίγα χρόνια πριν.

Θυμάμαι ότι και στις δύο περιπτώσεις έμπαινα με σκυμμένο το κεφάλι και την ουρά στα σκέλια. Μαγκωμένος. Μετρούσα κάθε λέξη από φόβο. Με τους μαθητές διεκπεραιωτικός και με τους συναδέλφους απολύτως τυπικός. Ή σχεδόν συνωμοτικός, στις ελάχιστες περιπτώσεις που γινόταν ένα βήμα παραπάνω. Και δεν μιλάω μόνο για ό,τι συνέβαινε εντός της σχολικής μονάδας. Παντού τριγύρω ορθάνοιχτα αυτιά και αδιάκριτα μάτια. Σε τοίχους, σε θρανία, σε γραφεία, σε καφετέριες. Ένα δίκτυο προθύμων, που τότε απλώς προαισθανόμουν, με κύκλωνε ασφυκτικά. Εκ των υστέρων  αντιλήφθηκα ότι ήταν μεγαλύτερο απ' όσο θα ήθελα να νομίζω.

Οι χειρότερες χρονιές μου. Όχι από άποψη εργασιακών συνθηκών, που έκαναν σχεδόν κάθε μέρα να μοιάζει με μια μικρή ήττα ή σε ορισμένες περιπτώσεις και με μια ολοκληρωτική πανωλεθρία της κοινής λογικής, της επαγγελματικής αξιοπρέπειας και της παιδαγωγικής επιστήμης. Πρωτίστως από άποψη διδακτικού έργου, εννοώ προσφοράς προς τους μαθητές.

Αναπόφευκτα. Δεν ήμουν - δεν μπορούσα να είμαι αφοσιωμένος. Κι ήρεμος.

 MC Escher, Eye    

Αναρωτιέμαι όμως πόσο αφοσιωμένος και ήρεμος μπορώ να είμαι από δω και πέρα. Μιλάω για τον καινούριο επιθεωρητισμό που μπάζει από το παράθυρο η αυτο- και η ετερο- αξιολόγηση της σχολικής μονάδας και του εκπαιδευτικού έργου.

Αφήνω τις ιδεολογικές μου ενστάσεις, ότι μετατίθεται η ευθύνη για τις ταξικές και λοιπές ανισότητες στις πλάτες των εκπαιδευτικών. Αφήνω τις συνδικαλιστικές μου ενστάσεις, ότι προσφέρεται μια εξαιρετική νομιμοποιητική βάση για τις απολύσεις και την ανατροπή των εργασιακών σχέσεων.

Και πιάνω το κομμάτι του παιδαγωγικού κλίματος. Εννοώ την αναγκαία αφοσίωση και ηρεμία. Έχουμε και λέμε, λοιπόν.

MC Escher, Relativity

Με τον σχολικό σύμβουλο να ποσοτικοποιεί με δείκτες την επαφή μου με τους μαθητές. Με τον διεθυντή να συνυπολογίζει στην αξιολόγησή μου τη στάση που υιοθετώ στις συνεδριάσεις του συλλόγου. Με τον συνάδελφό μου να με κοιτάει καχύποπτα κάθε φορά που μπαίνω στο γραφείο της υποδιεύθυνσης.

 MC Escher, Belvedere - Detail

Ένα ατέλειωτο κυνήγι χαρτούρας, μια συνεχής εξάσκηση διπλωματίας, μια ατέλειωτη τελετουργία γονυκλισίας ξανά και ξανά, με τους πιο επιτήδειους να επιπλέουν, όπως συνέβαινε πάντα, και με όλους τους άλλους να μοιράζονται εσαεί την ίδια ακριβώς αγωνία, ένταση και ανασφάλεια των υπό αξιολόγηση μαθητών της γ' λυκείου.

MC Escher, Belvedere  

Πάνω από δύο αιώνες μετά το πανοπτικό του Μπέθαμ και έναν αιώνα μετά τον καφκικό πύργο, η πολιτική εξουσία οραματίζεται ξανά ανθρώπους ζόμπι. Δυο χρόνια που υπήρξα τέτοιο ζόμπι, ήταν αρκετά για να καταλάβω τον παραλογισμό της υπόθεσης. Και αν τότε είχα κάποιους συναδέλφους για να ακουμπάω κάθε φορά που ψιλοόρθωνα το ανάστημα στον παραλογισμό και στην αυθαιρεσία της μικροεξουσίας του σχολείου, τώρα δεν θα υπάρχει ούτε αυτό.

MC Escher, Rind

Σαλαμοποιημένοι. Τεμαχισμένοι. Αυτο- και ετερο- ενοχοποιημένοι. Εντελώς μόνοι.  

Του Παναγιώτη Χατζημωυσιάδη