Κάτι σαλεύει στο υπέδαφος του Πλούτωνα. The Icy Mountains of Pluto

Βάσει των τελευταίων εικόνων κρατήρες και επιφάνειες του Πλούτωνα και του Χάροντα εμφανίζουν πρόσφατη ανανέωση. H καλύτερη μέχρι στιγμής εικόνα του Πλούτωνα ελήφθη 1,5 ώρα πριν το σκάφος φτάσει στην ελάχιστη απόσταση. New close-up images of a region near Pluto’s equator reveal a giant surprise -- a range of youthful mountains rising as high as 11,000 feet (3,500 meters) above the surface of the icy body. Credits: NASA/JHU APL/SwRI

Υπάρχει κάτι πολύ παράξενο με τις τελευταίες εικόνες που μετάδωσε το New Horizons από τον Πλούτωνα και τον δορυφόρο του Χάροντα: οι κρατήρες είναι λίγοι και οι επιφάνειες των δύο σωμάτων δείχνουν να έχουν ανανεωθεί σχετικά πρόσφατα. Και αυτό δείχνει ότι κάτι πρέπει να κινείται κάτω από τον πάγο.

Ένας γιγάντιος σχηματισμός σε σχήμα καρδιάς, με πλάτος 1.600 χιλιόμετρα, κυριαρχεί στο ένα ημισφαίριο του Πλούτωνα. Η οροσειρά βρίσκεται κάτω δεξιά στα όρια της «καρδιάς». Pluto nearly fills the frame in this image from the Long Range Reconnaissance Imager (LORRI) aboard NASA’s New Horizons spacecraft, taken on July 13, 2015 when the spacecraft was 476,000 miles (768,000 kilometers) from the surface. This is the last and most detailed image sent to Earth before the spacecraft’s closest approach to Pluto on July 14. The color image has been combined with lower-resolution color information from the Ralph instrument that was acquired earlier on July 13. This view is dominated by the large, bright feature informally named the “heart,” which measures approximately 1,000 miles (1,600 kilometers) across. The heart borders darker equatorial terrains, and the mottled terrain to its east (right) are complex. However, even at this resolution, much of the heart’s interior appears remarkably featureless—possibly a sign of ongoing geologic processes. Image Credit: NASA/APL/SwRI

Η καλύτερη μέχρι στιγμής εικόνα του Πλούτωνα εστιάζεται σε μια περιοχή στη ζώνη του ισημερινού, στο κάτω τμήμα ενός γιγάντιου σχηματισμού σε σχήμα καρδιάς. Η μεγάλη έκπληξη είναι μια οροσειρά ύψους 3,5 χιλιομέτρων, η οποία δεσπόζει σε μια επιφάνεια από πάγο αζώτου και μεθανίου.

Το εντυπωσιακό με αυτή την περιοχή είναι η απουσία κρατήρων. Αν η επιφάνεια ήταν αρχαία, θα έπρεπε να είναι γεμάτη σημάδια από προσκρούσεις αστεροειδών. Η απουσία της υποδηλώνει ότι κάποια διαδικασία κάνει συνεχές «λίφτινγκ» στην επιφάνεια και σβήνει τους κρατήρες.

Το συμπέρασμα είναι είναι ότι τα βουνά πρέπει να σχηματίστηκαν τα τελευταία 100 εκατομμύρια χρόνια, μόλις πριν μια στιγμή στην κλίμακα του γεωλογικού χρόνου, ανέφερε ο Τζεφ Μουρ του Ερευνητικού Κέντρου Ames της NASA στην Καλιφόρνια.

Αυτό, επισημαίνει, υποδηλώνει ότι η περιοχή αυτή, η οποία καταλαμβάνει γύρω στο 1% της επιφάνειας του Πλούτωνα, ήταν γεωλογικά ενεργή στο πρόσφατο παρελθόν και δεν αποκλείεται να συνεχίζει να αλλάζει. «Μπορεί να είναι ενεργή ακόμα και σήμερα» λέει ο ερευνητής.

Animation που συνδυάζει τις καλύτερες παρατηρήσεις του Πλούτωνα τις τελευταίες δεκαετίες. Ο πλανήτης νάνος επιτέλους αποκαλύπτεται. This animation combines various observations of Pluto over the course of several decades. The first frame is a digital zoom-in on Pluto as it appeared upon its discovery by Clyde Tombaugh in 1930 (image courtesy Lowell Observatory Archives). The other images show various views of Pluto as seen by NASA's Hubble Space Telescope beginning in the 1990s and NASA's New Horizons spacecraft in 2015. The final sequence zooms in to a close-up frame of Pluto released on July 15, 2015.

Η γεωλογική δραστηριότητα απαιτεί κάποια πηγή ενέργειας για να αναδιαμορφώνει τον πλανήτη νάνο. Ποια όμως μπορεί να είναι αυτή;

Το πιθανότερο είναι ότι το κέντρο του Πλούτωνα παραμένει σήμερα θερμό, λένε οι ερευνητές: ουράνιο και άλλα ραδιενεργά υλικά που βυθίστηκαν στο κέντρο του πλανήτη νάνου μετά το σχηματισμό του δεν αποκλείεται να απελευθερώνουν μέχρι και σήμερα θερμότητα με τη διάσπασή τους. Το ίδιο συμβαίνει εξάλλου με τον πυρήνα της Γης, ο οποίος παράγει αρκετή θερμότητα για να τροφοδοτεί τη γεωλογία του πλανήτη.

Πριν από το κοντινό πέρασμα του New Horizons, εξάλλου, οι πλανητολόγοι υποψιάζονταν ότι κάτω από την παγωμένη επιφάνεια του Πλούτωνα μπορεί να κρύβεται ένας υπόγειος, υγρός ωκεανός -ένα ερώτημα που μένει ακόμα ανοιχτό.

Τα πλουτώνια «όρη»

This movie zooms into the base of the heart-shaped feature on Pluto to highlight a new image captured by NASA's New Horizons. The new image, seen in black and white against a previously released color image of Pluto, shows a mountain range with peaks jutting as high as 11,000 feet (3,500 meters) above the surface of the icy body. Image credit: NASA/JHUAPL/SwRI

Ένα άλλο ερώτημα είναι η σύσταση των πλουτώνιων βουνών. Το μεγαλύτερο μέρος της επιφάνειας του Πλούτωνα καλύπτονται από πάγους αζώτου, μεθανίου και μονοξειδίου του άνθρακα, όμως τα υλικά αυτά δεν είναι αρκετά σκληρά για να σχηματίζουν οροσειρές.

Το πιθανότερο είναι ότι τα βουνά αποτελούνται από πάγο νερού, ο οποίος συμπεριφέρεται περισσότερο σαν πέτρωμα σε αυτές τις θερμοκρασίες, γύρω στους -230 βαθμούς, αναφέρει ο Μπιλ ΜακΚίνον του Πανεπιστημίου της Ουάσινγκτον, επίσης μέλος της αποστολής.

Όπως φαίνεται, ο πάγος αζώτου και μεθανίου καλύπτει τον πλανήτη νάνο μόνο σε μια λεπτή κρούστα, κάτω από την οποία υπάρχει ένα υπόστρωμα παχύ υπόστρωμα πάγου.

Η επιφάνεια του Χάροντα δείχνει νεανική. Στο κέντρο της εικόνας, ένας μακρόστενος σχηματισμός από χαντάκια. Remarkable new details of Pluto’s largest moon Charon are revealed in this image from New Horizons’ Long Range Reconnaissance Imager (LORRI), taken late on July 13, 2015 from a distance of 289,000 miles  (466,000 kilometers). A swath of cliffs and troughs stretches about 600 miles (1,000 kilometers) from left to right, suggesting widespread fracturing of Charon’s crust, likely a result of internal processes. At upper right, along the moon’s curving edge, is a canyon estimated to be 4 to 6 miles (7 to 9 kilometers) deep. Mission scientists are surprised by the apparent lack of craters on Charon. South of the moon’s equator, at the bottom of this image, terrain is lit by the slanting rays of the sun, creating shadows that make it easier to distinguish topography. Even here, however, relatively few craters are visible, indicating a relatively young surface that has been reshaped by geologic activity. Image Credit: NASA-JHUAPL-SwRI

Ενδείξεις γεωλογικής δραστηριότητα παρουσιάζει εξάλλου ο Χάροντας, το μεγαλύτερο από τα πέντε φεγγάρια του Πλούτωνα.

Η γκρίζα επιφάνεια είναι σχεδόν καθαρή από κρατήρες και επομένως πρέπει να είναι νέα. Το πιο εντυπωσιακό όμως είναι ένας μακρόστενος σχηματισμός από χαράδρες και σχισμές που εκτείνονται σε μήκος 1.000 χιλιομέτρων.

Και αυτές οι δομές σχηματίστηκαν πιθανότατα από εσωτερικές διεργασίες, ένδειξη ότι ο Χάροντας διατηρεί ζεστή την καρδιά του και είναι ακόμα γεωλογικά ζωντανός.

Πιο σαφή συμπεράσματα αναμένονται από τα δεδομένα του κοντινού περάσματος, των οποίων η μετάδοση θα διαρκέσει 16 μήνες.

Μια λύρα από την αρχαία Αμβρακία. A music lyre from Ambracia

Αναπαράσταση της λύρας. A music lyre was chosen by the Ephorate of Antiquities of Arta and the Archaeological Museum of Arta as the exhibit of this month. The lyre was found in 1957 at the Eastern cemetery of Ambracia. It dates back to the Hellenistic period. The lyre belongs to the string musical instruments group. The sound hole of the lyre was made of turtle shell and its strings were made of animal intestines. It was played by plucking its strings with a plectrum, like a guitar or zither. Representation of the lyre in a case at the Archaeological Museum of Arta.

Στη μουσική είναι αφιερωμένο το «Έκθεμα του Μήνα» για τον Ιούλιο, το οποίο επέλεξαν να παρουσιάσουν στο ευρύ κοινό η Εφορεία Αρχαιοτήτων Άρτας και το Αρχαιολογικό Μουσείο Άρτας. Πρόκειται για ένα καβούκι χελώνας – ηχείο λύρας που βρέθηκε το 1957 στο Ανατολικό νεκροταφείο της Αμβρακίας και χρονολογείται στην Ελληνιστική περίοδο.

Αποκατεστημένη λύρα, 5ος ή 4ος αι. π.Χ. Συλλογή Έλγιν, Βρετανικό Μουσείο. Restored lyre, 5th or 4th c. BC. Elgin Collection, British Museum.

Η λύρα συγκαταλέγεται στα έγχορδα μουσικά όργανα. Το ηχείο της στην αρχαιότητα ήταν κατασκευασμένο από καβούκι χελώνας και οι χορδές της από εντόσθια ζώων. Παιζόταν με τα χέρια, με τη χρήση πένας (πλήκτρο), σαν κιθάρα ή σαντούρι.

Ο θεός Απόλλωνας. Λευκή κύλικα, 480-470 π.Χ. Αρχαιολογικό Μουσείο Δελφών. According to Greek mythology it was invented by Hermes. When Apollo discovered that Hermes had stolen his oxes he prosecuted him. While Hermes was running to hide he stepped on a turtle shell. He noticed that the shell amplifies sound, so he created the first ever lyre and he gave it to Apollo as a gift, thus releasing his anger. The God Apollo. White kylix, 480-470 BC. Archaeological Museum of Delphi.

Σύμφωνα με τη μυθολογία την επινόησε ο Ερμής: Όταν ο Απόλλωνας ανακάλυψε ότι ο Ερμής του έκλεψε τα βόδια, τον καταδίωξε. Αυτός, τρέχοντας για να κρυφτεί, πάτησε κατά λάθος σε ένα κέλυφος χελώνας. Παρατηρώντας ότι το κέλυφος ενισχύει τον ήχο κατασκεύασε την πρώτη λύρα και τη δώρισε στον Απόλλωνα, εξευμενίζοντας έτσι το θυμό του.

Η Αμβρακία είχε ιδιαίτερα σημαντική μουσική παράδοση. Στις αρχαίες πηγές αναφέρονται ο κιθαρωδός Ξενοκράτης και ο αυλητής χορού Νικόκλας.

Το καβούκι της χελώνας πριν τη συντήρησή του. The turtle shell before its conservation in the laboratory of the museum.

Εξέχουσα μορφή υπήρξε ο Επίγονος, ο οποίος γεννήθηκε στην Αμβρακία και έζησε στη Σικυώνα. Είναι ο εφευρέτης του επιγόνειου, είδους κιθάρας με 40 χορδές που παίζεται στο γόνατο και αποτελεί τον «πρόγονο» για την κιθάρα και το κανονάκι.

Το καβούκι της χελώνας μετά από τη συντήρησή του. The turtle shell after its conservation in the laboratory of the museum.

Το καβούκι της χελώνας (ηχείο λύρας) συντηρήθηκε στο εργαστήριο συντήρησης του Αρχαιολογικού Μουσείου Άρτας.

Μπορείτε να το δείτε σε σχετικό βίντεο που φιλοξενείται στο YouTube.

Αναπαράσταση της λύρας σε προθήκη του Αρχαιολογικού Μουσείου Άρτας.

Γενική επιμέλεια: Βαρβάρα Παπαδοπούλου (αρχαιολόγος, Προϊσταμένη Εφορείας Αρχαιοτήτων Άρτας). Επιμέλεια: Σωτήρης Ραπτόπουλος (αρχαιολόγος). Δημιουργία βίντεο: Χρήστος Βέργης (συντηρητής αρχαιοτήτων).

Η εκσπερμάτιση των 50 εκατομμυρίων ετών. 50 million year old sperm cells found in fossilized cocoon

Tα διατηρημένα σπερματοζωάρια έχουν μήκος μερικά μικρόμετρα ή εκατομμυριοστά του μέτρου. 50-million-year-old spermatozoan entrapped on the inner surface of a cocoon wall from Antarctica (Photo: Department of Palaeobiology, Swedish Museum of Natural History).

Δείγματα από τα παγωμένα εδάφη της Ανταρκτικής έκρυβαν τα αρχαιότερα απολιθωμένα σπερματοζωάρια που έχουν βρεθεί μέχρι σήμερα, ηλικίας 50 εκατομμυρίων ετών. Προέρχονται από κάποιο προϊστορικό σκουλήκι που μάλλον σχετίζεται με τους γεωσκώληκες και τις βδέλλες, λένε οι ερευνητές.

Scanning electron micrographs of the Antarctic annelid-cocoon fossils showing cocoon structure and included spermatozoan fragments and bacteria (a–j), with images of extant branchiobdellid spermatozoa for comparison (k–n). Image and caption: B. Bomfleur et al., 2015.

Τα σπερματοζωάρια, ορατά μόνο στο ηλεκτρονικό μικροσκόπιο, βρέθηκαν μέσα σε μικρά απολιθωμένα κουκούλια, όμοια με τα κουκούλια που παράγουν ορισμένοι δακτυλιοσκώληκες, αναφέρει η ερευνητική ομάδα του Σουηδικού Μουσείου Φυσικής Ιστορίας στη Στοκχόλμη.

Diagram illustrating the inferred mode of fossilization of microorganisms in clitellate cocoons, exemplified by a common medicinal leech (reproductive stages modified from Sims). (a) Two leeches mate; (b) a cocoon is secreted from the clitellum; (c) eggs and sperm are released into the cocoon before the animal retracts and eventually deposits the sealed cocoon on a suitable substrate (d). Insets depict enlargements of the inner cocoon-wall surface showing how spermatozoa and microbes become encased in the solidifying inner cocoon wall. Credit: Biology Letters, DOI: 10.1098/rsbl.2015.0431

Πολλοί δακτυλιοσκώληκες, όπως οι γεωσκώληκες και οι βδέλλες, αποθηκεύουν τα ωάρια και τα σπερματοζωάριά τους μέσα σε μια δομή σαν κουκούλι που ονομάζεται δακτυλιοειδής ωοφόρος σάκος. Όταν αυτός ο σάκος ξεραθεί και σκληρύνει δημιουργεί ένα ασφαλές περιβάλλον για την επώαση των εμβρύων.

The granular texture of the fossilised sperm resembles the 'drill-bit' type spermatozoa of the leech-like 'crayfish worm' in the class Branchiobdellida (sperm pictured for comparison). This similarity helps the researchers identify which animal the cocoon belonged to and reveals clues about its evolutionary history.

Το πρόβλημα, επισημαίνουν, είναι ότι τα απολιθωμένα σπερματοζωάρια μοιάζουν ίδια με αυτά που παράγουν κάποιοι δακτυλιοσκώληκες του βορείου ημισφαιρίου, οι οποίοι παρασιτούν αποκλειστικά σε καρκινοειδή του γλυκού νερού.

Στην Ανταρκτική βρέθηκαν τα αρχαιότερα απολιθωμένα σπερματοζωάρια που ανήκαν σε κάποιο προϊστορικό σκουλήκι. The fossil Clitellata cocoons were collected from deposits of the La Meseta Formation, on the Marambio Island in the Antarctic Peninsula (marked). Citellata is a class of annelid worms that includes earthworms and leeches. The age of this deposit is approximately 50 million years and dates back to the Early Eocene.

Πώς λοιπόν μπορεί να βρέθηκαν από το βόρειο ημισφαίριο στην Ανταρκτική; Απάντηση ακόμα δεν υπάρχει, θα μπορούσε όμως να προκύψει από τη μελέτη των απολιθωμάτων με όργανα υψηλής ανάλυσης.

Τα αποτελέσματα θα έριχναν φως στην εξέλιξη μιας εξαιρετικά μεγάλης ομάδας σκουληκιών με περίπου 17.000 σύγχρονα είδη. Η μελέτη δημοσιεύεται στην επιθεώρηση Biology Letters.

Δραπέτες στο Σπίτι της Λογοτεχνίας και της Μετάφρασης

Μέσα στην τρέλα των ημερών κάναμε κι εμείς τη δική μας τρέλα. Εγκαταλείψαμε την πόλη μας και καταφύγαμε στον φιλόξενο «ξενώνα Καραγιαννοπούλου» στη Βυζίτσα του Πηλίου, που για κάποιους μήνες μετατρέπεται σε Σπίτι Λογοτεχνίας και Μετάφρασης χάρη σε πρωτοβουλία της μεταφράστριας Ιωάννας Αβραμίδου και με αρωγό τη Μάχη Καραγιαννοπούλου. 

Προστατευμένοι μέσα στο αρχοντικό, που διέθετε ζεματίστρα για ανεπιθύμητους επιτιθέμενους, με τη φροντίδα της Μάχης και με τις ειδήσεις να φτάνουν στα αυτιά και τη συνείδησή μας με λιγότερους κραδασμούς, καθώς φιλτράρονταν από τα φύλλα των δέντρων, αφεθήκαμε σε μνήμες ποιητικές, σε αναγνώσεις αποκαλυπτικές ψυχών, σε συγκινήσεις και προβληματισμούς για την ανθρωπινότητα του ανθρώπου, δηλαδή τη δυνατότητα ανά πάσα στιγμή και ανάλογα με τις συνθήκες να δείχνει φωτεινές πλευρές του εαυτού του υπηρετώντας τον ανθρωπισμό ή να βυθίζεται σε μια σκοτεινιά που καταδυναστεύει τον ίδιο και τους άλλους. 

Η Ιωάννα και η Μάχη με την πρωτοβουλία τους βοήθησαν στο ξεδίπλωμα εσωτερικών νημάτων που μας συνέδεσαν, τον Αλέξανδρο και τη Ρηνιώ, την Καλλιόπη και τον Δαμιανό, τη Δήμητρα και την Ιωάννα, με τη Μάχη σιωπηλό μάρτυρα και τον Κώστα διακριτικό καταγραφέα των στιγμών.

Υ.Γ. Μάλλον ως μαρτύριο θα εκλάμβαναν διάφοροι πολιτικοί και οικονομικοί παράγοντες, οικείοι και ξένοι, το ξεγύμνωμα ψυχής και σκέψης που προκαλεί η ποίηση, η τέχνη γενικότερα. Αλήθεια, τι θα γινόταν αν διαρρηγνυόταν το σκληρό οικονομικό περίβλημα της σκέψης τους; Πολύ με προκαλεί αυτή η σκέψη (σαδιστικά)... Λέω να προτείνω στην Ιωάννα και τη Μάχη να τους απευθύνουν πρόσκληση για το Σπίτι της Λογοτεχνίας και της Μετάφρασης, να μαζέψουν τη ζεματίστρα, να τους καλοδεχτούν και το βράδυ, μετά το μπάνιο στα νερά του Αιγαίου ή του Παγασητικού, ή μετά από περιπάτους, να συμμετέχουν, τουλάχιστον να παρίστανται, σε βραδιές ποιητικής μυσταγωγίας. Τι μαρτύριο θα τους είναι αυτό το... Poetagroup!

Κείμενο: Δήμητρα Μήττα

Φωτογραφίες: © Κωνσταντίνος Βακουφτσής